Kierunki oraz instrumenty polityki innowacyjnej
Nastąpiła ewolucja polityki naukowej i szkolnictwa wyższego oraz instrumentów tych polityk, charakteryzująca się min.:
wzrastającym znaczeniem struktur organizacyjnych wspierających współpracę naukową (ale również przedsiębiorczą), takich jak sieci badawcze, konsorcja naukowo-przemysłowe, regionalne i branżowe klastry.
zwiększającym się tez nasileniem mobilności pomiędzy placówkami naukowymi oraz wszystkimi podmiotami systemu innowacji (np. uczelniami, laboratoriami publicznymi i przedsiębiorstwami).
wzrastającym znaczeniem polityki wspierania kapitału ryzyka, kapitału zalążkowego oraz kapitału startowego.
zwiększeniem się roli horyzontalnego wymiaru polityki w zakresie rozwoju nauki i technologii (w przeciwieństwie do branżowego i selektywnego). polityka naukowa i innowacyjna w coraz większym stopniu stają się politykami opartymi na faktach i obiektywnych danych (evidence-based policy), w większym stopniu wykorzystują synergię między różnymi politykami a także wymiar terytorialny (place-based policy).
Jak można rozumieć politykę
Przyjmuje ona za oczywistość, że wiedza we wszystkich swoich przejawach odgrywa zasadniczą rolę w postępie gospodarczym oraz że innowacje są zjawiskiem złożonym i systemowym.
Podejścia systemowe do zagadnienia innowacji przesuwają punkt ciężkości polityki publicznej w stronę wzajemnych powiązań między różnymi instytucjami i analizują interakcje w procesie tworzenia nowej wiedzy, a także jej dfuyzji i wykorzystania. Na określenie tych instytucji i przepływów wiedzy ukuto termin „narodowy system innowacyjny” (National Innovation System).
Podejścia systemowe stanowią uzupełnienie teorii koncentrujących się na firmie innowacyjnej. Dla kształtowania polityki publicznej zasadnicze znaczenie mają siły stymulujące innowacje na poziomie firmy oraz innowacje skutecznie podnoszące wyniki firmy.
O współczesnej polityce innowacyjnej mówi sie, że jest polityką wsparcia szeroko pojmowanych innowacji oraz dyfuzji technologii, współpracy sieciowej oraz aktywnego zaangażowania państwa i instytucji publicznych w tworzenie warunków dla innowacji. Cechuje ją tworzenie klimatu wspierającego biznes, kreowanie nowej wiedzy i innowacji oraz
promowanie współpracy w obrębie narodowego systemu innowacji, a także współpracy pomiędzy systemami rożnych krajów
Wskaźniki innowacyjności (IUS – Innovation Union Scoreboard) są podzielone na pięć grup
„Czynniki napędzające innowacje” - wskaźniki mierzące warunki strukturalne niezbędne dla tworzenia odpowiedniego potencjału innowacyjnego
„Tworzenie wiedzy” mierzą nakłady inwestycyjne w czynnik ludzki oraz na badania i rozwój, pojmowane jako kluczowe czynniki sukcesu w gospodarce opartej na wiedzy.
„Innowacyjność i przedsiębiorczość” mierniki tej grupy pozwalają na ocenę wysiłków innowacyjnych podejmowanych na szczeblu przedsiębiorstw (poziom mikro).
„Zastosowanie innowacji w praktyce” mierzą wyniki odzwierciedlające nakłady pracy i działalność biznesową oraz ich wartość dodaną w innowacyjnych sektorach.
„Własność intelektualna” służą do pomiaru uzyskanych efektów w odniesieniu do uwieńczonego sukcesem know-how