Szkoły szyickie
Szkoła bagdadzka:powstała za panowanie Buwajhidów, nurt oparty jest na kalamie, na racjonalnej teologii, wykorzystaniu rozumu do tworzenia jurysprudencji szyickiej. Założyciel zwany pod pseudonimem artystycznym As-Sayh al-Mufid (uczeń Babawaja), skrytykował „Dogmaty wiary” oraz „Księgę wskazania drogi” - przegląd chabarów (czyli sprawozdań z działań i wypowiedzi 12 imamów). Zajmowali się sprawą nieobecności imama, gayba była koniecznością, imam jest nieomylny- B. daje ludziom szanse dobrego postępowania, bez imama grzech, brud i potępienie. Imam będzie siedział w ukryciu póki panuje tyrania. W ramach szczególnych wypadków można współpracować z władcami. Obowiązki imama przechodzą tym samym w ręce uczonych (min. jurysdykcja).
Szkoła z Al-Hilly: XIII/XIV wiek, reprezentantami byli dwaj uczeni o tym nazwisku. Najwyższy autorytet imama, sprawami w teraźniejszości zajmują się uczeni powołując się na zasadę igtihadu. Przejęcie władzy przez imama nie nastąpi teraz, a w czasach późniejszych. Zaczęli skupiać się na teologii. Imam staje sie w ich ideologii istotą nadludzką.
Okres safawidzki (szyizm w Iranie): XV w. Gunayd stwierdził: „Jestem bogiem”, a jego syn Haydar - synem boga. Nosili czerwone turbany (kyzyłbasze - czerwonogłowi), golili brody i zapuszczali długie wąsiska. W zasadzie szyizm to przykrywka pod kontynuowanie dawnych tradycji turkmeńskich - np. zjadanie wrogów po przegranej bitwie. Ekspansja szybko się zakończyła - przyszedł sułtan osmański i ich przywrócił do porządku. Stworzyli sobie własną szaloną, genealogię od Alego.
Szkoła ifsahańska: XVII wiek, źródło wiedzy kalam, połączono w niej objawione prawo, rozum człowieka i odsłonięcie dróg poznania jedynej prawdy.(szczerze mówiąc to nie było tego ani na wykładzie ani na ćwiczeniach, oby nie kazała tego umieć).