xxx	22.01.2009
Polarymetryczne oznaczanie sacharozy
Uwagi:

1.Wyniki pomiarów

Numer roztworu	Naważka [g]	Naważka (analityczna)	Stężenie sacharozy[g/50cm3]	α1	α2	α3	α4	αśr	[α]^20D
1	1	0,9736	0,01947	2,50	2,60	2,50	2,60	2,55	65,4854
2	2,5	2,5453	0,05091	6,65	6,60	6,65	6,55	6,61	64,9185
3	5	4,9963	0,09993	13,20	13,25	13,20	13,15	13,20	66,0462
4	7,5	7,5303	0,15061	19,95	19,95	19,90	19,90	19,92	66,1311
5	10	10,0042	0,200084	26,55	26,60	26,60	26,60	26,59	66,4471
6	12,5	12,4955	0,24991	33,25	33,30	33,25	33,10	33,23	66,4839
7	15	15,0799	0,301598	40,15	40,20	40,20	40,05	40,15	66,5621
X	-	-	-	16,55	16,75	16,70	16,60	16,65	-
Średnia
66,0107

Skręcalność właściwa sacharozy mieści się w granicach od + 66,25 do +66,75 (dane literaturowe).Nasze wyniki dają zbliżone wartości do literaturowych.

2. Celem ćwiczenia jest zapoznanie się z zasadami polarymetrii i jej analitycznym zastosowaniem na przykładzie oznaczania sacharozy w roztworach wodnych.

3. Schemat blokowy polarymetru

a, b, c – obraz widziany przez okular

3. Opracowanie wyników

Znając stężenia roztworów sacharozy w (g/100ml) oraz kąty skręcania polaryzacji światła α przez badane roztwory obliczyłam skręcalność właściwą tego cukru. Długość rurki wynosiła 1 dm.

Wyniki zestawiłam w tabeli powyżej.

Wyniki kątów badanej próbki odczytane w kolejności przez:

1.Agata Kula

2.Marta Rytel-Kuc

3.Anna Ruszel

4.Kamila Łucak

4. Metoda wyznaczania krzywej wzorcowej

Na podstawie wyników narysowałam wykres zależności kąta skręcnia α od stężenia sacharozy w badanych roztworach:

α=f (C)

Wykres jest bardzo zbliżony do linii prostej możemy wnioskować iż wraz ze wzrostem stężenia sacharozy rośnie kąt skręcania płaszczyzny światła spolaryzowanego.

Z wykresu odczytałam stężenie sacharozy dla kąta 16,60 ^o w roztworze wydanym do analizy.

C = 0,125585 g/cm³

0,125585 g – w – 1 cm³

X – 50 cm³

X – 6,27925 g

5. Obliczam skręcalność właściwą dla wyznaczonego stężenia:

gdzie:

- kąt skręcania płaszczyzny polaryzacji, odczytany w stopniach na skali polarymetru,

- grubość warstwy roztwory wyrażona w dm,

- stężenie roztworu, określane liczbą gramów substancji optycznie czynnej
w 100cm³ roztworu

- skręcalność właściwa (wielkość charakterystyczna i stała dla danej substancji)

W naszym wypadku objętość naszej kolby wynosi 50 cm³ więc we wzorze na skręcalność zamiast 100 cm³ podstawiamy 50 cm³.

= 66,0907

6. Metoda algebraiczna

Na podstawie równania

możemy wyprowadzić wzór na stężenie:

C = 0,125737 g/cm³

0,125737 – w – 1 cm³

X – 50 cm³

X – 6,28685 g

7.Metoda porównywania z wzorcem.

Moim wzorcem jest roztwór o stężeniu 0,01947 g/100 cm³, którego kąt skręcania płaszczyzny polaryzacji wynosi 2,60 ^o .

Z proporcji możemy obliczyć stężenie próbki

0,01947 – 2,60 ˚

X - 16,60 ˚

x = 0,12431 g/cm³

0,12431 – w – 1 cm³

X – 50 cm³

X – 6,2155 g

8. Tabela przedstawia masy uzyskane trzema metodami przez cztery osoby .

1.Agata Kula

2.Marta Rytel Kuc

3.Anna Ruszel

4.Kamila Łucak

Metoda	Krzywa wzorcowa	Algebraiczna	Porównywanie ze wzorcem
Pomiar 1
Pomiar 2
Pomiar 3
Pomiar 4	6,27925 g	6,28685 g	6,2155 g
Wynik średni

Wniosek:

Metoda algebraiczna powinna dawać najbardziej wiarygodne wyniki gdyż przedstawia ona średni wynik ze wszystkich trzech pomiarów.

Metoda krzywej wzorcowej uwzględnia tylko dwa, natomiast metoda porównywania ze wzorcem jeden wynik.