Odnośnie pracy z ceramiki z zajęć:

Kompozycja okrągła, ornamenty (ozdoby)- fryz: w ornamencie kompozycja ułożenia jest abstrakcyjny.

Ornamenty: roślinny, geometryczny, zomoficzny (zwierzęcy).

Kompozycja trójwymiarowa: liście- grubo nałożone, wałeczki, kontrastowanie.

Kandekap- w pionie (złożenie projektowe)

Desing- na całość

Ażur- wycinanka ludowa

Ekspresjonizm- styl artystyczny, w którym stwórca dąży do oddania nie tyle obiektywnej rzeczywistości, ile subiektywnych emocji i reakcji, jakie wzbudzają w nim przedmioty i zdarzenia, stosując deformacje, przerysowanie formy oraz drażniące, zgrzytliwe i dynamiczne rozwiązania formalne.

Impresjonizm- Najbardziej charakterystyczną cechą impresjonizmu było dążenie do stworzenia malarskiego zapisu subiektywnych, zmysłowych wrażeń twórcy jako reakcji na przelotne efekty świetlne i kolorystyczne oraz służące temu celowi szkicowości dzieła (jasne tonacje, światła, refleksy). Najczęściej spotykane to: krajobraz, martwa natura, rzadziej sceny rodzajowe i portrety.

Surrealizm- europejski ruch artystyczny, koncentrowali się na poszukiwaniu pozytywnych środków wyrazu. Zjednoczenie świadomych i nieświadomych obszarów doświadczenie, zjednoczenie całkowite, łączące świat snów i fantazji z codziennym doświadczaniem racjonalnym w „rzeczywistości absolutnej, nadrzeczywistości”.

Abstrakcjonizm- kierunek w sztuce, który ogranicza się wyłącznie do wykorzystywania środków malarskich, takich jak: kolor, plama i linia. Początki abstrakcji sięgają impresjonizmu, fowizmu i ekspresjonizmu, kiedy kolor zaczął się usamodzielniać. Dzieli się na abstrakcje geometryczną i neoplastycyzm oraz ekspresjonizm abstrakcyjny, w którym kształty i kolory nie są podporządkowane regułom, lecz odnoszą się do subiektywnej sfery uczuć malarza.

Kubizm- kierunek w sztukach plastycznych (Pablo Picasso) cechy tego malarstwa to płaska, dwuwymiarowa powierzchnia obrazu, rozbicie formy prowadzące w skrajnych wypadkach do ukazywania przedmiotów z wielu stron jednocześnie (bryły domów, cylindryczne kształty drzew).

Neoimpresjonizm- kierunek w malarstwie, w którym dążono do opracowania metody, która pozwalałaby osiągnąć złożony cel wizualny w sposób powtarzalny, przestrzegali ściśle dyscypliny formalnej kompozycji, złotego podziału i równowagi mas.

Ceramika- wyroby wykonane z gliny i utrwalone przez wypalenie w ogniu. Dzieli się je na wyroby garncarskie, kamionkowe i porcelanowe.

Relief- kompozycja rzeźbiarska wydobyta z płaszczyzny kamienia, drewna lub metalu z pozostawieniem w niej tła. trójwymiarowe opracowanie płaszczyzny w jednej z technik rzeźbiarskich. dzielą się na płaskie (płaskorzeźba), gdy rzeźby występują nieznacznie przed płaszczyznę tła, a ich kontur jest delikatnie znaczony, wypukłe (wypukłorzeźba), zbliżone w traktowaniu bryły do rzeźby pełnej, związane jednak z tłem, i wklęsłe (intaglio), w których kompozycja ryta jest w płaszczyźnie tła (różne ich odmiany można znaleźć w antycznej rzeźbie egipskiej).

Rzeźba- rodzaj twórczości plastycznej polegającej na komponowaniu trójwymiarowego przedmiotu o funkcji estetycznej. Rzeźba dzieli się na wolno stojące oraz związane z tłem (relief). Materiałami rzeźbiarskimi są: glina, wosk, gips, kamień, metal, tworzywa sztuczne, drewno itp. lub przedmioty codziennego użytku. I etap- szkic, II- wykonanie modelu w glinie i odlewu gipsowego. Rzeźba dzieli się na przedstawiające (figury, popiersia, grupy figuralne itp.) i abstrakcyjne.

Kolaż- (przyklejać)- technika artystyczna polegające na przyklejaniu różnych materiałów (skrawek gazet, tkanin, taper itp.) do deski lub płótna i łączeniu ich niekiedy z malarstwem (Pablo Picasso i Geogres Branque- tworzyli abstrakcyjne lub na pół abstrakcyjne kompozycje). Po raz pierwszy słowo kolaż użyte zostało do określenia niektórych prac dadaistów i surrealistów (Maxa Ernesta inną odmianą kolażu są pełne fantazji papier Henri Matisse’a). W latach 60 kolaż był najczęściej stosowana techniką pop- artu.

Frotaż- technika związana z ideą automatyzmu propagowaną przez surrealizm. Jest to sposób uzyskiwania rysunku przez pocieranie grafitem, ołówkiem, kredką, węglem papieru położonego na chropowatej powierzchni.

Kompozycja- jednolita całość wizualna, świadomie uzyskana w dziele sztuki dzięki harmonijnemu akcentowaniu i kontrastowaniu środków wyrazu. W dziełach architektury kompozycje wyznacza stosunek rzutu poziomego do przekroju pionowego budowli. W dziełach malarstwa, grafitu i płaskorzeźby na ostateczny wynik składa się wiele elementów formalnych, takich jak powierzchnia, kreska, kolor, symetria, uszeregowanie, proporcje, perspektywa, światło i ruch. Nie istnieją zdecydowane reguły kompozycji, ostatecznie liczy się jedynie wola artysty, która jednak może podlegać obowiązującym w danej epoce kanonom lub modom.

Schemat kompozycji- składa się z ramy zewnętrznej (otoczenie przestrzenne dzieła) i wewnętrznej, wyznaczające zasięg przestrzenny samej kompozycji, osie kompozycyjne, zazwyczaj ze sobą sprzężone (przecinają się równolegle). Schemat kompozycji wynika z programu i celowości dzieła architektury czy rzemiosła artystycznego oraz z tematyki rzeźby lub obrazu, przyczyniając się do wydobycia pożądanych momentów treściowych. W zależności od charakteru schematu kompozycyjnego i jego czynników mówimy o kompozycji zamkniętej i otwartej, dynamiczne, statyczne, itp.

Model- w działalności artystycznej wzór lub projekt dzieła sztuki. Tym terminem określa się też sporządzaną w odpowiedniej skali pomniejszoną wersje rzeźby lub zrealizowaną z zachowaniem proporcji trójwymiarowej makietę obiektów architektonicznych.

Moduł- jednostka miary odpowiadającego połowie średnicy dolnej części kolumny w budowlach antyku i renesansu. Moduł określał proporcje budowli (stosunek odległości).

Ornament- motyw lub zespół motywów zdobień, stosowany w architekturze i innych sztukach plastycznych, może występować w formie pasów, wypełniał określone pola albo pokrywał jednolicie całą powierzchnię przedmiotu. Jest często stosowany jako element podziału, ram dla kompozycji czy też podkreślenie tektoniki przedmiotu (odpowiednie zaakcentowanie jego części). Podstawową cechą ornamentu jest jego realistyczność a najczęściej abstrakcyjny charakter. Występują ornamenty geometryczne, roślinne, zwierzęce.

Dekoracja- artystyczne zdobienie i upiększanie wszelkiego rodzaju przedmiotów. Dekoracja naczyń np. fajansów lub porcelany, nazywany jest najczęściej ornamentyką.

Dekoracja malarska- malowanie rzeźb i wyrobów rzemiosła artystycznego z drewna, kamienia, porcelany, itd.

Szkic- swobodnie wykonany rysunek, zwykle z natury, często mający charakter notatki służącej później przy malowaniu obrazu w pracowni- sprawdzian umiejętności technicznych artysty, jego wrażliwości i umiejętności; a także potocznie każdy rysunek wykonany ołówkiem, akwarela, itp.

Szkic- pierwsza koncepcja dzieła sztuki (obrazu, rzeźby), która w trakcie dalszego procesu tworzenie ulega z reguły przeobrażeniom.

Forma przestrzenna- w sztuce XX wieku ażurowa kompozycja rzeźb, na ogół abstrakcyjne, o otwartym na przestrzeni wnętrzu bryły.

Fresk- technika malowania farbami wodnymi na świeżo położonym tynku, zwykle na powierzchni ścian.

Pastel- 1. Forma przekazu artystycznego operująca rysunkiem wykonanym na sucho kruchym pałeczkami wielkości palca. 2. technika malarska posługująca się tymi farbami; mają charakter pośredni między rysunkiem a malarstwem.

Rysunek- sztuka tworzenia obrazów na powierzchni, zazwyczaj papierowej za pomocą linii wykonanych najczęściej tuszem, ołówkiem, kredą, węglem lub kredką. Rysunek odróżnia od malarstwa znaczenie przywiązywanie w nim do kształtu, a nie jak w malarstwie do waloru i barwy.

Akant- ornament nawiązujący kształtem do liści, kwiatów, pędów rośliny o tej samej nazwie, rosnącej w krajach śródziemnomorskich, stosowany od starożytności do dzisiaj.

Akwarela- 1. farba wodna składająca się w dwóch trzecich z pigmentu i w jednej trzeciej z oleju lnianego. 2. technika malarska polegająca na malowaniu farbami wodnymi, najczęściej na papierze. Jaśniejsze tony powstają przez dodanie większej ilości wody i cienkie transparentne pokrywanie podłoża farbą, biały kolor można uzyskać przez pozostawienie czystej powierzchni białego papieru.

Ikona- przenośny obraz sakralny wykonany na desce oklejonej płótnem, techniką klejową lub eukastyczną przedstawiający Boga lub świętych, a także ukazująca sceny biblijne.

Impast- w technice malarstwa olejnego nakładanie pędzlem lub szpachlą grubej warstwy na płótno, dla uzyskania urozmaiconej faktury obrazu.

Paleta- płytka drewniana, porcelanowa lub szklana, służące do mieszania farb.

Kolor (barwa)- jedno z podstawowych wrażeń zmysłowych kolor odbierany za pośrednictwem siatkówki oka i warunkuje go długość fal świetlnych i struktura materialna przedmiotu na który bada światło. Każdy kolor ma określoną jasność która całkiem niezależnie od jego wartości barwnych. Rozróżniamy barwy zimne i ciepłe.

Chromatyczny- określa styl, w którym kolor odgrywa szczególnie ważna rolę.

Faktura- oznacza charakterystyczne cechy dzieła sztuki inne niż aspekty treściowe czy kolorystyczne. Faktura stanowi konkretną strukturę materiału zastosowanego w dziele sztuki, układ ziaren, warstw lub ołówkiem w wewnętrznej budowli materiału.

ANALIZA PLASTYCZNA (ŚRODKI WYRAZU PLASTYCZNEGO)

a) kompozycja
b) przestrzeń, wyrażona perspektywa
c) kolor i barwa
d) tonacja barwna
e) plama
f) światło
- źródło padania światła
- światłocień
- cień, który rzuca przedmiot
g) linia i kreska
h) faktura
i) bryła