Martin Heidegger, "List o humanizmie"

Martin Heidegger (ur. 26 września 1889 w Meßkirch, zm. 26 maja 1976 we Fryburgu Bryzgowijskim) – filozof niemiecki. Za jego najważniejsze dzieło uznaje się „Bycie i czas” („Sein und Zeit”) z 1927 r. Jego filozofia została uznana za jeden z najważniejszych XX-wiecznych systemów. Zajmował się hermeneutyką, egzystencjalizmem oraz fenomenologią (był uczniem Husserla).

Poglądy:

- próby jak najlepszego naświetlenia problemu Bycia („Dasein”);

- fundamentalne pytania o sens bycia;

- analizą ontologiczna ludzkiego bycia.

Analiza tekstu:

Ludzie podporządkowani są prawom materii, prawom natury i prawom życia.

Poeci, podobnie jak umiejętności twórcze, które reprezentują, są stworzeni z niczego.

a) BYT- „SEIN”

b) BYCIE -„DASEIN”

- egzystencja świadoma

- bycie obecne

- istota bytu

Relacje poznawcze człowiek – przedmiot: człowiek (poznający) narzuca przedmiotowi (rzeczy poznawanej) prawa poznawcze (poznane wcześniej przez człowieka); poznaje rzeczy tak, jak się one jawią; przedmioty są rzeczami samymi w sobie.

Redukcja ontologiczna - przedmioty pewnego typu sprowadzając się do przedmiotów innego typu; nie rozważamy rzeczy samych w sobie tylko fenomeny.

Różnica ontologiczna –Byt i Bycie

- kwestia Bycia Bytu: Bycie to egzystencja (to wyróżnia ludzi od innych bytów); poprzez swoje życie człowiek daje już jakąś odpowiedź, nie zdając sobie z tego sprawy, dlatego kieruje uwagę na to, otaczającą go rzeczywistość (reprezentowaną przez ludzi, rzeczy); Bycie Bytu to wola; każdy Byt jest bytem woli; podstawą Bytu jest Bycie, które wyzwala byt w ryzyko, opierające się na woli.

„Istoczenie się” to realizowanie celów.

Przyjaciele - ludzie którzy są przy naszym „ja”, sprzyjający nam; pomagają się „istoczyć” naszemu „ja”.

Bóg: jedyny byt samodzielny.

Istoty ludzkie: nie sprowadzają się tylko do tego, że są, ale także do tego, że nie są (nie ma ich), są inaczej w czasie.

Bycie dla siebie – istnienie, jako to co zmienię, i bycie tym co zmieniam (bycie podwójne).

Mowa: domostwo bycia.

Die Richtung - prześwit bycia - człowiek jest w prześwicie, człowiek jest prześwitem; myśl i mowa nas wyrażają, stanowią naszą istotę..

Wszystkie nowożytne języki posiadają pozytywne określenie prawy ( prawda, truth, alétheia).

Alétheia – określenie prawdy poprzez negację, nieskuteczność, to co jest odsłonięte - co prześwituje.

Bycie dla siebie - uświadomienie wolności, posiadania celu, rozumienia samego siebie, niebycia własnym niewolnikiem.

Bycie w prześwicie- uświadomienie sobie, bycie dla siebie, samoświadomość.

Rozumienie – nie jest narzędziem, którego człowiek może używać do jakiegoś celu, lecz sposobem, w jaki i dzięki któremu człowiek istnieje.

Podział na przedmiot (człowieka) i podmiot (świat) jest nieadekwatny, ponieważ człowiek przez rozumienie i interpretację stwarza swój świat, czy raczej „odsłania” go sobie. Ludzkie zmysły jedynie ujmują to, co jest w pewnych kategoriach, porządkują, hierarchizują i dokonują wyboru.