Tuwim Julian - Życie
Do krwi rozdrapię życie, 
Do szczętu je wyżyję, 
Zębami w dni się wpiję, 
Wychłeptam je żarłocznie 
I zacznę święte wycie. 
Rozbyczę się, rozjuszę, 
Wycharknę z siebie duszę, 
Ten pęcherz pełen strachu, 
I będę ryczał wolny, 
Tarzając się w piachu.

Tuwim Julian - Do krytyków A w maju  Zwykłem jezdzić, szanowni panowie,  Na przedniej platformie tramwaju!  Miasto na wskroś mnie przeszywa!  Co się tam dzieje w mej głowie:  Pędy, zapędy, ognie, ogniwa,  Wesoło w czubie i w piętach,  A najweselej na skrętach!  Na skrętach - koliście  Zagarniam zachwytem ramienia,  A drzewa w porywie natchnienia  Szaleją wiosenną wonią,  Z radości pęka pąkowie,  Ulice na alarm dzwonią,  Maju, maju! - -  Tak to jadę na przedniej platformie tramwaju,  Wielce szanowni panowie!...

Tuwim Julian

Pogrzeb prezydenta Narutowicza

Krzyż mieliście na piersi, a brauning w kieszeni. 
Z Bogiem byli w sojuszu, a z mordercą w pakcie, 
Wy, w chichocie zastygli, bladzi, przestraszeni, 
Chodźcie, głupcy, do okien - i patrzcie! i patrzcie! 

Z Belwederu na Zamek, tętnicą Warszawy, 
Alejami, Nowym Światem, Krakowskiem Przedmieściem, 
Idzie kondukt żałobny, krepowy i krwawy: 
Drugi raz Pan Prezydent jest dzisiaj na mieście. 

Zimny, sztywny, zakryty chorągwią i kirem, 
Jedzie Prezydent Martwy a wielki stokrotnie. 
Nie odwracając oczu! Stać i patrzeć, zbiry! 
Tak! Za karki was trzeba trzymać przy tym oknie! 

Przez serce swe na wylot pogrzebem przeszyta, 
Jak Jego pierś kulami, niech widzi stolica 
Twarze wasze, zbrodniarze - i niech was przywita 
Strasznym krzykiem milczenia żałobna ulica.