Pedagogika społeczna:

Tematy na pedagogiki społeczną:

5.12.12- Temat II

12.12.12- Temat III i VI

19.12.12 – Temat IV, V

9.01.13- Temat VIII + prace na zaliczenie i recenzje

16.01.13- Temat VII, VIII

23.01.13- Wpisy do indeksów

Egzamin, test wyboru

Materiał na egzamin: notatki z wykładów plus książka pilcha

Wykład 1:

Po raz pierwszy termin Pedagogika Społeczna została użyta prze Helenę Radlińską w 1908 roku. Była ona twórczynią pedagogiki społecznej w Polsce.

Urodzona 5 czerwca 1879 roku

Zmarła 10 października 1954 roku

Czym zajmuje się pedagogika społeczna wg. Radlińskiej?

Pedagogika Społeczna jest nauką praktyczną mieszczącą się na skrzyżowaniach i pograniczu nauk o człowieku, biologicznych i społecznych z etyką i kulturoznawstwem (teorią i historią kultury)

Dzięki własnemu punktowi widzenia, można go określić, jako zainteresowanie wzajemnym stosunkiem jednostki a środowiska.

Wpływem warunku bytu i kreacji kultury na człowieka w różnych stadiach jego życia, wpływem ludzi na zapewnienie bytu, wartościami przez nich wyznawanych, oraz przetwarzanie środowiska siłami człowieka w imię ideału.

Ryszard Wroczyński widział zakres i zadania pedagogiki społecznej jak Radlińska. Mówił, że pedagogika społeczna opiera się na badaniach empirycznych a więc na empatii, analizuje wpływy zachowawcze, których źródłem jest środowisko, oraz ustala zasady organizowania środowiska z punktu widzenia potrzeb wychowawczych. Jest to szerokie spektrum poznawcze i praktyczne odnoszące się także do współczesnych wypowiedzi wobec pedagogiki społecznej.

Pedagogika społeczna źródło encyklopedia pedagogiczna XXI wieku subdyscyplina pedagogiczna, która sprawdza się przede wszystkim do traktowania ewidencji środowiska życia, jakie potencjalnych będzie aktualnych potencjałów wychowania i czynników rozwoju człowieka w różnych fazach jego egzystencji. W tym, więc sensie pedagogika społeczna jest zarazem teorią i praktyką środowiska życia osób lub grup społecznych, na które składają się elementy: przyrodnicze, społeczne, techniczno- urbanizacyjne i kulturowe w płaszczyźnie czysto pedagogicznej chodzi o takie ich intencjonalne konstruowanie zwłaszcza integrowanie ażeby relacje człowieka z jego środowiskiem i otoczeniem przybrały z czasem postać środowiska wychowującego skierowanego ku aprobowanym wartościom, dlatego też metodologiczna swoistość i praktyczna przydatność pedagogiki społecznej jest aktywna

Obszary relacji pedagogicznych i edukacyjnych.

Należy traktować dość ulegle a zarazem elastycznie, stanowi różnorodne sytuacje życiowe wg reguły życia z drugim, które mają miejsce nie tylko w instytucjach społecznych i edukacyjnych, ale także w innych relacjach międzyludzkich np. w rodzinie i zarządzaniem zespołem ludzkim.

Dla pedagoga społecznego ważne jest między innymi:

- kategorie relacji międzyludzkich:

• Dialog

• Tolerancja

• Pamiętliwość

• Partnerstwo

• Oczekiwania i uprzedzenia

• Wolność i odpowiedzialność

• Otwartość

• Empatia

• Asertywność i lojalność

Mając cechy główne psychologiczny wymiar chodź realizują się w ukrytych warunkach środowiskowych biologiczno kulturowych

Pedagogika społeczna, jako subdyscyplina naukowa i społeczna działalność

W literaturze polskiej i zagranicznej podkreśla się w genezie i rozwoju pedagogiki społecznej proces przechodzący od praktyki do teorii

Beata Urbaniak- Zając stwierdziła, więc że pedagogika społeczna nie powstała w wyniku różnicowania się nauki, lecz jest to efekt jednoczesnego oddziaływania różnych wewnętrznych prócz nawykowych czynników. Należących do centrum systemu nauki pedagogicznej pedagogiki społecznej, charakteryzujące się wszystkimi właściwościami, jakie przypisujemy pedagogice, jako nauce o wychowaniu.

Pedagodzy społeczni akcentują metodologiczną płaszczyznę badań pedagogicznych ( empirycznych i teoretycznych)

Zdaniem Aleksandra Kamińskiego pedagogika społeczna specjalizuje się w inspirowaniu i analizowaniu procesu wychowawczego w toku prac środowiskowych i organizacyjnych, reorganizowania, ulepszania środowiska0 instytucji, placówek, grup formalnych i niesformalizowanych, dlatego terenu.

Wg Ewy Marynowicz-Hetki swoistość pedagogiki społecznej zawarta jest w czterech jej głównych cechach:

• Globalność

• Dynamika

• Kompensacja

• Wartościowanie i normatyczność

Jakie są podstawowe cechy pedagogiki społecznej, w czym się wyrażają?

1. Globalność:

- urzeczywistnia syntezę (wiedzy o człowieku) ,, Czynne zainteresowanie pełnym człowiekiem” uwzględnianie pełnych wpływów a więc wpływania wartości bytu i kreacji kultury na człowieka. W różnych fazach jego życia, wpływu ludzi załadowaniu bytu wartościami

Globalność znaczy uwzględnianie spraw indywidualnych i zbiorowych, a także usuwania przeszkód w realizowaniu celów.

2. Dynamika

- Wyraża się w twórczym alternatywnym i poszukiwawczym stosunku do rzeczywistości

- Pedagogika społeczna interpretuje nie tylko statycznej aktywności rzeczywistej w określonym czasie i przestrzeni, ale także jej przebieg i sposób, oraz znaczenie środowisk warunków dla jej wartości.

- Podstawową pojęciową jednostką przetwarzania środowiska siłami człowieka w imię ideału

3. Kompensacja

- Zdaniem Radlińskiej stanowi główne zagadnienia pedagogiki społecznej, rozumiane, jako świadome wypełnienie procesu selekcji społecznej i biologicznej

- Uczeń stanowi dobre uzasadnienie dla pedagogicznych działań podających badan indywidualnych i społecznych.

- Jednak w pedagogice społecznej proces ten nie wiąże się jedynie do warunków kiczliwości? A raczej drugim takim wypełnianiem braków, aby istniały warunki do dostarczania przedmiotowi rozwoju.

Radlińska uczyniła z polskiej pedagogiki społecznej dyscyplinę o międzynarodowym środowisku działaczy.

4.Normatyczność i wartościowanie

- W polskiej sformowanej przez Radlińską pedagogice społecznej norma tyczność rozpatruje się przynajmniej w dwóch wymiarach:

* jaki punkt odniesienia, przetwarzania środowiska, siłami społecznymi w imię ideałów.

- Jako uzasadnienie dla konstruowania różnorodnych narzędzi oceny niezbędnych pracownikowi socjalnemu w jego oddanej pracy, które wywodzą się z kategorii wzorca.

- Ta cecha wprawdzie jest istotna dla dyscypliny, ale równocześnie najbardziej charakterystyczną dla definicji wychowania, podejścia do pracy socjalnej i jej wymiaru edukacyjnego.

- Wartościowanie rozumiane jako kompetencja nabywana w między innymi procesie kształcenia. Sprzyja pedagogicznym wyborom i ich trafności i adekwatności.