Feuillade zanim zajął się reżyserią był dziennikarzem oraz autorem romansów i dramatów historycznych. Ponieważ kino płaciło lepiej zaczął pisać scenariusze dla Gaumonta, drugiego obok Pathé producenta filmowego we Francji. Potem sam zajął się za kręceniem filmów. Początkowo reżyserował burleski imelodramaty. Był też autorem humorystycznych historyjek o Bébé, sprytnym dziecku. W tym okresie dwie wspomniane już wytwórnie, Pathé i Gaumont rywalizowały ze sobą na każdym kroku. Z inicjatywy Pathé powstał Film d’Art. Na jej artystyczne filmy Gaumont zareagował podobnie ambitnymi dziełami. Mowa tu o opowieściach biblijnych i dramatach historycznych. Seria ta opatrzona została etykietką Film estetique, a jej twórcą był właśnie Feuillade, ówczesny dyrektor artystyczny wytwórni Gaumont. Pierwszym z filmów Feuillade’a, kręconych w tendencji Film estetique, były: Narodziny (1910) • Płaska pustynia i obszernie niebo usiane gwiazdami • Na środku sfinks oblany białym światłem • U stóp sfinksa Maria z dzieciątkiem • Produkcja bardzo malarska, przypominająca obrazy prerafaelitów Obok filmów historycznych i biblijnych reżyser kręci w tym samym okresie wspomnianą już serię Bébé. Kontynuując zaś obie serie zabiera się za kolejną, o tytule Takie jest życie (1911) - Próba przeniesienia realizmu na ekran Moda na pokazywanie prawdziwego życia przyszła do Francji z USA, lecz były to raczej filmy melodramatyczne i moralizatorskie. Ich realizm polegał na wierności wobec otaczającego świata, czerpały z niego tematy, skłaniały się ku codzienności, starannie ją relacjonując. We Francji ten amerykański model jako pierwszy zaczął stosować Victorin Jasset. Korzystając z jego doświadczeń i Feuillade zaczął kręcić swe „werystyczne” filmy. Jednym z takich filmów była Biała mysz (1911) • Tytuł jest nazwą lokalu, który odziedziczyły po swoim kuzynie dwie niemłode już kobiety. • Ku ich zaskoczeniu lokal ten zajęty jest przez cyganerię, młode tancerki i podejrzany światek.