1. Schemat toru pomiarowego siły posuwowej i momentu wraz z opisem metodyki pomiarów:

Próbka zamocowana w uchwycie działa w czasie skrawania siła posuwowa oraz moment. Są one mierzone za pomocą siłomierza wiertarskiego, który zbudowany jest z układu pomiarowego siły osiowej Px oraz układu pomiarowego momentu. Pomiar momentu odbywa się za pomocą belki z naklejonymi dwoma tensometrami, która jednym końcem zamontowana jest na wrzecionie siłomierza, a drugim podparta przesuwnie na korpusie. Siła natomiast jest mierzona za pomocą tulei, z naklejonymi 4 tensometrami, osadzonej sztywno na korpusie.

1. Wykresy słupkowe otrzymanych wyników oraz danych z literatury:

Procentowy wykres otrzymanych wyników

Procentowy wykres danych z literatury

Wyniki naszego badania znacznie różnią się od danych książkowych. Spowodowane może być to ilością pomiarów, ponieważ dla każdego posuwu wykonywaliśmy tylko po jednej próbie, której wyniki notowaliśmy w sprawozdaniu. Dlatego też istnieje duże prawdopodobieństwo wystąpienia błędu, co z kolei wpływa niekorzystnie na wynik procentowy zadania.

Jedynie wykres na krawędziach skrawających jest zbliżony do danych z literatury, jednak jest on podzielony o pewną wartość. Możliwe, że spowodowane jest to powstaniem narostu na krawędzi ostrza, który jak wiemy zmniejsza wartość siły skrawania.

1. Wykresy:

   1. Wykres funkcji F_f=f(f):

   2. Wykres M_c=f(f):

Zarówno siła F_f jak i moment M_c są dla wiertła z korekcją ścina mniejsze. Wykresy są praktycznie przesunięte od siebie o pewną wartość. Spowodowane jest to lepszym rozkładem działających sił z materiału obrabianego na wiertło. Dlatego też coraz częściej stosowane są wiertła z korekcją w codziennym użytku, tak aby zużycia energii stawały się coraz mniejsze.

1. Wnioski:

W tym ćwiczeniu również zostały przydzielone nam odpowiednie stanowiska, tak abyśmy szybko i sprawnie ukończyli zadanie, tak więc jedna osoba odpowiedzialna była za operowanie wiertarką, druga chłodziła wiertło i materiał obrabiany emulsją wody i oleju, a dwie kolejne zajmowały się obsługą mostka tensometrycznego i komputera z odpowiednią aplikacją wyświetlającą wyniki badania.

Wiercenie za pomocą wiertarki jest najpopularniejszą metodą do tworzenia otworów.

Jak zauważyliśmy podczas wykonywania ćwiczenia znacznie mniejszą energię potrzebujemy do wywiercenia otworu jeśli w danym elemencie znajduje się już otwór o mniejszej średnicy. Wykorzystywane jest to często do tworzenia otworów w materiałach bardzo twardych lub bardzo dużych średnic, ponieważ potrzeba mniejszych sił, aby najpierw wytworzyć otwór o małej średnicy, a następnie rozwiercić go do porządanej średnicy.