WYPALENIE ZAWODOWE

„Wypalenie zawodowe pojawia się u przedstawicieli zawodów, których bliska, zaangażowana interakcja z drugim człowiekiem, stanowi istotę profesjonalnego kontaktu oraz warunkuje powodzenie w danym zakresie, sukces i rozwój.” (Sęk, 2000, s.8)

Wypalenie zawodowe jest stanem fizycznego i psychicznego wyczerpania, który powstaje w wyniku działań długotrwałych negatywnych uczuć rozwijających się w pracy i obrazie własnym człowieka”

• Zawody przede wszystkim narażone na wypalenie zawodowe, to które których podstawą wykonania jest głęboka interakcja międzyludzka, a pracowników charakteryzują cechy profesjonalisty.

• Wypalenie zawodowe dotyczy w głównej mierze pracowników społecznych, usługowych:

• Lekarze

• Pielęgniarki

• Psychologowie/psychiatrzy

• Pracownicy opieki społecznej

• Doradcy zawodowi

• Kuratorzy

• Personel więzienny

• Księża

• Po terminem „wypalenie zawodowe” rozumie się reakcję człowieka na długotrwały stres interpersonalny związany z relacjami w miejscu pracy

• Syndrom wypalenia psychicznego przejawia się w tym, że człowiek przestaje odczuwać radość i zadowolenie z pracy i całokształtu swego życia, czyje się mniej zaradny, zanika chęć działania, rozwija się pustka wewnętrzna. Pierwsze obserwacje niekorzystnych objawów w zawodach pomocnych, socjalnych i opiekuńczych stwierdziły tendencje do spadku motywacji do pracy, nasilenia awersji i resentymentu wobec swoich podopiecznych.

• W psychologii pojawił się w 1974 roku dzięki Herbertowi Freudenberg, opisał on tym terminem stan wyczerpania jednostki spowodowany zbyt wygórowanymi wymaganiami społeczeństwa, a możliwościami jednostki

• Freudenberg uważał, że charakterystyczne dla tego syndromu jest ból głowy, znudzenie, wzmożona podatność na zachorowania, drażliwość, zmienność nastroju

Etapy wypalenia zawodowego

Etap	Charakterystyka
Wyczerpanie emocjonalne	Zaburzenia psychosomatyczne: bóle głowy, bezsenność, drażliwość, poczucie ciągłego zmęczenia, skargi hipochondryczne
Depersonalizacja	Obojętny, bezduszne podejście do klientów/pacjentów. Dehumanizacja klientów, stosowanie etykiet. Skrócenie kontaktu, unikanie kontaktu wzrokowego. Jakość pracy ulega pogorszeniu.
Obniżona ocena własnych możliwości	„Faza terminalna”. Pracownik przestaje być efektywny, spostrzega pracę jako udrękę. Łagodzenie nieprzyjemnego stanu alkoholem, lub innymi używkami.