Sztuka klasycystyczna

Architektura klasycystyczna

Klasycyzm: Belweder w Warszawie

Pałac z 1745 w Wodzisławiu Śląskim, najstarszy budynek w tym stylu w Polsce

Klasycyzm: Karl Friedrich Schinkel, kościół św. Elżbiety w Berlinie

Wnętrze Kościoła Marcina Lutra w Bielsku-Białej

Klasycyzm: Szkocka Akademia Królewska w Edynburgu

Klasycyzm - w architekturze styl wzorujący się na formach architektonicznych starożytnego Rzymu i Grecji. Rozwinął się w połowie XVIII wieku jako reakcja na formalny przepych architektury baroku i rokoko.

Nazwa

Nazwa klasycyzm oznacza w architekturze nawiązanie do architektury klasycznej. Analogiczny termin (Klassizismus) występuje w języku niemieckim, podczas gdy m.in. we Francji i Anglii określa się ten okres jako architekturę neoklasyczną. Termin architektura neoklasycystyczna w odniesieniu do klasycystycznej jest natomiast błędem, gdyż mianem neoklasycyzmu określa się klasycyzujące tendencje od końca XIX wieku.

Historia

Architektura klasycystyczna miała swe źródła w dwóch prądach architektonicznych: francuskim klasycyzującym baroku i związaną z nim tradycją racjonalistyczną oraz w angielskim malowniczym stylu (picturesque), związanym z rodzącą się potęgą imperium.

Już w początkach XVIII wieku można zauważyć prąd w architekturze europejskiej sprzeciwiający się tendencjom architektury barokowej i rokokowej. Najsilniej zaznaczył się on w palladianizmie Wysp Brytyjskich, gdzie barok nigdy nie osiągnął takiego bogactwa jak na kontynencie. Również architektura skrzydła Luwru zbudowanego przez Claude'a Perrault, pałaców w Berlinie a nawet fasada bazyliki św. Jana na Lateranie w Rzymie (Alessandro Galilei) posiadają cechy klasycyzujące.

Wiedza o dorobku kulturowym starożytnych rosła w miarę upływu czasu. W 1755 do Rzymu przybył niemiecki historyk Joachim Winckelmann, który opracował pierwsze syntetyczne dzieje sztuki starożytnej("Myśli o naśladowaniu dzieł greckich w malarstwie i rzeźbie") oraz sformułował najważniejsze cechy i pojęcia dotyczące sztuki antycznej w terminach "szlachetnej prostoty i spokojnej wielkości". Rok później pojawiły się grafiki Giovanniego Battisty Piranesi obrazujące starożytności rzymskie, następnie ukazały sie ryciny Stuarta i Revetta. Po nich ukazywały się również inne dzieła artystów klasycystycznych, które miały duży wpływ na rozwój sztuki i architektury XVIII w. Znaczny wpływ nań miał także rozwój mieszczaństwa i nowe zadania dla architektów i urbanistów - budynki użyteczności publicznej, takie jak teatr i publiczny plac o charakterze reprezentacyjnym, dla którego szukano wzorca w agorze i forum. W latach 60. i 70. XVIII wieku klasycyzm przenikał do dalszych państw europejskich, obok podstawowego prądu, opartego zwłaszcza na architekturze greckiej, wytwarzając różne lokalne szkoły. W Niemczech najbardziej zaznaczyła się tradycja Schniklowska, dążąca do nadania budynkowi zdyscyplinowanej lecz lekkiej struktury.

Po upłynięciu zasadniczego okresu klasycyzmu około 1815 trwał on przez cały wiek XIX jako jeden ze stylów historycznych. Dwudziestowieczne tendencje klasycyzujące nazywane są neoklasycyzmem.

Cechy architektury klasycystycznej

Wybrani przedstawiciele klasycyzmu


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
ARCHITEKTURA I SZTUKA KLASYCYZMU, ODK, Nowoczesna powszechna, Architektura
Sztuka klasyczna
Sztuka klasyczna starozytnej Grecji i Rzymu
plastyka klasa 6 sztuka klasycyzmu
SZTUKA KLASYCZNA I WSPÓŁCZESNA MOTOREM ROZWIJANIA TWÓRCZOŚCI ARTYSTYCZNEJ DZIECI
062 Sztuka klasycyzmu w Europie
sztuka klasycyzmu
Klasycyzm lat XX. Neue Sachlichkeit i Picasso, Notatki I i II rok hs, Sztuka współczesna
Epika klasyczna, Materiały naukowe, Sztuka
16. Sztuka neoklasycyzmu w Europie - klasycyzm i czasy stanisławowskie, SZKOŁA ŚREDNIA I NIE TYLKO
SZTUKA NEOKLASYCYZMU W EUROPIE, SZTUKA CZASÓW STANISŁAWOWSKICH,KLASYCYZM W POLSCE
Sztuka robienia prezentacji
3 SZTUKA DYPLOMACJI 2
Klasycyzm epoki Poniatowskiego Zamek Królewski i Łazienki
Sztuka romańska w Europie Zachodniej (X XIII w 2
Sztuka wykladania i zadawania pytan

więcej podobnych podstron