Uwarunkowania genetyczne zespołu metabolicznego i zaburzeń przemiany lipidów
Zespół metaboliczny (ZM) – współwystępowanie powiązanych ze sobą czynnikó ryzyka pochodzenia metabolicznego, sprzyjających rozwojowi chorób sercowo-naczyniowych o podłożu miażdżycowym oraz cukrzycy typu 2
Elementy składowe:
Insulino oporność/hiperinsulinomia
Otyłość brzuszna
Hiperglikemia/ cukrzyca
Aterogenna dyslipidemia
Nadciśnienie tętnicze
Mikroalbuminuria
Stan prozakrzepowy
Stan prozapalny
Dysfunkcja śródbłonka
Celem rozpoznania zespołu metabolicznego jest:
Identyfikacja osób o zwiększonym ryzyku chorób sercowo-naczyniowych
Objęcie tych osób opieką medyczną w celu prewencji i leczenia powikłań zespołu metabolicznego
Kryteria diagnostyczne
WHO
EGIR
NCEP-ATPIII
AACE
IDF
Definicja ZM wg. WHO: 1999r.
Warunek niezbędny do rozpoznania – 1 z następujących czynników:
DM II
Nieprawidłowa tolerancja glukozy ( IFG, IGT)
Oporność na insulinę
Co najmniej 2 z następujących czynników
HA >140/90 lub leczone HA
Otyłość brzuszna wHR > 0,9 mężczyźni, >0,85 kobiety BMI> 30
Dyslipidemia HDL <35mg/dl mężczyźni, <39mg/dl kobiety, TG>150mg/dl
Mikroalbuminuria >20ug/min
Definicja wg. NCEP- ATP III 2001r.
Warunek niezbędny do rozpoznania – brak
Co najmniej 3 z 5 czynników:
Otyłość brzuszna – obwód talii > 102cm mężczyźni, >88cm kobiety
TG > 150mg/dl
HDL <40mg/dl mężczyźni, < 50mg/dl kobiety
Ciśnienie >130/85
Stężenie glukozy na czczo > 110mg/dl; cukrzyca
Definicja wg. IDF
Warunek niezbędny do rozpoznania:
otyłość brzuszna – obwód talii >94cm mężczyźni, >80cm kobiety
co najmniej 2 z 4 czynników:
TG >150mg/dl
HDL <40mg/dl mężczyźni, <50mg/dl kobiety
Ciśnienie >130/85
Stężenie glukozy na czczo >100mg/dl; cukrzyca
Epidemiologia ZM
20-40% dorosłych
Rasa biała 24%
Latynosi 32%
Afro amerykanie 22%
Częstość w Polsce
Wg NCEP-ATP III >20%
Wg IDF > 26%
Częstość ZM rośnie wraz z wiekiem
Występuje częściej u kobiet
Wg NCEP-ATP III 22,6% kobiet, 18% mężczyzn
Wg IDF 26,8% kobiet, 25,8 mężczyzn
Wśród dzieci wynosi 3-4%
ZM, a ryzyko sercowo-naczyniowe
Botnia Study – ZM zwiększał 3x ryzyko wystąpienia choroby niedokrwiennej serca i udaru mózgu
Kuopio ischaemic heart risk – zgony sercowo naczyniowe 3,5x częściej u chorych z ZM
San Antonio heart study - 2,5x częściej incydenty sercowo-naczyniowe u osób z ZM, stanowi czynnik rokowniczy rozwoju DM II
NHANES – ZM występował u:
86% chorych na cukrzycę
31% osób z nieprawidłową tolerancją glukozy
71% osób ze zwiększonym stężeniem glukozy na czczo
Mechanizm powstania ZM
Niedożywienie płodu
Zaburzenie w organogenezie tkanki tłuszczowej układu wyspowego trzustki, serca i układu naczyniowego
Nadmierna podaż wysokoenergetycznych i przetworzonych produktów żywnościowych nadwaga i otyłość
Brak aktywności fizycznej oporność komórek mięśniowych na działanie insuliny
Czynniki genetyczne
Patogeneza ZM
Insulino oporność – czynnik patogenetyczny ZM, poprzedzona rozwojem otyłości wisceralnej
Trzewna tkanka tłuszczowa to aktywny narząd wewnątrzwydzielniczy o charakterze endokrynnym, autokrynnym i parakrynnym – substancje produkowane i wydzielane – ADIPOKINY ( lektyna, adiponektyna, rezystywna, TNFa, IL-6, PAI-1, angiotensyno gen, CETP)
Zaburzenie funkcji tkanki tłuszczowej ZM
Nadmiar WKT i glukozy w komórce uruchomienie mechanizmów zmniejszających ich dopływ, zaburzenie procesu przenoszenia sygnałów przez receptory insulino zależne wzrost insulino oporności zmniejszenie wychwytu substratów energetycznych przez komórki insulino oporność chroni komórki przed dalszym poborem glukozy i WKT
Wzrost masy tkanki tłuszczowej trzewnej wzmożona aktywność lipolityczna dalszy wzrost insulino oporności wyrównawcza hperinsulinemia brak antylipolitycznego działania insuliny nasilenie lipolizy dalszy wzrost insulino oporności, zmniejszenie tkankowego zużycia glukozy, nasilenie glikogenolizy w wątrobie, hiperglikemia uszkodzenie komórek B trzustki pełnoobjawowa cukrzyca
Stężenie adipokin ściśle koreluje z ilością tkanki tłuszczowej
Wzmożona biosynteza rezystynu, leptyny czy TNFa przez komórki tłuszczowe odgrywa istotną rolę w powstawaniu insulinooorności u otyłych
Stężenie adiponektyny o osób ze zwiększoną masą ciała jest obniżone
Adiponektyna zwiększa wrażliwość na insulinę
Ekspresja adiponetyny jest hamowana przez stres oksydacyjny związany z nadmierną akumulacją tkanki tłuszczowej w organizmie oraz przez insulinę
Dyslipidemie aterogenne w ZM
Umiarkowana hiperTG
Spadek HDL
Wzrost lipoprotein resztkowych, apoB
Wzrost LDL i małych gęstych LDL
Wzrost małych HDL
Małe gęste LDL typ B
Niska zawartość estrów cholesteroluniejszony rozmiar
Silna aterogenność
Duża podatność na utlenianie
Duża zdolność infiltracji przez ściany naczyń
Nie są rozpoznawane przez receptor LDL
Wychwytywane przez receptor zmiatający makrofagów
Małe gęste HDL
Przyspieszony katabolizm
Brak właściwości p/miażdżycowych
Nadciśnienie tętnicze w ZM
Zaburzenia hemodynamiczne
Wpływ insulino oporności i hiperinsulinemii
Zwiększona retencja Na
Upośledzony proces relaksacji naczyń
Wzrost stężenia endoteliny-1
Zmiana transportu błonowego elektrolitów
Mitogenne działanie insuliny
Wzrost stężenia angiotensyno genu i angiotensyny II oraz adipokin
Wzrost aktywności układu współczulnego
Podłoże genetyczne ZM
Gen PPAR γ
3p25
Koduje receptory γ aktywowane proliferatorami peroksysomów
Mutacje dominującego genu PPAR γ zespół oporności na ligandy receptorów PPAR γ – PLRS
Insulino oporność
Lipo dystrofia
Dyslipidemia
Nadciśnienie tętnicze
Stłuszczenie wątorby
Miażdżyca
PCOS
Polimorfizm genu PPAR γ – zmiana CYTOZYNY na ADENINĘ Pro12Ala
Allel Pro12 wzrost 2,5x ryzyka zachorowania na DM II
Allel Ala12 działanie ochronne przed DM II, wzrost ryzyka nadwagi i otyłości
Gen ACRP30 (AMPI)
3q27
Koduje adiponektynę
Polimorfizm (45TG, 276TG, 517TC)genu wiąże się z niskim stężeniem adiponektyny w osoczu i zwiększa ryzyko rozwoju DM II, otyłości i objawów klinicznych ZM
Gen rezystyny
19p13.3
Oporność tkanek na insulinę związana jest z ilością powtórzeń ATG w niekodującym regionie 3’ rezystywny
Allel o najmniejszej ilości powtórzeń ATG związany jest z największą insulino wrażliwością i najniższym stężeniem TG
Gen LEP, OB.
7q13.3
Koduje lektynę
Mutacja (G133) niski poziom leptyny, nadmierne łaknienie, otyłość
Gen LEPR, OB-R
1p31
Koduje receptor leptyny
Polimorfizm ( Gln223Arg, Lys109Arg) odpowiedzialne za upośledzone przekazywanie sygnału przez receptor leptyny i wyższe stężenie leptyny u osób otyłych
Mutacja genu otyłość olbrzymia
Inne geny:
IRSI 2q36.3 koduje IRSI
IRS2 13q33.3 koduje białko IRS2 – substrat 2 receptora insulinowego IRS
białka IRSI I IRS2 biorą udział w przekazywaniu sygnału insulinowego
UCP1, 2, 3 białka rozprzęgające
ADRB3 koduje receptor B3ergiczny, mutacja genu powoduje insulino oporność, zwiększenie ilości tłuszczu trzewnego i zwiększenie masy ciała
ADRB2 – koduje receptor B2ergiczny
LPL
CAPN10
CAPN5
GHRL – koduje ghrelinę
APOD – koduje apoD, mutacja powoduje hiperinsulinomię, otyłość, DM II
APOB – koduje apoB, mutacja zwiększa masę tłuszczu trzewnego
Agouti – koduje białko Agouti – antagonista receptora MSH, nadekspresja powoduje wzrost spożywania pokarmów
TNFa – nadekspresja powoduje insulin oporność i DM II, długotrwałe wydzielanie powoduje kacheksję
DRD2 – koduje białko receptora D2, mutacja powoduje otyłość
Przyczyny otyłości:
Dodatni bilans energetyczny – 90%
Predyspozycja do gromadzenia tkanki tłuszczowej uwarunkowana czynnikami środowiskowymi i genetycznymi
Etiologia otyłości
Otyłość prosta – monosymptomatyczna – dodatni bilans energetyczny
Otyłość pochodzenia podwzgórzowego
Otyłość z przyczyn hormonalnych
Otyłość genetycznie uwarunkowana
Otyłość jatrogenna
Typy otyłości ze względu na rozmieszczenie tkanki tłuszczowej:
Uogólniona
Androidalna – jabłuszko
Trzewna – brzuszna
Gynoidalna – gruszka
BMI !! egzamin
<18,5 niedowaga
18,5-24,9 norma
25-29,9 nadwaga
30-34,9 otyłość 1 stopnia
35-39,9 otyłość 2 stopnia
>40 otyłość 3 stopnia
WHR = obwód talii/bioder
Wisceralna >0,8 kobiety, >1,0 mężczyźni
Pośladkowo - udowa, gynoidalna <0,8 kobiety, <1,0 mężczyźni
Geny kandydaci do otyłości – jak w ZM +
Gen FTO – koduje de metylazę kwasów nukleinowych
Gen ENPP1 – koduje pirofosfatazę ektonukleotydową PC-1
Gen CNR1 koduje białko receptora endokannabinoidowego CB1
Gen CIDEA koduje białko homologiczne do N-terminalnego regionu podjednostki DFF45
czynnika defragmentacji DNA
Leptyna
Białko o masie 16kDa z 167AA
Gen leptyny na adipocytach
Hamuje łaknienie
Przekaźnik sygnału do mózgu
Indukuje właściwy pobór pokarmu i wydatek energtyczny