Smoleńsk –res non grata.

Obserwując polską medialną rzeczywistość, dochodzę do wniosku, że mamy coraz bardziej zepsute społeczeństwo. Ludzie nie mają kultury, wrażliwości, a przede wszystkim zapominają, że cokolwiek się robi najpierw trzeba pomyśleć. Nasze społeczeństwo jest bardzo podatne na medialną papkę, często bezkrytycznie podchodzi do otrzymanego przekazu; mało tego rozwija go w brutalny i wulgarny sposób. Trzeba się w końcu temu przeciwstawić, by zachodzące zmiany wartości nie poszły za daleko.

Tematem, obok którego nie da się przejść obojętnie jest katastrofa smoleńska. Jedna z największych tragedii w dziejach państwa polskiego. Zostawmy na chwilę sympatie i antypatie polityczne. Czy w normalnym, cywilizowanym, suwerennym kraju do dziś kwestia przyczyny owej wielkiej narodowej tragedii byłaby nieznana? Czy po dwu i pół roku nadal dowiadywalibyśmy się o nowych okolicznościach, błędach i wypaczeniach? Wątpię. Państwo jest od tego by chronić swoich obywateli. We własnej ojczyźnie powinniśmy czuć się bezpiecznie, wiedząc, że ktoś czuwa nad porządkiem, sprawiedliwością i życiem. Każdy obywatel powinien chcieć wyjaśnienia przyczyn katastrofy, nie dlatego, że straci na tym PiS, a zyska PO (czy odwrotnie), ale dlatego, że tylko poprzez zbadanie i wyjaśnienie przeszłości, będziemy gotowi na przyszłość. Inaczej ta sprawa nigdy nie zostanie zakończona, zawsze będzie można do niej wrócić niezależnie od intencji; bo jeśli nic nie jest udowodnione, to każda teoria jest tak samo wiarygodna.

Kiedy mamy do czynienia z kolejnymi nowymi faktami w sprawie smoleńska następuje mechanizm wyparcia stosowany przez same media. To one przedstawiają informacje jak najbardziej negatywnie, albo kpiąco. Takie zabiegi automatycznie wytwarzają u ludzi chęć zamknięcia tematu. Zamiana ciał? Skończmy z martyrologią, dajmy zmarłym spokój. Wypowiedzi poszczególnych osób nie wytrzymują konfrontacji z faktami? Dajmy już spokój, zginęli ludzie, ale ileż można o tym mówić. A wystarczyłoby od początku rzetelnie przeprowadzić śledztwo, skorzystać z międzynarodowych autorytetów, zbadać wszelkie hipotezy oraz okoliczności i podać przyczyny tragedii. Ileż wtedy zaoszczędzilibyśmy kłótni, walk, nienawiści i zła.

Wspomniane wyżej zachowanie mediów, które produkuje nienawiść, zobojętnienie i zło truje nasze społeczeństwo. Internet, aż kipi od drwin i niesmacznych żartów związanych z katastrofą smoleńską. Obrazki z napisem „Rzygam Smoleńskiem” z mnóstwem obraźliwych i nieczułych komentarzy przerażają. Wrażliwość… to towar deficytowy, ale odrobina logiki i pomyślunku chyba nie jest czymś nadzwyczajnym. Niech każdy z nas przez chwilę pomyśli, że w Smoleńsku zginęła bliska mu osoba. Jakbyśmy się czuli, gdyby kpiono z naszych zmarłych,” lajkowano” obrazki, komiksy i wypowiedzi, które szydzą z naszego bólu. Czy chcielibyśmy być częścią takiego społeczeństwa, w którym tragedia jednych jest źródłem żartów dla drugich. Osoby, które chcą wyjaśnień, pragną jedynie prawdy, pragną wiedzieć dlaczego ich bliscy zginęli; czy tak trudno okazać odrobinę empatii?
Oczywiście są osoby, których rozwiązanie przyczyn katastrofy TU-154M nie jest czymś ważnym. Nie interesuje ich co się stało i dlaczego. Uszanowali śmierć 96 Polaków, ale nie chcą do tego wracać. Mają oczywiście do tego prawo. Jednakże „hejtowanie” tematu Smoleńska, tylko dlatego, że nas to nie interesuje, jest żałosne i świadczy o braku kultury, a także o braku umiejętności życia w społeczeństwie. Jeśli Cię coś nie interesuje, to nie czytaj, nie oglądaj, nie słuchaj. Może dla kogoś jest to ważne i istotne. Bowiem skoro nie chcesz nic wiedzieć, to jak możesz oceniać? Jak możesz stawiać sądy i diagnozy, skoro to dla Ciebie nieistotne? Czasem wystarczy tylko pomyśleć, „a jak ja czułbym się na ich miejscu”.

Smoleńsk jest tylko jednym z przykładów, co prawda najlepiej obrazującym problem, ale nie jedynym, w którym dzięki wielkiej władzy mediów i naszej wiary w ich nieomylność widać, że społeczeństwo polskie jest coraz mniej wrażliwe. Nastawione jest tylko na sensację, kontrowersję i zło, przez co więzi społeczne niemalże przestają istnieć. Oby ten proces się nie pogłębiał; wszyscy jesteśmy za to odpowiedzialni.