2.WYMIEŃ RODZAJE DOKUMENTACJI GEOTECHNICZNYCH I Z CZEGO SIĘ SKŁADAJĄ. KIEDY JEST WYMAGANE OPRACOWANIE I ZATWIERDZENIE PROGRAMU BADAŃ GEOLOGICZNYCH.

III kategoria geotechniczna: Rodzaje dokumentacji: pełna dokumentacja geologiczno – inżynierska wraz z geotechnicznymi warunkami posadowienia; uproszczona dokumentacja geologiczno – inżynierska wraz z geotechnicznymi warunkami posadowienia; dokumentacja geotechniczna będąca uzupełnieniem dokumentacji geologiczno – inżynierskiej wraz z geotechnicznymi warunkami posadowienia. W dokumentacji kategorii III powinny się znaleźć: • informacje ogólne, podane w zwięzłej formie (nazwa inwestora, zakres opracowania, nazwiska projektanta i wykonawcy badań itp.); charakterystyka zagadnienia (hipsometria i morfologia terenu badań, aktualny sposób użytkowania terenu oraz projektowanych zmian, charakter techniczny projektowanej budowli, stan obiektów w otoczeniu terenu badań, inne dane techniczne mające wpływ na ocenę warunków geotechnicznych opis zastosowanych metod rozpoznania podłoża i badań specjalistycznych, rodzaj wykorzystanych materiałów archiwalnych); opis warunków geologicznych oraz zjawisk i procesów geodynamicznych dokumentowanego terenu; opis warunków hydrogeologicznych (charakterystyka poziomów wodonośnych, prognoza wahań poziomu wody gruntowej oraz ocena stopnia jej agresywności); • opis warunków geotechnicznych (opis wydzielonych warstw geotechnicznych, proponowane modele gruntu i jego współpracy z konstrukcją, obliczenia nośności, stateczności, osiadań, zmiany warunków terenowych, gruntowych i wodnych w czasie wykonywania i eksploatacji budowli); .ocena warunków gruntowych i zestawienie wartości parametrów geotechnicznych, wraz ze wskazaniami dotyczącymi racjonalnego posadowienia, zabezpieczeń i metod realizacji robót, a także prognozami jakościowych i ilościowych zmian warunków geotechnicznych terenu, jakie mogą wystąpić podczas realizacji i eksploatacji budowli; • zalecenia odnośnie monitoringu obiektu w trakcie eksploatacji (np. pomiary osiadań, obserwacje procesów geodynamicznych, pomiary hydrogeologiczne itp.). • część graficzna dokumentacji, która powinna zawierać: mapy w skali dostosowanej do skali przedsięwzięcia inwestycyjnego (1:1000, 1:500, 1:2000 itp.), z zaznaczonymi archiwalnymi punktami badawczymi i innymi danymi uzyskanymi z materiałów archiwalnych, plany sytuacyjno-wysokościowe w skali z reguły 1:500, profile, przekroje geotechniczne (skala przekrojów powinna być dostosowana do ich treści i nie powinna wpływać na czytelność zapisu graficznego). W przekroju nie należy stosować większego przewyższenia niż od 1:10 do 1:5. W zagadnieniach stateczności zboczy, należy stosować skale nieprzewyższone. wyniki badań specjalistycznych – np. sondowań statycznych lub dynamicznych, a także badań laboratoryjnych; o zestawienia tabelaryczne właściwości gruntów oraz wód gruntowych, wartości z analiz przemieszczeń, osiadań, nośności, itd. mapy specjalistyczne, pokazujące np. rozmieszczenie gruntów słabych, położenie stropu gruntów nośnych, przebieg hydroizohips lub hydroizobat poziomu wód gruntowych, lokalizację miejsc występowania procesów geodynamicznych. Wybór metod badań w III kategorii geotechnicznej powinien być uzależniony od warunków geotechnicznych w jakich podłoże gruntowe będzie pracować w czasie realizacji i eksploatacji projektowanej budowli. Metody badań można podzielić na badania, które pozwalają na ustalenie właściwości gruntów "in situ" oraz uzupełniające badania laboratoryjne. Zakres badań kategorii III powinien odpowiadać co najmniej zakresowi badań kategorii II, z możliwością rozszerzenia go o badania specjalistyczne. Oprócz obserwacji, odkrywek, wierceń badawczych, sondowań statycznych i dynamicznych, próbnych obciążeń - stosuje się badania współczynnika filtracji, badania geofizyczne (radarowe, elektrooporowe, sejsmiczne, grawimetryczne) i inne badania specjalne zależnie od potrzeb (np. badania pęcznienia gruntu). Zaleca się, aby zakres i metody laboratoryjnych badań próbek gruntu i wody ukierunkowane były ściśle na rozwiązanie problemów projektu. W badaniach należy odtwarzać stany oddziaływań jakie będą występować podczas pracy obiektu i w tych stanach określać potrzebne parametry geotechniczne do projektowania. Opracowanie dokumentacji w III kategorii geotechnicznej wymaga również szczegółowej analizy materiałów archiwalnych, takich jak: -atlasy geologiczno-inżynierskie, przeglądowe, podstawowe i szczegółowe mapy geologiczne Polski; -opracowania fizjograficzne i ekofizjograficzne; -dostępne dokumentacje geologiczne i geotechniczne; -wiercenia archiwalne (także hydrogeologiczne); -dane dotyczące poziomów wód gruntowych i ich wahań; -dla obszarów dolinnych - dane dotyczące stanów rzek, zwłaszcza stanów wysokich (powodziowych). Badania należy wykonywać zgodnie z opracowanym wcześniej projektem. W przypadku stwierdzenia istotnych różnic budowy geologicznej w porównaniu z przewidywaną w projekcie prac, należy ich zakres na bieżąco uaktualniać. Dokumentacja składa się z opisowej i graficzno – tabelarycznej: -plan orientacyjny terenu, -plan sytuacyjno – wysokościowy, -charakterystykę projektowanego budynku, -określenie kategorii geotechnicznej, -metryki otworów badawczych, -wyniki sondowań, -profile geotechniczne, -wyniki badań laboratoryjnych gruntu, -wyniki badań chemicznych wody gruntowej, -warunki parametrów geotechnicznych dla gruntów, -uwagi i wnioski .Kiedy jest wymagana i zatwierdzana: na podstawie Prawa Budowlanego gdy są nie korzystne warunki gruntowo-wodne, w zależności od potrzeb, nie wymaga się dla budowy pierwszej kategorii jeżeli wynika to z map geologicznych. Pod duże obciążenia. Dokumentowanie geotechniczne. Dokumentacja jest opracowaniem finalnym postępowania geotechnicznego, przekazywanym w formie zbroszurowanej. Jej zawartość zależy od kategorii geotechnicznej obiektu budowlanego. Dokumentacja składa się z dwóch części: tekstowej i graficznej. Część tekstowa 1Karta tytułowa z informacją ogólną. 2Spis treści. 3Informacja ogólne. 4Charakterystyka terenu.

Kategoria I 1Opis wykonanych badań i analiza ich wyników. 2Ustalenie geotechnicznych warunków posadowienia. 3Wnioski i zalecenia dla fundamentowania. Kategoria II 5. Opis wykonanych badań i analiza ich wyników. 6. Charakterystyka warunków geotechnicznych w obrębie dokumentowanego terenu.7. Wnioski i zalecenia dla fundamentowania.

Kategoria III 5. Opis warunków geotechnicznych. 6. Opis warunków hydrogeologicznych. 7. Opis warunków geotechnicznych. 8. Ocena warunków geotechnicznych. 9. Wnioski i zalecenia. Część graficzna Kategoria I - plan sytuacyjno-wysokościowy - profile i przekroje geotechniczne - dzienniki wierceń i protokoły innych badań Kategoria II - plan sytuacyjno-wysokościowy (1:500) - profile analityczne wierceń i sondowań - rysunki wykopów badawczych - rysunki odkrywek fundamentowych - przekroje geotechniczne - problemowe mapy geotechniczne Kategoria III - mapy - przekroje geotechniczne - profile geotechniczne - zestawienie tabelaryczne właściwości gruntów oraz wód gruntowych, wartości z analiz przemieszczeń, osiadań, nośności i inne - wyprowadzone parametry do obliczeń projektowych

3.OPISZ METODY BADAŃ PODŁOŻA GRUNTOWEGO, OD CZEGO ZALEŻY ZAKRES BADAŃ. METODY: -badania terenowe – kartowanie geologiczne, - wiercenia,- sondowania statyczne, dynamiczne, - powierzchniowe, - określenie współczynnika filtracji, - wykopy, odkrywki, szufry, - geofizyczne, (georadarowe), Metody badań terenowych. a) Badania podstawowe: -badania makroskopowe -wykopy badawcze

-otwory badawcze (wiercenia) –sondy b) Pozostałe badania:-obciążenie płytą sztywną -świder talerzowy -presjometr Menarda –dylatometr –ekologiczne –wodoprzepuszczalnośc -przyrządy kieszonkowe -badania specjalne (geofizyczne). Rozmieszczenie otworów jest uzależnione od kilku czynników: zawartości obrysu obiektu, ilości badań archiwalnych, przyjętej metody obliczeń, przewidywań badacza i stopnia zaawansowania projektu. Te trzy ostatnie czynniki warunkują jednocześnie głębokość otworów. Zależy ona także od wielkości obciążeń oraz rodzaju i kształtu fundamentów. -badania laboratoryjne – właściwości fizyczne,- właściwości mechaniczne, - odkształcalność (edometryczne),- analiza map , dokumentacji.Zakres badań zależy od:

1.WYMIEŃ RODZAJE FUNDAMENTÓW BEZPOŚREDNICH I OPISZ PRZY JAKICH OBIEKTACH I WARUNKACH GRUNTOWYCH SĄ STOSOWANE. Za fundamenty bezpośrednie uważa się te, które przekazują obciążenia z budowli na podłoże gruntowe wyłącznie przez powierzchnię podstawy. Fundamenty bezpośrednie w zależności od ich kształtu i konstrukcji dzielimy na: stopy fundamentowe, na które najczęściej przekazuje się obciążenia ze słupów budynków szkieletowych, - ławy fundamentowe pod ścianami budynków lub szeregiem słupów, - płyty, ruszty, fundamenty skrzyniowe, które mają na celu zwiększenie sztywności budowli, - fundamenty masywne, które odznaczają się taką sztywnością, że istotna jest ich stateczność jako całość, a nie wytrzymałość ich poszczególnych części. Głębokośc posadowienia fundamentów bezpośrednich zależy od: - co najmniej 0.5m - głębokości wystającej warstwy nośnej - poziomu ZWG i jego zmian - głębokości wystających gr. Wysadzi nowych - głębokości przemarzania - proj. niweleta terenu
- wymagań techniczno-eksploatacyjnych - głębokości posadowienia sąsiednich budynków - głębokości rozmycia gruntu Podział: - na posadowienia płytkie i głębokie > 4m, - sposób wykonania – bezpośrednio w wykopie deskowanie lub nie, prefabrykaty, - na materiał: beton, cegła, kamień, żelbet - na obliczenia: sztywne, sprężyste, wiotkie. Rodzaje warunków: proste, złożone, skomplikowane.

4.CO TO JEST PARAMETR GEOTECHNICZNY I WYMIEŃ METODY USTALANIA PARAMETRÓW

GEOTECHNICZNYCH. Parametr geotechniczny – wielkość wyrażająca ilościowo (to jest w liczbach) właściwość gruntu lub skały, stosowana w obliczeniach projektowych i badaniach kontrolnych. Wartość charakterystyczna parametru geotechnicznego – wartość parametru geotechnicznego, oszacowana z wymaganym prawdopodobieństwem na podstawie wartości wyprowadzonych parametru geotechnicznego, z uwzględnieniem możliwych różnic między właściwościami zmierzonymi a rzeczywistymi gruntu lub skały in situ oraz innych czynników. Wartość obliczeniowa parametru geotechnicznego – wartość parametru geotechnicznego stosowana do sprawdzenia stanu granicznego, wyznaczona na podstawie wartości charakterystycznej parametru geotechnicznego, z uwzględnieniem współczynnika bezpieczeństwa lub inną metodą, przy zachowaniu wymaganego poziomu bezpieczeństwa. Badania właściwości geotechnicznych podłoża gruntowego (metody A, B, C). Metoda A polega na bezpośrednim wyznaczeniu wartości parametrów za pomocą polowych i laboratoryjnych badań gruntów (min. 5 oznaczeń).Metoda B polega na oznaczeniu metodą A parametrów pozwalających wyznaczyć na ich podstawie niezbędne parametry za pomocą odpowiednich zależności korelacyjnych między nimi, podanych w odpowiednich normach, literaturze, albo ustalonych doświadczalnie. Metoda C polega na przyjęciu wartości potrzebnych parametrów na podstawie praktycznych doświadczeń budownictwa w podobnych warunkach gruntowych na sprawdzonych na obiektach budowlanych o podobnej konstrukcji i zbliżonych obciążeniach.

Wartość charakterystyczna parametru geotechnicznego to wartość ustalona: - na podstawie polowych i laboratoryjnych badań gruntu. Do oceny jednorodności gruntu i jego uogólnionych wartości charakterystycznych wykorzystuje się metody statystyczne.x⁽ⁿ⁾ = ¹/_N Σ x₁ (wartość charakterystyczna) x₁ – wyniki oznaczenia danej cechy, N – liczba oznaczeń

x^(r) = γ_m · x⁽ⁿ⁾ (wartość obliczeniowa) γ_{m –} współczynnik materiałowy

NA CZYM POLEGA WYMIAROWANIE POSADOWIEŃ BEZPOŚREDNICH. OPISZ STANY GRANICZNE PODŁOŻA. Wymiarowanie posadowień bezpośrednich polega na: -oznaczeniu głębokości fundamentu,- oznaczeniu wymiaru podstawy fundamentu, -ochronie podłoża gruntowego i pomieszczeń podziemnych. Nośność podłoża gruntowego oblicza się według dwóch stanów granicznych: -I stan graniczny – ze względu na nośność (stateczność) podłoża, -II stan graniczny – ze względu na użytkowanie budowli (przemieszczenia podłoża i konstrukcji). Obliczenia według I stanu granicznego polegają na sprawdzeniu czy nie występuje:

-wypieranie podłoża przez pojedynczy fundament lub przez cały obiekt budowlany, -osuwisko lub zsuw fundamentów lub podłoża wraz z obiektem budowlanym, -przesunięcie w poziomie posadowienia fundamentu lub w głębszych warstwach podłoża. -Obliczenia według II stanu granicznego obejmują sprawdzenie: -średniego osiadania fundamentów obiektu budowlanego (s_śr) , -przechylenia obiektu budowlanego jako całości lub jej części wydzielonej dylatacjami, -odkształcenia konstrukcji, wygięcia (ugięcia) obiektu budowlanego jako całości lub jej części między dylatacjami -względnych różnic osiadania fundamentów

5 WYMIEŃ RODZAJE I STANU GRANICZNEGO PODŁOŻA

a) wypieranie podłoża przez pojedynczy fundament lub przez całą budowlę, b) usuwisko albo zsuw fundamentów lub podłoża wraz z budowlą, c) przesunięcie w poziomie posadowienia fundamentu lub w głębszych warstwach podłoża.

7KIEDY PRZY WYMIAROWANIU FUNDAMENTÓW MOŻNA ZASTOSOWAĆ OBLICZENIA UPROSZCZONE I-go STANU GRANICZNEGO Jeżeli pod fundamentem do głębokości równej podwójnej szerokości fundamentu, występuje jedna warstwa geotechniczna (podłoże jednorodne) a obciążenie jest mimośrodowe i działające pod kątem do pionu, wtedy: N_r ≤ m ∙ Q_fNB , N_r ≤ m ∙ Q_fNL N_r – obliczenie wartości pionowej składowej obciążenia,

8CO WCHODZI W ZAKRES OBLICZEŃ II-go STANU GRANICZNEGO PODŁOŻA Przy sprawdzaniu II stanu granicznego musi być spełniony warunek: [s] ≤ [s]_dop [s] – symbol umownej wartości przemieszczenia lub odkształcenia miarodajnego do cechy stanu użytkowego danego obiektu budowlanego, [s]_dop. - symbol odpowiednich wartości dopuszczalnych ustalonych wg normy. Wykonanie pełnych obliczeń według II stanu jest bardzo pracochłonne. Do wyznaczenia poszczególnych przemieszczeń obiektu budowlanego najważniejsze jest wyznaczenie osiadań fundamentów. Nie musimy robić sprawdzenia dla II stanu granicznego, gdy obiekty posadowienia są na skałach litych. Przy obliczeniach II stanu granicznego należy uwzględnić: -ciężar właściwy gruntów podłoża, -wypór i ciśnienie spływowej wody, -obciążenie fundamentem, -obciążenie sąsiednimi, fundamentami i innymi obciążeniami, -obciążenia stałe i zmienne długotrwałe Parametry geotechniczne wyznacza się jak dla stanu I metodami A, B, C.

STRZAŁKA UGIĘCIA BUDOWLI Strzałkę ugięcia wyznacza się uwzględniając trzy najniekorzystniej osiadające fundamenty leżące na jednej prostej f_o = ¹/_l (l ∙ s₀ – l₁ ∙s₂ – l₂ ∙ s₁)

10WYKOPY FUNDAMENTOWE OTWARTE, PODPARTE I ROZPARTE, KIEDY NALEŻY SPRAWDZAĆ STATECZNOŚĆ SKARPY WYKOPU. otwarte – o niezabezpieczanych ścianach, podparte – o zabezpieczonych ścianach deskowaniem lub elementami zabezpieczającymi podpartymi,

rozparte – ściany wykopu zabezpieczone elementami rozpartymi w wykopie Stateczność: F_min. ≥ F_dop.Sprawdzamy gdy: -grunt jest niespoisty lub spoisty, -istnieje możliwość rozwodnienia, -gdy skarpy są z warstw gruntu -gdy na głębokości wykopu występuje woda gruntowa, -od warunków atmosferycznych, -od czasu utrzymania wykopu, -przewiduje się obciążenia w pobliżu wykopu,

11CO OZNACZA WYKOP SZEROKOPRZESTRZENNY I WĄSKOPRZESTRZENNY. Wykop szerokoprzestrzenny jest to wykop o szer. i dł. powyżej 1,5 m Wykop wąskoprzestrzenny o długości do 1,5 m na dnie wykopu.

12METODY ZABEZPIECZEŃ WYKOPÓW FUNDAMENTOWYCH.

Wykopy zabezpieczamy już obowiązkowo od głębokości 1 m:

1- poprzez pochylenie skarpy, 2- podparcie, 3- rozparcie, 4- odwodnienie: powierzchniowe i wgłębne. Deskowanie, ścianki szczelne, grodzie, CFA, kotwy gruntowe.

13ZASADY POSADOWIENIA FUNDAMENTÓW OBOK „SĄSIADA”.

14WYMIEŃ SPOSOBY OCHRONY PODŁOŻA GRUNTOWEGO W WYKOPACH FUNDAMENTOWYCH PRZED WODĄ OPADOWĄ I WODĄ GRUNTOWĄ, PRZED PRZEMARZANIEM I PRZED WYSUSZENIEM.

Woda opadowa – rowy odprowadzające, dreny pod dnem wykopu, dreny na skarpie wykopu, Woda gruntowa- drenaże wgłębne, studnie, igłofiltry, Przemarzanie i wysuszanie – przykrywany arkuszami, np. styropianem, matami słomianymi, materiały izolacyjne (folia, papa).

15 WYMIEŃ METODY TYMCZASOWEGO ODWODNIENIA WYKOPÓW FUNDAMENTOWYCH. ODWODNIENIE POZIOME I PIONOWE.

Poziome – rowy, drenaż czołowy i brzegowy

Pionowe – studnie wpłukiwane, wiercone, wbijane, igłofiltry.

16DRENAŻ OPASKOWY, Z JAKICH ELEMENTÓW SIĘ SKŁADA , W JAKICH WARUNKACH GRUNTOWO – WODNYCH MA NAJCZĘSTSZE ZASTOSOWANIE.

Drenaż opaskowy, wzdłuż obrysu budynku, stosowany z rur Ø100, Ø75, Ø200 ze spadkiem 4 – 5 % z warstwą filtracyjny; kształtek; studni drenarskich (rewizyjnych i zbiorczych) w gruntach przepuszczalnych warstwa filtracyjna jednowarstwowa gr. min 15 cm (piaski, żwiry)

w gruntach słabo przepuszczalnych dwie warstwy filtracyjne po min 20 cm. Głębokość drenaży powyżej posadzek. Drenaż wykonywany jest w celu odwodnienia terenu wokół podziemnych części budynku. Projektuje się go razem z budynkiem, ale także w celu osuszenia piwnic w budynkach istniejących. Szczególnie uzasadnione jest stosowanie drenaży w gruntach słabo przepuszczalnych (gliny, piaski gliniaste). Wodę z drenaży odprowadzić możemy do kanalizacji deszczowej lub do studni chłonnej. Studnia chłonna sprawnie odbiera wodę, gdy jej dno stanowią nienawodnione warstwy piaszczyste. Jeżeli drenaż przecina wyżej leżący fundament na przykład w budynku częściowo podpiwniczonym to w miejscu przejścia drenażu przez fundament powinna znajdować się rura osłonowa obsypana materiałem słabo przepuszczalnym, np. glina. Dawniej drenaż wykonywany był z rur ceramicznych. Obecnie stosuje się najczęściej rury plastikowe perforowane. Zwykle wystarczają rury o śr. 10 cm. Rury drenarskie układamy na wysokości środka ławy fundamentowej i oczywiście z minimalnym około 0,5% spadkiem. Istotne jest to aby rury drenarskie zostały obsypane żwirem. Warstwa żwiru ponad drenem powinna wynosić minimum 50 cm. Żwirową warstwę filtracyjną należy zabezpieczyć przed zamuleniem za pomocą geowłókniny. Pomimo wykonania drenażu izolacja pionowa ścian piwnic jest konieczna. Prawidłowo wykonana izolacja powinna polegać na dwukrotnym wykonaniu powłoki bitumicznej na otynkowanej ścianie piwnic. Dodatkowo zalecane jest stosowanie grubych folii. Niewskazane jest układanie opaski betonowej, bowiem wilgoć pod opaską nie może odparować i atakuje nam ścianę zewnętrzną piwnic. W narożach budynku wykonujemy studzienki kontrolne z kręgów i łączymy w nich poszczególne odcinki rur drenarskich. Studzienki wykonujemy jako plastikowe o śr. około 30 cm lub betonowe o śr. 80 – 120 cm. Trwałość drenażu zapewnia jego okresowa konserwacja. Rury co kilka lat należy płukać wodą pod ciśnieniem. Zadaniem drenażu opaskowego jest odprowadzenie nadmiaru wody z pasa gruntu otaczającego piwnicę. Należy go wykonać na poziomie ław fundamentowych. Najlepiej w czasie wznoszenia ścian piwnicznych, w wykopie poszerzonym o około 50 cm. Drenaż opaskowy jest często mylony z drenażem odwadniającym, którego zadanie polega na odprowadzeniu wody z terenu całej posesji do: kanalizacji deszczowej, studni chłonnych, naturalnych zbiorników lub rowów melioracyjnych. Drenaż opaskowy warto rozłożyć w gruncie o słabej przepuszczalności. Szczególnie wówczas, gdy parcela położona jest w zagłębieniu terenu (poniżej poziomu drogi lub sąsiadujących działek).

18FUNDAMENTOWANIE POŚREDNIE – DEFINICJE I ZASTOSOWANIE.Jeżeli podłoże ma słabą nośność, to jedynym wyjściem może okazać się wymiana niestabilnych warstw na dobry grunt budowlany lub też wykonanie fundamentu pośredniego (głębokiego), np. w postaci żelbetowych pali, studni lub ścian szczelinowych. Ich zadaniem jest przeniesienie obciążeń w głębsze, bardziej stabilne strefy podłoża. Dopiero na takiej konstrukcji opiera się fundament właściwy. Metoda ta jest jednak bardzo kosztowna i rzadko stosowana w budownictwie jednorodzinnym. Definicja – to taki który przekazuje obciążenia na grunt poprzez powierzchnię podstawy i obocznice.Zasadystosowania – podłoże słabonośne, nośne na większych głębokościach.

19 PODZIAŁ PALI POD WZGLĘDEM PRACY, RODZAJU, MATERIAŁU I WYKONAWSTWA. Rodzaje pali: pale drewniane,

1)pale żelbetowe gotowe, typu Hennebique'a i Considere'a,

2)pale betonowe lub żelbetowe wbijane, betonowe na miejscu:

- system Compressol, - systemu Simplex, - systemu Vibro,

- systemu Raymond, - system Franki, 3) pale wiercone:

- systemu Straussa, - systemu Wolfsholza, - systemu Contractor,

- systemu Aba-Lorenz, - systemu Atlas Coelus, 1)pale wtłaczane:

- systemu Spencer-White-Prentis, - systemu Mega, 1)pale zawiercane,

2)pale kombinowane, 3)pale stalowe wbijane, 4)pale o dużych średnicach: systemu Benoto, - tworzone z użyciem maszyny Salzgitter,

- typu angielskiego. Pale można podzielić według materiału, z którego są wykonywane, na drewniane, betonowe i żelbetowe, stalowe.

Wykonawstwo: pale gotowe (prefabrykaty, drewniane, stalowe)

-żelbet, wykonywane na miejscu, -wiercone, wbijane, wpłukiwane.

20 WYMIEŃ ELEMENTY KONSTRUKCYJNE PALA. PRZEDSTAW OBLICZANIE NOŚNOŚCI PALI.

Obliczenie nośności dla pala pojedynczego: -ustalenie oporu podstawy pala Np. _-ustalenie oporu pobocznicy pala wciskanego N_s lub wyciąganego N^{w -}ustalenie obliczeniowej nośności pala (kN)

wciskanego: N_t = N_p + N_s = S_p q^(r)  A_p +  S_si t_i ^(r) A_si

wyciąganego: N^w =  S_i ^w t_i ^(r) A_si gdzie: S_p , S_si , S_i ^w - współczynniki technologiczne q^(r) - jednostkowa obliczeniowa wytrzymałość gruntu pod podstawą pala (kPa) A_p - pole przekroju poprzecznego podstawy pala (m²) t_i ^(r) - jednostkowa obliczeniowa wytrzymałość gruntu wzdłuż pobocznicy pala, w obrębie warstwy i podłoża (kPa) A_si - pole pobocznicy pala w obrębie warstwy i podłoża (m²) Sprawdzenie warunku nośności dla pala pojedyńczego:

wciskanego: (Q_r = P_t ^(r) + G_p^(r) )  m  N_t wyciąganego:

(Q_r = P_w ^(r) )  m  N^w gdzie: P_t ^(r) - obliczeniowa wielkość pionowej składowej siły wciskającej pal, (kN) (z uwzględnieniem ciężaru własnego oczepu) G_p^(r) - obliczeniowa wielkość ciężaru własnego pala (kN) P_w ^(r) - obliczeniowa wielkość pionowej składowej siły wyciągającej pal (kN) m - współczynnik korekcyjny; m = 0.9 (n pali, n  3), 0.8 (2 pale), 0.7 (1 pal)

21CO TO JEST GŁĘBOKOŚĆ KRYTYCZNA PALA. PRZEDSTAW INTERPRETACJĘ OBLICZENIA JEDNOSTKOWEGO OPORU GRANICZNEGO POD PODSTAWĄ PALA (q^(r)) W ZALEŻNOŚCI OD GŁĘBOKOŚCI I ŚREDNICY ORAZ INTERPRETACJĘ JEDNOSTKOWEGO OPORU GRANICZNEGO WZDŁUŻ POBOCZNICY (t^(r)). q^(r) – wytrzymałość obliczeniowa gruntu pod podstawą pala q^(r) = γ_m ∙ q γ_m ≤ 0,9 wyznacza się na podstawie wytrzymałości granicznej q w zależności od gruntu i stopnia zagęszczenia I_D lub plastyczności I_L. Zależności q^(r) od głębokości i średnicy pala została przyjęta dla głębokości krytycznej h_C = 10 m i więcej i dla średnicy podstawy D_o = 0,4 m. Dla głębokości mniejszej niż h_l wartość q należy interpolować liniowo do 0 na poziomie terenu rys. 1 a normy. W gruncie niespoistym i średniozagęszczonym uwzględniamy wpływ średnicy na q oraz na h_l rys. 1a i 1b normy i tak dla D_i > d_o = 0,4 stosujemy zależności h ≤ h_C → q_i = q√D_o/D_i dla h_Ci > h_C

h_Ci = h_C √D_i/D_o Dla h_C < h < h_C q_i należy inetrpolować

Dla D_i < D_o wzór na h_Ci Dla pali wierconych h_Ci = 1,3 h_Ci i inetropolować z rys 1b. Dla pozostałych czynników wartość q nie zależy od średnicy pala. Jednostka oporu wzdłuż pobocznicy (wytrzymałość wdłuż pobocznicy) t^(r) Wyznacza się na podstawie wytrzymałości granicznej t w zależności od rodzaju gruntu jego I_D lub I_L

t^(r) = γ_m ∙ t γ_m ≤ 0,9 współczynnik materiałowy

Wartość t w tablicy 2 narmy są dla głębokości 5 m i większej, dla mniejszych głębokości interpolujemy 0 na poziomie 1 terenu rys. 2 normy. Zależność t od grubości pala – przyjmujemy bez względu na średnicę.

22OPISZ METODY SPRAWDZENIA NOŚNOŚCI PALI

Sprawdzenie nośności pala pojedynczego z uwzględnieniem wzajemnych

oddziaływań pali w grupie: wciskanego: N_t = S_p q^(r)  A_p + m₁  S_si t_i ^(r) A_si wyciąganego: N^w = m₁   S_i ^w t_i ^(r) A_si gdzie: m1 - współczynnik redukcyjny zależny od wielkości strefy naprężeń wokół pala R i osiowej odległości między palami r 1.Próbne obciążenie uwzględniają rzeczywiste warunki pracy pali. Przykłady – czujniki zegarowe , manometr, siłowniki hydrauliczne pompa hydrauliczna. Przebieg badania. Próbne obciążenie przeprowadzamy w dwóch etapach: -pierwszy etap do wartości nośności obliczeniowej wartość obciążenia zwiększamy stopniowo 1/8 – 1/12 obciążenia obliczeniowego, czekając na zanik osiadań do ostatniego zaniku tj. mniej niż 0,05 mm, mierzone co 10 min. (odczyty notujemy co 10 min.) Po osiągnięciu obciążenia zbliżonego o nośności obliczeniowej należy obciążyć pod stopniami. Po całkowitym obciążeniu układu badawczego pomiary kontrolne prowadziły aż do zaniku przemieszczeń. -Drugi etap tak samo do półtorakrotnej krotnej nośności obliczeniowej Obciążamy stopniowo ale do nośności obliczeniowej nie czekamy na zanik przemieszczeń potem oczekujemy na zanik osiadań. Maksymalne obciążenie utrzymujemy do zaniku osiadań. Obciążamy stopniowo na końcu mierzymy jego przemieszczenia.

23WYMIEŃ PODSTAWOWE METODY WZMACNIANIA GRUNTÓW Wzmacnianie gruntu budowlanego jest konieczne wtedy, gdy nośność podłoża gruntowego nie wystarcza do przejęcia obciążeń wynikających z projektowanej budowli, jest ono również wykonywane często w tym celu, aby w ciągu określonego czasu – ogólnie podczas robót fundamentowych lub podczas wznoszenia części budowli leżących poniżej poziomu terenu – uczynić wykop budowlany statycznym, zabezpieczyć przyległe budynki lub zapobiec nadpływowi wód gruntowych. -za pomocą zastrzyków, -przez wprowadzenie pali

Wzmacnianie gruntu budowlanego przez iniekcję (zastrzyki) dogruntowe jest też stosowane po to, aby doprowadzić do zera – przez podwyższenie nośności gruntu pod istniejącymi fundamentami – osiadanie już istniejących budowli. iniekcja strumieniowa -wgłębne mieszanie gruntu -iniekcja klasyczna Do zabiegów wzmacniających podłoże zaliczyć można również cały szereg iniekcji wypełniających pustki i kawerny występujące w gruncie, których pochodzenie może być zarówno górnicze, jak również naturalne związane np. z zjawiskami krasowymi.

24WZMACNIANIE I POGŁĘBIANIE ISTNIEJĄCYCH FUNDAMENTÓW Przy wszystkich robotach związanych z pogłębianiem lub wzmacnianiem istniejących fundamentów przestrzega się paru zasadniczych wymagań. Pierwsze z tych wymagań polega na takim projektowaniu i wykonaniu robót, żeby nie naruszyć gdziekolwiek naturalnej struktury gruntu pod fundamentami. Druga zasada wynika z pierwszej i ogranicza podkopywanie się pod istniejące fundamenty tylko do krótkich odcinków. Trzecia zasada wymaga, żeby starannie i mocno wiązać podmurowanie ze spodem istniejącego fundamentu w miejscu ich zetknięcia, nie pozostawiając jakichkolwiek szczelin. Osiąga się to przez wprowadzenie stalowych blach z lekka klinowych i szczelne ich podbicie. Zaniedbanie tego obowiązkowo łatwo może doprowadzić do osiadania i spękań w konstrukcji. Jako materiał używany do pogłębiania lub wzmacniania fundamentów właściwie najlepszy jest beton lub niekiedy żelbet, jednakże przy wykonaniu robót stosowanie betonu nieraz może stać się niezwykle uciążliwe ze względu na konieczność wprowadzenia duęj ilości deskowań w wąskich miejscach i w bardzo nie wygodnych warunkach pracy i wobec tego raczej częściej wykonuje się mury z cegieł. Jeżeli trzeba podbudować istniejący fundament, wykonuje się to odcinkami po 1m, gdy fundament jest słabszy, i odcinkami do 1,5 m gdy fundament stanowi mocny monolit. Przy murowaniu stosuje się mur z cegły na zaprawie cementowej wprowadzając możliwie cienkie spoiny poziome, a po dojściu do spodu istniejącego fundamentu podbija się płaskie twarde kamienie stanowiące rozklinowanie lub lepiej kliny z płaskiej stali lub żeliwa, przy czym obrzuca się je zaprawą cementową. Pomimo przedsięwzięcia środków zapobiegawczych tego rodzaju, trzeba się zwykle liczyć z osiadaniem w granicach 1 – 3 mm, a niekiedy więcej. Zasady wykonania: - nie naruszać struktury gruntu pod fundamentem, -wykonanie na krótkich odcinkach, -trwale i solidnie wiązać wzmocnienia z istniejącym fundamentem. Materiał – rury z cegieł, beton, żelbet, pale iniekcyjnej

25MIKROPALE I PALE DUŻYCH ŚREDNIC Mikropale iniekcyjne
Mikropale iniekcyjne stosowane są do budowy nowych, jak i wzmacniania istniejących fundamentów. Niezależnie od odmiany technologia wykonywania mikropali jest identyczna i sprowadza się do wiercenia udarowo-obrotowego specjalnymi żerdziami z jednoczesną iniekcją zaczynem cementowym. Pierwszy odcinek żerdzi rurowej zaopatrzony jest w koronkę skrawającą grunt. Żerdzie są przedłużane poprzez łączenie ich na mufy. Iniekcja cementowa spełnia jednocześnie rolę płuczki wiertniczej oraz tworzy buławę pala wokół żerdzi. Do zaczynu cementowego dodawany jest środek przeciwdziałający skurczowi. Zasadniczym czynnikiem pogrążającym żerdzie jest moment obrotowy i nacisk pionowy agregatu wiertniczego wiertnicy. Udar stosuje się wyłącznie w przypadku natrafienia na przeszkody w gruncie takie jak, np. kamienie bądź gruz budowlany. Nawet w takim przypadku wiercenia nie powoduje znaczących wstrząsów. Wiercenie w osłonie iniekcji cementowej nie powoduje kraterów wokół tworzonego pala, przeciwnie - penetracja zaczynu powoduje petryfikację gruntu wokół trzonu pala.
Inną zaletą systemu jest możliwość łączenia żerdzi o dowolnych długościach - dzięki temu możliwe jest stosowanie miniwiertnic w niskich pomieszczeniach, np. piwnicznych. Specjalne mufy zapewniają prostoliniowość pali oraz dużą wytrzymałość na wyboczenie. Prostota systemu, wynikająca w zasadzie z jednej czynności, czyli wiercenia i jednoczesnej iniekcji, zapewnia dużą wydajność na zmianę roboczą. Zaletą systemu jest też prostota ukształtowania głowicy pali, olegająca na obcięciu żerdzi i przyspawaniu do niej płyty stalowej. Mikropale wykonywane mogą być we wszystkich typach gruntów oraz skał, po różnymi kątami, w odpowiednich warunkach gruntowych osiągając długość nawet do 30m. Mikropale, dzięki podawaniu zaczynu cementowego lub innych środków chemicznych w trakcie ich formowania charakteryzują się znacznym udźwigiem. Ze względu na ich zbrojenie mogą pracować jako rodzaj kotwi, przyjmując siły wciskające i wyciągające. W zależności od ich zbrojenia, długości, rodzaju gruntu mikropale iniekcyjne mogą przenosić obciążenia nawet do 100 ton.Pale dużych średnic -„Benoto” ø 60 – 150 cm do 100 m w głąb. Przy większych średnicach można ze względu na niektóre ich cechy zaliczyć je raczej do studzien opuszczanych. Długość Pali Benoto w gruncie jest praktycznie nieograniczona, gdyż rury obsadowe wobec użycia specjalnego sprzętu mogą być opuszczane do 100 m w głąb. Wykorzystane przy trudnych przypadkach. Zbrojenie w górnej części pala i głowicy -pale rurowe z zastosowaniem maszyny Salzgitter- maszyna Salzgitter PS-150 stanowi zespół przyrządów potrzebnych do wytwarzania pali wierconych o dużych średnicach umieszczony na jednym podwoziu. Za pomocą tej maszyny można drążyć otwory w gruncie, stosując albo metodę zwykłego wiercenia świdrem lub łyżką, albo metodę udarową, albo też metodę rozluźnienia gruntu, nasycenie go wodą do stanu płynnego i wyciąganie go w tym stanie na zewnątrz przez ssanie. Maszyna zaopatrzona jest w maszt wysokości 15,5 m, ustawiany w pionie lub z lekkim nachyleniem, który utrzymuje kierunek rury obrotowej ø 15 cm zastępującej żerdź wiertniczą. W górnej części rura obrotowa ma wstawkę czworokątną włączoną do tarczy poziomej, wprowadzanej w ruch pompą olejową. W dolnej części rura obrotowa ma doczepione promieniowo końcówki z licznymi zębami, mogące rozluźniać grunt na przestrzeni o śr. 120 cm. Otwór wiertniczy ø 120 cm utrzymuje się za pomocą rury obsadowej lub przez wzmocnienie jego ścian wodą albo cieczą tiksotropową przy nadciśnieniu 0,3 at w

stosunku do naturalnego naporu wody. -pale typu angielskiego- pale te wykonuje się poprzez zabetonowanie otworów, wywierconych właściwymi przyrządami o dużej średnicy, ew. rozszerzonych dodatkowo u podstawy. W Anglii rozpowszechniły się takie pale w iłach, przy czym wykorzystuje się specjalny sprzęt wiertniczy ø 71 – 122 cm. Otwory można wykonywać walcowe lub rozszerzające się u podstawy do średnicy 188 – 305 cm. Nadają się one najbardziej do stosowania w gruntach ilastych, oczywiście jeżeli użycie staje się w tych gruntach potrzebne. W gruntach piaszczystych lub nawodnionych trzeba podtrzymywać ściany wierconych otworów za pomocą rur obsadowych lub cieczy tiksotropowych, co bardzo utrudniało by pracę.

26PALE „jet – grouting”Wykonanie: -wprowadzenie rury iniekcyjnej z tłoczeniem zaczynu,-po dojściu do żądanej głębokości tłoczenie zaczynu dyszami bocznymi do 600 at. i powolnym obracaniu żerdzi i podnoszeniu ku powierzchni, -pozostawienie kolumny do stwardnienia. Zastosowanie przy wszystkich rodzajach gruntu jako wzmocnienie lub podtrzymanie w gęstęj zabudowie możliwości zbrojenia wwibrowywanych dwuteowników.

27STUDNIE FUNDAMENTOWE Posadowienie obiektów budowlanych na studniach opuszczanych jest sposobem fundamentowania stosowanym od kilkuset lat. Użyteczny jest on w przypadkach posadowienia obiektów o znacznych obciążeniach pionowych skupionych w warunkach gruntowych i wodnych, które sprzyjają zastosowaniu mechanizacji robót. Fundamentowanie za pomocą studni opuszczanych jest sposobem posadowienia głębokiego bezpośredniego: obciążenia przekazywane są na grunt przez dolną powierzchnię, wypełnionej zwykle betonem. Zastosowanie studni opuszczanych może być racjonalnym i właściwym sposobem fundamentowania w następujących przypadkach. 1Duże obciążenie należy przenieść na strop nośnej warstwy gruntu, zalegającego na stosunkowo niedużej głębokości pod gruntami nienośnymi łatwo upłynniającymi się. Osiągnięcie warstwy nośnej za pomocą studni opuszczanej może być rozwiązaniem najtańszym. 2 Budowlę należy posadowić na drobnoziarnistych gruntach niespoistych: wykonanie odwodnienia za pomocą pompowania jest nie pożądane, a zejście z fundamentem w głąb gruntu konieczne. Wykonanie otwartego wykopu maże nastręczyć duże trudności; natomiast wykonanie studni może być zupełnie łatwe.

3.Warunki miejscowe wymagają mocnego i szczelnego rozparcia wykopu budowlanego. Zamiast wykonania czasowej obudowy i rozparć wykopu można opuścić studnię i wykonać bezpiecznie wykop. Studnia pozostanie jak stała część obiektu.4.Budowlę trzeba posadowić pod wodą i to na takiej głębokości, na której nie jest możliwe stosowanie robót kesonowych, a wykonanie długich pali kłopotliwe. W takich warunkach studnia może być jedynym rozwiązaniem. Studnie opuszczane znajdują zastosowanie nie tylko na fundamenty, ale także jako obiekty budownictwa podziemnego, takie jak: podziemne pompowanie, urządzenia oczyszczalni ścieków, a nawet parkingi i garaże, szyby górnicze i szyby do budowy kolei podziemnych. Pojęcie studnie opuszczane zawiera w sobie zarówno określenie rodzaju konstrukcji podziemnej, jak też sposobu jej wykonania. W pewnych przypadkach studni opuszczanych nie należy stosować, a mianowicie: - gdy w gruncie na pewnej głębokości pod zwierciadłem wody napotyka się znaczniejsze przeszkody (głazy, kłady drewna, przekładki trudno urabialnych gruntów); wtedy trzeba się uciec do różnych sposobów pomocniczych, które nie zawsze mogą być skuteczne,- w pobliżu istniejących budowli wrażliwych na osiadanie, ponieważ trudno jest całkowicie uniknąć powodowania odkształceń terenu; w takich warunkach roboty wymagają stosowania specjalnej ostrożności i środków technicznych. Należy podkreślić, że opuszczanie studni nie jest takie proste, jakby się wydawało i wymaga odpowiedniego sprzętu i doświadczonego personelu. Podstawową zaletą studni puszczanych jest to, że roboty konstrukcyjne związane z wykonaniem obudowy studni odbywają się na powierzchni terenu. Gotową obudowę pogrąża się w grunt. Roboty ziemne wykonywane są w sposób zmechanizowany. Ilość robót konstrukcyjnych i ziemnych jest ograniczona do minimum.

17 ODWODNIENIE WGŁĘBNE Z ZASTOSOWANIEM IGŁOFILTRÓW I IGŁOSTUDNI igłofiltry: Przeznaczenie odwadniających instalacji igłofiltrowych. Instalacje igłofiltrowe przeznaczone są do odwadniania wykopów budowlanych w gruntach o małej i średniej przepuszczalności (współczynnik przepuszczalności k< 40m/dobę). Stosować ją można jako instalację samodzielną lub uzupełniającą inne rodzaje ujęć odwodnieniowych w układach jedno lub dwupiętrowych. Jedno piętro igłofiltrów umożliwia obniżenie poziomu wody gruntowej do 4m, a dwa piętra do 7m. Instalacje konstruowane są przede wszystkim w oparciu o aluminiowe elementy.

28ŚCIANKI SZCZELNE I ŚCIANY SZCZELINOWE

Ściankami szczelinowymi nazywamy konstrukcje składające się z podłużnych elementów zagłębionych (najczęściej wbitych) w grunt, ściśle do siebie przylegających. Ścianki szczelne są wykonane w wąskich wykopach pod ochroną zawiesiny tiksotropowej.

Ze względu na ich przeznaczenie ścianki szczelne można podzielić na: 1. Ścianki prowizoryczne, potrzebne jedynie w okresie wykonywania robót. Stosuje się zwykle w gruntach nawodnionych. Muszą one zabezpieczać teren przed dopływem wody orz podtrzymywać ściany wykopu.2. Ścianki szczelne lub szczelinowe stałe, które stanowią konstrukcje części fundamentu. Wtedy mogą one spełniać różne zadania jak np.a)zabezpieczyć szczelność pod podstawą fundamentu we wszelkiego rodzaju budowlach piętrzących.

b)odgradzać w basenie portowym ląd od rejonów wodnych.

c)przy posadowieniach bezpośrednich na gruntach nawodnionych mogą stanowić wygrodzenie podłoża obciążonego, zabezpieczając fundament przed wypłukiwaniem d)ściany szczelinowe mogą stanowić fundament głęboki. Ścianki szczelne ze względu na materiał dzielimy na: a)drewniane - przy niedużej głębokości wykopu (~1m)

Zalety: -wykazują znaczną szczelność, która z biegiem czasu wzrasta

-są lekkie -poniżej zwierciadła wody są bardzo trwałe -mogą pracować na obciążenie pionowe -w porównaniu z stalowymi i żelbetowymi są znacznie tańsze Wady: -mała wytrzymałość w porównaniu ze stalowymi czy żelbetowymi. b)stalowe - typy profilów ścianek szczelnych można podzielić na: płaskie, korytkowe, zetowe, dwuteowe, skrzynkowe. O szczelności ścianki decyduje zamek. Najbardziej szczelne są ścianki Hoescha, Klocknera. Najbardziej niekorzystne są typu Kruppa i Peinera. Polskie Larsena- zalety: stosunkowo prosty kształt ułatwiający wbijanie korzystne położenie zamka w płaszczyźnie obojętnej zamka. Wady: mała szczelność zamka. Ścianki szczelne stalowe mają następujące zalety:

-są łatwe w wykonaniu, przechodzą przez przeszkody znacznie łatwiej niż inne rodzaje ścianek -charakteryzują się duża wytrzymałością(w porównaniu ze ściankami drewnianymi) i małym ciężarem w porównaniu ze ścinkami żelbetowymi -dają się łatwo sztukować poprzez spawanie -można je wielokrotnie używać -dzięki pewnym luzom w zamkach można prowadzić ściankę w liniach łukowych

Wady: -znaczny koszt -mają mniejszą szczelność w porównaniu ze ściankami drewnianymi, szczególnie w pierwszym okresie ich pracy

-brusy nie mogą przyjmować obciążeń pionowych z wyjątkiem przekrojów skrzynkowych. c)żelbetowe- z uwagi na duży koszt wykonania, szczególnie na trudność przy zagłębieniu i uszczelnieniu stosuje się je wyłącznie jako część konstrukcji, nie zaś do czasowej obudowy wykopów. Zalety: -większa trwałość(pod warunkiem starannego wykonania) -zdolność do przenoszenia obciążeń pionowych Wady w porównaniu ze ścianką stalową: -ścianki żelbetowe są znacznie cięższe(wymagają cięższego sprzętu)

-są kruche, łatwo ulegają uszkodzeniu -cechuje je duże zużycie stali, oszczędność stali w porównaniu ze ścianką stalową jest nieznaczna

-uszczelnienie jest trudniejsze niż przy ściankach stalowych

-nie mogą być wielokrotnie użyte -wymagają dużego placu prefabrykacji. d)betonowe-ścianki szczelne z pali wykonywanych w gruncie. Ścianki szczelne betonowe(nie zbrojone) nie mogą pracować na zginanie i służą tylko jako ekrany szczelne. Ścianki takie wykonuje się z pojedynczych pali formowanych w gruncie: -bez rury obsadowej (ICOS-VEDER) -z rurą obsadową(Benota, Wolfsholza, Franki)

Pale zachodzą na siebie tworząc przegrody. Jeżeli wskutek niedokładności wytworzy się odstęp między nimi, to należy wykonać pal dodatkowy. Metoda ICOS-VEDER – pale betonowe wykonuje się mijankowo. W czasie wiercenia wprowadza się do otworu pod ciśnieniem przez wydrążoną żerdź i świder zawiesinę iłową, która uszczelnia ścianki otworu i umożliwia utrzymywanie się ich pionowo bez konieczności rurowania Ścianki szczelinowe- wykonuje się w wąskich(0,50-1,20m) i głębokich wykopach, tzw szczelinach, których ściany utrzymują się w równowadze wskutek wypełniania szczeliny zawiesiną tiksotropową. Roboty prowadzi się sekcjami o długości kilku metrów. Przed rozpoczęciem prac wykonuje się prowadnice, które stanowią umocnienie skarp na niewielkiej głębokości (1-1,5m). Po wykonaniu szczeliny na określonym odcinku betonuje się w niej ścianę, zwykle metodą betonowania podwodnego Contarctor, albo też ustawia w szczelinie prefabrykaty żelbetowe, Zawiesina ulega wyparciu i może być po oddzieleniu urobku ponownie użyta.

Ściany szczelinowe znajdują zastosowanie nie tylko jako przegrody

metodą betonowania podwodnego Contarctor, albo też ustawia w szczelinie prefabrykaty żelbetowe, Zawiesina ulega wyparciu i może być po oddzieleniu urobku ponownie użyta. Ściany szczelinowe znajdują zastosowanie nie tylko jako przegrody szczelne ale także jako: -fundamenty ścian nośnych konstrukcji

-zabezpieczenia ścian wykopów budowlanych

-podziemnie ściany konstrukcyjne budynków i innych obiektów np. tuneli. Ściany szczelinowe wykonuje się: - na mokro [Ściany szczelinowe stosuje się jako rdzenie wałów przeciwpowodziowych, zapór ziemnych, ale również - coraz częściej - jako stałe obudowy wykopów fundamentowych, po częściowym ich odkopaniu od strony wznoszonego obiektu. Wykonuje się je w wąskich wykopach o ścianach pionowych pod osłoną zawiesiny tiksotropowej.]

29 KOLUMNY TŁUCZNIOWE (kolumny żwirowe średnica do 1000mm) Sposobem na zagęszczenie warstw luźnych gruntów czy zalegających na dużych głębokościach soczewek może być metoda wibrozagęszczania. Podczas formowania w słabym podłożu kolumn z kruszywa, kamienie są wciskane w otaczający grunt wzmacniając go, a duża przepuszczalność kolumny pozwala na szybki odpływ wyciskanej z gruntu wody i zmniejszenie ciśnienia porowego. Wytworzenie w podłożu stosunkowo sztywnych kolumn powoduje zmniejszenie osiadań oraz przyspieszenie konsolidacji. Kolumny żwirowe stosowane są w słabych gruntach spoistych i uwarstwionych, nie poddających się zagęszczaniu własnemu. Metoda ta jest również skuteczna przy wzmacnianiu niekontrolowanych nasypów, zawierających m.in. gruz, żużel, popioły, itp.

30PALE INIEKCYJNE Stosowane jako wzmocnienie fundamentów istniejących rzadko jako fundamenty, gruntów niespoistych i mało spoiste. Wykonanie – wkręcanie w grunt rury iniekcyjnej z końcówką wiercącą o powiększonej średnicy z jednoczesnym tłoczeniem zaczynu cementowego -po dojściu do zakładanej głębokości dalsze tłoczenie zaczynu aż do pojawienia się go na terenie, -pozostawienie rury jako zbrojenie.