pmp$ 10 2013 ANIA L

24.10.2013

Prawo wojny (obszerne) i prawo pokoju – dychotomiczny podział historyczny PMP

Pakt paryski 27.08.1928 r. – pakt przeciwwojenny

Konwencja Haska podczas II konferencji pokojowej haskiej

Tzw. blokada pokojowa – zamknięcie państwa przez siły zbrojne państwa, w celu wyegzekwowania od niego długów albo wymuszenia jakiegoś zachowania

Nie ma jednej powszechnej definicji agresji

1994 Rezolucja Ogólnego Zgromadzenia ws. Agresji

Ostatnia blokada Kuby oma nie zakończyła się konfliktem nuklearnym; statki radzieckie

Dyplomacja kanonierek okazała się skuteczna

Napaść zbrojna<agresja

Rada Bezpieczeństwa ONZ może decydować o użyciu siły, w tym siły zbrojnej, w razie uprzedniego stwierdzenia agresji przez jakieś państwo

Naruszenie pokoju =/= agresja (np. zajęcie Kuwejtu przez Irak było naruszeniem pokoju), stwierdzenie agresji niezwykle rzadko, bo wielkie mocarstwa częste weto

Art. 43 Karty ONZ – porozumienia o przekazywaniu do dyspozycji i pod kontrolę Rady kontyngentów sił zbrojnych państw w celu przeprowadzania sankcji zbrojnej [ale praktycznie nie ma żadnego takiego porozumienia, Rada nie dysponuje takimi siłami – jakby co, musi je skompletować (co w praktyce opierało się na siłach USA)]

wojskowy komitet sztabowy?

Sankcje przymusu bezpośredniego – wymaga zgody państw

Operacje zbrojne a operacje pokojowe

Jeden z ojców prawa międzynarodowego – Grocjusz „O prawie wojny i pokoju”

Prawo wojny -> prawo wojenne -> teraz prawo konfliktów zbrojnych

Nie można teraz mówić o prawie do wojny

Ius in bello (ius ad bellum)

Konflikty zbrojne międzynarodowe a konflikty zbrojne nie międzynarodowe (wewnętrzne) – tych drugich więcej

Międzynarodowe prawo humanitarne – ochrona ofiar konfliktów zbrojnych, najbardziej eksponowana część prawa konfliktów, konwencje czerwonokrzyskie

Konwencje genewskie 1949r. – 4 wielkie konwencje genewskie prawa humanitarnego dotyczące ochrony członków sił zbrojnych

Podstawy obowiązywania prawa międzynarodowego

2 tendencje ukierunkowania polityki międzynarodowej:

  1. Teoria naturalistyczna (doktryna praw podstawowych/ zasadniczych państwa), odwołuje się do prawa natury, zakłada, iż fundamentalne prawa każdego państwa mogą być i są  wyprowadzane z prawa natury

  2. Teoria pozytywistyczna (woluntarystyczna) – podstawą porozumienie między państwami, głownie pisemne umowy, ale także zwyczajowe (szczególnie na początku)

Bellum iustum i bellum iniustum – wojny sprawiedliwe I niesprawiedliwe

Dziś iusta causa to samoobrona państwa, tylko wtedy legalnie może podjąć konflikt zbrojny; prawo do samoobrony ma rodowód zwyczajowy, dziś w Karcie NZ.

Konwencja z Montevideo 1933 – klasyfikacja uprawnień państw

Dziś większość umów bilateralnych

Zwyczaje regionalne, np. instytucja Ameryki Południowej – azyl dyplomatyczny (nie terytorialny), nie przyjął się w powszechnym prawie międzynarodowym, a normy zwyczajowe z założenia mają powszechny charakter (nawet te wywodzące się z regionalnych)

Kazus statku Lotus – wyłączne prawo państwa bandery w stosunku do osób naruszających prawo na morzu, Turcy twierdzili, że nie ma uznania powszechnych praktyk jako prawa zwyczajowego, wyrok Trybunału; potrzebna wola państw, aby egzekwować prawo zwyczajowe.

Funkcje prawa międzynarodowego:

Reprezentacja państwa – wewnętrzne (prezydent, rząd, premier, ministrowie) i zewnętrzne (stała misja dyplomatyczna [potocznie ambasada], specjalna misja dyplomatyczna, urzędy konsularne [potocznie konsulat], ambasady-stałe przedstawicielstwa [przy instytucjach międzynarodowych])

Art. 133 konstytucji – kogo prezydent mianuje

Placówka dyplomatyczna (też do instytucji międzynarodowych) > ambasada (relacje bilateralne).

Ambasador

|

Poseł minister

|

Charge d’affaires - Szef misji dyplomatycznej trzeciej (najniższej) klasy. Inaczej Chargé d’affaires en pied – zwykły chargé d’affaires (en pied – „na piechotę, chodzący”). Używana jest także nazwa chargé d’affaires en titre (tytularny). Chargé d’affaires en pied akredytowany jest przy ministrze spraw zagranicznych kraju, w którym znajduje się placówka dyplomatyczna, przez ministra spraw zagranicznych kraju, który urzędnik ten ma reprezentować. Instytucja chargé d’affaires en pied powstała na mocy ustaleń kongresu wiedeńskiego i choć dziś jeszcze używana, to jednak jest już rzadkością. W odróżnieniu od ambasadorów składa on listy wprowadzające (lettres d’introduction) ministrowi spraw zagranicznych państwa przyjmującego. [Art. 14 Konwencji o stosunkach dyplomatycznych].


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Logika wykład II - 20.10.2013, Sem. 1, Logika
W2 10 2013
Demografia społeczna wykład 2  10 2013, wykład 3 $ 10 2013
24 10 2013
Ochrona własnosci intelektualnej wykład 1  10 2013
Demografia Społeczna Ćwiczenia, ćwiczenie 2  10 2013
Wykład II 10 2013
cześć 2 proj  10 2013
Afazja wykład IV? " 10 2013
OiS Wykład 1(07 10 2013)
FINANSE PUBLICZNE - 22.10.2013, Wykłady(4)
WNIOSKOWANIE STATYSTYCZNE 12.10.2013, IV rok, Ćwiczenia, Wnioskowanie statystyczne
15 10,22 10 2013 Sapa Internetid 16087
Angielski 4 10 2013 id 63977 Nieznany
10 10 2013
Psychologia ogólna IV" 10 2013
4 Surdopedagogika& 10 2013
Praca magisterska Wieloletnie Plany Finansowe Państwa a Ustawy Budżetowe 10 2013
Wstęp do Socjologi Wykład 3 # 10 2013, wykład 4 0 10 2013, wykład 5  11 2013

więcej podobnych podstron