Sylwia Szul, FA IIIb

Mnemotechniki

Mnemotechnika – nazwa pochodzi od dwóch greckich słów mneme (pamięć) oraz technikos – wykonany zgodnie ze sztuką, techniką; techne (sztuka). Mnemotechnika to zespół technik, którymi posługuje się mnemonista, czyli człowiek wykazujący zadziwiająco wysoki poziom pamięci. Mnemonistą może zostać każdy przeciętny człowiek, który wyćwiczy w sobie zdolność posługiwania tymi wspaniałymi technikami.

Metoda miejsca polega na przyporządkowaniu elementów, które należy zapamiętać określonym miejscom w dobrze znanym pomieszczeniu lub budynku. Przypominanie  w tej metodzie polega na “poruszaniu się” w tym wnętrzu. Ciekawostką może wydać się fakt, że metodę miejsca stosowali już średniowieczni mnisi, np.

Chcąc zapamiętać kolejne żony Henryka VIII możemy wyobrazić sobie ulicę, wzdłuż której codziennie przechodzimy do szkoły lub pracy. Musimy stworzyć ją sobie w naszej wyobraźni wraz ze wszystkimi szczegółami. I tak np. w drzwiach pierwszego domu będzie stała Katarzyna Aragońska, dalej listy roznosi Anna Boleyn, itd.

Mapa Myśli to metoda sporządzania notatek pamięciowych opracowana przez brytyjskich naukowców Tony’ego i Barry’ego Buzana.  Metoda ta wymaga zaangażowania obu półkul mózgowych, korzysta zarówno ze schematów, analiz, liczb jak i emocji, koloru czy skojarzeń. Połączenie  narzędzi jakimi posługuje się prawa i lewa półkula pozwala wyjść poza utarte schematy myślowe, rozwinąć twórcze zdolności i uzyskać efekt synergii, np.

Metoda łańcuchowa-to podstawowa technika pamięciowa, swoisty fundament, dzięki któremu opanowanie bardziej zaawansowanych metod stanie się naprawdę łatwe. Techniki tej używa się do zapamiętywania na ogół krótkiego szeregu różnych informacji, np. listy elementów do zapamiętania lub spraw do załatwienia, łącząc, kojarząc każdy element tego szeregu z następnym, lub łącząc wszystkie elementy w jakąś barwną historyjką, np. Zapamiętaj listę:

1. komputer

2. długopis

3. dywan

4. czajnik

5. piłka

6. kanapka

7. głośniki

8. piórnik

9. lampka

10. miś

Pisząc pracę na komputerze przez przypadek strąciłam swój ulubiony czerwony długopis prosto na mięciutki świeżo wyprany dywan. Gdy go podnosiłam usłyszałam, że w kuchni piszczy czajnik z wodą, którą wcześniej nastawiłam na herbatę. Biegnąc do kuchni potknęłam się o piłkę młodszego brata. Wtedy zauważyłam, iż na podłodze obok głośników leży niedojedzona kanapka. Trochę mnie to zdziwiło. Gdy sięgnęłam po nią ręką przez przypadek potrąciłam stojącą obok lampkę. Spadając w dół uderzyła z hukiem niszcząc przy okazji mój piórnik w kształcie misia.

Metoda słowa- haka- została opracowana w połowie XVII wieku przez Henriego Herdsona i stanowi logiczne rozwinięcie systemu loci. Metoda ta polega na nauczeniu się serii asocjacji pomiędzy liczbami i słowami, jak w poniższym zestawie:

Jeden to Eden

Dwa to kra

Trzy to psy

Cztery to skwery

Pięć to rtęć

Sześć to teść

Siedem to pledem

Osiem to Antosiem

Dziewięć to zięć

Dziesięć to niechęć.

Akronimy to słowa utworzone z pierwszych liter wyrazów, które mamy zapamiętać. Przykładem może być tu skrót BBC (British Broadcasting Corporation). Należy tu zauważyć, że w procesie zapamiętywania nowego słownictwa stosowanie akronimów nie musi wcale wiązać się tylko z wyrazami, które razem tworzą pewną nazwę organizacji bądź określone pojęcie. Jeżeli akronim ma nam posłużyć jako pomoc w zapamiętywaniu pewnych słów, to w tym przypadku mogą to być dowolne słowa, np.: TPR (Total Physical Response), AMNO ( Asia ma niebieskie oczy).

Przeciwieństwem akronimów są akrostychy. Tu, z kolei, pierwsze litery poszczególnych wyrazów stanowiš ten właściwy wyraz, który mamy zapamiętać. Najlepiej jest wtedy, gdy wyrazy składowe w jakiś sposób oddają znaczenie wyrazu, który ma być zapamiętany. To od nas zależy, jakie wyrazy cząstkowe będą tworzyły dany akrostych. Dla jednej grupy osób może to wydawać się trudne, natomiast dla innych to jak szukanie odpowiedniego wyrazu do krzyżówki. Na przykład dla wyrazu lis możemy przypisać trzy dowolne wyrazy:

Las

I

Spryt

System łączenia (parami) – polega na kojarzeniu przedmiotów z listy parami i tworzeniu w wyobraźni, zazwyczaj śmiesznych i przesadnych , obrazów kojarzonych przedmiotów, np.

tablica, marynarka, magnetofon, kwiaty, but, spinacz, kubek, gumka, okno, kot

Wycierałam tablicę marynarką, rzuciłam ją na magnetofon, na którym stały kwiaty, wpadły do buta, pod którym ukrył się spinacz, ten wpadł do kubka, w którym była gumka, rzuciłam ją w okno i poraniłam kota.

Metoda klasyfikowania- polega ona na klasyfikowaniu słów, które mamy zapamiętać według znanych nam już schematów, np. kolorów:

Żółta- cytryna

Zielone –kiwi

Czerwone- jabłko

Granatowe- jagody