Нет, я не Байрон, я другой... - Ja nie Byron

Nie jest poeta Byronem. Jest inny. Nie znają go jeszcze muzy. Lecz tak jak i Byron jest poetą wygnańcem, tylko ma rosyjska duszę. W duszy znajdują się jego marzeń szczątki i nikt w jej tajemnice nie wniknie. Utożsamia się na równi z Bogiem.
Tytuł: Nie jestem Byronem

Tytuł oryginalny: Нет, я не Байрон

Treść: Podmiot porównuje siebie do Byrona. Mówi, że tak jak on jest odrzutkiem świata. Jednak jest młodszy i ma rosyjską duszę. Mówi o nieodkrywalności własnych marzeń. O tym, że nikt nie jest w stanie go przejrzeć.

Парус - Żagiel

Samotny żagiel pośród morza. Nie wiadomo czego wypatruje, wieje wiatr, tworzą się fale, gnie się żaglowi maszt. Nie szuka on szczęścia, mknie daleko. Pod nim morze, nad nim niebiosa, a on wzywa burzę, gdyż zdaje się odnajdzie w niej spokój.
Tytuł: Żagiel
Treść: Personifikacja żagla. Samotny płynie po wodach. Nie szuka szczęścia, po prostu płynie w dal. Jest zuchwały. Wzywa burzy, dobrze czuje się z burzą, czuje w niej spokój.

Бородино - Borodino.

Wnuczek rozmawiający z dziadkiem. Pyta o Moskwę i o jej wrogów, którym przyszło zapłacić za jej zniszczenia. . Dziadek mówi, że ludzi za czasów Borodino byli silni i mężni, że nikt ich nie pokonał, lecz jednak wola boża sprawiła, ze Moskale pokonali Francuzów. Wojskom rosyjskim kazano się cofać wciąż nie dając im zetrzeć się z wrogiem, zadawali sobie pytanie, kiedy ich pokonają i jak długo będą musieli to sterczeć. I wreszcie nadszedł dzień bitwy na ogromnym polu, pojawiły się armaty, przybywają Francuzi. Moskale pragną za wszelka cenę pokonać wojska Napoleona, są pewni siebie. Bitwa trwała dwa dni, przeciągała się strasznie mimo ciągłych walk. W obozie francuzów było głośno i wesoło, natomiast u Rosjan – cicho, wszyscy czekali w napięciu. Rankiem znów wrócono do walk. Zabito mężnego chwata – pułkownika Rosjan. Wołał on by umrzeć za Moskwę, jak to robili przodkowie. Wyła stal szabli, ludzie już nie mieli siły wałczyć, powiewały sztandary, wszędzie leżały ciała. Rosjanie mężnie walczyli, byli zawzięci, grzmią działa, rżą konie. Zapada zmierzch, podczas którego Francuzi kapitulują.

Treść: Rozmowa dziadka z wnukiem. Dziecko pyta czy oddanie Moskwy francuzom, spalenie jej było mądre skoro w Rosji było tylu mężnych żołnierzy, powołuje się na bitwę pod Borodino. Dziadek mu odpowiada, że rzeczywiście, bohaterzy byli wielcy. Mówi, że gdyby niebiosa tak nie chciały to Moskwy by nie oddano. Wspomina walkę, bohaterstwo Rosjan, mówi, że takiej walki ludzkie oczy nie widziały. Po zmierzchu zaprzestano walk, zaczęto liczyć rannych. Po tym znów powtarza, że gdyby nie wola niebios, to Moskwy by nie oddano.

И скучно и грустно - I smutek i nuda
Gdy człowiek jest w potrzebie – nikt nie poda mu reki. Mijają najlepsze lata na pragnieniach niespełnionych. ‘Pokochać?’ Jak pyta sam poeta. Nie ma kogo, a miłość do pierwszej lepszej osoby niczego jest nie warta, z drugiej strony kochać na wieki – również niemożliwe. ‘Namiętność?’ też prędko zginie. Radość, męki są niczym istotnym. Szepczący rozsadek tez uleci. A Zycie tak naprawdę jest jednym wielkim żartem.
Treść: Podmiot wyznaje, że smutno mu i nudno. Czuje się samotny. Nie ma pragnień. Uważa, że nie ma po co kochać, bo na chwilę nie warto a na zawsze to nie umie. Radość i namiętność też są mu nieznane. Czuje że całe jego życie jest bez sensu.

Prorok ПРОРОК
Treść: Podmiot mówi o zmianach w swoim życiu jakie zaszły po tym, jak został prorokiem. Widział ludzkie grzechy. Głosił ludziom prawdę, a oni ciskali w niego głazy. Stał się posłusznym żebrakiem bożym. Ma władzę nad przyrodą, gwiazdami. Jednak gdy przechodzi przez miasta jest pokazywany dzieciom przez starców jako ten, którym gardzą ich rodzice, jako pośmiewisko.

Czy pamiętasz jak żegnaliśmy się…
Treść: Wspomnienie pożegnania podmiotu z ukochaną. Morze, wystrzał w dali, zachód słońca. Teraz podmiot tęskni za ukochaną. Wieczorne strzały nad wodą przypominają mu o niej i wtedy traci chęć do życia.

Они любили друг друга так долго и нежно,
Treść: Wiersz opowiada o dwójce zakochanych w sobie ludzi, którzy jednak nie mieli odwagi wyznać sobie miłości. Ich rozmowy były oschłe, choć śnili się sobie po nocach. Umarli, spotkali się w niebie, lecz tam pozostali już dla siebie obcy.

Do Kaukazu Кавказу
Treść: Zwrot do Kaukazu zwanego ziemią niepokornych, skrwawioną walkami, wojną. Podmiot przepowiada, że lata jej świetności już nie powrócą, że wolność w tym kraju ginie bezpowrotnie.

Chmurki
Treść: Zwrot do chmur jako wiecznych wędrowców. Podmiot mówi, że sam też jest wędrowcem. Zastanawia się co zmusza chmury do wędrówki, zazdrość, złość czy los, czy to rodzaj kary. Stwierdza, że im po prostu nudzą się jednostajne pola, nie znają one bowiem pojęcia ojczyzny i wygnania.

Śmierć poety
Apostrofa do ludzi, którzy zgnębili poetę. Przez ich oszczerstwa poeta umarł. Złamano jego dumę. Powstał sam przeciw światu i poległ. Opisuje spokój mordercy, jest zbiegem z zagranicy, nawet mu nie drgnie dłoń, w której trzyma broń. Nie rozumiał nawet,co zrobił. Podmiot zastanawia się, dlaczego morderca sprzymierzył się z oszczercami. Straszy oszczerców sądem bożym.

Kindżał
Apostrofa do kindżału. Nazywa go przyjacielem. Wykuł go Gruzin, a ostrzył Czerkies. Wspomina jak go dostał i spadła na niego nie kropla krwi, lecz łza smutku. Mówi ja jej oczy były pełne strachu i smutku, gdy na niego patrzyła. Przyrzeka na kindżał, że nie będzie ronić łez.

Kołysanka kozacka
Jak kołysanka matki do dziecka: śpij syneczku, luli, opowiem ci baję. Potem zaczyna opowiadać bajkę: Terek płynął rzeką. Zaczaił się na niego wróg i ostrzy miecz. Mówi żeby się nie martwił,bo jego ojciec wie co to bój. Następnie mówi mu, że in on pozna życie wojaka i do niego przywyknie. Wsiądzie na rumaka, chwyci broń. Matka mówi, że przystroi mu siodło. Będzie dumny ze swojej kozackiej krwi. Mówi jak będzie za nim tęskniła i go wyczekiwała. Będzie się o niego modlić. Obiecuje, że da mu święty obrazek i prosi żeby modląc się do Boga, pochylił czoło i pomyślał o matce.