1. Nauka czy teoria administracji publicznej?
Administracja mimo wszystkich kontrowersji jest nauką, ponieważ:
- umożliwia poznanie i uogólnienie rzeczywistych działań administracji publicznej
- pozwala przewidywać potencjalnie możliwe, prawidłowo prognozowane działania administracyjne
- formułuje wzory idealnych działań administracji publicznej
Posiada jednak pewne niedostatki teoretyczne:
- brakuje jednolitego zdefiniowania przedmiotu badań
- trudności z przełożeniem wyników badań z różnych krajów wynikające ze specyfiki administracji
- a z powyższego wynika, iż są trudności w tworzeniu trwałych i spójnych fundamentów teoretycznych

2. Interdyscyplinarny charakter badań nad administracją publiczną
Krąg dyscyplin naukowych zajmujących się administracją publiczną jest coraz szerszy. Pierwotnie była to nauka prawnicza. Dziś w tok badań wchodzą także: politologia, ekonomia, socjologia i psychologia.
W skutek ich oddziaływań uformowały się 4 orientacje:
I Podejście prawnicze
Spory wewnątrz orientacji:
a) o przedmiot nauki administracji:
- Lorenz von Stein (twórca nauki adm.) – całość aktywności państwa, a nie tyko ustawodawstwo
- inni teoretycy - „wiedza o rozwiązywaniu zadań państwa w szczegółach i w poszczególnych przypadkach”
b) o status nauki:
- początkowa dominacja poglądu o jej pomocniczym charakterze wobec nauki prawa administracyjnego
- lata 30. XX w. - zwycięstwo realistycznej postawy w prawniczych badaniach administracji (uwzględnienie tzw. elementów faktycznych adm., które nie mieściły się w nauce prawa adm., będące od niego „odrębne i samodzielne”, kreowane przez politykę, socjologię, organizacje)
Efekt sporów – respektowanie poglądu, iż system nauk administracyjnych składa się z:
- nauki administracji – rzeczywista adm. i jej działanie
- nauki prawa administracyjnego – normy prawne odnoszące się do adm.
- nauki polityki administracji – ocenianie działania i projektowanie zmian
Definiowanie administracji przez podejścia prawnicze (Boć):
a) Organizacyjnie - „wydzielone w państwie struktury organizacyjne powołane specjalnie do realizacji określonych celów o charakterze zadań publicznych”
b) Czynnościowo - „określona i o specjalnych cechach działalność podejmowana w ramach realizacji celów o charakterze publicznym”
c) Osobowo - „ludzie zatrudniani w strukturach wyodrębnionych w znaczeniu organizacyjnym”
II Podejście teorii i zarządzania
Przedmiot badań:
- różne rodzaje pracy i towarzyszące jej formy celowych i nieprzypadkowych organizacji
III Podejście socjologiczne
Przedmiot badań:
Administracja publiczna jako szczególny „produkt” życia zbiorowego ludzi i zjawisko mające wielki wpływ na ich zachowania

3. Politologiczne podejście w badaniach administracji publicznej
Źródła podejścia:
- opinia części prawników o „polityczności” nauki o administracji
- amerykańska wersja „political science” - potrzeba zajmowania się państwem i jego funkcjami, rządem, instytucjami, ich mechanizmami i skutkami działań administracji publicznej
- propozycje UNESCO z 1948r. dotyczące tematyki wykładu z nauki o polityce zawierające postulat objęcia nią także badań nad administracją publiczną
- erozja poglądu, iż polityka i administracja to dwie zupełnie odseparowane od siebie sfery
- studia prawnicze okazały się dalece niewystarczające do wyjaśnienia tak wielostronnie uwarunkowanego i złożonego problemu badawczego
Główne grupy orientacji badawczych:
a) Tradycyjne
- formalnoprawne i historyczne ujmowanie życia politycznego
- szkoła instytucjonalna polityki (działanie różnego rodzaju instytucji w praktyce)
- badanie procesów politycznych (w tym mechanizmów działania administracji)
b) Nowoczesne (procesualne rozumienie administracji publicznej) ujmowanie:
- behawioralne (układ relacji opisywanym w kategoriach władzy i rządzenia, konfliktu i wpływu)
- strukturalno-funkcjonalne (funkcje administracji publicznej)
- decyzyjne (administracja publiczna jako mechanizm decyzyjny)
c) Analiza systemowa – integracja wszystkich ujęć wychodząc z założenia, że konieczna jest analiza związków między administracją a otoczeniem, w którym funkcjonuje. W ujęciu tym administracja publiczna:
- to podsystem systemu politycznego, którego granice są trudne do dokładnego sprecyzowania
- obejmuje podmioty mające status prawno-polityczny, lokujący je w obszarze politycznej władzy wykonawczej
- cechuje się względnym, warunkowanym charakterem systemu politycznego, poziomem stabilności
- spełnia znaczące funkcje będące pochodnymi funkcji systemu politycznego, zapewniające jego trwałość, stabilności i ciągłość
- treścią jej aktywności jest podejmowanie decyzji zmierzających do autorytatywnego rozdziału dóbr i usług publicznych

4. Pojęcie administracji publicznej i sposoby jej definiowania
- Jan Boć:
Administracja publiczna to przejęte przez państwo i realizowane przez jego zawisłe organy, a także przez organy samorządu terytorialnego, zaspokajanie zbiorowych i indywidualnych potrzeb obywateli wynikających ze współżycia ludzi w społeczeństwie
- Walery Jelinek:
Administrację publiczną stanowi ta działalność państwowa (publiczna), która nie jest ani ustawodawstwem ani wymiarem sprawiedliwości
- Socjalistyczna definicja:
Administracja publiczna to aparat zarządzająco-wykonawczy zależny od organów jednolitej władzy państwowej
- Tzw. „dzisiejsza”:
Administracja publiczna to uregulowana prawnie, działająca w sposób sformalizowany, ukształtowana hierarchicznie, z zarysowaną silnie specjalizacją, z problemami wewnętrznej koordynacji, oparta na profesjonalizmie (biurokracji) działalność organizatorska władzy wykonawczej w ramach prawa i do jego granic oparta na zasadach podziału władz i wzajemnej kontroli

5. Geneza administracji publicznej
Według Jana Bocia administracją można nazywać działalność państwa opartą na prawie „pochodzącym od reprezentantów społeczeństwa, będącym emanacją jego woli, interesów i potrzeb”, a więc jej początków należy szukać dopiero od myśli absolutystycznej, gdzie to uznano władcę za „z Bożej łaski sługę ludu”, który miał dbać o jego żywotne interesy, a jego wola jest wolą ludu. Na tej podstawie myśliciele XVI/XVII wieku usprawiedliwiali władzę panującego i jego dążenie do coraz większej kontroli nad ludem, której celem było zabezpieczenie tejże władzy.
Efektem tego:
- centralizacja władzy państwowej, stworzenie korpusu urzędniczego kontrolującego zachowanie społeczeństwa i rozlokowanie go w stworzonych po raz pierwszy kolegialnych ministerstwach (reglamentacyjno-porządkowych):
wojska – bezpieczeństwo zewnętrzne
policji – bezpieczeństwo wewnętrzne
skarbu – finansowanie działalności pozostałych ministerstw
handlu zagranicznego – pozyskiwanie środków na funkcjonowanie całego systemu z zagranicy
dyplomacji – zabezpieczenie stosunków zewnętrznych
- kolejnym ministerstwem powołanym przez absolutnych władców było ministerstwo edukacji:
internalizacja wartości państwowych
zapewnienie wiedzy potrzebnej do tego, by społeczeństwo wiedziało co władza od niego chce (łatwiej rządzić wykształconym społeczeństwem)

Administracja powstała z pierwszych absolutystycznych ministerstw, których celem było zabezpieczenie władzy panującego.

6.
7. Administracja publiczna a otoczenie społeczne. Charakterystyka relacji.
Putnam dzieli społeczeństwa na następujące typy:
- społeczeństwa indywidualistyczne/przedsiębiorcze – typowe społeczeństwa anglosaskie; charakterystyczne cechy to: przewaga decentralizacji i samorządu; zachowania urzędnicze
nastawienie na klienta/rynkowe, duże możliwości decyzyjne – delegacja władzy na niższe szczeble hierarchii, współpraca z aktywnym społeczeństwem obywatelskim;
- społeczeństwa biurokratyczne – społeczeństwa Niemiec i Austrii to przykłady wręcz modelowe dla tego typu; podstawowe cechy: oczekiwanie społeczne szczegółowych regulacji i ogromny do nich szacunek („Ordnung must sein!”); zachowania urzędnicze
- tylko wykonywanie przepisów, działanie w ich granicach, brak swobody decyzyjnej (jak nie ma przepisach to nie istnieje/nie masz prawa się tak zachować!)
- społeczeństwa typu „sala” - charakterystyczny typ społeczeństw dla Ameryki Południowej (Łacińskiej); charakterystyczne cechy: istnienie norm/szczegółowych uregulowań prawnych (pięknie urządzona normatywna sala/fasada), ale społeczeństwa funkcjonują według zupełnie odmiennych zasad (to co się dzieje w sali/za fasadą to już zupełnie co innego)
Zmienne kulturowe: wyróżnienie dwóch zmiennych w zachowaniach społeczeństw, które wpływają na charakter administracji publicznej w danym kraju:
- zaufanie do instytucji publicznych
- zaufanie ludzi samych do siebie (instytucje społeczne)
Według tych kryteriów można stworzyć 4 modele siły administracji publicznej (relacji społeczeństwo – administracja):
- wysokie zaufanie do siebie + wysokie zaufanie do instytucji publicznych = silna administracja (siły społeczeństwo – państwo mniej więcej wyrównane, państwo ma posłuch i jest rozliczane ze swoich działań; prawdopodobnie Niemcy, Austria)
- wysokie zaufanie do siebie + niskie zaufanie do instytucji publicznych = słaba administracja (siły społeczeństwo – państwo wyrównane; brak zaufania do państwa i wysokie do instytucji społecznych powoduje, iż aktywne społeczeństwo obywatelskie wyręcza państwo w wielu kwestiach, redukując aktywność państwa do roli subsydiarnej; społeczeństwa anglosaskie)
- niskie zaufanie do siebie + wysokie zaufanie do instytucji publicznych = słaba administracja (przewaga państwa nad społeczeństwem, bo brak kontroli społecznej, ale nie może z niej korzystać ze względu na brak poparcia i partycypacji obywateli w działaniach państwa, jak zareagują na ich zaangażowanie; wynika z tego także brak pomocniczości/subsydiarności państwa – po prostu nie ma komu pomagać, gdyż brak istotnych instytucji społecznych)
- niskie zaufanie do siebie + niskie zaufanie do instytucji publicznych = silna administracja (przewaga państwa nad społeczeństwem; brak kontroli społecznej powoduje, że państwo może podejmować arbitralne decyzje, bo nie będzie skutecznych protestów – ludzie się nie garną, bo się boją sąsiadów, niezorganizowanie społeczeństwa mści się brakiem możliwości obrony przed państwem; przykładem tego typu relacji – sytuacja w Polsce, gdzie mamy najniższe zaufanie do siebie samych co najmniej w Europie...)

8.
9. Administracja publiczna a system polityczny
Administracja jest podsystemem systemu politycznego.
Administracja w systemie politycznym musi godzić interesy, których pogodzić się nie da. Musi działać w czyimś interesie a co za tym idzie również przeciwko czyjemuś interesowi.
Pola relacji między polityką a administracją publiczną:
- wartości, zasady i normy
- rozwiązania instytucjonalne
- rozwiązania finansowe
- rozwiązania proceduralne
- rozwiązania kadrowe
Pola wpływu administracji publicznej na politykę:
- przez charakter profesjonalny i zawodowy (podpowiedzi i opinie fachowców)
- ciągłość działania struktur organizacyjnych administracji publicznej
- administracja posiada informację, którą może odpowiednio zarządzać
- możliwość mobilizowania opinii publicznej w celu uzyskania sojuszników dla swoich preferencji

10. Kategoria interesu politycznego i rola administracji publicznej w kształtowaniu jego treści
Zadaniem interesu było także znalezienie celu działania administracji, a w konsekwencji określenie prawa publicznego jako działu prawa, które przeciwstawia się prawu prywatnemu. Jego celem było określenie granicy pomiędzy organami ujętymi globalnie a jednostkami prywatnymi. Mamy więc już do czynienia nie z interesem indywidualnym czy prywatnym, ale z interesem publicznym. Doktryna nie zajęła się jednak dotąd tym pojęciem. "Pojęcie to wprowadza nas w splot zawiłych zagadnień (...) a otwierające szerokie pole do nieporozumień różnego rodzaju. Składają się na to między innymi obok jego ogólnikowości i nieokreśloności oraz niepodatności dla zdefiniowania, ścisłość jego związku z płaszczyzną etyki oraz jego istnienie we wszystkich działach prawa, a równocześnie odmienność sposobów podchodzenia doń w każdym z działów z osobna".
Zauważa się, że w związku z tym, że celem prawa publicznego jest ochrona interesu publicznego w sytuacji, w której chodzi o znalezienie podstawy do swobodnego uznania władz administracji publicznej mamy do czynienia ze specjalnym operowaniem pojęciem "interes publiczny". Postuluje się jednocześnie, by ustawodawca używając pojęcia "interes publiczny" określał granice korzystania przez władzę administracyjną z wolnego uznania tak, aby nie zamieniło się ono w samowolę administracji.

11. Dziedzina administracji publicznej
12. Pojęcie biurokracji
BIUROKRACJA z franc. Bureau ,czyli biuro, z greckiego kratos ,czyli władza; pierwotnie oznaczała rządy urzędników, czyli biurokratów.
- Jest traktowana jako racjonalna struktura, sposób zorganizowania wszelkiego rodzaju podmiotów (organizacji) aktywnych w ramach rynku politycznego czy ekonomicznego, oparty na rutynizacji zadań i procedur, hierarchizacji oraz depersonalizacji. Jest to więc abstrakcyjny rodzaj organizacji składającej się z profesjonalnych administratorów i wykonawców, których działania są oparte i wynikają z wyraźnie zdefiniowanych zasad.
Jako określony typ organizacji, składającej się z nominowanych urzędników publicznych czy urzędników służb cywilnych , biurokracja została więc obarczona zadaniami administracyjnymi i dlatego niejednokrotnie kategorie „biurokracja” i „administracja” (publiczna) są stosowane zamiennie.
Tak rozumiana biurokracja (administracja publiczna) pozostaje częścią władzy wykonawczej ,a egzekutywa polityczna (drugi element składowy) jest określana mianem rządu (gabinetu).
- Wg Webera: to taka racjonalizacja organizacji społecznej, która zastępuje autorytet tradycji i osób autorytetem sformalizowanych zasad
Cechy BIUROKRACjI wg Webera:
• Podstawa-system ustalonych przepisów prawa
• Pracownicy- zajmują dokładne pozycje i sprawują uregulowany urząd
• Urząd- wymaga określonych kompetencji a praca jest racjonalnie podzielona
• Działanie- kieruje się określonymi kompetencjami ,regułami itd.
Istota administrowania polityką publiczną państwa sprowadza się do konstytucyjnego obowiązku wykonywania i wprowadzania w życie decyzji podjętych przez polityków. Biurokrata powinien występować jedynie w roli funkcjonariusza będącego na usługach wybranego w sposób demokratyczny i odpowiedzialnego politycznie polityka.

13. Krytyka biurokracji
14. Przeobrażenia administracji publicznej w Europie pod koniec XX i na początku XXI wieku.
W pierwszych latach Polski Ludowej obóz komunistyczny, budując własne struktury państwowe, nie ujawniał wizji ustrojowej, która legła u ich podstaw. A była to wizja państwa sowieckiego, którego konstytutywne zasady były następujące:
- kierownicza rola partii komunistycznej w państwie, która – zgodnie z doktryną Włodzimierza Lenina – sprawowała w nim władzę dyktatorską w imieniu klasy robotniczej jako jej awangarda (dyktatura proletariatu); w Polsce była to Polska Partia Robotnicza/Polska Zjednoczona Partia Robotnicza,
- centralizm demokratyczny, który wykluczał istnienie w społeczeństwie ugrupowań opozycyjnych względem rządzącej partii komunistycznej
Przełom XX i XXI wieku
rozwijały się służby społeczne oraz administracja państwowa i samorządowa. Te zaś wymagały odpowiednio przygotowanych zawodowo ludzi. Znaczny wpływ na styl życia wywierały warstwy średnie.

15. Europeizacja administracji i jej zasadnicze wymiary
Europeizacja składa się z procesów a) budowania, b) dyfuzji oraz c) instytucjonalizacji formalnych i nieformalnych zasad, procedur, paradygmatów polityki, stylów, wzorców zachowań oraz wspólnych przekonań i norm”, które najpierw zostały zdefiniowane oraz skonsolidowane w procesie tworzenia polityki UE, a następnie włączone do logiki krajowych (narodowych oraz subnarodowych) debat, struktur politycznych oraz polityki publicznej
Olsen wyróżnia pięć możliwych płaszczyzn zmian, a mianowicie:
– zmiany zewnętrznych granic Wspólnoty,
– rozwój instytucji wspólnotowych,
– centralizację władzy i penetrację narodowych systemów politycznych,
– rozprzestrzenianie się europejskiego kanonu politycznego,
– unifikację polityczną Europy
Europeizacja administracji. Przejawia się głównie w kształtowaniu w administracji publicznej państw członkowskich UE zbieżnego zakresu wartości uznawanych za fundamentalne, podstawowych zadań oraz standardów jakościowych wspólnych dla całej Wspólnoty. Innym sposobem myślenia o europeizacji administracji publicznej jest oczekiwanie, że w administracji państw członkowskich UE stworzone zostaną podobne (wręcz bliźniacze) rozwiązania dotyczące zasad działania, kompetencji, instytucji, procedur oraz kadr. Innym przejawem europeizacji administracji jest wzmożona obsługa petentów z pozostałych krajów członkowskich, ale także opieka konsularna nad obywatelami wszystkich tych krajów.

16. Tendencje przemian administracji publicznej we współczesnym świecie
Jedna z wyraźnie zaznaczonych tendencji XX w stało się zjawisko określane mianem rewolucji w administracji publicznej. Chodzi o proces reformowania sektora publicznego współczesnych państw, nazywany m.in. transformacją/modernizacją administracji.
Charakterystyczna dla zjawiska reorganizacji sektora publ., wydaje się próba ścisłego powiązania 2-óch ‘systemowych’ postulatów:- uczynienia go sprawniejszym, jeżeli chodzi o zaspokajanie potrzeb zbiorowych, i- bardziej demokratycznym, a więc gwarantującym wartości powszechnie kojarzone ze stabilizacją porządku liberalno-demokratycznego. Także konieczność uwzględnienia wartości o wyraźnie ekonomicznej orientacji, takich jak sprawność i efektywność w działaniu, oraz wartości związanych z z racjami Polit. dotyczącymi legitymizacji społecznej podjętych decyzji.
NPM ( New Public Managment) opierają się na założeniu, iż w procesie reform. Adm. publ. należy kierowa się przede wszystkim postulatem poprawy skuteczności i efektywności działania w zakresie świadczonych przez nią usług publ.
Podstawowe źródła presji dot. kierunku transformacji adm., mogące decydować o charakterze i treści samych zmian:
-presja czynników o charakterze polit. i ideolog.
-presja czynników ekonom. i finansowych
- presja wynikająca z procesu integracji europejskiej

17. Sektor publiczny i prywatny – podstawowe różnice i podobieństwa
Sektor prywatny- zorganizowany za pomocą transakcji rynkowych (konkurencja)
Sektor publiczny -zorganizowany w ramach instytucji państwowych, gdzie usługi dostarczane są poprzez system administracji publicznej.
ZADANIA SEKTORA PUBLICZNEGO
• wykonywanie lub finansowanie zadań, które z mocy obowiązującego prawa stanowią powinności państwa i samorządu terytorialnego
ZADANIA NIEZBYWALNE:
- polegające na zarządzaniu państwem i jego ochronie (obrona narodowa, bezpieczeństwo, wymiar sprawiedliwości)
- wykonywane przez organy i jednostki administracji państwowej, samorządowej i wymiaru sprawiedliwości
ZADANIA ZBYWALNE:
- polegające na świadczeniu usług finansowych w całości lub w przeważającej części ze środków publicznych
- zakres tych usług zależy od:
a) modelu państwa
b) przyjętej polityki społecznej

18. Sektor publiczny a administracja publiczna
Boć: Administracja publiczna zajmuje się zarządzaniem sektorem publicznym. Nawzajem się przenikają. To adm, jest od wykonywania zadan publicznych.
a)zadania publiczne wykonywane przez organy administracji publicznej są określone normami prawa powszechnie obowiązującego
b)struktura organizacyjna organów administracji publicznej jest pochodną zadań publicznych. Struktury organizacyjne mają swoje uzasadnienie o tyle, o ile prawo przewiduje do wykonania określone zadanie publiczne.
c)wykonywanie zadań publicznych zawsze wiąże się z realizacją podstawowych publicznych praw podmiotowych obywateli.
d)działania organów admi. Publ, zawsze mają na celu bezpośrednio lub pośrednio wykonanie zadań publicznych, związanych z realizacją praw, wolności i obowiązków obywateli.
e)w wykonywaniu zadań publicznych organy adm, obowiązane są podejmować działania jawne. Wyłączenie jawności-wyjątek.
Niekwestionowaną funkcją państwa (sektora publ.) i administracji jest interweniowanie w sytuacjach kryzysowych, takich jak np., kryzysy ekonomiczne, społeczne, klęski żywiołowe itd. (Jest ona nie do przejęcia przez sektor prywatny) Tylko państwo i administracja dysponują odpowiednią organizacją i koniecznym władztwem, aby interweniować w wypadkach nadzwyczajnych stanów, zapobiegać patologia społ, chronić obywateli.

19. Funkcje administracji publicznej
Administracja krajów wysoko rozwiniętych, szczególnie OECD, pełni funkcje:
- porządkowo-reglamentacyjne
- stosuje w konkretnych przypadkach przepisy prawa, wydaje stosowne zakazy, nakazy a także upoważnia zainteresowane podmioty do działania
- prestacyjne ,’administracja świadcząca’
- organizuje i rozdziela różnego rodzaju świadczenia, przede wszystkim w zakresie socjalnych funkcji państwa, coraz częściej także w zakresie badań naukowych i promocji i organizacji życia gospodarczego.
- reprezentująca państwo jako właściciela majątku publ., ‘administracja-właściciel’
- wykonywanie uprawnień właścicielskich państwa, w odniesieniu do majątku tak administracyjnego jak i gospodarczego(akcje i papiery wartościowe, zakłady produkcyjne czy usługowe itp.)
- ewidencyjna (pominięta w systematyce)
- gromadzenie informacji, wiadomości potrzebnych do wykonywania innych funkcji, przy obowiązku prowadzenia określonych ewidencji ze względu na interes publiczny, lub z troski o potrzeby obrotu gospodarczego.

20. Efektywność działania administracji
Pojęcie efektywności oznacza najlepsze rezultaty w produkcji czy dystrybucji towarów i usług po najniższych kosztach.
Cykl poprawy efektywności
Budżetowanie celów i efektywności to proces ustalania pożądanych wyników w odniesieniu do usług, planowania w jaki sposób te wyniki osiągnąć, ustalania mierników wyników oraz oceny sprawozdawczości i poprawiania wyników
• cykl ten powtarzany w każdym roku obejmuje:
- aktualizację planów długoterminowych
- przygotowanie rocznych planów operacyjnych we wszystkich dziedzinach, a na ich podstawie budżetu
- ocenę wykonania, ocenę wykonawców, wyciągnięcie wniosków i wdrożenie
W sektorze prywatnym najskuteczniejszym środkiem motywującym kierownictwo firmy do obniżania kosztów jest konkurencja. W administracji publicznej nie ma rozwiniętej konkurencji, ma ona monopol na zarzadzanie sprawami państwa, więc żeby ją mobilizować i aktywować; państwo może motywować poprzez premie, bonusy itd. Lecz by nie doprowadziło to do nadmiernego rozpasania trzeba także stosować odpowiednia dyscyplinę.
Istnieje szereg argumentów na rzecz wyjątkowości sektora publicznego: nie istnieje konkurencja, więc nie ma mechanizmów wymuszających działania na rzecz efektywności, cele działania poszczególnych instytucji są często niemierzalne, stąd trudno stwierdzić, czy działają one efektywnie, możliwości finansowe poszczególnych instytucji są zależne od stanu finansów publicznych, a nie od jakości świadczonych usług.
Rezultaty powinny podlegać ocenie w dwóch wymiarach:
- w jakim stopniu osiągnięto to co zaplanowano (ocena poprzez wskaźniki obrazujące stopień zmiany stanu wyjściowego),
- jaka jest jakość świadczonych usług, dostarczanych produktów (ocena poprzez wskaźniki jakości czyli informacje o efektywności i skuteczności prowadzonych działań).

21. Aktywność polityczna administracji
22. Polityka administracyjna
23. Typy oddziaływań między grupami nacisku a administracją według Petersa
I legalne powiązania AP z grupami interesu
- korporatywizm- polega na tym, że liczba grup interesu dopuszczalnych do udziału w kształtowaniu biegu spraw publicznych jest ograniczana, a ich reprezentanci są włączane w struktury AP.
- układy i społeczności- dla realizacji swych celów grupy interesu nawiązują kontakty z urzędnikami i parlamentarzystami i innymi grupami o zbliżonych interesach.
- Obligatoryjne konsultacje- jest to mechanizm legalnego wprowadzania grup interesu do AP, który nakłada na AP obowiązek konsultowania projektów nowych regulacji prawnych z przedmiotowo właściwymi grupami interesu, uwzględniania formułowanych przez nich opinii i informacji.
- Udział grup interesu w realizacji zadań AP- służą one jako quasi-oficjalne, wyspecjalizowane agencje publiczne, realizujące część zadań administracji.
- Instytucjonalne grupy nacisku- są to ważne, społeczne czy polityczne instytucje usiłujące wpływać na bieg spraw publicznych, np. kościoły, wojsko, władze lokalne.
- klientelizm- AP uznaje określone grupy nacisku za naturalnych i oczywistych reprezentantów interesów skoncentrowanych w określonych dziedzinach życia społecznego. To uznanie nie ma podstawy prawnej. Klientelizm wzmacnia wpływ danej grupy, ale poziom partycypacji w procesie decyzyjnym jest mniejszy. Sprzyja nieformalnym procedurom negocjacyjnym.
- Parantelizm - termin wskazuje jak silne są powiązania między grupami nacisku, administracja państwową, a rządzącą partią polityczną. Charakterystyczny dla społeczeństw przedindustrialnych oraz dla systemów o dominującej roli jednej partii. Istotną cechą jest pośredni charakter związków między Api grupami interesów (ogniwem pośrednim są partię) Typowe grupy interesu to grupy ekspertów, duże firmy konsultingowe.
II Wpływy nieprawomocne (nielegalne)- rozmaite sytuacje charakteryzujące się tym, że wzajemne oddziaływanie biurokratów i ludzi reprezentujących zróżnicowane interesy zbiorowe wykraczające poza działalność uznawaną w określonych systemach politycznych za „normalną”. Działalność ta jest sygnałem zaistnienia nieuwzględnionych przez prawo interesów segmentów społeczeństwa.

24. Administracja publiczna a instytucje publiczne – ich zasoby i wzajemne relacje
Zasoby AP:
- Informacja i techniczna biegłość- organizacje publiczne będą mogły zarządzać określonym obszarem spraw publicznych lepiej aniżeli technicznie niekompetentni politycy czy parlamentarzyści. Urzędnicy mogą posługiwać się informacją jako narzędziem uzyskania wpływów politycznych i prezentować dane, które spowodują, że decyzje odpowiadające ich interesom będą się wydawały oczywiste i nieuniknione.
- Sprawność podejmowania decyzji- AP w wielu sytuacjach może działać szybciej i wykorzystywać umiejętności techniczne swego personelu znacznie sprawniej aniżeli większość legislatur.
- Zaplecze polityczne- poparcie polityczne dla organizacji publicznych jest udzielane przez grupy obywateli bezpośrednio zainteresowanych określonymi zagadnieniami, czyli bardziej aktywnych i skłonnych do działania aniżeli te siły, które deklarują ogólne poparcie dla instytucji parlamentarnych.
- Apolityczność- urzędnicy są politycznie neutralni, ponieważ są zwykle mianowani i nie muszą rywalizować o głosy wyborców. Bezstronność połączona z profesjonalnymi kompetencjami świadczą, że decyzje podejmowane przez urzędników są technicznie lepsze od decyzji podejmowanych przez instytucje polityczne.
- Ideologia- organizacje publiczne dla uzasadnienia swojej działalności tworzą różne ideologie, które nie mogą być zakwestionowane z zewnątrz i dzięki temu stają się ważnym narzędziem przy wywieraniu wpływu na bieg spraw publicznych.
- Stabilność i ciągłość- niezależnie od zmian na arenie politycznej, podstawowe zadania urzędników zawsze pozostają takie same.

Zasoby instytucji politycznych:
- Prawomocność-działalność administracji musi być uprawomocniona przez konstytucyjne instytucje polityczne.
- Kontrola nad zasobami publicznymi- organizacje publiczne nie mogą trwać i istnieć bez pieniędzy.
- Autonomia wyznaczająca zakres swobodnego działania
- Reprezentacyjność społeczna instytucji politycznych- siła instytucji politycznych wynika z ich związków ze społeczeństwem, z partiami polit i rozmaitymi grupami interesu.

Intrygi biurokratów:
- Planowanie- przekazanie części decyzji politycznych ekspertom, przesunięcie władzy i politycznej kontroli. Wiedze specjalistyczną trudną ocenić i sprawdzić.
- Kształtowanie budżetu-techniki określania alokacji zasobów
- Rola doradców – np. ministerstw

Intrygi polityków:
- instytucje kontroli budżetu
- zróżnicowanie organizacyjne
- zespoły analityków i doradców
- menedżeryzm
- służebna rola AP
- kontrola podwładnych
- wpływy partii pol
- reżimy militarne

25. Pojęcie elity biurokratycznej
Elita biurokratyczna- pojawia się w każdej organizacji lub instytucji, które posiadają pewną strukturę wewnętrzną. Elita tej struktury, ludzie podejmujący decyzje (niejednokrotnie politycy i osoby medialne) to tzw. Elita biurokratyczna (oligarchia).
Michels zwrócił uwagę na to zjawisko. Łączył powstawanie go z przerostem biurokratycznej organizacji, powstaniem sformalizowanego i „bezdusznego” aparatu urzędniczego oderwanego od społeczeństwa.
W efekcie zwykły obywatel zostaje wyłączony z procesu decyzyjnego, a zasadniczym celem biurokratycznej oligarchii jest konsolidacja swej własnej władzy.

26. Sposoby rekrutacji do elity biurokratycznej
Odbywa się przede wszystkim na uczelniach wyższych są to m.in.:
- Francja- państwowa szkoła administracji ENA
- Niemcy- wyższa szkoła nauk administracyjnych Speyer
- W. Brytania- szkoła administracji państwowej CSC
- Polska- Krajowa Szkoła Administracji Publicznej w Warszawie
W Polsce rekrutacja do administracji publicznej odbywa się na podstawie ustawy o pracownikach urzędów państwowych z roku 1982 oraz ustawie o pracownikach samorządowych z marca 1990r. Nie ma możliwości obsadzania stanowisk na podstawie egzaminów lub konkursów.
Uniformizację najlepiej osiągnąć dzięki scentralizowanej rekrutacji niezależnej od poszczególnych ministerstw. Dobrowolność w zatrudnianiu jest nie do pomyślenia podobnie jak awansować wg kaprysu osobistego. Kandydaci na pracowników służby administracyjnej są dobierani wyłącznie na podstawie kwalifikacji. Przy awansach utrzymuje się równowaga między kwalifikacjami oraz zasługami i stażem.
Oczekuje się od urzędnika państwowego, że podporządkuje się on formalnym regułom i procedurom.

27. Dysfunkcjonalność i funkcjonalność biurokracji w systemie politycznym
Ujęcie Crosiera i Mertona – krytyka Webera. Biurokracja nie realizuje w pełni celów, do których została stworzona.
Dysfunkcjonalność – niezdolność do ulepszania działalności na podstawie popełnionych błędów.
Dysfunkcja strukturalna – związana ze strukturą biurokratyczną, jej źródłem jest struktura, błędne koło biurokracji.
- Przepis – podstawa funkcjonowania biurokracji, eliminacja indywidualnej inicjatywy i alternatyw wyboru między interesami prywatnymi a interesami funkcji. Redukuje funkcjonalność. Przepisy chronią członków biurokracji. Reakcją na obniżenie sprawności jest tworzenie dalszych przepisów. Nie wiadomo, czy decyzja urzędnika nie zignoruje innych przepisów, urzędnik musi działać na wyczucie. Dysfunkcja – gdy rządzi przepis, a nie załatwienie spraw. Machina jest niesterowalna; utrudnione działanie przy nadmiernej ilości przepisów.
- Centralizacja decyzji –Osoby podejmujące decyzje nie znają się najczęściej na rzeczy. Podejmowane są błędne decyzje, co potęguje brak sprzężenia zwrotnego – informacji o błędach. Urzędnicy niższego szczebla boją się informować o złych skutkach źle podjętej decyzji.
- Izolacja każdej grupy w hierarchii i nacisk na jednostkę – warstwy urzędnicze są od siebie odizolowane – zmniejsza to nacisk szefa na jednostkę, ale i zwiększa się nacisk grupy koleżeńskiej, co powoduje, że powstają nieformalne normy w tej grupie. Tworzy się wspólna świadomość grupy o wspólne interesy i cele. Każda grupa w hierarchii dąży do osiągnięcia własnych celów – prowadzi to do napięć i konfliktów w ramach organizacji.
- Rozwój równoległych stosunków władzy – przepisy wykluczają dowolne zachowanie się urzędników, ale nie da się tego uregulować. To, czego nie dało się uregulować, stanowi źródło niepewności. Jednostki lub grupy, które kontrolują to źródło, uzyskują władzę w stosunku do pozostałych członków biurokracji. W ten sposób kształtują się równoległe stosunki władzy w ramach organizacji.

28. Administracja publiczna w reżimie prezydenckim
- Pozycja rządu jest autonomiczna względem układu sił w parlamencie. Prezydencjalizm stanowi barierę dla przekształceń systemu partyjnego (zwłaszcza zniechęca do wielopartyjności), co sprzyja koncentracji władzy rozumianej jako silny „efekt większościowy”.
Wyraża się to m.in. w tzw. systemie łupów, polegającym na obsadzaniu najważniejszych stanowisk w admin. federalnej zwolennikami prezydenta, który wygrał wybory. A Prezydent mianuje nie tylko sekretarzy, ale i członków rad prezydenckich, urzędu wykonawczego, ambasadorów, dyrektorów CIA i FBI, sędziów SN oraz szefów i funkcjonariuszy agencji rządowych.
Prezydencjalizm powoduje efekt większościowy osłabiający rolę przetargów i kompromisów a działaniach admin., zwłaszcza w jej relacjach z parlamentem.

Jednocześnie osłabia stabilność admin w tym sensie, że każdorazowa zmiana na stanowisku prezydenta powoduje rewolucję na stanowiskach kadrowych (w USA wymiana ok. 1600 urzędników). Oznacza to wysoką rotacyjność funkcjonariuszy pub i charakterystyczny dla prezydencjalizmu brak praktyki powrotów na stanowiska ministerialne, stanowiący odwzorowanie praktyki powierzania prezydentury co najwyżej na 2 kadencje. Skrócenie czasu pełnienia funkcji ministerialnych przez jedną osobę uwidacznia oczywisty brak doświadczenia osób pełniących te funkcje.
- Występuje w nim jeden ośrodek kierowniczy całego podsystemu. Funkcję tę spełnia prezydent, będący jednocześnie głową państwa i zwierzchnikiem rządu oraz admin. federalnej (tzw. monizm egzekutywy).
- Parlament ma niewielki wpływ na skład personalny rządu; jego powołanie oraz rekonstrukcja są wyrazem woli prezydenta, choć decyzje tego typu są konsultowane z parlamentem.
- Rząd nie jest organem kolegialnym - decyzje nie są podejmowane większością głosów oraz nie istnieje solidarna odpowiedzialność ministrów. Ministrowie ponoszą indywidualną odpowiedzialność przed prezydentem, który jest jedynym piastunem władzy wykonawczej.

29. Administracja publiczna w systemie semiprezydenckim
Aktywność polit prezydenta w ramach dualistycznej egzekutywy, którą współtworzy on z premierem stojącym na czele gabinetu, stanowiącym ciało kolegialne. Aktywność ta wyraża się w faktycznym przewodzeniu rządowi w zakresie kształtowania polit wewnętrznej i zagranicznej lub wręcz jej promowaniu.
Podobieństwa do prezydencjalizmu: pozbawienie parlamentu prawa do uczestnictwa w wyborze prezydenta oraz wynikająca stąd możliwość sytuacji, w której większość polit tworzą jego przeciwnicy polit. Podobieństwem formalnym jest teoretyczna swoboda ukształtowania personalnego składu gabinetu prze prezydenta(we Fr. rząd nie musi uzyskać wotum zaufania).
Podobieństwa do parlamentaryzmu: dualizm egzekutywy; solidarna odpowiedzialność rządu przed parlamentem => czas trwania pełnomocnictw gabinetu nie jest (w przeciwieństwie do prezydenta) z góry określony, a jego egzystencja (choć nie samo powołanie) zależy od układu sił w parlamencie; prawo egzekutywy do rozwiązania parlam przed upływem kadencji; częstotliwość powrotów tych samych osób na stanowiska ministerialne.
Przede wszystkim dobór ministrów jest w dużej mierze kwestią partii polit, które tworzą szerokie koalicje gabinetowe. Gabinet jest formowany na podstawie wielostronnych negocjacji, które prowadzi z liderami partyjnymi wyznaczony przez prezydenta formater.
W przeciwieństwie do Finlandii francuscy ministrowie są w mniejszym stopniu eksponentami interesów partyjnych, w większych zaś fachowcami od zarządzania. Fr. reprezentują przede wszystkim pion służby cywilnej, którym kierują i z którego najczęściej się wywodzą

30. Administracja publiczna w systemie parlamentarnym
Powoływanie i egzystencja egzekutywy zależy od woli większości parlamentarnej; gabinet realizuje swą polit dopóki w parlamencie nie pojawi się większość zdolna do jego obalenia
Rodzaje parlamentaryzmu:
- Rywalizacyjny parlamentaryzm dwupartyjny (dwublokowy) => stawką rywalizacji jest możliwość uformowania jednopartyjnego gabinetu większościowego przez jedno z 2 liczących się ugrupowań. Np. WB, Nowa Zelandia, Kanada. Model ten charakteryzuje się silną władzą premiera, którym jest na ogół lider partii rządzącej – ma decydujący wpływ na obsadę ministerstw, wraz z dyscypliną partyjną wywołuje to efekt dominacji premiera w rządzie. Czynnikiem określającym politykę rządu jest rozdział tek ministerialnych wewnątrz partii rządzącej.
- Rywalizacyjny parlamentaryzm wielopartyjny => tworzenie koalicji większościowych lub rzadziej mniejszościowych, o zmieniającej się często kompozycji partyjnej. Np. Szwecja, Norwegia, Dania, Włochy. Istotne znaczenie ma zarówno kompozycja partyjna, jak i dystrybucja tek między poszczególne partie. Ogromną rolę odgrywają tzw. szczyty większości parlamentarnej, w których skład wchodzą: premier, niektórzy ministrowie oraz sekretarze koalicyjnych partii. Struktury te podejmują decyzje o rozdziale tek oraz rozczytają kontrowersyjne kwestie programowe. Premier ma osłabioną pozycję, gdyż wyniknęła ona z przetargów koalicyjnych. Premier musi stale zabiegać o poparcie liderów partii koalicyjnych. Jest to więc przede wszystkim gabinet partyjny. Największe znaczenie ma jednak które partie tworzą koalicję (prawicowe czy lewicowe) i które z nich mają kluczowe ministerstwa.
- Konsensualny parlamentaryzm dwupartyjny => tworzenie przez 2 najsilniejsze partie trwałej koalicji gabinetowej, dysponującej poparciem większości parlamentarnej. Np. Austria, Holandia, Belgia.
- Konsensualny parlament wielopartyjny => polegający na sprowadzeniu efektu rywalizacji o miejsce w parlamencie do utworzenia wielkiej koalicji obejmującej możliwie największą liczbę partii, niezależnie od dzielących je różnic ideologicznych. Niemal traci znaczenie opozycja polit. Np. Finlandia, Holandia i Belgia do końca lat ’60.
W parlamentaryzmie konsensualnym funkcjonuje odmienny mechanizm. Powoduje to uzależnienie treści polityki rządu od wyników wyborów, minimalizując jednocześnie, niemal całkowicie, polityczne znaczenie opozycji. Może prowadzić do zatarcia różnic między poszczególnymi partiami. Podział tek ministerialnych między poszczególne ugrupowania może, choć nie musi, mieć mniejsze znaczenie niż w przypadku wielopartyjnego parlamentaryzmu rywalizacyjnego. Parlamentaryzm konsensualny wzmacnia rolę partii w procesie formowania i funkcjonowania gabinetu. Premier, będący na ogół liderem najsilniejszego ugrupowania, ma mniejszy wpływ na dobór i działalność ministrów nie pochodzących z jego partii. Posiedzenia gabinetu maja bardziej charakter rytualny, kwestie sporne są natomiast rozstrzygalne bezpośrednio między ministrami, przy udziale parlamentarzystów i/lub rzeczników partyjnych. Jednak jeśli na czele gabinetu koalicyjnego staje lider polityczny, cieszący się znacznym autorytetem, to jego wpływ na polit rządu oraz działalność poszczególnych resortów wzrasta.

31. Typologia gabinetów wg Shepsle i Lavera
Wyróżniamy dwa podstawowe modele gabinetów:
I Biurokratyczny rząd - opiera się na założeniu, że efektywna władza (podejmowania i przystosowywania decyzji) znajduje się w rękach służb cywilnych. Ponadto na scenie polit. ministrowie pojawiają się tylko na jakiś czas i odchodzą. Z kolei biurokraci są fachowcami w określonych dziedzinach i pozostają długo na swoich stanowiskach. Czynnikiem dodatkowo umacniającym ich pozycję jest dostęp do wielu źródeł informacji i profesjonalnych ekspertyz. Jeśli biurokracja kształtuje program agendy rządu, kierując się osobistymi celami, pragnieniami awansu czy nawet „wypaczonym” wyobrażeniem o tym, co jest najlepsze dla kraju, to wtedy i tak ma ona możliwość determinowania wyników i efektów działania rządu w kwestii polit.
II Legislacyjny rząd - polit. kształtuje parlament, rząd jest zaś często sprowadzony do roli mechanicznego wykonawcy jego postanowień. Parlamenty pozbawione są zaplecza eksperckiego i profesjonalnego czyli w zasadzie nie mogą być twórcami wyspecjalizowanych projektów legislacyjnych
- rząd premierowski - dominacji szefa rządu w pracach egzekutywy. Np. konstytucja może znacznie szerzej określać prawa i obowiązki premiera niż ministrów. Ponadto głos premierów posiada formalne uprawnienia do nominacji lub usunięcia ministra zgodnie z własną wolą.
- model rządów partii - egzekutywa składa się z członków podlegających dyscyplinie dobrze zorganizowanych partii. Zatem choć legislatywa nie może nakazywać egzekutywie, jak ma postępować, to „kilka” tych partii, które sprawują władzę, może efektywnie naciskać na swych ministrów, wymagając od nich konkretnych decyzji.
- rząd gabinetowy - Rządy gabinetowe to potężna egzekutywa, która podejmuje kolektywne decyzje, wiążące wszystkich członków. Istnieje konstytucyjna doktryna kolektywnej odpowiedzialności gabinetu.
- rząd ministerialny - charakteryzujące się również potężną egzekutywą, z tą różnicą, że indywidualnie ministrowi mają wielki wpływ na polit. w swych departamentach. W rezultacie dochodzi do podziału i specjalizacji pracy, wcześniej muszą być poczynione ustalenia w tym zakresie. W efekcie polit. rządu uzależniona jest od gabinetowego rozkładu tek między polityków.

Różnica między rządem biurokratycznym a legislacyjnym polega na usytuowania ośrodka podejmowania decyzji. W rządzie biurokratycznym są to służby cywilne, z kolei w rządzie legislacyjnym jest to parlament.

32. Administracja publiczna, biurokracja a partie polityczne w RP
Administracja publiczna – przyjęte przez państwo i realizowane przez jego zawisłe organy, a także przez organy samorządu terytorialnego zaspakajanie zbiorowych i indywidualnych potrzeb obywateli, wynikających ze współżycia ludzi w społeczeństwie
Biurokracja – charakterystyczna dla kapitalizmu organizacja społeczeństwa; to taka racjonalizacja organizacji społecznej, która zastępuje autorytet tradycji i osób autorytetem sformalizowanych zasad (M. Weber)
Partia polityczna – dobrowolna organizacja aktywna w sferze władzy Polit., która uczestniczy w procesie wyborczym, czyli bezpośrednio w selekcji kandydatów zasiadających w ciałach legislacyjnych, również pośrednio – kandydatów zajmujących stanowiska w ciałach wykonawczych, i w ten sposób daje wyraz dążeniu do zdobycia lub utrzymania władzy państwowej

33. Narodowe modele administracji publicznej na przykładzie Wielkiej Brytanii i Francji
Od lat ’70 w WB wdrażany jest program rządowy oparty na 6 filarach – działach sektora admin. pub.:
- państwo - wdrażanie idei ograniczania (minimalizowania) roli państwa - redukcja osób zatrudnionych w admin. Pub; prywatyzacja sektora pub. (pracownicy admin. Przechodzą do sektora prywatnego); upowszechnienie idei liberalizmu w gosp. Państwa, pełniejsza realizacja założeń wolnego rynku
- autorytet polityczny – przywrócenie politycznego autorytetu admin. - Zaczęto wprowadzać zmiany w stronę silniejszej niż do tej pory kontroli polit pracowników służb cywilnych. Chodziło o wyhamowanie rozwoju związków zawodowych pracowników służb publicznych; Stałych sekretarzy i sekretarzy doraźnych mianuje osobiście premier. Prowadzi to do tego, że proces nominacji na stanowisko przy aktywnej roli w tym względzie premiera jest o wiele bardziej personalny i oddala tę profesję od ideologii i preferencji polit.
- kontrolę i finanse – zintensyfikowanie działań kontrolnych (regulacyjnych) i rewizja finansów publicznych - profesjonalizacja działań, opartych na zasadach skuteczności, efektywności w zgodzie z pragmatycznym menedżeryzmem; wzrost roli konsultantów – specjalistów w zakresie zarządzania ludźmi, finansami, organizacją; rozwój organizacji dokonujących analiz finansowych działań podmiotów w różnych sferach życia pub; zaczęto zaszczepiać menedżerskie podejście do admin pub, a tym samym rozwijać usługi, które wychodziły naprzeciw zapotrzebowaniom klientów – konsumentów dóbr pub
- organizacja admin. pub. – reformowanie struktur - masowy rozdział centralnych departamentów na agendy bądź kształtowania agencji odpowiedzialnych z zarządzanie w ramach ministerstw. W głównej mierze ten sposób myślenia jest wynikiem separacji polityki od admin, czyli uznania klasycznej doktryny admin pub.
- cały sektor publiczny – modernizacja sposobu zarządzania sektorem publicznym - oparcie się na kilku zasadach: profesjonalnym zarządzaniu, ustaleniu norm i standardów, zarządzaniu przez cele oraz wyraźnym ukierunkowaniu się na klienta (i jego potrzeby). Nowe zarządzanie admin pub to menedżeryzm i nowa instytucjonalna ekonomia
- kontekst kulturowy – zmiany, jakie się dokonują w jego obrębie - Wprowadzone zmiany spowodowały, że pracownicy służb cywilnych są coraz bardziej odbierani jako sprawni menedżerowie. To zaś wymaga wdrażania nowych rozwiązań związanych z procesem rekrutacji. Tak zwana Biała Księga wprowadza zasadę całkowitej rywalizacji o stanowiska nawet wśród urzędników najwyższego szczebla – seniorów służb pub, tzw. mandarynów

Francja
Idea menedżeryzmu nie zyskała uznania u wysokiej rangi pracowników służb cywilnych. Panowało przekonanie, że system zintegrowanej informacji byłby korzystniejszy nie dla nich, lecz dla samych polityków, gdyż mogłyby one odświeżyć mechanizmy kontroli politycznej nad admin pub, A nie pomagałyby w żmudnych i pracochłonnych codziennych czynnościach admin. Ponadto zarządzanie w sektorze pub byłoby czymś kulturowo obcym we francuskiej historii rozwoju admin, a tym samym nie znalazło dogodnego podłoża, z wyjątkiem ekonomistów. Koncepcja zarządzania sektorem pub znalazła swoje odbicie jedynie w ramach dużych przedsiębiorstw państwowych
Zarządzanie admin pub nie obejmuje we Fr polit służb cywilnych, a w większości przypadków stanowi jedynie mechanizm korygowania i kompensacji. Zresztą we Fr polit służb cywilnych zawsze była definiowana jako równoległa do innych działów admin, a przez to rządząca się własnymi prawami – rozbudowanym systemem wewnętrznych procedur.
We Francji związki zawodowe i reprezentanci rządu podejmują najczęściej wspólne rozmowy dot. strategicznych kwestii: ustalanie zakresu wpływu pracowników służb pub; określanie statusu służb pub; zwiększania liczby personelu służb pub. W rzeczywistości kwestie związane z zarządzaniem finansami, projektowaniem organizacyjnym nie stanowiły części globalnego i systematycznego podejścia z racji wdrażania menedżerskiego sposobu działania admin.
Modernizacja francuskiej admin pub ściśle wiążę się z wdrażaniem nowego systemu zarządzania zasobami ludzkimi i rozwoju zarządzania w admin pub. Proces ten bezpośredni łączy się z 3 czynnikami, które miały wpływ na naturę działań w sferze pub:
- kryzys państwa opiekuńczego
- problemy w obszarze służb publicznych (wynik dyfuzji sektora pub z organizacjami polit)
- wzrost deficytu budżetowego ( redukcja personelu w służbie publicznej wywołana trudną sytuacją finansową)