Żuraw i czapla
Zmierzło sie już żurawiowi
sztyjc samymu ryby łowić...
łoroz, luknył ku przikopie:
czapla gryfnie woda słopie.
Gibko pylnoł sie bez woda
i zaczyno do ni godać:
Moja czaplo roztomiło,
niebo mi cie tu skludziło!
W ajncli kustu mom za tela,
drap sie rychtuj do wesela!
Jak sie czapla rozciepała:
Chcesz, bych cie po dzióbie sprała?
Czy mi co na dekel pizło?
Dom sie skusić jakomś glizdom?
Jeszczech na łeb nie upadła,
coby wydać sie skiż jadła!
Żuraw łokropnie zgańbiony
pofurgoł hań, w swoji strony.
Czapla zaczła (zaroz po tym,
jak ji przeszły hercklekoty)
myśleć, czy dobrze zrobiyła:
„Tak żurawia zbamonciyłach...
Borok przaje mi, to prawie
poleca za nim ku stawie
i dom kusku mu na zgoda!
Gzuja na przimo, bez woda!”
Chnet do ajncle przifurgała
i we dźwiyrze zaklupała.
Żuraw tak sie drabko zwyrtnoł,
że bez cufal by kopyrtnoł...
„Kiej mi przajesz - z wolom bożom
- mogymy iść ku ołtorzu.
Niy maś borok ni oszkubek,
beztoż dej na zgoda dzióbek.”
„Przifurgałaś sam na darmo!
Terozki mie możesz charnonć!
Nie chca widzieć takij jyndzy!
Patrz mi sie sam nie molyndzić”.
Czapla na to: „On mo ała…!”
Ku przikopie pofurgała.
A żurawia w chałpie nosi:
„Możno póda jom przeprosić...
jako szwarno je, to przeca
wysztrychna sie i poleca”.
Oblyk ancug i glazyjki,
klupie w dźwiyrze beskurcyjki.
„Co chcesz, giździe zatracony?
Zaś żeś prziszoł szukać żony?!
Ciong mi stond, bo sie zapomna
i z bifyja nóż wyciongna!
Z tobom ciyngiym mom utropa.
Niy chca mieć takigo chłopa!”
Żuraw choćby bez pysk dostoł,
ani chwilki tam nie postoł
farońsko pogorszony
wyparził stela pieronym.
A czapla juzaś żałuje
i przi oknie poślintuje:
„Po co żech mu tak nazdała?
Czamuch trocha nie doczkała.
Żurawiowi ni ma gany,
(chocioż troszka je oklany...)
Chyba piykny klajd oblecza,
za karlusym drab poleca.”
Szkuty w zdrzadle prziczosała,
stary parfin wysznupała,
i tak gryfnie wystrojono
idzie, coby zostać żonom.
Łażom już tak pora roków,
na zgoda ni ma widoków.
Łażom dycki jednom drogom,
a pożynić sie ni mogom.