5 przykazań kościelnych?

a jednak

5 przykazań Bożych

W mojej szkole bardzo często spotykam się z pewnymi zarzutem ze strony uczniów odnoście nauczania kościoła. Pewnie sami często mogliście usłyszeć podobne argumenty, że jakieś tam przykazanie to Kościół, albo księża, sobie wymyślili...

Jak poradziłem sobie z tym? Starałem się pokazać moim uczniom, że każde przykazanie kościelne, to tak naprawdę przykazanie Boże. Wystarczyło Pismo Święte, , rozmowa i trochę życzliwości

Wierzę, że przyda się Wam takie proste zestawienie.

	Przykazanie kościelne	Podstawy biblijne i krótki komentarz
	W niedziele i święta nakazane uczestniczyć we Mszy Świętej i powstrzymać się do prac niekoniecznych.	Już Dekalog zawiera nakaz świętowania dnia świątecznego (przykazanie 3 – zob. Wj 20,8-11; Pwt 5,12-15; w tym też przykazaniu znajdujemy nakaz i uzasadnienie powstrzymania się od pracy (niekoniecznej) w tym dniu). Dlaczego katolicy i wielu innych chrześcijan od samego początku świętują niedzielę a nie żydowski szabat poczytaj w: Jan Paweł II – Dies Domini. Jak widzimy świętowanie polega nie tylko na obowiązkowym uczestnictwie we Mszy św., ale także na zachowaniu charakteru dnia świątecznego. Święta nakazane to: Świętej Bożej Rodzicielki Maryi (1 I), Objawienia Pańskiego (6 I), św. Józefa (19 III) – jest dyspensa, Wniebowstąpienia Pańskiego (w 7 niedzielę wielkanocną – nie w czwartek), Ciała i Krwi Chrystusa (Boże Ciało), św. Piotra i Pawła (29 VI) – jest dyspensa, Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny (15 VIII), Wszystkich Świętych (1 XI), Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny (8 XII) – jest dyspensa, i Narodzenia Pańskiego (25 XII). W święta zaznaczone jako dyspensa, przebywających na terytorium Polski Stolica Apostolska zwolniła od obowiązku świętowania, ale zachęca do zachowania świętowania tych świąt.
	Przynajmniej raz w roku przystąpić do sakramentu pokuty.	Pan Jezus ustanowił sakrament pojednania dając apostołom i ich następcom władze odpuszczania grzechów (J 20,21-23), sakrament ten polega na wyznawaniu grzechów (zob. Łk 15,11-32; Jk 5,16). Ma to służyć naszemu zjednoczeniu z Bogiem. Przykazanie mówi o minimum, które powinni spełnić także ci, którzy są daleko od kapłanów, np. na misjach, w głębi buszu, ale my mamy łatwość dostępu do tego sakramentu, dlatego powinniśmy spowiadać się przynajmniej raz w miesiącu, jeżeli jednak ciężko zgrzeszymy mamy moralny obowiązek pojednać się z Bogiem jak najszybciej bez względu na to, kiedy miała miejsce ostatnia ważna spowiedź.
	Przynajmniej raz w roku, w okresie wielkanocnym, przyjąć Komunię Świętą.	Jezus ustanowił sakrament Eucharystii (Mt 26,26-28; Mk 14,22-24; Łk 22,19-20; 1 Kor 11,23-30) mówiąc, abyśmy czynili to na Jego pamiątkę. Ponieważ Jezus pierwszą Eucharystię odprawił podczas Ostatniej Wieczerzy, która związana jest w czasem Paschy, przejścia do Wolności, dlatego to polecenie Jezusa należy szczególnie wypełniać w czasie wielkanocnym związanym z męką, śmiercią i zmartwychwstaniem Jezusa, które przypominają ofiarowanie nam wolności dzieci Bożych (Rz 8, 20-21) a także z Zesłaniem Ducha Świętego, które również nastąpiło w niedzielę (Dz 2,1-13).
	Zachowywać nakazane posty i wstrzemięźliwość od pokarmów mięsnych, a w okresach pokuty powstrzymywać się od udziału w zabawach.	Sam Jezus dał przykład 40 dni postu na pustyni i było to niejako przygotowaniem do walki, zmagania się z kuszeniem szatana (Mt 4,1-11). Obowiązek posz-czenia jest potwierdzony przez Jezusa i obowiązuje od momentu odejścia Jego z ziemi do nieba (zob. Mk 2,18-20). Jezus powiedział też, że niektóre złe duchy wyrzuca się tylko modlitwa i postem (zob. Mt 17,21), a każdy chrześcijanin ma przecież obowiązek skutecznie walczyć ze Złym i jego pokusami, a zatem ma obowiązek być „uzbrojonym” przeciw diabłu. Nakaz powstrzymania się od udziału w zabawach wynika podobnie jak w przykazaniu pierwszym z konieczności zachowania charakteru danego dnia lub czasu. Powstrzymywanie się od zabaw, jak to pod-kreśla Kongregacja Nauki Wiary, sprzyja opano-waniu instynktów i wolności serca. Powstrzymanie się od zabaw obowiązuje we wszystkie piątki i w okresie Wielkiego Postu. Czynami pokutnymi są: modlitwa, jałmużna, czyli uczynki pobożności i miłości, umartwienie przez wierniejsze wykonywanie naszych obowiązków, wstrzemięźliwość od po-karmów mięsnych i post (raz jeden wolno nam najeść się do syta — pokarmy postne). Czasem pokuty w kościele są poszczególne piątki roku (z wyjątkiem tych piątków, kiedy w te dni przypadają uroczystości) i okres Wielkiego Postu. Wstrzemięźliwość (pokarmy bezmięsne) obowiązuje wszystkich, którzy ukończyli 14 rok życia we wszystkie piątki (z wyjątkiem uroczystości) i Środę Popielcową. Post natomiast obowiązuje w Środę Popielcową i Wielki Piątek wszystkich między 18 a 60 rokiem życia. W przypadku niemożliwości zachowania wstrzemię-źliwości w piątek (np. zbiorowe żywienie) domaga się od nas podjęcia innych form pokuty (np. pomoc materialna na rzecz ubogich). Oprócz Środy Popielcowej i Wielkiego Piątku z ważnych powodów można prosić proboszcza miejsca uroczystości o dyspensę, czyli zamianę jednej formy pokuty na inną.
	Troszczyć się o potrzeby Kościoła.	Wynika to z przykazania miłości bliźniego (zob. Mt 22, 36-40) i praktyki sięgającej początku Kościoła (Dz 2,44-47; Dz 4,32-37; 1 Kor 16,1; 2 Kor 8,1-15).