W
ostatnich latach dotychczasowy kształt programu Phare był
przedmiotem głębokiej krytyki ze strony Parlamentu Europejskiego
oraz Trybunału Audytorów. Krytyce poddano głównie fakt, że
program Phare, pomimo szybko poprawiającej się sytuacji
gospodarczej niektórych państw stowarzyszonych z Unią Europejską,
był w dalszym ciągu nastawiony na budowanie podstaw gospodarki
rynkowej.
Negatywnie
oceniano także:
istnienie dużej liczby małych programów o niewielkiej skali oddziaływania, a dużych kosztach administracyjnych,
praktykę kilkukrotnego przedłużania czasu realizacji programów,
ociężały mechanizm uruchamiania środków powodujący duże opóźnienia realizacyjne,
pokrywanie przez Komisję Europejską kosztów operacyjnych poszczególnych programów.
Krytyczna
analiza dokonana przez ww. instytucje europejskie była bardzo
zbieżna z wysuwanymi przez państwa stowarzyszone postulatami
dostosowania programu Phare do aktualnego etapu transformacji
ustrojowej i przyszłego członkostwa tych państw w Unii
Europejskiej.
Określając
prawdopodobne fundusze uzyskane z UE, należy brać pod uwagę
następujące okoliczności:
Faktycznie nastąpiło wypowiedzenie Wieloletniego Programu Indykatywnego dla Polski na lata 1995 1999, a w zamian pojawiają się trzy nowe dokumenty:
Partnerstwo Akcesyjne (jednostronna decyzja Komisji Europejskiej),
Narodowy Program Przyjęcia Acquis (dokument rządu polskiego, będący załącznikiem do poprzedniego i nie mogący być z nim sprzecznym),
Memoranda Finansowe (które określają wsparcie finansowe UE dla Polski w okresie objętym Partnerstwem Akcesyjnym).
Phare staje się podstawowym instrumentem finansowym wdrożenia strategii przedakcesyjnej. Zgodnie z najnowszymi dokumentami priorytety te to:
1. budowa struktur instytucjonalnych, co uwzględnia wzmocnienie instytucji demokratycznych, zasad prawa, administracji publicznej (szeroko rozumiane acquis),
2. wsparcie inwestycyjne, które powinno zostać skoncentrowane na:
a. działaniach strukturalnych, dotyczących przede wszystkim restrukturyzacji rolnictwa, rozwoju regionalnego oraz inwestycji w kapitał ludzki,
b. zgodności z normami Wspólnoty, w szczególności w zakresie środowiska przyrodniczego, rolnictwa, przemysłu, bezpieczeństwa i higieny pracy, transportu i telekomunikacji,
c. współfinansowaniu infrastruktury wielkiej skali (transeuropejskie sieci),
3. wsparcie rozwoju małych i średnich przedsiębiorstw,
4. współpraca transgraniczna,
5. stopniowe otwieranie wewnętrznych programów Wspólnoty.
Zasada współfinansowania jest jedną z zasad funkcjonowania Funduszy Strukturalnych w Unii Europejskiej. Istnieje także konieczność przejęcia kosztów operacyjnych wszystkich programów przez stronę polską.
Oznacza to możliwość wstrzymania finansowania w sytuacji:
nieprzestrzegania sektorowych zobowiązań wynikających z Układu Europejskiego,
nieprzestrzegania celów zdefiniowanych w Narodowym Programie Przyjęcia Acquis,
nieprzestrzegania priorytetów akcesyjnych w zakresie wspierania inwestycji, norm i standardów Unii Europejskiej.
Także niezakontraktowanie wcześniej przyznanych środków będzie prowadziło do redukcji alokacji. Różnica pomiędzy indykatywnymi a faktycznymi alokacjami będzie transferowana do programów horyzontalnych, a więc będzie mogła być wykorzystana przez inne kraje beneficjentów Phare.
Specyficzną
cechą polskiego modelu jest wiodąca rola w procesie integracji
europejskiej Komitetu Integracji Europejskiej. Nowy Phare ma być
ściśle powiązany z procesem integracji europejskiej i dlatego
wymaga operacyjnej współpracy instytucji koordynującej działania
integracyjne (UKIE), instytucji odpowiedzialnych za środki budżetowe
oraz resortowych komórek odpowiedzialnych za integrację i pomoc
zagraniczną.
Nowy
system musi zapewnić sprawne mechanizmy współfinansowania środków
UE środkami polskimi (budżetowymi i innymi) oraz pokrycia kosztów
operacyjnych. Należy sądzić, że skala wymaganego
współfinansowania ze strony Polski może w skrajnych przypadkach
dochodzić nawet do 50 proc.
Dostosowanie
systemu kontroli finansowej w Polsce do wymogów obowiązujących w
UE pozwoli na stopniowe odstępowanie od uciążliwych procedur
zatwierdzania projektów przez Komisję Europejską na rzecz
okresowego audytu ex post przez polskie organy kontroli finansowej.
Poza
mechanizmami współpracy dokładnego rozważenia wymaga kwestia
umiejscowienia organizacyjnego i liczby osób włączonych w
programowanie i implementację programów Phare.
Z
około 50 obecnie istniejących PMU może pozostać w przyszłości
co najwyżej 5 7 dużych jednostek odpowiedzialnych za poszczególne
priorytety w resortach za podstawowe priorytety nowej orientacji.
Powinni w nich być zatrudnieni urzędnicy państwowi, a jeżeli
miałyby to być tak jak dotąd fundacje Skarbu Państwa, to przy
założeniu przejęcia całych kosztów operacyjnych (w tym płac)
przez stronę polską.
Komisja
Europejska wymaga utworzenia centralnej jednostki określanej mianem
Narodowy Fundusz Promocji Inwestycji
i
Budowy Struktur Instytucjonalnych. Jej celem ma być zarządzanie
przepływem funduszy na finansowanie projektów realizujących Phare.
Jednostka ta powinna być częścią centralnej administracji
państwowej. Priorytety finansowania przedsięwzięć przez tę
jednostkę wynikać będą z Narodowego Programu Przyjęcia Acquis.
Odstąpienie
Komisji Europejskiej od koncentrowania funduszy Phare na wspieraniu
transformacji społeczno-gospodarczej
w
państwach stowarzyszonych na rzecz wspierania dostosowań do wymogów
akcesji oznacza zmiany trybu ustalania polskiego stanowiska w sprawie
preferencji doboru programów finansowanych z Phare.
Podstawą
finansowania z funduszu Phare będzie Narodowy Program Przyjęcia
Acquis (NPAA), opracowany przez Komitet Integracji
Europejskiej.