POLTECHNIKA CZĘSTOCHOWSKA
WYDZIAŁ ZARZĄDZANIA
Praca zaliczeniowa z przedmiotu gospodarka energetyczna
Temat: Audyt energetyczny, ocieplenia budynków, termomodernizacja.
Częstochowa 2001r.
PLAN PRACY
WSTĘP
ROZDZIAŁ I AUDYT ENERGETYCZNY – CELE I ZADANIA
Istota audytu energetycznego
Struktura opracowania adytorskiego
Ogólne zasady audytu energetycznego
Formy i zakres audytu
Inwentaryzacja techniczno-budowlana
Usprawnienia termomodernizacyjne rozpatrywane w audycie
Algorytm wyboru optymalnego wariantu
Wykaz usprawnień
Wyznaczenie usprawnień zmniejszających straty ciepła
LITERATURA
-3-
Podpisanie 18 grudnia 1998r. Ustawy o wspieraniu przedsięwzięć termomodernizacyjnych budynków mieszkalnych i użyteczności publicznej, otworzyła nowy rozdział polityki energetycznej państwa w obszarze użytkowania energii. Aktywne wspieranie inwestycji prowadzącej do obniżenia zużycia energii na potrzeby grzewcze w sektorze komunalno-bytowym winno zaowocować zwiększonym zainteresowaniem ze strony wszystkich podmiotów gospodarczych, państwowych, samorządowych, spółdzielczych czy osób fizycznych. Podstawą udziału zainteresowania jest wykonanie audytu energetycznego obiektu przed podjęciem decyzji inwestycyjnej lub wystąpieniem o gwarancje bankowe czy premię inwestycyjną.
W pracy przedstawione zostały zasady i wymagania dotyczące formy i zakresu audytu. Przedstawiono elementy, które należy uwzględnić przy inwentaryzacji techniczno-budowlanej oraz usprawnienia termomodernizacyjne rozpatrywane w audycie. Nadto przedstawiony został algorytm optymalnego wyboru wariantu przedsięwzięcia termomodernizacyjnego, wykaz możliwych usprawnień oraz wyznaczenie tych, które zmniejszają straty ciepła.
-4-
ISTOTA AUDYTU ENERGETYCZNEGO
Pojęcie audytu energetycznego, wprowadzone w ostatnich latach do języka technicznego, ma dłuższą historię niż się często przypuszcza. Audyt czy audytor zostało wprowadzone do słownika języka polskiego z łaciny. Łacińskie audire – słyszeć, słuchać jest źródłem takich słów jak audytor czy audytorium. Audytor – członek sądu wojskowego albo kościelnego, ostatnio zwany jest zazwyczaj jako audytor ksiąg finansowych przedsiębiorstwa.[1]
Podstawowym zadaniem audytora (sesje działalności ekonomicznej) jest ocena wiarygodności prowadzenia rozliczeń finansowych przedsiębiorstwa i ewentualne wskazanie elementów błędnych, niepewnych czy nieprawidłowych w sporządzonych dokumentach finansowych: Bilansu przedsiębiorstwa, rachunku wyników itp. Audyt energetyczny czy audytor energetyczny to proste przeniesienie skojarzeń związanych z oceną bilansu finansowego przedsiębiorstwa na bilans energetyczny. Audyt oznacza procedurę a audytor – realizatora oceny bilansu energetycznego: pojedynczego obiektu, systemu dystrybucji określonego nośnika energii czy przedsiębiorstwa jako całości, ze wskazaniem zauważonych nieprawidłowości czy nieefektywności w zakresie użytkowania energii. Propozycje zmiany sposobu użytkowania energii stanowią naturalną konsekwencję podjętych działań analitycznych. Wybór najbardziej pożądanej sekwencji działań, w tym i inwestycji modernizacyjnych, zmieniających sposób wykorzystania posiadanych „środków” energetycznych – nośników energii – to zadanie audytu energetycznego.
Audyt traktowany jako podstawa zmiany istniejącej gospodarki energetycznej rozważa użytkowanie energii na kilku płaszczyznach:
wykorzystania istniejących rozwiązań – zbudowanej aparatury kontrolno-pomiarowej i sterującej – w sposób efektywny,
monitoringu użytkowania energii wraz z systemem podnoszenia poziomu gospodarki energetycznej i kultury technicznej obsługi,
oceny potrzeb inwestycyjnych w zakresie modernizacji istniejącego rozwiązania zaspakajania potrzeb energetycznych odbiorców.
Jest on raczej sposobem stałego krytycznego nadzoru nad użytkowaniem energii niż jednorazowym oglądaniem istniejącego stanu. Dotyczyć może wszystkich obiektów użytkowujących energię, lecz szczególną rolę odgrywa tam, gdzie brak wykwalifikowanego personelu technicznego. Ukierunkowany jest raczej na tzw. użytkowników końcowych wykorzystujących nośniki energii, jako czynnik zaspokajania potrzeb technologicznych czy bytowych, chociaż ma swe znaczenie również w odniesieniu do typowych obiektów energetycznych takich jak ciepłownie czy siłownie. Oznacza permanentne powtarzanie pytania czy aktualny sposób użytkowania energii można uznać za najbardziej efektywny dla użytkownika i czy poprzez działania naprawcze, modernizacyjne czy inwestycyjne można uzyskać obniżenie kosztów energetycznych obiektu bez pogorszenia jego właściwości użytkowych? W sensie praktycznym oznacza to optymalizację zestawu składników osobowych, rzeczowych i finansowych gospodarki energetycznej obiektu. Wyrazem liczbowym jest zazwyczaj minimalizacja kosztów w okresie użytkowania danego obiektu.
-5-
Opracowanie audytorskie, ograniczone do oceny propozycji modernizacyjnej obiektu w oderwaniu od kontekstu uwarunkowań ekonomicznych, finansowych i prawnych środowiska gospodarczego stanowi samoistne dzieło. Przedstawione zazwyczaj przez
zewnętrznego, w stosunku do właściciela obiektu, audytora energetycznego opracowanie audytorskie stanowi podstawę przyszłej racjonalnej dyskusji. Brak takiego opracowania skutkuje podejmowaniem decyzji intuicyjnych, które nie zawsze muszą być trafne. Zarówno wtedy, gdy ostrożność skłania inwestora do zaniechania inwestycji jak i wtedy, gdy przykłady sąsiadów realizujących inwestycję termomodernizacyjną są zachęcające, to w obu przypadkach decyzja może być błędna. W pierwszym przypadku często traci się korzyści wynikające ze wdrożenia zaniechanej tutaj inwestycji, w drugim – istnieje zagrożenie, że parametry danego obiektu mogą być różne od obiektu sąsiada. W konsekwencji taka sama pozornie inwestycja nie przyniesie oczekiwanych korzyści.[1]
Audyt winien dostarczyć wszelkich informacji potrzebnych do tego, aby każdy potencjalny uczestnik postępowania przygotowawczego mógł wyrobić sobie własne zdanie na temat realności i opłacalności przedłożonej propozycji bez obawy o subiektywność czy nierzetelność tej oceny. Odpowiednie wykonanie zadania audytorskiego oznacza możliwości szerokiego wdrożenia zasad oszczędności energii w życie gospodarcze i społeczne wprowadzając zasady poszanowania energii jako podstawę kultury technicznej społeczeństwa.
STRUKTURA OPRACOWANIA AUDYTORSKIEGO
Przedmiotem audytu energetycznego jest analiza aktualnego sposobu użytkowania energii jako punktu wyjścia dla wskazania dróg poprawy istniejącego stanu. Istnieje obiekt oraz ustalony jest cel i sposób użytkownika nośnika energii. Nie dotyczy więc obiektów nowych lub projektowanych.
Dokonywana ocena ma na celu ustalenie możliwości korzystnej zmiany w sposobie poboru energii przy zachowaniu lub polepszeniu walorów użytkowych obiektu: budynku czy urządzenia technologicznego. Istniejące ograniczenia prawne oraz ekonomiczne stanowią narzucony zespół uwarunkowań ograniczających swobodę decyzyjną użytkownika. Rodzaj przewidywalnych zmian jest zawężony do dostępnych komercyjnie nowych rozwiązań dotyczących energetycznych cech badanego obiektu. Nie uwzględnia się tutaj potrzeby poszukiwania oryginalnego rozwiązania, raczej preferuje się rozwiązania sprawdzone lecz nie zastosowane jeszcze w danym przypadku.
Audyt jest dopasowywaniem dostępnych na rynku rozwiązań technicznych prowadzonych do realizacji założonych celów użytkowych przy obniżonym koszcie użytkownika energii do wyspecyfikowanego danego obiektu. Z listy typowych propozycji wybiera się szczególnie obiecujące rozwiązania i analizuje się możliwość ich dopasowania do istniejących realnie warunków. W ten sposób wybiera się kolejne rozwiązanie i ponownie ocenia się jego przydatność. Akceptowanie rozwiązania szereguje się następnie według założonych uprzednio kryteriów wyboru konstruując listę rankingową możliwości zmian obecnego stanu.[1]
Tak zdefiniowany audyt energetyczny charakteryzuje się tym, że:
porównuje myślowo stan zastany z technicznie możliwym innym stanem charakteryzującym
się niższym poziomem zużycia energii,
charakteryzuje propozycje modernizacyjną przy pomocy wielkości koniecznych nakładów
finansowych, przewidywanych korzyści, wyrażonych w jednostkach fizycznych i
-6-
finansowych, oraz wartości wyliczanych na tej podstawie określonych wskaźników
efektywności działań modernizacyjnych,
zestawia pewną liczbę różnych propozycji modernizacyjnych tworząc ich listę rankingową z
punktu widzenia określonych cech efektywnościowych,
pozostawia swobodę wybory określonego rozwiązania modernizacyjnego bezpośrednio
zainteresowanym.
Można określić, że audyt jest wariantowaniem możliwości zmian a audytor – bezuczuciowym analitykiem wskazującym wady, zalety, wydatki i korzyści pojawiające się w przyszłości w wyniku modernizacji obiektu według danej propozycji. [1]
Audyt charakteryzuje się określoną strukturą formalną składającą się z:
opisu stanu aktualnego obiektu,
propozycji zmiany status quo,
oceny kosztów i efektów wdrożenia propozycji modernizacyjnej.
Opracowanie audytorskie winno posiadać odpowiednią formę graficzną i opisową w łatwy sposób ujawniającą podstawowe elementy wpływające na sformułowanie poprawnej końcowej decyzji użytkownika obiektu.
OGÓLNE ZASADY AUDYTU ENERGETYCZNEGO
Ustawa z 18.12.1999r. o wspieraniu przedsięwzięć termomodernizacyjnych [3] ustala, że obowiązkowym załącznikiem do wniosku kredytowego i wniosku o przyznanie premii termomodernizacujnej jest audyt energetyczny (art. 5.1). Audyt jest więc podstawowym dokumentem związanym z realizacją przedsięwzięć termomodernizacyjnych wspieranych w sposób przewidziany w Ustawie.
Audyt powinien być wykonany zgodnie z zasadami sformułowanymi w Ustawie i Rozporządzeniu MSWiA. W trakcie załatwiania formalności związanych z uzyskaniem kredytu i przyznaniu premii – audyt podlega weryfikacji (sprawdzeniu).
Audyt energetyczny – wg treści art. 2 pkt 3 Ustawy – jest to opracowanie, które określa zakres i parametry techniczne i ekonomiczne przedsięwzięcia termomodernizacyjnego oraz wskazuje rozwiązanie optymalne z punktu widzenia kosztów realizacji przedsięwzięcia i oszczędności energii. Audyt stanowi jednocześnie założenia do projektu budowlanego.
Z treści Ustawy [3] wynika, że w audycie należy udowodnić, że proponowane przedsięwzięcie spełnia zawarte w Ustawie warunki. Są to następujące warunki:
Warunek I – dotyczący wielkości przewidywanych efektów (art. 2).
Zmniejszenie rocznego zapotrzebowania energii dostarczonej do budynku zużywanej na potrzeby ogrzewania budynku oraz podgrzewania wody użytkowej powinno być nie mniejsze niż:
10% jeżeli modernizuje się jedynie system grzewczy,
25% w pozostałych przypadkach.
Warunek II – dotyczący ekonomicznej efektywności inwestycji (art. 4).
Ustawa wymaga wykazania, że zdyskontowania wartość inwestycji netto (NPV), przy ustalonej stopie dyskontowej jest dodatnia, czyli że inwestycja jest ekonomicznie opłacalna.
-7-
Warunek III – dotyczy zakresu kredytowania (art. 4.1).
Kredyt przewidziany na realizację przedsięwzięcia nie może przekraczać 80% jej kosztów, czyli inwestor musi mieć własne środki w wysokości co najmniej 20% kosztów, a okres spłaty kredytu nie może przekraczać 7 lat.
Warunek IV – dotyczący realizacji pomiędzy wielkością oszczędności a spłatą kredytu i odsetek (art. 4.2).
Oszczędności kosztów energii uzyskane w wyniku modernizacji powinny wystarczać na pokrycie rat spłaty kredytu wraz z odsetkami. Inaczej mówiąc, po realizacji modernizacji kosztów ogrzewania i c.w.u. wraz z kosztami obsługi kredytu nie powinny być wyższe niż koszty ogrzewania i c.w.u. przed modernizacją.
FORMY I ZAKRES AUDYTU
Rozporządzenie [2] określa ogólne wymagania dotyczące formy audytu;
Opracowanie w języku polskim,
Forma pisemna z zastosowaniem oznaczeń graficznych i literowych określonych w Polskich
Normach,
Trwała, kolejna numeracja wszystkich stron poszczególnych części audytu i załączników,
Opracowanie w okładkę formatu A-4 w sposób uniemożliwiający dekompletację.
W Rozporządzeniu wprowadzono następujące pojęcia (nazewnictwem):
Usprawnienie termomodernizacyjne – jest to elementarny zabieg techniczny w budynku mający na celu oszczędność energii (np. ocieplenie stropodachu, wymiana źródła ciepła lub zainstalowanie nawiewników powietrza).
Wariant przedsięwzięcia termomodernizacyjnego – jest to zestaw (zespół) usprawnień termomodernizacyjnych utworzony (zaproponowany) przez audytora.
Optymalny wariant przedsięwzięcia termomodernizacyjnego – jest to wariant wybrany zgodnie z algorytmem oceny opłacalności, który spełnia wszystkie warunki określone w Ustawie, przeznaczony do realizacji.
Audyt powinien składać się z następujących części:
1. Strona tytułowa zawierająca dane identyfikacyjne budynku, jego właściciela oraz audytora
i spis treści audytu.
2. Karta audytu sporządzona zgodnie z wzorem, obejmująca dane ogólne budynku i jego
parametry energetyczne oraz zestawienie wyników audytu (dane dotyczące optymalnego
wariantu).
3. Inwentaryzacja techniczno-budowlana budynku, zawierające informacje i dane liczbowe
dotyczące budynku w stanie istniejącym, stanowiące podstawę opracowania audytu.
4. Ocena stanu technicznego budynku w zakresie istniejącym dla wskazania właściwych
usprawnień i przedsięwzięć termomodernizacyjnych.
5. Wykaz rodzajów usprawnień i przedsięwzięć termomodernizacyjnych, wybranych na
podstawie oceny stanu technicznego.
6. Dokumentacja wyboru optymalnego wariantu przedsięwzięcia termomodernizacyjnego
wraz z odpowiednimi kosztorysami.
7. Opis techniczny i niezbędne szkice optymalnego wariantu przedsięwzięcia
termomodernizacyjnego przewidzianego do realizacji.
-8-
3. INWENTARYZACJA TECHNICZNO-BUDOWLANA
Ważnym elementem audytu jest inwentaryzacja techniczno-budowlana budynku. Stanowi ona początek i podstawę audytu, gdyż zawiera wszystkie niezbędne informacje o budynku w jego stanie istniejącym. W inwentaryzacji podaje się:
a) ogólne dane techniczne (konstrukcja, technologia, nazwa systemu, niezbędne wskaźniki
powierzchniowe i kubaturowe, średnia wysokość kondygnacji, współczynnik kształtu itp.),
b) uproszczoną dokumentację techniczną (rzuty poziome z zaznaczeniem układu przerw
dytalacyjnych oraz stron świata),
c) opis techniczny podstawowych ustrojów i elementów budynku (ścian zewnętrznych, dachu,
stropów, ścian piwnicokien oraz przegród szklanych i przezroczystych, drzwi itp.),
d) charakterystykę energetyczną budynku (moc zamówioną, zapotrzebowanie na ciepło,
zużycie energii, taryfy i opłaty),
e) charakterystykę systemu ogrzewania (sprawności składowe systemu ogrzewania, typ
instalacji, parametry pracy, rodzaje grzejników itp.),
f) charakterystykę instalacji ciepłej wody użytkowej (rodzaj instalacji, opomiarowanie,
izolacja pionów itp.),
g) charakterystykę systemu wentylacji (rodzaj, typ wentylacji itp.),
h) charakterystykę węzła cieplnego lub innego źródła ciepła znajdującego się w budynku,
i) charakterystykę instalacji gazowej, w wypadku gdy ma ona wpływ na usprawnienie lub
przedsięwzięcie termomodernizacyjne,
a także wszystkie inne informacje mające wpływ na zużycie energii w budynku.
4. USPRAWNIENIA TERMOMODERNIZACYJNE ROZPATRYWANE W AUDYCIE
Rozporządzenie obejmuje kilka grup usprawnień termomodernizacyjnych i dla każdej z tych grup podaje odrębne zasady postępowania przy opracowaniu audytu. Są to następujące grupy usprawnień: [2]
Usprawnienia zmniejszające straty ciepła przez przeniknięcie, a więc ocieplenie ścian
zewnętrznych, ocieplenie połaci dachowych lub stropodachów, ocieplenie stropu nad nie
ogrzewaną piwnicą lub podłogi na gruncie, zabudowa nadmiernie przeszklonych ścian,
remont lub wymiana okien, przedsionki, okiennice i zasłony itp.
Usprawnienia prowadzące do zmniejszenia zapotrzebowania ciepła na ogrzanie powietrza
wentylacyjnego i przygotowania ciepłej wody.
W zakresie wentylacji będą to usprawnienia, które polegają na uszczelnieniu stolarki
okiennej i drzwiowej oraz na zastąpieniu nieregulowanego przepływu powietrza przez
przepływ regulowany dostosowany do zmniejszającej się temperatury powietrza
zewnętrznego, a więc wprowadzenie nawiewników powietrza lub wentylacji mechanicznej.
W zakresie przygotowania ciepłej wody może to być poprawa układu przygotowującego
ciepłą wodę i układu cyrkulacyjnego (pompy, automatyka itd.), wykonanie lub naprawa
izolacji termicznej przewodów, wprowadzenie urządzeń zmniejszających zapotrzebowanie
na ciepłą wodę np. natryski zaopatrzone w perlatory, armatura wodooszczędna, instalacja
indywidualnych liczników c.w.u., instalacja zasobników ciepłej wody i/lub kolektorów
słonecznych.
Usprawnienia poprawiające sprawność cieplną systemu ogrzewania, a więc są to
usprawnienia, które dotyczą sprawności wytwarzania, przesyłania, regulacji i
wykorzystania ciepła.
-9-
ALGORYTM WYBORU OPTYMALNEGO WARIANTU
Przyjęty w rozporządzeniu algorytm wyboru optymalnego wariantu przedsięwzięcia termomodernizacyjnego składa się z następujących czterech kroków (etapów): [2]
1. Wskazanie (lista) rodzajów usprawnień, które mają na celu zmniejszenie zapotrzebowania
na ciepło:
na pokrycie strat przez przenikanie,
na ogrzanie powietrza wentylacyjnego,
na przygotowanie ciepłej wody.
2. Wybór dla każdego wskazanego rodzaju usprawnień takiego zakresu i sposobu wykonania,
który jest dla danego usprawnienia optymalny. Typowym przykładem tego kroku
postępowania jest wybór optymalnej grubości warstwy izolacji termicznej do zastosowania
w ramach ocieplania ścian zewnętrznych. Wynikiem tego kroku ma być zestawienie
optymalnych usprawnień w tabeli, ustawiającej je w kolejności rosnącej wartości prostego
czasu zwrotu nakładów (SPBT) charakteryzującego każde usprawnienie.
3. Wskazanie rodzajów usprawnień poprawiających sprawność systemu ogrzewania,
utworzenie z nich wariantów i wybór optymalnego wariantu poprawiającego sprawność
systemu ogrzewania.
4. Utworzenia wariantów przedsięwzięć termomodernizacyjnych z usprawnień zestawionych
w p.2 i optymalnego wariantu usprawnień systemu ogrzewania, a następnie wybór
optymalnego wariantu.
Wyznaczenie optymalnych zmniejszających straty ciepła przez przenikanie oraz zapotrzebowanie ciepła na ogrzanie powietrza wentylacyjnego i ciepłej wody użytkowej.
WYKAZ USPRAWNIEŃ
W ramach audytu energetycznego budynku – po zebraniu wszystkich niezbędnych danych i dokonaniu oceny stan istniejącego należy rozpatrzyć wszystkie możliwe usprawnienia. Wykonuje się więc wykaz usprawnień, które w danym budynku mogą umożliwić obniżenie zużycia energii na ogrzewanie.
Rozpatrywanie usprawnienia dotyczą rozwiązania poszczególnych występujących problemów (np. problemu podniesienia sprawności instalacji grzewczej lub problemu zmniejszenia strat ciepła przez ściany zewnętrzne), ale także mogą to być różne sposoby rozwiązania tego samego problemu np. zmniejszenie strat ciepła przez okna drogą ich remontu lub drogą ich wymiany.
Należy podkreślić, że jest błędem arbitralne przyjęcie dla rozwiązania każdego problemu tylko jednego sposobu z pośród szeregu możliwych. Np. przyjęcie bez dokonania analizy i oceny – jednej określonej grubości izolacji termicznej przegród zewnętrznych. Należy jako warianty rozpatrzyć różne grubości warstwy izolacji jako odrębne możliwe usprawnienia.
Zwykle w każdym budynku występuje po kilka możliwych usprawnień (sposobów) rozwiązania jednego problemu.
Wszystkie rozpatrywane usprawnienia należy uszeregować w grupach dotyczących rozwiązania poszczególnych problemów. Będą to np. następujące grupy:
zmniejszenie strat ciepła przez stropodach np. przez ocieplenie warstwą 10 cm wełny
mineralnej lub warstwą 14 cm, warstwą 16 cm, 18 cm, itd.,
zmniejszenie strat ciepła przez ściany zewnętrzne np. przez ocieplanie warstwą styropianu
grubości 8, 10, 12, 14, 16 cm,
-10-
zmniejszenie strat ciepła przez strop nad nie ogrzewaną piwnicą np. przez ocieplenie
warstwą styropianu grubości 6, 8, 10, 12 cm,
zmniejszenie strat ciepła przez okna przez ich remont lub wymianę na nowe okna np. na
okna o współczynniku k=2 lub 1,6 lub 1,2,
usprawnienie wentylacji kilku różnymi metodami,
usprawnienia instalacji c.w.u.,
ew. inne usprawnienia, np. dotyczące drzwi zewnętrznych i przedsionków,
itd.
7. WYZNACZENIE USPRAWNIEŃ ZMNIEJSZAJĄCYCH STRATY CIEPŁA
Po zebraniu wszystkich możliwych usprawnień i uszeregowaniu ich w grupach, następną czynnością jest wybór optymalnego usprawnienia w każdej grupie.
Dla dokonania oceny poszczególnych usprawnień – dla każdego z nich powinno być określone następujące wielkości:
nakłady inwestycyjne na realizację usprawnienia,
przewidywane roczne koszty ogrzewania, jakie będą ponoszone w wyniku realizacji
usprawnienia i wynikająca stąd oszczędność w stosunku do stanu obecnego. W tym celu
obliczamy szczytową moc grzewczą, sezonowe zapotrzebowanie ciepła i wynikający stąd
koszt ogrzewania.
Wyliczone wartości umożliwiają dokonanie analizy ekonomicznej (poszukiwania optymalnego usprawnienia w grupie).
Wyznaczenie optymalnych usprawnień w poszczególnych grupach odbywa się przez porównanie ich prostego czasu zwrotu (SPBT). Szczegółowe wzory podano w Rozporządzeniu [2].
Przedstawiona praca wskazuje na podstawowy cel opracowania audytorskiego, którego zadaniem jest pozyskanie zainteresowania daną propozycją termomodernizacyjną potencjalnego inwestora, przekonanie go o opłacalności danej inwestycji z jego punktu widzenia.
Decyzja inwestycyjna jest niezbywalną cechą posiadacza środków finansowych. Jedynie on może być skłonny zaryzykować je dla realizacji niepewnej przyszłości. Opracowanie audytorskie jest tutaj elementem marketingu propozycji modernizacyjnej. Jednak inwestor zawsze obarczony jest ryzykiem decyzyjnym.
Pomoc w podjęciu decyzji może stanowić sama ustawa o wspieraniu przedsięwzięć termomodernizacyjnych, która wymaga wykazania, że wartość inwestycji przy ustalonej stopie dyskontowej jest dodatnia, czyli że inwestycja jest ekonomicznie opłacalna.
LITERATURA:
[1] Norwisz J., „ Audyt energetyczny”. Wydawnictwo-Narodowa Agencja Poszanowania
Energii, Gliwice, Warszawa 1999r.
[2] Rozporządzenie MSWiA z 30.04.99
[3] Ustawa z 18 grudnia 1998r. o wspieraniu przedsięwzięć termomodernizacyjnych.
Dz.U.nr 162 z 30 grudnia 1998r., poz. 1121.