74.SKARGA KONSTYTUCYJNA W POLSCE
Skarga konstytucyjna jest to szczególny środek prawny pozwalający jednostce na zwrócenie się do sądu konstytucyjnego o zweryfikowanie ostatecznych rozstrzygnięć władz publicznych, o ile rozstrzygnięcia te naruszają konstytucyjnie zagwarantowane prawa bądź wolności skarżącego.
Prawo do skargi przysługuje każdemu podmiotowi prawa i wolności konstytucyjnej, a więc osobie fizycznej i prawnej. Podstawą skargi jest zarzut naruszenia konstytucyjnych praw i wolności skarżącego, mogą to być wszystkie prawa i wolności pod warunkiem, że są sformułowane w Konstytucji, a skarga musi w sposób konkretny wskazywać, które prawo lub wolności zostały naruszone. Przedmiotem skargi może być tylko konkretnie określona ustawa lub inny akt normatywny i to tylko taki, który był podstawą ostatecznego rozstrzygnięcia w sprawie, na tle której wniesiono skargę. Wniesienie skargi dopuszczalne jest tylko w terminie 3 miesięcy od doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia.
76. SYSTEM ŹRÓDEŁ PRAWA STWORZONY PRZEZ KONSTYTUCJE RP
System źródeł prawa ma charakter dualistyczny. Jednym z najbardziej istotnych dokonań nowej Konstytucji było wprowadzenie rozróżnienia przepisów prawa powszechnie obowiązującego oraz przepisów o charakterze wewnętrznym.
Przepisy prawa powszechnie obowiązującego zostały ujęte w „zamknięty” system prawa. Zamknięcie systemu źródeł prawa nastąpiło w 2 aspektach:
W aspekcie przedmiotowym oznacza to, że Konstytucja wyczerpująco wymieniła formę aktów, w jakich mogą być zawierane normy o powszechnie obowiązującym charakterze. Podstawowe wyliczenie zostało zawarte w art. 87. art. ten zalicza do źródeł powszechnie obowiązującego prawa:
- Konstytucję
- Ustawy
- Ratyfikowane umowy międzynarodowe
- Rozporządzenia
- Akty prawa miejscowego
Konstytucja i ustawy mają charakter aktów samoistnych.
W aspekcie podmiotowym zamknięcie systemu źródeł powszechnie obowiązującego prawa oznacza, że Konstytucja wymieniła w sposób wyczerpujący katalog organów upoważnionych- na szczeblu centralnym- do stanowienia powszechnie obowiązującego prawa.