ęłęóMajarowie (w języku quenya Maiar) to jedna z ras ze stworzonej przez J. R. R. Tolkiena mitologii Śródziemia.

Majarowie to pomniejsi z Ainurów, anielskich duchów stworzonych przez Eru (Boga), którzy zstąpili na Ardę (Ziemię) by pomóc Valarom kształtować jej oblicze. Najważniejszymi z Majarów są Eönwë, herold Manwego oraz Ilmarë, służebnica Vardy. Inni z Majarów to między innymi Meliana oraz Gandalf (Olórin).

Niektórzy z Majarów stali się sługami upadłego Valara - Melkora, zwanego później Morgothem. Byli to między innymi Sauron, który później sam stał się Czarnym Władcą oraz Balrogowie.

Wraz z Valarami przyszły inne duchy, także wcześniejsze niż Eä, podobne w istocie do Valarów, lecz niższej rangi. Są to Majarowie, podlegli Valarom, ich słudzy i pomocnicy. Elfy nie znają ich liczby i niewielu Majarów ma imiona w językach Dzieci Iluvatara, bo chociaż w Amanie dzieje się inaczej, w Śródziemiu istoty te rzadko ukazywały się w widzialnej postaci elfom czy też ludziom. Najważniejsi Majarowie z Valinoru, których imiona powtarzają się w historii Dawnych Dni, to Ilmarë, służebnica Vardy, i Eönwë, chorąży i herald Manwëgo, z którego zbrojną potęgą nic się nie może równać na Ziemi. Lecz Dzieci Ilúvatara najlepiej znają Ossëgo i Uinenę. Ossë jest wasalem Ulma i włada morzami obmywającymi brzegi Śródziemia. Nie zapuszcza się w głębiny, kocha wybrzeża i wyspy, a także wiatry podległe Manwëmu; lubuje się bowiem w sztormach i śmieje się wśród ryku wzburzonych fal. Jego małżonka Uinena, Pani Mórz, rozpościera długie włosy we wszystkich wodach pod niebem. Kocha wszelkie stworzenia żyjące w słonych wodach i wszelkie rosnące tam rośliny; ją to wzywają marynarze, bo Uinena ma władzę uśmierzania fal i ona to powściąga dzikość swojego męża, Ossego. Numenorejczycy długo żyli pod jej opieką i czcili ją nie mniej niż Valarów. Melkor nienawidził morza, ponieważ go nie mógł ujarzmić. Podobno w czasach, gdy Valarowie kształtowali Ardę, Melkor próbował wciągnąć do swojej służby Ossëgo, obiecując mu w nagrodę władzę i królestwo Ulma. Dlatego właśnie szalały na morzach burze, które niszczyły ląd. Lecz Uinena na prośbę Aulëgo ułagodziła męża i zaprowadziła go przed oblicze Ulma; Osse uzyskał przebaczenie, wrócił pod zwierzchnictwo Ulma i odtąd dochowywał mu wierności. Przynajmniej w zasadzie, bo nigdy nie wyzbył się całkowicie brutalności i niekiedy samowolnie rozpętuje wściekłe burze bez rozkazu swojego pana Ulma. Toteż mieszkańcy wybrzeży i żeglarze, mimo że kochają Ossëgo, nigdy nie mogą mu ufać. Meliana z plemienia Majarów służyła dwóm paniom, zarówno Vanie, jak Estë, i długo przebywała w Lórien, pielęgnując drzewa i kwiaty w ogrodach Irma, zanim się przeniosła do Sródziemia. Słowiki śpiewają o niej, gdziekolwiek się pojawi. Najmądrzejszy z Majarów był Olórin. On także mieszkał w Lórien, lecz wiele wędrował i często odwiedzał dom Nienny; od niej się nauczył miłosierdzia i cierpliwości. Z "Quenta Silmarillion" można się dużo dowiedzieć o Melianie, lecz o Olórinie opowieść ta nie wspomina. Olórin bowiem, chociaż kochał elfy, nawiedzał je w postaci niewidzialnej lub w postaci jednego z nich, tak że nie wiedzieli, skąd pochodzą piękne wizje i mądre pomysły, które Olórin zaszczepiał w ich sercach. W późniejszych czasach stał się przyjacielem wszystkich Dzieci Ilúvatara i litował się nad ich niedolami, a ci, którzy jego rad słuchali, dźwigali się z rozpaczy i odpychali od siebie wizje ciemności.