Czynniki fizyczne. Wpływ czynników środowiskowych na ustrój człowieka.

Wpływ prądu stałego na organizm

• Prądem stałym nazywamy taki prąd elektryczny, który w czasie przepływu nie zmienia kierunku ani wartości natężenia.

Prąd

• W tkankach prąd płynie najkrótszą drogą o najmniejszym oporze.

• W skórze są to ujścia i przewody wyprowadzające gruczołów potowych i łojowych,

• Głębiej prąd płynie w przestrzeniach międzykomórkowych oraz wzdłuż naczyń krwionośnych, limfatycznych i nerwów.

Przewodnictwo elektryczne tkanek

• Zależy od zawartości wody i stężenia w niej elektrolitów.

• Jest tym większe im więcej jest jonów w danej tkance.

Przewodnictwo elektryczne tkanek

Dobre przewodnictwo wykazują:

• krew,

• mocz,

• limfa,

• płyn mózgowo-rdzeniowy,

• mięśnie,

• tkanka łączna.

Przewodnictwo elektryczne tkanek

Gorsze przewodnictwo wykazują:

• tkanka tłuszczowa,

• nerwy,

• ścięgna,

• torebki stawowe,

• kości.

Zjawiska fizykochemiczne towarzyszące przepływowi prądu stałego

1. Działanie elektrotermiczne

2. Działanie elektrochemiczne

3. Działanie elektrokinetyczne

4. Działanie biologiczne

Zjawiska fizykochemiczne towarzyszące przepływowi prądu stałego

1. Działanie elektrotermiczne – polega na powstawaniu w tkankach ciepła pod wpływem prądu elektrycznego.

Jest ono tym większe, im większe jest natężenie prądu.

Zjawiska fizykochemiczne towarzyszące przepływowi prądu stałego

2. Działanie elektrochemiczne – jest związane z elektrolizą występującą w czasie przepływu prądu przez elektrolity tkankowe.

Polega na właściwości rozszczepiania elektrolitów na skutek wędrowania anionów do anody a kationów do katody.

Zjawiska fizykochemiczne towarzyszące przepływowi prądu stałego

2. Działanie elektrochemiczne cd..

Podczas działania prądu stałego wskutek znacznego nagromadzenia anionów przy biegunie dodatnim występuje martwica skrzepowa, a przy biegunie ujemnym martwica rozpływna.

Zjawiska fizykochemiczne towarzyszące przepływowi prądu stałego

3. Działanie elektrokinetyczne – polega na przesunięciu względem siebie faz rozproszonej i rozpraszającej koloidów tkankowych pod wpływem pola elektrycznego.

Do zjawisk elektrokinetycznych należą elektroforeza i elektroosmoza.

Zjawiska fizykochemiczne towarzyszące przepływowi prądu stałego

• Elektroforeza – ruch jednoimiennie naładowanych cząsteczek fazy rozproszonej (dodatnie do katody, ujemne do anody) względem fazy rozpraszającej.

• Elektroosmoza – ruch całego ośrodka, czyli fazy rozpraszającej do fazy rozproszonej.

Zjawiska fizykochemiczne towarzyszące przepływowi prądu stałego

4. Działanie biologiczne – polega na wywoływaniu określonych, różnorodnych reakcji ustrojowych.

Na ogół prądy o napięciu poniżej 50V nie są dla ustroju ludzkiego niebezpieczne.

Decydujące znaczenie w działaniu prądu na ustrój ma nie napięcie ale natężenie.

Skutki biologiczne działającego prądu o różnych natężeniach:

1. Prąd o natężeniu poniżej 25mA

• W chwili przekroczenia progu pobudliwości następuje działanie prądu na mięśnie poprzecznie prążkowane, powodujące skurcze tężcowe mięśni.

• Podwyższenie ciśnienia tętniczego krwi – wywołane stanem skurczowym mięśni.

Skutki biologiczne działającego prądu o różnych natężeniach:

2. Prąd o natężeniu od 25-75mA.

• Prąd o tym natężeniu przepływając przez kończyny górne, klatkę piersiową działa przede wszystkim na czynność serca powodując migotanie komór.

• Powoduje silniejszy stan skurczowy mięśni oddechowych z następowym uduszeniem oraz podwyższenie ciśnienia tętniczego krwi.

Skutki biologiczne działającego prądu o różnych natężeniach:

3. Prąd o natężeniu od 75mA do 4A.

• Jest to zakres prądu najsilniej działający na czynność serca.

• Powoduje nieodwracalne migotanie komór z zatrzymaniem serca w rozkurczu i zejście śmiertelne.

Skutki biologiczne działającego prądu o różnych natężeniach:

4. Prąd o natężeniu powyżej 5A.

• Prądy o tym natężeniu nie powodują migotania komór i dla tego są mniej niebezpieczne.

• Główne szkodliwe działanie polega na wywoływaniu mniej lub bardziej rozległych oparzeń – zależnie od natężenia prądu.

Zmiany powstające w ustroju pod wpływem działającego prądu

1. Zmiany anatomiczne.

2. Zmiany czynnościowe.

1. Zmiany anatomiczne

Polegają na działaniu termicznym prądu:

• Oparzenia (I, II, III stopnia),

• Zakrzepy naczyń krwionośnych (zgorzel kończyny porażonej),

• Porażenia ośrodkowego układu nerwowego,

• Porażenia obwodowego układu nerwowego.

2. Zmiany czynnościowe

• Zaburzenia pracy serca (migotanie komór),

• Zmiany chorobowe naczyń wieńcowych,

• Pobudzenie mięśni oddechowych do skurczów tężcowych (zatrzymanie oddechu),

• Skurcz tężcowy mięśni poprzecznie prążkowanych (zginaczy lub prostowników).

Miejscowe zmiany pod wpływem prądu stałego wykorzystywanego w lecznictwie

• Odczyn ze strony naczyń krwionośnych.

• Reakcja nerwów i mięśni na prąd stały.

Odczyn ze strony naczyń krwionośnych

Prąd stały elektryczny powoduje rozszerzenie naczyń krwionośnych.

W przebiegu odczynu można wyróżnić trzy okresy:

• Pierwszy – rozszerzenie naczyń powierzchownych skóry, zaczerwienienie skóry.

• Drugi – rozszerzenie naczyń po upływie ok. 30 min. słabnie lub ustępuje.

• Trzeci – głębokie przekrwienie tkanek utrzymujące się do kilku godzin.

Odczyn ze strony naczyń krwionośnych

Przekrwieniu towarzyszy miejscowe żywoczerwone zabarwienie skóry zwane rumieniem galwaniczym, który powstaje pod wpływem histaminy uwalnianej z magazynów tkankowych i innych związków rozszerzających naczynia.

Reakcja nerwów i mięśni na prąd stały

• Prąd stały przepływający przez nerwy i mięśnie nie pobudza ich.

• Przyczyną powstawania bodźca elektrycznego nie jest sam prąd ale dostatecznie szybka zmiana jego natężenia w czasie.

• Przepływający przez nerwy i mięśnie prąd nie powoduje ich pobudzenia ale zmienia pobudliwość tkanki nerwowej wykorzystywaną w zabiegach elektroleczniczych.

Zabiegi elektrolecznicze przy użyciu prądu stałego

• Galwanizacja,

• Jonoforeza,

• Kąpiele elektryczno-wodne.

Galwanizacja

Jest to rodzaj elektroterapii polegający na wykorzystaniu prądu stałego (o niskim napięciu ok. 50V i małym natężeniu ok. 0,01-0,5 mA/cm2) wytwarzanego przez aparaty przetwarzające prąd zmienny na prąd stały.

Galwanizacja

Wskazania:

• nerwobóle,

• przewlekłe zapalenie stawów, splotów i korzeni nerwowych w przebiegu choroby zwyrodnieniowej stawów kręgosłupa,

• leczenie porażeń wiotkich,

• zaburzenia krążenia obwodowego,

• przyspieszenie procesów gojenia się ran,

• resorpcja wysięków, krwiaków, obrzęków.

Jonoforeza

• Jest to metoda lecznicza polegająca na miejscowym wprowadzeniu leków do organizmu przez skórę lub śluzówkę za pomocą prądu stałego.

• Ilość wprowadzonego leku jest proporcjonalna do napięcia prądu i czasu jego przepływu.

• Od strony anody wprowadzane są jony metali, alkaloidy a od strony katody aniony.

• Najczęściej stosowane są: hydrokortyzon, histamina, salicylany.

Jonoforeza

Wskazania:

• jod: blizny, przykurcze bliznowate,

• lidokaina, prokaina: zapalenia tkanek okołostawowych,

• salicylany: przewlekłe zapalenia stawów, urazy sportowe,

• histamina: rwa kulszowa, przewlekłe zapalenia stawów, odmrożenia.

Kąpiele elektryczno-wodne

• Są to zabiegi elektrolecznicze, w których część lub całe ciało znajdujące się w kąpieli wodnej poddane zostaje działaniu prądu stałego.

• Wyróżnia się kąpiele komorowe i całkowite.

Kąpiele elektryczno-wodne

Wskazania:

• zespoły bólowe w przebiegu choroby zwyrodnieniowej stawów kręgosłupa,

• choroba zwyrodnieniowa stawów,

• niedowłady,

• nerwobóle.

Skutki działania prądu elektrycznego na organizm ludzki

• Fizyczne (np. cieplne),

• Chemiczne (np. zmiany elektrolityczne),

• Biologiczne (np. zaburzenia czynności).

Prądy przemienne o dużej częstotliwości

• Nie wywołują one zaburzeń przewodnictwa w nerwach i zaburzeń w czynności mięśnia sercowego,

• Mogą doprowadzić do uszkodzeń wskutek wytwarzania ciepła na drodze przepływu prądu przez ciało.

Prądy przemienne o dużej częstotliwości

• Prądy o bardzo dużych częstotliwościach (kilka tysięcy Hz) mają stosunkowo małą zdolność do przenikania wgłąb tkanek.

• Im częstotliwości są większe, tym działanie jest bardziej powierzchniowe

Prądy przemienne o małej częstotliwości

• Praktycznie najbardziej niebezpieczne dla człowieka są prądy przemienne o częstotliwości 50-60 Hz, a więc częstotliwości przemysłowej.

• Progowe wartości odczucia przepływu prądu przez elektrodę trzymaną w ręku wynoszą:

Prąd przemienny o małej częstotliwości

• Przepływając przez mięśnie, powoduje ich silne skurcze.

• Człowiek obejmując ręką przewód doznaje skurczu mięśni zginających palce, co powoduje powstanie zjawiska zwanego przymarzaniem (nie udaje się oderwać ręki od przewodu).

• Skutki przepływu prądu przez ciało zależą od jego wartości, drogi i czasu przepływu oraz stanu zdrowotnego porażonego.

• Decydujący wpływ, gdy chodzi o bezpieczeństwo porażeń ma wartość prądu i czas przepływu.

• Podczas porażenia przez serce przepływa niewielka wartość prądu, może ona spowodować śmiertelne skutki – migotanie komór sercowych.

• Stan ten należy do najtrudniej odwracalnych.

• Istotnym czynnikiem decydującym o wystąpieniu tego zjawiska jest czas przepływu prądu, a w przypadku krótkich przepływów, moment na który on przypadł.

• Jeśli przypada na początek rozkurczu (przerwa w pracy serca) to prawdopodobieństwo wystąpienia migotania jest bardzo duże.

• Przy czasie przepływu krótszym od 0,2 s wystąpienie migotania komór jest rzadkie.

• W czasie rażenia występują również zaburzenia oddychania.

• Przepływ prądu przez mózg może spowodować zahamowanie czynności ośrodka oddechowego sterującego czynnością oddychania.

• Doprowadza to w krótkim czasie do zatrzymania oddychania, krążenia krwi (z powodu braku tlenu) i śmierć.

• Podczas przepływu prądu przez klatkę piersiową dochodzi do skurczu mięśni oddechowych, co w konsekwencji prowadzi do uduszenia.

Przepływ prądu elektrycznego

• Podczas przepływu prądu elektrycznego przez organizm ludzki następuje pobudzenie, a następnie porażenie układu nerwowego.

• Skutkiem jest utrata przytomności.

Przepływ prądu elektrycznego

Utrata przytomności może być spowodowana:

• zatrzymaniem krążenia wywołanym niedostateczną pracą serca, migotaniem komór lub zatrzymaniem serca,

• przepływem prądu bezpośrednio przez czaszkę i mózg.

Przepływ prądu elektrycznego

• Wytwarzanie się dużej ilości ciepła przy przepływie prądów o wysokim napięciu może w ciągu kilku sekund wywołać nieodwracalne uszkodzenie lub zniszczenie mózgu.

Przepływ prądu elektrycznego

• Przepływ prądu przez ciało powoduje wytwarzanie ciepła na drodze tego przepływu.

• Wzrost temperatury może prowadzić do nieodwracalnych uszkodzeń organizmu człowieka.

• Najczęściej spotyka się uszkodzenia skóry

Przepływ prądu elektrycznego

• W miejscu wejścia prądu powstają oparzenia (od zaczerwienienia skóry, powstania pęcherzy oparzeniowych, aż po martwicę skóry i zwęglenie).

Przepływ prądu elektrycznego

• Może powodować uszkodzenia mięśni.

• W wyniku gwałtownych skurczów może nastąpić przerwanie włókien mięśnia.

• Mogą pojawić się również zmiany w strukturze włókien mięśniowych, a także uszkodzenia kości.

Skutki pośredniego działania prądu elektrycznego

• Powstają gdy prąd elektryczny nie przepływa przez ciało.

• Dzieje się tak w przypadkach powstania łuku elektrycznego w wyniku zwarcia w urządzeniach elektrycznych.

Skutki pośredniego działania prądu elektrycznego

• Łuk elektryczny może spowodować mechaniczne uszkodzenia skóry, mające wygląd ran ciętych, kłutych lub postrzałowych.

• Towarzyszą temu często poważne oparzenia skóry powstałe również w wyniku zapalenia się odzieży.

• Łuk elektryczny może wywołać również uszkodzenia cieplne i świetlne narządu wzroku.

Skutki pośredniego działania prądu elektrycznego

• Do urazów wywołanych pośrednio przez prąd należy zaliczyć również złamania i inne obrażenia wynikłe wskutek upadku z wysokości wskutek odruchowej reakcji na porażenie.

Czynniki fizyczne

1. Promieniowania:

• świetlne

• jonizujące: , , , X

2. Choroba popromienna

• ostra

• przewlekła

Promieniowanie świetlne

• Promieniowanie podczerwone o długości fali od 770 do 15000 nm

• Promieniowanie widzialne o długości fali od 400 do 760 nm

• Promieniowanie nadfioletowe o długości fali od 200 do 380 nm.

Działanie biologiczne

• Zależy ono od głębokości przenikania fal świetlnych do skóry.

• Światło o falach krótszych niż 200 nm nie przenika do skóry i zostaje całkowicie pochłonięte przez warstwę rogową naskórka.

• Wraz ze wzrostem długości fal zwiększa się zdolność światła do wnikania do skóry, osiągając szczyt przy dł. fal 750 nm.

• Najbardziej czynną część widma słonecznego stanowią promienie nadfioletowe.

Rodzaje promieniowania nadfioletowego:

• UVC – widmo sztucznego źródła światła

• UVB – o długości fali od 290 do 320 nm.

• UVA - o długości fali od 320 do 400 nm

UVA

• Jest promieniowaniem o długości 320-400nm.

• Jest ono mniej rumieniogenne ale bardziej barwnikotwórcze od UVB.

• W dużych dawkach powoduje pigmentacje skóry, czyli ciemnienie na skutek utleniania melaniny.

UVB

• Jest promieniowaniem o długości fali od 290 do 320 nm.

Wywołuje:

• odczyny rumieniowe (melanogenezę),

• odpowiada za syntezę witaminy D,

• wtórne przebarwienia,

• powoduje przerost warstwy rogowej naskórka,

• działa rakotwórczo

UVC

• UVC światła słonecznego nie dociera do ziemi i nie odgrywa roli w posłonecznych odczynach skóry.

• Stanowi natomiast część widma sztucznych źródeł światła i wywiera silne działanie rumieniotwórcze, przeciwbakteryjne i karcynogenne.

Wpływ promieniowania ultrafioletowego na organizm:

1. Wpływ na skórę:

• działanie bodźcowe na zakończenia nerwowe w skórze

• zwiększona odporność skóry na zakażenia

• pobudza proliferacje naskórka oraz przekrwienie skóry

• pobudza melanogenezę

• powoduje pojawienie się wtórnych przebarwień

• działanie rakotwórcze (rozwój czerniaka).

Wpływ promieniowania ultrafioletowego na organizm:

2. Zwiększa podstawową przemianę materii (działa bodźcowo na na gruczoły wydzielania wewnętrznego: przysadkę, nadnercza, jajniki i jądra)

3. Pobudza syntezę witaminy D - wpływ na gospodarkę wapniowo - fosforanową

Wpływ promieniowania ultrafioletowego na organizm:

4. Wpływ na krew i układ krwiotwórczy

• zwiększa liczbę erytrocytów, hemoglobiny, leukocytów, okresowo płytek krwi

• obniża poziom cukru i kwasu mlekowego

• wzrost glikogenu w mięśniach i w wątrobie

5. Wpływ na układ nerwowy:

• spadek pobudliwości nerwowej

• przedawkowanie - objawy podniecenia, bezsenność, podrażnienie układu nerwowego.

Wskazania do naświetlań promieniami ultrafioletowymi:

• Choroby skóry: łuszczyca, przewlekłe zmiany wypryskowe, bielactwo, łysienie plackowate

• leczenie ran i owrzodzeń

• profilaktyka oraz leczenie krzywicy

• leczenie źle gojących się złamań,

• wspomaganie leczenia gruźlicy kości

• leczenie zapaleń stawowych.

Promieniowanie podczerwone

• Działanie biologiczne jest związane z podniesieniem przez nie temperatury tkanek w następstwie zwiększenia energii kinetycznej ich cząsteczek.

• Zaczerwienienie skóry jest równomierne, spowodowane rozszerzeniem głębiej położonych naczyń krwionośnych.

Promieniowanie podczerwone

Wskazania:

• leczenie trudno gojących się ran,

• stany zapalne tkanek miękkich,

• zmiany pourazowe.

Promieniowania jonizujące

• Jest to promieniowanie o energii wystarczającej do spowodowania jonizacji atomów lub cząsteczek.

Promieniowania jonizujące: , â,  i X

Promieniowanie  – to strumień dodatnio naładowanych jąder helu.

• Na ogół mało przenikliwe.

• W powietrzu rzadko dolatują dalej niż na milimetry od źródła promieniowania.

• Można się zabezpieczyć nawet kartką papieru.

Promieniowanie â – to strumień szybko poruszających się elektronów, przenikliwe dla tkanek ustroju. Ochrona za pomocą betonowych płyt.

Promieniowania jonizujące: , â,  i X

Promieniowanie  – źródłem są jądra nietrwałych atomów, obdarzone nadmiarem energii w wyniku wcześniejszych przemian promieniotwórczych

• Promienie  są bardzo przenikliwe. Do ochrony przed nimi stosuje się grube osłony np. z ołowiu.

Zastosowania:

• Do sterylizacji wyposażenia medycznego, produktów spożywczych.

• W medycynie używa się ich w radioterapii do leczenia raka.

Promieniowania jonizujące: , â,  i X

Promieniowanie X - rodzaj promieniowania elektromagnetycznego, długość fali od 5 pm do 10 nm (pomiędzy ultrafioletem i promieniowaniem ).

• W dawkach stosowanych w diagnostyce medycznej nie powinno powodować działań niepożądanych.

• Promieniowanie rentgenowskie może wpływać negatywnie na rozwój płodu,

• Ze względów bezpieczeństwa - badania rentgenowskie u kobiet w wieku rozrodczym w pierwszych dwóch tygodniach po menstruacji.

Patomechanizm biologicznego działania promieniowania jonizującego:

Poprzez radiolizę wody (rozpad) powodują:

• indukuje powstawanie silnie toksycznych wolnych rodników ponadtlenkowych (odpowiedzialne za peroksydację lipidów, uszkadzanie białek transportujących, lizosomów w komórce),

• nadmierna ilość wolnych rodników blokuje wiele enzymów wewnątrzkomórkowych, zwłaszcza katalazy i peroksydazy,

• uszkodzenie błon komórkowych.

Patomechanizm biologicznego działania promieniowania jonizującego:

Bezpośrednie działanie promieniowania:

• Niszczy tkanki nie do końca zróżnicowane i szybko mnożące się (szpik kostny, gonady, błona śluzowa przewodu pokarmowego)

• niszczy DNA i RNA - rozrywa wiązania wodorowe pomiędzy parami zasad purynowych i pirymidynowych

Skutkiem tego oddziaływania są mutacje genetyczne lub martwica komórek

• uszkadzają przewodnictwo nerwowe, zwłaszcza synaptyczne.

Choroba popromienna

Ogólna nazwa ogólnoustrojowych zmian chorobowych.

Przyczyny choroby popromiennej:

• ekspozycja na nadmierne dawki promieniowania w następstwie wypadków radiacyjnych:

- np. wskutek wadliwego działania reaktora jądrowego

- uszkodzenia systemu ochrony przy pracy z urządzeniami generującymi promieniowanie rentgenowskie,

• narażenie na promieniowanie przy wybuchu atomowym (opad promieniotwórczy).

• pochłonięcie pierwiastków i izotopów promieniotwórczych (drogą doustną lub wziewną),

Objawy ostrej choroby popromiennej występują w kilka do kilkudziesięciu godz. po napromieniowaniu.

Postacie ostrej choroby popromiennej w zależności od dawki:

1. Dawka ekspozycyjna bardzo wysoka – ponad 5000 R – postać mózgowa.

• 1 do 2 godz. po napromieniowaniu – gwałtowne nudności i wymioty,

•  temperatury ciała, drgawki.

• Śmierć z objawami wstrząsu następuje po 1-2 dniach.

Postacie ostrej choroby popromiennej

2. Dawka ekspozycyjna wysoka (600-800 R)- postać jelitowa.

• Po napromieniowaniu: nudności, wymioty, utrata apetytu.

• Po 2 -3 dniach pojawia się gorączka i ciężka biegunka (martwica nabłonka błony śluzowej przewodu pokarmowego).

• Rozwija się zespół żołądkowo - jelitowy  odwodnienie, wstrząs hipowolemiczny.

• Równocześnie dawka ta niszczy szpik, układ limfatyczny.

Postacie ostrej choroby popromiennej

3. Dawka ekspozycyjna średnia (ok. 400 R). Postać hematologiczna

Początkowo pojawiają się nudności, wymioty - ustępują po krótkim czasie.

• 2 -3 tygodnie po ekspozycji - wypadanie włosów,gorączka, zapalenie błony śluzowej jamy ustnej i gardła.

• 4 tyg. po - wybroczyny na skórze, biegunka, krwawienia z nosa.

• We krwi:  ilość leukocytów, erytrocytów, płytek krwi.

•  podatności na zakażenia, występowanie niedokrwistości i skaz krwotocznych.

• Śmiertelność 50%

Postacie ostrej choroby popromiennej

4. Dawka ekspozycyjna mierna (100 - 300 R)

• Objawy po 2 -3 tyg.: złe samopoczucie, utrata apetytu, wypadanie włosów, biegunka, wybroczyny skórne, utrata masy ciała.

• Uszkodzenie szpiku kostnego i układu limfatycznego.

Przewlekła choroba popromienna

• Odległe skutki jednorazowego napromieniowania, bądź efekt długotrwałego narażenia na powtarzające się dawki promieniowania.

• Ujawniają się one po kilku-kilkunastu latach.

Przewlekła choroba popromienna

Do głównych jej skutków należą:

• zwiększona zapadalność na nowotwory złośliwe (zwłaszcza nowotwory układu krwiotwórczego: białaczki i chłoniaki oraz nowotwory tarczycy, układu kostnego a także glejaki),

• przyspieszone starzenie się i skrócenie życia, bezpłodność (zwykle przemijająca),

• uszkodzenia genomu komórek płciowych (zwiększona liczba wad wrodzonych u potomstwa),

• zaburzenia hormonalne,

• zaćma

Ultradźwięki

• Są to fale akustyczne o częstotliwości powyżej 16kHz, leżącej poza granicą słyszalności człowieka.

• Ultradźwięki występujące w warunkach naturalnych nie przenoszą dużej ilości energii, ale wytworzone sztucznie mogą emitować duże wartości energii – powyżej 110dB.

Ultradźwięki

• Rozprzestrzenianie się fal ultradźwiękowych w tkankach powoduje zmiany ciśnienia powodujące swoistą mikrowibrację, która jest podstawą zmian cieplnych i chemicznych.

• Największe przegrzanie występuje na granicy ośrodków niejednorodnych np. nerwu i włókien mięśniowych. Dlatego podwyższenie temperatury w nerwie może osiągać 1,8°C.

Choroba ultradźwiękowa

• Rozwój tej choroby występuje głównie u osób obsługujących różne urządzenia emitujące ultradźwięki do środowiska powietrznego człowieka w zakresie 16-65kHz i poziomach 110-148 dB.

Ultradźwięki

• Dolegliwości dotyczą bólów głowy, uczucia szumu i ciężkości głowy oraz stałe uczucie zmęczenia.

• U osób zawodowo narażonych na ten czynnik występują zaburzenia łaknienia, okresowe podwyższenie temperatury ciała i wahania ciśnienia tętniczego, a także zaburzenia równowagi.