Biografia propagandowa Włodzimierza Lenina

Generalissimus Związku Radzieckiego. Wódz i nauczyciel narodu radzieckiego, kontynuator

nieśmiertelnych idei Włodzimierza Lenina (1878-1953). Od młodych lat wódz Józef Stalin

uczęszczał do seminarium duchownego w Tbilisi. Bardzo szybko zrozumiał obłudę religii, jak

i nauczających tam. Już od samego początku swojej nauki, związany był z robotniczochłopskim

ruchem rewolucyjnym, za co usunięty został, ze szkoły. Jego dalsze losy to

niezłomna walka o wolność klasy robotniczej w szeregach Socjaldemokratycznej Partii

Robotniczej Rosji. Już na samym początku swojej działalności w partii bolszewickiej stał się

najbliższym współpracownikiem Włodzimierza Lenina. W okresie Rewolucji 1905-1907,

dowodził wieloma akcjami, przed którymi drżał car i jego pachołkowie. Wielokrotnie, był

aresztowany za swoją działalność przez Ochranę, jednak nie przeszkodziło mu to w

kontynuowaniu wspaniałej pracy na rzecz robotników i chłopów. Od 1912 roku tow. Stalin

był członkiem Komitetu Centralnego SDPRR(b). W okresie tym, był również redaktorem

wielu rewolucyjnych gazet, m.in. "Prawdy" i "Zwiezdii". W latach 1913-1917 był na zesłaniu,

gdzie prowadził swoją działalność rewolucyjną. Po przyjeździe do Piotrogrodu w 1917 roku,

wraz z Włodzimierzem Ilijiczem zorganizował rewolucję robotników i chłopów. Podczas

całego okresu trwania wielkiego zrywu uciskanych klas, tow. Stalin nieustannie prowadził

walkę o zwycięstwo wolności w pierwszym rzędzie wraz z tow. Leninem. Przez całą

rewolucją był jego najbliższym pomocnikiem i to właśnie wraz z tow. Stalinem,

przygotowywał tow. Lenin wszystkie działania rewolucjonistów. Kolejne lata to pasmo

nieprzerwanych sukcesów tow. Stalina oraz walka z sabotażnikami i kontrrewolucjonistami.

Od 1919 tow. Stalin był członkiem utworzonego wtedy Biura Politycznego KC RKP(b). W

trakcie wojny wyzwoleńczej z carskimi pachołkami: Judeniczem i jemu podobnymi, tow.

Stalin walczył i dowodził jednocześnie wieloma frontami, a jego sukcesy przyćmiły blaskiem

dokonania, tak wybitnych dowódców jak Siemion Budionny i Kliment Woroszyłow. W

kwietniu 1922, został sekretarzem generalnym partii komunistycznej, co było

potwierdzeniem, iż naród i partia święcie wierzą w tow. Stalina. Po śmierci wielkiego wodza

Rewolucji Październikowej, Włodzimierz Ilijicza Lenina, tow. Stalin jako oczywisty i jedyny

następca, rozpoczął walkę z przywódcami kontrrewolucjonistów i zdrajców ojczyzny,

dowodzonych przez zagranicznych agentów: Trockiego, Zinowiewa i Kamieniewa. W

późniejszym okresie, milicja i organy bezpieczeństwa, wykryły także drugą grupę spiskową w

partii dowodzoną również przez agentów zagranicznych wywiadów: Bucharina i Rykowa. W

1928, tow. Stalin rozpoczął industrializację Związku Radzieckiego i likwidację kułactwa.

Zarówno uprzemysłowienie jak i kolektywizacja, zakończyły się ogromnym sukcesem. W

1934 na polecenie przywódców organizacji kontrrewolucyjnych, zamordowano, Siergieja

Kirowa, wybitnego bolszewika. Jak się później okazało, grupa kontrrewolucjonistów,

dowodzona z zagranicy przez Trockiego, planowała niegdyś także zamordowanie tow.

Lenina, Swierdłowa i Stalina, a w latach 30. Chciała dokonać zamachu stanu i przywrócić

rządy burżuazji i obszarników! Dzięki niezłomnej postawie tow. Stalina i organów

bezpieczeństwa natychmiast wykryto spisek także w armii. W latach 1936-1938, naród

radziecki, bez problemu poradził sobie z panami Zinowiewami, Kamieniewami i

Bucharinami. Jednocześnie przez całe lata 30. tow. Stalin mimo przeszkód, wiódł prostą

drogą naród radziecki ku świetlanej przyszłości. Wszystkie wskaźniki produkcji, mimo wielu

aktów sabotażu dokonywanych na polecenie zagranicznych agentów (głownie niemieckich),

wciąż rosły. Po zdradzieckiej i niesprowokowanej agresji bestii faszystowskich na pokojowo

nastawiony Związek Radziecki, tow. Stalin poderwał naród radziecki do bohaterskiej obrony

kraju. Dzięki wspaniałemu dowództwu, największego wodza w historii, Armia Czerwona

wyzwoliła Europę Środkowo-wschodnią spod jarzma kapitalistyczno-burżuazyjnofaszystowskich

rządów. Po zakończeniu Wielkiej Wojny Ojczyźnianej, potężny naród

radziecki, pod wodzą tow. Stalina zabrał się bohatersko do odbudowywania kraju. Mimo

nieustannych ataków amerykańskich i brytyjskich imperialistów, którzy ciągle dokonywali

bandyckich napadów na potężny Kraj Rad, tow. Stalin niezłomnie realizował idee Marksa i

Lenina. Serce bohatera Kraju i wodza, tow. Stalina przestało bić 5 marca 1953, na całym

świecie wszyscy ludzie pracy, oddali hołd zmarłemu. Po śmierci, jego ciało zostało złożone w

Mauzoleum, obok ciała Włodzimierza Lenina. Tow. Stalin oprócz swoich światłych i

mądrych działań, był także autorem wielu wspaniałych ksiąg nt. rewolucyjne (m.in. Dzieła, O

Leninie). Wypowiedzi Stalina: "Dobre jest to, co służy nam, Rosjanom (sic!). Mówię

otwarcie, powinniśmy posługiwać się przemocą i fałszem." Józef Wissarionowicz Stalin -

urodzony 21 grudnia 1879 roku w Gori (Gruzja). W latach 1894-1898 uczęszczał do

seminarium duchownego w Tyflisie. Wydalony za współpracę z pierwszą gruzińską grupą

socjaldemokratyczną "Mesame-dasji". W latach 1900-1917 wielokrotnie więziony za

działalność przeciwko carowi, uczestnik zbrojnych napadów na banki (1905-1907). W dalszej

części opisana jest historia "wodza narodów" w latach 1918-1939.

Lata 1918-1924

29 maja 1918 roku Rada Komisarzy Ludowych mianuje Stalina kierownikiem do spraw

aprowizacji na południu Rosji, wyposażonym w nadzwyczajne pełnomocnictwa (Stalin mógł

stosować siły zbrojne w przypadku odkrycia ukrywania zboża przez chłopów). Na początku

czerwca 1918 przybywa do Carycyna, gdzie wprowadza system kartkowy, usprawnia

transport kolejowy (siłą). Wprowadza specjalnych komisarzy-agentów oraz usuwa tych,

których źle spełniają swoje zadanie (mimo sprzeciwu Trockiego). Okres carycyński ma

znaczny wpływ na późniejsze działania Stalina. Po raz pierwszy nie działa w zespole, tylko

indywidualnie. Poznaje mechanizm działania władzy opartej na jednoosobowych decyzjach,

nacisku psychicznym i środkach przymusu. Działania te przynosiły konkretne rezultaty. W

czerwcu i lipcu wysyła pociągi z zaopatrzeniem do Moskwy. Opiera się również atakowi

Kozaków w lipcu

i sierpniu. Skuteczność dotychczasowych działań spowodowała, że został wybrany członkiem

Rewolucyjnej Rady Wojennej Frontu Zachodniego, a później południowego (1919). W

wyniku swojego niezadowolenia z decyzji KC o odesłaniu części oddziałów do dyspozycji M.

Tuchaczewskiego zrezygnował z funkcji wojskowych i od 1 września 1920 roku powrócił do

pracy w Ludowym Komisariacie Spraw Narodowościowych. W kolejnych latach Stalin

umacniał swoją pozycję w Partii. Możliwe to było, m. in. dzięki pozytywnemu nastawieniu

Lenina do jego osoby. Stalin w pewnych okresach piastował kilka funkcji naraz (sprawy

narodowościowe, wydział agitacji i propagandy, inspekcja spraw robotniczo-chłopskich). 3

marca 1922 roku ustanowiono go sekretarzem generalnym partii. Jego zadaniem stał się

nadzór nad organizacją konferencji i sprawami techicznymi. Obok walczenia o wpływy o

pozycję w partii Stalin poświęcał dużo czasu sprawie jednoczenia republik radzieckich

(Armeńska, Azerbejdżańska, Białoruska, Gruzińska, Ukraińska, Dalekowschodnia, Rosyjska,

Buchary i Chorezmu). Praca Stalina została zakończona przyjęciem "Deklaracji o utworzeniu

Związki Socjalistycznych Republik Radzieckich" na X Zjeździe Rad (30 grudnia 1922).

ZSRR: do kompetencji najwyższych organów Związku należy: reprezentacja związku za

granicą zmiana granic dowodzenie siłami zbrojnymi handel zagraniczny ubieganie się o

kredyty zagraniczne zatwierdzanie budżetu Po roku 1922 stosunek Lenina do Stalina znacznie

się oziębił. Związane to było z pewną funkcją Stalina, mianowicie Lenin ciężko chory miał

przez pewien czas nie narażać się na działalność intelektualną i nie pisać listów. Jednak

złamał zakaz lekarzy i napisał. Stalin, zadzwonił do Krupskiej (żony Lenina) i groził jej.

Lenin dosyć się zdenerwował tym zajściem i żądał pisemnych przeprosin co Stalin uczynił,

gdyż bał się utraty pozycji w Partii. W kwietniu 1923 roku Stalin złożył wniosek o

powiększenie liczby członków KC. Stalin najprawdopodobniej w tym czasie miał wgląd

poprzez sekretarkę, w korespondencję Lenina. Ten wniosek był niemal przytoczeniem

zaleceń chorego Lenina. 21 stycznia 1924 roku w miejscowości Gorki pod Moskwą zmarł

Włodzimierz Iljicz Lenin. Ciało zostało przewiezione do Sali Kolumnowej Domu Związków.

Lenina pochowano 27 stycznia. Po śmierci Lenina rozpoczęła się walka o władzę w kręgach

partyjnych. Walka o władzę W dniu 23 maja 1924 roku rozpoczął się XIII Zjazd RKP(b), na

którym Stalin znalazł się w trudnej sytuacji. Mianowicie Krupska przekazała List od Lenina,

w którym zawarte były opinie na temat poszczególnych członków partii. Stalin został

scharakteryzowany jako człowiek brutalny, nietolerancyjny oraz że po objęciu stanowiska

sekretarza generalnego skupia w swoich rękach nadmierną władzę, którą może wykorzystać

w niewłaściwy sposób. Lenin obawiał się również rozłamu jaki mógłby powstać w wyniku

starcia się Trockiego ze Stalinem. Stalin zrezygnował na zjeździe z funkcji sekretarza

generalnego jednak Plenum KC zaleciło mu pozostanie na tej funkcji oraz wzięcie sobie do

serca rad towarzysza Lenina. W walce o kierownictwo partią i państwem radzieckim ubiegali

się głównie Stalin, Trocki oraz duet Kamieniew i Zinowjew. Pierwszy osłabił swoje szanse w

sposób znaczący Trocki. Opublikował dwa artykuły: "1917" i "Nauki Października", w

których znacząco podnosił swoje zasługi w Rewolucji Październikowej. Za te artykuły dostał

w styczniu 1925 ostrą reprymendę od plenum KC RKP(b). Stalin w swoich wystąpieniach

zarzucał Trockiemu , że usiłuje zrewidować leninizm oraz usiłuje doprowadzić do gruntownej

zmiana kierownictwa partyjnego. Trocki został zwolniony ze stanowiska komisarza obrony i

przewodniczącego Rady Wojskowo-Rewolucyjnej ZSRR. Pozostał jednak członkiem Biura

Politycznego, gdyż Stalin nie czuł się jeszcze wystarczająco silny by go usunąć z życia

politycznego. Trocki został usunięty dopiero 1928 (?) i wywieziony do Konstantynopola.

Stalin w latach dwudziestych nie używał jeszcze przemocy do rozstrzygania rozgrywek

politycznych. Wykorzystywał jednak swoje zdolności do przekonania ogółu do swoich celów.

Zdobył większość głosów rady Delegatów, którzy czerpali z tego wymierne zyski materialne,

mimo że miał przeciwko sobie opozycję. Zręcznie wykorzystywał potknięcia swoich

przeciwników, zarzucał im odchylenie od linii ideowej Lenina, wytykał ich przejęzyczenia,

często na poparcie swoich racji cytował Lenina wypaczając jego idee. Do Roku 1929 z Biura

Politycznego zostali usunięci: Bucharin, Kamieniew, Zinowjew oraz Trocki. Reszta w

zasadzie przestała się w znaczącym stopniu liczyć.