Nauczanie - działalność nauczyciela, o charakterze planowej, celowej pracy, ukierunkowanej na wyposażenie uczniów w wiadomości, umiejętności i nawyki oraz rozwijanie ich uzdolnień. Nauczanie związane jest z uczeniem się, obydwa pojęcia tworzą wspólnie pojęcie kształcenia.
Nauczanie jest przedmiotem badań dydaktyki.
Pojęcie nauczanie zadomowiło się na stałe w słowniku pedagogów w XVII wieku, po ukazaniu się dzieła Wielka Dydaktyka, czyli sztuka nauczania wszystkiego wszystkich - J. A. Komeńskiego.
Kształcenie - to zarówno proces nauczania jak i uczenia się, czyli całość poczynań umożliwiających jednostce uzyskanie wiedzy o przyrodzie, kulturze, społeczeństwie, a także osiągnięcie wszechstronnego rozwoju osobowości, rozwijanie uzdolnień, zainteresowań, ogólnej sprawności umysłowej i fizycznej.
W procesie kształcenia człowieka wyrabiają się odpowiednie do celów kształcenia postawy i przekonania. Kształcenie może odbywać się w instytucjach jak i przybierać formę samokształcenia. Wynikiem kształcenia jest wykształcenie.
Można wyodrębnić:
Kształcenie ogólne - umozliwia zdobywanie wiedzy i sprawności potrzebnych niezaleznie od pełnionej roli społecznej.
Kształcenie zawężone - zapewnia zdobycie kwalifikacji w określonej specjalności.
W kształceniu wyróżnia się trzy poziomy:
podstawowy (lub elementarny),
średni,
wyższy.
Obecnie w szybko zmieniajacych się warunkach technologicznych i gospodarczych niezbędne stało się również kształcenie ustawiczne, zwane też edukacją permanentną, trwajacą przez całe życie.
Uczenie się - jedno z podstawowych pojęć psychologii - to proces zdobywania wiadomości, umiejętności i nawyków (sprawności), prowadzący do stałych zmian w zachowaniu uczącego się - ucznia.
Uczenie można rozpatrywać jako czynność (pojedynczą, krótkotrwałą) lub jako proces (zbiór czynności posobnych i/lub równoległych, długotrwały):
czynność - wtedy gdy chcemy sobie coś przyswoić np. wiersz,
proces - to układy czynności.
O tym czy dana czynność lub proces zachodzi wnioskujemy na podstawie zaobserwowanych zmian - uczenie więc jest procesem nabywania doświadczeń wyrażające się modyfikacją zachowania.
Uczenie się może mieć charakter zamierzony jak i niezamierzony.
W pedagogice uczenie się odnoszone jest do czynności ucznia. Efekty uczenia się zależne są między innymi od pamięci, koncentracji uwagi, motywacji, zainteresowań, zdolności. Efektem uczenia się jest wyuczenie się.
Sposoby uczenia się
uczenie pamięciowe - jego celem jest zapamiętanie układów wiadomości lub czynności tak, by można je było powtarzać w sposób bezbłędny - podstawowa czynność to powtórzenia; odnoszą się do tego trzy prawa:
postawa czynna powoduje lepsze efekty niż postawa bierna,
zapamiętanie początku i końca materiału wymaga mniej powtórzeń niż zapamiętanie środka,
czas potrzebny do wyuczenia się określonego materiału jest wprost proporcjonalny do kwadratu długości szeregu.
uczenie się przez rozwiązywanie problemów - gdy podmiot spotyka się z sytuacją nową, trudną, gdy zadanie nie może być rozwiązane przy pomocy posiadanej wiedzy. Uczeń informacje musi sam wytworzyć.
uczenie się przez próby i błędy - wtedy gdy podmiot znajduje się w jakiejś nowej sytuacji, rozpatruje nowy układ zależności, po to by lepiej przystosować się do życia. Jest to nieekonomiczny sposób uczenia się, stosowany tam gdzie zawodzą inne. Podstawowe prawo odnoszące się do tej formy uczenia się to prawo efektu Thorndike: wśród wielu wykonywanych czynności, najsilniej utrwalają się te po których następuje efekt w postaci nagrody.
uczenie się przez wgląd (zrozumienie) - odkrywanie organizacji materiału, nadawanie mu jakiejś struktury. Chodzi o wniknięcie w istotę rzeczy, zobaczenie powiązań między elementami, wniknięcie w terminy wchodzące w zakres działania.
uczenie się sensoryczne - polega na wytwarzaniu odruchów warunkowych.
uczenie się przez naśladownictwo.
uczenie się uboczne (mimowolne) - następuje przy okazji wykonywania jakichś czynności.
Uczenie się w relaksie
Wyniki badań dowiodły prawdziwości twierdzenia, że człowiek jest całością i funkcje ciała i psychiki są ze sobą sprzężone. Okazało się, iż nie tylko myślą możemy wpływać na pracę ciała, ale identyczna zależność istnieje także w drugą stronę - dbając o prawidłowe funkcjonowanie ciała, regulujemy pracę umysłu. Zależności te dają zupełnie wymierne efekty: im mniej jest w nas blokad i napięć, tym lepiej nam się myśli.
Dzięki odkrytym zależnościom między funkcjonowaniem ciała i umysłu, naukowcy zainteresowali się stanem psychofizycznym człowieka w momencie przyswajania wiedzy. Skoro stres i napięcia blokują możliwości intelektualne człowieka, uaktywniać je powinno coś, co jest przeciwieństwem stresu. Na podstawie tej tezy rozpoczęto badania nad zależnością między nauką a stanem relaksu.
Okazało się, że człowiek w stanie relaksu potrafi uczyć się kilkakrotnie szybciej, bardziej skutecznie i trwale bez względu na wiek.
Idealnym momentem do nauki jest stan głębokiego relaksu, bo wówczas półkule mózgowe pracują synchronicznie. Chociaż organizm sam "wprowadza" się w ten stan zaledwie na kilka minut w ciągu doby istnieją metody wywoływania takiego stanu. W stan głębokiego relaksu można się wprowadzić technikami biofeedback, treningu autogennego czy poprzez stosowanie innych metod relaksacji.
Samokształcenie - samodzielne zdobywanie wiadomości, umiejętności i sprawności praktycznych z określonej dziedziny wiedzy. W szerszym ujęciu - kształtowanie własnej osobowości według własnego wzoru ideału.
Nazywane również "samouctwem". Samokształcenie osiąga optymalny poziom wtedy gdy przekształca się w stałą potrzebę życiową człowieka oraz stanowi oparcie dla kształcenia ustawicznego. Proces ten rzadko występuje w czystej postaci, często bywa powiązany z tradycyjną nauką w szkole bądź kształceniem korespondencyjnym.
Wychowanie - to całość zamierzonych oddziaływań środowiska społecznego, przyrodniczego na jednostkę, trwające całe życie. W zakres pojęcia wchodzi:
wychowanie naturalne pod wpływem środowiska w którym jednostka funkcjonuje - rodzina, kontakty społeczne, obyczaje, religia
wychowanie instytucjonalne - celowe, planowe oddziaływanie instytucji wychowujących takich jak: przedszkola, szkoły, internaty, domy dziecka
Oddziaływanie to ma wpływ na stosunek jednostki do otaczającego świata, kształtowanie się systemu wartości, norm, celu życia.
W pedagogice istnieją definicje, które kładą nacisk na celowe dokonywanie zmian w osobowości człowieka pod wpływem czynników zewnętrznych. Jednostka stanowi w nich przedmiot oddziaływań.
Druga grupa definicji mówi o wychowaniu indywidualnym, czyli wspomaganiu rozwoju jednostki poprzez pobudzanie do działania, ale pośrednio, wpływając nie na wychowanka lecz na warunki w których działa.
Wychowanie przekazuje jednostkom dziedzictwo kulturowe, wzory zachowań - utrzymuje ciągłość kulturową społeczeństw, a jednocześnie przygotowuje do uczestnictwa i przekształcania rzeczywistości społecznej.
Naczelnym celem wychowania jest ukształtowanie osobowości wolnej, która kierując się własną wolą, dokonywać będzie wyborów zgodnych z moralnymi zasadami oraz funkcjonować w środowisku, którego jest ogniwem.