ęęłęóPRZYKŁADOWY SCENARIUSZ ZAJĘĆ SOCJOTERAPEUTYCZNYCH


Ćwiczenia w przedstawionym scenariuszau zostały dobrane z propozycji zawartych w dostępnej literaturze ( Sawicka 1999, Kopeczek 1993, Strzemieczny 1988, Program profilaktyczny dla młodzieży „Jak żyć z ludźmi” ) i są one przykładem uczenia się przez doświadczenie. Dlatego bardzo ważną rzeczą jest podsumowanie każdego ćwiczenia i refleksje uczestników na jego temat ( odczucia pozytywne, negatywne ). Należy również pamiętać o rundkach początkowych ( co się wydarzyło, zmieniło w minionym czasie, w jakim nastroju przystępuję do zajęć ) i końcowych ( co się dzisiaj podobało, jak się czuję itp. ).



SPOTKANIE 1
Tworzymy grupę
Cele :
- nawiązanie kontaktów,
- kształtowanie otwartości w stosunku do innych osób,
- integracja grupy.


1. Gra w imiona.
Pierwsza osoba z kręgu podaje swoje imię. Następne dziecko mówi : „Nazywam się..., a to jest...” i wskazuje swojego poprzednika. Zabawa trwa, dopóki nie obejdzie całego kręgu.

2. Rysunkowa autoprezentacja.
Wszyscy rysują swoje portrety i podpisują wybraną przez siebie formą imienia. Prezentują pracę w kręgu, mówią : „To ja Adam. Lubię...”. Z wykonanych rysunków tworzą książeczkę i wspólnie ozdabiają stronę tytułową.

3. Chciałbym przedstawić...
Grupa dzieli się na pary. Jedna osoba z każdej pary opowiada drugiej przez kilka minut o swoim życiu np. dlaczego bierze udział w tych zajęciach, gdzie i jak najbardziej lubi spędzać wolny czas, co ciekawego przydarzyło się w jej życiu. Aby dowiedzieć się więcej, słuchający może zadawać pytania. Po kilku minutach następuje zmiana ról. Gdy druga osoba skończy mówić, pary przerywają rozmowę i ponownie tworzą dużą grupę. Wszyscy po kolei przedstawiają swoich partnerów, mówiąc czego się o nich dowiedzieli.

4. Zaplątywanie, rozplątywanie.
Stajemy w kręgu trzymając się za ręce. Próbujemy maksymalnie się zaplątać, nie puszczając rąk. Kiedy już nie da się bardziej zaplątać próbujemy się rozplątać, również nie puszczając przy tym rąk. Rozplątując się dochodzimy do pozycji wyjściowej.

5. Pociąg cały.
Z zamkniętymi oczami poruszamy się przez chwilę swobodnie po sali. Jeśli kogoś napotkamy na swojej drodze należy uchwycić go za biodra. Każdy stara się kogoś znaleźć i uchwycić za biodra. Jeśli ktoś trzyma spotkaną osobę może szukać dalej, lub przemieścić się do tej osoby, która jest trzymana. Po dłuższej chwili ( lub kiedy widać, że wszyscy już kogoś trzymają ) przerywa się ćwiczenie, mówiąc : „Zatrzymaj się i otwórz oczy”.

6. Siadanie coraz bliżej.
Grupa siada w kręgu na materacach. Prowadzący stopniowo zachęca do domykania kręgu, do zmniejszania kręgu, do dosuwania się bliżej, aż do całkowitego ściśnięcia się. Prowadzący tak działa, by uczestnicy mieli wrażenie, że sami mieli ochotę się ścisnąć.

7. Rytualne pożegnanie.
Pożegnaniem może być przesyłanie uścisku dłoni w kręgu, głośny okrzyk itp.

LITERATURA
- Kopeczek J., Praca metodami psychoaktywnymi, Tarnobrzeg 1993.
- Sawicka K., Rozwój autokontroli emocjonalnej. Program socjoterapii dzieci agresywnych, Warszawa 1993.
- Sawicka K., Socjoterapia, Warszawa 1999.
- Strzemieczny J., Program zajęć socjoterapeutycznych dla dzieci ze szkół podstawowych, Warszawa 1988.
Jak żyć z ludźmi. Umiejętności interpersonalne, Wyd. MEN, Warszawa