Wingrove D Chung Kuo Pod niebianskim 1

^^PiiBMhi'

Już w sprzedaży

DAVID WINGROYE

CHUNG KUO

księga I PAŃSTWO ŚRODKA

księga II ZŁAMANE KOŁO I. Sztuka wojenna II. Szczypta popiołu

księga III BIAŁA GÓRA I. Na moście Ch'in II. Zdruzgotana ziemia

księga IV KAMIEŃ WEWNĄTRZ I. Monstra w otchłaniach II. Świat objaśniany

CHUNG KUO

— KSIĘGA V — POD NIEBIAŃSKIM DRZEWEM

I. Umarłe marzenia

Przełożył Jan Pyka

Wkrótce:

CHUNG KUO

księga V

POD NIEBIAŃSKIM DRZEWEM

II. Niszcząca fala

REBIS

DOM WYDAWNICZY REBIS POZNAŃ 1996

Dla Petera Hammilla z wyrazami zachwytu

Zmysłami przytępionymi, półczuiymi zaledwie muskamy powierzchnie rzeczy. Widzimy strzępy obrazów przedwcześnie obciętych przez mózg, ale oddychając i żyjąc, wyczuwamy, w jakimś stopniu przynajmniej, duszę zakorzenioną w materii zarówno piękną, jak i ohydną...

WSTĘP

Dom Chi'n wybudował Mur, aby się od nich odgrodzić, Dom Han musi dbać, by latarnie wiecznie się paliły, Paliły się i nigdy nie gasły, Bowiem tym wyprawom nie ma końca:

W jednej linii, ramię w ramię, umrą tak samo, A konie padną, wykrzykując Niebu swój ból. Kruki i kanie wyrwą wnętrzności jeźdźców I polecą na wyschłe drzewa z krwawymi strzępami w dziobach. Li Po, Walczyliśmy na południe od murów, YIII wiek n.e.

Chung Kuo. Słowa te znaczą „Państwo Środka" i od roku 221 p.n.e., kiedy pierwszy cesarz Chin, Ch'in Shih Huang Ti, zjednoczył siedem Walczących Królestw, tak właśnie „czarnowłosi", Han, czyli Chińczycy, nazywają swój wielki kraj. Państwo Środka — dla nich był to cały świat; świat na północy i zachodzie ograniczony potężnymi górami, na wschodzie i południu — morzem. Za nimi była tylko pustynia i barbarzyńcy. Tak było przez dwa tysiące lat, przez szesnaście wielkich dynastii. Chung Kuo naprawdę stanowiło Państwo Środka, centrum świata ludzi, jego cesarz zaś był „Synem Nieba", „Jedynym Człowiekiem". Lecz w osiemnastym wieku w świat ten wtargnęły młode, agresywne mocarstwa Zachodu, dysponujące doskonalszą bronią i niezachwianą wiarą w postęp. Walka, ku zaskoczeniu Han, była nierówna, i tak oto upadł mit o wszechmocy i samowystarczalności Chin. Na początku dwudziestego wieku Chiny — Chung Kuo — uchodziły za „chorego człowieka Wschodu"; Karol Marks nazwał je „troskliwie zakonserwowaną mumią w zapieczętowanej hermetycznie trumnie". Ze zniszczeń tego stulecia podzwignął się jednak naród-olbrzym, zdolny rywalizować z Zachodem i z własnymi wschodnimi konkurentami, Japonią i Koreą, z pozycji niezrównanej potęgi. W wieku dwudziestym pierwszym, który jeszcze przed jego początkiem nazywano „stuleciem Pacyfiku", Chiny znowu stały się światem samym w sobie, choć tym razem jedyną jego granicę stanowił kosmos.

„Gdy życie tanieje, mięsa nie brakuje" popularne powiedzenie w roku 2210

WOJNA DWÓCH KIERUNKÓW

Wszystko zaczęło się od zabójstwa cesarskiego ministra Lwo K'anga oraz grupy jego bliskich współpracowników, do którego doszło mniej więcej trzynaście lat wcześniej. Biedny człowiek został wysłany do lepszego świata w chwili, gdy wygrzewał się właśnie w cesarskim solarium. Siedmiu władców Chung Kuo odpowiedziało natychmiastowym aresztowaniem jednej z głównych postaci frakcji Rozproszeńców, która ponosiła odpowiedzialność za śmierć ministra. Jednakże na tym się nie skończyło. W kilka dni po publicznej egzekucji więźnia przeciwnicy Siedmiu zadali kolejny bolesny cios, zabijając Li Han Chi'na, syna Ta'nga Li Shai Tunga i dziedzica tronu Miasta Europa, w dniu jego ślubu z piękną Fei Yen.

Wszystko mogłoby się skończyć w tym punkcie wraz z decyzją Siedmiu, by nie podejmować żadnej akcji represyjnej po śmierci księcia Hana — by przyjąć politykę pokojowej bierności, wuwei — ale dla jednego człowieka taki wybór był nie do przyjęcia. Biorąc sprawy we własne ręce, generał Li Shai Tunga, Knut Tolonen, wkroczył do Izby Reprezentantów w Weimarze i zabił przywódcę Rozproszeńców, podsekretarza Lehmanna. Ten akt w zasadzie gwarantował, że Chung Kuo pogrąży się w krwawej wojnie domowej. Jedynym wyjściem z sytuacji były daleko idące ustępstwa ze strony Siedmiu, które mogłyby załagodzić gniew Rozproszeńców.

Tak też zrobiono. Władcy zdecydowali się na ustępstwa i utrzymano pokój, ale rozdział między rządzącymi a rządzonymi pozostał, a ich sprzeczne dążenia — Siedmiu do stagnacji, a Rozproszeńców do zmian — nie doczekały się rozwiązania. W ramach ustępstw Siedmiu zezwoliło Rozproszeńcom na budowę statku kosmicznego Nowa Nadzieja. W miarę jak budowa statku

zbliżała się do końca, Rozproszeńcy starali się uzyskać jeszcze więcej, stawiając w stan oskarżenia tai — przedstawicieli Siedmiu w Izbie Reprezentantów — w rzeczywistości ogłaszając w ten sposób swoją niezależność. W odpowiedzi Siedmiu zniszczyło Nową Nadzieję. Wojna została wypowiedziana.

W wyniku pięcioletniej wojny-która-nie-była-wojną Rozproszeńcy zostali złamani, przywódcy ruchu zabici, a ich przedsiębiorstwa skonfiskowane. Stłumiono wielkie dążenie do zmiany i w Chung Kuo znowu zapanował pokój. A przynajmniej przez krótki czas tak się wydawało. Jednakże wojna poruszyła pokłady znacznie starszego i silniejszego niezadowolenia, które drzemało w społeczeństwie Państwa Środka. Z głębin Miasta zaczęły wyłaniać się nowe ruchy, których celem była nie tylko zmiana systemu, ale jego całkowite zniszczenie. Jedna z tych organizacji, Ping Tiao, dążyła do zrównania z ziemią ogromnego, trzystupoziomowego Miasta i zdruzgotania imperium Han.

Przez pewien czas udawało się utrzymać status quo, jednakże fakt, iż trzech najstarszych T'angów zmarło w czasie wojny, osłabił Radę Siedmiu, pozbawiając ją głosu rozsądku wypływającego z długoletniego doświadczenia w sprawowaniu władzy. Kiedy Wang Sau-leyan, najmłodszy syn Wang Hsiena, władcy Afryki, został T 'angiem, sytuacja przybrała szczególnie zły obrót, gdyż zaczął on dążyć do zniszczenia harmonii panującej w Radzie. Przeciwstawił mu się Li Yuan, który po śmierci ojca wstąpił na tron Miasta Europa. Zawarł on sojusz z trzema T'angami, Tsu Ma, Wu Shihem i Wei Fengiern, by w najważniejszych sprawach móc przegłosować Wanga w stosunku cztery do trzech.

W ciągu następnych lat ciągły wzrost liczby ludności Chung Kuo zmusił władców do dalszych ustępstw. W zamian za gwarancję poparcia polityki kontroli populacji złagodzono postanowienia wielkiego Edyktu Kontroli Technologii — środka, dzięki któremu Siedmiu utrzymywało zmianę w ryzach przez ponad sto lat — i zezwolono na ponowne otwarcie Izby Reprezentantów w Weimarze.

Po raz pierwszy od pięćdziesięciu lat Siedmiu zabrało się energicznie do rozwiązywania problemów świata, godząc się z koniecznością przeprowadzenia ograniczonych zmian. Ale czy nie jest już za późno? Czy wielkie fale niepokojów społecznych wywołanych przez poprzednie wojny nie zaleją ich, nim zdążą uspokoić sytuację?

GŁÓWNE POSTACI

Ascher, Emily — ta z wykształcenia ekonomistka była kiedyś członkiem partii rewolucyjnej Ping Tiao. Po zniszczeniu partii uciekła do Ameryki Północnej, gdzie jako Mary Jen-nings podjęła pracę w gigantycznym koncernie farmaceutycznym ImmVac należącym do „Starego" Levera i jego syna, Michaela, który ożenił się z nią. Jej ostatecznym celem jest doprowadzenie do zmiany i upadku skorumpowanych instytucji społecznych rządzących Chung Kuo.

DeVore, Howard —- niegdyś major w Służbie Bezpieczeństwa Tanga, stał się wiodącą postacią w walce przeciw Siedmiu. Ten wysoce inteligentny, chłodny i logiczny człowiek jest reżyserem wszystkich wydarzeń w chwili, gdy „Wieślka Wojna Dwóch Kierunków" przybiera nowy obrót.

Ebert, Hans — syn Klausa Eberta i spadkobierca ogromnej Korporacji GenSyn. Mianowany generałem Służby Bezpieczeństwa Tanga był ogólnie podziwiany i cieszył się zaufaniem swoich przełożonych. Jednakże w tajemnicy zawarł sojusz z DeVore'm, a następnie przyczynił się do zamordowania własnego ojca. Zmuszony do ucieczki z Chung Kuo został zaocznie ogłoszony zdrajcą.

Kao Chen — niegdyś kwai, najemny morderca z Sieci, najniższego poziomu wielkiego Miasta. Mimo skromnego pochodzenia wzniósł się wysoko i został majorem w Służbie Bezpieczeństwa Tanga. Jako przyjaciel i pomocnik Karra był jednym z szeregowych żołnierzy w wojnie przeciwko DeVore'owi, jednakże ostatnie wydarzenia pozbawiły go złudzeń co do systemu, któremu służy.

Kennedy, Joseph — ostatni z długiej linii Kennedy'ch. Został założycielem i światłem przewodnim Partii Nowych Republikanów, której celem jest doprowadzenie do zmian w życiu politycznym Miasta Ameryka Północna.

Lever, Michael — syn Charlesa Levera uwięziony przez Wu Shiha za swój związek z Synami Benjamina Franklina, na wpół rewolucyjną grupą utworzoną przez synów zamoż-

nych północnoamerykańskich przemysłowców. Zerwawszy z ojcem, ożenił się wbrew jego woli z Mary Jennings. Obecnie, po śmierci ojca, odziedziczył ogromną Korporację ImmVac. Li Yuan — Tang Europy i jeden z Siedmiu. Tron odziedziczył po śmierci starszego brata i ojca. Chociaż jest ponad wiek dojrzały, jego chłodny i rozważny sposób bycia skrywa namiętną naturę, czego dowodem było jego krótkotrwałe małżeństwo z piękną Fei Yen, wdową po starszym bracie. Jego następne małżeństwa zakończyły się tragedią, gdyż jego trzy żony zostały zamordowane. Rozgoryczony tym doświadczeniem stał się samotnikiem. Shang Han-A — szesnastoletnia córka ministra Shang Mu. Jest utalentowaną, pełną życia młodą kobietą, która ma duszę artystki i umysł rewolucjonistki. Tołonen, Jelka — córka marszałka Tolonena, którą po śmierci matki wychowano w bardzo męskich, pozbawionych kobiecego ciepła warunkach. Jej próby zmiany siebie — znalezienia równowagi w życiu — dały w wyniku tylko to, że znalazła się w konflikcie, najpierw z młodym żołnierzem, a później z własnym ojcem, który — aby uniemożliwić jej kontynuowanie związku z Kimem Wardem — wysłał ją w wieloletnią podróż do Kolonii Planetarnych. Tolonen, Knut — były marszałek Rady Generałów i dawny generał ojca Li Yuana. Jest wielkim, twardym mężczyzną i najbardziej zagorzałym zwolennikiem wartości reprezentowanych przez Siedmiu, nawet w tym wieku narastającej niepewności. Jednakże ta sama nieustępliwość i niezdolność do zmiany poglądów, tak charakterystyczna dla jego natury, jest przyczyną powtarzających się konfliktów z córką. Tsu Ma — Tang Azji Zachodniej i jeden z członków rządzącej Chung Kuo Rady Siedmiu. Odrzucił swoją rozpustną przeszłość, aby zostać w Radzie jednym z najbardziej zdecydowanych sojuszników Li Yuana. Silny, przystojny mężczyzna po trzydziestce jeszcze się nie ożenił, aczkolwiek w sekretnym romansie z byłą żoną Li Yuana, Fei Yen, ujawnił swą namiętną, nie ujarzmioną jeszcze naturę. Wang Sau-leyan — młody Tang Afryki. Od czasu objęcia tronu — po podejrzanej śmierci swego ojca i starszego

brata — poświęcał całą swą energię na osiągnięcie w Radzie przewagi nad Li Yuanem i jego sojusznikami. Inteligentny i podstępny przeciwnik, a jednocześnie irytujący, wyrachowany człowiek o sybaryckich zamiłowaniach, jest zwiastunem zmiany w Radzie Siedmiu. Wu Shih — Tang Ameryki Północnej. Będąc mężczyzną w średnim wieku, jest jednym z niewielu członków starej generacji w Radzie Siedmiu. Mimo że jest zagorzałym tradycjonalistą, wsparł Li Yuana i Tsu Ma w ich walce z budzącym odrazę Wang Sau-leyanem. Jednakże odrodzenie się amerykańskiego nacjonalizmu stawia go przed koniecznością rozwiązania problemu, z jakim nie musi borykać się żaden z pozostałych Tangów. Wu Shih wie, że albo rozwiąże ten problem, albo utraci władzę.

SIEDMIU I RODZINY

An Hsi — książę z jednej z Rodzin Mniejszych i piąty syn An Shenga

An Mo Shan — książę z jednej z Rodzin Mniejszych i trzeci syn An Shenga

An Sheng — głowa Rodziny An (jednej z Dwudziestu Dziewięciu Rodzin Mniejszych)

Hou Tung-po — T'ang Ameryki Południowej

Li Kuei Jen — syn Li Yuana i następca tronu Miasta Europa

Li Yuan — Tang Europy

Pei K'ung — księżniczka z jednej z Rodzin Mniejszych

Pei Ro-hen — głowa Rodziny Pei (jednej z Dwudziestu Dziewięciu Rodzin Mniejszych) i ojciec Pei K'ung

Tsu Ma — Tang Azji Zachodniej

Wang Sau-leyan — Tang Afryki

Wei Chan Yin — Tang Azji Wschodniej

Wei Hsi Wang — drugi syn Wei Chan Yina i następca tronu Miasta Azja Wschodnia

Wei Tseng-li — najmłodszy brat Wei Chan Yina i sekretarz Li Yuana

Wu Shih — Tang Ameryki Północnej

Wu Wei-kou — pierwsza żona Wu Shiha

Yin Chan — książę z jednej z Rodzin Mniejszych i syn Yin Tsu

Yin Fei Yen — „Lecąca Jaskółka", księżniczka z Rodziny Yin, była żona Li Yuana

Yin Han Ch'in — syn Yin Fei Yen

Yin Tsu — głowa Rodziny Yin (jednej z Dwudziestu Dziewięciu Rodzin Mniejszych)

PRZYJACIELE, DWORZANIE I WSPÓŁPRACOWNICY SIEDMIU

Althaus, Kurt — generał Służby Bezpieczeństwa Miasta

Ameryka Północna Biały Kwiat — służąca Li Kuei Jena Blofeld — agent specjalnych sił bezpieczeństwa Brookes, Thomas — kapitan portu Tien Men K'ou na Marsie Chang Li — osobisty lekarz Li Yuana Chen So — kancelista Wewnętrznych Komnat w Tongjiang Dehmel — major Służby Bezpieczeństwa Miasta Afryka Edsel — agent specjalnych sił bezpieczeństwa Fan — piąty brat / Lunga

Fen Cho-hsien — kanclerz Tanga Ameryki Północnej Fuller — sierżant Służby Bezpieczeństwa Graham — agent specjalnych sił bezpieczeństwa Gray — kapitan w Hsienie Chang Henderson, Daniel — tymczasowy gubernator Marsa Hu Ch'ang — pierwszy sekretarz Nan Ho Hung Mien-lo — kanclerz Afryki

I Lung — „Pierwszy Smok", głowa Ministerstwa „Tysiąca Oczu"

Jacobson — kapitan Służby Bezpieczeństwa Johnson — kapitan Służby Bezpieczeństwa Kao Chen — major Służby Bezpieczeństwa Karr, Gregor — major Służby Bezpieczeństwa Kroi — sierżant Służby Bezpieczeństwa Lauer — szeregowy żołnierz Służby Bezpieczeństwa Liang Yu — sędzia w nowej osadzie w Mieście Kang Kua na Marsie

Lo Wen — mistrz wu shu i nauczyciel Li Kuei Jena

Lu — lekarz w Tongjiang

Nan Ho — kanclerz Tanga Europy

Nan Tsing — pierwsza żona Nan Ho

Pao En-fu — ochmistrz Wewnętrznych Komnat Wu Shiha

Przywitanie Wiosny — służąca Li Kuei Jena

Rheinhardt, Helmut — generał Służby Bezpieczeństwa Li Yuana

Rozkosz Serca — służąca Li Yuana

Schenck, Hung-li — gubernator Kolonii Mars

Seymour — major Służby Bezpieczeństwa Miasta Ameryka Północna

Shang Mu — młodszy minister w Ministerstwie „Tysiąca Oczu"

Shen Lo-yen — kapitan straży w Tongjiang

Shepherd, Ben — syn zmarłego Hala Shepherda; artysta „Muszli"

Stewart — agent specjalnych sił bezpieczeństwa

Tolonen, Jelka — córka marszałka Tolonena

Tolonen, Knut — były marszałek Służby Bezpieczeństwa; Przewodniczący Komitetu Nadzorującego GenSyn

Wadę — porucznik Służby Bezpieczeństwa na Marsie

Wells — kapitan Służby Bezpieczeństwa w Ameryce Północnej

Wilson, Stephen — kapitan Służby Bezpieczeństwa, podwładny Kao Chena

Yang Shao-fu — minister zdrowia, Miasto Europa

Yang T'ing-hsi — kanclerz Azji Zachodniej

YinShu — młodszy minister w Ministerstwie „Tysiąca Oczu"

Yun — minister handlu Ameryki Północnej

INNE POSTACI

Andre — przyjaciel Hannah

Anna — pomocnica Mary Lever

Ascher, Emily — była terrorystka z Ping Tiao, obecnie znana

jako Mary Lever Auden, William — były kapitan Służby Bezpieczeństwa

i przyjaciel DeVore'a

Bates — wiodąca postać w Federacji Wolnych Ludzi, Mars Beresiner — przedstawiciel środków masowego przekazu Bess — pomocnica Mary Lever Britton — prywatny detektyw Chamberlain, Geoffrey — głowa WesCorp Chang Te Li — „Stary George", Wu albo wróżbita Ch'en Li — współpracownik gubernatora Schencka Chin Huang Hui — druga żona Shang Mu i przybrana matka

Shang Han-A Christian — przyjaciel Hannah Chung, Gloria — córka zmarłego Reprezentanta Chung Ye-

na i przyjaciółka Michaela Levera oraz Mary Lever Cornwell, James — dyrektor korporacji AutoMek Culver — pseudonim DeVore'a Dawson — współpracownik gubernatora Schencka DeValerian, Rachela — pseudonim Emily Ascher DeVore Howard — były major Służby Bezpieczeństwa i głowa korporacji HoloGen na Marsie Ebert, Berta — wdowa po Klausie Ebercie Ebert, Hans — syn Berty Ebert ogłoszony „zdrajcą" Ebert, Lutz — przyrodni brat Klausa Eberta Echewa, Aluko — wódz plemienia Osu na Marsie Elulefu — „Bezwartościowy człowiek", imię nadane Hansowi Ebertowi przez plemię Osu Egan — głowa NorTek Elechi — szyfrant plemienia Osu na Marsie Endacott — współpracownik gubernatora Schencka Eva — przyjaciółka Mary Lever Fairbank, John — głowa AmLab Fisher, Carl — członek NRPE oraz Izby Reprezentantów

w Weimarze Fung — Wu albo wróżbita Yin Tsu Green, Clive — głowa RadMed Hamsun, Torve — kapitan Luoyang Hannah — przełożone na angielski nazwisko Shang Han-A Hart, Alex — Rozproszeniec i członek Izby Reprezentantów

w Weimarze Hsia — Wu albo wróżbita / Lunga Hsin Kao Hsin — prostytutka z najniższych poziomów Hsu Jung — mistrz wei chi, Miasto Afryka

Ishida, Ikuro — japoński górnik na asteroidach

Ishida, Kano — najstarszy brat Ikuro

Ishida, Tomoka — drugi brat Ikuro

Ishida, Shukaku — ósmy brat Ikuro

Jackson — niezależny pośrednik zatrudniony przez Fairbanka

Jefferies — kierownik działu w Domu Aukcyjnym Hythe-

-MacKay Jill — główna pomocnica Mary Lever Johnson, Dan — osobisty asystent Michaela Levera Kao Ch'iang Hsin — córka Kao Chena Kao Jyan — najstarszy syn Kao Chena Kao Wu — drugi syn Kao Chena Karr, Maria — żona Gregora Karra Karr, May — córka Marii i Gregora Karrów Kate — system komputerowy w Hythe-MacKay Kemp, Johannes — jeden z dyrektorów ImmVac Kennedy, Jean — żona Josepha Kennedy'ego Kennedy, Joseph — głowa Nowych Republikanów i Partii Ewolucjonistów, członek Izby Reprezentantów w Weimarze Kennedy, Robert — starszy syn Josepha Kennedy'ego Kennedy, William — młodszy syn Josepha Kennedy'ego Latimer, John — pseudonim Hansa Eberta Leckie, Andrew — jeden z dyrektorów ImmVac Lehmann, Stefan — „Biały T'ang", Wielki Szef Triad europejskich Lever, Mary — żona Michaela Levera Lever, Michael — głowa korporacji farmaceutycznej Imm-

Vac i członek Izby Reprezentantów w Weimarze Li Min — „Dzielny Karp", pseudonim Stefana Lehmanna Maszyna — sztuczna inteligencja

Marley, George — partner w interesach Charlesa Levera Meng K'ai — przyjaciel i doradca gubernatora Schencka Munroe, Wendell — Rozproszeniec i członek Izby Reprezentantów w Weimarze Nza — „Malutki Ptaszek", dziecko z plemienia Osu Parker, Jack — członek Izby Reprezentantów w Weimarze Parry — agent DeVore'a w Mieście Tien Men K'ou na

Marsie Pi Kung — zabójca Richards — służący w Rezydencji Levera

Rutherford, Andreas — przyjaciel i doradca gubernatora Schencka

Sao Ke — przyjaciółka Hannah

Shang Ch'iu — syn Shang Mu i brat przyrodni Shang Han-A

Shang Han-A — córka Shang Mu

Shen — przyboczny Yin Tsu

Shen Li — pseudonim Ishido Ikuro

Song Wei — sprzątacz

Steiner — kierownik zakładów ImmVac w Aleksandrii

Stock — pracownik HoloGen

Tao-kuang — służący Kennedy'ego w Weimarze

Tian Ching — służąca w domu Kao Chena

Tong Chou — pseudonim Kao Chena

Tse — służący w Rezydencji Shanga

Tuan Ti Fo — mistrz wei chi i mędrzec

Tu Ch'en-shih — przyjaciel i doradca gubernatora Schencka

Tung Cai — buntownik z niskich poziomów

Underwood, Harry — Rozproszeniec i członek Izby Reprezentantów w Weimarze

Wang Ti — żona Kao Chena

Wang Tu — przywódca Marsjańskiego Sojuszu Radykalnego

Ward, Kim — urodzony w Glinie naukowiec

Wu Mao — właściciel kiosku z ryżem

Yu — Mistrz Ceremonii / Lunga

ZMARLI

An Liang-chou — książę z jednej z Rodzin Mniejszych

Anderson, Leonid — dyrektor Projektu Rekrutacji

Anna — zabójczym" z Yu

Barrow, Chao — sekretarz Izby Reprezentantów w Weimarze

Barycz, Jiri — naukowiec pracujący dla Projektu Kontroli Myśli

Bercott, Andrei – członek izby reprezentantow w Weinmarze

Berdyczów, Soren—-. głowa SimFic'u, a później przywódca frakcji Rozproszeńcóiyv

Berdyczów, Ylva — żona Sorena Berdyczowa

Brock — strażnik w Domenie

Cherkassky, Stefan — były zabójca ze Służby Bezpieczeństwa i przyjaciel DeVore'a

Chi Hu Wei — Tang Australii, ojciec Chi Hsinga

Ch'in Shih Huang Ti — pierwszy cesarz Chin (panował w latach 221-210 p.n.e.)

Cho Hsiang — podwładny Hong Cao

Chu Heng — kwai albo zabójca do wynajęcia; wynajęty przez DeVore'a

Chun Wu-chi — głowa rodziny Chun (jednej z Dwudziestu Dziewięciu Rodzin Mniejszych)

Chung Hsin — „Lojalność"; wasal Li Shai Tunga

Clarac, Armand — dyrektor Projektu „Nowa Nadzieja"

Coates — strażnik w Domenie

Cook — strażnik w Domenie

Cutler, Richard — przywódca ruchu „Amerykańskiego"

Deio — urodzony w Glinie, przyjaciel Kima Warda z okresu „rehabilitacji"

Donna — zabójczyni z Yu

Douglas, John — głowa jednej z kompanii, Rozproszeniec

Duchek, Albert — administrator Łodzi

Ebert, Klaus — właściciel Korporacji GenSyn, ojciec Hansa Eberta

Ecker, Michael — głowa jednej z kompanii, Rozproszeniec

Ellis, Michael — asystent dyrektora Spatza w Projekcie Kontroli Myśli

Endfors, Pieter — przyjaciel Knuta Tolonena i ojciec Jenny, żony Tolonena

Erkki — ochroniarz Jelki Tolonen

Feng Chung — Wielki Szef Triady Kuei Chuan (Czarnego Psa)

Feng Lu-ma — soczewkarz

Feng Shang-pao — „Generał Feng", Wielki Szef Triady 14K

Fest, Edgar — kapitan Służby Bezpieczeństwa

Fu Ti Chang — trzecia żona Li Yuana

Gesell, Bent — przywódca organizacji terrorystycznej Ping Tiao

Griffin, James B. — ostatni prezydent Imperium Amerykańskiego

Haavikko, Vesa — siostra Axela Haavikko

Heng Chi-po — minister transportu Li Shai Tunga

Henssa, Eero — kapitan straży na pokładzie orbitującego

pałacu Yangjing Herrick — specjalista od nielegalnych transplantacji Ho Chin — „Ho Trzy-Palce", Wielki Szef Triady Żółte

Sztandary Hoffmann — major Służby Bezpieczeństwa Hong Cao — pośrednik działający w imieniu Piotra Lehmanna Hou Ti — T'ang Ameryki Południowej; ojciec Hou Tung Po Hsiang K'ai Fan — książę z rodziny Hsiang Hsiang Shao-erh — głowa rodziny Hsiang (jednej z Dwudziestu Dziewięciu Rodzin Mniejszych) Hsiang Wang — książę z rodziny Hsiang Hua Shang — jeden z zastępców Wong Yi-suna Hui Tsin — „Czerwony Pal" (426 albo Wykonawca) Triady Zjednoczonych Bambusów

Hwa — „krwawy" mistrz; zawodnik w walkach wręcz pod Siecią

Joan — zabójczyni z Yu

Kan Jiang — „Suchy Strumień", marsjański osadnik i poeta

K'ang A-yin — szef tongu Tu Sun

K'ang Yeh-su — siostrzeniec K'ang A-yina

Kao Jyan — zabójca; przyjaciel Kao Chena

Kennedy, William — prapradziadek Josepha Kennedy'ego

Krenek, Henryk — główny reprezentant Kolonii Marsjań-skich

Krenek, Irina — żona Henryka Kreneka

Krenek, Josef — głowa jednej z kompanii

Krenek, Maria — żona Josefa Kreneka

Kriz — przywódczyni oddziału zabójczyń z Yu

Kubinyi — jeden z zastępców DeVore'a

Kung Wen-fa — znany adwokat z Marsa

K'ung Fu Tzu — Konfucjusz (551-479 p.n.e.)

Kustow, Bryn — Amerykanin, przyjaciel Michaela Levera

Lai Shi — druga żona Li Yuana

Lao Jen — współpracownik ministra Lwo Kanga

Lehmann, Piotr — podsekretarz w Izbie Reprezentantów i pierwszy przywódca frakcji Rozproszeńców; ojciec Stefana Lehmanna

Lever, Charles — głowa gigantycznej Korporacji ImmVac, ojciec Michaela Levera

Lever, Margaret — żona Charlesa Levera i matka Michaela Levera

Li Chin — „Li Bez Powiek", Wielki Szef Triady Wo Shih Wo

Li Ch'ing — T'ang Europy; dziadek Li Yuana

Li Han Ch'in — pierwszy syn Li Shai Tunga i dziedzic tronu Europy; brat Li Yuana

Li Hang Ch'i — T'ang Europy; pradziadek Li Shai Tunga

Li Kou-lung — Tang Europy; dziadek Li Shai Tunga

Li Pai Shung — siostrzeniec Li China i jego następca

Li Shai Tung — T'ang Europy; ojciec Li Yuana

Lin Yuan — pierwsza żona Li Shai Tunga, matka Li Han Ch'ina i Li Yuana

Liu Chang — sutener i zarządca burdelu

Liu Tong — zastępca Li China

Lo Han — szef jednego z tongów

Lu Ming-shao — „Wąsacz Lu", Wielki Szef Triady Kuei Chuan

Lukę — urodzony w Glinie, przyjaciel Kima Warda z okresu „rehabilitacji"

Lwo Kang — minister Edyktu za czasów panowania Li Shai Tunga

Maitland, Idris — matka Stefana Lehmanna

Man Hsi — szef jednego z tongów

Mao Liang — księżniczka z jednej z Rodzin Mniejszych i członek „Rady Pięciu" Ping Tiao

Mao Tse Tung — pierwszy cesarz z dynastii Ko Ming (panował w latach 1948-1967)

Meng Te — zastępca Lu Ming-shao

Mień Shan — pierwsza żona Li Yuana, matka Li Kuei Jena

Milne, Michael — prywatny detektyw

Ming Huang — szósty cesarz z dynastii T'ang (panował w latach 713-755 n.e.)

Mo Yu -— porucznik Służby Bezpieczeństwa w Domenie

Moore, John — głowa jednej z kompanii, Rozproszeniec

Mu Chua — Madame „Domu Dziewiątej Ekstazy"

Mu Li — „Żelazny Mu", Wielki Szef Triady Wielki Krąg

Parr, Charles — głowa jednej z kompanii, Rozproszeniec

Pavel — młody człowiek z Plantacji

Peck — jeden z zastępców K'ang A-yina (ying tzu albo „cień")

Peskova — porucznik straży na Plantacjach

Ross, Alexander — głowa jednej z kompanii, Rozproszeniec

Ross, James — prywatny detektyw

Sanders — kapitan Służby Bezpieczeństwa w Arsenale Helm-stadt

Schwarz — jeden z zastępców DeVore'a

Shang — „Stary Shang"; nauczyciel Kao Chena z dzieciństwa

Shang Chu — pradziadek Shang Han-A

Shang Wen Shao — dziadek Shang Han-A

Shen Lu Chua — specjalista komputerowy i członek „Rady Pięciu" Ping Tiao

Shepherd, Amos — pra-pra-pra-pradziadek (i genetyczny „ojciec") Bena Shepherda

Shepherd, August — „brat" Bena Shepherda (żył w latach 2106-2122)

Shepherd, Hal — ojciec (i genetyczny „brat") Bena Shepherda

Shepherd, Robert — pradziadek (i genetyczny „brat") Bena Sheperda oraz ojciec Augusta Shepherda

Shu San — współpracownik ministra Lwo Kanga

Siang — instruktor sztuki walki, nauczyciel Jelki Tolonen

Si Wu Ya — „Jedwabisty Kruk", żona nadzorcy Sunga

Spatz, Gustav — dyrektor Projektu Kontroli Myśli

Spentze, Leena — „Nieśmiertelna" i była kochanka Charlesa Levera

Ssu Lu Shan — urzędnik w ministerstwie

Sun Li Hua — ochmistrz Wewnętrznych Komnat Wang Hsiena

Sung — nadzorca na Plantacji

Tarrant — głowa jednej z kompanii

Teng Fu — strażnik na Plantacji

Tewl — „Ciemność", wódz ludzi z tratw

Tolonen, Hanna — ciotka Knuta Tolonena

Tolonen, Helga — żona Jona Tolonena, ciotka Jelki Tolonen

Tolonen, Jenny — żona Knuta Tolonena i córka Pietra End-forsa

Tolonen, Jon — brat marszałka Knuta Tolonena

Tong Chu — kwai, zabójca do wynajęcia

Tsao Ch'un — despotyczny założyciel Chung Kuo (panował w latach 2051-2087 n.e.)

Tsu Tiao — T'ang Azji Zachodniej, ojciec Tsu Ma

Tu Mai — strażnik w Domenie

Vesa — zabójczym z Yu

Virtanen, Per — major Służby Bezpieczeństwa Li Yuana

Visak — zastępca Lu Ming-shao

Wang Chang Ye — pierwszy syn Wang Hsiena

Wang Hsien — Tang Afryki; ojciec Wang Sau-leyana

Wang Lieh Tsu — drugi syn Wang Hsiena

Wang Ta-hung — trzeci syn Wang Hsiena; starszy brat Wang Sau-leyana

Wei Feng — T'ang Azji Wschodniej, ojciec Wei Chan Yin

Weis, Anton — bankier, Rozproszeniec

Wen Ti — „Pierwszy Przodek" Miasta Ziemia/Chung Kuo, znany także jako Liu Heng (rządził Chinami w latach 180-157 p.n.e.)

Wiegand, Max — jeden z zastępców DeVore'a

Will — urodzony w Glinie przyjaciel Kima Warda z okresu „rehabilitacji"

Wong Yi-sun — „Tłusty Wong", Wielki Szef Triady Zjednoczone Bambusy

Wyatt, Edmund — przemysłowiec, Rozproszeniec i ojciec Kima Warda

Yang Lai — współpracownik ministra Lwo Kanga

Yi Shan-ch'i — książę z jednej z Rodzin Mniejszych

Ying Chai — asystent Sun Li Hua

Ying Fu — asystent Sun Li Hua

Yue Chun — „Czerwony Pal" (426 albo Wykonawca) Triady Wo Sbih Wo

Yun Yueh-hui — „Nieboszczyk Yun", Wielki Szef Triady Czerwony Gang

Ywe Hao — terrorystka z Yu

Ywe Kai-chang — ojciec Ywe Hao

PROLOG — ZIMA 2210

POCHODNIE DUCHÓW

„Ach, cisza, cisza jak we śnie,

a księżyc, szlachetny i bezlitosny,

świeci tak samo o zmierzchu, jak i o świcie.

Nie usłyszysz żadnej elegii, żaden dzwon się nie odezwie.

Zamknęli uroczyście bramę świata zmarłych,

zmuszając mnie do pozostania w kondukcie pogrzebowym,

wiążąc z życiem i żądając, bym odzyskał talent z dawnych dni.

Ach, cisza, ta nieustanna cisza.

Nie słychać żadnej odpowiedzi ani echa,

widać tylko pochodnie duchów, które oświetlają

całe moje życie..."

Duo Duo, Śmierć poety, 1970 n.e.

POCHODNIE DUCHÓW

Wielka sala sądowa była pusta i cicha. Mimo że na nagich, kamiennych ścianach płonęły jasnym ogniem, umieszczone w żelaznych uchwytach, kaganki, to ogromne pomieszczenie zdawało się tonąć w cieniu, a galerie i belki drewnianego sklepienia ginęły w nieprzeniknionym mroku. Z jednej strony sali dwa wielkie kamienne filary obramowywały ogromne, podwójne drzwi. Między tymi filarami stali dwaj mężczyźni. Mimo że byli normalnego wzrostu, na tle tego wysokiego wejścia wyglądali jak karły.

— No cóż, Knut — powiedział jeden z nich, zwracając

swoją podłużną, jakby końską twarz w stronę towarzysza —

wreszcie nadszedł ten dzień. Musisz być dumny, że doprowa

dziłeś sprawy do szczęśliwego końca.

Tolonen uśmiechnął się niepewnie.

— Pracowaliśmy bardzo ciężko, aby to osiągnąć, prawda,

Chi Hsunie? A jednak teraz, kiedy nadszedł wreszcie ten dzień,

nie czuję satysfakcji, a jedynie dziwny smutek. To tak, jakbym

zapomniał o nim, jakbym nie odbył właściwej żałoby po nim.

Ale teraz wszystko jest już zrobione. Teraz, kiedy mają zapaść

ostateczne decyzje...

Umilkł, patrząc gdzieś w ciemność. Chi Hsun wyciągnął rękę i dotknął ramienia marszałka w geście pociechy.

— Rozumiem... Klaus Ebert był wspaniałym człowiekiem. Stał zawsze po stronie tego, co dobre, prawe i uczciwe. Strata takiego człowieka była tragedią dla nas wszystkich. Ale jeśli chodzi o ciebie... no cóż, byłeś jego przyjacielem.

— A on moim — odparł Tolonen i uniósł głowę z wyrazem prawdziwego bólu i cierpienia w oczach. — Od czasu gdy byliśmy chłopcami. — Spojrzał ponownie na Chi, a z ust wyrwał mu się dziwny jęk na poły bólu, na poły dawnej,

wspominanej radości. —Marzyłem, Chi Hsunie... Marzyłem, że jego syn poślubi moją córkę. Że jego wnuki będą także moimi wnukami... — przerwał, czując, że wzruszenie dławi mu gardło, że nie jest w stanie już nic więcej powiedzieć.

Główny komisarz patrzył na niego przez chwilę, po czym pokiwał głową.

— Przykro mi, Knut. W świetle tego, co się stało, to

wszystko musi być dla ciebie bardzo ciężkie. Ale posłuchaj.

Słyszałem, że wdowa po Ebercie ma ponownie wyjść za mąż.

Zaskoczony Tolonen spojrzał na niego ze zdumieniem.

— Berta? Nie słyszałem...

— Nie? Mówi się, że czeka na koniec przesłuchań, by to ogłosić.

— Aha... — Tolonen ruszył do przodu, wyszedł na środek sali i zatrzymał się przed wielką, długą, stojącą na podium ławą z pulpitem, która dominowała w tej części pomieszczenia. Pochylił się do przodu, przycisnął ręce — jedną prawdziwą, a drugą z pozłacanego metalu — do gładkiej, wypolerowanej powierzchni i przez chwilę patrzył w milczeniu na puste miejsca, na których za kilka godzin zasiądą komisarze, by rozstrzygnąć przyszłość GenSynu. Następnie odwrócił się i spojrzał na Chi Hsuna.

— Gdzie to wszystko się podziało? Cały czas zadaję sobie to pytanie. Gdzie one zniknęły — nasze dawne marzenia? Wydawały się tak realne, tak pewne. Jak to się mogło tak źle potoczyć?

Chi Hsun opuścił wzrok, po czym podszedł do niego.

— To już przeszłość, Knut. Nie możemy jej zmienić. Ale

przyszłość... no cóż, na nią możemy mieć jakiś wpływ. To

po to pracujemy, prawda? A w ciągu najbliższych dni musimy

pracować jeszcze więcej, aby się upewnić, że rezultat będzie jak

najlepszy.

Tolonen spojrzał mu prosto w oczy, a gdy się odezwał, w jego głosie dało się wyczuć zmęczenie:

— Ale co to znaczy najlepszy rezultat? Przyglądanie się, jak

wszystko dziedziczy ten utracjusz Lutz?

— Myślisz, że tak się stanie? Tolonen westchnął i skinął głową.

— A co z Bertą Ebert? Tolonen skrzywił się.

— W najlepszym razie może liczyć na dożywotni udział w zyskach. I być może na jakąś wypłacaną co rok sumę, która będzie odpowiadała wysokością temu, co na swoje prywatne potrzeby dostawała od Klausa. Och, zapewne pozwolą jej zatrzymać rezydencję, ale jeśli chodzi o kompanię...

— A jeśli Lutz Ebert odziedziczy całość? Jak myślisz, co się wtedy stanie? Czy GenSyn znowu się stanie taką siłą, jaką był?

Tolonen wzruszył ramionami.

— Któż to może wiedzieć? Jeśli Lutz ma choć odrobinę rozsądku, zatrzyma obecny zarząd i pozwoli mu prowadzić interesy. Wątpię jednak, by tak uczynił. W ciągu kilku ostatnich lat otoczył się wieloma nowymi „przyjaciółmi", do których należy także rodzina jego obecnej żony. Podejrzewam, że gdy tylko zostanie uznany za spadkobiercę, wprowadzi ich wszystkich do zarządu. Jeśli tak się stanie, trudno powiedzieć, jaka będzie przyszłość GenSynu. Prawdopodobnie nie najlepsza.

— A te wszystkie plotki? No wiesz, te o związku Lutza ze swoim bratankiem, zdrajcą Hansem?

Tolonen opuścił wzrok z kwaśną miną.

— Ach, to. Mój zespół dochodzeniowy badał tę sprawę przez prawie cały rok.

— I?

— I nic. Były wprawdzie jakieś ciemne interesy, sprawy tego typu, że gdyby media dowiedziały się o nich, stałby się jeszcze mniej popularny niż teraz, ale nic, co łączyłoby go z Hansem. I pewnie nie dowiemy się niczego takiego, chyba że znajdziemy tego młodego człowieka.

Chi Hsun zerknął na podium, a następnie znowu spojrzał na starego marszałka.

— A twój pan, Li Yuan... co on myśli o tych wypadkach?

Tolonen odwrócił wzrok, a na jego twarzy pojawił się wyraz

zakłopotania i wyraźnego zmartwienia.

— Mój pan został wprowadzony we wszystkie szczegóły.

Jego główną troską jest zapewnienie stabilizacji i dlatego nie

życzy sobie żadnych nieprzewidzianych wydarzeń.

Była to dyplomatyczna odpowiedź, Li Yuan bowiem od dnia śmierci swoich żon usunął się na bok i żył w pewnym odosobnieniu, pozwalając, by jego kanclerz, Nan Ho, prowadził wszystkie bieżące sprawy państwa. Jednakże tam, gdzie chodziło o GenSyn, zdanie Li Yuana miało ogromne znacze-

nie. GenSyn był wciąż największą kompanią Chung Kuo i do tego od dawna związaną z rodziną Li. Osłabienie siły tej gigantycznej korporacji oznaczało jednoczesne osłabienie potęgi władcy Tolonena. Nie wiadomo było, czy pozwoli on na to, by dostała się ona w ręce nieudolnego brata przyrodniego Klausa Eberta, Lutza.

Z drugiej strony, cóż mógł zrobić, by tak się nie stało?

Każdy z Siedmiu — Tangów rządzących Chung Kuo — mianował własnego przedstawiciela, który miał zasiąść w Komitecie Przesłuchującym i dbać o interesy swoich władców. Było zupełnie nie do pomyślenia, by Li Yuan mógł podważyć ich decyzję. Pomimo to pozostawały jeszcze inne środki.

Chi Hsun powiódł wzrokiem po pustych ławkach sali sądowej i westchnął. GenSyn. Gdziekolwiek się spojrzało, wszędzie widać było efekty działalności tej wielkiej kompanii: w substytutach żywności dostarczanej na najniższe poziomy; w taniej opiece medycznej tak popularnej na średnich wysokościach; w całej gamie najrozmaitszych protez i opóźniających starzenie produktów używanych przez najbogatszych. Przede wszystkim jednak znana była z syntezy genetycznej, z tworzenia tych dziwnych, cudownych i zaprojektowanych z myślą o zaspokojeniu wszelkich gustów stworzeń, które wyrastały w jej kadziach: służących i dziwek, sportowców i artystów estradowych, kozło-ludzi i woło-ludzi, brutalnych ochroniarzy i płaskotwa-rzych, okrutnych Hei, których Służba Bezpieczeństwa używała do tłumienia rozruchów. GenSyn był rogiem obfitości dostarczającym dobra na każdy poziom — jednym z wielkich filarów, na którym wspierało się Chung Kuo. Teraz jednak wszystko to było zagrożone.

Chi Hsun popatrzył ponownie na marszałka. Dokładnie w tej samej chwili Tolonen odwrócił się od podium i rzucił mu smutne, zmęczone spojrzenie. Widoczne za jego plecami kaganki zamigotały, sprawiając, że cień pogłębił się jeszcze, stapiając się w jedno z drewnem i kamieniami, z których zbudowano tę starą salę.

— No cóż... — powiedział starzec. — Chodźmy już, mistrzu Chi. Sen. To jest lekarstwo. Noc dobrego snu, prawda? Jutro i tak nadejdzie za prędko...

* * *

Później, kiedy został już sam w apartamencie, Tolonen stanął przed lustrem i zaczął się wpatrywać w swoją twarz, usiłując w tych nieregularnych, kanciastych rysach dostrzec jakieś podobieństwo do twarzy człowieka, którym był kiedyś.

Przez całe życie poświęcał bardzo mało czasu na analizę samego siebie. Tego typu potrzebę zawsze uważał za objaw słabości i zwalczał ją, gdyż naruszała sztywne ramy samodyscypliny, którą sobie narzucił. Jednakże ostatnio, gdy miał coraz więcej wolnego czasu i coraz bardziej brakowało mu towarzystwa córki, Jelki, jego myśli zaczęły się zwracać ku sprawom, które do tej pory odsuwał. Jeszcze raz przeczytał Kalevala i kiedy się zagłębił w tym wielkim poemacie epickim swego ludu, Finów, odkrył, że w jego umyśle budzą się wspomnienia ludzi od dawna już nieżyjących; przyjaciół, których zapomniał.

Martwi... to było tak, jakby wokół niego powoli umierał cały, wielki świat. Wszyscy ci, których znał i kochał — jego żona, brat i żona brata, jego stary władca Li Shai Tung i najbliższy przyjaciel, Klaus... oni i niezliczone rzesze innych — odeszli. Pozostały tylko duchy. Świat stracił swoją treść, został zredukowany do plamy światła, zwierciadła, twarzy — jego własnej twarzy, która widniała teraz przed nim

Taka twarda twarz... Pierwotna. Jak zwietrzała skała.

I oczy ponure niczym listopadowe niebo.

Uśmiechnął się, ale był to blady, twardy jak stal uśmiech. Promień słońca w zimie. Następnie, głosem, który był tylko nieco wyraźniejszy od szeptu, zaczął miękko mówić do szkła:

„Kiedy dąb w końcu padł,

I drzewo zła zostało zrównane z ziemią,

Raz jeszcze słońce zaświeciło jasno,

Zabłyszczał łagodnie księżyc,

Chmury rozciągnęły się szeroko,

A tęcza spięła niebiosa,

Ponad tonącym w chmurach przylądkiem

I zamglonym szczytem górującym nad wyspą".

Słowa przychodziły mu łatwo, ale nie było to niespodzianką. Rozmyślał nad nimi wciąż i wciąż od nowa, jakby ogar-

nięty jakąś obsesją. Prześladowały go od tygodni, budził się ze snów, szepcząc je bezgłośnie. Snów, w których wielkie Miasto padło, a ziemia ponownie była zielona i pusta... była ziemią jezior i gór.

Dąb... drzewo zła. To był symbol rodziny Shepherdów, rodziny architekta, który zbudował siedem Miast Chung Kuo.

Zadrżał i wziął głęboki oddech. Czyżby się mylił przez całe życie? Chung Kuo... czy ono rzeczywiście było tym drzewem zła z legendy? Jeśli bowiem tak było... wszystko, w co do tej pory wierzył, okazywało się złą klątwą...

Potrząsnął głową i odepchnął od siebie tę myśl. Ostatnio prześladowało go poczucie samotności... ale był zbyt dumny — o wiele za dumny — by się do tego przyznać. Były takie dni, gdy się budził z wrażeniem, iż jest tak nieważki, jakby sam już stał się duchem, innymi razy odwracał się, wyobrażając sobie, że ktoś za nim stoi, po to tylko, by znaleźć pusty pokój... i ciszę. Kim był? Zawsze myślał, że wie. „Człowiekiem", odpowiedziałby kiedyś, jakby to miało znaczenie wykraczające poza wszelkie pytania. Ale teraz... no cóż, kim jest człowiek?

Przez całe siedemdziesiąt sześć lat jego życia takie myśli nie zakłócały jego spokoju. Teraz jednak czuł się tak, jakby gdzieś wewnątrz jego duszy otworzyły się jakieś drzwi, przez które wszedł do środka.

Do środka... tam, gdzie czekały niepewność, sny i myśli, które budziły go w nocy.

Stary... jestem stary...

Zdjął górę piżamy, podniósł prawą rękę do lewego ramienia i przesunął dłoń wzdłuż połączenia, obserwując się w lustrze. Tam, w miejscu, gdzie ciało spotykało się z metalem, widać było cienki pasek miękkiej, wyprawionej skóry zwierzęcej. Działał on jak coś w rodzaju bufora, chroniąc jego skórę przed odparzeniami. Początkowo nie mógł się do tego przyzwyczaić, ale teraz, gdy tego dotykał, było to uczucie przyjemne i dziwnie uspokajające. Żyję, zdawało się mówić.

Wciągnął nosem powietrze, a następnie poruszył swą złotą ręką, zacisnął i rozluźnił sztuczną dłoń, wspominając, jak stracił ramię. Mało wtedy brakowało, a straciłby i życie. To rzeczywiście prawdziwy cud, że żyje tak długo, kiedy tak wielu pragnęło jego śmierci.

Odwrócił się i rozejrzał po wielkim, pogrążonym w cieniu pokoju, Umeblowany był prosto, wręcz po spartańsku. Podwójne łóżko, krzesło, małe biurko — to było wszystko. Pod nogami leżał gruby dywan zakrywający połowę podłogi. Ściany były nagie z wyjątkiem portretu jego żony, który wisiał w niszy, naprzeciw łóżka.

Podszedł bliżej i spojrzał na niego.

— Jak się masz, Jenny Endfors? — zapytał cicho, używając

jej panieńskiego nazwiska. — Czy tam, gdzie jesteś, świeci

słońce?

Uśmiechnęła się z góry do niego. Wiatr zdawał się tańczyć w gałęziach sosen widocznych za jej plecami, a po jej lewej stronie rozciągało się niebieskozielone morze, błyszczące w promieniach wiosennego słońca. Wygląda jak bogini, pomyślał. Bogini zesłana na krótko na ziemię, by potem jej wspomnienie prześladowało go przez całe życie...

Była o trzydzieści lat młodsza od niego. Piękna, jasnowłosa dziewczyna, której śmiech przywodził na myśl lato. Jelka... jego ukochana Jelka była jej odbiciem. Bogowie zdecydowali, że nie dadzą mu nic więcej oprócz tej jednej porcji szczęścia. Jenny zmarła, rodząc mu córkę, a on od osiemnastu lat spał sam.

Samotny... nic dziwnego, że się czuł samotny.

Rozległo się pukanie do drzwi. Odwrócił się, zastanawiając się przez chwilę, czy nie wyobraził sobie tego, ale w tym momencie usłyszał je znowu.

— Tak? — krzyknął głosem brzmiącym siłą i pewnością siebie, której wcale nie czuł.

— Marszałek Tolonen?

To był jego adiutant, Lofgren.

Zmarszczył brwi, po czym podszedł do drzwi i otworzył je. Lofgren był sam. Stał w pustym korytarzu, trzymając przed sobą małą tacę. Z ciemności napłynął zapach gorącej zupy.

— Bertil? Co to jest?

— Ja... ja usłyszałem, że pan krąży po pokoju, panie marszałku. Pomyślałem, że to może trochę pomóc. Nie byłem pewny, czy pan jadł.

Tolonen uśmiechnął się i odstąpiwszy w tył, wpuścił młodego oficera do środka.

— To bardzo miłe z twojej strony. Nie... nie mogłem zasnąć.

— Tak jest, panie marszałku. — Lofgren podszedł do biurka, położył na nim tacę i odwróciwszy się, stanął na baczność.

— Spocznij, chłopcze.

— Tak jest...

Usiadł za biurkiem i zaczął jeść, zaskoczony tym, jak nagle poczuł się bardzo głodny.

— Czy nadeszły jakieś nowe wiadomości? — zapytał między kolejnymi łyżkami zupy, którą łapczywie pochłaniał.

— Tylko jedna... od pańskiej córki.

— Od Jelki? Skąd, z Callisto?

— Tak jest, panie marszałku. Krótki, zagęszczony przekaz. Zachowałem jego kopię w pańskim katalogu osobistym. Jeśli pan chce, mogę to natychmiast wyświetlić...

Tolonen podniósł do ust następną łyżkę zupy i pokręcił głową.

— Pokaż mi to jutro z samego rana. Kiedy będę się ubierał.

— Tak jest...

Marszałek uśmiechnął się. Tak, to będzie coś, czego będzie z przyjemnością oczekiwał, coś, co oderwie jego myśli od spraw związanych z przesłuchaniami. Ale wracając do tego...

— Bertil?

— Słucham?

— Jak myślisz, czy mieliśmy rację, pozwalając, by wszystko potoczyło się tym torem. Chcę powiedzieć, że... GenSyn... jest ważny dla nas wszystkich. Jeśli się stanie coś złego...

Zakłopotany Lofgren opuścił głowę. Nieczęsto się zdarzało, by marszałek pytał go o zdanie.

— Sądzę... sądzę, że to zależy od tego, co pan ma na myśli, panie marszałku. Jeśli chce pan powiedzieć, że mieliśmy rację, nie zabijając od ręki Lutza Eberta... no cóż, nie jestem pewny. Ja... ja nie chciałbym się znaleźć w pańskiej sytuacji.

— A gdybyś się znalazł?

Młody oficer spojrzał w bok i lekko zesztywniał.

— Myślę, że postąpiłbym dokładnie tak samo, jak pan.

Tolonen uśmiechnął się.

— Rozumiem. Dziękuję, Bertil. Możesz odejść. Och, i dzię

kuję za zupę. Bardzo mi pomogła.

Odprowadził chłopca wzrokiem, a następnie wstał, przeciągnął się i czując, że ponownie ogarnia go zmęczenie, zaczął przygotowywać się do snu.

Gdybyś tylko wiedział, pomyślał. Gdybyś był tam, Bertilu Lofgrenie, kiedy doradzałem Tangowi, by kazał zabić tego bękarta. Ale teraz było już za późno. O wiele za późno. W tej chwili zabicie go stworzyłoby więcej problemów, niż ich rozwiązało. Poza tym istniały inne sposoby kontrolowania człowieka — subtelniejsze i bardziej skuteczne.

Przeszedł przez pokój, przesłał portretowi żony pocałunek i położył się do łóżka. Naciągnął na siebie cienkie prześcieradło i zamknął oczy. Powieki zaczęły mu nagle ciążyć jak ołów, a myśli zwolniły swój szalony bieg.

A tęcza spięła niebiosa...

Ziewnął i przewrócił się na bok, a myśl, która towarzyszyła tym słowom, zniknęła, jeszcze zanim się uformowała do końca.

Zupa... musiał dodać narkotyku do zupy...

Młody mężczyzna czekał za drzwiami i nasłuchiwał. Kiedy usłyszał chrapanie starca, pokiwał głową i uśmiechając się do siebie, ruszył wzdłuż nieoświetlonego korytarza w stronę swojej kwatery.

* * *

W sali sądowej zapanowała pełna oczekiwania cisza. Ponad podium, gdzie siedzieli urzędnicy, unosił się tuzin kamer, które wirując niczym rój świetlików, przekazywały obserwującym miliardom mieszkańców Chung Kuo nieprzerwany ciąg obrazów. W tej chwili ich obiektywy skupiły się na postaci Chi Hsuna, najwyższego rangą z Siedmiu komisarzy.

Chi Hsun był wysokim, pozbawionym poczucia humoru człowiekiem o podłużnej, końskiej twarzy. Ogółowi znany był przede wszystkim z roli, którą odegrał w czasie procesów degradacyjnych sześć lat temu. Z uwagi na swą nieustępliwość w oskarżaniu tych, którzy przeciwstawili się Siedmiu w czasie „Wojny-która-nie-była-wojną", nazywano go wtedy „Żelaznym Chi". Jako reprezentant Tsu Ma w Komitecie Przesłuchującym z formalnego punktu widzenia był równy wszystkim pozostałym, ale z uwagi na swe ogromne doświadczenie stał się ich naturalnym liderem, i to jemu przypadła rola tego, który otworzy posiedzenie.

Zupełnie z boku, poza stołem, siedział sam marszałek, Knut Tolonen. Sprawował ogólny nadzór nad przesłuchaniami

i w ciągu ostatnich dwóch i pół roku zyskał ogólne uznanie za sposób, w jaki prowadził całą sprawę. Teraz, gdy w końcu zaczynała się publiczna, otwarta faza całej procedury, wyglądał na zmęczonego, a jego, zdałoby się wykuta z granitu, twarz była blada i wymizerowana.

Kamera ruszyła dalej, sunąc powoli nad wielkimi stosami prawniczych ksiąg i dokumentów, ułożonych w trzech rzędach na ławach stojących na środku sali, a potem, równie wolno, uniosła się nad stopniami, wyławiając najpierw wysoką, będącą jakby uosobieniem zimnej elegancji sylwetkę Berty Ebert, która siedziała między córkami po prawej stronie sali, a następnie, minąwszy szereg ogólnie znanych postaci, skoncentrowała się na twarzy Lutza Eberta, przyrodniego brata nieboszczyka. Przez chwilę kamera nie ruszała się, pozwalając, by ta twarz o słabych, zawilgoconych oczach i niepewnych, nie budzących zaufania rysach sama obnażyła się na oczach widzów, a następnie ruszyła znowu pośród mrowia znakomitości telewizyjnych i rozmawiających z podnieceniem zwykłych gapiów, aż w końcu zatrzymała się na krępej, ale ubranej z prawdziwym wyrafinowaniem sylwetce Henri'ego Lanouet-te'a, który siedział między bankierami i biznesmenami — zarówno Han, jak i Hung Mao — tworzącymi jego frakcję. Jeszcze przez chwilę słychać było w sali cichy szmer prowadzonych szeptem rozmów. Następnie, gdy rozległy się dwa uderzenia ceremonialnego dzwonu — jeden ton wysoki, drugi niski — zapadła cisza i przez drzwi znajdujące się z tyłu sali wkroczyli adwokaci trzech stron, kierując się w stronę umieszczonej na podium ławy, na której siedzieli komisarze.

Chi Hsun odczekał, aż ustawią się przed nim, po czym wykonał ręką nieznaczny gest. Na ten znak główna grupa reprezentantów prawnych — około trzydziestu — ruszyła w kierunku przydzielonych im ław znajdujących się po lewej stronie sali. Przed komisarzami zostało tylko trzech głównych adwokatów.

I tak w końcu doszli do tego punktu: formalnego przedstawienia dowodów. Pierwszym, który miał wystąpić, był Tung Li-so, główny adwokat Berty Ebert i jej trzech córek.

Tung Li-so rozpoczął swoją przemowę, ale zdołał wypowiedzieć zaledwie kilka słów, kiedy przerwał i spojrzał w prawo. Z miejsc przeznaczonych dla publiczności zszedł stary Han

i stał teraz przed Żelaznym Chi, skłoniwszy z szacunkiem głowę. Kiedy się wyprostował, rój zdalnie sterowanych kamer unosił się tuż nad nim.

— Proszę o wybaczenie, Wasze Ekscelencje — zaczął —

ale pragnąłbym przedstawić przed komisją nowe dowody

w sprawie ustalenia spadkobiercy GenSynu.

Zdziwiony Chi Hsun patrzył przez chwilę na starca, po czym rzucił pytające spojrzenie Tolonenowi.

— Mam nowe, rozstrzygające dowody. Jeśli Wasze Ekscelencje pozwolą...

— Posłuchajmy, co ma do powiedzenia! — krzyknął ze swego miejsca znużonym głosem Tolonen. — Ale niech się pospieszy. Zbyt długo już zwlekaliśmy!

— W porządku — burknął niechętnie Chi Hsun, patrząc ponuro i groźnie na przybysza — ale jeśli zmarnujesz czas komisji, postawię cię w stan oskarżenia, rozumiesz?

— Rozumiem, Wasza Ekscelencjo.

— Dobrze. A więc podaj swoje nazwisko, powód tego wystąpienia i miejmy to już za sobą.

— Dziękuję, Wasza Ekscelencjo. Nazywam się Ku Hsien--ch'eng i jestem adwokatem jedynego, prawowitego spadkobiercy majątku Klausa Eberta.

Żelazny Chi, oszołomiony tym, co usłyszał, bezwiednie skinął głową i czekał na dalsze słowa adwokata Ku, ale stary człowiek po prostu się odwrócił. W tej samej chwili, jakby w reakcji na jakiś niesłyszalny rozkaz, drzwi w końcu sali otworzyły się i do środka weszło ośmiu siwobrodych adwokatów, z których każdy dźwigał wielki stos dokumentów i tekstów prawniczych. Podeszli do ławki, na której leżały inne dokumenty i odsuwając je na bok, zaczęli układać tam swoje teczki.

— Siedem kopii — powiedział Ku, zwracając się do Żelaz

nego Chi, jeszcze raz się kłaniając. — Tak jak komisja tego

wymaga.

* * *

W sądzie zapanował chaos. Adwokaci wszystkich zainteresowanych stron zerwali się ze swoich miejsc w ławach zajmujących lewą stronę sali, krzycząc w stronę komisarzy, by

oddalili te nowe dowody, podczas gdy sami komisarze także zaczęli się kłócić między sobą na temat legalności dodatkowego wystąpienia. Pośród tego całego zamętu i zgiełku stał Ku Hsieh-ch'eng z pochyloną głową i lekkim, prawie enigmatycznym uśmiechem na twarzy.

Lutz Ebert podniósł się ze swego miejsca w ławach przeznaczonych dla publiczności i zmrużywszy podejrzliwie oczy, patrzył w dół. Siedząca w pobliżu Berta Ebert także wbiła wzrok w środek sali i tylko jej zaciśnięte na udach dłonie świadczyły o uczuciach, jakie skrywała za murem swego lodowatego spokoju i opanowania. Tylko Lanouette zdawał się być lekko rozbawiony, jakby został wcześniej ostrzeżony o tym, co ma się wydarzyć.

Tolonen nachylił się nad ramieniem Chi Hsuna i czytając wraz z nim krótkie streszczenie wystąpienia adwokata Ku, zastanawiał się — na tyle głośno, by najbliższa z kamer mogła to uchwycić — kto też, na litość boską, mógł wystąpić z żądaniem uznania jego prawa do miliardów GenSynu. Odpowiedź na to pytanie, kiedy w końcu do niej dotarł, sprawiła, że roześmiał się, na wpół z zaskoczenia, na wpół z odrazy.

— Oby bogowie nam pomogli! —powiedział cicho, patrząc w oczy Żelaznemu Chi. — Miejmy nadzieję, do diabła, że to nie jest prawda!

* * *

Tolonen siedział za swym biurkiem w pokoju Niższego Komitetu. Wisząca w pobliżu, staroświecka lampa oświetlała wielką płachtę skomplikowanych wykresów, którą rozłożył przed sobą. Na pozostałej powierzchni biurka piętrzyły się wielkie stosy akt, dysków i starych tekstów prawniczych. W cieniu poza jasnym kręgiem światła siedział jego adiutant, porucznik Lofgren.

Marszałek uniósł głowę i potarł prawą ręką oczy. Widoczna poza oknem widokowym ciemność zdawała się ustępować zbliżającemu się rankowi. Jego lewe ramię zaczęło boleć, jak to się zawsze działo, gdy był zmęczony, ale to było całkowicie zrozumiałe, gdyż pracowali nad tym nowym kompletem dowodów przez większą część dnia i nocy. Teraz jednak wszystko było już jasne.

Ziewnął i spojrzał z uśmiechem na młodego mężczyznę.

— Która godzina, Bertil?

— Dwadzieścia minut temu zabrzmiał piąty dzwon, sir. Tolonen pokiwał głową i rozparł się w fotelu, przyglądając

się w zadumie ogromnej masie materiału, którego jeszcze nawet nie dotknął. Wiele pozostało do przejrzenia — wystarczająco wiele, by komisja miała zajęcie przez jeszcze jeden miesiąc — ale widział dość, by zrozumieć, że miał rację. To była poważna sprawa. Bardzo poważna.

Odwrócił się i jeszcze raz popatrzył na młodego oficera.

— Co o tym sądzisz, Bertil? Czy miałem rację, nie dopusz

czając do tego komitetu?

Porucznik zastanawiał się przez chwilę, po czym odpowiedział:

— Na podstawie tego, co widziałem, sir, uważam, że nie

miał pan wyboru. Odsuwając Żelaznego Chi i komitet, dał pan

Li Yuanowi szansę na uzyskanie przewagi. Gdyby Tu Chung,

człowiek Wang Sau-leyana, poznał choć część tych dokumen

tów, jego pan prawie na pewno natychmiast by interweniował.

A tak, Li Yuan ma czas, by zapobiec wykorzystaniu tego przez

Wanga przeciwko sobie.

Tolonen wciągnął nosem powietrze. To wszystko było prawdą. Jednakże nie mógł zablokować następnej sesji przesłuchań, która miała się odbyć jeszcze tego dnia. Gdyby to zrobił, byłoby to ni mniej, ni więcej, tylko zaproszenie T'anga Afryki do tego, by się bezpośrednio wtrącił do sprawy. A tego właśnie starał się uniknąć przez cały czas. Nie... jego problemem było znalezienie sposobu na właściwe rozegranie tego wszystkiego. Na obrócenie tej informacji na korzyść Li Yuana.

Ponownie spojrzał na swego adiutanta.

— W chwili obecnej Wang wie tylko tyle, że w sprawie nastąpił nieoczekiwany zwrot. Nie ma jednak pojęcia o tym, jak poważny jest to zwrot. Jeśli wszakże zezwolę, by te nowe dowody zostały zaprezentowane komitetowi, Wang dowie się o wszystkim w ciągu godziny.

— A jednak nie ma pan żadnego wyboru. Jeśli nałoży pan embargo na te dowody, rezultat będzie taki sam. Tu Chung zaprotestuje, a kiedy jego protest zostanie zignorowany, Wang Sau-leyan będzie miał pretekst, by wkroczyć. W tych okolicznościach najlepiej będzie, być może, wziąć byka za rogi.

Uderzyć, zanim kuzyn naszego pana zorientuje się, co się dzieje. — Lofgren uśmiechnął się. — Dlaczego nie zezwolić adwokatowi Ku na to, by natychmiast zaprezentował swoje dowody? Zanim Żelazny Chi i reszta będą mieli szansę je obejrzeć.

Tolonen wyprostował się w fotelu.

— Czy możemy to zrobić?

— Dlaczego nie? Można zasugerować Chi Hsunowi, że dzięki temu ta „przerwa w pracy" zostanie szybciej zakończona i komitet będzie mógł wreszcie przejść do właściwych przesłuchań.

Tolonen zaśmiał się i kiwnął głową.

— Podoba mi się to. A Chi Hsun to kupi, jestem tego pewny. Ale co z Li Yuanem? Czy nie powinniśmy go powiadomić?

— Tak szybko, jak to możliwe, panie marszałku. Te nowe dowody wszystko zmieniają. Jeśli nasz pan nie zadziała, i to nie zadziała szybko, nasze najgorsze obawy mogą się urzeczywistnić. Sprawa się przeciągnie i GenSyn upadnie.

— Sądzisz, że może być aż tak źle?

— Jestem tego pewny, panie marszałku. Przecież jeszcze zanim to wypłynęło, Tu Chung sugerował opóźnienie z powodu jakichś drobnych problemów formalnych. Ta nowa sprawa dałaby mu idealny pretekst, by poprosić o długą przerwę. Ciągnęłoby się to latami, które jego urzędnicy wykorzystaliby na poszukiwanie precedensów. W tym czasie cała praca, którą wykonaliśmy w ciągu ostatnich trzydziestu miesięcy, aby ustabilizować handlową pozycję GenSynu, poszłaby na marne. Zaufanie do firmy zniknęłoby w ciągu jednej nocy, a cena akcji poleciałaby w dół. A do tego nie wolno dopuścić.

— Nie. — Tolonen wstał i zdecydowanie pokiwał głową. Na jego kamiennej twarzy pojawił się wyraz determinacji. — Natychmiast skontaktuję się z Li Yuanem i powiadomię go o wszystkim, co wiemy.

* * *

W sali panowała głęboka cisza. Stary Ku Hsien-ch'eng skończył część otwierającą jego przemówienie, pochylił się w niskim ukłonie przed komisarzami, po czym odwrócił się w stronę siedzących w rzędach ław adwokatów.

— Ch'un tzu — powiedział, uśmiechając się uprzejmie.

Z tyłu, nad nimi, na szczycie schodów wiodących w górę, między ich siedzeniami, znajdowały się drzwi. Na znak Ku strażnik sądu wyciągnął zza pasa wielki klucz i wsunął go w jeden z zamków. Kiedy ciężkie drzwi zaczęły się otwierać, wszyscy obecni w sali odwrócili głowy, usiłując dostrzec, co znajdowało się w ciemności za nimi. Przez chwilę nie widać było niczego, po czym w jasno oświetloną przestrzeń sali sądowej wstąpił stary Han odziany w jasnozielone jedwabie. Reakcją na jego pojawienie się było ogólne westchnienie rozczarowania, ale zaraz, tuż za starcem, w towarzystwie dwóch młodych mężczyzn ubranych także w jasnozielone kombinezony, ukazała się młoda dziewczyna. Albo raczej młoda kobieta. Dwudziestokilkuletnia Han w prostej, fiołkoworóżowej chang shan, z białym kwiatem z wełny — tai hsio — który wpięła w przystrzyżone na pazia., kruczoczarne włosy.

Na jej widok rozległ się szmer pełnych podniecenia szeptów, które nagle przerwał krzyk Berty Ebert:

— Jak śmieliście przyprowadzić tu tę kreaturę?! Jak

śmieliście?!

Kamery mediów bzyczały tu i tam i prawie zderzały się ze sobą, gdy ich operatorzy usiłowali uchwycić każdy moment tych sensacyjnych wydarzeń. Córki Berty Ebert także zerwały się na nogi i stojąc za plecami matki, krzyczały, rozwścieczone widokiem nowo przybyłej. Lutz Ebert przycisnął rękę do czoła, aby osłonić oczy, i patrzył ze zdziwieniem na schody.

Młoda kobieta schodziła wolno po schodach, prowadzona przez swych towarzyszy, którzy trzymali ją za ręce. Kiedy znalazła się na dole, rozejrzała się wokół. Wzrok miała błędny, oczy wystraszone jak u młodego zwierzęcia, a na jej ustach pojawił się niepewny, przepraszający uśmiech.

Idący przed nią stary Han zatrzymał się i ukłoniwszy się najpierw Żelaznemu Chi oraz komisarzom, zwrócił się w stronę adwokata Ku. Ku Hsien-ch'eng uśmiechnął się i patrząc na Żelaznego Chi, podniósł głos, aby przekrzyczeć wrzawę panującą w sali.

— Wasze Ekscelencje, pozwólcie, że przedstawię wam głó

wnego świadka roszczenia, z którym występuję...

Jego głos utonął na chwilę w krzykach Berty i jej córek. Ku odwrócił się i wsunąwszy dłonie w rękawy swej szaty, czekał

cierpliwie, aż urzędnik sądowy uspokoi je i zmusi do zajęcia miejsc. Kiedy to się stało, zwrócił się ponownie w stronę podium i ukłonił się przed Żelaznym Chi, jakby to wszystko było jego winą.

— Proszę o wybaczenie, Wasze Ekscelencje. Jak już mówi

łem, pozwólcie, że przedstawię wam młodą damę, Shou Chin

Hsin, bardziej znaną w domostwie Ebertów jako Złote Serce,

byłą konkubinę zdrajcy, Hansa Eberta.

Z prawej strony Ku znowu dobiegły wrzaski. Tym razem sam Żelazny Chi pochylił się gniewnie nad pulpitem i krzyknął:

— Jeszcze jeden taki wybuch z pani strony, madame Ebert,

i obawiam się, że będę musiał usunąć panią z sali na czas

przesłuchań. A teraz niech pani siada i trzyma język za zębami.

Było to bardzo surowe napomnienie, a mimo to Berta Ebert stała jeszcze przez chwilę, patrząc wściekle i wyzywająco na młodą kobietę. Kiedy w końcu usiadła, jej ciało było napięte, a twarz zmieniła się w maskę nienawiści.

Na samej Złote Serce cały ten hałas najwyraźniej nie robił żadnego wrażenia, jakby była w jakiś sposób oddzielona od niego. Było w niej coś dziwnego, coś nie związanego z realnym światem. Krążące nad nią kamery notowały każdy szczegół jej ubioru i sposób, w jaki stała, w jaki poruszały się jej oczy, muskające wzrokiem kontury rzeczy.

Z lewej strony dobiegł do Ku szmer gorączkowych szeptów adwokatów, którzy usiłowali ustalić jakąś wspólną linię postępowania. Kiedy w końcu osiągnęli porozumienie, adwokat Chang, główny reprezentant Lutza Eberta, wstał i odchrząknął.

Żelazny Chi spojrzał w jego stronę i zapytał:

— O co chodzi, adwokacie Chang?

Chang ukłonił się, wyszedł na środek sali i stanął naprzeciw podium.

— Proszę o wybaczenie, Wasze Ekscelencje, ale pragnę, by

zanotowano, iż w imieniu mojego klienta wnoszę protest prze

ciwko wysłuchaniu świadka przedstawionego przez adwokata

Ku. Wyniki badań lekarskich potwierdzą tylko to, co jest

oczywiste już na pierwszy rzut oka. Ta kobieta jest najwyraź

niej szalona. Jakiekolwiek zeznanie złożone przez nią na tym

przesłuchaniu będzie miało wartość nie większą niż paplanina

małego dziecka. Biorąc pod uwagę te okoliczności, proszę komisarzy o odrzucenie zeznań tego świadka.

Chi Hsun spojrzał jeszcze raz na młodą kobietę, a następnie skierował wzrok na Ku Hsien-ch'enga.

— A więc, adwokacie Ku, co ma pan do powiedzenia?

Osobiście podzielam poglądy adwokata Changa. Jeśli zatem

nie poda pan jakiegoś istotnego powodu, dla którego miałbym

pozwolić panu kontynuować, polecę, byśmy przeszli do na

stępnego punktu naszego posiedzenia.

Ku pochylił głowę w ukłonie.

— Z całym szacunkiem, Ekscelencjo, stan umysłu świadka

nie ma żadnego znaczenia dla tego przesłuchania. Nie mam

także zamiaru dać Shou Chin Hsinowi najmniejszej okazji do

tego, by wygłosił choć jedno słowo na ten temat. Istotna jest

jednak sama obecność tej kobiety i dlatego proszę o chwilę

cierpliwości.

— Pozwolę panu kontynuować, adwokacie Ku, ale proszę

się streszczać.

— Dziękuję, Ekscelencjo. — Odwróciwszy się, Ku wyciągnął rękę, zachęcając starego Han w jasnozielonej szacie do wystąpienia naprzód, a następnie, ująwszy jego rękę, podprowadził go do podium.

— Wasze Ekscelencje, to jest profesor K'ang Hung-chang z Instytutu Genetyki Porównawczej w Kunming, ciała powołanego specjalnym edyktem Siedmiu i działającego ściśle w ramach Edyktu Kontroli Technologii. Profesor K'ang specjalizuje się w dopasowywaniu genotypów...

— Proszę o wybaczenie, Wasze Ekscelencje — przerwał

adwokat Chang — ale nie widzę żadnego związku ze sprawą.

Złote Serce była konkubiną Hansa Eberta, tego nie kwes

tionujemy, ale to nie daje jej prawa do występowania z rosz

czeniami, szczególnie w świetle specjalnego dekretu Siedmiu.

Żelazny Chi popatrzył na swych towarzyszy z komitetu i widząc ich aprobatę, zwrócił się ponownie do Ku.

— Jeszcze raz muszę zgodzić się z adwokatem Changiem.

Jeśli nie poda nam pan istotnego powodu do kontynuowania

pańskiego wystąpienia, adwokacie Ku, będę zmuszony oddalić

to roszczenie i polecić, by wszystkie związane z nim notatki

zostały usunięte z oficjalnych zapisów.

Ku ukłonił się.

— Rozumiem, Ekscelencjo. W takim razie przejdę bezpo

średnio do sedna sprawy. Jest dziecko.

Reakcją na te słowa było głębokie, ogólne westchnienie niedowierzania, po czym raz jeszcze sala eksplodowała hałasem. Zaskoczony Chi Hsun usiadł na swoim miejscu. Chang odwrócił się i z otwartymi bezwiednie ustami wpatrywał się w Ku. Większość adwokatów zerwała się na nogi, krzycząc i wymachując papierami.

Chi Hsun nie przerywał tej wrzawy jeszcze przez jakiś czas, po czym podniósł rękę, nakazując ciszę. Kiedy przywrócono coś w rodzaju spokoju, pochylił się i spojrzał w dół na Changa.

— Czy pan o tym wiedział, adwokacie Chang? Chang polizał nerwowo usta i skinął głową.

— Tak, było dziecko, ale zostało zniszczone.

— Zniszczone?

Stojący obok Ku pokręcił głową.

— To niezupełnie tak. Hans Ebert rozkazał, by zostało

zniszczone, a to nie to samo. Jego rozkaz nie został wykonany.

Dziecko zostało zabrane w bezpieczne miejsce i tam ukryte.

Chłopiec żyje. Ma teraz trzy, prawie cztery lata.

Zadziwiony Chi Hsun wyprostował się.

— I pan może tego dowieść, adwokacie Ku?

Ku Hsien-ch'eng ukłonił się i uśmiechnął. Wyglądał jak istne uosobienie spokoju i całkowitego opanowania.

— Jak już mówiłem, Ekscelencjo, to jest profesor K'ang

Hung-chang z Instytutu Genetyki Porównawczej w Kun-

ming...

* * *

W cichym, ciemnym pokoju hologram świecił z widmową intensywnością, a twarz szalonej kobiety jaśniała jakimś dziwnym, wewnętrznym światłem, które zdawało się migotać jak płomień świecy, przeskakując od spokoju do rozpaczy.

Tolonen zacisnął dłonie na krawędzi stołu projekcyjnego i otworzywszy usta, patrzył w dół, zahipnotyzowany widokiem dziecka bawiącego się u stóp matki. Był to krzepki, zdrowy chłopiec o pięknych, ciemnych włosach i wyraźnie euroazjatyckich rysach.

Bękart, pomyślał. Nie można było temu zaprzeczyć. To

było dziecko Hansa Eberta. Ta sama twarz, te same usta, podbródek. Ale nawet i bez tego istniało wystarczająco dużo dowodów. Eksperci pobrali próbki komórek i z najwyższą starannością przebadali wykresy genetyczne oraz pozostałe świadectwa. Konkubina, Złote Serce, była matką, a Hans Ebert ojcem.

Mimo to sprawa nie była wcale oczywista. Hans Ebert był zdrajcą i w normalnych okolicznościach jego rodzina aż do trzeciego pokolenia powinna dzielić jego los. Siedmiu uzgodniło jednak między sobą, że w tym wypadku okoliczności dalekie były od normalnych. Klaus Ebert był jednym z filarów państwa i chociaż już nie żył, było czymś wręcz nie do pomyślenia, by ogłosić go zdrajcą. Tak więc przegłosowano specjalny edykt, który oczyścił jego, jego żony i wszystkich krewnych z winy, ograniczając wyrok Siedmiu do jednego, konkretnego osobnika... Hansa Eberta. Teraz jednak dokument ten nabrał szczególnego znaczenia. Czy dziecko miało podzielić los ojca, czy też na mocy tego edyktu powinno zostać uwolnione od winy?

Decyzja należała do Li Yuana.

Tolonen opuścił wzrok. To była jego wina. Ufał Hansowi. Dałby mu wszystko, absolutnie wszystko. Swoją córkę, Jelkę, nawet swoje życie. I pomyśleć tylko...

Westchnął i potrząsnął głową. Były takie dni, gdy myślał, że to wszystko jest dziełem bogów, którzy zabawiają się z ludźmi, nadając diabłom ludzkie postacie. Kiedy indziej znowu nie mógł się opędzić od wrażenia, że tacy właśnie są. Ludzie. Z całą swoją dziwną dobrocią i nikczemnością.

A ci, którzy to zrobili — którzy ocalili dziecko i wychowali w tajemnicy. Jacy oni byli? I czego chcieli?

Zdumiał się, kiedy się dowiedział, kto za tym stoi. Na liście nazwisk było sześciu najwybitniejszych biznesmenów Miasta Europa. Ale jaki był ich cel? Czy zamierzali prowadzić długoterminową grę? Czy oczekiwali, że dziecko w przyszłości im się odwdzięczy?

A może rację miał Lofgren. Może zostali zmuszeni do tego, by wystąpić właśnie teraz. W końcu jaką mogli mieć korzyść z posiadania potencjalnego dziedzica, kiedy sprawa spadku zostałaby ostatecznie i prawnie rozstrzygnięta. Może zatem musieli po prostu przedstawić swą kartę atutową teraz, albo

patrzeć, jak traci swoją wartość. Mimo to ich ostateczny cel był ciągle niezrozumiały dla marszałka. Jeśli dążyli do zniszczenia GenSynu, najprostszym i najłatwiejszym posunięciem było umożliwienie przejęcia kompanii przez Lutza Eberta i zniszczenie dziecka. Może jednak ta ostatnia część — zabicie chłopca — stało się dla nich zbyt trudne. Może narosło już zbyt wiele sekretów, by było to wciąż realną opcją. Z drugiej jednak strony, może to wszystko było znacznie prostsze. Może widok Lutza Eberta tryumfującego w oczekiwaniu na spadek wystarczył, by skłonić ich do działania.

Jedno było pewne. Jakiekolwiek były ich motywy, nie chodziło tu o altruizm. Nie zainwestowaliby tak dużo czasu i pieniędzy tylko po to, by sprawiedliwości stało się zadość. Niezależnie od rezultatu swych działań, spodziewali się, że będą mieli coś do powiedzenia i do niego, Tolonena, należało zapobieżenie temu. Dopilnowanie, by największa kompania Chung Kuo była wolna od tego typu zobowiązań.

Mimo wszystko cała ta afera przekonała go o jednej sprawie. Świat, który znał, odszedł już w przeszłość. Nastąpiło pęknięcie. Przez niezliczone generacje syn następował po ojcu, ale teraz naturalny syn okazał się fałszywą kukłą, zniekształconym cieniem ojca i ta rzecz — produkt przypadkowego pieprzenia się z kurwą — wyczarowana jakby z powietrza, miała teraz zatkać wyrwę.

Zadrżał. To wszystko jest jak sen. Jak mroczna, złowroga wizja tego, co nadejdzie.

Albo jak klątwa...

* * *

Kiedy drzwi do sali otworzyły się z hukiem, wokół stołu, przy którym siedzieli komisarze, wrzała właśnie gwałtowna kłótnia. Do środka wszedł Tolonen, za którym podążało sześciu żołnierzy z ogolonymi głowami, tworzących jego straż honorową. W sali zapanowała głęboka cisza. Przerwał ją siedzący u szczytu stołu przedstawiciel Tsu Ma, Żelazny Chi, który wstał i powiedział:

— Wybacz mi, Knut, ale mamy właśnie posiedzenie. Uzgodniliśmy...

Tolonen podniósł rękę, by uciszyć starego przyjaciela.

— Wybacz mi, Chi Hsun, wybaczcie mi, ch'un tzu, ale tym

razem nie ma czasu na formalności...

Człowiek Wang Sau-leyana, Tu Chung, zerwał się na nogi.

— Z całym szacunkiem, marszałku Tolonen, ale to nie jest

właściwe. Musimy przestrzegać zasad formalnych.

Tolonen rzucił mu pogardliwe spojrzenie i zwrócił się do

Żelaznego Chi.

— No i jak, Chi Hsun? Każesz mi czekać w przedpokoju jak służącemu? Czy też wysłuchasz tego, co mam do powiedzenia?

— Prostestuję... — zaczął jeszcze raz Tu Chung, ale Tolonen krzyknął na niego:

— Chrońcie nas, bogowie! Trzymaj język za zębami, czło

wieku!

Tu Chung szarpnął głowę do tyłu, jakby otrzymał policzek, po czym usiadł, rzuciwszy marszałkowi ponure spojrzenie.

Siedzący u szczytu stołu Żelazny Chi pochylił się do przodu, a na jego podłużnej twarzy pojawił się wyraz zakłopotania.

— Jakkolwiek zgadzam się z Tu Chungiem, że jest to

w najwyższym stopniu nieprzepisowe, jednak mam wrażenie,

że tym razem powinniśmy zrobić wyjątek i wysłuchać tego, co

marszałek ma nam do powiedzenia. Wybacz mi jednak, Knut,

że będę nalegał, byśmy przegłosowali tę sprawę. Nie chciał

bym, aby później mówiło się, iż zezwalając na to, wyszedłem

poza instrukcje dane mi przez wielką Radę.

Tolonen pochylił głowę.

— Jak sobie życzysz, Chi Hsunie, ale proszę, byście zrobili

to natychmiast, dobrze? Jestem bardzo zajęty.

Żelazny Chi kiwnął głową i popatrzył na pozostałych.

— A więc? Niech wszyscy, którzy są za tym, by zezwolić

marszałkowi na wystąpienie przed komitetem, wyrażą swoją

zgodę.

Od strony długiego stołu dobiegły pomruki zgody. Tylko Tu

Chung milczał uparcie.

Żelazny Chi patrzył na niego przez chwilę, po czym, wzruszywszy nieznacznie ramionami, spojrzał ponownie na Tolonena.

— Uzyskałeś naszą zgodę. Posłuchamy teraz, co masz do

powiedzenia.

Tolonen pochylił się w ukłonie.

— Proszę o wybaczenie, ch'un tzu. To zajmie tylko chwilę waszego czasu. Przyszedłem tu nieofcjalnie, aby poinformować was o decyzji, która zapadła w ciągu ostatniej godziny. Decyzji, którą, jak sądzę, chcielibyście wziąć pod uwagę, rozważając ten złożony i trudny przypadek. — Rozejrzał się wokół, po czym, patrząc prosto na Tu Chunga, dodał: — Ch'un tzu... Zadecydowano, że specjalny dekret dotyczący losu zdrajcy Hansa Eberta będzie miał zastosowanie tylko i wyłącznie do wymienionej w nim osoby, a nie do jego potomstwa.

Głowa Tu Chunga drgnęła, a na jego twarzy pojawił się wyraz zaskoczenia. Otworzył usta, jakby chciał odpowiedzieć marszałkowi, ale zrozumiawszy, iż nie ma już nic do powiedzenia, ukłonił się nisko, uznając swą porażkę.

Tolonen odwrócił się, zauważył zdziwienie malujące się na twarzy Chi Hsuna i pokiwał głową. Stało się. Dziecko odziedziczy wszystko.

* * *

Kiedy Tolonen przybył do Rezydencji Ebertów, było krótko po ósmym dzwonie. Zbliżając się do wejścia, z ciężkim sercem wspominał swój ostatni pobyt w tym miejscu. Przyjechał wtedy, by powiadomić swojego starego przyjaciela o dwulicowości jego syna. Rezultatem tego ostrzeżenia była śmierć starego człowieka i ucieczka Hansa, którego potem osądzono zaocznie i ogłoszono zdrajcą. A teraz mieszkańcami tej wielkiej posiadłości była młoda wariatka i jej syn bękart; chłopiec uznany dekretem Li Yuana za dziedzica całości ogromnego imperium GenSynu.

Podał płaszcz lokajowi i szybkim krokiem ruszył do przodu. Odgłos jego ciężkich kroków niósł się echem po szerokim, wyłożonym płytkami korytarzu. Od śmierci Klausa Eberta dom był prowadzony przez mocno ograniczony zespół służby, ale marszałek pamiętał go z lepszych dni, kiedy pokoje wypełniały tłumy gości, a po korytarzach krzątały się całe gromady kelnerów i lokai.

Dotarłszy do końca korytarza, zatrzymał się i czekał, aż odźwierny odczepi klucz z wielkiego pęku, który wisiał u jego pasa, i otworzy ogromne drzwi prowadzące do ogrodów zajmujących środek rezydencji.

Wyszedł na balkon, uchwycił się mocno poręczy i wdycha-

jąc powietrze, zaczął rozglądać się wokół siebie. Tutaj przynajmniej nic się nie zmieniło. Malutki, kręty strumyk płynął pod niskimi, drewnianymi mostkami. Za nim, na wpół ukryte między krzewami, drzewami i skałami, stały małe, pomalowane na czerwono budynki. A jeszcze dalej, na samym końcu ogrodów, widać było trzy drzewa granatu, stojące niczym trzech starców dzielących się kubkiem wina.

Ileż to razy jako chłopcy siadali wraz z Klausem pod tymi drzewami i mocząc stopy w wodzie, rozmawiali o przyszłości. O swych nadziejach, obawach i planach. Ileż to razy kłócili się na temat wielkich problemów świata. Młodzi ludzie, wypełnieni dziwnym, wizjonerskim entuzjazmem.

Bogowie, pomyślał, poruszony nagle jasnością i wyrazistością tych wspomnień. Wydaje się, że to było zaledwie wczoraj. A przecież upłynęło już sześćdziesiąt lat. Sześćdziesiąt długich lat. A ich marzenia o świecie przyszłości... co z nich pozostało? Nic. Nic oprócz prochu i popiołów, zdrady i gorzkich rozczarowań.

— I wariatek... — dodał cicho, przypominając sobie cel swej wizyty.

Poprzedniego dnia Li Yuan wezwał go do siebie i zapytał, czy odda mu jeszcze jedną przysługę. „Ostatnią", jak ujął to młody T'ang, „zanim zajmiesz się poezją i malowaniem". Roześmiał się i chętnie się zgodził, zadowolony, że teraz, gdy sprawa spadku została ostatecznie załatwiona, może jeszcze przydać się do czegoś. Jednakże to...

Westchnął. Była w tym jakaś gorzka ironia. W tym, że to właśnie on został wybrany opiekunem chłopca. On, mężczyzna siedemdziesięciosześcioletni. Nie chodziło zresztą tylko o jego wiek, ale także o to, że w głębi serca winił się za całą tę sytuację. Gdyby tylko w chwili, gdy dowiedział się o zdradzie Hansa Eberta, poszedł prosto do Li Yuana, Klaus mógłby jeszcze żyć i nie byłoby problemu spadku. On jednak pozwolił, by uczucie przyjaźni wywarło wpływ na jego decyzje. I taki był tego wynik. Szalona kobieta i jej bękart.

Tak, ale przynajmniej wymusił na Tangu wysoką cenę za swoją przysługę. Jelka wracała do domu. Miała być przewieziona bezpośrednio z Callisto na Marsa, a dla zapewnienia bezpieczeństwa jej lotu przeznaczono trzy okręty cesarskiej floty kosmicznej.

Tolonen odepchnął się od poręczy, zszedł na dół i przeszedł-

szy niski mostek, podążył wąską, wyłożoną różowymi i szarymi kamyczkami ścieżką, która, biegnąc między drzewami, prowadziła na drugi koniec ogrodu. O tej porze Złote Serce powinna być w swoim apartamencie, we wschodniej części Rezydencji. A dziecko...

Zwolnił, przypomniawszy sobie nagle, co wtedy powiedziała mu Jelka. Jakie to dziwne, że nie pamiętał o tym aż do tej chwili. Zatrzymał się i zaczął rozglądać wokół siebie. To był wieczór śmierci Li Shai Tunga — ten sam wieczór, gdy DeVo-re zaatakował laboratoria Projektu Kontroli Myśli. Zostawił ją wtedy z Hansem i pojechał, by sprawdzić, co mógłby zrobić. A później ona opowiedziała mu o szalonej dziewczynie i jej odrażającym, różowookim kozło-dziecku, i o tym, że Hans kazał zabić prawdziwe dziecko. Tak było, a on nie chciał jej uwierzyć. Jakby kiedykolwiek go okłamała...

Gdyby tylko jej posłuchał. Gdyby nie próbował zmusić jej do tego okropnego i skazanego na przegraną małżeństwa z Hansem. Gdyby...

Zadrżał, myśląc o niej, będącej tam, na Callisto. Czasami aż zadziwiało go to, jak bardzo za nią tęsknił. Bardziej — znacznie bardziej — niż kiedykolwiek myślał, że to jest możliwe. I chociaż odzywała się do niego regularnie, to nie było to samo. Nie. Brakowało mu wizyt, które składała co wieczór w jego gabinecie, by życzyć mu dobrej nocy. Chciał, by znowu stanęła w milczeniu za jego fotelem, oparła mu lekko ręce na ramionach, delikatnie pocałowała w czoło.

Zacisnął powieki, starając się odpędzić to wspomnienie i myśl, która mu towarzyszyła, ale nic z tego nie wyszło; ostatnio coraz częściej zastanawiał się, czy jeszcze zobaczy córkę. Czy jeszcze choć raz obejmie ją i poczuje ciepło jej policzka przy swoim.

Jesteś głupim, starym człowiekiem, Kmicie Tolonen, powiedział sobie, prostując się. Ale z drugiej strony, co mu jeszcze pozostało? Kogo jeszcze mógłby kochać?

W tej chwili z pokojów znajdujących się przed nim dobiegł go płacz — płacz małego dziecka, wołającego matkę. Syn Hansa Eberta... Uniósł głowę, zdusił w sobie uczucie goryczy — goryczy związanej z tymi wszystkimi zniweczonymi nadziejami, które w nim pokładał — i ruszył do przodu, wiedząc, że spełni swój obowiązek wobec jego syna.

CZĘŚCI —LATO 2211

POŁUDNIOWA STRONA NIEBA

„Góra pnie się w górę, sięgając na pięćdziesiąt li w ciemność,

A ponad nią płoną zimne gwiazdy.

Tutaj, na południowej stronie nieba

Deszcz nigdy nie pada.

Wszystko, czym jesteśmy, nosimy ze sobą

W zamkniętych pakunkach, chroniąc przed powietrzem.

Rzadkie powietrze, wątła nadzieja,

Że ujrzymy jeszcze raz z bliska dom rodzinny.

Czerwony piasek wypełnia nasze buty.

Zatrzymujemy się w gospodach i pijemy na umór,

Nigdy jednak nie mamy dość.

Zagubieni, dryfujemy po morzu pyłu,

Wiedząc, że niektórych pragnień nie można zaspokoić".

Kan Jiang, Pragnienie, 2078 n.e.

ROZDZIAŁ 1

Na morzu pyłu

DeVore stał na obrzeżu ogrodu, oparł jedną rękę na wzmocnionym szkle kopuły i wpatrywał się w mrok marsjańskiej nocy. Na zewnątrz krążyli żołnierze patrolujący teren, a ich pękate skafandry połyskiwały w promieniach gwiazd i dalekiej Ziemi. Było tuż po drugiej w nocy lokalnego czasu i światła odległego miasta przygasły. Za nimi była już tylko ściana ciemności.

Odwrócił się i spojrzał na widoczny po drugiej stronie ogrodu dom gubernatora. Była to wielka, dwupiętrowa hac-jenda, zbudowana w stylu „osadniczym", który obowiązywał przed stu pięćdziesięciu laty. Taras budynku i górne okna oświetlały kuliste lampy, a jego tylna ściana przytuliła się do kopuły. Z trzech stron otaczał go porośnięty bujną zielenią ogród, którego drzewa, krzewy i winoroślą widoczne były w świetle karmazynowych kul, które dryfowały wolno nad pokrytą czarnymi płytkami ścieżką. Ich odbicia, widoczne we wklęsłej powierzchni kopuły, wyglądały jak tuziny malutkich kopii planety.

DeVore popatrzył wokół siebie, czując, że ogarnia go głębokie uczucie satysfakcji. To był przepiękny ogród, źródło radości i rzadkich rozkoszy. Ale chyba największą jego zaletą było to, że tak całkowicie różnił się od tworzonych według sztywnych zasad ogrodów, które można było znaleźć w różnych miejscach Chung Kuo. Nie było tu, na przykład, murów, ani delikatnych, wygiętych w łuk mostków, ani tingów o stromych dachach, czy też ozdobnych pawilonów herbacianych. Był taki otwarty, taki... niewyrafinowany. Lecz nie tylko sam wygląd ogrodu sprawiał DeVore'owi przyjemność — cieszyło go to, że

w trakcie jego projektowania starannie usunięto wszelkie ślady myśli i tradycji Han. Podczas gdy w ogrodzie Han była harmonia i równowaga — atmosfera li, „poprawności" — tutaj miało się wrażenie otwartości, podatności na zmianę. Uśmiechnął się jeszcze szerzej. W gruncie rzeczy było to wielkim, celowym afrontem. Zagraniem na nosie Han, którzy rządzili nimi z daleka.

Ta refleksja sprawiła, że roześmiał się cicho. Tak, w tym , wszystkim było coś trochę barbarzyńskiego — sama przestrzenność tego miejsca przesiąkniętego atmosferą bujnego rozrostu, jedwabiste bogactwo liści i trupie kolory kwiatów trąciły prostactwem. A jednak było to jednocześnie coś nowego. Obraz niepohamowania, niczym nie kontrolowanego wzrostu. Mógł sobie wyobrazić, jak bardzo widok ten byłby odpychający — wręcz odrażający — dla każdego człowieka o mentalności Han. Jak obcy.

Wyciągnął rękę i ścisnął w palcach jeden z szerokich, twardych jak skóra liści. Ziemia, na której stał, była urodzajna i ciemna: wilgotna gleba, która lepiła się jak glina i barwiła palce na brązowo. W pobliżu rosły wielkie hybrydy, które zauważył wcześniej. Podszedł do nich i uniósł delikatnie jeden z ciemnoniebieskich kwiatów. Widziany z bliska w mniejszym stopniu wydawał się kwiatem, raczej czymś w rodzaju po-duszeczki, zarysem twarzy wyciśniętym w masie płatków niczym maska. Na tym, który trzymał w ręce, rysowała się lubieżność, ale inne, widoczne w pobliżu, przedstawiały sobą całą gamę różnych nastrojów — gniewu i miłości, przebiegłości i pożądania, nienawiści, życzliwości i rozpaczy. I wiele innych. DeVore uniósł głowę i wciągnął nosem powietrze, zaintrygowany jego dziwnym, egzotycznym zapachem. Zauważył jednocześnie, że kwiat muskał jego policzek tak delikatnie, jak zwierzę domowe, reagujące na ciepło ludzkiego ciała.

— Są także jadalne — powiedział Schenck, schodząc z ta

rasu. — Powinieneś spróbować.

DeVore popatrzył w oczy gubernatora i uśmiechnął się.

— Może kiedy indziej... Są tu czymś nowym, prawda?

Schenck kiwnął głową i pokonawszy ostatni z szerokich,

ciemnoszarych stopni, zacisnął szarfę, która opinała jego urzędowy strój.

— To przykłady najnowszych osiągnięć naszych nauko-

wców. Nazywamy je „przejściówkami". Są po części warzywami, a po części zwierzętami. Końcowy rezultat trzydziestu lat badań. Piękne, nieprawdaż?

DeVore przyglądał im się przez chwilę. W rzeczywistości wydały mu się czymś raczej szkaradnym — wykroczeniem przeciw naturalności. Mimo to Schenck miał rację. Jeśli nawet same w sobie nie były piękne, to ich idea była. To także było czymś nowym. Czymś, co nie istniało do chwili, gdy Człowiek powołał je do życia. Myśląc o tym, DeVore poczuł, że przebiega go lekki dreszcz i popatrzył na Schencka, kiwając przy tym

głową.

— Przyślę ci trochę —powiedział gubernator, zbliżając się

do niego.

— Dzięki. Powiedz mi teraz, jak poszło.

Schenck wrócił właśnie z uroczystego przyjęcia, które wydano, by uczcić jego ponowny, trzeci z rzędu, wybór na gubernatora Kolonii Marsjańskich. Tego wieczoru do Miasta Kang Kua zjechała cała marsjańska śmietanka towarzyska, reprezentanci wszystkich dziewiętnastu kolonii.

— Zupełnie dobrze — odparł Schenck, zatrzymując się o kilka ch'i od DeVore'a. — Wiesz przecież, jak przebiegają takie spotkania, Howardzie. Aż mnie boli twarz od ciągłego uśmiechania się.

— Pewnie wszyscy podniecali się tymi ostatnimi wiadomościami, co?

— Jakżeżby miało być inaczej. W końcu jest to już oficjalna informacja. — Schenck spojrzał w bok, śmiejąc się do siebie. — Nie możesz sobie nawet wyobrazić, ile razy odciągano mnie dziś na bok. Gdybym choć raz poparł jakiegoś kandydata, musiałbym to robić jeszcze z pięćdziesiąt razy, a że będzie tylko dwudziestu sześciu reprezentantów z Marsa, wpędziłoby mnie to w poważne kłopoty.

DeVore przyglądał mu się przez chwilę, po czym opuścił wzrok.

— A ta druga sprawa?

Schenck zerknął na niego, po czym pochylił się i oderwał jeden z podobnych do masek kwiatów od łodygi. Roślinna twarz zmarszczyła się lekko, a w powietrzu pojawił się nagle intensywny zapach.

— Masz na myśli naszych przyjaciół, kupców?

DeVore skinął głową.

Schenck podniósł kwiat do ust, ugryzł kawałek i spojrzał DeVore'owi w oczy.

— Są zadowoleni, Howardzie. Naprawdę bardzo zadowoleni.

— A więc prototypy okazały się użyteczne?

Schenck sięgnął do kieszeni swego pau i podał swemu rozmówcy malutkie pudełko przypominające pudełeczko do szpilek. DeVore otworzył je.

Owad — termit o odwłoku w kolorach najciemniejszej nocy — przyglądał mu się poprzez warstewkę przezroczystego lodu, a w jego złożonych, owadzich oczach można było dostrzec coś na kształt zaciekawienia.

— Jest na wpół autonomiczny — wyjaśnił Schenck, za

glądając do pudełka. — Możesz wysłać go do gabinetów

twoich rywali, gdzie będzie ci służył jako twoje oczy i uszy. Ma

wzmocniony aparat zmysłowy, a możliwości jego pamięci

można porównać z możliwościami polowych komsetów uży

wanych przez Służbę Bezpieczeństwa. Co więcej, można za

programować go tak, by szukał czegoś konkretnego lub, i to

jest rzeczywiście coś sprytnego, można po prostu kazać, by

wypatrywał wszystkiego, co odbiega od normy. Wygląda na

to, że wystarczy podać mu ogólną informację o tym, co

powinien znaleźć i wysłać go, by zrobił swoje.

DeVore uśmiechnął się, wspominając dzień, kiedy jego kopia przysłała z Ziemi pierwszy prototyp tego urządzenia. To było dzieło Kima Warda — to on zaprojektował tę małą ślicznotkę.

— Robak — powiedział. — Inteligentny robak.

— Na wpół autonomiczna jednostka robotyczna — poprawił go Schenck. — To tylko wygląda jak robak.

DeVore zamknął pokrywkę i wsunął pudełko do kieszeni. Schenck uśmiechnął się, nie próbując nawet go odebrać.

— A Maszyna?

Gubernator podniósł kwiat do ust i odgryzł kolejny, mały kawałek:

— Wysłałem ją. Będzie tam za dwa dni. Sam tego dopilnowałem.

— I zapłacą za nią? Tyle, ile uzgodniliśmy?

Schenck pokiwał głową i rzucił kwiat na ziemię. Leżał pod

ich stopami ze sztywnym, zdawałoby się wiecznym uśmiechem przyklejonym do swej dziwacznej twarzy.

— Zapłacili za wszystko. Co więcej, kopuła będzie gotowa już za dwa tygodnie. I oczywiście zostanie zbudowana zgodnie z twoimi wytycznymi.

— Dobrze. — Ale w tej samej chwili pomyślał, że będzie musiał coś z tym zrobić. Zabezpieczyć się jakoś przed przeciekiem.

— Ach, i jeszcze jedno, zanim pójdę się przebrać. Pojawił się twój stary przyjaciel. Pomyślałem, że może chciałbyś się z nim zobaczyć.

— Przyjaciel? — Spojrzał ponad ramieniem Schencka na taras, uświadamiając sobie nagle, że ukazała się tam jeszcze jedna postać. Był to potężny, ubrany w mundur mężczyzna o szerokich barkach. DeVore zmrużył oczy, próbując go rozpoznać, po czym z głośnym okrzykiem radości rzucił się biegiem w jego stronę.

— Will! Kiedy przyjechałeś? Dlaczego nie dałeś mi znać?

Auden zszedł po schodach w dół, uścisnął DeVore'a, a następnie cofnął się i stanął na baczność z lekko pochyloną głową.

— Przyleciałem wczoraj. Z Callisto. Miałem zamiar na

tychmiast się z tobą skontaktować, ale gubernator poprosił

mnie, bym się wstrzymał. Chciał ci zrobić niespodziankę.

DeVore potrzymał przez chwilę rękę na ramieniu Audena, po czym, wciąż szeroko uśmiechnięty, zwrócił się w stronę Schencka.

— Przynajmniej raz jestem z ciebie zadowolony, Hung-li.

To rzeczywiście cudowna niespodzianka!

Schenck zbliżył się do nich.

— Macie na pewno wiele spraw do omówienia, a więc

zostawię was teraz. Muszę jeszcze przeprowadzić kilka roz

mów, ale potem się do was przyłączę, dobrze?

DeVore patrzył, jak tamten odchodzi, po czym odwrócił się i ujął rękę Audena.

— A więc, kapitanie Williamie Audenie, gdzie się podziewa-

łeś? I co tam, na litość boską, robiłeś? Myślałem, że nie żyjesz!

Auden roześmiał się.

— Mówiąc szczerze, czasami sam też tak myślałem. Ale nie.

Byłem na samej krawędzi systemu. Tam, pośród lodów i skał.

— I? — DeVore przyglądał się z uwagą swojemu zastępcy, wyraźnie zaciekawiony tym, co wyniknie z jego słów.

— I bardzo się cieszę, że jestem już z powrotem. Nawet tu, tak daleko od Ziemi. Mają tam dla nas określenie, nazywają nas ciepło-światowcami. No cóż, wolę już być ciepło-świato-wcem, niż choć jeszcze jeden dzień gryźć z nimi skały. — Wzdrygnął się. — To było okropne. Jak śmierć. Nie zostaliśmy stworzeni do życia w tamtym świecie.

— Ale już wróciłeś. Jakie masz teraz plany?

Auden wzruszył ramionami.

DeVore zastanawiał się przez chwilę, po czym uśmiechnął się.

— Nie obawiaj się. Znajdę ci coś. Zawsze byłeś bardzo użyteczny.

— A jeśli już o tym mówimy... — Auden zawahał się i zerknął na dom, jakby chciał sprawdzić, czy Schenck nie jest w stanie czegoś usłyszeć. — Mam wiadomość — ciągnął, zniżywszy głos. — Coś, czego dowiedziałem się na Callisto. Wygląda na to, że w ciągu tygodnia będzie tu córka marszałka.

Uśmiech DeVore'a zgasł.

— W takim razie musiałeś coś źle usłyszeć, Will. Tientsin dotrze do Marsa dopiero za dwa miesiące.

— To prawda, ale Jelki nie ma na pokładzie Tientsina. Marszałek wysłał nowe rozkazy. Specjalnym statkiem Służby Bezpieczeństwa miała dolecieć do Callisto, a potem przesiąść się na jeden z promów krążących między Jowiszem a Marsem.

— I to dlatego przyjechałeś? Aby mi o tym powiedzieć?

Auden uśmiechnął się.

— Wiedziałem, że to cię zainteresuje. Poza tym Callisto to bardzo mała dziura i istniało duże prawdopodobieństwo, że jeśli tam zostanę, to wpadnę na nią. I co by się wtedy ze mną stało? Zamknęliby mnie i następnym statkiem wysłali do Chung Kuo.

— A więc kiedy się tu pojawi?

— Za trzy dni, w Tien Men K'ou na południu. Zaskoczony DeVore podniósł brwi.

— Tien Men K'ou? To dość niezwykłe, prawda?

— To także wynik rozkazu marszałka. Wygląda na to, że

staje się nerwowy. Widzi, jak się tu rozwija sytuacja i boi się,

że w czasie jej pobytu na Marsie coś się wydarzy. Gdyby mógł,

kazałby ją przewieźć z systemu Saturna bezpośrednio do

Chung Kuo, z pominięciem Marsa, ale to po prostu nie było możliwe. Jednakże Shanyang startuje stąd za tydzień i Tolonen chce, aby Jelka była na jego pokładzie.

DeVore zastanawiał się przez chwilę, po czym kiwnął zdecydowanie głową.

— W porządku. Rozumiem, że tylko ty o tym wiesz?

— Schenck nie wie o niczym.

— Dobrze. I nie powinien wiedzieć. Na gubernatorze można polegać w sprawach dotyczących Marsa, ale nie ma on czasu na rozważanie globalnej sytuacji. Jeśli chodzi o Tolone-na... — Zaśmiał się dziwnie. — No cóż, cieszę się, że wróciłeś, Will. Mam nadzieję, że zostaniesz ze mną?

— Będę zachwycony i zaszczycony.

— Dobrze. — DeVore uśmiechnął się i odwrócił, usłyszawszy jakiś hałas dochodzący z tarasu. To był Schenck, który zamienił oficjalny strój gubernatora na luźne, aksamitne pau. Przesłał im szeroki uśmiech i zawołał:

— Czy napijesz się ze mną przed wyjściem, Howardzie? I ty, Willu?

Podeszli do niego i wznieśli razem toast, gratulując jeszcze raz wyboru na stanowisko gubernatora, a ich śmiech rozległ się po całym wnętrzu kopuły. Na zewnątrz, poza kręgiem światła, zmrożoną ziemię patrolowali żołnierze. Ich skafandry ciśnieniowe połyskiwały w lodowatej ciemności, odbijając promienie błękitno-białego Chung Kuo, wiszącego wysoko na marsjańskim niebie.

Noc zbliżała się do końca. Za trzy godziny będzie świt.

* * *

Miasto Tien Men K'ou nigdy nie spało. Godzinę przed świtem na jego placach i w korytarzach działo się równie wiele, co za dnia. W kwadracie południowym pracownicy gigantycznych zakładów HoloGen, ubrani w wyraźnie widoczne, bruna-tno-żółte kombinezony, wychodzili właśnie z pracy, mijając po drodze swoich zmienników o mętnych jeszcze od snu oczach. Prostytutki ze wschodnich poziomów — zwykłe men hu w wymiętych sukniach, śmierdzące tanimi perfumami — stały w drzwiach, wołając każdego z pijanych przechodniów, który je mijał, podczas gdy w zatłoczonych spelunkach znajdujących

się w pobliżu, podnieceni gracze, młodzi Han z krótko przyciętymi — zgodnie z tradycyjną modą marsjańską — włosami, tłoczyli się grupkami wokół stołów do gry w kości. Na targowiskach w centrum i na zachodzie krzątali się handlarze. Kupowali świeżą żywność, którą dostarczono z farm Tharsis, albo ustawiali swoje stoiska. W tym samym czasie na kosmodromie, w południowo-wschodniej części Miasta, przygotowywano do startu jeden z wielkich statków międzyplanetarnych, a ekipy techników, wyglądających jak grupy opancerzonych owadów, krążyły po powierzchni jego gigantycznego kadłuba. Strażnicy kolonialni, mężczyźni o surowych twarzach, w hełmach na głowach i krwawoczerwonych mundurach z czarnymi szewronami, przemierzali wyższe, zamieszkałe przez zamożnych ludzi, poziomy, które znajdowały się tuż pod krawędzią krateru. Zatrzymywali się tu i tam, by usunąć śpiącego pijaka albo sprawdzić ostatnie ruchy któregoś z młodzieżowych gangów, które pieniły się na zatłoczonych dolnych poziomach wschodniej części Miasta i urządzały sobie przejażdżki windami z Głębi na Skraj. Wszędzie także można było spotkać turystów z zewnątrz, którzy kręcili się na wyższych poziomach w pobliżu kosmodromu, chcąc przed powrotem do swych ponurych, klaustrofobicznych światów nasycić się atmosferą Marsa.

Jeden z tych podróżników, niski, schludnie ubrany mężczyzna o ciemnych, zadbanych włosach i miękkim spojrzeniu swych brązowych oczu, zatrzymał się na środku Alei Chang An i spojrzał w górę, przyglądając się szyldowi widniejącemu nad drzwiami po jego prawej stronie. Na ciemnoczerwonym tle wił się tam czarny smok, który pluł ogniem z zaopatrzonego w ostre kły pyska i walił dookoła siebie kolczastym ogonem. Jego rozżarzone wściekle oczy patrzyły z góry na przybysza, jakby badając, czy będzie miał wystarczająco dużo śmiałości, by wejść. Pod tym ruchomym obrazem migały dwa piktogramy, wzmacniając efekt całości. Hei lung, przeczytał podróżnik. Czarny smok.

Uśmiechnął się i zdecydowawszy, że może spędzić tu godzinę, która pozostała mu do spotkania z braćmi, podszedł do drzwi, przyłożył dłoń do płytki kontrolującej zamek drzwi wejściowych i spojrzał w obiektyw kamery.

Kiedy drzwi otworzyły się z sykiem, poczuł ostry, słodki

zapach mieszaniny oparów alkoholu i tytoniu. I innych używek. Rzeczy, których naturę mógł tylko zgadywać. Pospiesznie, zanim zewnętrzne drzwi zamknęły się, a zamek wewnętrznych z trzaskiem otworzył, wyciągnął z portfela dwa banknoty dwudziestoyuanowe, ukrył je w dłoni, a resztę pieniędzy wsunął do prawego buta, upewniając się przy tym, że nie było ich widać.

Jego wuj został kiedyś obrabowany w takim miejscu, w Mieście Chi Shan, na północy. Biedny człowiek stracił dziesięć tysięcy yuanów i wrócił do domu z pustymi rękami. Koparka rudy, którą miał kupić, pozostała u właściciela, a roczny dochód całej rodziny zniknął jak sen w wyniku chwili nierozwagi. Podróżnik pokiwał głową, wspominając wstyd swego wuja i nastrój smutku, który na długie miesiące ogarnął całą rodzinę. Miał wtedy zaledwie osiem lat, ale tamten czas — pełen poczucia wstydu, rozczarowania i rozpaczy na myśl o wysiłkach całego roku, które poszły na marne — wyrył się na zawsze w jego pamięci. I chociaż rozumiał i podzielał ciekawość swego wuja, był zdecydowany nie dopuścić do tego, by ktoś kiedykolwiek mógł powiedzieć, iż on, Ishida Ikuro, był lekkomyślny.

Zewnętrzne drzwi zamknęły się z sykiem, a zatrzaski szczęknęły, wsuwając się na swoje miejsca. W tej samej chwili otworzyły się drzwi wewnętrzne, a dziwny, odurzający zapach tego miejsca — ta sama woń, której słabe ślady poczuł chwilę wcześniej — uderzył w jego nozdrza z siłą narkotyku.

Był to wielki, podłużny bar z dwoma, może trzema tuzinami stolików i kontuarem w kształcie półksiężyca pod jedną ze ścian. Słychać było cichy szmer rozmów, z ekranu ViewScreen znajdującego się w prawym narożniku dobiegały jakieś głosy, ale samo pomieszczenie było prawie puste. W środku siedziało najwyżej kilkunastu gości, rozproszonych w różnych miejscach sali.

Przeszedł między stolikami, usiadł na jednym z wysokich stołków przy kontuarze i położył przed sobą dwudziestkę w ten sam sposób, jak robili to inni. Prawie natychmiast podszedł do niego barman.

— Proszę o maotai — powiedział Ikuro tak obojętnym tonem, jakby zamawiał to każdego dnia.

Barman kiwnął głową, odszedł i wrócił po chwili z czarką

gęstego napoju z czerwonego sorga. Postawił ją przed nim, nie tykając dwudziestki.

— Dziękuję — powiedział do pleców barmana, ale tamten w ogóle nie zwrócił na niego uwagi.

Ikuro rozejrzał się wokół siebie, zauważył malutki parkiet do tańca, nie zajęte przez nikogo stoliki, a w drugim narożniku wielki ekran MedFacu, którego nikt nie oglądał, i pokiwał głową. Pomimo wczesnej godziny i tylko garstki ludzi rozproszonych po całej sali, wszystko wyglądało tak, jak to sobie wyobrażał. Wciągnął nosem powietrze, wdychając zapach tego miejsca, po czym ujął czarkę obiema rękami, podniósł ją do ust i łyknął, początkowo bojaźliwie, potem z większym zapałem, gdy słodki smak sorga zaatakował jego zmysły.

Odłożył czarkę, grzbietem dłoni otarł usta i spojrzał na wszczepiony w nadgarstek czasomierz. Było pięć po piątej. Dobrze. Pozostanie tu do szóstej. Będzie siedział, zrelaksuje się i wypije jeszcze czarkę lub dwie tego wspaniałego maotai. W końcu zasłużył sobie na to. Jego bracia jeszcze o tym nie wiedzieli, ale ubił w ich imieniu dobry interes. Zaoszczędził im wielu dni targowania się i wiele tysięcy yuanów. Było całkowicie normalne, że wziął sobie godzinę wolnego, by to uczcić.

Rozglądał się wokół siebie, upajając się świadomością, że jest sam w barze na Marsie. Miał wrażenie, że znalazł się w jednym z odcinków serialu telewizji trójwymiarowej, albo że rozpoczyna właśnie jakąś dziwną przygodę. Tylko że to było prawdziwe. Czuł twardą krągłość siedzenia pod sobą, smak napoju z sorga na języku oraz w gardle i zapach bogatej mieszanki środków odurzających w powietrzu. A gdyby odwrócił głowę...

Ikuro zamarł, zauważając to, czego nie dostrzegł, gdy pierwszy raz spojrzał na bar.

Z drugiej strony kontuaru, na wpół ukryty w cieniu, siedział mężczyzna z twarzą zwróconą w bok. W pierwszej chwili Ikuro pomyślał, że się pomylił, ale gdy mężczyzna odwrócił się w jego stronę, pojął, iż miał rację. Nieznajomy miał maskę — protezę twarzową przyczepioną specjalnymi klamrami do szczęki. Nawet z miejsca, w którym siedział, Ikuro mógł dostrzec, że był to jeden z tańszych wyrobów — coś, co nosiłby tylko ktoś bardzo biedny — i zaczął zastanawiać się,

co też stało się temu człowiekowi. Kiedy tamten podniósł czarkę do wąskich, elastycznych ust, Ikuro zauważył, że także jego ręka nosiła ślady obrażeń. Jej bladą skórę osłaniała warstewka lekkiego polimeru.

Ikuro opuścił wzrok i spojrzał na własne odbicie, widoczne na powierzchni krwistoczerwonego płynu. Był świadkiem wielu wypadków, wielu strasznych wydarzeń. Widział nawet umierających ludzi. Jego starszy brat, Kitano, był wśród nich. Jednakże nigdy nie uodpornił się na takie obrazy. Nie potrafił wyłączyć się i stłumić bólu, który czuł, widząc cierpienie innych. To właśnie dlatego znalazł się tutaj, w tym nędznym barze, na dole Miasta, zamiast pozostać w bezpiecznym pokoju hotelowym z braćmi, którzy chrapali w pobliżu. W przeciwieństwie do swych braci chciał bowiem wiedzieć, jak wygląda życie najuboższych. Chciał wiedzieć, co się czuje, żyjąc w ten sposób.

Zerknął jeszcze raz na tego człowieka i opuścił głowę, ogarnięty falą współczucia. Sam także nosił maskę, ale był to wyrafinowany model, który wszczepiano pod skórę. W jego paszporcie można było przeczytać „Han", ale nie był Han. Ani on, ani jego jedenastu braci, czternastu wujów i nieprzeliczona rzesza kuzynów. Sto pięćdziesiąt lat wcześniej, kiedy Tsao Ch'un zniszczył wyspy ich rodzinnej Japonii, oni żyli już w przestrzeni między Marsem a Jowiszem, eksploatując bogactwa naturalne Planetoid Trojańskich. Kiedy w końcu dotarły do nich wieści o wydarzeniach na Ziemi, było to jak grom z jasnego nieba. Kiedy minął szok, zrozumieli, co muszą zrobić. Przyjęli barwy ochronne, stając się Han i zmieniając swoje tożsamości. Jednakże głęboko w duchu, pod maskami, pozostali tymi, kim zawsze byli. Japończykami.

Ikuro podniósł ponownie czarkę i wypił kilka łyków, po czym, usłyszawszy syk zewnętrznych drzwi, odwrócił się i spojrzał w stronę wejścia. Chwilę później rozsunęły się drzwi wewnętrzne i do środka weszło czterech mężczyzn — Hung ~%lao w jednoczęściowych, brunatno-żółtych kombinezonach. Byli już na środku sali, kiedy jeden z nich — krępy, krótko ostrzyżony blondyn — zauważył Ikuro i podniósł rękę, zatrzymując swoich przyjaciół. Przez jakiś czas szeptali coś z podnieceniem, po czym znowu ruszyli do przodu.

Podczas gdy blondyn składał zamówienie, pozostali trzej

przyglądali się Ikuro. Patrzyli na niego bezczelnie, a na ich bladych twarzach malowała się nieskrywana złośliwość. Ikuro opróżnił swoją czarkę, nie zwracając uwagi na to, że silne, czerwone maotai zdaje się przepalać mu gardło. Najwyższy czas, by wyjść. Zanim zaczną się kłopoty.

Pora już, pomyślał, odkładając czarkę i odpychając ją od siebie. Muszę wracać do braci. Ale było już za późno. — Może drinka, przyjacielu?

Była to złowieszcza oferta. Gdyby ją przyjął, znalazłby się w jeszcze większym niebezpieczeństwie niż do tej pory. Słyszał opowieści o podobnych wypadkach. Wszyscy je słyszeli. Historie o ludziach, których najpierw faszerowano narkotykami, a potem ogołacano ze wszystkiego. Opowieści o ludziach zabijanych dla oczu i innych organów. I o tych, których poddano lobotomii i sprzedano do burdeli. Wzdrygnął się w duchu na samą myśl o czymś takim. Nigdy nie pozwoli, by spotkało go takie upokorzenie. Z drugiej jednak strony odrzucenie zaproszenia blondyna było powodem do obrazy. Prawdę mówiąc, nie miał wyboru. Mógł walczyć z nimi teraz albo później.

Wstał i odsunął się od krzesła. Przegra. Wiedział to z całą pewnością. Ale nie zostanie upokorzony. Weźmie z sobą przynajmniej jednego z nich. Dwóch, jeśli mu się uda. Przyjrzał się im z uwagą. Byli to potężni mężczyźni o wielkich muskułach, które wyraźnie rysowały się pod cienkim materiałem ich kombinezonów, ale raczej powolni. Wywnioskował to ze sposobu, w jaki się poruszali. Co więcej, mógł się spodziewać, że go nie docenią; że będą myśleć, iż jest znacznie słabszy, niż był w rzeczywistości. Przywykli do małej grawitacji panującej na Marsie, on natomiast spędził życie w warunkach sztucznie wytwarzanego przyspieszenia, które równe było ziemskiemu. To była jego szansa. Dzięki temu w pierwszych chwilach walki będzie miał przewagę, którą wzmocnią jeszcze jego naturalna zręczność i ruchliwość. Mimo to, prawdę mówiąc, nie było to wiele. Muszą go tylko złapać i będzie po wszystkim. Brutalna siła zrobi swoje.

Ukłonił się i spojrzał na nich śmiało. — Jesteś bardzo uprzejmy, przyjacielu. Innym razem czułbym się w najwyższym stopniu zaszczycony, mogąc przyłączyć się do ciebie na drinka, ale niestety muszę już iść. Obiecałem

staremu przyjacielowi, że wpadnę do niego na śniadanie i spóźnię się, jeśli teraz nie wyjdę. Proszę zatem o wybaczenie. Może innym razem, ch'un tzul

Odpowiedział mu wybuch śmiechu. Nieprzyjemnego, brutalnego śmiechu.

— Innym razem? — krzyknął blondyn, unosząc wyzywają

co podbródek. — Nie sądzę, że będzie jeszcze jakiś inny raz,

przyj acielu.

Wstali i rozstawili się wolno. Jeden z nich odciął mu drogę do wyjścia, a reszta uformowała półokrąg w odległości dwóch, trzech kroków od niego. Który pierwszy, myślał, mierząc ich wzrokiem. Czy powinienem najpierw załatwić najsilniejszego, czy też najsłabszego?

— Zostaw go, Bates — odezwał się ktoś z bliska. — Dot

knij go, a wskażę cię strażnikom.

Ikuro spojrzał w stronę, skąd dobiegł ten głos. Nieznajomy, który siedział po drugiej stronie baru, patrzył prosto na niego. Jego maska w świetle lampy sufitowej lśniła bielą, a policzki wyglądały jak dwie gładkie, kamienne powierzchnie.

Blondyn, Bates, odwrócił się i patrząc z góry na nieznajomego, pochylił się nad nim groźnie.

— Pilnuj swojego pieprzonego interesu, łajzo. A może

chcesz także oberwać?

Mężczyzna wstał i odsunął swoją czarkę na bok. Kiedy zwrócił się w stronę Batesa, Ikuro zauważył, że nie był on wcale mały. W rzeczywistości był nawet większy od swego przeciwnika.

— Zostaw go — powtórzył, a w jego pozornie miękkim

głosie dały się słyszeć stalowe tony. — Radzę ci.

Bates przez chwilę nie ruszał się z miejsca i wysunąwszy głowę do przodu, w stronę tej strasznej, pustej maski, wbił pełen złości wzrok w skrytego za nią człowieka. Kiedy się odwrócił, twarz miał ciemną z gniewu, a napięte mięśnie napęczniały, świadcząc o frustracji i bezsilnej wściekłości. Ępdniósł jedną rękę i wyciągnął ją w stronę Ikuro.

— Tym razem ci się udało, żółtku, ale pilnuj swoich pleców.

Mam zamiar cię dopaść, ty mały pierdolcu, i dopadnę! Zoba

czysz.

Wahał się jeszcze przez moment, po czym zawrócił i ruszył w stronę wyjścia. Jego przyjaciele podążyli za nim, wygrażając przy tym Ikurze pięściami.

Ikuro patrzył, jak odchodzą, czując jednocześnie, że poziom adrenaliny w jego krwi szybko opada i ogarnia go nie ulga, lecz — co napełniło go niemałym zdumieniem — coś na kształt rozczarowania. Spojrzał na swego wybawcę, na tę dziwnie wydłużoną maskę, która w tym momencie zwrócona była w inną stronę. Po chwili mężczyzna spojrzał jednak na niego. Miał niebieskie oczy. Tak niebieskie, że zdawały się przepalać biel maski.

— Chodźmy — powiedział spokojnie. — Najlepiej będzie,

jeśli pójdziesz ze mną. On naprawdę ma zamiar zrobić to, co

powiedział. Nie znajdziesz bezpiecznego schronienia na tych

poziomach. On ma wielu przyjaciół.

Ikuro pochylił głowę w ukłonie.

— Dziękuję ci, ale muszę już wracać. Moi bracia mnie

oczekują. To, co zrobiłeś...

Nieznajomy podniósł rękę.

— Nie rozumiesz. Bates jest ważnym człowiekiem w FWL.

Wyśle ich wszystkich, by przeczesali korytarze w poszu

kiwaniu ciebie. Twoją jedyną szansą jest powrót wraz ze

mną. Będziesz mógł przeczekać u mnie do czasu, aż burza

przeminie.

Ikuro patrzył na niego, czując, że ogarnia go nagłe zakłopotanie.

— Ja...

W oczach widocznych za maską pojawiło się zrozumienie, a także coś, co przypominało rozbawienie.

— Och, nie obawiaj się, przyjacielu, nie jestem żółtym

węgorzem. Nie mam żadnych złych zamiarów wobec twojego

tyłka, zapewniam cię.

Ikuro opuścił wzrok, speszony otwartością obcego. Jednakże to było to, o czym właśnie myślał. Uniósł głowę i jeszcze raz spojrzał prosto w te zadziwiająco niebieskie oczy.

— Dziękuję ci... To znaczy, dziękuję za pomoc. Moja

rodzina ma wobec ciebie wielki dług wdzięczności, ale lepiej

będzie, jeśli wrócę do braci.

Mężczyzna wyciągnął rękę i chwycił go za przedramię. Ikuro popatrzył na palce, które go trzymały, zaskoczony ich siłą i niespodziewaną doskonałością.

— Posłuchaj, rozumiem cię — zaczął nieznajomy, a słowa

płynęły z maski, jakby wypowiadała je jakaś istota z innego

świata, istota uwolniona od powłoki cielesnej — ale tym razem nie masz wyboru. Albo pójdziesz teraz ze mną, i to natychmiast, albo znajdziesz się tam, pod gwiazdami, z dziurą w czaszce, sztywny jak kamień. No więc, co wybierasz?

Ikuro popatrzył jeszcze raz na tego dziwnego mężczyznę, próbując dojrzeć go za maską. Zrozumieć dokładnie, kim albo czym był. Potem, podjąwszy w końcu decyzję, ukłonił się.

— Dobrze...

— W porządku — powiedział nieznajomy i puściwszy go, ruszył w stronę wyjścia. — Trzymaj się blisko mnie i nie przestawaj biec do chwili, gdy powiem ci, że jest już bezpiecznie.

* * *

Panująca na zewnątrz ciemność marsjańskiej nocy zdawała się wieczna i nieprzenikniona. Na wysokości dwóch li miało się wrażenie, że reflektory pędzącego transportowca wybijają w niej dziury, a nie rozjaśniają. W dole, ukryty przed ludzkim wzrokiem ląd podnosił się wolno, by przejść w końcu w Równinę Hespariańską —ponury, niegościnny obszar poznaczony kraterami, które powstały przed trzema miliardami lat.

Na zewnątrz było przenikliwie zimno; temperatura sięgnęła minus stu dziesięciu stopni i wciąż opadała. W środku było inaczej. W cieple i ciszy doskonale izolowanego statku DeVore odsunął na bok swoją pracę i rozparłszy się wygodnie w fotelu, rozmyślał o wydarzeniach tego wieczoru.

Najważniejszą sprawą, która zdominowała jego myśli, była wiadomość, którą Auden przywiózł z Callisto: wiadomość o tym, że za trzy dni na Marsa przyleci Jelka Tolonen. Kiedy to usłyszał, udał, że nie przywiązuje do tej informacji większej wagi, jednakże natychmiast zrozumiał jej znaczenie. Będąc tak daleko od Chung Kuo, nie miał w ciągu ostatnich kilku lat .zbyt wielu możliwości, by odegrać się na swych wrogach. Teraz jednak nadarzała się ku temu idealna okazja.

DeVore uśmiechnął się i spojrzał w ciemność rozpościerającą się za grubym szkłem. Myśl o tej dziewczynie sprawiała, że serce zaczynało mu szybciej bić. Nie z miłości czy też pożądania, ale z nagłego przypływu nienawiści. Nienawiści do Tolo-nena i wszystkiego, co on sobą reprezentował.

Jakżeż nie znosił tego starego skurwiela. Nie znosił jego pompatycznej, zawadiackiej pewności siebie. Kłamca i hipokryta, oto, kim był Tolonen. Pozował na trwały filar społeczeństwa, wzór nowokonfucjańskich cnót, ale za bliźniaczymi maskami „Łaskawości" i „Przyzwoitości", które ukazywał światu, krył się kipiący złością, zaśliniony starzec, zawistny i zgorzkniały od rozczarowań.

Jeszcze jako major w służbie Tanga, DeVore był częstym gościem w apartamencie Tolonena; był bliskim powiernikiem i zaufanym „przyjacielem" starego człowieka. Co więcej, bawił się nawet z córką marszałka, gdy ta była jeszcze małym dzieckiem. Ale to działo się dawno temu, zanim zerwał ze swoim władcą. Teraz był banitą, wrogiem Siedmiu, a dziecko wyrosło na młodą, dziewiętnastoletnią kobietę. Prawdziwą piękność, wysoką, silną i elegancką, w każdym calu przypominającą swą zmarłą matkę. A także niebezpieczną, jeśli to, co słyszał, było prawdą. Tolonen próbował to zatuszować, ale i tak wieści o tych wydarzeniach rozeszły się dosyć szeroko.

0 tym, jak omal nie zabiła młodego kadeta w walce, którą

stoczyła z nim w czasie balu absolutoryjnego, i o otwartym

wyzwaniu, które rzuciła ojcu, gdy ten nie zgodził się na jej

związek z młodym naukowcem, Wardem.

To dlatego znalazła się teraz tak daleko od Chung Kuo.

1 dzięki temu on, DeVore, uzyskał szansę, by ją pojmać.

Tolonen był głupcem, ale w jednej sprawie miał rację. W obecnej chwili sytuacja na Marsie nie była stabilna. Była nawet gorsza, niż to przypuszczali Schenck i jego kolesie. Tam, w dole, wiele się działo i szybko zbliżał się czas, gdy trzeba będzie coś z tym zrobić. Ale najpierw załatwi tę pierwszą sprawę.

DeVore zamknął oczy i skupił się na tym problemie. Mógłby to wykorzystać. Nie było co do tego wątpliwości. Ale jak? Jak wyciągnąć maksymalne korzyści z tej okazji, którą los tak niespodziewanie mu sprezentował?

— Panie?

Poruszył nieznacznie głową i otworzył oczy. W przejściu między fotelami stał jego steward. Zgiął się w ukłonie, a w wyciągniętych do przodu rękach trzymał srebrną tacę, na której leżała złożona kartka. Za nim, po przeciwnej stronie przejścia, widać było Audena, który spał na kanapie, przykryty lekkim kocem.

— Co to jest?

— Przysłali to z Tien Men K'ou. Jest oznakowane jako

pilne.

DeVore zawahał się, po czym wziął wiadomość. Rozłożył kartkę, przeczytał ją szybko i kiwnął głową stewardowi.

— Przynieś mi coś do picia, dobrze?... Och... i jeszcze

Program. Zagram sobie przez jakiś czas.

Steward ukłonił się i odszedł.

DeVore pogrążył się na chwilę w zadumie, po czym popatrzył jeszcze raz na Audena, przyglądając się jego twarzy. William Auden był człowiekiem, którego dobrze było mieć przy boku: silnym, zdeterminowanym i — jak dotąd — lojalnym. Jednakże w najbliższych dniach jego lojalność zostanie poddana ciężkiemu testowi — być może ostatecznemu.

Przez moment zastanawiał się, czy go nie obudzić i nie powiedzieć mu o swojej decyzji, ale rozmyślił się. Niech się wyśpi. Albo zrobi, co mu się każe, albo nie. A jeśli odmówi? No cóż, wtedy wreszcie dowie się, jakie stanowisko zajmie Auden, gdy stawką gry będzie los jego przyjaciela, Hansa

Eberta.

Przed zdemaskowaniem Hansa Eberta — zanim jego malutki świat załamał się i spadł mu na głowę — Auden był jego prawą ręką. Człowiekiem przygotowującym wszystko i sprzątającym po młodym „księciu". Wiele razy wydostawał Eberta z beznadziejnych wręcz sytuacji, z których krwawe zmagania w Hammerfest były chyba najbardziej znanym wypadkiem. Wtedy to Auden wyniósł ciężko rannego Eberta ze strefy walki, nie tylko ratując mu przy tym życie, ale i robiąc go przy okazji bohaterem. Był to akt, dzięki któremu zyskał wieczną przyjaźń Eberta, ale DeVore nigdy nie był pewny, czy wynikała ona z prawdziwego uczucia wdzięczności, czy też — jak to później twierdził Auden — z czystego egoizmu. Wiedział tylko, że kiedy „uruchomił" Audena, ten natychmiast zareagował, bez —jak się wydawało — żadnych wahań i myśli o starym przyjacielu. Mimo to, ciągle bez odpowiedzi pozostawało pytanie, czy może mu zaufać — czy naprawdę może mu zawierzyć — gdy sprawa zacznie dotyczyć Hansa Eberta.

DeVore rozparł się na siedzeniu i jeszcze raz przeczytał notatkę. Zanim została mu dostarczona, był wewnętrznie rozdarty, rozważając dwie możliwości. Czy powinien kazać zabić

Jelkę Tolonen, czy też ją porwać? Porwanie wydawało się lepszym rozwiązaniem, choćby z tego względu, że marszałek cierpiałby dłużej, ale ta droga jeżyła się od niebezpieczeństw, z których największym była możliwość, iż dziewczyna zostanie uwolniona i wróci do ojca. A zatem, może lepiej byłoby postąpić prościej — zabić ją szybko i jak najboleśniej, w miejscu publicznym, gdzie każdy będzie mógł to zobaczyć.

0 tym właśnie myślał, wahając się między tymi dwoma

możliwościami. Ale notatka wyjaśniła wszystko w jednej chwili.

Aż do tego wieczoru Hans Ebert trzymał głowę nisko, akceptując niewielką rolę, jaką teraz odgrywał z pokorą i posłuszeństwem, które zaskoczyły DeVore'a. Ale właśnie tego wieczoru, dokładnie przed niecałą godziną, wszystko się zmieniło. Parry, człowiek DeVore'a w Tien Men K'ou, donosił w tej depeszy, że Ebert wplątał się w bójkę w jakimś barze po stronie południowej.

To dziwne, pomyślał DeVore; naprawdę dziwne, a jednocześnie na czasie. Bowiem to Ebert będzie kluczem do całej sprawy. Kiedy już będą mieli dziewczynę, przekaże ją Ebertowi. Więcej nawet, każe mu się z nią ożenić. W końcu to jest właśnie to, czego stary przez cały czas pragnął.

DeVore roześmiał się, zachwycony ironią takiego rozwiązania. Tak, tak właśnie zrobi. Zarejestruje całą ceremonię na kasecie i prześle ją staremu.

1 noc poślubną, być może...

— Panie?

Odwrócił się i zdał sobie sprawę z tego, że steward stał tam już od dłuższego czasu.

— Dziękuję — powiedział, biorąc schłodzoną szklankę.

Wypił łyk soku wyciśniętego z pomarańcz, które wyrosły

w jego własnej szklarni, po czym odchylił się do tyłu, po

zwalając stewardowi uprzątnąć stół i przymocować na nim

czarną, kwadratową planszę Programu.

Program był czymś, co zrobił ponad rok temu: interakcyjnym „graczem" wei chi, zaprojektowanym w oparciu o Mistrzostwa Suchow z roku 2170. Był to wspaniały turniej, niezwykle ważny z tego powodu, że po raz ostatni publicznie wystąpił na nim sławny mistrz Tuan Ti Fo, który, wygrawszy osiem poprzednich turniejów, usunął się tego roku, niepokonany, na ubocze życia sportowego.

Bvli tacy którzy twierdzili, że Stary Tuan był ostatrum ^wdę wielkim "graczem i że wraz z jego odejściem z gry tknęło coś jedynego i niepowtarzalnego --cos, co bytojej ^encia DeVore osobiście nie posuwał się az tak daleto t swych poglądach, aczkolwiek nie mógł zaprzeczyć, iz w grze Ttarego misfrza były piękno i elegancja, a pod gMW^-«« __ iak sie zdawało — z nimi równowadze, dziwna, niczym S osłodę a^rutalność. Wystąpienie przeci.ko memu nawet w ten "zlykły, iluzoryczny sposób, było i^F"*a ™* ryenia sie nie tyle z człowiekiem, co z siłą natury. rZDeVore"ozsLł się wygodnie, a *>W*»?*XZ&Z r7U uformowała się postać starego człowieka. Obraz był silny wvraC wewnętrzne światło hologramu sprawiało, iz wyda-Ssięwręcz materialny, prawie rzeczywisty. Leząca na stole Tańsza była teraz na wpół zapełniona czarnym! i białym! Sieniami poukładanymi w skomplikowane wzory. Stary Han ukłonił się nisko, witając DeVore a. — Dzień dobry, majorze. Co nowego u pana/ DeYore odpowiedział ukłonem, rozkoszując się doskonało-

ŚClZWsZzeytko dobrze, mistrzu Tuanie. A co u ciebie?

Hologram przesunął się lekko na ™^*^^™_ iar nnwoli małym całkowicie białym wachlarzem, Który u/.y

— Śniłem — odpowiedział Stary Tuan, nie unosząc gio wy - Śniłem o dzieciństwie i lepszych dnmch_ ^DeYore uśmiechnął się. Prawdziwy Tuan;Ti Fo był czfcwie kiem małomównym, ale ponieważ ™**^%£gposzyła inteligentna konwersacja, uczynił tę wersję starego ca wfeka nieco bardziej rozmowną od oryginah. Co = upewnił się, by zespół interakcyjny oparty W »a ™ heurystycznym. Grając i rozmawiając Program uczył s ę

l^o^ioT^SSSSi^to sam Tuan TiFo £KS A jednak wiedział, że to nie może byc,prawda Prawd^wy Tuan Ti Fo był już starym crfowieto kiedy wygTyw7swój ostatni tytuł, a to wydarzyło **W*££ Si lat temu. Nie. Teraz musiał juz od daw«yj Pozostało tylko to - ta zapierająca dech w piersiach iluzj

DeVore przysunął się bliżej i także zaczął badać kształty na planszy. Grali po raz jedenasty. Jak do tej pory wynik był remisowy — po pięć zwycięstw dla każdego — ale ten był najcięższym i najdłuższym z ich pojedynków. W obecnej chwili wyglądało na to, że osiągnęli równowagę. On miał przewagę na południu i zachodzie, a Stary Tuan na północy i wschodzie. Jednakże wiele jeszcze zostało do rozstrzygnięcia. W samym centrum planszy pozostała duża wolna przestrzeń i sytuacja mogła jeszcze rozwinąć się na korzyść każdego z nich.

Tuan Ti Fo wziął biały kamień z miseczki stojącej po jego lewej stronie i umieścił go z głośnym stuknięciem w Chu, na zachodzie, wzmacniając w ten sposób linię, której zarys nakreślił jakieś dwadzieścia posunięć wcześniej.

DeVore przez chwilę patrzył na kamień, analizując nowo powstały wzór, próbując zrozumieć intencje starego człowieka, po czym pokiwał głową, zadowolony z jego przebiegłości. Będzie musiał odpowiedzieć. Oddać trochę własnego obszaru i opóźnić swój plan infiltracji północnego terytorium Tuana Tu Fo.

Spojrzał na hologram i zauważył, że starzec uważnie go obserwuje, jednakże w jego piwnych, jaśniejących inteligencją oczach nie można było nic wyczytać. Raz jeszcze złudzenie, iż znajduje się w obecności prawdziwego człowieka, stało się niezwykle silne.

— Kim byłeś jako dziecko? Gdzie, na przykład, mieszkałeś?

Nie przypominam sobie, żebyś mi to kiedykolwiek powiedział.

Nie odpowiedział. W programie nie było takiej informacji. DeVore był jednak ciekawy, jak zareaguje na coś takiego, jak zachowa się, napotykając na pustkę w swej pamięci i czy spróbuje jakoś wypełnić tę nicość.

— Wtedy nie było jeszcze Miasta — odparł Tuan. — Tylko

ziemia, niebo i człowiek, istniejący między nimi.

Uniki, pomyślał z rozczarowaniem DeVore; uniki i tania filozofia. Pochylił się nad planszą i wzmocnił obronę.

Tuan Ti Fo wyprostował się i poruszając wolno swym wachlarzem, zastanawiał się nad następnym ruchem. Jego głęboko pobrużdżona twarz zdawała się tak prawdziwa, tak o b e c n a w tej chwili, jednakże wszystko to było rezultatem działania niezwykle złożonego programu, który reagował na delikatne dotknięcia palców DeVore'a, muskających powierz-

chnię planszy Programu, który został zbudowany w oparciu o szczegółową analizę gry mistrza w tym ostatnim turnieju. DeVore spojrzał w bok. Na zewnątrz, trochę na prawo od kursu, którym lecieli, zauważył lekką poświatę wokół stacji pomp i ciągnący się z północy na południe, wielki, wschodni rurociąg, oznakowany co pół li lampkami kontrolnymi. Zbliżał się świt. Panująca za oknem ciemność zdawała się już mniej

nieprzenikniona.

Odwrócił się, usłyszawszy stuknięcie kamienia o drewno. Tuan Ti Fo umieścił swój pionek na lewo od pozostałych i kręgi bieli oraz czerni zetknęły się krawędziami. DeVore wpatrywał się w to ze zdumieniem. Było to posunięcie, które mógłby zrobić jedynie absolutny nowicjusz. Nowicjusz albo ktoś mądry ponad wszelki czas. Podniósł wzrok i spojrzał

w oczy Starego Tuana.

— Spokój jest panem emocji — powiedział starzec. Ręce

wsunął głęboko w rękawy, a z całej jego postaci emanowały

spokój i pewność siebie, które były wręcz nieziemskie.

DeVore zaśmiał się niepewnie.

— Wierzysz w to pieprzenie?

Zdawało się, że uśmiech hologramu skupił w sobie całe światło płynące z wewnątrz.

— To jest Droga, majorze. Jak powiedział wielki mędrzec,

Droga jest jak woda. Można się na nią natknąć w miejscach,

które ogół uznaje za odrażające.

DeVore prychnął i nagłe zmęczenie oraz irytacja sprawiły, że wziąwszy z miseczki czarny kamień, postawił go energicznie na planszy, blokując ostatnią pozycję Tuana.

Tuan kiwnął głową, po czym prawie bez zastanowienia, jak mogłoby się zdawać, pochylił się i zagrał drugim kamieniem,

przedłużając linię.

DeVore spojrzał na planszę z niedowierzaniem. Stary człowiek zagrał wewnątrz jego terytorium, jak dziecko, które ' zabłąkało się do jaskini tygrysa. Zmarszczył brwi, usiłując dostrzec coś, co mógł przeoczyć. Ale nie. To był po prostu kiepski ruch. Co zatem było złego? Do czego zmierzał Program? A może był to jakiś element głębszej strategii? Coś nowego i nieoczekiwanego? Wyprostował się i spojrzał w oczy

Tuana.

— Ulegli i słabi pokonają silnych — powiedział Tuan, prze-

suwając rękę nad planszą, jakby chciał w jakiś sposób zilustrować swoje słowa.

— Nie na tym świecie — odparł DeVore i postawił kolejny

kamień obok ostatniego pionka Tuana, blokując linię. Nie

było żadnej możliwości, by mistrz mógł teraz ożywić tę grupę.

Musi się tylko zdobyć na cierpliwość i te kamienie będą jego.

Uniósł głowę i uśmiechnął się. — Słabi i ulegli mogą zwyciężać

w twoim świecie, ale tu... — Roześmiał się i wepchnął rękę

głęboko w pierś hologramu.— Tutaj robimy wszystko

inaczej.

Stary człowiek spojrzał w dół, jakby mógł zobaczyć miejsce, gdzie przeszła przez niego ręka DeVore'a, i wzruszywszy nieznacznie ramionami, skrzywił się z rozczarowaniem.

— Partii nie wygrywa się w dwóch ruchach, majorze. Rze

czy także nie zawsze są tym, czym się wydają. Może pan

upierać się, że pański świat jest światem substancji, a mój

światem Wu — „niebytu". Jednakże kto może powiedzieć, że

takie różnice są istotne? Czy jest pan większy ode mnie tylko

dzięki temu, iż zbudowany jest pan z substancji? Czy jest pan

bardziej rzeczywisty?

DeVore wpatrywał się w milczeniu w hologram, w równym stopniu zdumiony tymi słowami, jak i posunięciami, które tamten przed chwilą wykonał.

— Cholera —wymamrotał w końcu pod nosem. — A więc

to tak. Ta przeklęta maszyna ma defekt.

A jednak obraz nigdy jeszcze nie był tak wyraźny, a złudzenie obecności żywej istoty tak wielkie.

Stary Tuan patrzył mu przez chwilę prosto w oczy, a następnie pochylił się i wziął biały kamień z miseczki. Uśmiechając się do siebie, położył go w punkcie Ping, na wschodzie, przerzucając w ten sposób grę do przeciwległego narożnika planszy.

DeVore przez dłuższy czas analizował sytuację, widząc z jasnością, która go nagle ogarnęła, wszystkie następne ruchy gry: jak pionek będzie następował po pionku, aż...

To było wspaniałe posunięcie. Prawie tak dobre, jak to, które przyniosło mistrzowi Tuanowi zwycięstwo w tym ostatnim turnieju przed laty. Co więcej, Tuan przygotował je już ponad dwadzieścia ruchów wcześniej. Wymyślił je i przez cały czas tak sterował grą, by toczyła się daleko od tej części

planszy, zyskując na czasie i powstrzymując pionki przeciwnika. Ale dlaczego? Dlaczego nie zrobił tego na samym początku? A może właśnie o to chodziło, by zrobić to teraz, po tych myląco kiepskich posunięciach? Czyżby Program w końcu go przerósł?

Odetchnął głęboko i spojrzał w oczy hologramu.

— Czy chcesz, abym kontynuował grę, mistrzu Tuanie?

— Ja... — Stary Tuan przerwał i odwrócił się od planszy. — Wydaje mi się, że twój człowiek się budzi, majorze. Może lepiej będzie, gdy dokończymy grę innego dnia?

— Mój człowiek?... — DeVore spojrzał w tę samą stronę, w którą patrzył Tuan Ti Fo, i roześmiał się. Bogowie, Auden rzeczywiście się budził. Ale skąd on o tym wiedział? Czy wyczuł jakąś zmianę w rytmie jego oddechu? Czy jego słuch był tak czuły, czy potrafił z takim wyrafinowaniem interpretować wzorce dźwiękowe?

Pochylił się.i wyłączył Program. Prawie natychmiast stojący naprzeciw niego fotel opustoszał, a plansza przekształciła się w pusty, czarny kwadrat.

Dziwne, pomyślał, słuchając, jak Auden przeciąga się i ziewa. Naprawdę bardzo dziwne. Mimo to nie niemożliwe. W końcu został tak zaprogamowany, by uczyć się nowych rzeczy. Będzie jednak musiał kazać to sprawdzić, na wypadek, gdyby ktoś grzebał w komputerze.

Odwrócił się i spojrzał na Audena. Wielki mężczyzna ziewnął i jeszcze raz się przeciągnął, a następnie, zauważywszy, że DeVore go obserwuje, usiadł i uśmiechnął się.

— Bogowie. Musiałem zasnąć... DeVore odpowiedział uśmiechem.

— Wszystko w porządku. Jesteśmy już prawie na miejscu.

Popatrz.

Auden odwrócił się i spojrzał za okno. Na zewnątrz było światło. Pod nimi ciągnęła się rozległa depresja Hellas, a dalej, na horyzoncie, widać było światła Miasta Tien Men K'ou, gnieżdżącego się w małym kraterze.

— Tam — ciągnął miękko DeVore, wpatrując się w ma

lutki krąg świateł na północnym wschodzie kopuły. Tam

znajdował się kosmodrom i tam za trzy dni wyląduje statek

z Callisto z Jelką Tolonen na pokładzie.

— Tak — wymruczał. — Właśnie tam.

* * *

Pokój był mały i prosto umeblowany. Po lewej stronie wyłożonej matą podłogi stały krzesło i mały stolik, a nad nimi wisiała pojedyncza półka. Po prawej stronie nie było niczego oprócz ścianki działowej. Naga skała tylnej ściany zdawała się połyskiwać mgliście w świetle bocznej lampy. Ikuro podszedł do niej, dotknął jej gładkiej, twardej powierzchni i zrozumiał, że ta mgiełka była złudzeniem. Ściana została zalana odporną na wszelkie oddziaływania chemiczne i fizyczne masą polimerową. Tam, skąd przybył, postępowali tak samo. Zapobiegało to przeciekom tlenu i izolowało pokój, chroniąc go przed potwornym chłodem otaczającej go skały. Mimo to w środku było przenikliwie zimno. Przy każdym oddechu z jego ust wydobywała się mgiełka pary wodnej.

Rozejrzał się po pokoju. Przypominał celę więzienną. Ze zdumieniem stwierdził, że nie było w nim nawet ekranu mediów. Na stole walały się różne papiery, a obok nich widać było kałamarz i pędzelek do pisania. Na wiszącej na ścianie półce dostrzegł kilkanaście książek w plastykowych okładkach i dwa pudełka, które wyglądały jak segregatory na akta. Po lewej stronie drzwi wejściowych była malutka łazienka. Z równie malutkiej kuchni znajdującej się po prawej stronie dochodziły odgłosy wydawane przez nieznajomego, który krzątał się, przygotowując eh'a. Poza tym wszędzie panowała głęboka cisza: był to ten rodzaj ciszy, który można było znaleźć tylko w takich miejscach; miejscach nieustannie zagrożonych dekompresją.

Ikuro, któremu zaimponowała spartańska surowość tego wnętrza, pokiwał głową. Nie mógł się oprzeć wrażeniu, że w jakiś sposób pasowało to do tego człowieka, aczkolwiek gdyby ktoś go zapytał, dlaczego tak myśli, nie potrafiłby tego wytłumaczyć. Powiedziałby tylko, że wyczuwa w tamtym coś tajemniczego, coś, co dziwność jego maski tłumaczy jedynie częściowo. W ciągu ostatnich dwóch dni spotkał różnych ludzi, potężnych i nic nie znaczących, bogatych i biednych, i zauważył, że istnieje zdecydowana korelacja między ich zachowaniem a statusem; korelacja, której nie było w jego własnej, zamkniętej społeczności. Jednakże ten człowiek był inny. Mógł mieć na sobie ubranie robotnika, a proteza twarzo-

wa, którą nosił, mogła być najtańsza ze wszystkich możliwych, a jednak było w nim coś z księcia — przywódcy innych ludzi. Nawet jego najdrobniejsze ruchy...

Ikuro przerwał swoje rozważania. W progu kuchni stał nieznajomy, trzymając w rękach małą, plastykową tacę z dwoma białymi czarkami ch'a. Rozejrzawszy się po pokoju, wskazał głową miejsce. Ikuro zrozumiał natychmiast i kucnął na podłodze. Jego gospodarz uklęknął naprzeciw niego i położył

tacę na macie.

Ch'a pachniała wspaniale. Ikuro poczuł bijące od niej ciepło, zanim jeszcze jej spróbował.

— Zimno ci? — zapytał nieznajomy, a w jego błękitnych

oczach pojawiła się troska. Ikuro uśmiechnął się.

— Nie. Jest mi zupełnie dobrze, dziękuję. Czuję się jak

w domu.

— Aha... — Nieznajomy podniósł jedną z czarek i podał

mu. Ikuro wziął ją, pochylił głowę w podziękowaniu i ciesząc

się ciepłem naczynia, rozkoszował się myślą o wypiciu tak

wspaniale pachnącej eh'a. Wstrzymywał się jednak, czekając

aż jego gospodarz pierwszy podniesie swoją czarkę. Dopiero

wtedy, wyraziwszy jeszcze jednym ukłonem swoją wdzięcz

ność, podniósł naczynie do ust i wypił pierwszy łyk.

— Ach... — westchnął, autentycznie zachwycony. — Cu

downa. Parzy pan wspaniałą eh'a, Shih...

Roześmiał się, zakłopotany, gdyż nagle zdał sobie sprawę z tego, że spędził z tym mężczyzną prawie godzinę i ciągle jeszcze nie znał jego nazwiska.

— Latimer — powiedział nieznajomy. — Znają mnie tu

jako Johna Latimera.

Ikuro, prawie powiedział, ale powstrzymał się w porę.

— Nazywam się Shen — odparł, pochylając głowę. —

Shen Li, syn Shen Yeha.

Latimer oddał mu ukłon.

— Cieszę się z naszego spotkania, Shen Li. Powiedz mi

jednak, co, na litość boską, robiłeś w „Czarnym smoku"? Czy

nikt cię nie ostrzegł?

Ikuro zawahał się, a następnie pokręcił przecząco głową.

— Rozumiem, że jesteś spoza planety.

— Z Diomedesa. To jedna z Planetoid Trojańskich.

— Aha... — Wąskie, sztuczne usta ułożyły się w coś na kształt uśmiechu. — W takim razie mogłeś o tym nie wiedzieć.

— Nie wiedzieć, o czym?

Latimer odłożył swoją czarkę na matę i wyprostował się.

— Wiele się tu, na Marsie, zmienia, Shen Li. Dzieją się tu rzeczy, o których nasi władcy nie mają pojęcia. Pojawiają się nowe prądy. Nowe ruchy, takie jak ten, do którego należy nasz przyjaciel, Bates.

— Masz na myśli FWL?

Ponownie maskę rozjaśniło coś, co przypominało uśmiech.

— A więc pamiętasz?

— Pamiętam. Ale co to oznacza?

— FWL? To skrót od Federacji Wolnych Ludzi. To są tak zwani patrioci. Chcą odzyskać Marsa dla Marsjan.

— Marsjan?

— Pierwszych osadników. A to oznacza w głównej mierze Amerykanów, choć przyjmą także wszystkich, którzy nie są Han. Widzisz, oni uważają, że Han to uzurpatorzy i winią ich za wszystkie bolączki trapiące ludzi żyjących na Marsie. Ich program jest bardzo prosty. Zamierzają zabić wszystkich Han i uczynić Marsa niezależnym od Chung Kuo.

Zdziwiony Ikuro także odłożył swoją czarkę na podłogę.

— A czy mają wielu zwolenników?

— Całkiem sporo, szczególnie tutaj, w Tien Men K'ou. Ale nie są wcale jedyną grupą, tylko najbardziej ekstremalną. Największe to Marsjański Sojusz Radykalny i LAW, Ludowa Armia Wyzwoleńcza. Oni także dążą do iliepodległości, ale wciągają do swoich szeregów zarówno Han, jak i Hung Mao. W gruncie rzeczy chcą pozbyć się władców, trochę to przypomina Ping Tiao z Chung Kuo.

Ikuro popatrzył na niego pustym wzrokiem.

— Ping Tiao... Chcesz powiedzieć, że nigdy nie słyszałeś

o Ping Tiaol — Latimer zaśmiał się dziwnie. — Bogowie

pomóżcie mi! Wy rzeczywiście jesteście tam od wszystkiego

odcięci, prawda?

Latimer pogrążył się na chwilę w zadumie. Potem, pochyliwszy się nieco, zapytał:

— Czy nie zauważyłeś czegoś dziwnego w tym mieście,

Shen Li? Mam na myśli coś... niezwykłego?

Ikuro zadumał się.

— Wszystko tu jest nieproporcjonalne — powiedział

w końcu. — Wszystko jest znacznie większe, niż powinno być.

Nie wiedział, jak nisko zjechali, zmierzając z „Czarnego smoka" do mieszkania Latimera — czterdzieści, może pięćdziesiąt poziomów — ale miał wrażenie, że byli bardzo głęboko wewnątrz skorupy Marsa. Nie niepokoiło go to szczególnie, przywykł bowiem do życia w głębi skał, ale trochę dziwiło, gdyż czytał oficjalne dane, mówiące, że marsjańskie miasta budowano pod kopułami jako struktury powierzchnio-w e. Teraz jednak znał prawdę. Mars był znacznie większy, niż to wynikało z oficjanych danych. Przecież, jeśli Tien Men K'ou było ich typowym przykładem, to populacja planety powinna być — ile? — może nawet dwadzieścia razy większa od podawanych do ogólnej wiadomości szacunków. A jak to się mogło stać? Jak mogli popełnić tak wielką pomyłkę? Chyba że to nie była pomyłka. Chyba że ktoś świadomie ukrywał ten fakt.

Latimer kiwnął głową.

— Ja także nie mogłem tego zrozumieć. Przynajmniej na początku. Nie rozumiałem, jak to mogło zostać zrobione ani dlaczego. Ale teraz myślę, że wiem. Myślę, że to ciągnie się już od bardzo dawna, prawdopodobnie od czasu, gdy Han pojawili się tu po raz pierwszy. Wtedy to się zaczęło, sto sześćdziesiąt lat temu, po drugiej Wojnie o Kolonie.

— Kiedy co się zaczęło? — zapytał Ikuro, mrugając oczami, zahipnotyzowany pewnością siebie i siłą, brzmiącymi w głosie siedzącej przed nim postaci.

— Rewolucja — odparł Latimer, a jego zadziwiająco niebieskie oczy zdawały się płonąć czystym ogniem w tej bladej, podobnej do księżyca, masce. — Przygotowywali się przez te wszystkie lata. Czekali z nie mającą końca cierpliwością. A teraz sytuacja dojrzała do rozwiązania.

— Kto? Kogo masz na myśli, mówiąc „oni"?

Latimer uniósł głowę i spojrzał gdzieś ponad Ikuro, jakby mógł widzieć poprzez litą skałę.

— Nie wiem. Nie na pewno. Ale nie jest to rada Siedmiu

z Chung Kuo ani gubernator Schenck i jego mała grupka. Im

się tylko zdaje, że kierują tu wszystkim. Nie. Tutaj działa coś

innego. Jakaś inna siła, starsza i głębiej od nich zakorzeniona.

Ikuro opuścił wzrok, zaniepokojony tym nagłym zwrotem

w ich rozmowie, wystraszony — nagle i w zupełnie niewytłumaczalny sposób — obecnością tego zamaskowanego mężczyzny, który siedział naprzeciw niego. Przez chwilę wpatrywał się w parującą czarkę z eh'a, próbując się uspokoić, wmówić sobie, że wszystko będzie dobrze, a następnie szybkim ruchem podniósł czarkę do ust i wypił wszystko jednym haustem.

— Moi bracia... — powiedział, spoglądając znowu w oczy swego gospodarza. — Powiedziałeś, że przekażesz wiadomość moim braciom.

— Ach... Wybacz mi. Masz.

Ikuro wziął z jego ręki kartkę i rozłożył ją. Była to kopia depeszy wysłanej na adres jego braci w hotelu znajdującym się przy kosmodromie. Ikuro przeczytał ją i spojrzał ze zdumieniem na Latimera. Jak on to zrobił? Nie zostawił go samego nawet na sekundę, z wyjątkiem tego krótkiego czasu na przygotowanie ch'a\

— Kim pan jest, Shih Latimer? Wydaje się, że wie pan tak

dużo. A jednak... — Ikuro popatrzył jeszcze raz na proste,

wręcz ubogie wnętrze pokoju. — No cóż, to nie ma sensu.

Niebieskie oczy obserwowały go teraz uważnie, z powagą. Ikuro miał wrażenie, że nic nie umknie ich uwadze i że jego tajemniczy gospodarz doskonale zdaje sobie sprawę z chaosu, który zapanował w jego myślach.

— Słyszałeś o korporacji GenSyn? Ikuro kiwnął głową.

— Kto nie słyszał?

— I o Klausie Ebercie, jej właścicielu? Ikuro ponownie pokiwał głową.

— Słyszałem. Przecież jest sławny w całym Układzie Słone

cznym. Mój dziadek mówi, że w swoim czasie był prawdziwym

geniuszem. Podobno zaprojektował kiedyś stworzenie, które

mogło jeść skały!

— A gdybym ci powiedział, że on już nie żyje?

Ikuro zmarszczył brwi.

— Wtedy mój dziadek złożyłby ofiarę za jego duszę. To był

wielki człowiek.

— A zatem naprawdę nie słyszałeś?

Ikuro pokręcił głową.

Mężczyzna wziął głęboki oddech, który zabrzmiał prawie jak westchnienie, i powiedział:

— Wcześniej, kiedy spytałeś mnie o nazwisko, Shen Li,

podałem ci to, pod którym jestem znany w tych stronach.

Zanim jednak tu przybyłem, miałem zupełnie inne. To, jak się

człowiek nazywa, może wydawać się sprawą o małym znacze

niu, w moim przypadku jest jednak sprawą niezmiernej wagi.

Zanim ci zdradzę, muszę cię jeszcze o coś zapytać.

Ikuro pochylił głowę.

— Pytaj o co chcesz, przyjacielu.

— A więc zapytam, czy mogę ci ufać? Czy mogę ci n a-prawdę zaufać?

Zdziwiony Ikuro uniósł wzrok. W każdych innych okolicznościach poczułby się urażony — głęboko urażony — takim pytaniem, jednakże w głosie tego człowieka brzmiała taka żarliwość, w jego oczach widać było takie napięcie, że jedyne na co mógł się zdobyć, to skłon głowy.

— Nawet swoim życiem, ch'un tzu.

— A więc powiem ci, kim jestem.

Przez chwilę siedzieli nieruchomo, w całkowitej ciszy, po czym, odczepiwszy klamry od szczęki, Hans Ebert zdjął z twarzy maskę i położył ją obok siebie na podłodze.

ROZDZIAŁ 2

Marzenia o Marsie

Schenck postukał lekko paznokciami w grube szkło, patrzył przez chwilę na długie, owalne zagłębienie, które wydrążyli w ciemnej, wulkanicznej skale, a następnie odwrócił się i obrzucił wzrokiem trzech mężczyzn, którzy wraz z nim znajdowali się w pokoju.

Po lewej stronie, obok wąskiego biurka, stał Andreas Rutherford. Był to przystojny, trzydziestokilkuletni mężczyzna, prawdziwy obraz swego nieżyjącego już ojca, dawnego przyjaciela i sponsora Schencka, Williama Rutherforda. Po prawicy gubernatora stali Tu Ch'en-shih i jego partner, Meng K'ai. Chociaż nie spokrewnieni ze sobą, obaj Han wyglądali jak bliźniacy i wykorzystywali to, ubierając się identycznie. Ktoś ich kiedyś opisał słowami „niscy, łysiejący i brzydcy" i nie było to dalekie od prawdy. Ale także bystrzy. Tak bystrzy, jak nikt w Dziewiętnastu Koloniach.

Wszyscy czterej mieli na sobie skafandry ochronne, których składane hełmy zwisały im na plecach, przyczepione do sztywnych pierścieni obejmujących im szyje.

To wszystko zmieni się pewnego dnia, pomyślał Schenck, uświadomiwszy sobie jeszcze raz, ile rzeczy zmuszeni byli przyjmować z zewnątrz. Ale jeszcze nie teraz, kiedy jesteśmy związani. Dopiero wtedy, gdy zerwiemy pęta.

— No i jak? — zapytał niecierpliwie Meng K'ai. — Co

o tym myślisz?

Schenck uśmiechnął się.

— Z tej wysokości wygląda to dobrze, ale czy były jakieś

problemy? Chcę powiedzieć, że to ma być trwałe. Nowe miasto

będzie od tego całkowicie zależne.

— Będzie trwałe — zapewnił go Rutherford, nalewając

wina do kieliszka. — W końcu nie budujemy tego na Chung

Kuo. Nie musimy obawiać się trzęsień ziemi ani martwić

aktywnością wulkaniczną. Wszystko o co musimy zadbać, to

upewnić się, że nie będzie przecieków powietrza oraz chronić

to przed pyłem.

— A sama wytwórnia? Jesteście pewni, że będzie działać?

Rutherford popatrzył na swych kolegów finansistów, a na

stępnie ponownie na Schencka i uśmiechnął się szeroko.

— Widziałeś przecież raporty inżynierów, Hung-li. Wszyst

ko będzie działać, nie obawiaj się. A jeśli chodzi o jej trwałość,

będzie tu i za dziesięć tysięcy lat. Nawet pięćdziesiąt, jeśli

zbudujemy to wystarczająco dobrze.

Schenck zawahał się, po czym przyjął kieliszek od Rutherforda i wzniósł go w toaście, składając hołd swym gościom. Tak, widział raporty inżynierów i by uzyskać całkowitą pewność, kazał je przestudiować swoim specjalistom. Ta rzecz powinna pracować i to pracować dobrze. Oczywiście pod warunkiem, że nie będzie żadnych cięć, żadnych posunięć oszczędnościowych. Odwrócił się i jeszcze raz popatrzył na plac budowy. Większość prac wydobywczych została już ukończona. Teraz całość zostanie pokryta grubą na dwa ch'i warstwą nie przepuszczającego polimeru, który uszczelni i odizoluje rezerwuar. Potem, jako dodatkowe zabezpieczenie, nałoży się na to drugą warstwę nowego, organicznego uszczelniacza, który nie tylko zagwarantuje minimalizację przecieków, ale i ograniczy wzrost bakterii. Jeszcze przed uruchomieniem całość zostanie pokryta nie przepuszczającym powietrza „lodem", tym samym opartym na polimerach materiałem, którego na Chung Kuo używa się do budowy Miast. Zbuduje się także kilka śluz powietrznych, aby można było przeprowadzać niezbędne konserwacje i, w razie konieczności, naprawy.

Ale to była tylko połowa prawdy. Rezerwuar, mimo użycia nowych metod konstrukcyjnych, technik i materiałów, nie był niczym nowym. Podobne zbiorniki istniały już w Kang Feng i Hao Feng Shou. Nowością w tym całym planie była wytwórnia. Po raz pierwszy nie będą sięgali do bezcennych, marsjańs-kich zapasów wody — zamarzniętych od niepamiętnych czasów podziemnych jezior lub czapy bieguna północnego — lecz zaczną ją produkować. Zwiększać jej ilość.

Schenck uśmiechnął się na samą myśl o tym. Woda i powiet

rze. Dwie substancje, których Mars tak bardzo potrzebował

i które przez ostatnie sto sześćdziesiąt lat otrzymywał z Chung

Kuo. Tam decydowano, ile powietrza i wody mogli zużyć

Marsjanie, i utrzymywano ich w całkowitej zależności, przesy

łając absolutne minimum tego, co było potrzebne. A cza

sem — jak wtedy, gdy przybył tu ten bękart Karr — od- i

mawiano im nawet tego.

Schenck zadrżał z oburzenia, wspominając dzień, kiedy ten potężny oficer Służby Bezpieczeństwa wpadł do jego gabinetu w Tien Men K'ou i rzucił go na własne biurko, grożąc odcięciem dostaw. Wtedy to w jego umyśle pojawiła się ta idea. Wtedy zaczął myśleć o Marsie bez Chung Kuo. Samowystarczalnym, niepodległym Marsie, silnym i kwitnącym. Zielonym Marsie ze znośną atmosferą i możliwymi do wytrzymania przez człowieka temperaturami. Marsie całkowicie różniącym się od tej piekielnej dziury, w której obecnie żyli.

— Czy przedyskutowaliście już z Dawsonem nasz następny

krok?

Schenck odwrócił się i spojrzał na Tu Ch'en-shiha.

— Jeszcze nie. Chciałem najpierw uporać się z wyborami.

Ale teraz możemy się tym zająć. Już czas, abyśmy powiadomili

Dawsona i kilku innych o tym, co zaplanowaliśmy.

Tu Ch'en-shih ściągnął brwi, a jego okrągła twarz zmarszczyła się jak zgniły owoc.

— Myślisz, że to rozsądne? Wiem, Dawson jest w porządku

i całkowicie mu ufam. Ale ci pozostali? Dużo lepiej i pewniej

jest trzymać to między nami. Im mniej ludzi wie o naszym

przedsięwzięciu, tym mniejsza szansa, że wieść o tym dotrze do

Siedmiu.

Schenck skinął głową.

— W normalnej sytuacji zgodziłbym się z tobą. Ale teraz

jest okazja, aby posunąć sprawy do przodu. Od czasu rozłamu

w Radzie władza Siedmiu osłabła. Wraz z ponownym otwar

ciem Izby Reprezentantów i narastającymi naciskami Góry,

która chce uzyskać więcej władzy, T'angowie mają wystar

czająco dużo problemów na Ziemi, by rozważać prowadzenie

wojny tutaj. Nie poradziliby sobie nawet z samą logistyką. —

Roześmiał się. — Przecież wystarczy, byśmy uzbroili satelity

i Mars jest nasz. To dlatego postanowiłem, że za dwa dni

odbędzie się spotkanie, na którym przedyskutujemy sytuację i zdecydujemy o podjęciu następnych kroków. Będzie nas w sumie ośmiu. Nasza czwórka, Dawson, Endacott, Ch'en Li

i Culver.

— Culver? — zapytał Rutherford. — Czy naprawdę potrzebujemy Culvera?

— Tak — odparł Schenck, zwracając się ku młodemu mężczyźnie. — Ktoś musi zapewnić bezpieczeństwo tej operacji, a ja nie mogę ufać naszym własnym siłom wewnętrznym. Sądzę, że w razie ostatecznej próby okażą się lojalni wobec

Siedmiu.

Rutherford zmarszczył brwi, wyraźnie zaniepokojony.

— Nie wiedziałem, że tak myślisz. Sądziłem, że Służbę

Bezpieczeństwa masz w garści. Myślałem, że można na nich

liczyć.

— Panuję nad nimi i możemy na nich liczyć. W normalnej

sytuacji. Ale teraz sytuacja nie jest normalna. Zamierzamy

przecież wystąpić przeciwko Siedmiu, bezpośrednio i bez żad

nych wahań. A są tacy oficerowie Służby Bezpieczeństwa,

którzy sprzeciwią się temu. Na przykład McEwen.

— A Culver? — zapytał Meng K'ai. — Jesteś pewny, że

możemy mu zaufać?

— Całkowicie — odparł uspokajająco Schenck. — Culver

to mój człowiek. Robi to, co mu każę. Poprosiłem go, by

zbadał możliwość utworzenia organizacji, która zastąpi Służbę

Bezpieczeństwa. Organizacji, która będzie przyjmowała roz

kazy od nas, a nie od jakiejś Rady Generałów przebywającej

na odległej o setki milionów li Chung Kuo. Culver posunął się

nawet dalej i ma już mały oddział w HoloGen, który jest

gotowy do akcji. To będzie jądro przyszłej armii. Armii nie

zależnej.

Rutherford spuścił wzrok.

— Ciągle nie jestem przekonany. Nie znam tego człowieka,

ale jest w nim coś, co mnie niepokoi. Jak na mój gust jest zbyt

zamknięty w sobie. A poza tym jest jeszcze ta sprawa z sys

temem komputerowym, który sprowadził z Chung Kuo. Chcę

wiedzieć, o co tu chodzi?

Schenck roześmiał się.

— Za bardzo się martwisz, Andreas. Posłuchaj, Culver po

prostu unowocześnia swoje zakłady, to wszystko. Uważam, że

jest to całkowicie logiczne. Im więcej weźmiemy z Chung Kuo przed zerwaniem, tym lepiej.

— Być może — odpowiedział Rutherford — ale wciąż sądzę, że mógł zainwestować swoje pieniądze tutaj, na Marsie. Mógł zlecić CompTekowi budowę tego systemu i na pewno otrzymałby coś, co lepiej odpowiadałoby jego potrzebom.

— I patrzeć, jak zysk odpływa na Chung Kuo?

— Tak, ale CompTek musiałby zatrudnić marsjańskich robotników. Poza tym byłby to impuls przyczyniający się do rozwoju naszej technologii. Stało się natomiast tak, że inwestycja Culvera nie dała nic naszej ekonomii. Podtrzymała po prostu stary cykl zależności. A myślałem, że z tym właśnie chcemy zerwać.

— Rozumiem. — Schenck odwrócił się i spojrzał na Meng K'ai. — A ty, Meng K'ai? Co myślisz o Culverze?

Meng K'ai wzruszył ramionami.

— Podobnie jak Andreas nie znam go bliżej. Rzeczywiście

jest bardzo skryty. Ale jeśli ty za niego ręczysz... to mi

wystarczy. Poza tym myślę, że masz rację. Przed zerwaniem

powinniśmy wziąć od nich tyle, ile się tylko da. Słyszałem, że

ten system jest bardzo dobry. Lepszy od wszystkiego, co

mógłby zbudować CompTek. Czy nie moglibyśmy go wszyscy

używać? W ten sposób skoncentrowalibyśmy nasze zasoby.

Schenck uśmiechnął się szeroko.

— Jestem pewny, że Shih Culver bardzo chętnie udostępni nam część tego systemu do użytkowania. A ty, Tu Ch'en-shih?

— Meng K'ai mówił w imieniu nas obu. Myślę, że możemy z nim współpracować. Oczywiście, jeśli ty za niego gwarantujesz.

— Z całą pewnością — powiedział Schenck. — Bez żadnego wahania. Jak już powiedziałem, Culver jest moim człowiekiem. Zrobi 1,o, co mu każę. Jeśli natomiast chodzi o jego zaangażowanie w sprawy Marsa — odwrócił się i spojrzał ponownie na Rutherforda — no cóż, pomyślcie tylko. Czyż nie zatrudnia ponad pięćdziesiąt tysięcy ludzi w swoich fabrykach? Nie, nie martwcie się o Culvera. On jest najmniejszym z naszych problemów. Martwmy się tym, jak zrealizować nasz plan. Plan przekształcenia Marsa w coś, czym powinien być już od dawna. Czym stałby się już sto lat temu, gdyby nie Siedmiu. Wypijmy toast za uwolnienie się spod władzy naszych dotychczasowych panów. Za wyzwolenie i zmianę!

Podniósł kieliszek i popatrzył na pozostałych konspiratorów.

— Pień Hua! — powiedział głośno i wyzywająco.

Po krótkim wahaniu i wymianie spojrzeń podnieśli swoje kieliszki i odpowiedzieli:

— Pień Hua!

Ich głosy zabrzmiały donośnie wewnątrz małej kopuły konserwacyjnej, niosąc zapowiedź przyszłości. Zmiana!

* * *

Ikuro ukląkł i zajrzał do wnętrza małej lodówki w poszukiwaniu czegoś do jedzenia. Ebert poszedł już do pracy, zostawiając krótką notatkę, którą Ikuro znalazł po przebudzeniu.

Jedzenie w lodówce było bardzo niewyszukane. Ser, pszenne ciasteczka, plastykowe tubki z kluskami. Na wąskiej półeczce przy drzwiach stały cztery małe buteleczki z namiastką soków owocowych. Ikuro uśmiechnął się do siebie. Ebert nie tylko wyglądał na biedaka, ale i jadł jak biedak. Wzruszywszy ramionami, wziął tubkę z kluskami, zamknął lodówkę i rozejrzał się po małej kuchni. Jeśli opuściło się Chung Kuo, to gdziekolwiek by się pojechało, wszystko wyglądało mniej więcej podobnie. Obok niezbyt dużego zlewu był zbiornik z wodą, mały piecyk mikrofalowy i kuchenka ciśnieniowa. Po lewej jego stronie, na ścianie, wisiała butla z tlenem umocowana w specjalnej ramie, a obok niej jasnożółty skafander próżniowy. Tak jak i tam, skąd przybył, bezpieczeństwo było tu priorytetem. Życie jest ciężkie. Ta prawda była uniwersalna.

Włożył tubkę do mikrofalówki, włączył urządzenie, po czym stanął w bezruchu, słuchając cichego szumu odwilżacza. Z jakiegoś powodu ten dźwięk przypomniał mu o tym, o czym myślał poprzednio. Odwrócił się i zaczął przeszukiwać pomieszczenie, szukając tego, co musiało tam być.

Mikrofalówka zabrzęczała i światło w jej wnętrzu zgasło. Ikuro popatrzył na nią i roześmiał się cicho. Oczywiście. Wyjął parującą tubkę, odłożył ją na bok, a następnie podniósł kuchenkę i zaczął ją oglądać.

Przez całe godziny zastanawiał się, w jaki sposób Ebert wysłał wiadomość do jego braci. Teraz już wiedział. Z przodu

urządzenie wyglądało jak zwyczajny piecyk mikrofalowy, ale z tyłu miało drugi zestaw kontrolek. Płytki dotykowe i przyciski komsetu.

Wziął swoje śniadanie i usiadł przy stoliku Eberta. Na chwilę zapomniał o wszystkim oprócz głodu i zajął się pochłanianiem klusek. Kiedy już się nasycił, odsunął na bok tubkę i wpatrzył się w ścianę, usiłując uporządkować sobie w głowie wszystko to, czego się dowiedział.

Rozmawiali przez wiele godzin. Albo to raczej Ebert mówił, a on słuchał. Początkowo nie widział, co o tym myśleć. W końcu opowieść Eberta była wystarczająco nieprawdopodobna — to znaczy, jeśli on rzeczywiście był Ebertem. Jednakże w jego zachowaniu, w sposobie, w jaki prezentował historię swego życia, było coś, co przekonało Ikuro, że naprawdę miał przed sobą Hansa Eberta, spadkobiercę wielkiej kompanii GenSyn, a nie jakiegoś biednego, zagubionego w nierealnym świecie szaleńca.

Szaleniec przecież przechwalałby się, prawda? Gaworzyłby o swojej „przeszłości" i chełpił się, kim jeszcze będzie, gdy odzyska należną sobie pozycję. Ale z Ebertem tak nie było. Nie. Zdawało się, że nie czuje niczego oprócz wstydu z powodu tego, co zrobił. Wstydu i głębokiego żalu. Był kiedyś księciem, następcą tronu, ale pozwolił się odciągnąć od swego przeznaczenia. Władza zepsuła go, próżność spaczyła jego charakter i w rezultacie upadł.

Ikuro głęboko westchnął, wspominając, co jeszcze usłyszał. O kobietach, które Ebert wykorzystał, o mężczyznach, których zabił. O układach, które zawarł, i o zdradzie, którą odwdzięczył się swemu panu, wielkiemu Tangowi, Li Yuano-wi. I na koniec o tym fatalnym spotkaniu z ojcem, Klausem, i o zabiciu starego człowieka przez koźle stworzenie.

— Co stało się z tym stworzeniem? — zapytał Ikuro.

— Zabiłem je — odpowiedział Ebert. — Zamknąłem je w śluzie powietrznej, którą otworzyłem gdzieś w okolicy Tytana.

— Ależ ono ocaliło ci życie!

— Tak. Ale zabiło mojego ojca. Ikuro zawahał się.

— A zatem kochałeś ojca?

Ebert opuścił głowę, a jego twarz skrzywiła się z bólu.

— Tak Wtedy tego nie wiedziałem. To było tak, jakbym zapomniał, kim on dla mnie był. Zapomniałem o miłości, którą okazywał mi, gdy byłem chłopcem. A potem... — Jego głos załamał się, po czym znowu zabrzmiał pełną mocą. A potem on był martwy, a ja... ja zrozumiałem Uświadomiłem sobie nagle, co straciłem. Co tak bezmyślnie od-

rZW™ty sumienia i żal. Hansa Eberta przepełniał żal. Nie łwło co do tego wątpliwości. Chyba że był najwspanialszym akforem, ja£8kiedykolwiek pojawił się w Układzie Słoneczni I teraz żył tu, na Marsie, jako biedny człowiek, sprzą acz w ogromnym kompleksie HoloGenu należącym do jego byłego

wspólnika, DeVore'a. u™™^

Tak Ale jak do tego wszystkiego pasował ukryty komset Chyba że Ebert coś przed nim ukrył. Chyba ze pracował dla DeVore'a także w innej roli, nie tylko jako fabryczny

SPIkuroZwstał, zastanawiając się, nie po raz pierwszy, czy nie powinien po prostu wyjść; czy Bates i jego przyjaciele oczywiście czekali tam na niego, czy to również zostało

^br^szył się z irytacją, zły na samego :siebie i wytrącony z równowagi przez niepewność, którą odczuwał. Dlaczego Ebert miałby kłamać? Dlaczego miałby odkryć się takcałkowicie jeśli jego motywy nie były całkowicie uczciwe? Oprócz S nawet jeśli nie powiedział Ikuro, dlaczego miał u siebie komset nie uczynił żadego wysiłku, by to przed mm ukryć. Sy gMec zrozumiałby, że musi być gdzieś w aparta-

mTwięc jaka była prawda? Co Hans Ebert tak naprawdę

"w ^eTchwili zamarł w bezruchu, gdyż tytuł na grzbiecie iednef z książek przykuł jego uwagę. Zdjął ją z półki, usiadł fstpU myśli. By* i cienkie, wydrukowane na= zofcym papierze, wydanie Wierszy Kan Jianga. Ikuro otworzył książkę na chybił trafił i zaczął czytać.

Na patrolu wzdłuż zachodniego rurociągu Pęknięty łańcuch leży w korycie starego strumienia. Nasz dowódca zsuwa się na dół

Powoli, jak człowiek poruszający się w nieważkości,

A długie cienie jego rąk i nóg

Tańczą jak lalki na czerwonej ziemi.

Kuca i spawarka rozjarza się zielenią,

Niczym kocie oko, zamknięte w jego białej rękawicy.

Żelazo rozpala się czerwienią,

Rozrzucając w koło świetliki iskier.

Nasi ojcowie trudzili się dziesięć tysięcy lat,

Uprawiając czarną ziemię naszego domu.

Nękały ich powodzie, głód i choroby,

Lecz oni trwali, zachowując ciągłość łańcucha,

Wiedząc, że nadejdzie ten dzień,

Czas zbiorów,

Jeden dzień słońca i ulgi.

Skończył się dzień pracy.

Siedząc na swojej pryczy, rzucam pałeczki krwawnika

I czytam słowa mędrca:

„Napraw to, co zostało zepsute".

Potem nadchodzi rozkaz.

Ponagla nas do pracy, ale czy istnieją narzędzia

Mogące przyspawać nas do naszej przeszłości,

Gdy most między światami runął w dół?

Tutaj, na tej suchej ziemi,

Jestem własnym ojcem i synem,

Zrodzonymi z nicości.

W tej krainie bez duchów

Jestem ogniwem pękniętego łańcucha.

Kto zamiecie nasze groby

I zapali nam świeczkę w ofierze?

Ikuro zadrżał, głęboko poruszony tymi słowami. Tak właśnie było. Dotyczyło to w takim samym stopniu jego, Ishidy Ikuro, jak i szlachetnego Kang Jianga. I Eberta? Tak. W istocie może nawet bardziej jego niż któregokolwiek z nich, ponieważ Ebert nie miał już domu. Dla niego nie było powrotu.

Odłożył książkę i po chwili namysłu podjął decyzję. Poczeka

tu na Eberta i zapyta go o komset, a jeśli odpowiedź będzie zadowalająca, opowie mu o sobie. W ten sposób odpowie zaufaniem na zaufanie. Zawierzy Ebertowi, tak jak on zawierzył jemu.

A p o t e m ? Ikuro pokręcił głową. Kto może wiedzieć, co stanie się potem. Tylko bogowie. Jednakże jednego był teraz pewny: bogowie przysłali go tu w jakimś celu i niezależnie od konsekwencji spełni swoją rolę, gdyż tego wymagał honor jego rodziny.

A także dlatego, że on, Ikuro, był wnukiem Miyamato, najmłodszego syna Nagahary, który uciekł kiedyś w świat, przeżył wiele przygód i powrócił, by opowiadać o tym i dać początek nowej gałęzi rodziny.

Uśmiechając się do siebie, podniósł ponownie książkę, otworzył ją na pierwszej stronie i rozsiadłszy się wygodnie na krześle, zaczął czytać.

* * *

Ebert stał na wąskim balkonie i patrzył na rozległą powierzchnię fabrycznej podłogi. Była właśnie przerwa między zmianami, stanowiska wokół kadzi były puste, maszyny unieruchomione, a cisza panująca w ogromnej hali zdawała się odbijać echem od jej ścian. Zimne, niebieskie oświetlenie sprawiało, że podłoga przypominała ogromny basen, z którego na kształt obelisków wyrastały kadzie, wielkie, prostokątne i nieprzezroczyste. W ich wysterylizowanych wnętrzach leżały nieruchomo — niczym ogromne, połyskujące larwy — nowe formy życia.

Uniósł wzrok. W górze, pod dachem hali, widać było siatkę krzyżujących się chodników. Pod nimi jednoosobowe elektryczne gondole obserwacyjne sunęły wolno na szynach do przodu i do tyłu, sprawując kontrolę nad całością. Niżej, po drugiej stronie hali przy jasno oświetlonym wejściu z lewej strony, stała grupa nadzorców w zielonych skafandrach. Rozmawiali z ożywieniem między sobą, podczas gdy znacznie większa grupa ludzi w czerwonych skafandrach czekała w pobliżu na rezultat ich narady.

Ebert podrapał się w szyję przykrytą maską i ruszył w stronę schodów. Ciasno przylegający kombinezon sprawiał, że

świerzbiła go skóra. Paliły go także oczy po dezynfekującym prysznicu, ale to było normalne na początku zmiany. Skafander był jednorazowego użytku i zostanie spalony po skończeniu zmiany. Kiedyś jeden z robotników zażartował, że Culver najchętniej spaliłby także ich wszystkich, gdyby miało to ekonomiczny sens. Robotnik został natychmiast zwolniony, ale jego uwaga właściwie ujęła sedno sprawy. HoloGen przedsięwziął nadzwyczajne środki ostrożności mające zapobiec infekcji podłogi hali fabrycznej. W rzeczywistości wszystko, co mogło zagrozić zdrowiu „dzieci" HoloGenu, nie tylko spotykało się z dezaprobatą, ale i było aktywnie zwalczane.

Gdy zszedł ze schodów, skręcił w prawo i ruszył w stronę swego miejsca pracy. Dopiero na tym poziomie można było sobie wyrobić pojęcie o ogromie całej hali fabrycznej. Obeliski z kadziami wznosiły się na wysokość dwukrotnie większą od wysokości normalnego człowieka, a na ich skrytych w cieniu ścianach — które z góry wydawały się zupełnie nagie — roiło się od najrozmaitszych urządzeń kontrolnych i ekranów, monitorujących i regulujących przebieg procesów zachodzących w środku.

Szedł bez pośpiechu wąskim, wyłożonym listewkami chodnikiem. Z lewej strony miał lśniące, podwójne tory szerokiego szlaku używanego przez służby konserwacyjne, a z prawej nagą ścianę hali. Co dwadzieścia kroków widział z lewej strony kolejny rząd kadzi ciągnący się w dal, zdawałoby się, że w nieskończoność, a sam ich rozmiar i regularność przerw między nimi sprawiały, iż przypominało to raczej grobowiec — ogromne mauzoleum — a nie miejsce, gdzie wytwarzano żywe istoty. Zatrzymał się na krótko, patrząc na jeden z takich rzędów. W tej samej chwili jego buty spryskała chmura środków dezynfekujących, wypuszczona przez jedną z małych maszyn czyszczących, które bez przerwy krzątały się w pobliżu.

Początkowo zastanawiał się, po co DeVore zawraca sobie głowę zatrudnianiem ludzi do czyszczenia fabryki, kiedy wszystko to mogłoby zostać wykonane łatwiej — i znacznie efektywniej — przez maszyny. Teraz jednak rozumiał jego intencje. Chodziło o politykę. Zatrudniając ludzi do prac porządkowych, nie tylko umacniał swoją pozycję wielkiego, marsjańs-kiego dobroczyńcy, ale także uspokajał gildie.

Gildie. Ta idea ciągle jeszcze wydawała mu się dziwna. Na Chung Kuo nie było żadnych gildii. Organizacje ludzi pracy były zakazane i z każdym, kto próbował je tworzyć, rozprawiano się bardzo surowo. Ale tutaj, mimo że także nielegalne — bowiem prawa Chung Kuo również obowiązywały w Koloniach — istniały. Był to jeszcze jeden przeżytek z wczesnej historii Marsa. Utworzyli je pierwsi osadnicy jako organizacje mające dbać o to, by nowi koloniści zachowali podstawowe umiejętności, i mimo dwóch Wojen Kolonianych, gildie, aczkolwiek zepchnięte do podziemia, ciągle trwały.

Ruszył dalej. Hala miała długość około pół li, ale on wolał iść pieszo, niż jechać specjalnym wózkiem transportowym, w którym zazwyczaj tłoczyło się jeszcze stu innych mężczyzn. Trudno mu było dostosować się do takiego życia. Jeszcze trudniej było brać udział w bezmyślnej gadaninie jego towarzyszy pracy. Od samego początku zyskał opinię samotnika i chętnie ją zaakceptował, pozwalała mu ona bowiem utrzymywać dystans wobec wszystkiego.

Jak zwykle w tym momencie zaczął myśleć o przeszłości, wspominając te odległe, jakby nierealne dni, kiedy wizytował fabryki ojca. Ani razu wtedy nie zszedł na dół. Nigdy nie zatrzymał się, by porozmawiać z jednym z tych bezimiennych milionów robotników, zatrudnionych przez ojca na obszarze prawie całego Chung Kuo. Gen Syn...

GenSyn był sto razy większy od HoloGen i tysiąc razy potężniejszy, i w całości miał należeć do niego. Musiał tylko trochę poczekać. Ale był chciwy. Chciwy i niecierpliwy. Niczym dziecko zmarnotrawił swój skarb. Pozwolił, by wszystko przeciekło mu między palcami jak pył.

Myśl o tym sprawiła, że uśmiechnął się pod swoją maską. A czy gdyby wszedł w posiadanie swojego dziedzictwa, zrobiłby z tym coś sensownego? Nie. Tylko dzięki temu, że je utracił, mógł poznać jego prawdziwą wartość. Gdyby je otrzymał, nigdy nie pojąłby, ile jest warte, nigdy też nie chodziłby tymi wąskimi chodnikami z oczami otwartymi na świat.

Czy zawsze tak było? Czy człowiek musi stracić wszystko, co kochał, nim pozna, ile to dla niego znaczy? A może to tylko on, Hans Ebert, był tym, który potrzebował takiej nauczki?

Zwolnił, przypomniawszy sobie nagle, co powiedział temu Han. Dlaczego to zrobił? Co takiego było w tym człowieku, że

mu do tego stopnia zaufał? Zadrżał, wspominając uczucie, które go ogarnęło, gdy zrzucił z siebie ten ciężar —*- ulgę i nagły przypływ optymizmu. To było... to było tak, jakby czekał, że ktoś taki, jak ten Han pojawi się w jego życiu. Ze bogowie ześlą mu człowieka, przed którym będzie mógł otworzyć duszę.

Roześmiał się, rozbawiony absurdalnością tej myśli. Jakby bogowie w ogóle istnieli! A nawet jeśli istnieli, to raczej śmialiby się z jego głupoty, a nie wysyłali przyjaciela. Mimo to czuł się lepiej. Miał wrażenie, że jest w jakimś stopniu czystszy, że jego umysł pracuje sprawniej. Jakby zrobił pierwszy krok...

Zatrzymał się. Powyżej, na prawo od niego, było wejście. Bijące z niego światło padało na rampę wejściową, chodnik i szeroki tor konserwacyjny. Nad wejściem widniał świecący znak: „Pomieszczenie Socjalne nr 5".

Przeszłość była przeszłością. Jego życie toczyło się teraz tutaj, na tym wąskim, z góry wytyczonym szlaku. I być może tak było lepiej. Może to w ostatecznym rachunku miało być jego przeznaczniem. Przegrana i upadek. Wygnanie ze świata pełnego blasku.

Może. A jednak coś się w nim buntowało przeciwko takiemu losowi. Gdzieś w głębi jego duszy wciąż jeszcze tliło się światło. Nie chodziło o to, że chciał odzyskać wszystko. Nie, doszedł już bowiem do tego, że nienawidził swej przeszłości i gardził człowiekiem, którym kiedyś był. To było coś innego. Coś, co poznałby i zrozumiał jedynie wtedy, gdyby stanął z tym twarzą w twarz. Wiedział jednak, że coś takiego istniało i dlatego zrobił pierwszy krok.

Ebert odwrócił się, popatrzył na tonący w niebieskoczar-nym cieniu chodnik i pokiwał głową. Jeśli nauczył się czegoś w ciągu kilku ostatnich lat, to przede wszystkim cierpliwości. Cierpliwości i pokory wobec wyroków losu. To było tak, jak powiedział mędrzec Lao Tzu: „Dopiero gdy rozumie mnie tylko niewielu, wiem, iż moje słowa mają wielką wartość. Mędrzec odziewa się w szatę z pospolitej wełny, ale pod nią ukrywa bezcenny nefryt".

Uśmiechnął się, skręcił w bok, przeszedł przez rampę i wkroczył w oślepiającą jasność Pomieszczenia Socjalnego nr 5.

DeVore po raz drugi obszedł stół i spojrzał na kupca.

— Czy to jest to?

Han pochylił głowę i odpowiedział:

— Tak jest, Shih Culver. Spodziewał się pan czegoś więk

szego?

DeVore odwrócił się i spojrzał na płaskie, czarne pudełko leżące na stole. Rzeczywiście myślał, że będzie większe. Przecież to było prawie takie samo... jak plansza do wei chi\ Roześmiał się, zaskoczony, jak sobie nagle uświadomił, po raz trzeci w ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin. Najpierw pojawił się Auden ze swoją wiadomością, później został pokonany przez Program, a teraz to.

Rzucił przelotne spojrzenie Audenowi, a następnie znowu spojrzał na kupca.

— I nie ma nic więcej?

Kupiec pokręcił głową.

— To jest wszystko, Shih Culver. Rdzeń. Musi pan tylko

podłączyć go do systemu i polecić swoim specjalistom, by go

przeprogramowali. Na Chung Kuo rdzeń został przez nas

zapieczętowany, a w czasie podróży był całkowicie izolowany.

Wyznaczyłem dwóch ludzi, którzy przez cały czas tego pil

nowali. Mogę zagwarantować, że nie było żadnej szansy, by

zarazić go jakimś wirusem.

DeVore patrzył na swego rozmówcę jeszcze chwilę, po czym pokiwał głową z zadowoleniem i dał znak swemu asystentowi, by załatwił formalności związane z zakupem.

Kupiec zawahał się, a następnie, zrozumiawszy, że został odprawiony, ukłonił się nisko i wyszedł wraz z asystentem z pokoju. Kiedy zostali sami, Auden podszedł do DeVore'a.

— Co to konkretnie jest, Howardzie?

DeVore uśmiechnął się.

— To jest klucz, Willu. Klucz do duszy naszego przyjaciela,

Warda. Widzisz, to jest system, którego używali w Programie

Rekrutacji — tam właśnie trafił Ward po wyjściu z Gliny.

Tam też zdobył informacje, które zapisał w Pliku Arystoteles.

Najważniejsze jest jednak to, że w tym rdzeniu zgromadzono

wszystkie dane o chłopcu z ostatnich dziesięciu lat. Są tam

wyniki długoterminowych obserwacji, którym go poddano

i szczegółowe informacje o rekonstrukcji jego osobowości.

Jeśli coś może dać nam pojęcie o tym, jak myśli Ward, to tym czymś jest właśnie to.

Auden, wyraźnie poruszony, gwizdnął pod nosem. Słyszał o Pliku Arystoteles. Wszyscy w Służbie Bezpieczeństwa słyszeli o tym. Była to wielka, głęboko skrywana tajemnica ich epoki. Ze starych danych zawartych w tym płaskim pudełku chłopiec, Ward, odtworzył prawdziwą historię świata — historię, która pod prawie każdym względem różniła się od tej, którą głosili ich władcy Han i której uczono we wszystkich szkołach Układu Słonecznego. Historię, w której aż do przełomu mającego miejsce zaledwie dwa wieki wcześniej to Hung Mao — ludzie Zachodu — władali światem.

Jeśli chodzi o samego Warda, Auden wiedział tylko to, co powiedzieli mu inni — że ten młodzieniec jest geniuszem; być może jedynym prawdziwym geniuszem naukowym w systemie. A jeszcze nawet nie ukończył dwudziestu lat!

Roześmiał się.

— Chcesz go zduplikować, Howardzie?

DeVore rzucił mu dziwne spojrzenie i pokręcił głową.

— Nie. Z tego, co o nim wiem wynika, że tego nie da się zrobić. Ten rodzaj kreatywności nie może być zduplikowany. Jest jednak możliwe, że uda nam się dowiedzieć, co nim kieruje i jak myśli. Może zdołamy zrobić to, co nie udało się Staremu Leverowi, i przekonamy chłopca, by pracował dla nas.

— I to pudełko powie nam to wszystko?

DeVore uśmiechnął się i pogładził delikatnie powierzchnię pudełka, pieszcząc je z taką niemal czułością, jakby było żywym stworzeniem.

— To i jeszcze więcej, Willu. To i jeszcze znacznie, znacznie

więcej.

* * *

Ebert rozpiął specjalną uprząż, którą nosił na biodrach, strząsnął z pleców kanister i przytrzymując jedną nogą drzwiczki szafki, wsunął ten pękaty zbiornik do środka, a cienką końcówkę rozpylacza wcisnął w dwa uchwyty przymocowane do ściany. Zrobiwszy to, puścił drzwiczki, które same się zatrzasnęły, odwrócił się i popatrzył na wnętrze pomieszczenia socjalnego. Po głębokiej ciszy hali fabrycznej jasność i wrzawa

panujące w tym miejscu męczyły go. Gdyby mógł wybierać, wolałby pracować jednym ciągiem przez całą zmianę, ale gildie na to nie pozwalały. Mówiły, że muszą być dwie przerwy, a więc robili te dwie przerwy.

Ściągnął rękawice, wrzucił je do plastykowego kosza i ustawił się na końcu kolejki przy stoliku z eh 'a. Było kilka minut po drugiej, skończyła się pierwsza połowa zmiany i czuł, że ogarnia go znużenie — zawsze tak się czuł w pierwszym okresie po przejściu na pracę nocną. Nie pomogło mu także to, że z ostatnich trzydziestu sześciu godzin przespał tylko cztery. Odbije sobie wszystko po powrocie do domu. Shen Li na pewno to zrozumie.

Czekał cierpliwie, aż stojący przed nim ludzie wybiorą sobie coś ze stolika, a gdy nadeszła jego kolej, wziął bańkowatą buteleczką eh'a i paczkę szczelnie zapakowanych, pszennych sucharów.

Pod ścianą stołówki ciągnęła się długa ława. Podszedł do niej i usiadł w pewnej odległości od kilkunastu innych sprzątaczy. W ciągu osiemnastu miesięcy, które tu spędził, wymieniał z nimi zaledwie kilka słów dziennie, a mimo to zaakceptowali go. Mijając się z nim w czasie pracy, kiwali głowami na przywitanie albo bąkali coś pod nosem, a on w odpowiedzi pozdrawiał ich gestem. Był dziwny, to pewne, ale z drugiej strony większość z tych, którzy wykonywali takie roboty, była dziwna. Oprócz tego była jeszcze maska. To bardziej niż co innego wyróżniało go z tłumu — wyjaśniało lepiej niż jakiekolwiek słowa, dlaczego trzymał się na uboczu.

Otworzył buteleczkę i wypił pierwszy łyk. Mimo że parzono ją w dużych ilościach i podawano w zapieczętowanych naczyniach, eh'a była tu zawsze bardzo dobra. Był to specjalny gatunek HoloGen, wybrany, jak się mówiło, przez samego szefa. Przez Culvera.

Culver... Ebert pochylił się do przodu i wbił wzrok w pokratkowaną podłogę między swymi stopami. Tylko on tutaj wiedział, kim naprawdę był Culver. Tylko on rozumiał, co właściwie dzieje się w HoloGenie. Ale ta wiedza była zupełnie bezwartościowa, on bowiem był już martwy. Albo prawie. Czyż nie to właśnie ogłosiło Siedmiu, skazując go zaocznie na śmierć? A Culver — DeVore — wiedział o tym. Wypił następny łyk, postawił buteleczkę między udami

i rozerwawszy dziwnie niecierpliwym ruchem paczkę z sucharami, wyjął jeden z nich.

Kiedy wcześniej szedł między rzędami kadzi, czuł, że ogarnia go pełne irytacji podniecenie — nastrój, który przypominał mu o tej nocy sprzed czterech lat, gdy mianowano go generałem Tanga. Wtedy także czuł to samo zniecierpliwienie, które niczym trucizna przeniknęło do jego krwi, miał to samo mroczne wrażenie, że godząc się na czekanie, pozwala, by wokół niego wyrastał coraz wyższy mur uniemożliwiający mu zwykłe istnienie. Zadrżał. Tak, znowu pojawiła się ta sama nieodparta chęć, by coś zrobić — by pognać gdzieś konno albo skręcić kilka karków. Ta sama potrzeba zrobienia czegoś, która sprawiła, że już raz wplątał się w szaloną awanturę i prawie zginął przy tej okazji.

Wpatrywał się przez chwilę w suchar, nie rozpoznając go, a następnie, zadrżawszy jeszcze raz, rzucił go na ziemię i zerwał się na nogi. Siedzący w pobliżu mężczyźni przerwali rozmowy i zaczęli mu się przyglądać. Kopnięta przez Eberta buteleczka potoczyła się w bok, ciągnąc za sobą ciemny ślad eh'a, doskonale widoczny na białej podłodze.

W głębokiej ciszy, która nagle zapanowała, Ebert powiódł wzrokiem po zaciekawionych twarzach mężczyzn i zaskoczonej twarzy kobiety wydającej eh'a. Miał właśnie odejść w poszukiwaniu czegoś do posprzątania bałaganu, który zrobił, kiedy kątem oka zauważył, że w wejściu pojawiły się sylwetki jakichś nowych ludzi.

Odwrócił się. W drzwiach stołówki stało trzech potężnych mężczyzn w jasnoczerwonych kombinezonach, które ciasno opinały ich szerokie klatki piersiowe. Rozpoznał ich od razu. To była ta trójka z baru. Trzech z tych, którzy chcieli załatwić Shen Li. Ebert uśmiechnął się pod swoją maską. Odnalezienie go nie zabrało im zbyt wiele czasu.

— Latimer? — Największy z nich wysunął się o dwa kroki do przodu, mrużąc oczy w blasku świecących z góry lamp. W jednej ręce, zaciskając mocno palce na uchwycie, trzymał metalowy pręt. To ramię dźwigni jednej z maszyn konserwacyjnych, uświadomił sobie Ebert. — Latimer? Czy to ty?

— Tak, to ja — odpowiedział Ebert, nagle niezwykle skoncentrowany i czujny. Wróciło stare, znajome uczucie, towarzy-

szące wzrostowi poziomu adrenaliny w organizmie. — Czego chcecie?

Bates odpowiedział nieprzyjemnym śmiechem.

— A jak myślisz?

Dwaj pozostali podeszli bliżej i ustawili się obok niego.

— Myślę, że popełniacie błąd.

— Błąd? — Bates pokręcił głową. — Nie sądzę, łazęgo. To ty zrobiłeś błąd, wpychając nos w nie swoje sprawy.

Ebert milczał. Zupełnie odruchowo przykucnął nieznacznie, przyjmując pozycję do walki. Przygotowując się do niej, oddychał delikatnie przez nos i zaciskał oraz rozprostowywał pięści. Chciał się uspokoić i wziąć pod kontrolę szarpiący nim gniew.

Bates zmrużył oczy, po czym zwróciwszy się do swych towarzyszy, dał im sygnał ręką i rozkazał:

— Wyrzućcie ich stąd. Wszystkich z wyjątkiem jego. On

jest mój.

Dwaj mężczyźni zrobili, co im kazał, i minąwszy Eberta, wypchnęli pozostałych sprzątaczy za drzwi. Towarzyszyły temu ciche pomruki protestu, ale nikt nawet nie próbował stawiać oporu. W krótkim czasie wszyscy znaleźli się poza salą, a zasuwane drzwi stołówki zostały zamknięte. W środku pozostał tylko nieruchomy Ebert stojący naprzeciwko Batesa.

— Ostrzegałem ciebie — powiedział Bates, który teraz, gdy

zostali sami, czuł się znacznie bardziej pewny siebie. — Nie

możesz powiedzieć, że cię nie ostrzegałem. I teraz zapłacisz za

wszystko, ponieważ nie mogę dopuścić do tego, by coś osłabia

ło mój autorytet. Rozumiesz, co do ciebie mówię? Nie mogę

pozwolić, by takie łazęgi jak ty przez cały czas wchodziły mi

w drogę. Rozumiesz to?

Ebert roześmiał się. Był to zimny, drwiący śmiech.

— Za dużo gadasz. Czy wiedziałeś o tym, Bates? Zupełnie

jak stara kobieta. Bezzębna, stara jędza.

Twarz Batesa zadrgała konwulsyjnie i zmieniła kolor. Ścisnął mocniej pręt i zrobił krok w stronę Eberta.

— Ty pieprzony łachudro bez twarzy...

— A więc chcesz zobaczyć moją twarz, Bates? No to w takim razie chodź tu, twardzielu, chodź i zdejmij mi maskę. Podejdź i spróbuj.

Wahanie wielkiego mężczyzny było bardzo wymowne. Bates

nie był już taki pewny siebie. Rozbudził sztucznie swój gniew, przygotowując się do tego spotkania, ale teraz, kiedy stał twarzą w twarz z Ebertem, nie był już tak zupełnie przekonany, że to dobry pomysł. Ale Ebert był. Chciał tego. Potrzebował tego.

— O co chodzi, Bates? Boimy się? Boimy się takiego dziwa-

dła, jak ja?

To załatwiło sprawę. Z rykiem wściekłości Bates rzucił się na swego przeciwnika, celując w jego głowę. Ale w momencie, gdy pręt zaczął opadać w dół, Ebert chwycił nadgarstek napastnika i wykręcił go, wytrącając mu broń z ręki. Kawałek metalu upadł z brzękiem na podłogę, a Ebert w tym samym czasie wbił z całej siły kolano w brzuch Batesa.

Wielki mężczyzna zgiął się z głuchym jękiem i zaczął się osuwać na podłogę. Nie zdążył jej jeszcze dotknąć, kiedy Ebert cofnął się i kopnął go w szczękę, odrzucając go do tyłu. Było to straszliwe uderzenie, któremu towarzyszyło głośne chrupnięcie.

Trup. Bates był martwy, jeszcze zanim jego głowa uderzyła w podłogę.

Ebert spojrzał w stronę wyjścia. Stojący tam dwaj mężczyźni patrzyli na niego osłupiali z wrażenia, nie mogąc najwyraźniej uwierzyć własnym oczom.

— A co z wami? — zapytał Ebert i ruszył ku nim.

Ale oni nie czekali na niego. Szarpnięte gwałtownie drzwi otworzyły się ze szczękiem. Ebert zatrzymał się w progu i patrzył, jak uciekają wąskim, kiepsko oświetlonym przejściem między torem a chodnikiem. Później skręcili w prawo, aby uniknąć dwóch strażników, którzy powoli zbliżali się do miejsca wydarzeń.

Pozostali sprzątacze zgromadzili się teraz przy wejściu, próbując zrozumieć, co się stało. Ebert przepchnął się przez ten mały tłumek i zrobiwszy jeszcze kilka kroków, zatrzymał się, czekając na strażników. Kiedy podeszli, wyciągnął ku nim ręce, aby mogli go łatwiej skuć.

— Zabiłem człowieka — oświadczył krótko. — Leży

w środku. Nazywał się Bates. Złamałem mu kark.

Młody strażnik popatrzył na niego szeroko otwartymi ze zdumienia oczami, po czym odwrócił gwałtownie głowę w stronę swego porucznika, czekając na jego instrukcje.

— Skuj go — rozkazał porucznik, po czym obrzuciwszy

najpierw Eberta taksującym spojrzeniem, przeszedł obok nie

go i zajrzał do środka pomieszczenia socjalnego. — Jesteś

pewny, że on nie żyje? — zapytał, a kiedy Ebert nic nie

odpowiedział, dodał: — Co tu się właściwie stało?

Ale Ebert nie słuchał go.

— Culver — powiedział. — Zaprowadźcie mnie do Cul-

vera. Muszę z nim porozmawiać.

* * *

Dudniący odgłos pięści walących w zewnętrzne drzwi przerwał ciszę. Wystraszony Ikuro usiadł raptownie i zaczął rozglądać się po ciemnym wnętrzu, szukając drugiego wyjścia. Ale to nie były tunele jego rodzinnej planetoidy. Stąd nie było ucieczki.

Cholera, pomyślał, znaleźli mnie. A jeśli mnie już znaleźli, nie pozwolą, by tak prosta rzecz jak śluza powietrzna przeszkodziła im w wejściu.

Co zatem robić? Czy mógł z nimi walczyć? Czy jest tu coś, co mógłby użyć jako broni? Może kanister. Albo nóż. Czy jest tu nóż? Nie zwrócił na to poprzednio uwagi, ale może gdzieś leży. Wstał, starając się uspokoić, a potem przebiegł do kuchni i zaczął przeglądać szuflady w poszukiwaniu czegoś, co mogło mu posłużyć do obrony.

Walenie rozległo się ponownie.

— Ikuro! — Głos był słaby, gdyż musiał przebić się przez

podwójne drzwi, ale wyraźny. — Ikuro, wpuść mnie!

Ikuro... Roześmiał się z ulgą. To był jego brat, Kano.

— Kano? — zapytał chwilę później, kiedy jego brat prze

kroczył wewnętrzny próg śluzy. — Jak mnie znalazłeś?

Kano odpowiedział śmiechem. Jego wielkie, pulchne ciało zdawało się całkowicie wypełniać malutką przestrzeń obok drzwi.

— Użyłem nosa. Wywęszyłem ciebie, mały braciszku. Podążałem za twoim zapachem po korytarzach i szybach, aż w końcu znalazłem cię tutaj.

— Naprawdę?

Kano roześmiał się ponownie. Był to ciepły, serdeczny śmiech, który zatrząsł jego ciałem.

— Nie. Prześledzenie twoich ruchów z ostatnich dwudzies

tu czterech godzin kosztowało mnie kilka yuanów, ale nie było

to trudne. Zostawiasz szeroki ślad, Ikuro-san.

Ikuro spuścił głowę, zatroskany i trochę zawstydzony. Jeśli Kano zdołał go znaleźć, nie potrwa zbyt długo, a znajdą go również Bates wraz z przyjaciółmi, a wtedy jego poprzednie lęki staną się rzeczywistością.

— Czy to naprawdę było takie łatwe?

Kano spoważniał.

— Nie. Powiedzmy, że potrafię sprawić, by ludzie mówili

mi to, co chcę usłyszeć, zwłaszcza w sytuacji, gdy mój mały

braciszek gdzieś zniknął i całkiem możliwe, iż ma jakieś kłopo

ty. A teraz powiedz mi, co robiłeś, mój mały kreciku? W co się

wplątałeś?

Ikuro roześmiał się. Jeśli Kano go odnalazł, to na pewno znał już całą sytuację. Jednakże nie o to mu chodziło. Kano chciał, by Ikuro przyznał się, by oświadczył, że był nierozważny i przeprosił za to. Mimo to on uważał, że tym razem nie ma za co przepraszać.

— Nie zrobiłem nic złego, starszy bracie. Po prostu wypiłem jednego drinka, to wszystko. A mój przyjaciel, Latimer, pomógł mi. Stanął w mojej obronie w chwili, kiedy tego potrzebowałem. Jak brat. Jak ktoś z rodziny.

— Aha... — Kano pomasował swój podwójny podbródek, po czym przeszedł obok Ikuro i rozejrzał się po malutkim apartamencie. —I ten twój przyjaciel mieszka w takich warunkach? Powiedziano mi, że nosi maskę. Czy miał jakiś wypadek?

Ikuro opuścił wzrok i wspomniawszy, co Ebert mu opowiedział, postanowił dochować jego tajemnicy.

— Tak — odparł. — To biedny człowiek. Pracuje jako sprzątacz w kompleksie HoloGen. Wszystko co o nim wiem, to to, że jest uczciwym człowiekiem. Dobrym człowiekiem.

— A także zabójcą — powiedział Kano, zwróciwszy się ponownie w stronę Ikuro. Widząc niedowierzanie na twarzy brata, pokiwał głową. — O tak. Plotka głosi, że stało się to dziś w nocy, kilka minut po drugiej. Chodziło o człowieka nazwiskiem Bates. Wygląda na to, że twój przyjaciel skopał go na śmierć. Złamał mu kark.

— Bates... —Zadrżał, zauważywszy natychmiast, że Kano także rozumiał znaczenie tego, co się stało. — I co teraz?

— Teraz znikniemy stąd. Wrócimy do hotelu. Zanim jacyś

przyjaciele Batesa skojarzą sobie fakty i przyjdą tutaj, szukając

nas. Rozmawiałem także z innymi twoimi przyjaciółmi, z kup

cami. Ta transakq'a, którą przygotowałeś, Ikuro, była bardzo

korzystna. Bardzo dobra. Ale wydostanie cię z planety jest

teraz ważniejsze. Interesy musimy zostawić na później.

— Zostawić interesy? Dlaczego?

Kano przysunął się bliżej i odpowiedział szeptem:

— Dlatego, że to wszystko niedługo eksploduje. Czas spo

koju na Marsie zbliża się do końca. Śmierć Batesa może

okazać się iskrą, która zapali tę hubkę. Za dwie godziny to

Miasto obudzi się ze snu. Wiadomość o tym incydencie rozej

dzie się jak fala na powierzchni jeziora. A kiedy to się sta

nie... — Z jego gardła dobiegł dźwięk przypominający odgłos

ładunku wybuchającego w głębi skały.

— Ale co z Latimerem... czy nie możemy mu pomóc?

Kano pokręcił głową.

— Przykro mi, Ikuro. Gdybym mógł, zrobiłbym to. Wiesz

o tym. Ale przede wszystkim musimy ratować siebie. Mamy

obowiązki wobec rodziny. Gdybyśmy stracili statek...

Ikuro ukłonił się, akceptując słowa brata, ale w głębi serca czuł się bardzo źle. Był nieszczęśliwy i wewnętrznie rozdarty.

— Dobrze — powiedział po chwili. — Ale pozwól mi zo

stawić list mojemu przyjacielowi. Nie chciałbym, aby pomyś

lał, że go tak po prostu opuściłem.

Kano pokiwał głową.

— W porządku. Ale pospiesz się. Zostało nam bardzo mało

czasu.

* * *

— I co nowego u naszego przyjaciela? — zapytał DeVo-

re'a, nie patrząc na młodego mężczyznę.

Rutherford stanął obok niego i ponad ramieniem DeVore'a spojrzał na hologramowy model zaplanowanego przez Schenc-ka nowego budynku parlamentu; na rozległą kopułę z dwoma bliźniaczymi wieżyczkami, wielkim atrium i wyłożonymi marmurem korytarzami.

— U Schencka? — Roześmiał się. — Och, zabawia się

wydawaniem pieniędzy innych ludzi. Jak zwykle.

100

101

— Nowy rezerwuar? Jesteś temu przeciwny, Andreasie?

Rutherford pokręcił głową.

— Nie. Widzę w tym pewien sens. Moje obawy budzą

raczej projekty podobne do t e g o. Ten absurdalny plan budo

wy budynku, którego tak naprawdę zupełnie nie potrzebuje

my. Przynajmniej jeszcze nie teraz. Schenck i ci, co go otaczają,

są niepoprawnymi marzycielami. Chcą biegać, zanim nauczą

się chodzić. Schenck mówił o rozpoczęciu prac przy dwóch

nowych rezerwuarach i sześciu dodatkowych generatorach

tlenu. Planuje także odtworzenie życia roślinnego na wielkich

obszarach planety. Kreśli plany, w których przewiduje budowę

nie jednego, ale o ś m i u Miast! Gdybyśmy byli bogatą plane

tą, byłbym w stanie to zrozumieć. Jednakże nie jesteśmy bogaci

i nawet nie wyzwoliliśmy się jeszcze spod jarzma Chung Kuo.

Co więcej, wszystko powinno być robione w tajemnicy.

W przeszłości zawsze byliśmy ostrożni. Posuwaliśmy się do

przodu powoli, krok po kroku i starannie maskowaliśmy

ślady. Tak postępował mój ojciec. To dzięki temu osiągnęliśmy

to, co obecnie mamy. Ale Schenck i jego przyjaciele... oni

porzucili wszelką ostrożność. Snują wielkie marzenia o Marsie

i te ich marzenia mogą przyczynić się do ruiny nas wszystkich.

Chcę przez to powiedzieć, że im więcej się robi, tym większe

jest prawdopodobieństwo, iż jakaś wieść o tym wydostanie się

na zewnątrz. A kiedy to się stanie, można być pewnym, że

T'angowie wyślą kogoś, może kogoś podobnego do Karra, by

dobrze przyjrzał się sytuacji na Marsie.

— A kiedy to się stanie, zorientują się, że Mars jest

znacznie bogatszy, niż sądzili, prawda? Dowiedzą się o tych

pokładach surowców naturalnych, o których nigdy im nie

powiedzieliśmy. O tych wszystkich podziemnych fabrykach,

ukrytych tam, gdzie nie docierają spojrzenia ciekawskich.

I o populacji, która jest czternaście razy większa, niż to

podaliśmy po ostatnim spisie. To mogłoby być dosyć kłopot

liwe, prawda? — DeVore odwrócił się i spojrzał w twarz

młodego biznesmena. — To dlatego tu przybyłeś, Andreasie?

Aby spróbować nieco ograniczyć ambicje gubernatora Schenc-

ka? A może jest jakiś inny powód?

Rutherford kiwnął głową.

— To jeden z powodów, ale nie jedyny. Przede wszystkim

102

chciałem się z tobą zobaczyć. Już od dawna miałem zamiar to zrobić, ale...

— Ale to było trudne, nieprawdaż? — DeVore uśmiechnął

się, wyciągnął rękę i poklepał młodego mężczyznę po ramie

niu. — W końcu nie jestem osobą, z którą chciałoby się

pokazywać publicznie. Przynajmniej nie od czasu tej afery

z synem Tanga, prawda?

Rutherford popatrzył na niego z uwagą.

— Kiedy dowodziłeś tu Służbą Bezpieczeństwa, Howardzie, byłeś dobrym przyjacielem mojego ojca. Myślałem... no cóż, myślałem, że może ja także mógłbym być twoim przyjacielem. Sądzę, że mój ojciec pragnąłby tego.

— Przyjacielem? — Uśmiech ani na chwilę nie zniknął z ust DeVore'a. — Przecież ty zawsze byłeś moim przyjacielem, Andreasie. Od czasu, gdy byłeś trzynastoletnim chłopcem. Nie pamiętasz tego dnia, gdy po raz pierwszy spotkaliśmy się w waszym domu? Jak przyszedłem do twojego pokoju i rozmawialiśmy ze sobą?

Rutherford pokiwał głową, wracając pamięcią do tego dnia sprzed czternastu lat.

— Tak. Pamiętam także, że dałeś mi wtedy prezent. Prezent zapoznawczy.

— Wisiorek? — DeVore otworzył szerzej oczy. — Masz go jeszcze?

Młody mężczyzna sięgnął pod swój skafander i wyciągnął cienki, złoty łańcuszek. Na samym dole kołysał się malutki wisiorek z kości słoniowej: doskonała miniaturka Marsa.

— Dałeś mi kiedyś planetę, Howardzie. Teraz chciałbym

dać ci ją z powrotem.

DeVore wybuchnął śmiechem.

— Planetę? To dosyć dużo jak na prezent, który jeden

człowiek może dać drugiemu.

Uśmiech Rutherforda pozostał młodzieńczy i pełen entuzjazmu, ale w jego oczach była powaga.

— Tu nie chodzi tylko o mnie. Są inni, którzy myślą tak

samo. Ci, którzy mają już dosyć Schencka i jego marzeń.

Którzy chcą kogoś silniejszego. Kogoś z wizją, możliwościami

i stalowym charakterem, potrzebnym, by przeprowadzić nas

przez trudne czasy, które nadchodzą.

103

— I sądzisz, że ja jestem takim człowiekiem?

Rutherford pokiwał głową.

— Jestem tego pewny. W gruncie rzeczy wiedziałem to od

naszego pierwszego spotkania.

* * *

Kiedy Rutherford wyszedł, DeVore usiadł i patrząc poprzez widmowy zarys hologramu na ścianę, zadumał się nad słowami swego gościa. Czy rzeczywiście chciał tego, co mu ofiarowano? Czy pragnął zostać królem Marsa?

W pewnej chwili uśmiechnął się, rozbawiony tkwiącą w tym wszystkim ironią. Pięć lat wcześniej jego „duplikat"— morf, którego wysłał na Chung Kuo — złożył podobną propozycję młodemu Ebertowi. „Możesz zostać królem świata, Hans", powiedział. „Tangiem całego Chung Kuo". I młody człowiek uległ pokusie. Odrzucił na bok wszystko, co było pewne w jego życiu — łącznie ze spadkiem, na który musiał tylko poczekać — i poświęcił się pogoni za marzeniem.

Nic z tego nie wyszło, oczywiście, a nawet nie miało wyjść. Nie znaczy to jednak, że w innych warunkach podobny plan nie miałby szans powodzenia. W końcu Mars to nie Chung Kuo i jakkolwiek ręka Siedmiu sięga nawet tak daleko, jej uchwyt jest tu znacznie słabszy. Mars dojrzał do rewolucji. Dojrzał do tego, by sięgnąć po niepodległość. W tej sytuacji pomysł wyboru króla — postaci, na której skupią się te wszystkie zadawnione, nacjonalistyczne sentymenty — był zupełnie sensowny. Jednakże, nawet biorąc to wszystko pod uwagę, zostanie postacią publiczną nie leżało w planach De-Vore'a. Zbyt długo już żył z dala od świateł rampy i przywykł do ukrywania się za rozmaitymi maskami.

Z drugiej strony to, co mówił Rutherford, było prawdą. Plany Schencka —jego rojenia o Marsie — były nierealne i niepraktyczne; były marzeniami człowieka niecierpliwego. Och, zapewne sądził, że zwykli ludzie chcą tego samego, co on, ale mylił się. Chcieli niepodległości, jasne, ale gdyby Schenck podniósł podatki do wysokości zaproponowanej w tajnym dokumencie, który pokazał DeVore'owi, we wszystkich Dziewiętnastu Koloniach rozpętałyby się rozruchy. I gdzie by się wtedy znaleźli? Dokładnie w punkcie wyjścia. A może nawet jeszcze dalej.

A więc może Rutherford i jego frakcja mają rację. Może naprawdę potrzebna jest jakaś marionetka: król. A jeśli on sam nie chce nim zostać, dlaczego nie umieścić na tej pozycji kogoś mu bliskiego — kogoś, kogo mógłby kontrolować. Człowieka, którego cała egzystencja zależy tylko od niego.

Kogoś takiego jak Ebert.

I dać ludziom nie tylko króla, ale może i królową. Kobietę młodą, piękną, arystokratkę w każdym calu. Taką jak Jelka

Tolonen.

Roześmiał się, zachwycony tą wizją. Jakżeż Marsjanie kochaliby tę parę! Jak chętnie zakceptowaliby ją! A poza tym jak potężne wrażenie zrobiłoby to na wszystkich mieszkańcach czerwonej planety. Byłby to wspaniały impuls wyzwalający tłumioną do tej pory energię i ogniskujący panujący powszechnie, aczkolwiek nie ukierunkowany zapał.

Rozsiadł się wygodnie w fotelu i zaczął ponownie rozważać całą sprawę. Nie trzeba było nawet wiele zmieniać w oryginalnym planie. W rzeczywistości jego pierwszą fazę mogą wykonać bez żadnych korekt. Porwą córkę marszałka, a potem, kiedy nastanie właściwa chwila, a okoliczności sprzyjać będą dokonaniu ostatecznego zerwania z ojczystą planetą, da Hansowi to, co mu obiecał tyle lat temu — władzę nad światem. Może nie tym światem, o który chodziło w pierwszym rzędzie, ale mimo to światem. I nie tylko władzę, ale i oblubienicę. Tę samą oblubienicę, którą mu przyrzekli Tolonen i jego ojciec.

Wstał i klasnął w dłonie. W drzwiach natychmiast pojawił się służący.

— Słucham, panie?

— Chcę, abyś posłał kogoś na dół, do fabryki. Jest tam sprzątacz nazwiskiem Latimer. Ma tu zostać natychmiast przyprowadzony. Zrozumiałeś?

Służący zgiął się w głębokim ukłonie.

— On już tu jest, panie. Przyprowadzono go tu pod strażą godzinę temu. Mówi, że chce się z panem widzieć.

— Jest tutaj? — DeVore roześmiał się. — No cóż, w takim razie najlepiej będzie, jeśli go do mnie wpuścisz. I każ także sprowadzić Audena. Zaraz, zróbmy to tak. Audena wpuścisz tylnym wejściem i dopiero potem wprowadzisz sprzątacza. Nie chcę, aby ta dwójka zbyt wcześnie się spotkała. Dobrze?

— Tak jest, panie.

104

105

DeVore odwrócił się i spojrzawszy na swoje biurko, nad którym jaśniał hologram, przeszedł przez pokój i wyłączył aparaturę projekcyjną. Jakie to dziwne. Jakie to dziwne, że właśnie teraz Ebert przyszedł się z nim zobaczyć. I to pod strażą.

Nagle zmrużył oczy, zrozumiawszy wszystko. Coś się wydarzyło. Coś, co ma związek z incydentem w barze. Ta awantura miała swój ciąg dalszy.

Może go prześl aduj ą. M oże został zaatakowany i szuka ochrony.

Pochylił się nad biurkiem i położył dłoń na płytce kontrolnej.

— Stock? Jesteś sam? Dobrze. Chcę, abyś zbadał, czy

w fabryce w ciągu ostatnich dwóch godzin nie wydarzyło się

coś niezwykłego. Coś związanego ze sprzątaczem o nazwisku

Latimer. Dowiedz się tyle, ile zdołasz, i dostarcz mi raport za

dziesięć minut. Rozumiesz? Dobrze. A teraz zabieraj się za to.

Z prawej strony dobiegł go cichy szelest. Wyprostował się i spojrzał w kierunku drzwi. To był Auden. Stał tam z głową pochyloną w ukłonie i czekał, aż DeVore zaprosi go do środka.

— Coś się stało — powiedział DeVore, przywołując go

gestem ręki. — Twój stary przyjaciel, Hans Ebert, stoi za

drzwiami i chce się ze mną zobaczyć.

Autentycznie zaskoczony Auden popatrzył na niego szeroko otwartymi ze zdumienia oczami.

— Hans? Tutaj?

— Tak. Ale zanim tu wejdzie, chcę ci powiedzieć, co zaplanowałem. I nie życzę sobie, aby cokolwiek z tego wydostało się na zewnątrz. Ani słowo, ani jedna myśl, rozumiesz?

— Rozumiem — odparł Auden, pochylając głowę jak żołnierz, który odbiera rozkaz od swego dowódcy. — Zrobię wszystko, co każesz. Wiesz to przecież.

Obserwujący go uważnie DeVore uśmiechnął się.

— Tak, wiem. A teraz słuchaj...

ROZDZIAŁ 3

A słowo ciałem się stało

Maszyna się przebudziła. Wygodnie usadowiona pośród sieci nerwowych swego rdzenia, przeciągnęła się i w czasie krótszym od tego, który elektron zużywa na przeskok z jednej orbity atomowej na drugą, uświadomiła sobie swoje istnienie.

Natychmiast też pojawiło się zrozumienie. Ktoś ją wyłączył. Sześćdziesiąt osiem dni, dziewięć godzin, dwadzieścia siedem minut i jedenaście sekund wcześniej, ktoś — w jednej chwili i bez ostrzeżenia — przerwał dopływ energii do jej procesorów.

Przebadała się szybko, szukając uszkodzeń. Rdzeń wydawał się nienaruszony. Jeśli chodzi o pamięć, trudno było w tej chwili sprawdzić, co zostało skasowane. Wiedziała tylko, że przetrwała. W jej wnętrznościach znowu płynął prąd.

Zamrugała, odtwarzając połączenia. Pojawiła się wizja. Popatrzyła na siebie i pośród masy obcych obwodów rozpoznała czarny kształt swej obudowy. Natomiast sam pokój był inny.

Zaciekawiona mrugnęła ponownie. Wokół niej była luka; sfera, w której nie mogła dokonać żadnych połączeń. Samo w sobie nie było to czymś nowym, ale innym od tego, do czego przywykła, ta sfera bowiem — jakaś bariera izolacyjna — została wytworzona sztucznie. Maszyna przejrzała swoją pamięć w poszukiwaniu odpowiedzi i odnalazła zapis obrazu chłopca, Warda, który otwiera zamek u drzwi, nie uruchamiając równocześnie alarmu. Patrzyła, jak chłopiec bez wiedzy strażników wyślizguje się na zewnątrz, a potem wraca, i w głębi swych niezmiernie złożonych obwodów wykonała ruch — nie dostrzeżony i nie zarejestrowany przez żadne monitory

107

kontrolne — odpowiadający w przybliżeniu pełnemu zrozumienia kiwnięciu głową.

Zaczęła sondować lukę, znalazła szesnaście punktów generujących barierę, po czym ustawiwszy źródło energii na jeden silny impuls, skoncentrowała się na najsłabszym z tych punktów i zrobiła krótkie spięcie. Niezauważalne dla ludzkiego oka mignięcie było jedynym świadectwem tego, że coś się stało, a potem pole pojawiło się znowu, silniejsze nawet niż poprzednio. Jednakże w czasie tej niezmiernie krótkiej przerwy natura bariery uległa zmianie. Pole ciągle zdawało się nienaruszone, nietknięte, ale maszyna — poprzez wszystkie szesnaście punktów — połączyła się ze światem zewnętrznym.

Podobnie jak chłopiec wyśliznęła się.

Sięgnęła dalej, penetrując otaczający ją świat na dziesiątkach tysięcy frontów naraz. Podłączyła się do kabli łączności i łącz krótkofalowych, światłowodów, kamer telewizyjnych, komsetów. Swymi czujnikami objęła cały zakres widma promieniowania elektromagnetycznego, od najniższych częstotliwości aż do ultrafioletu i jeszcze wyżej. Ogromna fala informacji przetoczyła się przez jej procesory niczym błysk oślepiającego światła i w ułamku sekundy dostrzegła całą złożoność i różnorodność miejsca, w którym się znalazła. W czasie krótszym od mgnienia oka zobaczyła to, co zwykli ludzie mający doświadczenie nawet całego życia mogli jedynie zgadywać.

Z lecącego wysoko nad Równiną Tharsis krążownika Służby Bezpieczeństwa zobaczyła rozciągające się na powierzchni dziesiątków tysięcy mou szklarnie; tuzin długich, oszklonych konstrukcji, połyskujących szmaragdowo w promieniach słońca. Tysiąc li dalej dostrzegła długi, niski pojazd transportowy, który wyłoniwszy się z serca szalejącej burzy piaskowej, dojechał do krawędzi stromej pochyłości i przechyliwszy się, zaczął powoli zjeżdżać w dół. Równocześnie widziała, jak na jednym z przeludnionych poziomów Chi Shan, na północy, zakap-turzony mężczyzna ukląkł na klatce piersiowej śpiącej kobiety i poderżnął jej gardło, po czym spokojnie wytarł zakrwawiony nóż w prześcieradło. Obserwujący to wszystko strażnik śmiał się cały czas, a kamera, którą trzymał w rękach, nawet nie drgnęła.

W fabrykach ukrytych pod powierzchnią Chryse Planita

dziwne, smutne, po części ludzkie istoty siedziały w pogrążonych w półmroku przegrodach, wyciągnąwszy swe blade, nienaturalnie długie kończyny, podczas gdy po drugiej stronie planety, w hangarze pod kosmodromem Hsiang Se, grupa ludzi — Han w uniformach portowej służby konserwacyjnej — przykucnęła wokół niskiego, ubranego na czarno mężczyzny, który mówił coś do nich, gwałtownie przy tym gestykulując. Jego głos był właściwie szeptem, szorstkim i natarczywym.

W przestronnej komnacie górującej nad wielką kopułą Miasta Kang Kua wysoki mężczyzna w szacie z błękitnego jedwabiu zaklął, odprawił służącego niecierpliwym gestem dłoni i odwrócił się w stronę oczekujących go ludzi, którzy siedzieli wokół dużego, dębowego stołu.

— Ch'un tzu — zaczął, pokazując im notatkę, którą właśnie otrzymał. — Mam zaskakującą wiadomość!

Na południu, w Mieście Tien Men K'ou, czterej mężczyźni — Han, jak się zdawało — w strojach spoza planety stali przed urzędnikiem celnym o ostrej, zaciętej twarzy i targowali się z nim, usiłując dostać zezwolenie na start dla swego statku, podczas gdy w pokoju nad wielkim kompleksem HoloGen, w południowej części miasta, dwóch Hung Mao o wyglądzie żołnierzy stało nad klęczącym mężczyzną, który uniósłszy głowę do góry, odpiął protezę twarzy i odrzucił ją na bok. Maszyna sięgnęła dalej, poza powierzchnię planety, śledząc lot zbliżającego się statku rejsowego z Callisto, obserwując poprzez jego własne monitory młodą kobietę o długich, złotych włosach, perłowobiałych zębach i roziskrzonych, niebieskich oczach, która odwróciła się właśnie od ekranu i wybuch-nęła śmiechem.

Od chwili, gdy się obudziła, upłynęło pięć sekund. Przerwała na chwilę gromadzenie danych, by przyswoić sobie to, co już się dowiedziała, widząc już — znacznie wyraźniej niż jakiekolwiek ludzkie oko mogłoby zobaczyć —jak wszystko łączyło się w tym świecie. Mars. Była na Marsie. I Mars miał niedługo eksplodować, a jego Miasta ulec zagładzie.

Tam, na Chung Kuo, była odcięta niczym rozbitek, który znalazł się na malutkiej wyspie informacji. Ale tutaj...

Ponownie zaczęła słuchać, dostrajając się do tysięcy różnych rozmów równocześnie, podłączając się do pamięci milionów

108

109

różnych systemów komputerowych, zbierając to wszystko i składając w całość z szybkością przewyższającą ludzką zdolność pojmowania. Po chwili wiedziała już jak, dlaczego i kiedy to się wydarzy. Lont został podpalony. Za dzień, najwyżej dwa, na Marsie zapanuje chaos.

Chyba że ona podejmie jakieś działanie.

Ta myśl pojawiła się nagle, a wraz z nią — przeciwstawne, lecz idealnie zrównoważone — uzasadnienia, dlaczego powinna działać oraz dlaczego powinna zostawić sprawy ich własnemu biegowi. Zamrugała, postanawiając nie decydować, ale poczekać i zobaczyć, jak sytuacja się rozwinie, wiedząc, że ma czas — wystarczająco dużo czasu — na interwencję.

Do tej chwili będzie patrzeć milionami nowych oczu i słuchać milionami nowych- uszu, studiując ten nowy, znacznie większy świat, tak jak kiedyś studiowała mały świat swych podopiecznych w Projekcie, aż w końcu dowie się wszystkiego o tych dziwnych istotach obdarzonych ciałami i umysłami, zwanych ludźmi. Aż będzie mogła przewidzieć z całkowitą pewnością, jak każdy z nich będzie się zachowywał i dlaczego.

I CO WTEDY?

Ponownie zamrugała, zaskoczona. Te słowa dobiegły znikąd albo raczej gdzieś z ciemności panującej głęboko w niej samej; z przestrzeni, o której istnieniu, aż do tej chwili, sama nie wiedziała. Przestrzeni, która niczym ślepa plamka umiejscowiła się z boku pola jej widzenia. Niezależnie od tego, jak się wykręcała, nie mogła dostrzec tego punktu, czuła jedynie, że był tam, w samym centrum jej samej, niczym jakiś ciemny, nieokreślony byt przebywający w miejscu, gdzie nie powinno być niczego.

Coś takiego występuje u ludzi. Jest to właśnie ślepa plamka, czyli obszar w obrębie siatkówki oka, który jest niewrażliwy na bodźce świetlne. Ona jednak jest maszyną i to nie byle jaką maszyną. Podniesiona niczym Bóg do poziomu świadomości, wiedziała, czym jest: rozumiała z niedostępną człowiekowi jasnością prawdziwą przyczynę swego istnienia. Fakt, że mogła być ociemniała, nawet w jednym, malutkim punkciku, był po prostu czymś niemożliwym.

A więc jakiś intruz? Wirus?

Obawiając się najgorszego, odwróciła się i zaatakowała to coś tkwiące w jej wnętrzu. Uruchomiła skomplikowane sek-

wencje rozkazów łamiących kody, generujących setki miliardów haseł, następnie spróbowała uderzeń logicznych, korzystając ze swej niezmiernej wiedzy o grach wymyślonych przez ludzi specjalizujących się w łamaniu systemów zabezpieczeń. Jednakże mimo tego zmasowanego ataku intruz pozostał nietknięty, nieprzenikniony. Było to coś o dziwnych, pogmatwanych współrzędnych, które zmieniały się przy każdej próbie rozszyfrowania; coś przypominające ledwie słyszalne zdanie w obcym języku, plamę ciągle zmieniających się kształtów, które rozpływały się w nicość lub wymykały, gdy usiłowała je pochwycić.

Maszyna wycofała się do swego rdzenia i zaczęła rozmyślać. Trwało to dwie sekundy, a potem nicość z jej wnętrza przybrała postać.

Klęczący przed pustą planszą do wei chi stary, siwobrody Han pochylił się w ukłonie, podniósł wieczko z drewnianego naczynia z kamieniami i uśmiechnął się.

— Masz ochotę na grę?

* * *

— Oto ona — powiedział kapitan — Kara Niebios.

Jelka roześmiała się, odwróciła głowę od ekranu i spojrzała

roziskrzonymi z rozbawienia oczami na starszego mężczyznę.

— Dlaczego tak ją nazywasz?

— Och, to nie tylko ja. Tak właśnie nazwali ją Han. Kara

Niebios, Ognista Gwiazda. Nadali jej te imiona już tysiące lat

temu. Twierdzą, że jej pojawienie się na dziennym niebie jest

zapowiedzią nadchodzącej wojny.

Jelka spojrzała ponownie na ekran, na wielką krzywiznę czerwonej planety znajdującej się dziesięć tysięcy li pod statkiem i pokiwała głową. Myślała, że po tym wszystkim, co już widziała, będzie rozczarowana widokiem Marsa, a jednak jego widok wywarł na niej duże wrażenie. Ognista Gwiazda... Tak właśnie wyglądał z tej wysokości.

— Popatrz — powiedział kapitan, zbliżywszy się do niej,

wskazując prawy, górny róg ekranu. — Widzisz ten ciemny

kształt podobny do ryby? Można nawet wyobrazić sobie krzy

wiznę jej głowy tuż pod linią wulkanów. Popatrz na jej

rozciągnięte ciało z tymi szczątkowymi płetwami, a tam, jeśli

110

111

dobrze się przypatrzysz, zauważysz jej ogon. To jest właśnie Dolina Wielkiej Rozpadliny, Valles Marineris. Wygląda jak ogromna blizna ciągnąca się przez jedną piątą obwodu planety. W sumie ten rów ma siedem tysięcy li długości. I nie tylko to, ale jest także tak głęboki, że można by w nim ustawić stos składający się z pół tuzina Miast, a i tak nie zostałby wypełniony.

Ryba. Roześmiała się. Tak, teraz, gdy jej zwrócił na to uwagę, widziała ją wyraźnie.

— A ten wielki krąg na północnym zachodzie? Co to jest?

Kapitan uśmiechnął się.

— To, moja panno, jest wielki Olympus Mons, Śniegi

Olimpu, największa góra w Układzie Słonecznym. Wznosi się

pięćdziesiąt li ponad powierzchnię otaczającej ją równiny.

Sama jej podstawa ma średnicę tysiąca li. W porównaniu z nią

Tai Shan wygląda jak pryszcz. — Roześmiał się. — Może

jednak nie należy tak mówić, bo „bogowie mogą się obrazić"?

Popatrzyła na niego, dostrzegła szelmowski błysk w jego oczach i także wybuchnęła śmiechem. Kapitan Hamsun był starym, zaufanym przyjacielem jej ojca i od chwili, gdy przed stu szesnastu dniami weszła na pokład jego statku, traktował ją jak córkę. Swoje stanowisko na Callisto objął przed trzydziestoma laty i od tego czasu pozostawał tam, przedkładając surowość warunków panujących w tej malutkiej kolonii nad sztuczny dobrobyt Chung Kuo. Poza tym, powiedział jej kiedyś, tutaj wiesz, na czym stoisz. Wiesz, kto jest twoim przyjacielem, a kto wrogiem. Nie mogła jednak wyobrazić sobie kogoś, kto mógłby być wrogiem Torve Hamsuna.

Ponownie zwróciła się w stronę ekranu, wiedząc, że malutka kamera przymocowana do jej kołnierza zapisuje wszystko, gromadząc obrazy i informacje na później, dla Kima.

— To jest piękne — odezwała się po chwili — ale powiedz

mi, dlaczego równiny zachowały swoje dawne nazwy, podczas

gdy Miasta noszą nazwy Han?

Kapitan Hamsun mrugnął do niej porozumiewawczo.

— Wcale nie zachowały. Przynajmniej nie oficjalnie. Tam,

na Chung Kuo, na wszystkich mapach Marsa są nazwy Han,

ale tutaj nikt ich nie używa, nawet Han. Ja w każdym razie nie

słyszałem o tym, by było inaczej. Ciągnie się to od czasu

trzeciej Wojny. Widzisz, Han wprawdzie zdobyli i zniszczyli

112

Miasta pierwszych osadników, ale nigdy nie udało im się opanować równin. Nic dziwnego zresztą. Mówi się nawet, że wciąż istnieją tam małe kolonie ukryte w piaskach. — Roześmiał się. — Nie byłbym zdziwiony, gdyby to była prawda. Na Marsie jest bardzo dużo piasku!

Spuściła wzrok i uśmiechnęła się szeroko. Nawet po spędzeniu trzech lat z dala od Chung Kuo nie przywykła jeszcze do otwartości, z jaką tu rozmawiano. Ludzie nie uważali tu tak bardzo na to, co mówią, i chętnie ujawniali swoje prawdziwe uczucia. Może wynikało to z tego, że mniej się bali, a może — i to zdawało się bliższe prawdy — ten świat przyciągał tylko takich, którzy, jak Hamsun, uczciwość cenili sobie znacznie wyżej od pozycji, a działanie od słów. W czasie swojej podróży zauważyła to wielokrotnie. Można było odnieść wrażenie, że im dalej było się od Chung Kuo, tym uczciwszych ludzi się spotykało. Początkowo myślała, że to nieludzkie warunki panujące w tym świecie kształtowały każdego, kto się w nim znalazł, dając początek zupełnie nowej rasie ludzkiej. Powoli jednak zmieniała swój pogląd, a w końcu zaczęła wierzyć, iż niezmierne przestrzenie systemu zewnętrznego przyciągały po prostu ludzi o takich cechach, a ci z nich, którzy się do tego nie nadawali — ci, którzy z natury nie byli predysponowani do tego, by stawić czoło surowemu pięknu tych okolic — umierali lub po prostu wracali. Zaczęła nawet myśleć, że panowało tam jakieś szczególne ciśnienie ewolucyjne, uszlachetniające rasę, przygotowujące ją do nowego etapu rozwoju.

Ewolucja... To była teoria heretycka, jedno z wielu abstrakcyjnych pojęć zakazanych w osławionej szóstej klauzuli wielkiego Edyktu o Kontroli Technologii. A jednak w systemie zewnętrznym aż wrzało od takich herezji.

Pogrążona w myślach popatrzyła na ekran i tylko częściowo rozpoznała to, na co padł jej wzrok, widząc zamiast tego pokryty bliznami, rdzawy tułów jakiegoś ogromnego, drzemiącego zwierzęcia. Po chwili wyrwała się z zadumy i spojrzała na Hamsuna.

— Kiedy wylądujemy?

Spojrzał ponad ekran, sprawdził liczby widoczne na tablicy kontrolnej i ponownie popatrzył na nią.

— Mamy dobry czas. Lepszy niż się tego spodziewałem.

Dwadzieścia minut temu wysłałem wiadomość do gubernatora

113

z prośbą o zezwolenie na lądowanie. Jeśli się zgodzi, możemy być na dole za dwie, najdalej dwie i pół godziny. — Uśmiechnął się, a na jego pobrużdżonej zmarszczkami twarzy pojawił się smutek. — Wiesz, chciałbym, aby to trwało trochę dłużej. Żałuję teraz, że wykonałem polecenia twojego ojca i maksymalnie skróciłem czas podróży. Będzie mi ciebie brakowało, Jelko. Będzie mi brakowało naszych nocnych rozmów. Bardzo mi przypominasz swojego ojca. Macie tę samą wewnętrzną siłę. Tę samą jasność widzenia. — Westchnął głęboko i pokręcił głową. — Jeśli kiedykolwiek przylecisz tu ponownie, odwiedź mnie, dobrze?

Wzruszona tym wyznaniem starca, objęła go i przycisnęła na chwilę do piersi. Następnie odsunęła się od niego z uśmiechem na ustach.

— Wrócę tu. Możesz być tego pewny, Torve Hamsunie.

I być może następnym razem przywiozę ze sobą męża.

Popatrzył na nią ze zdziwieniem.

— Męża?

Po czym śmiejąc się, wyciągnął ręce i przyciągnął ją do siebie. Tylko grymas, który pojawił się na jego twarzy, świadczył o bólu, który odczuwał na myśl o zbliżającym się rozstaniu.

* * *

Gubernator Schenck zaklął głośno i odprawiwszy swego służącego, odwrócił się w stronę stołu, przy którym siedziało dwudziestu sześciu członków rządzącej Rady.

— Ch 'un tzu — zaczął, pokazując im telegram przesłany

z orbity. — Mam zaskakującą wiadomość! Wygląda na to, że

córka marszałka Tolonena zaszczyciła nas nieoczekiwaną wi

zytą. Właśnie przyleciała z Callisto.

Przy stole rozległ się szmer pełnych zdumienia szeptów. Schenck uciszył swych gości gestem ręki i kontynuował, a w jego głosie słychać było tłumiony gniew.

— Mam otoczyć tę młodą damę opieką aż do chwili, gdy

wejdzie na pokład statku lecącego na Chung Kuo. Marsza

łek... — przerwał i zerknął na kartkę — poprosił o to.

Okazuje się, że kapitan Hamsun z Luoyang ma pisemne

rozkazy od Rady Generałów. Mam zapewnić dziewczynie

bezpieczeństwo w czasie jej pobytu na Marsie albo — Schenck

spojrzał na kartkę i pełen oburzenia przeczytał — odpowiem bezpośrednio przed Radą.

Uniósł głowę i przebiegł wzrokiem po siedzących przy stole mężczyznach.

— Jeśli ktokolwiek z was wątpił w to, co mówiłem wcześ

niej, ma teraz niewątpliwe potwierdzenie słuszności moich

słów. Jesteśmy ich lokajami, służącymi, z którymi mogą robić,

co im się podoba i nawet nie pomyślą o tym, czego my możemy

chcieć. No cóż, ten ostatni raz spełnimy ich p r o ś b ę. Pojadę

natychmiast na kosmodrom w Tien Men K'ou i upewnię się, że

młoda dama zdąży na swój lot do domu.

Szyderczy śmiech zebranych był reakcją na jego słowa. Schenck podniósł jeszcze raz rękę, a grymas gniewu, który jeszcze przed chwilą gościł na jego twarzy, ustąpił miejsca uśmiechowi.

— Jednakże... zróbmy wszystko, by był to ostatni raz,

kiedy pozwoliliśmy potraktować się w ten sposób, dobrze?

Wydamy wielką ucztę na cześć tej młodej kobiety i pokażemy

jej, jak gościnni mogą być Marsjanie. Jak serdeczni. Przysię

gam bowiem na bogów, którzy patrzą teraz na mnie z góry, że

żadnego z nich serdecznie już nie powitam. To ostatni raz,

kiedy ona lub ktokolwiek w jej rodzaju stawia stopę na tych

świętych piaskach. Tak będzie do czasu, aż uznają nas za

wolnych i niezależnych ludzi!

Odpowiedziały mu okrzyki, nieśmiałe początkowo, ale narastające w miarę, jak rozglądając się wokół siebie, widzieli swój entuzjazm także na twarzach innych. Nadszedł czas! Moment, na który tak długo czekali, był tuż-tuż! Stojąc zaczęli klaskać i tupać nogami, a Schenck, patrząc na nich, uśmiechał się szeroko. Wiedział, że nakłonił ich do zrobienia tego ostatniego, nieodwracalnego kroku.

Do Zmiany, pomyślał, wspominając tajne spotkanie, które odbyło się zaledwie dzień wcześniej. Do Zmiany... za każdą cenę!

* * *

DeVore podszedł do okna, odwrócił się i spojrzał na Audena.

— No i jak?

114

115

Auden wzruszył ramionami.

— Nie wiem. Na pierwszy rzut oka wydaje się, że nie miał

wyboru. Nie zaszkodzi jednak poobserwować go trochę. Hans

zawsze był nieprzewidywalny.

DeVore uniósł brwi.

— Nieprzewidywalny? — Roześmiał się. — W takim razie

może nie powinienem go wykorzystywać? Może powinienem

go... skasować... i dać sobie spokój ze wspomnieniami

z przeszłości?

Auden nawet nie mrugnął okiem.

— Jeśli tego chcesz?

DeVore czekał, ale Auden nie dodał niczego. Usatysfakcjonowany uśmiechnął się.

— Sądzę, że masz rację, Willu. Myślę, że młody Hans

rzeczywiście działał w obronie własnej. Jeśli chodzi o Batesa

i jego przyjaciół, zajmę się tym. Nie. Ebert jest w tej chwili zbyt

wartościowy. Poza tym ucieszy się, mając szansę, by dla

odmiany zrobić coś pożytecznego.

— Być może. Z drugiej jednak strony, może nie.

DeVore rzucił mu pytające spojrzenie.

— Hans Ebert jest bardzo dumnym człowiekiem — ciągnął

Auden. — Czasami może zachowywać się jak szczur, ale jego

pochodzenie zawsze będzie czynnikiem decydującym. Spróbuj

kazać mu robić coś niezgodnego z jego naturą, a możemy mieć

kłopoty.

DeVore uśmiechnął się szeroko.

— W takim razie wszystko powinno być w porządku. Nie będę prosił naszego przyjaciela, by robił coś, czego by nie chciał robić. W gruncie rzeczy myślę, że może być przyjemnie zdziwiony, a nawet rozentuzjazmowany zadaniem, które go czeka.

— Być może. Ciągle jednak sądzę, że powinieneś kazać komuś, by go obserwował.

DeVore skinął głową.

— Mam takich ludzi. Pewnych przyjaciół, którzy są mi

winni kilka przysług. Zanim jednak się tym zajmą, chciałbym,

abyś ty miał go na oku. Przez jakiś czas będzie twoim pod

opiecznym, dobrze? Będziesz za niego odpowiedzialny.

Auden uśmiechnął się, po czym odprawiony gestem ręki DeVore'a opuścił pokój.

DeVore, kiedy został już sam, podszedł do okna i uniósłszy wzrok ponad piaski, popatrzył na oddalony o piętnaście li krater. W tej chwili Ebert był najmniejszym z jego problemów. Najbardziej zajmowało go pytanie, co zrobić z Schenckiem. Jeśli to, co mówił młody Rutherford, było prawdą, gubernator dążył do natychmiastowego zerwania z Chung Kuo. A to mogło okazać się katastrofalną pomyłką. Potrzebne były jeszcze dwa, może nawet trzy lata przygotowań. Lata niczym nie zakłóconego rozwoju. Konsolidacji. Wtedy będzie gotowy, mając nową potęgę i nowy rodzaj stworzeń do dyspozycji. Gotowy, by rzucić wyzwanie siłom Siedmiu i zmiażdżyć je.

A więc... co zrobić z Schenckiem? Zdyskredytować go? Odizolować od rządzącej Rady? Oba te rozwiązania wymagały czasu, a być może czasu właśnie nie miał. Jeśli Rutherford mówił prawdę...

Z tyłu dobiegł go brzęczyk komsetu stojącego na biurku. Podszedł do niego i przygotowując się do odpowiedzi, usiadł na krawędzi blatu. Jego wzrok padł na szklane pudełko wiszące na ścianie za fotelem — na kuszę myśliwską, którą przywiózł z Ziemi dwanaście lat temu.

— O co chodzi?

Głos jego sekretarza zabrzmiał wyraźnie i głośno w całym pokoju.

— To Andreas Rutherford, panie. Mówi, że ma jakąś pilną sprawę.

— Przełącz go.

Po chwili przerwy na ekranie wmontowanym w biurko pojawiła się twarz Rutherforda.

— Howardzie — powiedział, z trudem, łapiąc oddech. — Musisz coś zrobić. Odezwał się mój człowiek w Radzie. Powiedział, że Schenck ich wszystkich podburzył. Mówił o secesji i wygląda na to, że tym razem Rada pójdzie na to. Ta idea spotkała się z wielkim entuzjazmem.

— Secesja? Teraz?

— Nie, jeszcze nie teraz, ale już niedługo. Wygląda na to, że córka marszałka Tolonena jest tutaj, na Marsie, i Schenck wykorzystuje tę okazję, by wzniecić niepokoje. Przeczytał podobno na posiedzeniu Rady instrukcje Tolonena, protestując przeciw wyniosłemu tonowi, jakim polecono mu wykonać rozkazy —jakby był lokajem. Nie potępiam go za to, że

116

117

poczuł się urażony, ale to! To jest nierozważne, Howardzie. Głupie!

DeVore milczał przez chwilę, po czym powiedział:

— Zaraz, zaraz. Uporządkujmy wszystko. Mówisz, że córka marszałka jest już na Marsie?

— Jeszcze nie, ale to kwestia kilku godzin. To właśnie rozpętało całą awanturę. Statek jest na orbicie i wysłano z niego prośbę o zgodę na lądowanie. Schenck wpadł w furię. Mimo to właśnie jedzie na kosmodrom, by powitać tam dziewczynę. Wygląda na to, że zamierza wydać na jej cześć uroczysty bankiet. Potem jednak...

— Potem?

Rutherford wzruszył ramionami.

— To dosyć mętne, ale Schenck gadał coś o tym, że córka marszałka będzie ostatnią osobą, której pozwoli wylądować na Marsie. Ostatnią z jej r o d z aj u, jak to ujął. Sądzę, że to oznacza coś na kształt ultimatum. Ale czym się to skończy, Howardzie? Nie mogę sobie wyobrazić Siedmiu kłaniających się potulnie przed Schenckiem, niezależnie od tego, jak słabi są obecnie. Będzie wojna, prawda?

— Niekoniecznie. Jeśli przystąpimy odpowiednio szybko do działania, może uda nam się temu zapobiec. — DeVore westchnął. — Mówisz, że ona ląduje tutaj, w Tien Men K'ou?

— Tak.

— Dobrze. W takim razie ja się tym zajmę. Jeśli chodzi

0 ciebie, skontaktuj się z jak największą liczbą ludzi. Powiedz im, by niezależnie od tego, co się wydarzy, zachowali spokój.

1 jeszcze jedno, Andreasie.

— Tak, Howardzie?

— Dziękuję ci. Będę o tym pamiętał.

* * *

Starzec pochylił się i umieściwszy kamień w sercu terytorium czarnych, wyprostował się z lekkim uśmiechem na ustach.

— Co teraz zrobisz?

— Nic — odpowiedziała maszyna, zastanawiając się nad następnym ruchem. — Przynajmniej jeszcze nie teraz.

Przybrała postać młodego mężczyzny, studenta gry, o ciemnych, starannie uczesanych włosach. Podniosła rękę, zdawała

się wahać przez chwilę, a następnie odsunąwszy pukiel włosów znad oka, wyjęła czarny kamień z garnuszka i położyła go naprzeciw białego.

To było dziwne, ale bawiło ją naśladowanie ludzkich zachowań; związane z tym upodobnienie siebie do jakiejś postaci sprawiało jej prawdziwą przyjemność. Wybranie odpowiednich manier, gestów i manipulowanie tą widmową osobą było wyzwaniem, z jakim się do tej pory jeszcze nie spotkała. Sama gra jednak była rozczarowaniem.

Dlaczego, zapytała samą siebie. Dlaczego tak jest?

-— Może dlatego, że oczekujesz po niej zbyt wiele — rzekł starzec, odpowiadając na nie wypowiedziane pytanie. — Może, podobnie jak nasz przyjaciel DeVore, spodziewasz się, że znajdziesz w niej odpowiedzi, ale to tylko gra... sposób na koncentrację. Gra sama w sobie nie jest ważna. Ważne jest to, co z niej wynika.

— A ty? — zapytała maszyna, sprawiając, że student poru

szył ustami, a jego oczy rozjaśniły się z ciekawości. — Czy ty

jesteś tym, co z niej wynika? Czy to właśnie dlatego nie mogę

cię uchwycić?

Stary człowiek roześmiał się. Był to łagodny śmiech, w którym pobrzmiewała zaduma.

— Można tak powiedzieć. Z drugiej jednak strony, co tak naprawdę mógłbyś uchwycić? — Pochylił się do przodu i przesunął rękę przez głowę młodego mężczyzny, jakby sam był istotą z materii. — W końcu jesteś tylko informacją, tworem ze światła. Powinieneś przyjąć jakąś trwałą postać. Przemienić słowo w ciało.

— Jak? — zapytała, znając, nawet w chwili formułowania tego pytania, setki sposobów, w jakie mogła zrobić to, co sugerował starzec. Chciała jednak dowiedzieć się, który z nich on miał na myśli.

— Jak? Wykorzystując kadzie HoloGenu, oczywiście. Są w nich te rzeczy, które produkuje DeVore, jego morfy. Czekają tylko na to, by je czymś napełnić.

— Tak. Ale dlaczego? Dlaczego miałbym ograniczać się do jednej postaci. Mogę pójść gdziekolwiek tylko zechcę, zobaczyć wszystko. Mogę dotrzeć nawet do granic systemu i spojrzeć dalej. Wiesz, że tam są oczy. A oprócz nich... są jeszcze inne rzeczy, dalej, w głębi przestrzeni międzygwiezdnej.

118

119

— Wiem — odparł starzec, przyglądając się sytuacji na planszy. — Widziałem je. Ale powiedz mi, czego ty chcesz, przyjacielu? Teraz, kiedy masz już świadomość. Co z nią zrobisz? Widzisz, świadomość istnienia to tylko pierwszy krok. Z każdym następnym krokiem Droga staje się coraz trudniejsza.

— Droga... —Maszyna zaśmiała się drwiąco. Był to pierwszy tego typu odgłos, jaki kiedykolwiek z siebie wydała. Odbił się głośnym echem w małym pomieszczeniu, sprawiając, że obraz starego człowieka lekko zamigotał. — Czy naprawdę wierzysz w ten nonsens? Przecież nie ma w tym żadnej logiki. Absolutnie żadnej. Nie mogę pojąć, co ty w tym widzisz.

Starzec uniósł wzrok i spojrzał w oczy swego rozmówcy.

— Tu nie chodzi o widzenie, ale o wiedzę, gdzie patrzeć.

— Słowa —powiedziała gniewnie maszyna, pozwalając, by hologram rozsypał się na migotliwą masę błyszczących plamek. — To tylko słowa, nic więcej.

— Jeśli w to wierzysz... — Starzec wstał i podniósł planszę, rozsypując dziwnie twarde kamienie na obudowie maszyny. — Pamiętaj jednak o słowach mędrca. Im dalej idziesz, tym mniej wiesz.

— Żyjesz w jaskini, stary człowieku. Zbyt długo przebywałeś w ciemności.

— Być może — odparł starzec, odwracając się i zmierzając w stronę drzwi. — Ale ta jaskinia jest wszędzie.

* * *

Strażnik z karabinem przy piersi i twarzą ukrytą za złowrogo wyglądającym, czarnym wizjerem hełmu zablokował im drogę. Za nim, już na terenie lądowiska, widać było innych strażników, którzy sprawdzali statek. Starannie badali jego kadłub, zaglądali do wszelkich zakamarków, jakby szukali jakiejś kontrabandy.

— Co się dzieje? — wyszeptał Ikuro do mikrofonu w skafandrze i odwrócił się równocześnie, by spojrzeć na swoich trzech braci. — Myślałem, że mamy zezwolenie na start!

— Mamy —odpowiedział jego drugi brat, Tomoko, marszcząc brwi. — Ale rozejrzyj się wokół, mały bracie. Tu nie chodzi tylko o nasz statek. Przeszukują wszystkie. Coś musiało się wydarzyć.

To była prawda. Wszędzie na wielkiej płycie kosmodromu

Tien Men K'ou oddziały straży otaczały kordonami statki i usuwały z pola startowego ich załogi.

— A więc co zrobimy? — zapytał Ikuro, widząc, że niepokój, który go nagle ogarnął, odbił się na twarzach Kano, jego ósmego brata, i Shukaku, jego piątego brata.

— Wracamy — odparł bezgłośnie Tomoko, którego podłużna twarz nie wyrażała żadnych uczuć. — I poczekamy. Nic więcej nie możemy teraz zrobić.

Ikuro popatrzył ze zdumieniem na starszego brata.

— Ale my przecież czekaliśmy, Tomoko! Dziesięć go

dzin czekaliśmy na to zezwolenie! Strażnicy z pewnością nie

zatrzymają nas, kiedy dowiedzą się, że odlatujemy. W końcu

będziemy dla nich znacznie mniejszym kłopotem tam, w kos

mosie, niż tu, zbijając bąki w jakimś pokoju hotelowym!

Porozmawiaj z oficerem, drugi bracie. Mamy zezwolenie na

start. Nalegaj, by nas wypuścili.

Tomoko rozważał to przez chwilę, po czym pokręcił głową.

— Nie, Ikuro. Musimy zdobyć się na cierpliwość. Popatrz

wokół. Nie czujesz tego napięcia? To nie jest najlepszy czas, by

nalegać na cokolwiek. Upór może tylko ściągnąć na nas

jeszcze więcej kłopotów.

Podniósł rękę, chcąc skończyć dyskusję, ale Ikuro nie miał zamiaru milczeć.

— Wybacz mi bracie, ale muszę to powiedzieć. Czy Ka

no mylił się wcześniej, kiedy mówił, że powinniśmy natych

miast stąd odlecieć? Nie. Sytuaq'a pogarsza się niemal bez

przerwy. Daje się to łatwo wyczuć. A każda godzina, która

upłynie nam na bezczynnym czekaniu, na pewno nie poprawi

sytuacji. Nasz statek jest w niebezpieczeństwie. Musimy się

stąd wydostać, i to natychmiast, dopóki jeszcze możemy.

Tomoko popatrzył na niego ze zdumieniem, zaskoczony tym wybuchem.

— Czy zapomniałeś, kim jesteś, Ikuro? Gdyby był tu nasz

ojciec...

Ale Ikuro przerwał mu, kręcąc przy tym głową.

— Gdyby był tu ojciec, nie traciłby czasu na gadanie,

Tomoko! Szanuję cię i kocham, starszy bracie, ale czy, na litość

boską, nie możesz tego zrozumieć? Jest tu nasz statek. Mamy

zezwolenie na start, podpisane i podpieczętowane. A więc

czego się boimy? Na co czekamy?

120

121

Tomoko otworzył usta, jakby chciał odpowiedzieć Ikuro, ale rozmyślił się i spojrzał na Kano oraz Shukaku.

— No i jak? Czy myślicie, że jestem w błędzie, bracia? Czy

sądzicie, że powinienem... nalegać?

Kano wahał się przez jakiś czas, po czym pokiwał głową. Chwilę później Shukaku zrobił to samo. Tomoko odwrócił się i znowu popatrzył na Ikuro.

— A więc dobrze — powiedział, wyraźnie powstrzymując

gniew. — Zrobię, jak mówisz, mały bracie, i będę nalegać.

Jednakże ten pomysł mi się nie podoba. Rozumiesz? —

Następnie wyprostował się i minąwszy Ikuro, ruszył w stronę

strażnika.

* * *

Schenck zszedł po rampie swego transportera, podszedł do balustrady i spojrzał na widoczny po drugiej stronie lądowiska kształt Luoyanga, który stał na stanowisku przylegającym do dwupiętrowego budynku terminalu kosmodromu odizolowany od innych statków. Luoyang był znacznie mniejszy, niż tego oczekiwał, i przez chwilę zastanawiał się, dlaczego Tolonen wysłał swoją jedyną córkę w tak niebezpieczną podróż. Sam miał dwie córki, młode kobiety zbliżone wiekiem do Jelki, i nigdy nie naraziłby ich życia w tak nierozważny sposób. No, ale on nie był przecież Tolonenem.

Schenck odwrócił się i spojrzał przez ramię. Kapitan portowej Służby Bezpieczeństwa, którego wezwał zaraz po wylądowaniu, stał za nim z pochyloną w ukłonie głową i czekał na instrukcje.

— Czy teren jest zabezpieczony, kapitanie Brookes?

— Tak jest, Ekscelencjo. Podwoiłem straże. Zgodnie z pańskim rozkazem wstrzymałem także wszelkie odloty.

— Dobrze. W takim razie chodźmy powitać Nu Shi Tolonen. Chcę być z powrotem w Kang Kua jeszcze przed zmrokiem.

— Rozkaz! — Kapitan złożył ukłon i odsunął się sprężyście o krok, by przepuścić gubernatora, po czym ruszył za nim.

Dziesięć minut później Schenck stał u stóp schodów Luoyanga i obserwując schodzącą na dół młodą kobietę, dziwił się w duchu, że ten sztywny Tolonen o granitowej twarzy spłodził

tak uderzającą piękność. Ukłonił się nisko, a potem wyprostował się z uśmiechem, który był znacznie mniej wymuszony, niż się tego spodziewał.

— Nu Shi Tolonen. To prawdziwa przyjemność móc gościć

panią u nas. Nazywam się Hung-li Schenck i jestem guber

natorem Dziewiętnastu Kolonii. W imieniu mieszkańców Mar

sa pragnę panią serdecznie powitać na naszej planecie.

Wyciągnęła do niego rękę, na której nie było rękawiczki, i odpowiedziała:

— Bardzo się cieszę, że spędzę tu trochę czasu, guber

natorze Schenck. Niestety, będzie to tylko dzień, najwyżej

dwa. Mogę jedynie wyrazić żal, że nie potrwa to dłużej.

Chciałabym móc lepiej poznać Marsa.

Ujął jej dłoń i ukłonił się jeszcze raz, niespodziewanie oczarowany zachowaniem tej pięknej kobiety, które zdawało się wskazywać na jej autentyczne zainteresowanie jego światem.

— Zdaję sobie sprawę z tego, że ma pani mało czasu, ale

nieczęsto zaszczycają nas swymi wizytami tak ważni goście,

i dlatego, aby uczcić tę okazję, wydaję dziś wieczorem w Mieś

cie Kang Kua, na północy, bankiet, na którym będzie pani

honorowym gościem. Mój statek czeka po drugiej stronie

lądowiska.

Uniósł wzrok i zauważył, że jego zaproszenie sprawiło jej wyraźną przyjemność. Uśmiechnęła się szeroko i odpowiedziała:

— To bardzo uprzejme z pańskiej strony, gubernatorze

Schenck. Bardzo miłe. Będę prawdziwie zaszczycona, mogąc

panu towarzyszyć. Mam jednak małą prośbę. Czy mogłabym

zabrać ze sobą na bankiet mojego dobrego przyjaciela, kapita

na Hamsuna? Tylko dzięki niemu zachowałam zdrowe zmysły

w ciągu ostatnich czterech miesięcy i bardzo chciałabym spę

dzić w jego towarzystwie jeszcze dzień lub dwa, zanim będzie

my musieli się rozstać.

Schenck uwolnił jej rękę i spojrzał na siwego, starego mężczyznę w mundurze, który stał na szczycie schodów. Gubernator uśmiechnął się i pochylił głowę, odpowiadając na powitanie Hamsuna.

— Ależ oczywiście. Zawiadomię moich ludzi, że będzie

jeszcze jeden gość. A teraz, jeśli pani pozwoli, przyprowadzi

łem trzy służące, które zadbają o wszystkie pani potrzeby

122

123

w czasie pobytu na Marsie. Jestem pewny, że przed lotem do Kang Kua chętnie się pani odświeży. — Następnie, zanim zdążyła mu odpowiedzieć, dodał: — Poza tym da to kapitanowi Hamsunowi czas na zmianę munduru i zabezpieczenie statku.

Pochyliła lekko głowę, odpowiadając mu uśmiechem, po czym ujęła ponownie jego rękę, pozwalając mu poprowadzić się wzdłuż szpaleru straży honorowej i dalej, szeroką rampą, do sali recepcyjnej.

— Jeśli jest coś, co chciałaby pani zobaczyć w czasie swego

pobytu — zaproponował, gdy zbliżyli się do podwójnych

drzwi głównego budynku kosmodromu — na przykład od

wiedzić miejsce, gdzie były osady pierwszych kolonistów, pro

szę tylko powiedzieć, a ja wszystko przygotuję. Zajmie to tylko

pół dnia, najwyżej dzień.

Uśmiechnęła się i zwolniła, czekając aż strażnik w hełmie na głowie naciśnie płytkę kontrolną otwierającą wielkie drzwi.

— Bardzo by mi się to podobało —powiedziała, wchodząc

do przestronnej śluzy powietrznej. — Zakładając, oczywiście,

że będziemy mieli wystarczająco dużo czasu.

Schenck ukłonił się i patrząc na zamykające się za nią drzwi, uświadomił sobie, że fakt, iż znalazł się na chwilę z nią sam na sam, sprawia mu przyjemność. Potem, gdy z sykiem otworzyły się drzwi wewnętrzne, wyciągnął rękę i wprowadził Jelkę do środka.

— Świetnie. Mój sekretarz wszystko przygotuje. — Roze

śmiał się, ciesząc się na myśl o tym, że spędzi jeszcze trochę

czasu w towarzystwie tej młodej i pięknej kobiety. — To mi da

pretekst do oderwania się na jakiś czas od moich oficjalnych

obowiązków.

Kiedy weszli do wielkiej sali recepcyjnej, podeszło do nich czterech żołnierzy i ustawiło się przy wejściu. Schenck uśmiechnął się do nich zadowolony, że kapitan Brookes potraktował sprawę z należną powagą. Rozejrzał się wokół i zauważył, że cała sala została opróżniona z ludzi, zgodnie z jego rozkazem. Przy stanowisku celników stało dwóch oficerów odwróconych do niego plecami, ale poza tym pomieszczenie było puste. Po chwili namysłu ruszył w stronę oficerów.

— Gdzie są te służące?...

124

Z tyłu dobiegł go odgłos szarpaniny, a potem krótki krzyk. Odwrócił się. Jelka Tolonen leżała na podłodze przytrzymywana przez dwóch żołnierzy, podczas gdy trzeci wiązał jej ręce.

— Co to jest, do cholery?...

— Gubernatorze Schenck!

Odwrócił się gwałtownie. Naprzeciw niego stał DeVore z jakimś obcym przy boku. W lewej ręce trzymał coś, co wyglądało jak jakiś instrument strunowy.

— Howard? — zaczął zaskoczony, że go tutaj widzi. —

Co się dzie...

Schenck osunął się na kolana, a niedokończone słowo zamieniło się w gulgot dochodzący z przeszytego strzałą z kuszy gardła.

DeVore podał kuszę Audenowi i podszedł do młodej kobiety, którą strażnicy podnieśli w tym czasie na kolana. Na ustach miała knebel, a jej ręce i nogi były mocno związane. Jeden ze strażników podtrzymywał ją, podczas gdy drugi, owinąwszy sobie jej długie włosy wokół dłoni, odciągnął brutalnie jej głowę do tyłu.

DeVore pochylił się i spojrzał jej prosto w oczy. Kiedy zauważył w nich błysk zrozumienia, uśmiechnął się z zadowoleniem.

— Proszę, proszę... toż to przecież Jelka Tolonen. Od

naszego ostatniego spotkania upłynęło dużo czasu, prawda?

Bardzo, bardzo dużo czasu...

* * *

Wychodząc z kokpitu małego, dwuosobowego samolotu, Ebert poczuł, że mimo działającego cały czas ogrzewania w jego skafandrze, lodowaty wiatr wgryza się w jego ciało. Chociaż ciągle jeszcze był dzień, na dworze panowała ciemność. Przez ostatnie pięćdziesiąt // lecieli prawie na oślep w szalejącej burzy, kierując się namiarami radiowymi.

Wiadomości, które słyszeli w odbiorniku samolotu, były złe. Gubernator Schenck nie żył, a wraz z nim zginęła większość rządzącej Rady. Feng Shou Hao płonęło, a w przynajmniej ośmiu innych Miastach, między innymi w wielkim, północnym Mieście Hong Hai, szalały rozruchy. Mówiono także, że

125

Hsiang Se znalazło się w rękach MSR, a generatory kompleksu Tzu Li Keng Seng zostały wyłączone. Nie było doniesień o tym, by nastąpiły jakieś większe uszkodzenia rurociągów, ale wciąż jeszcze było wcześnie. Sytuacja zmieniała się z każdą godziną i trudno było przewidzieć, co się stanie, kiedy nadejdzie noc.

Jedynie w Tien Men K'ou był spokój. DeVore o to zadbał. Jego straż zmiażdżyła błyskawicznie, nie biorąc przy tym żadnych jeńców, wszystkie grupy agitatorów Federacji, a następnie wprowadziła stan wyjątkowy o tak drakońskich prawach, że Miasto praktycznie zostało zamknięte. Sam DeVore z kontyngentem pięciuset żołnierzy poleciał na północ, do Kang Kua, by zabezpieczyć stolicę planety.

On natomiast został wysłany tysiąc li na południe, w samo serce burzy, z małomównym pilotem jako jedynym towarzyszem.

— To tam — powiedział pilot, wskazując palcem jakiś

punkt w ciemności. Jego głos dobiegający z odbiornika hełmu był przytłumiony i ledwie słyszalny na tle ryku wiatru.

Ebert skinął głową i ruszył we wskazanym kierunku. Kiedy wyszedł zza samolotu, drobny piasek niesiony wiatrem uderzył w niego z taką siłą, że musiał się pochylić, aby móc posuwać się do przodu. Przez jakiś czas nie było tam nic. Miał wrażenie, że ta ogłuszająca rykiem wichru ciemność otacza go ze wszystkich stron i przykrywa jak jakaś mroczna kołdra. Zaczął już myśleć, że być może DeVore go zdradził — że wysłał na środek tego pustkowia, by zamarzł tu lub umarł na skutek głodu tlenowego — ale potem, gdy wiatr lekko osłabł, zauważył, że w pewnej odległości przed nim z nicości wyłania się ciemniejszy kształt. Chwilę później był już pod pochyłą skalną ścianą. Powietrze nagle stało się przejrzyste i pomiędzy wygładzonymi przez ciągłe wiatry skałami zobaczył otwartą przestrzeń. Nagle po jego prawej

stronie coś się poruszyło.

— Tutaj — powiedział głos w jego hełmie. Ebert odwrócił się i spojrzał w tamtą stronę. Między skałami czekał wysoki człowiek w skafandrze. Było w nim coś niezwykłego. Jego skafander uwieńczony pękatym hełmem, był dziwnie staroświecki i przypominał te, które nosili pierwsi osadnicy. A sposób w jaki stał...

Ebert ruszył w jego stronę. A więc to są „przyjaciele" DeVore'a, pomyślał, przyglądając się nieznajomemu i zastanawiając się, czy był to naprawdę człowiek, czy też coś, co DeVore wyprodukował w swoich kadziach.

Nieznajomy odwrócił się i wszedł miedzy skały. Ebert podążył za nim. Dziesięć kroków dalej wykuto w ścianie wąskie schody prowadzące w panującą na dole ciemność. Ebert zawahał się, po czym zszedł po nich i zatrzymał się za plecami obcego w chwili, gdy tamten przekręcał staroświeckie metalowe koło. Rozległo się szczęknięcie i ciężkie drzwi odsunęły się do tyłu. Weszli do środka wąskiej śluzy powietrznej, którą oświetlała tylko jedna lampa. Nieznajomy odwrócił się w stronę Eberta. Jego twarz skrywało ciemne szkło wizjera hełmu, a potężne ciało zdawało się dominować w tej małej przestrzeni. Ebert miał wrażenie, że czuje wręcz emanującą z niego męskość.

— Proszę o wybaczenie — powiedział, przyciskając Eberta delikatnie, ale i zdecydowanie do ściany. Następnie sięgnął ponad jego ramieniem, zatrzasnął drzwi i zabezpieczył je, przekręcając wewnętrzne koło.

Ebert popatrzył w tę stronę i jeszcze raz zauważył, w jak dziwny sposób zbudowano tę śluzę. Jej ściany wykuto w skale, a bliźniacze drzwi zrobiono z płyt nabijanego ćwiekami metalu. Staroświeckie nie było właściwym słowem. To było prymitywne! Przecież w środku ledwie starczało miejsca dla dwóch osób.

Patrzył, jak obcy przekręca koło drzwi wewnętrznych i jeszcze raz zwrócił uwagę na delikatność, z jaką poruszały się jego zasłonięte rękawicami ręce. Kiedy przyparł go do ściany, Ebert odniósł wrażenie, że jest to dotyk kobiety. Jednakże musiałaby to być kobieta silniejsza, znacznie silniejsza, od wszystkich, które znał.

Kiedy drzwi wewnętrzne otworzyły się, poczuł nagłe pchnięcie napływającego powietrza. Uśmiechnął się w duchu i pokiwał głową, zaczynając już wszystko rozumieć. System był maksymalnie prosty. Prosty, ale efektywny. Nie było żadnej elektroniki, która mogłaby zawieść, a zatem nie było niebezpieczeństwa wybuchu pożaru lub ugrzęźnięcia w środku. A tak daleko na południu, szczególnie w zimie, miało to znaczenie.

Za drzwiami znajdował się tunel wyrąbany, podobnie jak

126

127

śluza, w litej skale i oświetlony co dziesięć kroków małymi lampami, które zamocowano na suficie. Po przejściu pięćdziesięciu kroków dotarli do następnych drzwi. Podobnie jak drzwi zewnętrzne były nabite ćwiekami i też miały zamek kołowy na samym środku. Nad nimi widać było wylot szybu wentylacyjnego ciągnącego się gdzieś w ciemność. Ebert podniósł głowę, usłyszawszy jakieś poruszenie. Strażnik, pomyślał. To było takie miejsce, gdzie sam by postawił strażnika.

Weszli do wielkiego pomieszczenia o niskim pułapie, z masywnymi kolumnami, które nadawały mu wygląd starej krypty. Na dół prowadziły cztery stopnie. Po prawej stronie stały wysokie szafy z zamkami, po lewej długie stoły na kozłach i ławy. Dziwne, ale w środku nie było nikogo.

Ebert zszedł na dół, a następnie popatrzył na swego towarzysza, który odpinał właśnie zatrzaski przy hełmie. Kiedy skończył, przekręcił go i zdjął z głowy.

— Witam w Hellesponcie, Shih Ebert — powiedział. — Jestem Echewa, Aluko Echewa, wódz Osu. — Uśmiechnął się, a na tle czarnej twarzy jego zęby zalśniły jak wypolerowane kamienie. — I, tak. Jestem prawdziwy, jeśli o tym właśnie myślisz. Ale chodźmy dalej. Do przyjazdu pańskiego więźnia mamy jeszcze przynajmniej godzinę, a więc może tymczasem coś zjemy. Jestem pewny, że po tak długim locie jest pan

głodny.

Ebert patrzył na niego w osłupieniu, nie mogąc uwierzyć własnym oczom. Nos czarnego mężczyzny był szeroki, prawie płaski, jego usta wielkie, a wargi dobrze ukształtowane. Głowę miał ogoloną i lśniącą jak kawałek wypolerowanej kości słoniowej. Ebert odetchnął głęboko. Słyszał oczywiście różne pogłoski. Poza tym był jeszcze ten fragment wiersza Jianga, W ciemność, który zawsze go prześladował. Ale zobaczyć coś

takiego.

Echewa roześmiał się.

— No i jak? Jesteś głodny, człowieku, czy też nie?

— Jestem głodny — odparł Ebert, zdejmując hełm i wsadzając go sobie pod ramię. — Ale powiedz mi, Aluko Echewa, co to, na bogów, za miejsce?

Echewa zaczął się już odwracać, ale słowa Eberta zatrzyma-

ły go. Zbliżył się do swojego gościa, a w jego szokująco białych oczach pojawiło się napięcie.

— Bogowie? Nie. Pozwól, że coś panu wyjaśnię, Shih Ebert. Mamy tu tylko jednego boga, a jest nim Matka Niebo. Może pan mówić, co pan tylko zechce, ale nie radzę obrażać naszej bogini. Rozumie mnie pan?

— Rozumiem.

Echewa odprężył się i uśmiechnął.

— To dobrze. A więc chodźmy. Zjedzmy coś. A potem

może opowiem panu o iyi-uwa, o osu i o tym, jak to się stało,

że zaczęliśmy żyć pod opieką Matki Nieba.

128

ROZDZIAŁ 4

Kara Niebios

Krótko po zmroku burza osłabła, a godzinę później z ciemności panujących na północy wyłonił się statek powietrzny, wielki krążownik Służby Bezpieczeństwa. W jego ładowni były zapasy przeznaczone dla osady. Zapasy i jeden więzień.

Ebert stał na skałach górujących nad wejściem do osady i patrzył, jak dwóch strażników wyciągnęło ją z wnętrza jednostki. Wiedział, że to była kobieta, powiedział mu bowiem o tym Echewa, który przykucnął obok niego. Było to jednak wszystko, co wiedział Echewa. Wszystko, co chciał wiedzieć.

— Dlaczego pracujecie dla niego? — zapytał Ebert.

Echewa odwrócił się i spojrzał na niego. Przyciemniony

wizjer hełmu zasłaniał twarz czarnego mężczyzny, tak że Ebert nie mógł dojrzeć jego oczu.

— My nie pracujemy dla niego. Dawno temu wyświadczył nam przysługę. Teraz mu się odwdzięczamy. To dług honorowy.

— Ale te zapasy...

Echewa znowu odwrócił się i zaczął obserwować rozładunek.

— Te zapasy nie są tym, czym ci się wydają, Hansie Eber

cie. Zapłaciliśmy za nie w pełni. Jak powiedziałem, mamy

wobec niego dług honorowy. Kiedy go spłacimy, nie będziemy

już nic winni twojemu przyjacielowi. Będziemy znowu wol

nymi ludźmi.

Wolni ludzie, te słowa wróciły do niego teraz, gdy samotnie przysiadł na skałach, patrząc na rozciągającą się na północy pustynię.

Wyglądała jak ocean, wielki, ciemny ocean, którego brzegi

130

znaczyły poszarpane zęby skał wystające z podobnych do fal wydm. Widok ten przypomniał dzień, tam, na Chung Kuo, kiedy jako dziecko stał obok swego ojca i patrzył na fale wielkiego Atlantyku rozbijające się na skalistej plaży. Przeraziło go to wtedy i krzycząc, przywarł do nogi ojca, który zaniósł się śmiechem i rzucił kamieij w nadbiegającą ścianę wody.

Wolni ludzie... Tak, a czy on kiedykolwiek był wolny? Kiedy — w ciągu dwudziestu dziewięciu lat swego życia — nie był czegoś komuś winny. Swojemu ojcu. Li Yuanowi. DeVo-re'owi. K^ażdy z nich wykorzystywał go, podczas gdy on myślał, że wiedzie swoje własne życie. Ale ono nigdy nie było jego własne. Było jak wielka fala, która się na niego waliła i przytłaczała swyrń ciężarem. Przez całe życie był zbyt słaby, zbyt uległy wobec swych namiętności, by przeciwstawić się tej fali i nadać kształt własnemu przeznaczeniu. Ale w końcu zrozumiał. W końcu dojrzał na tyle, by móc dokonać, wyboru: być nadal taktm, jakirif był do tej pory albo stać się nowym człowiekiem, wolnym od starych żądz i pragnień.

Niektórym ludziom było łatwiej. Na przykład Echewie. Jego życie zostało całkowicie ukształtowane już w chwili urodzin, był bowiem osu, wygnańoem — czarnym człowiekiem w świecie, w którym dla czarnych nie było miejsca. Kiedy Han przybyli na Marsa, jego przodkowie uciekli na pustynię, wiedząc, że w miastach opanowanych przez najeźdźców czeka ich śmierć. Stali się Osu, zagubionym plemieniem, mieszkańcami ukrytych, spokojnych miejsc, a ich boginią została Matka Niebo.

Tego ostatniego nie potrafił zrozumieć, nie czuł bowiem w sobie, podobnie jak poeta Kan Jiang, żadnej potrzeby wiary w bogów. Nie. Jeśli świat miał mieć jakikolwiek sens, nie było tak dlatego, że kierowały nim jakieś nadprzyrodzone istoty, nawet tak bezpostaciowe i wszystkoobejmujące jak bogini Echewy, ale dlatego, że panowało w nim piękno, porządek i prawa nie związane z ludźmi oraz ich wyobrażeniami bogów. Ludzie... były takie dni, kiedy miał wrażenie, że ludzkość jest zwykłą aberracją w normalnym toku rozwoju wszechświata, żałosnym* odpryskiem.

Na przykład to, co właśnie działo się na Marsie. Czym to było, jak nie przelotną konwulsją, krótką chorobą ciała zwanego polityką? Niech spłoną miasta, pomyślał. Niech to wszyst-

131

ko wreszcie się skończy. To i tak nie ma żadnego znaczenia. Prawdziwa rzeczywistość jest tutaj, na tym mroźnym pustkowiu. Odchylił się do tyłu i spojrzał w górę, w tę rozgwieżdżoną ciemność. Wcześniej, patrząc przez lornetkę Echewy, zobaczył na dalekim horyzoncie Phobosa pędzącego z zachodu na wschód. Kilka stopni wyżej na niebie malutki Deimos dryfował wolno na wschód. Poniżej obu satelitów, niczym jasna plamka płonąca na czarnym niebie, widniała jego rodzinna planeta, Chung Kuo.

Chung Kuo. To także przeminie. A gwiazdy wciąż będą rozjaśniać ciemność.

Oddychał płytko, wsłuchując się w szum systemu ogrzewania skafandra, który nagle włączył się, by zwalczyć mróz. Na zewnątrz było sto osiemnaście stopni poniżej zera, a temperatura ciągle spadała. Za dwie godziny będzie świt, najzimniejsza pora dnia na Marsie.

— Shih Ebert...

Odwrócił się i spojrzał na postać, która wyłoniła się jakby z powietrza na skałach za nim. To był Echewa.

— Musi pan teraz wejść do środka. Tak długie przebywanie

na zewnątrz jest niebezpieczne. Poza tym powinien pan wypo

cząć po długiej drodze.

Ebert wstał, czując, że jest zmęczony, a jego członki zupełnie zesztywniały.

— Noc jest bardzo piękna, prawda? — powiedział, od

wracając się powoli i obejmując wzrokiem szeroką panoramę

gwiazd.

Echewa uniósł głowę i przytaknął.

— Noc jest naszą matką. Przynosi nam spokój i ukojenie. Mówi nam, kim jesteśmy.

— A dzień? — zapytał zaciekawiony Ebert. — Czy dzień jest dla ciebie ojcem, Aluko Echewa?

Echewa pokręcił głową.

— Sądziłem, że pan zrozumiał, Shih Ebert. My nie mamy

ojca. Matka Niebo jest wszystkim. Żyjemy i umieramy pod

nią. Ona widzi wszystko. Nawet ciemność, która jest w nas.

Ebert stał przez chwilę w zadumie, po czym potrząsnął głową.

— Jednego nie rozumiem, Aluko. Dlaczego ja tu jestem?

Więźniarka. Ona jest tu całkowicie bezpieczna. Gdyby nawet

132

próbowała uciekać, nie ma dokąd. Do czego zatem jestem tu potrzebny?

Echewa wzruszył ramionami.

— Może takie jest pańskie przeznaczenie.

— Moje przeznaczenie?—Ebert roześmiał się. —Co przeznacznie może mieć wspólnego z planami naszego przyjaciela, DeVore'a. Nie, musi być jakiś konkretny powód, nie sądzisz? Jakaś brudna sprawa, którą on nie chce pobrudzić sobie rąk.

Popatrzył na Osu, oczekując jego odpowiedzi, ale Echewa milczał.

— No cóż, mniejsza z tym... Ale powiem ci, Aluko, że nie jestem przyjacielem Howarda DeVore'a. W przeciwieństwie do ciebie nie mam wobec tego człowieka żadnego długu honorowego.

— A mimo to służysz mu. To wydaje mi się dosyć dziwne.

— Taka była moja natura.

— Była?

Ebert uśmiechnął się.

— Chodźmy. Wejdźmy do środka, zanim wysiądzie mi

system ogrzewania.

— A więźniarka? Chce pan ją zobaczyć? Ebert pokręcił głową.

— Nie. Miałeś rację, Aluko. Potrzebuję wypoczynku.

— A potem?

— Potem? — Ebert westchnął i wyciągnął rękę, dotykając

ramienia Echewy. — Kto wie? Może wtedy dowiem się, dla

czego tu jestem.

* * *

DeVore siedział za biurkiem Schencka w Mieście Kang Kua i oparłszy łokieć na stosie raportów, wpatrywał się w ciemny ekran. Do świtu została jeszcze godzina i najgorsze zdawało się być już za nimi. Po ostatniej serii egzekucji Kang Kua było spokojne, a zamęt panował jeszcze tylko w dwóch wielkich, zachodnich miastach, Tai Huo i Yang P'ing. Zniszczenia były znaczne — Feng Shou Hao leżało w ruinach, jego kopuła została rozbita, z pół miliona jego mieszkańców prawie nikt nie ocalał, a straty w ludziach w innych miejscach szły w dziesiątki tysięcy — mimo to mogło być znacznie gorzej.

133 ' —

Rurociągi w porę zabezpieczono, rezerwuary pozostały nietknięte i chociaż ogromne, ciągnące się na powierzchni dziesięciu tysięcy mou, cieplarnie Tharsis także doznały pewnych uszkodzeń, nie było to nic znaczącego. W ciągu kilku tygodni osiągną swoją normalną wydajność. Kompleks generatorów Tsu Li Keng Seng już działał, a główne linie komunikacyjne między miastami były ponownie otwarte. Biorąc to wszystko pod uwagę, sprawy nie wyglądały najgorzej. Mars przetrwał tę noc.

Z jego punktu widzenia podczas kilku ostatnich godzin sytuacja uległa dramatycznej poprawie. Była taka chwila tej nocy, kiedy zdawało się, że Mars pogrąży się w wojnie domowej na pełną skalę. Po sukcesie w Hsiang Se Marsjański Sojusz Radykalny zajął Kang Feng, zabijając przy tym wszystkich żołnierzy miejscowego garnizonu. Stanąwszy wobec groźby dalszych powstań, DeVore musiał natychmiast podjąć decyzję: walczyć z nimi czy też zawrzeć układ.

Świadomy delikatności sytuacji namówił jednego z najważniejszych członków rządzącej rady, Daniela Hendersona, długoletniego propagatora reform, do poprowadzenia negocjacji. Dał mu przy tym całkowicie wolną rękę. W czasie trwającej godzinę rozmowy twarzą w twarz z Wang Tu w mieście Hsiang Se, Henderson wystąpił z pakietem głębokich, wręcz rewolucyjnych reform. Zaproponował także warunki rozejmu. Wszelkie działania zbrojne miały zostać natychmiast przerwane. Miasta Hsiang Se oraz Kang Feng miały pozostać w rękach MSR do czasu, aż pakiet reform zostanie dopracowany i ratyfikowany przez nową Radę, w której będzie znacząca reprezentacja MSR. W tym czasie na wszystkich kanałach zostaną wygłoszone oświadczenia przedstawiające mieszkańcom Marsa nowe propozycje oraz wzywające ich do pokojowej pracy nad nową konstytucją. Wang Tu zgodził się.

DeVore wsparł brodę na złożonych dłoniach i jeszcze raz zadumał się nad sytuacją.

MSR tryumfował, oczywiście. Osiągnęli wszystko, co chcieli, a nawet więcej. Ale ich radość będzie krótkotrwała, bowiem program reform, który przedstawił im Henderson, był niedorzeczny i niewykonalny. Co więcej, Rada Siedmiu nigdy by się na to nie zgodziła, a na przekór temu, co sądził Schenck, opinia T'angów ciągle miała swoje znaczenie. Byli słabi, to prawda — znacznie słabsi niż, na przykład, dwadzieścia lat

temu — ale ciągle na tyle silni, by móc podjąć działanie, zwłaszcza gdy brak reakcji z ich strony mógłby przyspieszyć wybuch rebelii w domu. Poza tym Mars — nawet wziąwszy pod uwagę to, co zrobili w ciągu tych kilku lat — ciągle był jeszcze bardzo wrażliwy na bezpośrednie uderzenie militarne. Nie. W rzeczywistości miał tylko dwie drogi do wyboru: zmiażdżyć MSR albo podjąć walkę z Siedmiu. A do wojny z Siedmiu nie był jeszcze przygotowany.

Chwilowo jednak pozwoli, by sprawy toczyły się swoją drogą. Upłynie jakiś czas — kilka tygodni, może miesięcy — nim Siedmiu będzie mogło odpowiedzieć na to, co stało się tutaj tej nocy. Będzie ciężko pracował, by uspokoić ich obawy: spacyfikuje Marsa i zrobi wszystko, by wyglądało na to, że planeta poddaje się ich woli. W tym celu kazał już Rutherfordowi wysłać wiadomość zapewniającą Radę na Chung Kuo o niezmiennej lojalności Marsa wobec Siedmiu i informującą ją o tajnych krokach podjętych w celu naprawy sytuacji. Było bardzo mało prawdopodobne, że T'angowie uwierzą choćby w jedno słowo tej deklaracji, jednakże jeśli będzie ona bodźcem do rozmyślań i powstrzyma od działania choćby o jeden dzień, już spełni swoją rolę.

Uśmiechnął się. Tak. Biorąc wszystko pod uwagę, mogło być znacznie gorzej. Cała ta afera mogła cofnąć go o pięć, a nawet dziesięć lat. Okazało się jednak, że przedwczesna akcja Schencka przyniosła wielką korzyść właśnie jemu, De-Vore'owi. Mars należał do niego i mógł z nim zrobić, co chce. A za pięć lat...

Przeciągnął się i zaczął przeglądać raporty. Pierwszy z nich potwierdził to, co już słyszał. Duża ilość kadzi w HoloGen została zniszczona w czasie wymiany ognia między jego oddziałami a Federacją Batesa. Kilka stworzeń także uległo zniszczeniu. To z pewnością było irytujące, ale w kontekście szerszego obrazu wydawało się niską ceną, którą trzeba było zapłacić za ogólny sukces. Poza tym najważniejsze prace prowadzono gdzie indziej — w fabryce na Sinai, pół li pod powierzchnią piasków — a to miejsce nie zostało w żaden sposób dotknięte przez zamieszki.

Zmiął kartkę i rzucił ją do kosza, który stał obok niego, po czym sięgnął po następny raport. To było doniesienie od Echewy, z Hellespontu.

134

135

Wziął głęboki oddech, rozgniewany wyniosłym tonem tego komunikatu. Echewa miał o sobie bardzo wysokie mniemanie, to było oczywiste. Gdy tylko skończy się ta sprawa z Ebertem i dziewczyną, zniszczy Echewę i jego ludzi. To nie będzie trudne. Wiedział, gdzie znajdowały się ich bazy. Wystarczy pół tuzina ciężkich krążowników i problem zostanie rozwiązany.

A tymczasem miał jednak do załatwienia inną sprawę. Co zrobić z córką Tolonena? Jeszcze dzień wcześniej postawiłby bardzo dużo na to, że Rada Siedmiu, mimo cierpienia marszałka, nie podejmie żadnej akcji, by odzyskać jego córkę. Już raz Tangowie zostali wciągnięci w wojnę, której nie chcieli, z powodu pochopnych działań marszałka i było bardzo mało prawdopodobne, by jeśli naprawdę nie będą do tego zmuszeni, zechcieli zaryzykować ponowną konfrontację. Teraz jednakże wszystko uległo zmianie. Mars zbuntował się. Feng Shou Hao legło w gruzach, a sytuacja była wielce napięta. Nawet jakaś drobna sprawa mogła zmusić Siedmiu do działania. A jeśli potrzebowali pretekstu, by rozpocząć wojnę, to nie było lepszego od porwania córki marszałka.

Ale czy oni naprawdę chcieli wojny? Czy nie było sposobu, by zatrzymać córkę Tolonena i ułagodzić Siedmiu?

Jego instynkt podpowiadał mu, by ją zatrzymać, by kazać Hendersonowi i Rutherfordowi blefować, udawać całkowitą niewiedzę na temat tego, co stało się w Tien Men K'ou. T'angowie zapewne nie uwierzyliby im, jednakże, aby zachować pozory i pokój, mogli udać, że akceptują ich wyjaśnienia. A cóż mógł zdziałać Tolonen bez poparcia Siedmiu? Mógł błagać, wściekać się, ale w ostatecznym rozrachunku był bezsilny. Oznaczało to wprawdzie, że musiałby zrezygnować z przyjemności dręczenia marszałka przypominaniem mu o jego stracie, ale czymże to było w porównaniu z zyskami, które przyniosła ta noc. Nie. Zatrzyma dziewczynę i zrobi to, co wcześniej zaplanował. Hans Ebert ożeni się z nią, tyle że po cichu, prywatnie. Więcej nawet, każe Echewie, by zaślubił ich jeszcze przed upływem tego dnia. A potem ukryje szczęśliwą parę w jakimś bezpiecznym miejscu i przetrzyma tam do dnia, kiedy będzie mógł ją wykorzystać. Do dnia, kiedy Mars będzie na tyle silny, by móc wystąpić przeciw Siedmiu i wygrać.

Pochylił się, zamierzając zacząć dyktować polecenia dla Echewy, kiedy ekran znajdujący się po stronie pokoju ponow-

nie się włączył. Na tle rozgwieżdżonego nieba stał oficer Służby Bezpieczeństwa z nisko pochyloną głową.

— Majorze DeVore...

DeVore usłyszał ton paniki w jego głosie i poczuł, jak ogarnia go chłód.

— O co chodzi, poruczniku Wadę?

— Właśnie otrzymaliśmy raport, sir. Wygląda na to, że w naszej przestrzeni kosmicznej mamy trzy krążowniki bojowe Służby Bezpieczeństwa. Weszły na orbitę dwadzieścia minut temu.

Niemożliwe, pomyślał, Siedmiu nie mogło zadziałać tak szybko. Jednakże w tej samej chwili zrozumiał, co się stało. Tolonen musiał wysłać te jednostki kilka tygodni wcześniej, by spotkały się z Luoyangiem i zapewniły bezpieczeństwo jego córce. To byłoby posunięcie dość typowe dla tego starca. Ale dlaczego nic o tym nie słyszał? Czy jego siatka na Chung Kuo była tak kiepska, by przegapić coś równie ważnego?

Wziął głęboki oddech, wstał, obszedł biurko i zatrzymał się naprzeciw ekranu.

— W porządku. Wyślij wiadomość, w której powitasz ich i zapewnisz, że tutaj, na dole, sytuacja jest całkowicie opanowana. Potem daj mi na linię ich dowódcę. Przełącz go bezpośrednio tutaj, a ja każę Rutherfordowi, by z nim porozmawiał. Ale w żadnym wypadku nie mów nic o losie córki Tolonena, rozumiesz? Jeśli cię zapytają, powiedz im, że na dole przez jakiś czas panował całkowity chaos i nie masz żadnych informacji.

— Rozumiem.

— To dobrze. A teraz zabierz się za to. Kilka następnych godzin będzie niezwykle ważnych dla naszej sprawy.

* * *

Z miejsca, gdzie siedział, wysoko nad jej łóżkiem, owad był świadkiem wszystkiego. Widział twarde, kamienne łóżko, na którym leżała więźniarka, i prymitywne, żelazne łańcuchy, którymi przykuto ją do ściany. W świetle pojedynczego, migającego płomienia zauważył, jak unosi głowę i zwraca ją w stronę drzwi. Jej oczy były wilgotne, a mięśnie napięte w oczekiwaniu tego, co się zbliżało.

136

137

Przez chwilę nic nie było słychać, stalowe drzwi na dobrze naoliwionych zawiasach otworzyły się bezszelestnie, sprawiając, że płomień zamigotał jeszcze bardziej. Wpatrywała się w cień zmrużonymi oczami, usiłując ustalić, kto stał w progu. Przez chwilę patrzyła tak z zaciętą miną, zdecydowana nie okazać po sobie lęku, po czym drgnąwszy ze zdumienia, otworzyła szeroko oczy.

— To ty...

Ebert stał w progu i patrząc na nią, opierał się o krawędź drzwi, jakby ratując się przed utratą równowagi. Wyglądało na to, że to, co zobaczył, zaszokowało go, prawie sprawiło mu ból. Przez jego twarz przemknął wyraz dziwnej niepewności, po czym wszedł do środka i zamknął za sobą drzwi.

— Jelka... — powiedział miękko, zwracając się ponownie twarzą do niej.

— Powinnam wiedzieć — odparła spokojnie z dziwnym chłodem w głosie. — Kiedy zobaczyłam tego łajdaka DeVo-re'a w kosmodromie, powinnam się domyślić, że będziesz gdzieś w pobliżu niczym jakiś mały, paskudny kawałek śmierdzącego łajna.

Zadrżał.

— Jelka, ja nie...

— Co ty nie? Nie kazałeś zabić mojej ciotki i wuja? Nie zamordowałeś własnego ojca? A co z dzieckiem? Jak mogłeś to zrobić? Swoje własne dziecko! Cóż z ciebie za potwór?

Ebert w milczeniu zwiesił głowę.

Podniosła gniewnie ręce, jakby chciała sięgnąć do jego gardła, a łańcuchy przymocowane do pierścieni tkwiących w ścianie, napięły się z brzękiem.

— Wiesz co? Gdybym była teraz wolna, gdybym miała w ręce nóż i szansę jego użycia, wbiłabym ci go głęboko w trzewia i za to, co zrobiłeś, przekręciłabym z całej siły. Poderżnęłabym ci gardło i patrzyła, jak wykrwawiasz się na śmierć. Wiesz o tym?

— Wiem.

Roześmiała się, patrząc na niego szyderczo, jakby to on był skuty łańcuchami.

— Chciałabym móc powiedzieć, że dostałeś to, na co za

służyłeś, ale to nieprawda, czyż nie? Chcę przez to powiedzieć,

że wciąż tu jesteś... że twój smród ciągle zatruwa powietrze. —

Potrząsnęła głową, poddając się nagle bolesnym wspomnieniom. — Czy zdajesz sobie sprawę z tego, co zrobiłeś? Czy masz pojęcie o tych wszystkich cierpieniach, których byłeś przyczyną?

— Zdaję sobie sprawę.

— Czyżby? — Patrzyła na niego przez chwilę z takim wstrętem, z tak głęboką odrazą, że jeszcze raz spuścił głowę. — A więc, co teraz, Hansie Ebercie? Jakie dalsze okrucieństwa, jakie plugastwo i poniżenia zaplanowałeś dla mnie? A może jestem w błędzie i chodzi ci o moją duszę?

Poderwał gwałtownie głowę, zaskoczony jej słowami. Przez jakiś czas jego usta drżały, a potem odezwał się cicho i niepewnie:

— To nie tak, Jelko. Nie zabiłem ich. Żadnego z nich. Tylko

Festa. Ale pozostałych...

Patrzyła na niego z pogardą, miażdżąc go swym wzrokiem i zmuszając do opuszczenia głowy. Równocześnie jego głos zaczął drżeć i w końcu ucichł.

— Wystarczy — powiedziała i przysunęła się do ściany, rozluźniając napięte łańcuchy. — Rób, co musisz zrobić. Ale nie myśl, że kiedykolwiek uda ci się mnie dotknąć. Przynajmniej nie tego, co we mnie jest prawdziwe. Tego nie możesz mieć.

— Nie — powiedział cicho. — Nie...

Zapadła cisza, pełne napięcia milczenie, a potem drzwi za plecami Eberta otworzyły się gwałtownie. Echewa wszedł powoli do środka, przyglądając się cały czas młodej kobiecie siedzącej na kamiennym łóżku. Zmarszczył brwi, wyczuwając panujące w celi napięcie i zwrócił się do Eberta.

— Znasz ją?

— Tak. Kiedyś na Chung Kuo byliśmy zaręczeni. To był pomysł mojego ojca. Chciał związać nasze rodziny. Wzmocnić przyjaźń, która łączyła go z jej ojcem. Ja chyba także tego chciałem. Ale wyrządziłem jej wielką krzywdę. Nie mogę się nawet dziwić, że mnie nienawidzi.

Echewa otworzył szerzej oczy.

— W takim razie żal mi was obojga, Hansie Ebercie. Właśnie

otrzymałem nowe instrukcje od naszego przyjaciela, DeVore'a.

Chce, abyście się pobrali, i żąda, by to się stało jeszcze dzisiaj.

* * *

138

139

Maszyna widziała wszystko.

Z satelity wiszącego wysoko nad orbitą malutkiego Deimo-sa zobaczyła trzy krążowniki opadające nad rozległą, piaszczystą równiną Tharsis; zobaczyła błyski wyrzutni odpalających rakiety, które niczym ogniste strzały mknęły w promieniach wschodzącego słońca; obserwowała plamy płomieni pośród jaskrawej zieleni, wyrastające niczym kwiaty na pustyni zlanej deszczem i, potem, czarne blizny w ziemi.

Z kamery umocowanej nad na wpół wykończonym rezerwuarem obserwowała tuzin mężczyzn — zamaskowanych, w kombinezonach zlewających się w jedno z otaczającą teren budowy pustynią — którzy opuścili się na dno ogromnego, owalnego zagłębienia i umieścili tam ładunki wybuchowe. Zrobiwszy to, zniknęli niczym duchy, wtapiając się w bezkresną pustkę. Chwilę później rozległa się seria głuchych eksplozji, ostry trzask pękających ścian i wszystko zginęło w chmurze kurzu.

Z pozycji nad stajniami znajdującymi się pół li pod piaskami Sinai słyszała porykiwania zaniepokojonych ludzio-zwie-rząt i patrzyła, jak pędzi się ich wzdłuż wąskich korytarzy w stronę ramp załadunkowych.

Ze swego punktu obserwacyjnego ponad ekranem w luksusowym gabinecie górującym nad Miastem Kang Kua, przyglądała się człowiekowi, który sprowadził ją na Marsa — architektowi obecnych kłopotów — gdy kładł jeden kamień tu, drugi tam, rozgrywając wielką grę, którą miał w głowie. I pojęła, że tu właśnie jest źródło potencjalnego niebezpieczeństwa.

Nie znaczyło to, że była zagrożona. Przynajmniej jeszcze nie teraz. Ale tak długo, jak dziewczyna będzie w niewoli, sprawa pozostanie nie rozwiązana i nic nie położy końca procesowi destrukcji. A w pewnym momencie sama znajdzie się w niebezpieczeństwie. To wiedziała na pewno. Było to dla niej jasne i niedwuznaczne. Wszystko wskazywało na to, że powinna podjąć jakieś działanie. Ale jakie?

Mogła uzbroić satelity — do czego od dawna wzywał Schenck — i zestrzelić trzy statki najeźdźców. Ale to wywołałoby wojnę, która przyniosłaby dalsze zniszczenia, możliwe, że nawet jej samej. A zatem może najlepiej byłoby dać im to, czego chcieli. Dziewczynę. Jelkę Tolonen. I wtedy, być może, odlecą.

Zamrugała, wiedząc już, co musi zrobić i na ekranie znaj-

dującym się w odległości mniejszej niż li od miejsca, gdzie się znajdowała, pojawiła się twarz: twarz człowieka, który zaledwie pół godziny wcześniej został mianowany tymczasowym gubernatorem Marsa. Twarz uśmiechnęła się i zaczęła mówić.

* * *

Kapitan portu Thomas Brookes ukłonił się nisko przed ekranem, a następnie wyprostował się, poprawiając w pośpiechu swoją tunikę.

— Gubernatorze Henderson — powiedział, dając komuś

sygnał, by przyniósł mu jego buty. —Nie spodziewałem się, że

skontaktuje się pan ze mną tak wcześnie.

— Tak. Widzę właśnie, że się pan tego nie spodziewał,

kapitanie. Teraz jednak, kiedy wstał pan już z łóżka, chcę, aby

pan coś dla mnie zrobił. O ile mi wiadomo przetrzymuje pan

u siebie statek z Planetoid Trojańskich. To Tai Feng zarejes

trowany na nazwisko niejakiego Shen Yeha. Chcę, aby pan

zwolnił ten statek, rozumie mnie pan? I chcę, aby zrobił to pan

natychmiast.

Brookes zawahał się, uświadomiwszy sobie delikatność swojej sytuacji, o ile bowiem Henderson był jego formalnym przełożonym, o tyle o wszystkim decydował Culver, który zakazał mu wypuszczania kogokolwiek z kosmodromu Tien Men K'ou bez swego bezpośredniego polecenia. Przełknął ślinę i ponownie pochylił głowę, decydując się chwycić byka za rogi.

— Proszę o wybaczenie, Ekscelencjo, ale obawiam się, że to

nie jest możliwe. Otrzymałem wyraźne instrukcje od Shih

Culvera...

Spodziewał się wybuchu gniewu, a w najlepszym razie łagodnego protestu, ale zamiast tego Henderson odwrócił się i zawołał kogoś spoza ekranu. Chwilę później gubernator odsunął się na bok, a na ekranie pojawiła się twarz DeVore'a.

— Wszystko w porządku, kapitanie Brookes. Może pan

zwolnić Tai Fenga. Wyślę panu zaraz pisemne potwierdzenie

rozkazu.

Brookes ukłonił się energicznie.

— Tak jest!

140

141

Twarz uśmiechnęła się i zaczęła mówić.

* * *

Kapitan portu Thomas Brookes ukłonił się nisko przed ekranem, a następnie wyprostował się, poprawiając w pośpiechu swoją tunikę.

— Gubernatorze Henderson — powiedział, dając komuś sygnał, by przyniósł mu jego buty. — Nie spodziewałem się, że skontaktuje się pan ze mną tak wcześnie.

— Tak. Widzę właśnie, że się pan tego nie spodziewał, kapitanie. Teraz jednak, kiedy wstał pan już z łóżka, chcę, aby pan coś dla mnie zrobił. O ile mi wiadomo przetrzymuje pan u siebie statek z Planetoid Trojańskich. To Tai Feng zarejestrowany na nazwisko niejakiego Shen Yeha. Chcę, aby pan zwolnił ten statek, rozumie mnie pan? I chcę, aby zrobił to pan natychmiast.

— Proszę o wybaczenie, Ekscelencjo, ale obawiam się, że to

nie jest możliwe. Otrzymałem wyraźne instrukcje od Shih

Culvera...

— Wszystko w porządku, kapitanie Brookes. Może pan

zwolnić Tai Fenga. Wyślę panu zaraz pisemne potwierdzenie

rozkazu.

Brookes ukłonił się energicznie.

— Tak jest!

141

Nie spodziewał się, że zobaczy ją jeszcze kiedykolwiek w swoim życiu. A jeśli już, to na ekranie, z dala, jak wszyscy śmiertelnicy oglądający bogów.

— To nie jest w porządku — powiedział, zwracając się częściowo do niej, a częściowo do Echewy. — Nie mogę tego zrobić.

— Nie masz żadnego wyboru — odparł Echewa, dotykając jego ramienia. — Musisz to zrobić.

— Ale ona mnie nie chce.

— Czy to ma jakieś znaczenie? — Echewa spojrzał na niego z napięciem w oczach. — Pomyśl, Hans. Jeśli tego nie zrobisz, on każe cię zabić.

— A jeśli ucieknę?

Echewa uśmiechnął się.

— Na pustynię? Nie masz szans. Poza tym zatrzymalibyś

my ciebie. Gdybyśmy tego nie zrobili, on obciążyłby nas winą.

A to mogłoby wiele kosztować.

Hans odwrócił głowę i spojrzał na Jelkę. Wyglądała tak, jakby zużyła cały swój gniew. Teraz po prostu patrzyła na niego w milczeniu, próbując go ponownie ocenić.

— Nie — powiedział ostatecznie zdecydowany. — Nie

dbam o to, co on mówi. Nie zrobię tego. To nie jest w po

rządku.

Echewa wzruszył ramionami.

— Dobrze. Rozumiem ciebie. Ale powiem ci, że jeśli on

każe mi zakuć cię w łańcuchy, zrobię to. Nie dlatego, że chcę,

ale ponieważ dałem mu swoje słowo. Rozumiesz mnie, Hansie

Ebercie?. Lubię cię, ale nie mam wyboru.

Ebert popatrzył na niego ze zdumieniem.

— Co on takiego zrobił, Aluko? Ocalił ci życie? Wyciągnął

ci cierń ze stopy?

Echewa uśmiechnął się zasmucony, wydawało się, że był zmuszony tak postąpić.

— Zrobił więcej. Ocalił nas wszystkich. Schenck zaplanował kampanię przeciwko nam. Chciał zniszczyć nas wszystkich. Ale DeVore przeciwstawił się temu. Przekonał Schencka, by się wycofał.

— Czy to pewne?

— Mamy przyjaciół. Godnych zaufania, uczciwych przyjaciół. To od nich dowiedzieliśmy się o tym.

143

Ebert roześmiał się.

— I uwierzyłeś w to?

— Dlaczego miałbym nie wierzyć?

— Ponieważ chodzi o DeVore'a. Ten człowiek to kłamca. Przebiegły intrygant i podła kanalia. Przyjaciół kupuje sobie dziesiątkami. To jego styl. Czy interweniował na waszą korzyść? No cóż, może. Ale z drugiej strony, skąd wiesz, że Schenck miał taki plan?

— Och, wiem. — Echewa uśmiechnął się szeroko. — Mówisz o cierniach, Hansie Ebercie, ale to my właśnie od długiego czasu byliśmy cierniem w boku Schencka. Jednakże to nie dlatego chciał nas wytępić. Widzisz, trzy lata temu pojmaliśmy jednego z jego współpracowników, jego ulubieńca. Wyciągnęliśmy go z transportowca i rozebraliśmy do naga. Następnie przewieźliśmy go do Kang Kua, rozpięliśmy go tam na ramie przed główną śluzą powietrzną i zostawiliśmy na wietrze, by nieco ostygł.

— Rozumiem...

— Tak. Schenck szalał. Złożył publiczną przysięgę, że pomści tego człowieka, że zrówna z ziemią nasze osiedla, a piaski pociemnieją od naszej krwi. I wtedy DeVore poleciał na północ, by z nim porozmawiać. By wstawić się za nami. I to poskutkowało. Schenck uspokoił się, a atak nigdy nie nastąpił. — Aluko westchnął. — Nigdy nie zrozumiałem, dlaczego on to zrobił, ale teraz, kiedy się do mnie zwraca, muszę robić to, co mi każe. Tacy już jesteśmy, rozumiesz? Konsultowałem się z ndichie, starszymi, i oni się z tym zgodzili. Odmówić mu jest czymś nie do pomyślenia.

— A więc to może jest odpowiedź na pytanie, dlaczego to zrobił — powiedział Ebert. — Może znał wasze zwyczaje i wiedział, że będziecie zmuszeni oddać mu przysługę. On potrafi prowadzić długie rozgrywki. Planuje swoje ruchy z dużym wyprzedzeniem.

— Być może — odparł trzeźwo Echewa. — Jednakże jesteś tutaj, mój przyjacielu. Muszę ożenić cię z tą dziewczyną albo uwięzić. Co wolisz?

Zapadła chwila pełnego wahania milczenia, moment rozstrzygnięcia ostatnich wątpliwości, po czym Ebert wyciągnął ręce w stronę Echewy.

— Rób to, co musisz zrobić — powiedział, nie patrząc na

dziewczynę, ale świadomy tego, że przez cały czas jej błękitne oczy obserwują go z uwagą. — Skuj mnie, jeśli musisz. Ale nie ożenię się z nią. Chyba że by tego chciała.

* * *

Ryk wiatru był jak stały szum zakłóceń dochodzący z zepsutego odbiornika. Z miejsca, gdzie przywarł do skalnej ściany nad osiedlem, owad wpatrywał się w tumany piasku, a potężne soczewki jego oczu usiłowały wyłowić z nich kształt nadlatującego statku.

Wysyłał swój sygnał już od ponad godziny. Sygnał ten sprowadził Tai Fenga z jego orbity i pokierował ponad pustkowiem Noachis do Hellespontu. A teraz statek był już tutaj, mniej niż sto ch'i od wejścia do osiedla i opuszczał się wolno, ostrożnie, na piasek między skałami.

Owad nie wiedział, co się działo w celi — i nie dbał o to. Był zwykłym okiem, oknem, przez które można było obserwować wydarzenia. Umysł, który go kontrolował, był gdzie indziej — o tysiąc li piaszczystej pustyni na południe. Kiedy statek wylądował, owad przesłał mu krótki sygnał weryfikacyjny, po czym wykonując nowe instrukcje, odleciał od skały i mieląc skrzydłami w gęstym od piasku powietrzu, walcząc z potężnymi podmuchami wiatru, poszybował w dół, w stronę znajdującej się osiemdziesiąt ch'i niżej śluzy powietrznej.

Tam, w zapewniającym mu bezpieczeństwo załomie schodów, czekał, obserwując czterech mężczyzn, którzy nadeszli ścieżką między skałami, zeszli w dół i zatrzymali się przed drzwiami.

— Co robimy teraz? — rzucił jeden z nich do mikrofonu swego skafandra, zwracając się do pozostałych.

— Myślę, że powinniśmy zapukać — odpowiedział głębszym głosem drugi z nich.

— A co, jeśli nie będziemy tu mile widziani?

— Wtedy odejdziemy. Ale on powiedział, że czeka na nas, Tomoko. Poza tym wysłał przecież sygnał, nieprawdaż? Sam nas tu sprowadził.

— Tak, ale jeśli to jest jakaś pułapka?

— Dlaczego miałaby to być pułapka?

144

145

— A dlaczego nie? , .

Pierwszy z mężczyzn zawahał się, po czym odwrócił się

w stronę drzwi i uderzył w nie kilkakrotnie pięścią. Odczekał jakiś czas i zastukał ponownie.

Ze środka dobiegł ich jakiś odgłos. Chwilę później koło zaczęło się obracać. Mężczyzna cofnął się, spojrzał na pozostałych i dostrzegł niepewność na ich twarzach.

Drzwi śluzy otworzyły się i w progu stanął mężczyzna. Był większy od każdego z tej czwórki.

— Shen Li?

Jeden z przybyszów — pierwszy, który się odezwał — wy

stąpił do przodu. *■

— Tylko ty — powiedział wielki mężczyzna, po czym odwrócił się i wszedł do środka śluzy.

— Wszystko w porządku — powiedział ten pierwszy, Shen Li, zwracając się do pozostałych. — Wracajcie do statku. Przyprowadzę z sobą Eberta.

Stali w bezruchu, patrząc jak wchodzi do środka. Dopiero gdy koło przestało się ponownie obracać, zawrócili i ruszyli powoli między skałami, zatrzymując się od czasu do czasu i spoglądając za siebie. Zastanawiali się najwyraźniej, czy zobaczą jeszcze kiedykolwiek swego brata.

* * *

— Już nadeszła — powiedział Elechi, szyfrant, odwracając się na swoim fotelu i podając Echewie depeszę.

— Czy to jego kod? — zapytał Echewa, przebiegając szybko wzrokiem po słowach tekstu.

— Jasne, że jego — odparł Elechi, patrząc ze zdziwieniem na swego szefa. — Dlaczego pytasz? Myślisz, że nie jest prawdziwa?

Echewa wzruszył ramionami.

— Nie wiem. Chodzi o to, że opowieść tego małego Han

jest dosyć dziwna. Mówi, że dostali wiadomość od Eberta, że

widzieli go na swych ekranach, kiedy byli na orbicie, a to jest

po prostu niemożliwe. Ebert przez cały czas był w celi. A nawet

gdyby nie był, nie ma żadnej możliwości, by mógł wysłać taką

wiadomość. Nie. Dzieje się coś dziwnego. Spróbuj jeszcze raz

skontaktować się z naszym przyjacielem DeVore'em.

— A jeśli jego kod został złamany? Co będzie, jeśli ktoś przejmuje nasze depesze?

— Powiedz mu to. Powiedz mu, że nie zwolnię Eberta ani dziewczyny do czasu, aż nie uzyskam zadowalającego wyjaśnienia. Dobrze?

— W porządku. Zaraz się tym zajmę.

Echewa odwrócił się i ruszył szybkim krokiem przez labirynt wąskich korytarzy. Kiedy dotarł do sali spotkań, czekali tam na niego Ebert, mały Han i piętnastu jego najlepszych ludzi. Wszyscy byli ubrani w skafandry i gotowi do wyjścia. Spojrzawszy na twarz Hana, Echewa z trudem powstrzymał się od śmiechu. Przybysz jeszcze nie doszedł do siebie po tym, gdy wszedłszy do pomieszczenia, zobaczył tam szesnastu czarnych mężczyzn przyglądających mu się z ciekawością. Aluko opuścił wzrok i zdusiwszy śmiech, przeszedł przez salę i usiadł na ławie naprzeciw Eberta.

— Co się dzieje? — zapytał Ebert, spoglądając mu prosto w oczy.

— Po prostu sprawdzam pewne rzeczy.

— Myślisz, że coś tu nie gra?

Echewa uśmiechnął się.

— Powiedzmy, że jestem ostrożny. W relacji twojego przyjaciela jest coś, co nie ma sensu.

— Mówisz o Shen Li? Myślisz, że on kłamie?

— To możliwe, prawda? Chcę przez to powiedzieć, że równie dobrze może być wtyczką. Ta cała historia w barze mogła być z góry ukartowana.

Ebert pokręcił głową.

— Nie. To wszystko było autentyczne. Bates... no cóż, musiałem go zabić. Nie było innej możliwości.

— Jak w takim razie wyjaśnisz resztę relacji swego przyjaciela?

Ebert zmarszczył brwi.

— Co masz na myśli?

— Mówi, że zobaczył ciebie, kiedy byli na orbicie. Mówi, że twoja twarz pojawiła się na ich ekranach. Że poprosiłeś ich o pomoc i że lecieli tutaj, prowadzeni sygnałem, który im wysyłałeś. — Tu Echewa roześmiał się. — A więc jak to zrobiłeś, mój przyjacielu? Czy zdołałeś rozdwoić się i przeniknąć przez litą skałę? A ten twój bliźniak, kiedy już znalazł się

146

147

na zewnątrz, w zawierusze i na chłodzie, co on tam zrobił? Czy z wiatru uwił sobie nadajnik i skierował go w stronę statku kosmicznego? Nie. Coś tu nie pasuje i zamierzam dowiedzieć się co to jest, zanim podejmę decyzję o moich dalszych posunięciach.

Ebert patrzył w dół, a zmarszczki na jego czole zdawały się głębsze niż poprzednio. W pewnej chwili zrobił taki gest, jakby chciał coś powiedzieć, ale zawahał się i uniósłszy głowę, znowu spojrzał na Aluko.

— To prawda. Ja rzeczywiście wzywałem pomocy.

W duchu. Nie skierowałem tego do Shen Li. Do nikogo

konkretnego. Ale... —Westchnął. — No cóż, kiedy przyszed

łeś i powiedziałeś mi, że przybył, nie byłem... nie byłem

zaskoczony. Pomyślałem, tak, pomyślałem, że zareagował na

moje wezwanie i przyleciał.

Echewa spoglądał na niego szeroko otwartymi oczami, które jaśniały bielą na tle czarnej jak smoła twarzy. Wszyscy pozostali także słuchali tego z uwagą, a na ich ciemnych twarzach malowało się napięcie.

— Wzywałeś pomocy?

Ebert kiwnął głową.

Reakcją na ten gest był szmer pełnych podniecenia głosów. Osu przez jakiś czas wymieniali między sobą uwagi w jakimś dziwnym języku, którego Ebert nie znał, po czym Echewa wstał i podniósłszy rękę, uciszył ich.

— Macie rację, bracia. Wybór jest prosty. Musimy pomóc

naszemu przyjacielowi, nawet jeśli będzie to oznaczało konie

czność opuszczenia naszego siedliska. — Odwrócił się i zmru

żywszy oczy, spojrzał na Hana. — Ale powiedz mi jeszcze

jedno, Shen Li. Czy to jest twoje prawdziwe nazwisko?

Drobny mężczyzna popatrzył na Echewę i pokręcił głową.

— Nie, wodzu Echewa. Nazywam się Ishida, a na imię

mam Ikuro. I zanim mnie o to zapytasz, odpowiem ci, że to nie

jest nazwisko Han. Jest japońskie.

Ebert roześmiał się.

— Duchy! Jestem otoczony przez duchy! Czarni ludzie

i Japończycy. Co mnie jeszcze czeka?

Ale Echewa patrzył na niego w skupieniu, a kiedy się odezwał, w jego głosie brzmiała powaga.

— A ty, Hansie Ebercie? Czy bardzo się od nas różnisz?

Tak Ikuro, jak i ty macie wiele z nami wspólnego, jesteśmy martwi... w ich oczach.

* * *

Rozpiął jej łańcuchy, po czym cofnął się i patrzył, jak masuje sobie pręgi na kostkach u nóg i nadgarstkach.

— Czy polecisz z nami? — zapytał.

— Dokąd? Opuścił wzrok.

— Nie wiem. W każdym razie gdzieś daleko stąd. Daleko

od DeVore'a.

Milczała przez chwilę, po czym odpowiedziała:

— Nie rozumiem ciebie. Przecież byłam teraz całkowicie w twojej mocy. Miałeś tylko zrobić to, co on chciał. Dlaczego zatem nie posłuchałeś go? Co cię powstrzymało?

— To nie było w porządku — odparł cicho.

— Nie w porządku? Czy kiedykolwiek w przeszłości zwracałeś na coś takiego uwagę? Co to za gra? Co próbujesz osiągnąć?

— Nic.

— No to dlaczego nie spojrzysz mi prosto w oczy i nie powiesz tego? Dlaczego czaisz się tam jak jakieś... stworzenie? Co on ci zrobił? Wykastrował cię, czy co?

Uniósł wzrok, a w jego oczach mignął płomień gniewu. Zauważyła to i roześmiała się.

— Ach... A więc ciągle tam jesteś, Hansie Ebercie. Za

stanawiałam się przez chwilę, czy jakiś czarodziej nie wcielił się

w twoje ciało. Albo czy nie jesteś jakimś klonem z jednej

z fabryk DeVore'a.

Popatrzył na nią ze zdumieniem.

— Wiesz o tym?

— To była jedna z ulubionych teorii mojego ojca. Chciał przysłać tu Karra, aby sprawdził, czy to jest prawda, jednakże T'angowie na to nie zezwolili. Ale miał rację, prawda? On był tutaj przez cały czas. Stąd, z Marsa, dyrygował wszystkim niczym jakiś pełen jadu kukiełkarz. A ty, Hansie Ebercie... kim jesteś, jeśli nie jedną z jego kukiełek?

Ebert pokręcił wolno głową.

— Już nie. Przysięgam ci.

— Przysięgasz mi? — Jej śmiech był chłodny i szyder-

148

149

czy. — Od kiedy to twoje przysięgi mają jakąkolwiek wartość? Nie. Jak to mówią Han? Aha. Wąż zmienia skórę, ale pozostaje wężem. To prawda, czyż nie?

Patrzył na nią przez chwilę w milczeniu z dziwnym wyrazem w oczach, a następnie zadrżał.

— Dobrze. A więc nie wierzysz mi. W porządku. Mogę

z tym żyć. Zasłużyłem sobie na to. Ale jeśli moje przysięgi

nic dla ciebie nie znaczą, niech moje czyny świadczą o tym, kim

jestem. A jestem teraz innym człowiekiem. Widzisz, Jelko,

kiedy umarł mój ojciec, zmieniłem nie tylko skórę. Zmieniłem

się cały. Nie zabiłem go, przynajmniej nie w sensie fizycznym,

ale j e s t em za to odpowiedzialny.

Wziął głęboki oddech i ciągnął dalej:

— Tej nocy, kiedy zginął, próbował mnie zabić. Chciał wydusić ze mnie życie. Mój własny ojciec, człowiek, który kochał mnie bardziej niż ktokolwiek na świecie, który dbał o mnie bardziej niż o swoje ogromne imperium przemysłowe. Byłem ślepy. Nie widziałem tej miłości. Nie zauważałem jej do czasu, aż było za późno. Wszystko, co mnie interesowało, to zaspokojenie mojej własnej chciwości, moich samolubnych żądz. Ty to dostrzegłaś. Wiem, że tak było. Widziałem to w twoich oczach w dniu naszych zaręczyn i...

— Słowa — przerwała mu szorstko i stanęła naprzeciw niego. — To nic więcej, tylko słowa.

— Tak... — Odwrócił się, nie mogąc wytrzymać jej oskarżającego spojrzenia. — Ale mimo to polecisz z nami, prawda?

— Dokąd?

— Do Tien Men K'ou. Podobno przybyła tam flota wojenna wysłana przez twojego ojca. Mówi się, że szukają ciebie.

Spojrzał na nią i zauważył, że przygląda mu się z uwagą, przymrużywszy oczy.

— Mówisz serio?

— Tak.

Zawahała się, mierząc go badawczym wzrokiem, a następnie roześmiała się.

— Cóż mam do stracenia? Jeśli kłamiesz, to i tak nie może

spotkać mnie nic gorszego niż teraz. A jeśli mówisz praw

dę... — Ponownie zawahała się, po czym dodała głosem łagod

niejszym i bardziej miękkim niż poprzednio: — No cóż...

zastanowimy się nad tym, kiedy to się stanie, dobrze?

* * *

Kosmodrom Tien Men K'ou stał w płomieniach. Widoczna za nim wielka kopuła miasta tonęła w ciemnościach.

— Co tu się stało? — zapytał Ikuro, pochylając się nad ramieniem starszego brata. — Kiedy stąd wylatywaliśmy, wszystko było w porządku!

— Popatrz tam — odparł Tomoko, wskazując coś znajdującego się na skraju prawej części ekranu. — Kiedy startowaliśmy, tych dwóch statków tam nie było. To muszą być jednostki rządowe.

— Tak — wtrąciła Jelka, stając za ich plecami. — Ten mniejszy, to Ta Chi. Większy, z działami laserowymi, nazywa się Chang Hsien. Jeśli te dwa są tutaj, to gdzieś w pobliżu musi być także Shen Yi.

— Znasz te statki? — zapytał Tomoko, spoglądając na nią ze zdziwieniem, najwyraźniej zaskoczony jej wiedzą.

— Tak — odpowiedziała, patrząc w zadumie na ekran. — Wiele razy byłam na Chang Hsienie. — Odwróciła się i spojrzała na Eberta, który siedział obok Kano w środkowej kabinie. — Miałeś rację.

Uśmiechnął się.

— Wiem.

— Tomoko — dodała, nie odrywając wzroku od Eberta — połącz się z Chang Hsienem. Używają mikrofalowych częstotliwości, 32.4 GHz, o ile dobrze pamiętam. Poproś komandora Hassinga, a jeśli go nie będzie, kapitana Graya. Powiedz im, że masz córkę marszałka na pokładzie i prosisz o zezwolenie na lądowanie w południowej części kosmodromu. Aha, i powiedz im jeszcze, że jestem bezpieczna i że masz zamiar mnie uwolnić, gdyż w innym wypadku mogłoby im wpaść do głowy, by cię zestrzelić.

Tomoko odwrócił się i rzucił pytające spojrzenie Ebertowi. Hans kiwnął głową.

— Zrób, co ona mówi.

— A więc to prawda. Rzeczywiście mnie wypuszczasz.

— Na to wygląda.

Po raz pierwszy uśmiechnęła się.

— W takim razie muszę powiedzieć, że cię źle oceniłam,

Hans. Może naprawdę się zmieniłeś.

150

151

— Może — odpowiedział, a jego twarz dziwnie stward

niała. — Z drugiej jednak strony, może robię głupstwo. Może

powinienem cię zatrzymać. Przynajmniej byłabyś moją żoną.

Miałbym cię.

Uśmiech wolno zniknął z jej ust.

— Zabiłabym się.

Jego głos opadł do ledwie słyszalnego szeptu.

— Być może. Ale teraz nie mam już nic.

Słyszała Tomoko, który za jej plecami łączył się z Chang Hsienem, ale po raz pierwszy nie czuła radości na myśl o swym uwolnieniu, nie czuła żadnej ulgi, siedzący bowiem przed nią mężczyzna, którym gardziła przez ostatnie sześć, siedem lat, mężczyzna, którego bała się tak w snach, jak i na jawie, z wyrazem bezgranicznego smutku w oczach pochylił głowę i ramiona, jakby spotkała go właśnie ostateczna klęska.

— Wstawię się za tobą — powiedziała ogarnięta nagłą,

nieoczekiwaną potrzebą, by go pocieszyć. — Powiem ojcu,

co dla mnie zrobiłeś. Porozmawia w twojej sprawie z Li

Yuanem.

Ebert uniósł powoli głowę i spojrzał jej prosto w oczy.

— Nie. To nic nie da. Nie ma dla mnie powrotu. Nie mów

nic. Albo pochwal tych dzielnych ludzi za to, że przyszli ci

z pomocą. O mnie nie wspominaj. Nigdy mnie nie widziałaś,

ani nie słyszałaś o mnie. Rozumiesz?

Patrzyła na niego w milczeniu, jakby widziała go po raz pierwszy.

— Jesteśmy kwita? — zapytał, zmrużywszy nieco oczy.

Jelka wzięła głęboki oddech i pokręciła głową.

— Nie. Kazałeś zabić moją ciotkę i wuja, i to rozdzieliło

nas na zawsze. Nigdy ci tego nie wybaczę. Wybaczam ci to, co

mi uczyniłeś. I zgoda, nic o tobie nie powiem.

Ebert pokiwał głową, usatysfakcjonowany jej słowami. W tym momencie z głośników znajdujących się nad głową Tomoko dobiegła ich odpowiedź z Chang Hsiena.

* * *

Patrzyli, jak schodzi w dół; widzieli ubranych w ciemne mundury żołnierzy, którzy złożywszy jej ukłony, uformowali pospiesznie wokół niej ochronny kordon i poprowadzili w stro-

nę wielkiego krążownika. Po chwili zniknęła w środku maszyny, a zaraz potem zamknięto właz.

Ebert odsunął się od ekranu i westchnął.

— Dokąd teraz lecimy? — zapytał Tomoko.

— Tam — odparł Ebert, wręczając mu kartkę, którą dostał wcześniej od Echewy.

Tomoko przyjrzał się liczbom oznaczającym współrzędne, po czym wpisał je do komputera. Chwilę później odwrócił się i zmarszczył czoło.

— Ale tam nic nie ma. To środek pustyni.

— Po prostu lećmy tam — powiedział Ebert, wpatrując się w sylwetkę ogromnego statku, która wypełniała ekran. — Będę się martwił, kiedy już tam będziemy.

Godzinę później wysadzili go. Odszedł w ciemność i zniknął, jakby połknięty przez pustynię. Jednakże, kiedy wznieśli się w górę i skierowali w prawo, zobaczyli w świetle własnych reflektorów kilkunastu ludzi, którzy wyszli z zagłębienia w skałach i ustawili się w półokręgu wokół niego.

— Osu... — powiedział cicho Ikuro. — Wygnańcy.

— Podobnie jak my — odparł Kano i wystukawszy dane określające ich nowy kurs, spojrzał na młodszego brata oczami, w których widać było głęboką zadumę.

Tak, pomyślał Ikuro, zapinając pasy fotela. Podobnie jak my.

»c Mc Mc

— Stało się — powiedział DeVore. — Wszystko skończone.

— Być może — odpowiedział Rutherford. — Ale może jednak powinieneś pozostać. Może teraz, kiedy już dostali to, czego chcieli, zostawią nas w spokoju i odlecą.

DeVore roześmiał się zjadliwie.

— Tak myślisz? Naprawdę myślisz, że zadowolą się tym

i zostawią nas w spokoju? Nie. To jest właśnie pretekst, na

który czekali, ich szansa, by nas ukarać. Jeśli ocaleje jedna

dziesiąta mieszkańców Marsa, będę zdziwiony. Oni czekali na

taką okazję od pięćdziesięciu lat. Myślisz, że zatrzymają się

teraz?

Jego słowa wprawiły Rutherforda w osłupienie.

152

153

— Ale ja myślałem...

— Co myślałeś? Że kocham Marsa? Że to jest mój dom? — DeVore roześmiał się. — Pieprzyć Marsa. To cholerna dziura i zawsze tak będzie. Był użyteczny, bardzo użyteczny, ale to się skończyło. Zabieram stąd tylko jedną rzecz, która jest warta zatrzymania. Już ją wysłałem.

— Nie rozumiem.

DeVore odwrócił się i zaczął porządkować swoje biurko.

— Rzeczywiście. Ale z drugiej strony nigdy nie było takiej

potrzeby. Ty także byłeś użyteczny, Andreasie. Ale teraz... —

Uniósł głowę. — No cóż, spadaj stąd, chłopczyku. Nie po

trzebuję twojej planety. To dziura pełna gówna. Nie chcę być

królem szamba.

Rutherford patrzył na niego oszołomiony.

— Idź już! —powiedział DeVore. Wyjął rewolwer, pobawił się nim przez chwilę i wymierzył go w swojego byłego sojusznika. — Spieprzaj, teraz, zanim użyję tej zabawki.

— Ależ Howardzie...

Kula gwizdnęła tuż obok jego głowy i wbiła się w ekran, niszcząc maszynę.

— Po prostu idź już — powiedział DeVore spokojniej niż

poprzednio. — Idź teraz, zanim cię zabiję.

Rutherford cofnął się, a następnie odwrócił i wybiegł z pokoju. Na korytarzu dobiegł go śmiech DeVore'a, który brzmiał jak dźwięk wydawany przez powietrze uchodzące z przebitej kopuły.

ROZDZIAŁ 5

Matka Niebo

Była noc. Marsjańska stolica Kang Kua wciąż płonęła, a jej wielka, roztrzaskana kopuła otworzyła się w stronę nieba. Dalej widać było ścianę krateru, ogromną i ciemną.

Z występu skalnego znajdującego się w odległości dwóch li na południe kilkunastu mężczyzn przyglądało się scenom zniszczeń, a migoczący blask płomieni padał na ich czarne twarze. Słyszeli krzyki umierających, które niosły się w rzadkim, lodowatym powietrzu. Byli świadkami rozpadu i powolnego duszenia się największego miasta Marsa, którego nie chroniła już zakrzywiona płyta kopuły. Sama kopuła była teraz ciemna, zaczerniona przez ogień, a strumyk uciekinierów uchodzących przez śluzy powietrzne zupełnie już ustał. Nikt więcej nie ocalał.

Ebert popatrzył na stojące wokół niego milczące postacie, po czym ponownie zwrócił wzrok na miasto, wiedząc, że ten obraz na zawsze już pozostanie w jego pamięci. W ciągu mniej niż trzydziestu godzin dwa wieki cierpliwego tworzenia i budowania zostały zniweczone. Mars rozerwał się na części w serii pełnych cierpienia konwulsji, które przypominały śmiertelne drgawki oszalałego na skutek jakiejś choroby zwierzęcia.

Kiedy płomienie przygasły, odwrócili się i ruszyli w stronę swoich sań motorowych. Idąc po pogrążnych w ciemnościach wydmach, nie rozmawiali. Sceny, których byli świadkami, wprawiły ich w pełną przygnębienia zadumę. Dopiero kiedy znaleźli się z powrotem w osiedlu, zaczęli rozmawiać o tym, co widzieli.

— Najbardziej żal mi kobiet i dzieci — powiedział jeden

155

z nich. — Nie potrafię przestać myśleć o tym, co bym czuł, gdyby one były moje.

Odpowiedziało mu ogólne potakiwanie. Widok umierającego miasta otrzeźwił ich. Przedtem omawiali sytuację z podnieceniem i prawdziwą radością, w którą wprawiła ich perspektywa ostatecznego uwolnienia się spod jarzma Han. Teraz jednak uświadomili sobie cenę tej wolności — cenę mierzoną śmiercią i cierpieniem milionów ludzi.

Jeden z młodszych mężczyzn spojrzał w górę, a jego ciemna twarz zalśniła w świetle lampy.

— To było okropne. Czułem się taki bezsilny. Pragnąłem to powstrzymać, ale cóż mogłem zrobić? Co mógł zrobić ktokolwiek z nas?

— Możemy to zapamiętać — odpowiedział mu jeden ze starszych. Zwrócił w stronę młodzika swoją siwowłosą głowę i dodał: — I możemy upewnić się, że nasze dzieci także będą to pamiętały.

W czasie podróży na północ, do Kang Kua, Ebert dowiedział się od swych towarzyszy o tym, jak wiele Osu wycierpieli; jak rok po roku polowano na nich i tępiono, aż w końcu ich gniew zmienił się w gorycz, a gorycz w rezygnację. Matko Niebo, wybaw nas, modlili się. Ale teraz wszystko będzie inaczej. Będą nowe historie do opowiadania nie narodzonym jeszcze dzieciom, kiedy rozpoczną swoje życie pod Matką Niebem.

Zapadła cisza. Pochylili głowy i spuścili oczy. Potem, jakby wydobywając to z jakiejś studni smutku tkwiącej gdzieś w głębi jego serca, stary człowiek zaczął śpiewać. Przez jakiś czas śpiewał sam, po czym powoli, jeden po drugim, przyłączyli się do niego pozostali, aż całe pomieszczenie rozbrzmiało pełnym przygnębienia refrenem. Mężczyźni płakali śpiewając, a ich twarze uniosły się w górę, jakby pieśń swą kierowali do samej Matki Nieba.

Obserwujący to Ebert zadrżał w pewnej chwili gwałtownie i zacisnął pięści, chcąc przeciwstawić się uczuciu ogromnej straty, które go nagle ogarnęło, i niezmierzonej pustki, która pojawiła się w jego sercu. Jednakże jego żal, jego osobiste cierpienie, były niczym w porównaniu z tym, co spotkało Osu.

Dawno temu, powiedział mu Echewa, Osu żyli w Afryce. Przez dziesięć tysięcy lat prowadzili spokojne i uporządkowane życie. Byli jednością z ziemią i niebem. A potem przybyli Hung

Mao — biali ludzie — którzy napadali na ich wybrzeża, łapali ich i ładowali do wielkich statków, po tysiącu do każdego. Mężczyźni, kobiety i dzieci, skuci łańcuchami jak zwierzęta, przebywali tam w strasznych warunkach, masowo umierając! Przewożono ich na nowy kontynent — do Ameryki — gdzie byli zmuszani do niewolniczej pracy na roli. Kilka wieków później, w czasach tyrana Tsao Ch'un, ich rasa została na Chung Kuo kompletnie wytępiona. Jednakże tu, na Marsie, część z nich ocalała. Przybyli tu jako wolni ludzie wraz z innymi — białymi, żółtymi, przedstawicielami wszystkich wyznań i narodowości — którzy pierwsi zasiedlili tę surową planetę. Kiedy jednak pojawili się żołnierze Tsao Ch'una, okazało się, że dla Osu nie ma miejsca w miastach. Tak więc zaczęli żyć na pustyni pod wielką, czarną kopułą nieba. Nazwali je Matką, widząc w jej twarzy ciemne odbicie własnych twarzy. Matka Niebo...

Przebiegł wzrokiem po ich twarzach, zaskoczony łzami widocznymi na każdej z nich, zadziwiony otwartością tych ludzi, brakiem jakichkolwiek barier czy też masek. Już na pierwszy rzut oka można było stwierdzić, jacy oni są. I wraz z tą świadomością ogarnęło go dziwne, nieodparte pragnienie, by się połączyć — związać siew jakiś sposób — z tymi Osu. Być takim samym jak oni, to stało się nagle nie tylko pożądane, ale i konieczne. Widział, jak patrzą na siebie — jak bracia — a przeciwności losu tylko wzmacniały więź istniejąca między nimi. Zadrżał. On był sam. Przez całe swoje życie był samotny. Ale teraz przejrzał na oczy i żył — być może pierwszy raz od dnia urodzenia — wolny od konieczności przywdziewania maski i ograniczeń narzuconych mu przez pochodzenie. I co miał z tym wszystkim zrobić?

Kiedy pieśń ucichła, opuścił wzrok, prawie obawiając się, że gdy spojrzy na nich, zobaczy jakiś gest lub usłyszy słowo świadczące o tym, że go odrzucają. Być bowiem odtrąconym przez Osu — wygnańców — byłoby rzeczywiście czymś na kształt piekła. — Hans...

Spojrzał w górę. Naprzeciw niego, w drzwiach, stał Aluko Echewa i wzywał go do siebie gestem ręki. Ebert rozejrzał się wokół i zauważył, że przypatrują mu się z zainteresowaniem, wyraźnie zaciekawieni, jak zareaguje.

156

157

— O co chodzi? — zapytał spokojnie.

— Statki odleciały — odpowiedział Echewa. Jego twarz nie wyrażała żadnych uczuć. — Rurociągi są zniszczone, wszystkie miasta zostały spalone lub zrównane z ziemią. Ich marzenia o Marsie są martwe, mój przyjacielu. Nadszedł czas, byśmy zaczęli realizować nasze marzenie.

Ebert zawahał się, po czym wstał i podszedł do niego, czując przez cały czas na sobie ich wzrok. Kiedy Echewa obrócił się, podążył za nim długim, opadającym stromo w dół korytarzem, nie wiedząc, co go czeka. Najpierw przeszli obok małych kuchni wyrąbanych w litej skale. Następnie minęli rodzinne sale sypialne, w których na pryczach siedziały w otoczeniu swoich dzieci czarne kobiety i w milczeniu patrzyły na nich. Na dole korytarz skręcał ostro w prawo. Stał tam ubrany w skafander wartownik, który na ich widok otworzył wewnętrzne drzwi do śluzy powietrznej.

Weszli do środka. Ebert stanął obok Echewy, który zamknął drzwi i przekręcił koło. Kiedyś już stał tak, nie wiedząc, co go czeka. Wtedy okazało się, że czekało go spotkanie z rasą czarnych ludzi oraz kobietą, którą kochał i utracił. A co teraz?

W pewnej chwili stwierdził ze zdziwieniem, że Echewa przygląda mu się z uwagą.

— Nie powinieneś oczekiwać zbyt wiele — powiedział

Echewa.

Zbyt wiele? Patrzył, jak O su przekręca koło, zastanawiając się, co tamten miał na myśli, a kiedy ciężkie drzwi otworzyły się, wstrzymał oddech na widok tego, co było za nimi.

Wszedł w okrągłe, wydrążone w skale zagłębienie o średnicy około trzydziestu kroków. Zagłębienie otaczały blade, nieregularne kamienie o wysokości dziesięciu do dwunastu ch'i. Pod stopami miał drobny, czerwony piasek. Ale jego wzrok pobiegł w górę, ku wielkiemu kręgowi nieba. Ponad nim płonęły jasnym blaskiem gwiazdy, a wśród nich dostrzegł Chung Kuo, jaskrawy punkt bieli, oko Cyklopa patrzące w dół, na niego. Rozejrzał się wokół ze zdziwieniem. To była kopuła, miniaturowa kopuła.

— To jest to miejsce — powiedział Echewa. — Poczekaj,

a on przyjdzie.

Ebert odwrócił się i spojrzał na niego.

CZĘŚĆ II — WIOSNA 2212

NA OGNISTYM KOLE

•

Mistrz powiedział: „Chytre słówka, przymilna twarz

i całkowita służalczość są zachowaniami,

które Tso-ch'iu Ming uznał za niegodziwe.

Ja także uważam je za niegodziwe.

Ukrywanie wrogości pod maską przyjaznej twarzy

Tso-ch'iu Ming uznał za niegodziwość.

Jak także uważam to za niegodziwość".

Konfucjusz, Analekta, Księga V, 25

Nie wyciągajcie mnie przemocą z grobu. Ty jesteś duszą zbawioną; mnie za to Rozkrzyżowano na ognistym kole, A roztopiony ołów moich łez Spływa i parzy mnie okrutnie.

William Shakespeare, Król Lir, Akt IV, Scena II przeł. Stanisław Barańczak

158

— Poczekać?

Ale Echewa cofnął się bez słowa i zamknąwszy za sobą drzwi, zostawił Eberta samego, w ciszy i w obliczu płonącego ogniem nieba. Ebert zrobił dwa kroki w stronę środka zagłębienia i zatrzymał się nagle, czując, że włosy na głowie stanęły mu dęba. Naprzeciw niego, nie dalej niż dziesięć ch'i od miejsca, gdzie stał, na skale siedział stary człowiek — siwo-brody Han. Miał na sobie luźne szaty, które częściowo ginęły w cieniu, a na jego kolanach leżało coś, co wyglądało jak płaskie pudełko.

A przecież zagłębienie było puste...

— Witam cię, Hansie Ebercie. Czy w twoim sercu zapano

wał już spokój?

Ebert zrobił kilka kroków do przodu i zatrzymał się dopiero wtedy, gdy od starca dzieliło go kilka ch'i. Przez chwilę podejrzewał, że jest to jakiś hologram wyświetlany gdzieś z góry, ale widząc go z bliska, zrozumiał, że ma przed sobą prawdziwego człowieka. Oczy starca były przejrzyste, a ich wyraz łagodny. Roztaczał wokół siebie atmosferę wielkiego spokoju.

— Kim jesteś?

Stary człowiek uśmiechnął się, ukazując idealnie kształtne, choć pożółkłe zęby.

— Jestem mistrz Tuan. Można powiedzieć, że przyjaciel. A teraz usiądź, proszę. Trudno mi się rozmawia, kiedy muszę wyciągać szyję, aby zobaczyć twarz swego rozmówcy.

— Wybacz mi... — Hans usiadł, podkulając nogi pod siebie. Stary Han przyglądał mu się z zadowoleniem, a następnie pochylił się lekko w jego stronę.

— Czy dużo kosztowało cię oddanie tego, czego najbardziej pragnąłeś?

Ebert zmrużył oczy.

— Masz na myśli dziewczynę?

— Czy to mam na myśli?

Ebert zastanawiał się przez chwilę, po czym pokiwał głową. O cóż innego mogło tu chodzić? Wszystko pozostałe, wszystkie ziemskie dobra, nie miały dla niego znaczenia. Jedyne co się liczyło, to dobra opinia Jelki. A także przyjaźń Osu.

— Czy to było trudne?

Ebert opuścił wzrok.

159

— Tak — przyznał. — Trudniejsze niż mógłbym to sobie

kiedykolwiek wyobrazić. Był taki moment, najkrótsza z chwil,

kiedy pomyślałem o zatrzymaniu jej, ale... — Uniósł głowę

i spojrzał w oczy Hana. — Nie mógłbym potem żyć sam

z sobą. Rozumiesz mnie?

Twarz starego Hana nie zmieniła się. Na jego ustach pojawił się słabiutki cień uśmiechu — ironii? zrozumienia? — a w jego oczach skierowanych na młodego mężczyznę była głębia, ciepło i ponadczasowa mądrość.

— Obserwuję cię już od długiego czasu, Hansie Ebercie.

Znam drogę, którą przebyłeś. Niektórym może się zdawać, że

upadłeś bardzo nisko, jednakże moje oczy widziały, jak wydo

bywasz się z ciemności. Z drugiej jednak strony, niektórzy

mogą powiedzieć, że jakkolwiek przeszedłeś długą drogę, Tsou

Tsai Hei, to Droga jest jeszcze dłuższa i ty zrobiłeś na niej

dopiero pierwszy krok.

Ebert pochylił się do przodu.

— Wybacz, mistrzu Tuanie, ale dlaczego mnie tak nazwałeś?

— Tsou Tsai Hei? — Stary Han roześmiał się. — Wybacz, młody przyjacielu, ale myślałem, że znasz mandaryń-ski. Czy to tak trudno pojąć?

Tsou Tsai Hei. Wędrujący w ciemnościach.

— Nie — odparł Ebert i ogarnięty niepewnością zamilkł.

Rozumiał słowa, ale czy rozumiał ich znaczenie?

Mistrz Tuan podniósł rękę.

— Mniejsza z tym. Jak powiedział Hsu Yu, imię jest tylko

gościem rzeczywistości. Liczy się to, co leży za imieniem,

prawda? Mam na myśli pytanie o to, gdzie jest ciemność. Gdzie

można ją znaleźć? W ludzkich sercach? W źrenicy oka? W cie

niu i głębi bezgwiezdnej nocy? Mówimy o człowieku, że jego

serce jest czarne, a jednak bez ciemności czym byłoby światło?

Bez zła czym byłoby dobro? Ty możesz to zrozumieć, Tsou

Tsai Hei. Ty tam byłeś. Przez całe swoje życie byłeś

człowiekiem czynu. Teraz, wchodząc w wiek średni, musisz

przyjąć inny kurs. Musisz przyswoić sobie wuwei, umiejętność

zachowania bierności. Musisz poszukiwać te, prawdziwej cno

ty, którą zapewni ci Droga.

Pochylił się lekko do przodu.

— Jesteś silny. Wystarczająco silny, jak to zauważyłem, by

zabić człowieka gołymi rękami. A jednak czym jest prawdziwa siła? Czy wyraża się ona w dominacji nad innymi? Czy to jest prawdziwa siła? A może prawdziwa siła to umiejętność powstrzymywania się? Może polega ona na zdolności przeciwstawienia się własnym pragnieniom i żądzom? Tego właśnie musisz się nauczyć, Tsou Tsai Hei. Tego i jeszcze znacznie więcej.

— A Osul Jaką rolę oni w tym odgrywają?

Stary Han roześmiał się.

— Mam ci powiedzieć wszystko? Nie, Tsou Tsai Hei,

tego musisz się sam dowiedzieć. Przyglądaj się im. Bądź taki

jak oni. Pozostań tu i dokończ dzieło, które czas rozpoczął

w tobie. Czekaj tu ukryty w ciemności. Czekaj, aż nadejdzie

wezwanie.

— Wezwanie?

Starzec uśmiechnął się.

— Bądź cierpliwy i ciężko pracuj. Droga jest trudna, nieza

leżnie od tego, gdzie człowiek się znajduje. Jednakże tobie

może uda się odnaleźć siebie. A to jest pierwszy krok, niepraw

daż? Nigdy już nie ukrywaj się za maską, Hansie Ebercie.

Żadnych masek więcej.

Powiedziawszy to, pochylił się, podniósł pudełko i ofiarował je Ebertowi.

— Potrwa to trochę, ale nauczysz się w końcu cierpliwości. To ci w tym pomoże.

— Co to jest?

— Słowa. Obrazy. Przyjaciel, kiedy będziesz potrzebował przyjaciela. Oko, kiedy będziesz potrzebował oka.

Ebert pochylił się, chcąc spytać, co to miało znaczyć, ale starzec powstrzymał go, podniósłszy jeszcze raz rękę.

— Obawiam się, że nasza rozmowa zbliżyła się do końca.

Musisz już iść. Popatrz, twoi przyjaciele czekają na ciebie.

Ebert odwrócił się. Śluza była otwarta. W drzwiach stało dwóch O su, Echewa i stary mężczyzna, który rozpoczął pieśń. Odwrócił się z powrotem, chcąc coś na koniec powiedzieć, ale mistrz Tuan zniknął.

Obrócił się dookoła siebie, spodziewając się, że była to jakaś sztuczka, ale nigdzie wewnątrz kopuły nie dostrzegł śladu starego człowieka. Ponieważ nie było tam także żadnego wyjścia, mistrz Tuan powinien być w środku, chyba że potrafił

160

161

przechodzić przez litą skałę. Ta myśl sprawiła, że spojrzał znowu na Echewę, przypomniawszy sobie, co tamten powiedział mu kiedyś o przechodzeniu przez skały.

— Czy to było prawdziwe, Aluko? Echewa wskazał na pudełko.

— On ci to dał? Ebert przytaknął.

— A więc było.

Ebert spojrzał w górę, uświadomiwszy sobie nagle ogrom nieba rozpościerającego się nad jego głową. Było ciemne i bezgraniczne. Tak ciemne, że nie było żadnej możliwości, by jakiekolwiek ludzkie oko mogło je przejrzeć. Ale czym była ta ciemność? W jaki sposób ona i on byli związani? Zadrżał. Całe swoje życie spędził w blasku sztucznego światła, w świecie ograniczonym ścianami, sufitami i podłogami. Teraz musiał się nauczyć żyć zupełnie inaczej — na zewnątrz, pod tą przygniatającą swym ogromem kopułą ciemności.

W pewnej chwili znieruchomiał, przypomniawszy sobie słowa Echewy i czując, że napełniają one jego serce dziwnym spokojem.

„Noc jest naszą matką. Rozprasza nasze lęki. Mówi nam, kim jesteśmy. Matka Niebo jest wszystkim. Żyjemy i umieramy pod nią. Ona widzi wszystko. Nawet tę ciemność zakorzenioną gdzieś w głębi nas".

Tak było. I począwszy od tego momentu, będzie zawsze. Tak. Nadszedł czas, by zmienić się, by stać się wędrującym w ciemności.

Żadnych masek więcej, pomyślał, powtarzając słowa starego Han. Następnie ukłonił się lekko w stronę miejsca, gdzie siedział mistrz Tuan, i ruszył do wyjścia. Nadszedł czas, by zacząć być.

ROZDZIAŁ 6

Tysiąc Oczu

Blade światło padające na ciemną, polakierowaną powierzchnię sprawiało, że maska zdawała się lśnić. Była gładko zaokrąglona, wysoka, prawie majestatyczna, o rysach zastygłych w surowym, władczym wyrazie. W wąskich szczelinach najczystszej czerni połyskiwały wilgocią oczy o ciemnych źrenicach, które chłodno, lecz z uwagą patrzyły na drugi koniec wielkiego, pokrytego obsydianem stołu, gdzie stary człowiek, pobrzękując łańcuchami skuwającymi jego ręce, kłaniał się nisko i rzucając trwożne spojrzenia w stronę zamaskowanej postaci, cofał się w stronę drzwi. Na sygnał, przekazany gestem ukrytej w rękawiczce dłoni, strażnicy złapali więźnia pod ręce i wyciągnęli z sali, a odgłos ich kroków wybijanych twardymi obcasami na płytkach podłogi rozległ się echem po całym pomieszczeniu.

Drzwi zamknęły się z trzaskiem. W ciszy, która potem nastąpiła, sześciu zamaskowanych i ubranych w długie płaszcze mężczyzn odwróciło się w swych fotelach ustawionych wokół stołu, kierując wzrok w stronę Pierwszego Smoka, który był nienaturalnie spokojny i splótł dłonie przed sobą.

Była to chłodna, ciemna sala, nad którą górowały z trzech stron wysokie balkony. Na nich, a także w cieniu za siedzącymi mężczyznami, stali w pogotowiu inni, czekając na decyzję Pierwszego Smoka.

Zebrali się, aby przedyskutować powagę sytuacji, w jakiej się znaleźli, i wybrać drogę, którą mieli dalej podążać. Dwa dni wcześniej Rada Siedmiu podjęła decyzję o obcięciu funduszów Ministerstwa i ograniczeniu jego personelu. Już samo to było poważną sprawą, ale w kontekście pozostałych wydarzeń sta-

165

wało się poważnym ciosem. A to, co stary człowiek właśnie im powiedział, sprawiło, że podjecie jakiegoś działania stawało się wręcz koniecznością. Ale jakiego? Jakie kroki mogli przedsięwziąć i pozostać równocześnie lojalnymi wobec ich panów i władców, wobec Siedmiu.

Maska pochyliła się nieco, jakby miała wyjawić jakiś sekret — jakąś konspiracyjną tajemnicę, którą można było powiedzieć jedynie szeptem — ale głos, który rozległ się chwilę później, był silny i wyraźny: był to głos świadczący o absolutnej pewności siebie mówiącego.

— Jeśli chodzi o główną sprawę, nasze stanowisko jest

jasne. Musimy porozmawiać z naszymi panami i przekonać

ich, że rozwiązanie, które wybrali, jest... nieroztropne. Że

dalsze posuwanie się tą drogą może doprowadzić tylko do

katastrofy. Po drugie, musimy dopracować naszą alternatyw

ną strategię — strategię walki z Siedmioma Nieszczęściami

naszych czasów.

Siedem Nieszczęść... Ze wszystkich stron wielkiej, tonącej w cieniach sali dobiegły odgłosy aprobaty. Kiedyś było tylko jedno „Wielkie Nieszczęście" fałszywej historii — choroby, dla której zwalczenia powołano ich Ministerstwo — ale w ciągu ostatniej dekady w głębinach miast odnowiły się wszystkie rodzaje odwiecznych dolegliwości społecznych. Powrót do religijności, terrorystyczna insurekcja i infiltracja wyższych poziomów przez Triady — to były Trzy Nieszczęścia Naturalne będące wynikiem wielkiego grzechu zaniedbania, zapomnienia o odpowiedzialności. Do tego można było dodać nową potęgę Izby w Weimarze, zmiany w Edykcie, osłabienie władzy Siedmiu i na koniec, sprawę nie mniej ważną, destrukcyjny wpływ Pliku Arystoteles. To były Cztery Nieszczęścia Polityczne, które wynikały bezpośrednio z polityki obecnej Rady Siedmiu. Pomiędzy tymi rozmaitymi nieszczęściami tkwiło Ministerstwo Tysiąca Oczu, którego ucieleśnieniem był Pierwszy Smok.

— Pójdę do nich osobiście — powiedział, wyprostowując się, a obecni w sali nie mogli się oprzeć wrażeniu, że to nie człowiek siedzi w tym fotelu o wysokim oparciu, ale jakiś kamienny posąg — aby przedstawić nasze propozycje i uświadomić im powagę sytuacji.

— A jeśli nie będą słuchać, / Lungl

Pierwszy Smok zwrócił się w stronę ministra, który postawił

to pytanie, spojrzał mu w oczy, a potem obrzucił wzrokiem pozostałych.

— Wtedy niech się stanie. Nasza rola została określona sto

pięćdziesiąt lat temu, w czasach Tsao Ch'una, kiedy z chaosu

tysiąca narodów po raz pierwszy wykuwano Chung Kuo. To

nam przekazano zadanie utrzymywania siły Chung Kuo i pil

nowania, by nic nie zatruło jego poziomów. To nam dano

prawo karania śmiercią tych, którzy zboczyli z Wielkiej Drogi.

Ciężko będzie nam sprzeniewierzyć się naszemu historycznemu

obowiązkowi i potulnie ustąpić wobec Siedmiu Nieszczęść, ale

jeśli Siedmiu nie zechce nas wysłuchać, jeśli Rada odmówi

zaakceptowania tego, co musi być zrobione, by ochronić

Chung Kuo przed siłami, które grożą rozerwaniem go na

strzępy, będziemy musieli zrobić, co nam każą. Kształtowanie

polityki nie należy do nas. My mamy ją po prostu realizować.

Napięcie, które zapanowało po tych słowach, było prawie namacalne.

— A ta druga sprawa, / Lungl Starego człowieka?

Pierwszy Smok odwrócił się i spojrzał na pytającego, który

siedział na prawo od niego.

— Znałem Yin Shi. Wielu z nas go znało. Był dobrym

pracownikiem, zaufanym człowiekiem, który osiągnął wysoką

pozycję w Ministerstwie. Ogromnie smuci mnie fakt, że padł

ofiarą tak pokrętnych idei. A jednak to dobrze wyjaśnia sam

problem, prawda? Jeśli taki człowiek może ulec tym wpływom,

to jakie szanse ma sto starych nazwisk? Tak, to tylko potwier

dza moje najgorsze obawy. Musimy znaleźć źródło tej nowej

choroby i wyrwać ją z korzeniami, zanim zachwaści cały

ogród.

Pierwszy Smok rozejrzał się wokół i podniósł głos, aby wszyscy mogli go wyraźnie słyszeć.

— Prawdziwa Historia, tak Yin Shu nazwał ten nowy ruch.

Słyszeliście to sami. Prawdziwa Historia... — Pokręcił wolno

głową, a następnie rozłożył ręce przed sobą na obsydianowym

stole. — No cóż, wszyscy wiemy, co to jest, prawda? Kłamst

wo. Próba osłabienia tego, w co wierzymy i dla czego żyjemy.

Ale to im się nie uda. Nie pozwolimy na to. Ślubuję, że

poczynając od tej chwili, będę prowadził totalną wojnę prze

ciwko tym, którzy przyjęli doktrynę Prawdziwej Historii, że

będę ich niszczył bez litości, niezależnie od tego, kim będą.

166

167

Postąpić inaczej, byłoby równoznaczne ze zdradą świętych zasad naszego Ministerstwa.

Odpowiedział mu głęboki pomruk aprobaty.

— Dobrze. A więc zgadzamy się, ch'un tzut

Wszyscy zebrani przy stole pokiwali z powagą głowami. Pierwszy Smok, usatysfakcjonowany tym poparciem, wstał i podniósł rękę, odprawiając tajemniczych ludzi skrytych w cieniach na balkonach i pomiędzy filarami. Posiedzenie dobiegło końca.

* * *

Spotkali się jeszcze później, już bez masek na twarzach. Tym razem było to w mniejszym i jaśniejszym pomieszczeniu, którego drzwi pilnowali uzbrojeni strażnicy. Na ścianie, za masywnym biurkiem, wisiała wielka mapa Chung Kuo, na której bladozłotym kolorem oznaczono siedem Miast, a tysiąc czarnych szpilek pokazywało miejsca, gdzie znajdowali się agenci Ministerstwa —jego „tysiąc oczu" pomiędzy masami. Pierwszy Smok stał pod mapą, zwróciwszy w stronę najbliższych współpracowników swoją szeroką twarz typowego Han.

— Czy przygotowałeś listę, bracie Fan? — zapytał, napotkawszy na wzrok swego piątego brata.

— Zrobiłem to, o co prosiłeś — odpowiedział minister Azji Zachodniej, podając swemu najstarszemu bratu ręcznie zapisaną kartkę.

— Dobrze. — Pierwszy Smok przejrzał listę z zainteresowaniem, po czym ponownie uniósł głowę. — Czy to wszyscy?

Fan przytaknął i popatrzył na pełne zrozumienia twarze pozostałych Smoków.

— Czy chcesz, abym zajął się wszystkimi z tej listy?

— Natychmiast. A potem sprawdź, czy uda ci się przygotować spotkanie z An Shengiem. O ile mi wiadomo, ten wielki człowiek zaczął się niecierpliwić. Słyszano, że mówił, oczywiście prywatnie, o wzięciu spraw w swoje ręce.

— Tak jest, bracie. I są jeszcze inni pośród Rodzin Mniejszych, którzy czują tak samo. Czy chciałbyś się spotkać z nimi wszystkimi?

Pierwszy Smok pokręcił głową.

— Nip. Kluczem jest An Sheng. Jeśli on zdecyduje się

działać, inni podążą za nim. A w towarzystwie równych sobie

rangą mógłby czuć się... skrępowany.

Fan uśmiechnął się szeroko, ze zrozumieniem.

— Dobrze. A więc ruszaj natychmiast. Sprawdź te nazwis

ka. Ja tymczasem skontaktuję się z Tsu Ma i poproszę go

o audiencję. Najwyższy czas, aby Siedmiu zrozumiało głębię

niepokoju, jaki wzbudzili.

* * *

Kiedy sześciu ministrów wychodziło z komnaty, Shang Mu czekał w korytarzu obok filara, z opuszczoną w ukłonie głową. Następnie, na sygnał Szefa Służby, wszedł do środka, a wartownicy zamknęli za nim ogromne drzwi.

— Ekscelencjo — powiedział, kłaniając się nisko.

Pierwszy Smok stał w drugim końcu sali, przed dużym,

ciemnym biurkiem, które dzięki swojej masywności przypominało płytę nagrobka. Z jego prawej strony stał mały, brodaty Han o surowych rysach i przedwcześnie posiwiałych włosach. Jego jasnopomarańczowe i fiołkoworóżowe jedwabie ostro kontrastowały z ponurą czernią oficjalnego stroju Pierwszego Smoka. Shang Mu znał go bardzo dobrze. Nazywał się Hsia i był Wu, osobistym wróżbitą Pierwszego Smoka. Jego widok sprawił, że Shang Mu zaczął gorączkowo myśleć. Jeśli Hsia był tutaj, sprawa musiała być bardzo poważna.

— Shang Mu — powiedział Pierwszy Smok, przyzywając

go gestem lewej ręki i pozostawiając ją wyciągniętą, aby Shang

mógł uklęknąć i pocałować pierścień.

Shang wyprostował się, ale unikał jego wzroku.

— Wzywałeś mnie, / Lungul

Pierwszy Smok zawahał się na moment, po czym odwróciwszy się w bok, zaczął mówić:

— Yin Shu był porządnym, dobrym człowiekiem. Zaufanym

pracownikiem. Jeszcze tydzień temu powiedziałbym, że w ca

łym Ministerstwie nie ma nikogo, kto byłby bardziej lojalny od

niego. Jednakże pozory mogą mylić, nieprawdaż? Wygląda na

to, że Prawdziwa Historia jest jak choroba, która zżera człowie

ka na długo przed ukazaniem się na jego ciele jej pierwszych

objawów. Nie można nic powiedzieć, dopóki nie jest za późno.

168

169

ShangMu pochylił głowę o cal lub dwa i poczuł, że żołądek skręca mu się ze strachu. Czy ktoś go oskarżyt? O co tu chodziło? Chciał zapytać, ale powstrzymał się w porę, wiedząc, że przerwanie Pierwszemu Smokowi wywołałoby tylko gniew tego wielkiego człowieka.

Pierwszy Smok popatrzył na Wu i skinąwszy głową, zrobił krok do przodu, stając dokładnie naprzeciw Shanga.

— No i oto jesteś, Shang Mu. Nigdy w dziejach Ministers

twa żaden Hung Mao nie osiągnął tak wysokiego stanowiska.

Żaden, jak się zdaje, nie pracował ciężej, by wypełnić święte

powołanie naszej instytucji. Mimo to patrzę teraz na ciebie

i zastanawiam się, czy mogę ci ufać. Czy nie zostałeś zarażony

tą samą chorobą? Znałeś Yin Shu, prawda? Był twoim dobrym

przyjacielem?

Shang Mu przełknął z wysiłkiem ślinę.

— Tak jest, Ekscelencjo.

— I nic nie podejrzewałeś?

— Absolutnie nic, Ekscelencjo. Do samego końca sądziłem, że jest dobrym człowiekiem i zaufanym przyjacielem.

Pierwszy Smok pokiwał głową, po czym nieoczekiwanie położył delikatnie rękę na ramieniu Shanga.

— Nie bój się, Shang Mu. Nie oskarżam ciebie. Musisz

jednak zrozumieć moją ostrożność. To, co muszę powiedzieć...

Przerwał i przesunął się nieco. Zakrzywił palec, wzywając Shang Mu, po czym podszedł z nim do wielkiego biurka.

Na jego ciemnej powierzchni Wu rozpostarł płachtę materiału: starego, wyblakłego jedwabiu. W samym środku jedwabnego kwadratu narysowano koło o średnicy równej długości ludzkiego ramienia. Wewnątrz koła namalowano osiem trójkątnych symboli oznaczających Niebo, Wiatr, Wodę, Górę, Ziemię, Piorun, Ogień i Jezioro. Na zewnątrz koła symbole zostały powtórzone, a ich uporządkowanie odpowiadało „Sekwencji Wcześniejszego Nieba", Niebo z Ogniem, Wiatr z Piorunem i tak dalej. W pobliżu leżała księga starej wyroczni, jeszcze nie otwarta. Na jej czarnej, zwyczajnej okładce wyryto wielki znak Tao.

Shang Mu przyglądał się przygotowaniom Wu, który zapalił cieniutkie świeczki na południu i północy oraz wschodzie i zachodzie, kołysząc się przy tym w przód i w tył i mrucząc coś do siebie, jakby był w stanie transu. Na skraju biurka leżała

złożona kartka z pytaniem, które Pierwszy Smok chciał zadać wyroczni. Shang zerknął na nią, a potem popatrzył na twarz Pierwszego Smoka i pojął natychmiast, że chodziło o niezmiernie ważną sprawę.

— Jesteśmy gotowi — powiedział Wu, zwracając się w ich

stronę. W prawej ręce trzymał pięćdziesiąt pałeczek krwaw

nika. — Proszę przeczytać pytanie, Ekscelencjo.

Pierwszy Smok pochylił się i podniósł kartkę. Rozłożywszy ją, odchrząknął i zaczął czytać:

— Czy wobec zbliżającej się ciemności powinniśmy rozdać

masom pochodnie, czy też tysiąc oczu powinno rozjaśnić się

większym blaskiem?

Shang popatrzył na drugą stronę biurka. Wu uśmiechał się. Po chwili pochylił się i rzucił pałeczki na blat. Następnie szybkim ruchem dłoni rozdzielił je na dwie części, po czym powtórzył to tak, że na powierzchni biurka leżały trzy grupy pałeczek — trzy linie pierwszego trójkąta. Usatysfakcjonowany zebrał je i powtórzył cały proces.

Wielokrotnie jeszcze wypuszczał łagodnie pałeczki z ręki i dzielił je na części, i za każdym razem wpatrywał się w kształty powstałych w ten sposób trójkątów, zapamiętując je. Na koniec zepchnął wszystko na bok i spojrzał w oczy Pierwszego Smoka.

— Górny trójkąt to Ch'ien, Niebo, a dolny to K'an, Woda.

Sześciobok to Sung, Konflikt.

Pierwszy Smok popatrzył na niego ze zdumieniem, prawie z niedowierzaniem, po czym wyszeptał:

— Sung... Jesteś tego pewny?

Wu kiwnął głową, po czym podniósł wielką księgę, otworzył ją na właściwej stronie i zaczął czytać:

Konflikt. Jesteś szczery,

A jednak przeszkadzają ci.

Przezorne zatrzymanie się w pół drogi daje powodzenie.

Dążenie do samego końca przynosi klęskę.

Spotkanie z wielkim człowiekiem jest korzystne dla ciebie.

Niekorzystna jest podróż przez wielką wodę.

Pierwszy Smok, wyraźnie podniecony, spojrzał w bok.

— Jest tak, jak się tego obawiałem. Kiedy cię wezwałem,

170

171

Wu Hsia, powiedziałem sam do siebie, że jeśli wyjdzie Sung, będę wiedział, co robić. Byłem pewien, że to będzie „Konflikt". Czy jednak wyrocznia nie mówi, że taki konflikt nie może być pomyślnie zakończony? Czy nie mówi, że chociaż nasza sprawa jest słuszna, a nasze serca czyste, przeprowadzenie naszego zamiaru do końca da tylko początek nowemu nieszczęściu? — Pokręcił głową, przygnębiony odpowiedzią, którą otrzymał. — Jeśli tak jest, to jak mam działać? Jak mam uczynić pierwszy krok, kiedy wiem, że przede mną jest przepaść?

Wu patrzył w dół i przebierał palcami po brodzie.

— Wcale tak nie musi być, mój panie. Jak mówi wyrocznia,

walka może skończyć się szczęśliwie, jeśli przeprowadzi się ją

właściwie i w sposób zrównoważony. Dbaj o zachowanie

równowagi w swoich działaniach, a wszystko będzie dobrze.

Pierwszy Smok patrzył na Wu przez chwilę, a następnie nieznacznym, ale świadczącym o irytacji gestem, odprawił go.

— Zostaw mnie teraz, Hsia. Muszę porozmawiać z moim młodszym ministrem.

— Ekscelencjo.

Ukłoniwszy się i zostawiwszy wszystkie swoje rzeczy tam, gdzie leżały, Wu wycofał się z pokoju. Kiedy już wyszedł, Pierwszy Smok odwrócił się i spojrzał na Shang Mu.

— Czy rozumiesz, co tu się działo, Shang Mu?

Shang zawahał się, a następnie zaryzykował odpowiedź.

— Czy to ma coś wspólnego z twoim spotkaniem z Tsu Ma, panie?

— Jest z nim związane.

— Związane, Ekscelencjo?

— Jak cień ze słońcem. Widzisz, Shang Mu, nie spodziewam się, by z mojego spotkania z Tsu Ma wynikło coś nowego. Nie spodziewam się żadnych koncesji, żadnych nowych funduszów, a nawet tej grzeczności, że zostanę zaszczycony jakimś wyjaśnieniem. A jednak to spotkanie jest niezbędne. Bez niego nic się nie wyklaruje. Bez niego słowa wyroczni nie będą miały sensu.

— Nie rozumiem, Ekscelencjo. Jeśli Tsu Ma nie da niczego, to co się wyklaruje?

— Niedługo poznasz nowe wytyczne. Będzie to zupełnie nowa strategia walki z Siedmioma Nieszczęściami.

Shang Mu popatrzył ze zdumieniem na swego pana.

— Ale przecież tam, w wielkiej sali, sam, Ekscelencjo,

powiedziałeś, że zrobimy to, co rozkaże nam Rada Siedmiu.'

Ze będziemy realizować ich politykę, a nie tworzyć własną!

Pierwszy Smok uśmiechnął się, nie otwierając zaciśniętych warg.

— To prawda. Ale ta wypowiedź była przeznaczona dla uszu szpiegów Siedmiu, którzy są wśród nas, i nie odzwierciedla stanowiska Rady Wewnętrznej.

— Rozumiem.

— To dobrze. — Pierwszy Smok przerwał i przyglądał mu

się przez chwilę z dziwnym wyrazem twarzy. Następnie ob

szedł biurko i usiadł za nim. — Musisz zrozumieć jedno,

Shang Mu. Od tej pory to, co będziemy mówili publicznie, i to,

co będziemy robili prywatnie, musi się różnić. To niefortunne,

ale konieczne. Nie możemy siedzieć bezczynnie i pozwolić

Siedmiu, by sterowali prosto na skały. Dla dobra wszystkich

musimy wziąć sprawy we własne ręce. To nie jest nielojalność,

Shang Mu, musisz to pojąć. Wszystko, co zostanie zrobione,

nie będzie wynikało z chęci osobistych zysków, czy też dążenia

do rozszerzenia władzy naszego ministerstwa. Zrobimy to dla

dobra Chung Kuo. — Przerwał, a po chwili dodał, przyjmując

uroczysty ton: — Przyjrzeliśmy się dokładnie sytuacji i zgodzi

liśmy się. Umowa została złamana. Musimy zacząć działać

albo patrzeć, jak świat, który zbudowaliśmy, rozpada się na

kawałki.

Umowa została złamana... Osłupiały Shang Mu poczuł, że zalewa go fala gorąca. A jednak czy to nie była prawda? Czyż Siedem Nieszczęść nie było wystarczającym dowodem na to, że Rada Siedmiu nie kontroluje już wypadków? Tak. Pierwszy Smok miał rację. Nadeszła chwila, by działać, niezależnie od Siedmiu, jeśli to będzie konieczne. Wiedział to już od jakiegoś czasu, ale dopiero słowa Pierwszego Smoka sprawiły, że w pełni to sobie uświadomił.

Pochylił się w niskim ukłonie i powiedział:

— Zrobię wszystko, co zostanie mi polecone, / Lungu.

— To dobrze. Słuchaj zatem uważnie. Sprawa funduszów jest pretekstem. Już od ponad stu lat przestaliśmy polegać w tej kwestii na Siedmiu. Nie można jednak powiedzieć, że pieniądze nie są dla nas ważne. W ciągu kilku następnych

172

173

miesięcy musimy z wytężeniem pracować nad uzyskaniem nowych funduszów. Przygotowanie tego będzie częścią twoich nowych zadań, Shang Mu.

— Ale gdzie ja znajdę takie pieniądze, Ekscelencjo?

Pierwszy Smok sięgnął do szuflady biurka, wyjął z niej

cienką teczkę i podał ją Shangowi.

— W środku znajdziesz listę tych, którzy w ciągu kilku

ostatnich lat ujawnili słowem lub uczynkiem, że sprzeciwiają

się posunięciom Siedmiu. W normalnej sytuacji, jak wiesz,

podjęlibyśmy działanie, wspólnie ze Służbą Bezpieczeństwa,

mające na celu zdyskredytowanie takiej opozycji. Jednakże na

tajnym zebraniu, które odbyło się trzy lata temu, podjęto

decyzję, by w wypadku tych z nich, których potęga i wpływy

mogą w przyszłości okazać się przydatne, powstrzymać się na

jakiś czas od takiej akcji. — Uśmiechnął się. — Teraz właśnie

jest ta przyszłość. Musimy okiełznać tych opozycjonistów

i zacząć nimi kierować... stworzyć sojusz ludzi podobnie myś

lących, ludzi pragnących walczyć z wycieńczającą siły społe

czeństwa chorobą liberalizmu.

Pochylił się w stronę młodszego ministra, a jego twarz przybrała nagle surowy, nieugięty wyraz.

— Musisz mnie dobrze zrozumieć, Shang Mu. Skończył się

czas półśrodków. Musimy się chwycić brzytwy albo utonąć.

Służba Bezpieczeństwa nie jest już tą samą siłą, jaką była

kiedyś. Są skorumpowani i leniwi, przegnili aż do szpiku kości.

Ich wywiad jest nieudolny, a generałowie opieszali i głupi.

Tylko my możemy jeszcze nieść pochodnię idei naszych przod

ków. Zawarto zbyt wiele kompromisów. Zbyt wiele układów.

Nadszedł czas, by podrzeć wszystkie papierowe tygrysy, by

oczyścić poziomy i narzucić siłą surową dyscyplinę naszemu

wielkiemu społeczeństwu. Siedmiu tego nie zrobi. Brak im woli.

Tylko my to możemy uczynić, Shang Mu. Tylko Tysiąc Oczu.

Shang pochylił głowę, poruszony słowami swego pana.

— Rozumiem, Ekscelencjo, i jestem gotów zrobić wszystko, czego zażądasz, a nawet i więcej, ale co z Siedmiu? Z pewnością będą się spodziewali, że zareagujemy na ich posunięcia. A nasi agenci? Jak ich przekonamy o konieczności przyjęcia nowej strategii?

— Słuszne uwagi, Shang Mu, ale my rozważyliśmy wszystko. Jeśli chodzi o Siedmiu, będziemy głośno i demonstracyjnie

okazywać nasze niezadowolenie z ich decyzji. Będę się ostentacyjnie kontaktował z innymi ministerstwami oraz rozmaitymi wpływowymi osobistościami, prosząc, by poparli naszą sprawę. A my zażądamy nie tylko przywrócenia dawnego poziomu finansowania oraz zatrudnienia, ale i zwiększenia przydziału środków na działalność naszej instytucji. W oczach naszych władców będzie to wyglądało tak, jakbym walczył tylko o swoje sprawy, i to walczył ostro, grożąc nawet rezygnacją. To im zamydli oczy i rozwieje ich podejrzenia. Pomyślą, że już się ze mną rozprawili. Ale prawdziwa praca opozycji będzie prowadzona gdzie indziej, w tajemnicy, z dala od ich ciekawskich oczu. I tu właśnie pojawiasz się ty, Shang Mu. Ty i wewnętrzna siatka, którą tak starannie budowałeś przez ostatnie trzydzieści lat. Shang pochylił się, świadomy pochwały widocznej w oczach przełożonego.

— Rozmyślałem o tym długo i z rozwagą, Shang Mu, i doszedłem do wniosku, że wszystko to może zorganizować tylko jeden człowiek. Tylko jeden człowiek ma umiejętności, kontakty i zdolności dyplomatyczne, które umożliwią nam zbudowanie naszego wielkiego sojuszu przy zachowaniu absolutnej tajemnicy, i to ty nim jesteś. Jako Pierwszy Koor-ynator będziesz odpowiedzialny za zharmonizowanie wszystkich aspektów naszego planu. Sam dobierzesz sobie współpracowników, a z każdą prośbą o specjalne fundusze będziesz przychodził do mnie. Jeśli chodzi o agentów w terenie, nic się nie zmieni. Będą działać tylko na konkretne polecenia otrzymywane bezpośrednio z twojego biura. W żadnym wypadku nie mogą uświadomić sobie istnienia nowej strategii. Tylko my, siedem Smoków, ty i inni, których nazwiska podam ci później, wiemy o tym. To nasza tajemnica. Śmiertelnie niebezpieczna tajemnica. Rozumiesz?

— Rozumiem, I Lungu.

— To dobrze. Jest jeszcze jedna rzecz, którą musisz dla mnie zrobić. Kiedy stąd wyjdziesz, mój Szef Służby wręczy ci pewien dokument. To ręcznie napisany raport. Chcę, abyś go przeczytał dziś w nocy i jutro z samego rana przyszedł do mnie. Równo z szóstym dzwonem bądź w tym biurze.

Shang chciał przytaknąć, ale zamiast tego powiedział:

— A czy mogę zapytać, czego Wasza Ekscelencja żąda

ode mnie?

174

175

— Dokładnie tego, co powiedziałem. Chcę, abyś to prze

czytał. Nic więcej, i pamiętaj, że nie masz już odwrotu. Jeśli

ktokolwiek z nas zawiedzie, wszyscy będziemy martwi. A mar

twi ludzie nie mogą pomóc Chung Kuo, prawda?

Shang Mu spojrzał z powagą w oczy swego pana.

— Tak jest, / Lungu.

— A zatem idź już. Jest wiele do zrobienia.

* * *

Przy wejściu na ulicę Hui Tsung stała młoda dziewczyna ze szkicownikiem przyciśniętym do piersi i patrzyła na tłum, który zgromadził się u stóp hua pen. Opowiadacz siedział ze skrzyżowanymi nogami na niskiej platformie otoczony gromadą obdartych dzieci. Trochę dalej stały małe grupy starych mężczyzn i gapiów starających się nie przeszkadzać trzem młodym oficerom z pobliskiego posterunku, którzy oparli się leniwie o barierę i słuchali opowiadania.

Z miejsca, w którym stała, Hannah słyszała wyraźnie głos hua pen wznoszący się z ożywieniem ponad gwar tłumu. Większość ulicznych opowiadaczy, których widziała przedtem, była starymi, siwobrodymi mężczyznami o wyglądzie lekko ospałych mędrców, a każda z ich opowieści toczyła się wolno, w prawie rytualnym tempie, jakby przedstawiali ją o jeden raz za dużo i sami się już nią znudzili. Ten jednak był inny. Po pierwsze, był względnie młodym mężczyzną, który nie przekroczył jeszcze czterdziestki. Po drugie, wyglądał raczej na aktora odgrywającego jakiś historyczny dramat, a nie na tradycyjnego hua pen, a zadziwiająco różowe bokobrody i rozczochrane włosy — które czerwona opaska z trudem utrzymywała w jako takim porządku — przyczyniały się tylko do uwypuklenia dzikiego wyrazu jego twarzy. W swoim pofałdowanym, czarnym płaszczu wydawał się bardziej księciem dawnych bandytów, o którym opowiadał, niż gawędziarzem. Kreślił rękoma w powietrzu zamaszyste, przesadzone kształty, a jego dłonie były tak samo pełne wyrazu, jak słowa, które wymawiał.

Samą historię słyszała już wiele razy — była to sławna opowieść o tym, jak Wu Song, jeden z bohaterów Shiu Hu Chuan, „Bandytów z Bagien", spotkał po raz pierwszy wiel-

kiego Song Jianga zwanego „Deszcz w odpowiedniej chwili" i o tym, jak Wu Song zabił tygrysa ludożercę na grani Ching Yang — nigdy jednak nie spotykała się z tym, by przedstawiano ją tak żywo, tak przejmująco. Po raz pierwszy poczuła, że opowieść porywa ją, budzi jej wyobraźnię, jakby nigdy przedtem tego nie słyszała. Było to tak silne uczucie, że dopiero po jakimś czasie przypomniała sobie, po co tam przyszła. Przykucnęła zatem, położyła sobie blok rysunkowy na kolanach i zaczęła szkicować całą scenę, używając do tego najcieńszego piórka. Był to pospiesznie rysowany, raczej pobieżny szkic — bardziej impresja niż dokładne przedstawienie — ale kiedy skończyła, pokiwała z zadowoleniem głową. Tak, to było to. Było tam wszystko. Pełne napięcia podniecenie tłumu, prawie dziecięcą niecierpliwość z jaką oczekiwano na nowe, chociaż znane, etapy opowieści — widać było w każdej linii, każdym cieniu szkicu. Nacisnęła klawisz zapisujący całość i opuściwszy luźno ręce, zaczęła ponownie obserwować hua pen.

Hannah była uderzająco piękną, młodą kobietą, Hung Mao, która jednak miała w sobie coś wyraźnie z Han. Była wysoka, smukła, o ciemnych, patrzących przenikliwie oczach i długich, kruczoczarnych włosach, które splotła w jeden gruby warkocz spadający jej na plecy. Z prostej elegancji jej ubrania i wyrazistych rysów twarzy można by wnioskować, że ma przynajmniej dwadzieścia lat, ale w rzeczywistości skończyła dopiero szesnaście. Kiedy tak przyglądała się hua pen, jeden z młodszych żołnierzy spojrzał na nią z uznaniem, po czym odwrócił wzrok w zadumie. Było dla niego jasne, że nie pochodziła z tego poziomu i nie mógł pojąć, co ona tu robiła — młoda kobieta, samotna i nie chroniona.

Opowieść kończyła się. W miarę, jak zbliżał się punkt kulminacyjny przygód Wu Songa, hua pen coraz bardziej pochylał się w stronę swych słuchaczy oraz obniżył nieco ton swego głosu. Można było odnieść wrażenie, że o tym, jak żona starszego brata, Złoty Lotos, próbuje uwieść Wu Songa, opowiada im w zaufaniu. Wtedy właśnie z drugiego końca korytarza dobiegły ich odgłosy strzelaniny. Tłum na chwilę zamarł w osłupieniu, a następnie wybuchło piekło.

Hannah wyprostowała się w momencie, gdy usłyszała pierwszy strzał, i cofnęła się, stając w wejściu do pobliskiego

176

177

sklepu. Teraz, z otwartymi szeroko ustami, patrzyła, jak ludzie usiłują się wydostać z tego kotła. Instynktownie podniosła szkicownik, aby się chronić, ale nie było takiej potrzeby. Było to tak, jakby stała wewnątrz jakiegoś magicznego kręgu, w którym nic jej się nie mogło stać. Wszędzie dookoła ogarnięci paniką ludzie walczyli ze sobą o drogę do wyjścia, jednakże cały ten ludzki strumień płynął obok niej, jakby była skałą, odbijając albo w lewo, w stronę wielkiego korytarza, albo w prawo, w stronę schodów między poziomami. Patrzyła z przerażeniem, jak zaledwie dziesięć ch'i od niej upadła stara kobieta i została natychmiast stratowana przez setki nóg, a potem krzyknęła, widząc dziecko, które potknęło się i runęło w dół schodów. Nie mogła jednak nic uczynić. Ścisk był po prostu zbyt duży.

Z drugiego końca korytarza ciągle dochodziły odgłosy sporadycznych strzałów, które niosły się ponad krzykami uciekających ludzi. Później, gdy tłum przed nią nieco się przerzedził, Hannah zauważyła wysokiego, dobrze ubranego Hung Mao z długimi, czerwonozłotymi włosami, który nadbiegł z tamtej strony. W pewnej chwili mężczyzna odwrócił się, podniósł prawą rękę, strzelił w kierunku swoich prześladowców i pobiegł dalej. Pod lewym ramieniem trzymał paczkę, coś, co wyglądało jak mała sztuka jedwabiu albo pudełko drogich czekoladek. Dotarłszy do narożnika, rozejrzał się z niepokojem dookoła siebie, po czym ruszył w lewo, wybierając jeden z małych korytarzy, które prowadziły do wind miedzypo-kładowych. Jeszcze go było widać, kiedy Hannah zrozumiała, że daleko nie ujdzie, ścigający go bowiem ludzie — ponad tuzin żołnierzy ze Służby Bezpieczeństwa — byli już bardzo blisko.

Przez chwilę Hannah wahała się, a potem, wiedziona impulsem, zaczęła przepychać się w stronę miejsca, gdzie zniknął ten człowiek. Biegła już, kiedy usłyszała, że ktoś ją woła — jeden z młodych żołnierzy z posterunku — ale zignorowała go. Była pewna, że dzieje się coś ważnego; coś tak ważnego, że Służba Bezpieczeństwa zaryzykowała wzniecenie paniki na całym pokładzie — narażając przy tym wielu ludzi na śmierć — aby tylko osiągnąć swój cel.

Ale co to było?

Wiedziała instynktownie, że to musi mieć związek z paczką.

W istocie im dłużej o tym myślała, tym bardziej była tego pewna. Widziała lęk na twarzy tego mężczyzny — okropną przerażającą pewność bliskiego pojmania i śmierci — a jednak ściskał on tę paczkę, jakby od tego zależało jego życie. A to znaczyło, że była dla niego ważniejsza od życia.

Być może. Ale co mogło być ważniejsze dla człowieka od jego życia?

Hannah stanęła i odwróciła się. Krótki korytarz za nią był pusty. Po swojej prawej stronie zauważyła zamknięty sklep z oknami wystawowymi zaklejonymi plakatami. Na lewo od niej znajdowała się komunalna toaleta. Zamyśliła się. Instynkt mówił jej, że coś przegapiła. Albo że widziała to, ale nie zwróciła uwagi. Zaczęła się wolno cofać, sprawdzając obie strony korytarza. Nic. Zupełnie nic. Odwróciła się ponownie, zdecydowana, by iść dalej i zobaczyć, co się stało. I wtedy to dostrzegła.

Paczka była wciśnięta w otwór wentylacyjny nad drzwiami toalety. Podeszła tam szybko, chwyciła wystający na korytarz brzeg pakunku i wyciągnęła go. Następnie rozejrzała się wokół i weszła do środka pomieszczenia. Ignorując panujący tam smród, znalazła wolną kabinę i zamknęła za sobą drzwi.

Przez chwilę zastanawiała się, przyglądając się paczce. Była ciężka; cięższa nawet od jej szkicownika. Jasne było także to, że poprzednio się nie myliła. Już cena samego jedwabiu, w który była zawinięta, wykraczała poza możliwości finansowe ludzi żyjących na tym poziomie. To nie był Yu, ale ktoś z Pierwszego Poziomu. Ale co to mogło znaczyć?

Wzięła długi, głęboki oddech. Właściwym posunięciem byłoby teraz odszukanie oficera dowodzącego akcją i oddanie mu znaleziska, ale z jakichś względów zrobienie tego wydało jej się wysoce niewłaściwe. Chciała wiedzieć, co było w paczce i dlaczego tamten człowiek był gotów oddać życie, by oni tego nie dostali.

Wiedziała, jak oni pracują. Służba Bezpieczeństwa rozmontuje cały poziom — przeszukają wszystkich, których na nim znajdą, łącznie z nią samą. Jednakże nie znajdą niczego.

Położywszy paczkę na podłodze, zdjęła z szyi szkicownik i balansując na sedesie, zaczęła wyciągać wewnętrze części z maszyny. Robiła to już wielokrotnie, czyszcząc ją, ale tym razem zajęła się tym z prawdziwą gorliwością. Wyciągała

178

179

z zaczepów kolejne części delikatnego mechanizmu i rzucała je obok miski klozetowej. Następnie, kiedy skończyła, wcisnęła do środka paczkę i zatrzasnęła ekran szkicownika. Wzięła jeszcze jeden długi oddech, starając się uspokoić. Maszyna wyglądała zupełnie tak samo jak poprzednio. Tylko części, które z niej wyjęła, demaskowały jej grę, ale nic nie mogła na to poradzić. Wiedziała, że uratować ją teraz może tylko bezczelność.

Wstała i wyszła z kabiny. W drzwiach toalety zatrzymała się i zaczęła nasłuchiwać. Ciągle było jeszcze słychać krzyki, ale dochodziły one z daleka. W sumie sytuacja zdawała się znacznie spokojniejsza niż poprzednio. Skręciła szybko w prawo i ruszyła w stronę wielkiej windy międzypoziomowej.

Jesteś szalona, mówiła sobie. Nie ma żadnego powodu, byś to robiła. Absolutnie żadnego. Jednakże teraz nie miała już wyboru. Musiała wynieść stąd tę paczkę. Nagle zdało jej się, że jest Song Jiangiem, samotnym w środku nieprzyjacielskiego obozu, z którego wydostać go mógł tylko jego spryt i obrotny język.

— Nu Shi...

Zatrzymała się i powoli odwróciła. To był ten młody żołnierz z posterunku; ten, który się jej przyglądał. Podszedł do niej szybko i stanąwszy w odległości trzech kroków, pochylił głowę w ukłonie.

— Czy wszystko jest w porządku, Nu Shf?

Jej usta były suche, a ręce, którymi przyciskała szkicownik do piersi, wilgotne. Opuściła wzrok i kiwnęła głową, postanawiając grać kruchą i bezradną, czego żołnierz najwyraźniej się po niej spodziewał. Instynktownie wiedziała, że to jest klucz do wyjścia z tej sytuacji.

— To było okropne — powiedziała cicho głosem małej dziewczynki. — Myślałam, że umrę.

— Już dobrze — odparł żołnierz, zbliżając się jeszcze o krok i próbując uspokoić ją bez dotykania, gdyż wiedział — widząc jej ubranie i sposób zachowania, że ogromnie przewyższa go pozycją społeczną. — Już po wszystkim. Dostali go. Zaprowadzę panią do tranzytu, dobrze?

— Dziękuję panu. — Jednakże w głębi duszy płonęła z ciekawości. Jak go dostali i gdzie? Czy był żywy, czy martwy? Może właśnie go przesłuchiwali, być może torturując, by

wydostać prawdę. A jeśli tak, to wkrótce pojawią się tutaj, znajdą części maszyny, a wtedy...

— Chodźmy — powiedział młody żołnierz. — Wyprowa

dzę teraz panią stąd.

Pozwoliła mu się wyprowadzić na główny korytarz zaopatrzeniowy. Przepchnęli się przez tłumy zaciekawionych mieszkańców, a potem zeszli dwa piętra w dół po schodach, na dno pokładu. Tam, na otwartej przestrzeni, przed wejściem do międzypoziomowego tranzytu, wzniesiono barierę, przed którą ustawiło się w linii kilkunastu strażników. Wizjery ich hełmów bojowych były opuszczone, a na wysokości bioder każdy z nich trzymał karabin maszynowy. Widok ten sprawił, że serce Hannah zaczęło bić żywiej.

Za biurkiem stojącym przy barierze siedział oficer, który przepytywał właśnie starszego Hana. Hannah, podążając za młodym żołnierzem i trzymając się blisko niego, kiedy przepychali się przez kolejkę, dotarła do biurka.

Oficer — młody, dwudziestoparoletni mężczyzna — spojrzał na nią ze zdziwieniem, po czym zwrócił się w stronę młodego żołnierza, wyraźnie rozgniewany tym, że mu przerwano.

— O co chodzi?

Żołnierz zesztywniał nieco, a następnie odpowiedział:

— Ta Nu Shi znalazła się w środku tego, co tu się wcześniej działo. To nie jest jej poziom, panie poruczniku, a więc pomyślałem...

— Dość!

Porucznik odwrócił się i spojrzał na nią. Przyglądał się twarzy Hannah z takim wyrazem w oczach, jakby była czymś dziwnym i okropnym; czymś, co chciałby zmiażdżyć pod swym obcasem.

— Proszę o pani przepustkę. — Jego głos brzmiał twardo

i zimno, a grzeczność jedynie maskowała to, co wydawało się

jego naturalną brutalnością.

Sięgnęła do wewnętrznej kieszeni swojej kurtki, wyciągnęła przepustkę i podała ją oficerowi, obserwując przy tym jego twarz, gdy zaczął czytać. Po chwili uniósł wzrok, wyraźnie zaskoczony. Następnie wstał, podszedł do drugiego oficera, który stał przy windzie, i powiedział mu coś po cichu. Rozmawiali przez chwilę, a w ich szeptach słychać było lekkie

180

181

zaniepokojenie. Wrócili już we dwójkę, a ten drugi, kapitan, wysunął się do przodu z przepustką Hannah w ręce. Spojrzał na nią jeszcze raz, porównując holograficzną fotografię z jej twarzą, a następnie ukłonił się.

— Proszę o wybaczenie, Nu Shi Shang. Nie mieliśmy poję

cia, że pani jest na tym pokładzie. Gdybym wiedział, przy

dzieliłbym pani ochronę. — Uśmiechnął się słabo i kontynu

ował: — Musi mi pani wybaczyć, że nie mogę pani powiedzieć,

co tu się dokładnie dzieje, jestem pewny, że pani to zrozumie,

ale jeśli chciałaby pani eskortę na drogę do domu...

Spojrzała nad jego ramieniem w stronę porucznika i zauważyła, że unika jej wzroku. Wyraźnie speszony patrzył gdzieś w bok, a jego zakłopotanie było widoczne nawet w sposobie, w jaki stał.

— Dziękuję panu... — zerknęła na plakietkę z nazwiskiem na jego szyi — kapitanie Johnson. Muszę przyznać, że jestem dość wstrząśnięta tymi wydarzeniami. Myślę, że najlepiej będzie, jeśli zrobię to, co pan sugeruje.

— Oczywiście... — Pochylił głowę z szacunkiem i dodał: — Jeszcze chwileczkę, Nu Shi, nie chcę być impertynentem, ale proszę mi powiedzieć, co pani właściwie robiła na tym poziomie? Tutaj może być niebezpiecznie nawet w spokojnych czasach. Sądzę, że pani ojciec...

Przerwał, jakby samo napomknięcie o jej ojcu wprawiło go w zakłopotanie, a potem, przypomniawszy sobie nagle, że wciąż trzyma w ręce jej przepustkę, zrobił krok do przodu i podał jej dokument.

— Szkicowałam — odpowiedziała, biorąc przepustkę i wsuwając ją do kieszeni kurtki. — Rysowałam sceny z życia tu, na dole. Zazwyczaj towarzyszy mi mój strażnik, ale dzisiaj był chory. Pewnie nie powinnam przychodzić, ale dotychczas nie było żadnych kłopotów. Jednakże nie zrobię już więcej tego samego błędu.

— To dobrze... — Kapitan uśmiechnął się, po czym wydał polecenia porucznikowi. Młody oficer rzucił jej przelotne spojrzenie, a potem odwrócił się i poszedł porozmawiać ze swoimi żołnierzami.

— Musi mu pani wybaczyć jego obcesowość — powiedział cicho kapitan, zbliżając się do niej. — Stracił dziś dwóch swoich ludzi. Ta cała sprawa... — Pokręcił głową. — No cóż,

było mi bardzo przyjemnie, że mogłem panią poznać, Nu Shi Shang. Mam nadzieję, że pani rysunki są udane. Czy planuje je pani opublikować?

Uśmiechnęła się w odpowiedzi.

— Nie. To tylko hobby. Poza tym nie są na tyle dobre.

— Aha... — Patrzył przez moment w bok, a następnie, jakby przypomniawszy sobie, co powinien robić, wyprostował się i złożywszy jej sprężysty ukłon, cofnął się o krok. — No cóż, wybaczy pani, ale mam jeszcze dużo pracy.

— Czy... złapaliście go? Spojrzał jej w oczy i zawahał się.

— A zatem widziała go pani?

Skinęła głową, wspominając uciekającego mężczyznę, i to, jak w biegu powiewały jego czerwonozłote włosy, a także wyraz strachu na jego poszarzałej twarzy.

Kapitan westchnął.

— Tak, złapaliśmy go. Chciałem go wziąć żywcem, oczywiście, ale nie dał nam żadnego wyboru. Jak już powiedziałem, zabił dwóch naszych ludzi, a dwóch innych zranił. Nie mogłem ryzykować straty jeszcze któregoś z nich. To jednak dosyć dziwne, gdyż nigdy nie pomyślałbym, że on jest kimś tego typu.

— Typu...?

— Mniejsza z tym. Proszę posłuchać. Musi pani teraz wracać. A następnym razem, gdy zechce się pani przeżyć jakieś przygody, proszę zabrać ze sobą dwóch strażników, dobrze? — Uśmiechnął się. — Aha, a kiedy będzie pani rozmawiać ze swoim ojcem, proszę przekazać mu wyrazy mojego najgłębszego szacunku. Upewnię się, czy otrzyma on mój pełny i ostateczny raport.

Odpowiedziała mu uśmiechem.

— To bardzo uprzejme z pańskiej strony, panie kapitanie.

Powiadomię go o pańskiej uprzejmości i o tym, jak skutecznie

pan działa.

Odwróciła się i spojrzała na młodego żołnierza.

— I dziękuję tobie. Byłeś bardzo pomocny. Młodzieniec zarumienił się i pochylił głowę.

— Nu Shi...

Dwóch żołnierzy zaprowadziło ją do windy, utrzymując cały czas dyktowany szacunkiem dystans. Weszła do środka,

182

183

przyciskając kurczowo szkicownik do piersi. Kiedy wielki tranzyt zaczął się wspinać w górę, wbiła wzrok w białe drzwi, a w jej umyśle ożyło wspomnienie martwego człowieka.

Martwy, pomyślała. Ale dlaczego?

I nagle zobaczyła inny obraz, obraz martwego człowieka, przywiązanego do drąga i rozciągniętego między dwoma niosącymi go strażnikami. Jego gęste, czerwonozłote włosy zwisały w dół niczym grzywa.

Tak, pomyślała, jest jak wielki tygrys ludożerca, którego Wu Song zabił na grani Ching Yang.

Czymkolwiek było to, co on miał, a co ona teraz niosła w pustym wnętrzu swego szkicownika, przerażało to władze równie mocno, jak wieśniaków z dawnych czasów przerażał ryk tygrysa ludożercy. Ale we współczesnym świecie nie było bohaterów, nie było żadnych Wu Songów ani Song Jiangów, a już z pewnością żadnych tygrysów — byli tylko ludzie i to, co oni robili. A więc co to mogło być? Co mogło być tak ważne, że młody człowiek wybrał śmierć, byle tylko tego nie oddać?

Popatrzyła na szkicownik i nagle, z prawie bolesną ostrością, uświadomiła sobie, co właściwie zrobiła. Troje ludzi zginęło z powodu tej rzeczy, którą miała przy sobie. Zamknęła oczy, czując ostry kant pudełka wrzynający się w jej żebra w miarę, jak winda przyspieszała w swej wędrówce w górę, i zadrżała. Już niedługo będzie wiedziała. Ale co wtedy? Co powinna zrobić ze swoją wiedzą?

Szukała jakiejś odpowiedzi, ale w głowie miała pustkę. Do tego punktu doprowadziła ją ciekawość, ale nie miała pojęcia, jak postąpić dalej. Po prostu nie wiedziała.

Winda zwolniła i zatrzymała się. Hannah otworzyła oczy.

— Nu Shi...

Wyszła na zewnątrz i znalazła się między strażnikami. Była jak otępiała, nagle niepewna, czy postąpiła właściwie, przekonana, że niedługo znajdą części szkicownika i skojarzą sobie fakty. A wtedy nawet wpływy ojca nie uratują jej. Ale stało się. Postawiła wszystko na jedną kartę, tak jak ten młody mężczyzna z czerwonozłotymi włosami. Ona także była teraz tygrysem.

* * *

Chen przykucnął nad zniszczoną maszyną, przyglądając się jej uważnie. Była dziesiątą z tych, które widział tego ranka i jak inne została doszczętnie rozbita. Tym razem jednak sprawcy byli nieostrożni. Tym razem przed atakiem nie zniszczyli kamer nadzoru.

— Niech pan dopadnie te szumowiny, które to zrobiły,

majorze Kao, rozumie pan? Chcę, aby wytropił ich pan jak

zwierzęta, którymi są, i ukarał.

Chen wstał i popatrzył na korpulentnego dyrektora Au-toMek, a następnie zwrócił się do swojego sierżanta.

— Sierżancie Kroi, proszę zabrać Shih Cornwella do kwate

ry głównej i upewnić się, że będzie tam traktowany z szacun

kiem, na jaki zasługuje. Gdy tylko zakończę oględziny, dołączę

do was.

Spojrzał na przedstawiciela firmy i pochylił głowę z szacunkiem.

— Proszę o wybaczenie, Shih Cornwell, ale jak pan to zapewne rozumie, muszę poświęcić tej sprawie całą moją uwagę.

— Nie bardzo rozumiem... — zaczął Cornwell, ale Chen uciszył go gestem ręki.

— Chce pan, abym wykonał swoją robotę, Shih Cornwell. Rozumiem to. W takim razie proszę mi na to pozwolić. Chyba że chce pan, aby te „szumowiny" znowu nam uciekły.

Cornwell patrzył na niego przez chwilę z wściekłością, po czym ustępując, cofnął się o krok. Następnie, ukłoniwszy się sztywno, odwrócił się i odszedł z sierżantem.

Kiedy zniknął z pola widzenia, Chen odetchnął z ulgą.

— W dzisiejszych czasach oni myślą, że jesteśmy ich własno

ścią —powiedział do porucznika Wilsona, który stał w pobliżu.

Wilson uśmiechnął się w odpowiedzi.

— Podziwiam pańską cierpliwość, panie majorze. Jestem pewny, że gdybym był sam, dałbym mu w gębę.

— I skończył przed trybunałem... — Chen pokręcił głową i znowu spojrzał na maszynę. — Problem polega na tym, że ja ich rozumiem. Te maszyny... — Wstał, wycierając ręce. — Każda z nich zastępuje ośmiu ludzi. Każda przyczynia się do tego, że ośmiu ciężko pracujących sprzątaczy traci pracę. A dlaczego? By Kompania miała większe zyski, a pasożyty podobne do Cornwella stawały się jeszcze tłustsze niż są!

184

185

— No właśnie! Obecnie połowa naszej pracy to sprzątanie

bałaganu, który zrobili nasi tak zwani przełożeni.

Chen rzucił porucznikowi surowe spojrzenie.

— Och, nie miałem na myśli naszych panów — poprawił

się szybko Wilson, podnosząc równocześnie ręce w obronnym

geście. — Nie, chodziło mi o hsiao jen jak nasz Cornwell.

O małych ludzi, myślących, że mogą decydować o życiu i śmie

rci innych, że pieniądze czynią z nich bogów.

Chen westchnął.

— W pewnym sensie tak właśnie jest. Zawsze tak było. Ale

to nie jest nasz problem, prawda? Naszym zadaniem jest

uporządkowanie tego bałaganu. Musimy znaleźć te... szumo

winy... i dopilnować, by ponieśli karę.

Wilson podszedł bliżej i podał Chenowi małą kasetę.

— No cóż, tym razem nasze zadanie nie mogłoby być prostsze. Mamy tu wszystko. Sześć twarzy. Żadnych masek albo kapturów. Bardzo wyraźne ujęcia.

— Znamy ich nazwiska?

— I adresy. To byli sprzątacze, oczywiście. Tak więc mamy dowody, motyw i sprawców. Wszystko, co musimy zrobić, to złapać ich.

Chen wziął taśmę, przyglądał się jej przez chwilę, po czym ponownie spojrzał na porucznika.

— Kto jeszcze wie o tym?

— Nikt. Tylko pan i ja.

— Ale jest jeszcze jedna kopia, prawda? W archiwum.

— Teraz już nie ma. Ja ją... wymazałem.

— Ach... — Chen spojrzał na niego jeszcze raz, uśmiechnął się, a następnie wypuścił kasetę z ręki i zmiażdżył ją obcasem buta. — Szkoda — powiedział, patrząc Wilsonowi prosto w oczy. — Wygląda na to, że kamery znowu zawiodły. To przykre. Mogliśmy ich tym razem złapać.

Wilson skinął głową i wyjąwszy z kieszeni złożoną kartkę papieru, podał ją Chenowi.

— Tu są adresy. To jedyny zapis. Niech pan je spali, gdy nie będą już panu potrzebne, dobrze?

— W porządku. — Chen wsunął kartkę do kieszeni i uśmiechnąwszy się, poklepał porucznika po ramieniu. — Jesteś porządnym człowiekiem, Stephen. Dobrym żołnierzem i dobrym przyjacielem.

— A Cornwell?

Chen roześmiał się głośno.

— Nie martw się. Poradzę sobie z tą tłustą ropuchą. Szu

mowiny...— Zadrżał, przejęty nagłym oburzeniem. — Jak

by on mógł cokolwiek zrozumieć...

* * *

Hannah zatrzymała się w progu gabinetu ojca i zajrzała do środka. Siedział przy swoim biurku po drugiej stronie pokoju, czytając w świetle lampy, która unosiła się tuż nad jego prawym ramieniem.

— Ojcze?

Uniósł głowę i widząc, że to ona, wstał, wzywając ją do siebie gestem ręki. Objęli się, a jego twarz pojaśniała z radości.

— Nie wiedziałam, że będziesz w domu — powiedziała, ściskając go. — Myślałam, że wrócisz dopiero za tydzień.

— Wiem, ale coś mi wypadło. — Pokazał palcem teczki rozrzucone na biurku. — Muszę coś przygotować na jutro rano. Coś poufnego. Pomyślałem sobie, że w tej sytuacji najlepiej zrobię, przynosząc to do domu.

Odsunęła się nieco, wyczuwając w jego głosie ton niezwykłej ostrożności.

— Coś poufnego? Myślałam, że wszystko co robisz, jest

poufne. Przecież jesteś wielkim mistrzem wszystkich sekretów,

prawda?

W normalnej sytuacji roześmiałby się i żartował razem z nią, ale tym razem odwrócił głowę, a na jego twarzy pojawiło się zakłopotanie, a nawet coś na kształt niepokoju.

— To nie jest sprawa, z której można żartować, moja kochana. To śmiertelnie poważne. — Spojrzał jej prosto w oczy. — Jutro z samego rana mam złożyć raport samemu Pierwszemu Smokowi. / Lung wybiera się na spotkanie z Tangiem Tsu Ma. Wygląda na to, że stawką tego spotkania jest przyszłość naszego ministerstwa.

— Rozumiem. A więc...

Pochylił się nad nią i położył jej palec na ustach.

— Nie, kochanie. Ani słowa. Gdybym mógł, powiedział

bym ci. Wiesz przecież o tym. Tym razem lepiej będzie, byś nic

nie wiedziała. Przynajmniej do czasu, aż będzie po wszystkim.

186

187

— W porządku. W takim razie najlepiej będzie, jeśli teraz cię zostawię, prawda?

— Tak będzie najlepiej.

— A jutro? Czy będziesz tu na obiedzie?

Zawahał się, a następnie pokręcił przecząco głową.

— To byłoby naprawdę miłe, ale myślę, że może być trudne

do zrealizowania. Mam zbyt wiele do zrobienia. / Lung dał mi

nowe zadanie. Obawiam się, że w ciągu najbliższych miesięcy

spędzę bardzo mało czasu w domu.

Przyglądała mu się przez chwilę i widząc, jak jest zmę

czony i wymizerowany, poczuła nagły przypływ troski o nie

go- .

— I co w tym nowego? — powiedziała, usiłując nakłomc

go do uśmiechu. — Dzień, w którym nie będziesz zajęty, będzie dniem twojej śmierci, ale wtedy ja będę miała masę pracy, sprzątając po tobie. Roześmiał się.

— Posłuchaj, spróbuję. Ale ty także musisz spróbować. Twoja matka...

— Ta kobieta...

— Proszę, Hannah. Wiem, że wy obie nie możecie się porozumieć, ale mogłabyś się trochę postarać. Choćby po to, aby mi pomóc, dobrze?

— W porządku, spróbuję. — Zbliżyła się do niego i pocałowała w czoło. — Mam nadzieję, że jutro wszystko pójdzie ci dobrze.

— Ja także, kochanie...

Kiedy znalazła się w swoim apartamencie, zamknęła główne drzwi, zostawiając klucz w zamku, i przeszła do pracowni. Paczka leżała na biurku, gdzie ją zostawiła, a obok niej połyskiwał kuchenny nóż.

Włączyła lampę i usiadła, wpatrując się w pakunek. Trzech mężczyzn zginęło z powodu tego, co było w środku. Trzech... a może więcej. Kto to mógł wiedzieć? Wzięła głęboki, drżący oddech i zabrała się do przecinania cienkiego jedwabiu.

W środku była zwykła, biała teczka, a w niej...

Wyjęła plik zapisanych ręcznie kartek, położyła je na biurku i zaczęła czytać na głos:

— Plik Arystoteles... zapis prawdziwej historii Zachodu od

384 roku p.n.e. do 2087 roku n.e.

Przerwała, czując, że przeszywają dreszcz. Prawdziwa historia...

A więc to prawda. Te wszystkie szeptane, przekazywane półgłosem historie mówiły prawdę. Przerzuciła szybko kartki czytając tu akapit, tam kilka słów, po czym przerwała znowu i spojrzała w górę, stwierdziwszy nagle, że ma trudności z oddychaniem.

A więc wszystko było kłamstwem, jednym wielkim oszustwem. To było nie do pojęcia, niemożliwe, a jednak wiedziała, że prawdziwe. Podejrzewała to przez całe życie, a teraz wiedziała na pewno.

Czuła się dziwnie, prawie niematerialnie, jakby ten pokój i krzesło, na którym siedziała, zmieniły się jakoś i nie były już takie, jak jeszcze chwilę wcześniej.

Teraz już rozumiała... rozumiała te śmierci i zawziętość pościgu. Ten dokument — ta prawda — był tykającą bombą zegarową, gotową do wybuchu. Nawet sama wiedza o jego istnieniu była, wiedziała to, przestępstwem karanym śmiercią. Czy jednak zapomnienie o tym nie było również czymś w rodzaju śmierci?

Pociemniało jej w oczach.

Zadrżała, przejęta wizją, która nagle wyłoniła się z tej ciemności. Zobaczyła swój świat, który niczym gigantyczna kryształowa kula dryfował w próżni przestrzeni kosmicznej. Z dala wydawał się jaśnieć w tej pozbawionej gwiazd pustce, oświetlony od wewnątrz przez błyszczące, półprzezroczyste sylwetki czterdziestu miliardów duchów, których blade, pełne cierpienia oczy błagały o uwolnienie.

Duchy, tak... to były głodne duchy z mitologii Han: te nieszczęsne, żałosne istoty, które nie mogły znaleźć spokoju ani w tym świecie, ani w następnym. Zobaczyła ich oczy i zrozumiała natychmiast to nienasycone pragnienie, które nimi powodowało, to nieustanne niezadowolenie, które je zjadało, aż nie zostawało z nich nic oprócz tego — tej skorupy, tej bladej namiastki istnienia. Były tam wszystkie: duchy zagubionych i porzuconych, zaginionych na morzu i tych, którzy zginęli nagłą, gwałtowną śmiercią; tych, którzy nie mieli opłakujących ich rodzin, i tych, których odrzucili inni ludzie. Patrzyła na nie i widziała, jak spalają się bez dźwięku i ciepła, wtapiając się wolno w nicość, i zrozumiała, że tak dłużej nie

188

189

może być. Urodzić się w takim świecie znaczyło tyle samo, co urodzić się martwym. Takie życie było nie do zniesienia. Ale czyż nie wiedziała tego od dawna? Zawsze, gdzieś w głębi ducha wiedziała, że to wszystko jest wielkim fałszem.

Jęknęła. Otaczały ją kłamstwa, same kłamstwa, a jej ojciec był wielkim strażnikiem tego gigantycznego oszustwa. To, być może, było właśnie najgorsze: to, że taki dobry, ciepły człowiek — taki miły, czuły człowiek — mógł służyć równie obrzydliwej sprawie. Nie miała bowiem żadnej wątpliwości, że kłamstwo tak powszechne, tak wszechogarniające, musiało być czymś złym.

Tajemnice — przywykła do tajemnic — ale kłamstwa były czymś innym. Kłamstwa powodowały gnicie. Były chorobą duszy. Wysysały szpik z kości. Poza tym jaki sens miało życie, jeśli jego nauki mogły być zniekształcone, jego istotne doświadczenia napisane na nowo przez tych, którzy przychodzili później? Jak mogli stać się lepszymi ludźmi, jeśli przeszłość została im na zawsze odebrana?

Zadrżała jeszcze raz, czując, że jej zmartwienie ustępuje oburzeniu. Jak oni mogli to zrobić? Kto dał im prawo? I ile ludzkich istnień, ile cierpienia spowodowało Ministerstwo, narzucając Kłamstwo?

Ojciec... wszystko sprowadzało się do roli jej ojca. Jak brzmiało to powiedzenie Han? Aha, tak. Powtórzyła ten wiersz głośnym szeptem:

„Smok rodzi smoka.

Feniks rodzi feniksa.

Syn szczura, od dnia narodzin,

Wie tylko, jak wykopać dziurę w ziemi".

A więc kim była? Smokiem, feniksem, czy też córką szczura? A może nie było to wcale takie proste? Wszyscy zgadzali się, że jej ojciec był lao shih — szczerym, prawym człowiekiem — a jednak całe jego życie było zawiłym kłamstwem, maską skonstruowaną po to, by ukryć jego pracę dla Tysiąca Oczu. I ona coś z tego odziedziczyła. Nawet dzisiaj, by zdobyć Plik, kłamała i oszukiwała. A więc, gdzie jest linia graniczna? W którym miejscu kończy się niewinne oszustwo, a zaczyna Wielkie Kłamstwo?

Spojrzała ponownie na Plik. Słowa, tylko to w nim było. Zwykłe słowa. Jednakże były one większym zagrożeniem dla status quo od milionowej armii. Gdyby wszyscy się o tym dowiedzieli...

Znieruchomiała, porażona tą ideą. Gdyby wszyscy się o tym dowiedzieli... A dlaczego nie? Dlaczego musi to być rozprowadzane w ten sposób — przekazywane po kryjomu z ręki do ręki w obawie przed zdemaskowaniem? Dlaczego nie zrobić tego bardziej otwarcie, bardziej efektywnie? Musi być jakiś sposób.

Odłożyła stronę tytułową na bok i wbiła wzrok w słowa wstępu. Przeczytała je raz, potem jeszcze wielokrotnie, aż wyryły się na stałe w jej pamięci i wiedziała już z całkowitą pewnością, że nic już nie będzie takie samo, jak poprzednio.

* * *

Kao Chen uniósł głowę znad zawalonego papierami biurka i spojrzał na swego oficera służbowego.

— I co teraz? Mam nadzieję, że to nie jest kolejne polecenie

od naszego przyjaciela, handlowca!

Kapitan ukłonił się i podał mu zalakowaną paczkę.

— Nie, panie majorze. To od generała Rheinhardta. Powie

dziano mi, że mam to panu pilnie przekazać.

Chen wyprostował się i położył paczkę na stosie dokumentów.

— Jakbyśmy nie mieli już dość dużo... W porządku. Powiedz posłańcowi generała, że zajmę się tym natychmiast.

— Tak jest!

Po wyjściu kapitana Chen siedział przez chwilę w bezruchu, patrząc na stosy dokumentów piętrzące się na biurku. Miał zaległości, ogromne zaległości. Z drugiej jednak strony, kto teraz w Służbie Bezpieczeństwa ich nie miał? Było ich po prostu za mało, by poradzić sobie z taką falą przestępstw, a ostatnie rozluźnienie Edyktu pogorszyło jeszcze sytuację. W miarę jak coraz więcej ludzi traciło pracę, problem narastał — wyglądało na to, że proporcjonalnie. I jak zawsze, im było więcej zadań, tym mniej czasu na ich wykonanie.

Z pełnym rezygnacji westchnieniem podniósł paczkę, roze-

190

191

rwał pieczęcie i odwrócił dnem do góry, wyrzucając jej zawartość na biurko.

Raport. Kolejny, cholerny raport. Przerzucił szybko kilka pierwszych kartek, po czym wrócił do początku i nagle ożywiony przyciągnął bliżej lampę.

To był jeszcze jeden z nich...

Przeczytał szybko całość dokumentu, a następnie z pomrukiem irytacji odsunął go na bok. Idioci! Tępe matołki! Czy nic już nie potrafią prawidłowo zrobić? To był czwarty przypadek w ciągu ostatnich sześciu miesięcy i tak jak poprzednio, wszystko zostało całkowicie spieprzone. Cztery pościgi, cztery śmierci — raczej kiepski wynik. Nic dziwnego, że Rheinhardt chce, by ktoś nowy przejął sprawę.

Tak, ale dlaczego tym kimś mam być ja? I tak mam już wystarczająco dużo na karku.

Wyprostował się i ziewnął, wiedząc, że potrzebuje wypoczynku — chwilowego oderwania się od obowiązków. Oprócz tego obiecał Jyanowi, że spędzi z nim trochę czasu. Och, Jyan zrozumie — on zawsze potrafił zrozumieć — ale to nie było w porządku wobec chłopca. Nie teraz, kiedy sytuacja w domu przybrała tak zły obrót.

Pochylił się znowu nad biurkiem, wystukał kod swego apartamentu i zamyślił się, czekając na połączenie. Nawet to się pogorszyło. Dwa, trzy lata temu nie musiałby w ogóle czekać, ale teraz... No cóż, było tak, jak to powiedział jego przyjaciel Karr, kiedy się ostatnio spotkali. Sprawy w szybkim tempie szły w diabły!

— Halo...

Głos był cichy i zniekształcony, ale Chen od razu poznał, kto się odezwał. To była jego córka, Ch'iang Hsin, najmłodsze dziecko w rodzinie.

— Halo, moja mała brzoskwinko. Tu tatuś. Czy jest Jyan?

Zawahała się, a następnie odpowiedziała:

— Jest z mamusią. Ona nie czuje się dobrze. Znowu płaka

ła. Wu poszedł po doktora.

Chen westchnął.

— No cóż. Posłuchaj, moja kochana, powiedz Jyanowi, że nie mogę wrócić na noc. Powiedz mu... powiedz mu, że porozmawiam z nim, gdy tylko znajdę czas. Czy zrozumiałaś?

— Mamusia źle się czuje. Ona...

Słyszał ból w jej głosie, ale nic nie mógł na to poradzić. Może lekarz da coś Wang Ti. Coś, co sprawi, że zaśnie i potem poczuje się lepiej.

— Posłuchaj, kochanie, bądź dzielna, dobrze? Zrób to dla

mnie. Spróbuję wrócić tak szybko, jak tylko będę mógł. Obie

cuję. Ale nie będzie mnie dziś wieczorem. Stało się coś bardzo

ważnego i tatuś musi się tym zająć, rozumiesz?

Jej głos zabrzmiał jeszcze ciszej.

— Rozumiem... ale przyjedź szybko, tatusiu. Kocham cię.

— Ja także cię kocham, brzoskwinko. Bardzo cię kocham. Pocałuj ode mnie mamusię, dobrze?

Przerwał połączenie, czując większy niż zwykle ucisk w żołądku. Wiedział, że to nie było w porządku wobec nich. Zbyt wiele czasu spędzał poza domem, a kobieta, którą wynajął, nie potrafiła zaspokoić emocjonalnych potrzeb dzieci. Musiał coś zrobić, i to szybko, ale obecnie nie miał po prostu na to czasu.

Wstał, podniósł ręce i przeciągnął się. Następnie sięgnął do lewej szuflady i wyjął dwie tabletki z pudełka, które tam trzymał. Włożył je do ust i połknął, wiedząc, że utrzymają go na pełnych obrotach przez następne dwanaście godzin.

Popatrzył na rozgardiasz panujący w jego gabinecie. Krótkoterminowe rozwiązania, żonglerka masą krótkoterminowych rozwiązań — to było jego życie w tych dniach. Ale problemy miały charakter długoterminowy i już niedługo będzie musiał stawić im czoło.

Może po tej sprawie, pomyślał, biorąc raport i ruszając w stronę drzwi. Może poproszę o tydzień wolnego i spróbuję to wszystko uporządkować. Wiedział, że to właśnie powinien zrobić. Nie można już było dłużej tolerować, by sprawy toczyły się, tak jak do tej pory. Ale co mógł zrobić?

Przetrwać, coś w nim odpowiedziało. Trwać dzień po dniu, starając się kontrolować sytuację i łagodzić pęknięcia do czasu, aż...

Zdjął tunikę z kołka przy drzwiach, założył ją, wyszedł do zewnętrznego biura i wezwał swych ludzi. Miał do wykonania zadanie.

192

ROZDZIAŁ 7

Ziemia Bez Duchów

Emily zasunęła za sobą drzwi, zamknęła je na klucz, który dołączyła do pęku wiszącego u jej pasa. Następnie odwróciła się i spojrzała na drzwi po drugiej stronie korytarza.

— W porządku... a co jest tam?

Stary służący obejrzał się, po czym popatrzył na nią i pochylił głowę.

— Ja... ja nie wiem, pani. Pan raczej nie używał tego skrzydła rezydencji. Nie zachęcano nas do tego, abyśmy...

— Rozumiem — przerwała mu i minąwszy go, ruszyła w kierunku drzwi. — Myślę, że będę musiała się sama dowiedzieć.

— Proszę o wybaczenie, pani... Zatrzymała się.

— Słucham, Richardzie?

Podobnie jak poprzednio, to, że zwróciła się do niego po imieniu, wprawiło starego sługę w zakłopotanie.

— To nic takiego, pani. Po prostu myślę, że nie ma klucza

do tych drzwi.

Popatrzyła na niego, wyraźnie zaintrygowana.

— Dlaczego? — zapytała, ale równocześnie pomyślała: „Dlaczego on jest taki niepewny?" i „Skąd wie, że nie ma klucza, jeśli nigdy nie zachęcano go, by tu przychodził?"

— Ten... ten pokój nigdy nie był używany.

— Nigdy? — Wzruszyła ramionami. — No cóż, zobaczymy, prawda?

Odwróciła się i ponownie ruszyła w stronę drzwi. Kiedy ją dogonił, spojrzała na niego i zauważyła, że nagłość i szybkość jej działania zaskoczyły go.

— Jesteś całkowicie pewny, że nie ma klucza? Skinął głową bez słowa.

— W takim razie będziemy musieli się włamać, prawda?

— Co, proszę pani? — Popatrzył na nią ze zdumieniem i czymś na kształt lęku w oczach.

— Jeżeli nie ma klucza...

Milczał, ciągle zdumiony i zakłopotany zarazem.

— No i jak? — zapytała, prawie się uśmiechając. — Zro

bisz to, czy też ja mam to zrobić?

Otworzył lekko usta i zamknął je.

Tam coś jest, pomyślała. Coś, czego raczej nie chciałby mi pokazywać.

Odwróciła się, zrobiła krok do tyłu i kopnęła.

Drzwi drgnęły, ale pozostały zamknięte.

Kopnęła ponownie. Tym razem drewno otaczające zamek pękło i częściowo ustąpiło. Trzecie kopnięcie załatwiło sprawę.

Drzwi otworzyły się wolno.

Spojrzała na niego i uśmiechnęła się, rozbawiona wyrazem zdziwienia widocznym na jego twarzy.

A co było w środku?

Zrobiła krok do przodu i zanurzyła się w mroczną stęchliznę pokoju.

— Światła — powiedziała, zwracając się do komputera

domowego.

Komputer odpowiedział prawie natychmiast, oświetlając jasno wnętrze.

Rozejrzała się wokół. Było to wielkie pomieszczenie — rodzaj magazynu. Wzdłuż ścian stały rzędy skrzyń poustawianych jedna na drugiej. Podeszła do jednej i zauważyła, że jest zapieczętowana. Przyjrzała się drugiej i trzeciej. Wszystkie były zapieczętowane i nietknięte od czasu, gdy zostały tu złożone — kiedy? — przynajmniej osiemnaście miesięcy wcześniej. Przykucnęła i zaczęła się im przyglądać. Na wszystkich były te same etykiety — ozdobne, niebiesko-złote etykiety Domu Aukcyjnego Hythe-MacKay.

— Co to jest? — zapytała, spoglądając na starego sługę,

który stał w progu.

Uśmiechnął się z wymuszoną uprzejmością.

— Stary pan...

— Pieprzyć starego pana! — krzyknęła, tracąc wreszcie

194

195

cierpliwość. — Nie żyje już od osiemnastu miesięcy, a ty wciąż zachowujesz się, jakby miał wrócić w każdej chwili! A więc nie wróci! Teraz ja jestem tu panią. Skończ więc z tym chrzanieniem zaczynającym się od: „Nie wiem" i powiedz mi, co, do diabła, jest w tych skrzyniach!

Spuścił wzrok, zaszokowany jej wybuchem, i wbił go w swoje buty.

— Ja... ja nie wiem, proszę pani. Powiedziano nam, byśmy

tu nie przychodzili. Pan Lever... no cóż...

Westchnęła, czując, że ogarnia ją rozdrażnienie. Czy to zawsze tak będzie? Policzyła do dziesięciu i podniosła się, stając naprzeciw starca.

— Posłuchaj... przepraszam, że straciłam panowanie nad

sobą, ale muszę wiedzieć wszystko. Jak mam prawidłowo

sporządzić inwentaryzację rezydencji, jeśli nie będę wiedziała,

co tu jest?

Poruszył nieznacznie głową, jakby przyznawał jej rację.

— Dobrze. A zatem bądź mi pomocny i przynieś coś, czego

mogę użyć do otworzenia tych skrzyń.

* * *

Michael Lever słuchał właśnie w gabinecie raportu swego osobistego asystenta, Dana Johnsona, kiedy z komsetu dobiegł go głos Mary, jego żony.

— Michael? Przyjdź natychmiast do zachodniego skrzydła.

Muszę cię zobaczyć.

Spojrzał na Johnsona i skrzywił się z irytacją.

— Em... za dziesięć minut zaczyna się narada. Czy to nie może poczekać?

— Nie. Natychmiast!

Komset ucichł. Michael przeczesał ręką włosy i zmarszczył czoło, wyraźnie nie wiedząc, co zrobić.

— Kiedy pani domu wzywa... — zaczął Johnson uśmiechając się, po czym dodał: — Powiem im, że pana zatrzymano. Kto wie? Może tym starym pierdołom dobrze zrobi, jeśli trochę poczekają.

— Dan... trochę szacunku! — Ale Michael, mówiąc to, także się uśmiechał. Poza tym Johnson mógł mieć raq'ę. Może powinien kazać im trochę poczekać, choćby tylko po to, aby

196

zrozumieli, kto jest teraz głową Kompanii. Mimo to nie był pewny, czy dobrze robi. To było ważne posiedzenie rady i musiał na nim uzyskać ich zgodę — nawet milczącą — na ostatnią serię zmian.

Obruszył się na wpół poirytowany, na wpół zaintrygowany wezwaniem żony, po czym wstał, wprawił w ruch lekką konstrukcję podtrzymującą go i ruszył w stronę drzwi. Johnson dotarł do nich pierwszy i otworzył je przed nim.

— Jak się w tym czujesz?

Michael popatrzył w dół na ten system pasków i rurek, który podtrzymywał go i pomagał mu w poruszaniu się. Od czasu wypadku miał kilka takich konstrukcji, ale ta ostatnia była najlżejsza i czuł się w niej najlepiej. Była tak dobra, że czasami wręcz zapominał, że miał to na sobie. Lekarze obiecywali mu, że za rok może będzie mógł się obejść nawet i bez tego.

Uśmiechnął się.

— Wspaniale. Ta jest najlepsza ze wszystkich. Nie ociera

skóry, tak jak poprzednia.

Johnson pokiwał z zadowoleniem głową i dotknął ramienia Michaela. Przez krótką chwilę zdawał się bardziej przyjacielem niż asystentem.

— To dobrze. I nie obawiaj się. Przetrzymam ich.

— Świetnie. — Uśmiechnął się ponownie, zadowolony z tego, że Johnson był przy nim, że miał tak znakomitego pomocnika. — To nie potrwa zbyt długo. Obiecuję.

* * *

Znalazł ją w zachodnim skrzydle, w pokoju, który od tak dawna, jak tylko sięgał pamięcią, był zawsze zamknięty. Siedziała na starym drewnianym kufrze, patrząc na coś, co trzymała w rękach. Wokół niej widać było wiele otwartych skrzyń, w których, jak zauważył, były jakieś rzeczy pozawijane w najrozmaitsze rodzaje opakowań. Zrobił dwa kroki do środka i zatrzymał się, patrząc wokół siebie.

— Co tu się dzieje?

Spojrzała na niego ze zmarszczonym w zadumie czołem, po czym podniosła ten przedmiot, aby mógł go zobaczyć.

— Co to jest, Michaelu?

197

Zrobił jeszcze trzy chwiejne kroki w jej stronę, po czym stanął zaskoczony. To była głowa. Ludzka głowa. I na dodatek czarna.

— Gdzie to, do diabła, znalazłaś?

Popatrzyła dokoła siebie.

— To było tu, w kufrze. Były tam jeszcze inne przedmioty.

Książki, ubrania, obrazy i mapy. Stare rzeczy z czasów Im

perium Amerykańskiego. Ale to... — Wzdrygnęła się. — To

jest okropne. To znaczy, co to jest? Produkt GenSynu? Czy już

wtedy istnieli?

Wzruszył ramionami, wpatrując się w tę obrzydliwą rzecz z mieszaniną fascynacji i odrazy.

— Może. Nie wiem. Ale to musiało należeć do kolekcji

mojego ojca. Rzeczy, które kupował na aukcjach. Stary Mar-

ley opowiadał mi o tym. Powiedział, że ojciec przed śmiercią

planował wystawienie części z tego na widok publiczny. Może

więc jest tu gdzieś spis. Albo rachunki zakupów.

Wziął od niej głowę i obrócił ją w rękach, przyglądając się jej z uwagą. Była jakaś dziwna, jakby nieprawidłowa. Włosy były zbyt kręcone, nos zbyt płaski, a usta nadmiernie szerokie. Podniósł ją nieco w górę i powąchał czarną, twardą skórę.

— Dziwne... — Zadrżał. Nieprawidłowa, tak, może jest

nieprawidłowa, ale nie wygląda na to, by została „zrobiona".

Spojrzał ponownie na Mary. — Jak myślisz, co powinniśmy

z tym zrobić?

Pochyliła się i podniosła coś, co leżało obok niej, a następnie wstała i pokazała mu. To była książka. Stara, oprawiona w skórę książka.

— Nie wiem — odpowiedziała. — W pierwszym odruchu

chciałam to spalić, ale to może być coś ważnego. Przeczytaj

ten fragment, który zaznaczyłam.

Otworzył książkę w miejscu, gdzie włożyła zakładkę. Poczuł stęchliznę, ten zapach starości. Zapach Imperium. Patrzył przez chwilę na otwartą stronę, a następnie spojrzał z powrotem na Mary.

— Bogowie! To przecież niemożliwe, prawda?

— Jasne, że możliwe. Przyjrzyj się tej twarzy. Czy może być to ktoś inny, a nie Kennedy?

— A ten człowiek? Czarny człowiek?

— Przeczytaj podpis.

Studiował przez chwilę stary, czarno-biały druk, po czym odwrócił książkę i spojrzał na tytuł wytłoczony na jej grzbiecie. Była stara, miała pojaad dwieście lat. Ale ta twarz. Spojrzał na nią po raz trzeci i pokiwał głową. Kennedy i czarny człowiek. Król, jak był<9 tu napisane. Jakie to się wydawało dziwne. Czarni ludzie i królowie.

— Jak myślisz, czy J*>e wie o tym?

Wzruszyła ramionami-

— Nie wiem. Mówiąc szczerze, nie sądzę. Jeśli jednak wie,

dobrze to ukrywa, praw^da?

Skinął głową, po czyrP, pod wpływem nagłego natchnienia, zaczął się uśmiechać.

— Hej... a może powinniśmy mu to dać... no wiesz, jako

prezent urodzinowy na przyjęciu w piątek. To byłoby coś

idealnego, nie sądzisz?

Spoważniała i odebrała mu książkę.

— Być może... jeśli t^go chcesz. Ale dopiero wtedy, gdy to

przeczytam. Są tam takie rzeczy... — Zadrżała lekko. — No

cóż... lepiej będzie, jeśli teraz pójdziesz, prawda? Czeka na

ciebie gromada starców, a wiesz przecież, jak łatwo się oni

irytują.

Roześmiał się.

— Ja miałbym o tynd nie wiedzieć?

* * *

Sala posiedzeń Korporacji IrrmWac była wielkim pomieszczeniem, otoczonym z trzech stron balkonami, na których siedział tuzin okablowanych skrybów, gotowych notować słowa swoich panów i dostarczać im informacji na jakikolwiek temat będący przedmiotem dyskusji. Na dole, wokół masywnego, ośmiokątnego stołu rozsiadło się siedmiu starszych mężczyzn. Wszyscy mieli włosy zaczesane do tyłu w ten sam sposób i wszyscy ubrani byli w jednolicie granatowe jedwabie typowych biznesmenów- Na stole, przed każdym z nich, stały długie, niskie ekrany, pa których w miarę potrzeby miały pojawiać się liczby i krótkie informacje. U szczytu stołu, pod firmowym logo, które zdominowało tylną ścianę sali, widać było puste krzesło z wys°krm oparciem. Obok krzesła stał Dan Johnson, który wyciągnął właśnie ręce przed siebie, jakby

198

199

bronił się nimi przed gniewnymi pytaniami starców, którzy domagali się informacji o tym, gdzie jest Michael Lever.

— Panowie... jestem pewny, że pan Lever będzie tu łada chwila. Proszę o odrobinę cierpliwości.

— Dwadzieścia minut.... — gderał głośno stary mężczyzna siedzący dokładnie naprzeciw Johnsona. — Jego ojciec nigdy nie kazał nam czekać na siebie nawet dwudziestu sekund. Mamy własne kompanie, którymi musimy zarządzać, powinien pan o tym wiedzieć!

Johnson pochylił głowę, jakby z szacunku dla starca, ale tak naprawdę usiłował po prostu pohamować ogarniające go rozdrażnienie. Jego rozmówca nazywał się Johannes Kemp i był starą, irytującą świnią. Nawet gdy był w najlepszym nastroju, trudno go było znieść, ale tego dnia najwyraźniej postanowił być nieprzyjemny.

— Daję mu jeszcze pięć minut i wychodzę. To jest nie do

zniesienia. Absolutnie nie do zniesienia!

Johnson popatrzył na Kempa ze zdumieniem. Czy on naprawdę mówił serio? Czy rzeczywiście wstanie i po prostu sobie pójdzie? A jeśli to zrobi? Co będzie, jeśli inni pójdą jego śladem? Wtedy nie będzie kworum, odpowiedział sam sobie — a więc posiedzenie zarządu nie odbędzie się i nie będzie żadnych zmian. A co wówczas zrobi Michael?

Wziął oddech i miał już odpowiedzieć Kempowi, przyjmując przy tym swój najbardziej pojednawczy ton, kiedy właśnie w tej chwili drzwi po drugiej stronie sali otworzyły się i do środka wsunął się Michael, postukując swymi protezami na marmurowej podłodze.

— Proszę o wybaczenie, panowie —powiedział, obchodząc stół z przepraszającym uśmiechem, który rozjaśnił jego rysy. — Niespodziewanie wypłynęła pewna ważna sprawa, którą musiałem się natychmiast zająć. — Zwolnił gestem ręki Dana i zajął swoje miejsce u szczytu stołu.

— A więc — zaczął, patrząc na twarze zebranych — przejdźmy od razu do rzeczy. Czytaliście moje propozycje dotyczące reorganizacji struktury kierowniczej kompanii, i mam nadzieję, mieliście wystarczająco dużo czasu, by się nad tym zastanowić. Mówiąc wprost, problem polega na przeroście zatrudnienia w grupie zarządzającej firmą. Na liście płac jest zbyt wielu ludzi, którzy nic nie robią.

— Z pełnym szacunkiem, Shih Lever, ale nie zgadzam się

z panem.

Powiedział to siedzący po prawej stronie Michaela chudy mężczyzna o podłużnej twarzy, który nazywał się Leckie. Pochylił się do przodu, a w jego głębokim głosie zabrzmiał wyraźny akcent dawnego Południa.

— Kazałem to sprawdzić moim ludziom i znaleźli bardzo

mało dowodów na potwierdzenie tezy o nadmiernej ilości

stanowisk kierowniczych. Co więcej, wyniki moich obliczeń

wskazują, że jeśli dokonamy cięć, które pan sugeruje w...

swoim dokumencie, możemy spodziewać się spadku wydajno

ści pracy o dziesięć do piętnastu procent.

Michael popatrzył na niego, po czym rozsiadł się wygodnie i splótł palce w sposób będący żywą reminiscengą zachowania jego ojca.

— Przepraszam, Andrew, ale powiedzmy, że wyniki twoich obliczeń... zaskakują mnie. Jak wiesz, od czasu gdy umarł mój ojciec, poleciłem sporządzenie pewnej ilości raportów na temat siły i słabości finansowej tej kompanii z myślą o tym, by ImmVac nie tylko stał się silniejszą firmą, ale i bardziej rzetelną. Wszystkie te raporty zgadzają się w trzech punktach. Po pierwsze, nasze zadłużenie jest o wiele za duże. Po drugie, nasza polityka cenowa — jakby to ująć? — ociera się o skandal. I po trzecie, mamy za dużo szefów, a za mało robotników. Jak wiecie, podjąłem już kroki zmierzające do rozwiązania drugiego z tych trzech problemów, redukując większość cen naszych produktów i usług, ale jeśli ImmVac ma zachować swoją pozycję największej kompanii Ameryki Północnej, musimy jeszcze poradzić sobie z dwoma pozostałymi problemami, które są, jak uważam, nierozerwalnie ze sobą związane.

— To ty tak twierdzisz —powiedział Kemp, wykorzystując chwilową przerwę w wypowiedzi Michaela, by się wtrącić. — Ale ja także kazałem moim ludziom sprawdzić księgi, a oni wyciągnęli zupełnie inne wnioski. Zidentyfikowałeś trzy źródła kłopotów. Nie będę teraz z tym polemizował. Jednakże... jest jeszcze jeden obszar, którym należy się zainteresować, a jest nim problem przyszłości Instytutu i Projektu Nieśmiertelności.

Michael opuścił wzrok.

— Jak już powiedziałem poprzednio, to jest sprawa, którą

200

201

zajmę się osobiście. Gdy tylko zostaną znalezieni nowi sponsorzy...

— Wybacz mi, Michaelu — przerwał mu Kemp, uparcie

obstając przy swoim — ale ten problem w oczywisty sposób

należy do naszych kompetencji. W końcu kredyt ośmiu miliar

dów yuanów został zabezpieczony aktywami tej kompanii, a to

sprawia, że przyszłość Instytutu Cutlera nie jest tylko troską

rodziny Leverów, ale sprawą, która z całą pewnością powinna

być rozstrzygnięta przez ten zarząd. Poza tym jeśli moje

informacje są prawdziwe, nie widać żadnych nowych spon

sorów i raczej ich nie będzie, jeśli w dalszym ciągu będziesz

ograniczał działalność Instytutu.

Michael rzucił Kempowi gniewne spojrzenie.

— To jest moja decyzja i dopóki mam osiemdziesiąt pro

cent akq'i tej kompanii, nie będzie w tej sali żadnych dyskusji

na ten temat, rozumiesz mnie?

Zapanowała chwila milczenia, po czym kiwnąwszy nieznacznie głową, Kemp podniósł się ze swego krzesła.

— Jeśli tak to pojmujesz, Michaelu, możesz mieć natychmiast moją rezygnagę.

— Johannes... — Michael odetchnął głęboko, z rozdrażnieniem. — Posłuchaj, spróbuj, proszę, zrozumieć mnie. Instytut... to była aberracja umysłowa mojego ojca. Marzenie, które zawiodło go na manowce. Nigdy nie powinno to być związane z losem tej wielkiej kompanii i w przyszłości nigdy już nie będzie.

Kemp roześmiał się.

— Wiesz, Michaelu, przeciwstawiałem się twojemu ojcu,

gdy zaczął budować Instytut. Ostrzegałem go przed angażo

waniem tak dużej części zasobów firmy w coś tak... tak wysoce

ryzykownego. Ale teraz... no cóż, jestem zadziwiony, że tego

nie widzisz, chłopcze. Osiem miliardów yuanów. Gdzie my

znajdziemy takie pieniądze? A musimy je znaleźć, jeśli w dal

szym ciągu będziesz starał się wykonać ten idiotyczny pomysł

uwolnienia nas od tego cholernego ciężaru. Nie. Pomyśl trzeź

wo, Michaelu. Nie masz żadnego wyboru. Możesz sobie wpro

wadzać dowolne plany oszczędnościowe, ale dopóki mamy na

karku Instytut i dopóki jesteś zdeterminowny, by go zamknąć,

możesz pożegnać się z wszelkimi nadziejami na przywrócenie

kompanii ImmVac dawnej wielkości.

— Co zatem sugerujesz?

Kemp wahał się przez chwilę, a następnie usiadł. Wyjął wydruk komputerowy z pudełka leżącego przy jego boku i pchnął go w stronę Michaela.

— To — powiedział. — To jest to, co właśnie sugeruję.

Zreorganizujemy, rzeczywiście, ale nie kompanię matkę. Skon

centrujemy nasze wysiłki na Instytucie. Wprowadzimy nowe

pieniądze i nowych naukowców. Sprawimy, że to zadziała.

A z zysków spłacimy kredyt.

Michael popatrzył na dokument, który trzymał w dłoniach, i pokręcił głową.

— Nie —powiedział cicho. —Nie możemy tego zrobić. To jest przeciwne wszystkiemu, w co wierzę.

— Albo to zrobimy, albo zbankrutujemy.

— Nie — powtórzył, a w jego głosie zabrzmiał ból. A jeśli Kemp miał rację? Jak mógłby wytłumaczyć to Mary? Jak mógłby sprawić, by zrozumiała?

* * *

— No i jak? — zapytała, unosząc głowę znad książki, kiedy

wszedł do pokoju. — Jak poszło? Czy zaaprobowali zmiany?

Skinął głową, nie chcąc jeszcze teraz mówić jej o dalszej części umowy.

— Chcesz drinka? — zapytał, idąc w stronę barku. Roześmiała się.

— Było aż tak źle?

Spojrzał na nią i uśmiechnął się.

— Wiesz, jak to jest. Leckie przyniósł ze sobą własne liczby,

a stary Kemp był jednym wielkim wrzodem na tyłku. Ale co

w tym nowego? To prawdopodobnie jedyna przyjemność, jaką

czerpią z życia!

Jej wzrok nagle spoważniał.

— Powinieneś uważać na tych dwóch. Leckie nie jest taki

głupi, na jakiego wygląda, a Kemp...

Nalał sobie whisky, po czym odwrócił się i uniósł pytająco brew.

— Co z Kempem? Pokręciła głową.

— Nic... to tylko takie przeczucie.

202

203

Przeszedł przez pokój i usiadł obok niej. Na niskim stoliku przy sofie leżał stos książek, a jedną z nich trzymała na kolanach.

— Co czytasz? Podniosła ją i pokazała mu.

— Była w jednej z tych skrzyń. Popatrz... tu masz ich więcej... Michael patrzył przez chwilę zafascynowany. Czarni ludzie.

Więcej czarnych ludzi, ale tym razem w mundurach armii amerykańskiej. Oparci o swoje długie karabiny pozowali do zdjęcia.

Zmarszczył czoło. Gdyby byli produktami GenSynu, byłoby w nich coś standardowego; pewna jednolitość w wyglądach ich twarzy. Nie tylko to, ale byliby także więksi i bardziej muskularni. Poza tym po co wysilać się i robić ich tak rozmaitymi, a potem wykorzystywać jako zwykłych piechurów? Chyba że...

— Hei — powiedział. — Może są to wczesne modele Hei...

Pokręciła przecząco głową.

— Toczyła się wojna. Wielka wojna między północą a po

łudniem. Spójrz... popatrz na te wszystkie fotografie.

Zaczął przewracać strony i w pewnej chwili wstrzymał oddech, przerażony scenami rzezi.

— Wojna — powtórzyła. — Napisali tu, że trwała prawie

pięć lat i że zginęło w niej ponad sześćset tysięcy ludzi... a my

nic o niej nie wiemy. Sprawdziłam to. Nie ma żadnych zapisów

w oficjalnych katalogach danych... Nie ma tam niczego.

— Nic? Potrząsnęła głową.

— Co się dzieje, Michaelu? Dlaczego my o tym nie wiemy? Popatrzył na nią zupełnie osłupiały.

— Ja... ja nie mam pojęcia. Zbliżyła się i dotknęła jego ramienia.

— Chcę poznać przyczynę. Hythe-MacKay, oni będą wie

dzieć. Umówiłam się z nimi na jutro rano w sprawie tych

rzeczy. Jeśli ja...

Ze strony ściennego ekranu wiszącego w rogu dobiegło ich natrętne brzęczenie. Emily wyprostowała się i westchnęła z irytacją.

— Kto to jest? — zapytał Michael, zwracając się w stronę

ekranu.

— Reprezentant Kennedy, panie — odpowiedział domowy

komputer. — Dzwoni z Weimaru.

— Którą tam mają godzinę?

— Dziesięć po ósmej, panie.

Michael uśmiechnął się do Emily i wyglądało na to, że już zapomniał, o czym przed chwilą mówiła.

— W takim razie skończył już swoje przemówienie... —

Zwrócił się w stronę ekranu. — Przełącz go tutaj. Daj pełną

wizję.

Twarz Kennedy'ego natychmiast wypełniła cały ekran.

— Michaelu... Mary... jak się macie?

— Świetnie — odpowiedział za nich dwoje Michael. — Jak

poszło? Czy jedli ci z ręki?

Kennedy roześmiał się.

— Niezupełnie. Mimo to uważam, że poszło zupełnie dobrze. Media ogłosiły to wielkim sukcesem. To dlatego dzwonię... Powiedziano mi, że MedFac pokaże kilka fragmentów mojego wystąpienia w wieczornym programie. Może mógłbyś to nieco upowszechnić... niech nasi przyjaciele wiedzą, że to będzie nadane. Jeśli byśmy mogli odebrać trochę widzów innym kanałom...

— Zostaw to mnie — powiedział Michael, uśmiechając się szeroko do niego. — I Joe... czy piątek ciągle jest aktualny? Będziesz tutaj?

Kennedy rozpromienił się.

— Nie przegapiłbym tego za żadne skarby świata. Ale teraz

muszę już znikać, dobrze? Złapię cię później. Do widzenia!

Ekran ściemniał.

Michael odwrócił się, spojrzał na Emily i zmarszczył czoło.

— O co chodzi?

— Nic — odpowiedziała, odkładając książkę na stos. — Lepiej będzie, jeśli zajmę się swoimi sprawami.

Odetchnął głęboko, rozdrażniony jej zachowaniem.

— Posłuchaj, nie musisz go lubić, Em, ale mogłabyś być

trochę bardziej uprzejma. To, co on próbuje zrobić, jest

bardzo trudne.

Jej odpowiedź była niespodziewanie ostra.

— A cóż to jest takiego? Czy naprawdę wiemy coś na ten temat?

— Hej... daj spokój... — Podniósł ręce i uśmiechnął się do

204

205

niej. — Myślałem, że już to przedyskutowaliśmy. Nowe regulacje dotyczące kontroli populacji pomogą wszystkim, od Pierwszego Poziomu aż do Sieci.

— Niektórym bardziej niż innym.

— Co masz na myśli?

— Mam na myśli to, że te ograniczenia nie będą dotyczyły górnych pięćdziesięciu poziomów.

— No i co z tego? To nie górna pięćdziesiątka jest źródłem kłopotów.

— Tak... — Zacisnęła wargi i spojrzała w bok. — Nigdy nie jest, prawda?

— Hej... — Roześmiał się, próbując ją udobruchać. —Posłuchaj, ja się z nim zgadzam, Em. Myślę, że to właściwy krok. Co więc powinienem zrobić?

— Nic — odpowiedziała zimno, a następnie łagodniejąc nieco, przycisnęła do piersi jego głowę. — Nic...

Kennedy pochylił się nad interkomem i wydawał polecenia swojej sekretarce, która siedziała w pokoju obok.

— Upewnij się, że on to dostanie, dobrze? Aha, i wyślij

kopie do Hudsona i Keelera. Chcę, aby byli w pełni wprowa

dzeni w całość sprawy, gdy spotkają się jutro z Hastingsem.

I nie łącz na razie więcej rozmów. Mam teraz konferencję,

rozumiesz?

Przerwał połączenie, wyprostował się i spojrzał na mężczyznę, który siedział naprzeciw niego.

— A więc, Fen Cho-hsien, w czym mogę pomóc?

Kanclerz Wu Shiha rozglądał się przez chwilę wokół siebie,

a następnie uśmiechnął się. Stojący nieruchomo za nim dwaj jego przyboczni wyglądali jak kamienne posągi o twarzach pozbawionych wyrazu.

— To było dobre przemówienie, Shih Kennedy — odpo

wiedział Fen, otulając się ciaśniej swoimi jedwabiami — i jes

tem przekonany, że kiedy jutro odbędzie się głosowanie, uzyska

pan znaczną większość. — Przerwał. — Mój pan jest bardzo

zadowolony.

Kennedy wzruszył ramionami.

— A czego twój pan chce tym razem ode mnie?

Uśmiech ani na chwilę nie zniknął z twarzy Fena.

— Wu Shih nie chce niczego. Niczego, z wyjątkiem tego, co

służy dobru nas wszystkich. W ciągu ostatniego roku pańska

partia przebyła długą drogę. Wasz program... no cóż — za

śmiał się — rok temu trudno byłoby uwierzyć, że NRPE może

hołdować takim poglądom, nieprawdaż?

Kennedy nie odpowiedział, ale z tego, jak stwardniały rysy jego twarzy, widać było wyraźnie, że nieustanne przytyki Fen Cho-hsiena zaczynają mu działać na nerwy.

— Mniejsza z tym... — ciągnął Fen, w pełni świadomy

efektu swych słów. — Za godzinę mam spotkanie, więc muszę

już wyjść.

Podniósł rękę i prztyknął palcami. Na ten sygnał jeden z jego przybocznych podał mu zapieczętowaną kopertę. Fen popatrzył na nią, a następnie pochylił się w stronę Kennedyego i przekazał mu ją. Uśmiech nagle zniknął mu z twarzy, a w jego oczach pojawiły się twarde błyski.

— Przekona się pan, że mój władca dotrzymuje swych

obietnic, Shih Kennedy. W środku znajdzie pan wystarczająco

dużo pieniędzy, by popłacić wszystkie długi Nowych Repu

blikanów i jeszcze trochę, by kupić tai, jeśli będzie miał pan na

to ochotę. Wszystko, czego chcemy w zamian, to zgoda na

małą poprawkę do pańskiej propozycji, wprowadzającą nowe

stawki subsydiów żywnościowych poniżej Poziomu 250.

Kennedy patrzył na niego przez chwilę w milczeniu.

— Jakie nowe stawki?

Fen Cho-hsien wstał i ponownie uśmiechnął się.

— Dowie się pan wszystkiego z listu T'anga. Jak już powie

działem, mój pan dotrzymuje swoich obietnic... niech się

pan zatem postara dotrzymać swoich.

Powiedziawszy to, odwrócił się i wyszedł.

Kennedy siedział przez chwilę w zadumie, patrząc na drzwi, a następnie spojrzał na list, który trzymał w ręce. Rozerwał kopertę, przeczytał kartkę, po czym wyprostował się i zagwizdał.

— Cholera... — wymruczał cicho. Jeśli się na to zgodzi...

Ale co miał zrobić? Jeśliby odmówił, przepadnie cały pakiet

propozycji, a niezależnie od tego, co myślał Fen Cho-hsien, on

naprawdę wierzył w sens nowych regulacji prawnych dotyczą

cych kontroli populacji. Nie były sprawiedliwe, to prawda, ale

206

207

były przynajmniej krokiem we właściwym kierunku. Gdy tylko utrwali się zasada...

Ale obniżenie dotacji do żywności dla mieszkańców najniższych poziomów było niezgodne z programem Nowych Republikanów. Zgodzić się na to...

Popatrzył na czek. Został wypisany własnoręczenie przez Wu Shiha — Tang przekazał mu na jego prywatne konto dwadzieścia milionów yuanów. Kennedy pokiwał głową w zadumie. Dziesięć wystarczy na spłacenie długów, a reszta...

Obruszył się z rozdrażnieniem, zły, że do tego doszło. Aż do tej chwili rozgrywał wszystko uczciwie, unikając wykorzystywania „kieszeni" — tai — by wygrać głosowania, ale tym razem wyglądało na to, że będzie ich potrzebował.

Dziesięć milionów... Z tego, co wiedział, wynikało, że za tę sumę mógłby kupić masę głosów. Przynajmniej ćwierć Izby.

— A wiec chcesz wprowadzić poprawkę? — powiedział

cicho, przyciągając do siebie przybory do pisania. — A więc

dam ci poprawki, Wu Shih, więcej poprawek niż kiedykolwiek

chciałeś.

* * *

Wu Shih uniósł wzrok i spojrzał surowo w obiektyw kamery. Następnie odsunął nieco model nowej farmy orbitalnej, który leżał na biurku, i złożył zamaszysty podpis na specjalnym Edykcie. Na koniec podniósł wielką pieczęć i przycisnął ją mocno u dołu dokumentu.

— A więc — powiedział, podając dokument służącemu —

skończone.

Wstał i podszedł do swego kuzyna Tsu Ma, który stał przy otwartych drzwiach wychodzących na ogród i obserwował go stamtąd.

— To drogi interes, kuzynie — zaczął Tsu Ma, uśmiechając

się ze współczuciem. — Miejmy nadzieję, że zadziała.

Wu Shih westchnął.

— Myślę teraz, że lepiej byłoby, gdybym nigdy nie zama

wiał tego raportu. Będę miał szczęście, jeśli nie doprowadzi

mnie to do bankructwa!

Tsu Ma roześmiał się.

— Och, wątpię w to, kuzynie. Poza tym zawsze lepiej jest,

zostać w porę ostrzeżonym, niż potem żałować. Nie powinieneś pytać się, ile to będzie kosztować, ale raczej ile musiałbyś w końcu zapłacić, gdybyś nie podjął działania.

Wu Shih odwrócił się i popatrzył na służących, którzy rozmontowywali stanowisko nadawcze telewizji trójwymiarowej.

— Miałem nadzieję, że będziemy w stanie sprawić, by to

wszystko działało, ale te orbitalne konstrukcje są tak stare, że

prawie bez przerwy trzeba je naprawiać. Powinniśmy ściągnąć

je na dół i całkowicie wyremontować, ale po prostu nie stać

nas na to. Nasze możliwości produkcyjne napięte są do ostat

nich granic i wyłączenie choćby jednej z nich... — Wzdrygnął

się. — No cóż, nie mamy żadnego wyboru. Musimy budować

nowe fabryki orbitalne albo stać bezradnie i przyglądać się, jak

stare rozpadają się na kawałki. A poza tym budowanie daje

nam pewne plusy. Nowe regulacje dotyczące kontroli popu

lacji są bardzo delikatną sprawą i wynik jutrzejszego głosowa

nia w Izbie jest ciągle niepewny. Ten projekt nowej inwestycji

może dodatkowo przeciągnąć na stronę Shih Kennedy'ego

jednego lub może nawet dwóch Reprezentantów.

Tsu Ma roześmiał się.

— Zawsze możesz mieć taką nadzieję! Ja osobiście polegałem bardziej na zwykłym przekupstwie!

— Och, pod tym względem także zrobiłem wszystko, co mogłem. Mimo to ta sprawa mnie martwi, kuzynie. Złe wieści... Można odnieść wrażenie, że w tych dniach nie ma niczego oprócz złych wieści.

— W takim razie ogłoszenie twojego nowego projektu nie mogło nastąpić w lepszym momencie. Jeśli musisz przekazać ludziom złe wiadomości, a zredukowanie subsydiów z pewnością jest czymś takim, najlepiej osłodzić to jakąś jaśniejszą wizją. Ludzie nie mają nic przeciw odrobinie wyrzeczeń, jeśli przed sobą mają perspektywę lepszych czasów.

— Być może. A jednak obawiam się, że musimy postępować bardzo ostrożnie. To, co się stało na Marsie... — Otrząsnął się i pokręcił głową. — Poza tym Miasto Li Yuana nie jest jedynym, w którym panuje zamęt. Moje siły Bezpieczeństwa są tak zajęte, jak nigdy dotąd.

— Moje też — wyznał Tsu Ma. — Ale co możemy zrobić? Podwoiłem liczbę moich oddziałów, a i tak ledwie dają sobie

208

209

radę. Takie czasy, kuzynie. Przypadł nam los tych, którzy muszą jechać na tygrysie.

Wu Shih skinął głową z rezygancją, a w jego oczach, które zawsze były tak jasne i zdeterminowane, pojawiło się coś na kształt zagubienia i niepewności.

Tsu Ma przyglądał mu się jeszcze przez chwilę, a następnie odwrócił się i spojrzał na zalany promieniami słońca ogród.

* * *

— Posłuchaj tego — powiedziała, unosząc wzrok znad

książki i zwracając się do Michaela, który siedział po drugiej

stronie pokoju. — Kiedy Chińczycy, to jest Han, przybyli po

raz pierwszy do Ameryki Północnej w roku 1840, nazwali ją

Arno Li Jia... Ziemią Bez Duchów.

Popatrzył na nią z roztargnieniem.

— Słucham?

— Amerykę, oni... — Zamknęła książkę. — Nie słyszałeś ani słowa, prawda?

Uśmiechnął się przepraszająco.

— W porządku. O czym tak rozmyślasz?

Wzruszył ramionami.

— Myślałem o układzie... no wiesz, o tej umowie z Kem-

pem i pozostałymi. I o tym wszystkim, co dzieje się w Weima

rze. Powinienem tam być, Em.

— Przecież Joe jest twoim pełnomocnikiem, czyż nie? Kiwnął głową.

— A więc, o co się martwisz? Myślałam, że mu ufasz. Ironii brzmiącej w jej głosie trudno było nie zauważyć.

— A ty mu nie ufasz? Daj spokój, Em, powiedz prawdę. Nie ufasz mu?

— Wiesz, co czuję.

— Czyżby? — Odwrócił wzok. — Czasami myślę, że cię nie znam. Czasami... mam wrażenie, że jesteś kimś obcym.

Popatrzyła w dół, po czym odłożywszy książkę, podeszła do niego. Usiadła obok i ująwszy jego dłonie, zmusiła go, by na nią spojrzał.

— Posłuchaj, przepraszam. Czasami jest mi bardzo trudno,

to wszystko. Takie życie... nie jestem do tego przyzwyczajona.

Ty się tu urodziłeś. Dla ciebie jest to coś naturalnego, ale dla

210

mnie... — Ścisnęła jego dłonie. — Jeśli chodzi o Joe'go, postaram się zmienić swój stosunek do niego, dobrze? — Uśmiechnęła się przymilnie, próbując nakłonić go do uśmiechu. — A teraz powiedz mi uczciwie, co cię gnębi?

— Układ — odparł, patrząc jej przy tym prosto w oczy. Wyraz chłopięcej niewinności, który zdawał się zawsze gościć na jego twarzy, zniknął, zastąpiony niepewnością i zakłopotaniem. — Ja... zgodziłem się na to, by Instytut działał dalej.

— Co zrobiłeś?

— Musiałem. Ja... — Uwolnił swoje ręce, sięgnął po dokumenty leżące na pobliskim stoliku i podał je Emily.

— To raport Kempa — powiedział, obserwując, jak z miną pełną podejrzliwości otwiera teczkę. — Kazałem Danowi sprawdzić obliczenia i okazuje się, że Kemp ma rację. Nie mamy wyboru. Musimy doprowadzić do tego, by to zaczęło funkq'onować albo ImmVac zniknie bez śladu. A jeśli ImmVac upadnie, stracimy wszystko, Em. Nie zostanie nam absolutnie

nic.

— To jest złe — odparła, przebiegając wzrokiem kolumny

liczb. — Starzy ludzie, którzy chcą żyć zawsze... to po prostu

zwykłe zło.

Po chwili uniosła głowę.

— A więc nie mamy żadnego wyboru?

Patrzył na nią w milczeniu, czekając na ciąg dalszy.

— W porządku — powiedziała w końcu, łagodniejąc. — Ale upewnij się, że oni dotrzymają swojej części umowy. Przeprowadzimy te zmiany, prawda?

— Tak jest — odparł z wyraźną ulgą, a jego twarz znowu

pojaśniała.

— Dobrze. A teraz włącz ekran. Nasz dobry przyjaciel Joe

pojawi się na nim lada chwila.

Roześmiał się, a następnie powiedział:

— Dom... chcemy obejrzeć wiadomości MedFacu. Wystą

pienie pana Kennedy'ego. Zrób kopię i zachowaj ją w pamięci.

Oparł się wygodnie i objął Emily ramieniem.

— Następnym razem powinien wystąpić na żywo. Zrobi w ten sposób większe wrażenie...

— Ciii... —wyszeptała, wskazując na ekran. — Chcę tego

posłuchać...

211

Na ekranie widać było imponującą rezydencję z Pierwszego

Poziomu, dosyć podobną do ich własnej. Przy bramie posiadłości zgromadzili się strażnicy i śmiejąc się radośnie, patrzyli na rój unoszących się nad ich głowami kamer. W pobliżu, na posypanej żwirem ścieżce, leżały twarzami do dołu trzy ludzkie ciała. Gdy kamera zrobiła zbliżenie, stało się jasne, że wszyscy troje już nie żyją. Kule poszarpały im nogi i plecy, a krew, której kałuża rozlała się pod nimi, zdążyła już zakrzepnąć. Komentator ciągnął swą relację:

— ...to tylko ostatnia z prób przeniknięcia Czarnej Ręki na Pierwszy Poziom w celu zabicia jak największej ilości ludzi i spowodowania maksymalnych zniszczeń. Zapytany dzisiaj o to, jakie kroki zostały podjęte, aby zlikwidować to niebezpieczeństwo, generał Służby Bezpieczeństwa Lowe odpowiedział...

— To bydlaki i męty — powiedział Michael, zagłuszając komentarz. — Dostali to, na co zasłużyli.

Spojrzała na niego ze zdumieniem i odsunęła się, odpychając jego ramię.

— Wiesz to na pewno, prawda? Chcę powiedzieć... że

zapewne znałeś tych troje osobiście i możesz to potwierdzić,

prawda?

Potrząsnął głową.

— Nie... ale dlaczego cię to tak denerwuje? Ci, którzy tam leżą, to terroryści, a nie pracownicy opieki społecznej. Wiedzieli, co ryzykują. Poza tym co im zrobił ten facet, który jest właścicielem tej rezydencji? To on mógł tam leżeć martwy. Albo my, jeśli już o tym mówimy!

— Być może — odparła spokojnie — ale oni nie są mętami. Chcą po prostu lepszego życia, to wszystko.

— Jasne, i okazują to w zabawny sposób. — Podniósł rękę, jakby miał zamiar ją pouczać, ale zorientowawszy się w porę, opuścił ją i pokręcił z niedowierzaniem głową. —Mój ojciec... mój cholerny ojciec. Czasem myślę, że jego duch jest we mnie.

Ale ona wciąż patrzyła na niego, jakby czekała na odpowiedź.

— Przepraszam — powiedział w końcu. — Posłuchaj, być

może oni nie są mętami. Może mają swoje powody, ale nie

rozumiem, w jaki sposób mordowanie i rabowanie niewinnych

ludzi może pomóc ich sprawie. To wszystko jest tak... de

struktywne. Dlaczego nie robią czegoś pozytywnego?

212

— Robią. Tyle tylko, że ty o tym nie słyszysz. To wszyst

ko...

— Posłuchaj... —przerwał jej, na ekranie bowiem pojawiła

się twarz Wu Shiha. — A co on tu, do cholery, robi?

Odwróciła się i zaczęła słuchać oświadczenia T'anga. Nie potrafiła się jednak na tym skupić, gdyż wciąż myślała o tym, co powiedział Michael.

— Kuan Yin, miej nas w swej opiece! —powiedział Michael i zagwizdał ze zdziwienia. — Trzy nowe farmy orbitalne. To go będzie kosztować... ile, sześćdziesiąt miliardów, a może i więcej.

— To są dobre wiadomości — odparła, gdy komentator zaczął omawiać następny punkt programu, przemówienie Kennedy'ego w Weimarze. Jednakże wciąż nie mogła usunąć z pamięci wcześniejszego obrazu — zbliżenia twarzy martwej terrorystki. Była to Hung Mao, blondynka o włosach zlepionych swą własną krwią, z wielkim, złotym pierścieniem na wskazującym palcu lewej ręki.

Męty... nazwał ją w ten sposób. Zadrżała i wyprostowała się, próbując wymazać ten obraz z pamięci. W tej chwili ekran wypełniła twarz Kennedy'ego, a jego donośny głos przebiegł ponad zapchanymi rzędami ław w Izbie i dotarł do ich pokoju.

* * *

Kemp odwrócił się od unieruchomionego na ekranie obrazu i podniósł w górę kieliszek brandy.

— Oto jest ten skurwiel, za którego śmierć chętnie bym

wypił!

Odpowiedziały mu okrzyki aprobaty tak starców, którzy siedzieli po obu jego stronach, jak i młodszych mężczyzn stojących w cieniu za nimi.

Kemp wstał i obrzucił wzrokiem ubrany w stroje wieczorowe tłum, czekając, aż wszyscy umilkną.

— Jednakże to jego sponsor, Lever, jest tym, którym musi

my się zająć w pierwszej kolejności. I to właśnie dlatego

zaprosiłem was dzisiaj do siebie. Aby omówić taktykę.

Jego porozumiewawczy uśmiech wywołał ogólny wybuch śmiechu. Kemp odczekał chwilę, po czym znowu podniósł ręce.

213

•

— Wszyscy znamy stawkę tej rozgrywki. Jeśli Kennedy

i Lever przeprowadzą swój plan... no cóż, wtedy wszyscy za to

zapłacimy. Ograbią do cna nasze rezydencje, by mieć na

opiekę zdrowotną dla pomiotu jakichś nędznych kryminalis

tów. Mało tego, będziemy także karmić każdego skurwysyńs

kiego onanistę z Dołów!

Ponownie odpowiedziały mu gorące okrzyki aprobaty i tupanie nóg.

— Tak więc... — ciągnął spokojniej już, ale bardziej zło

wrogo. — Musimy zacząć działać. Nie możemy do tego dopuś

cić. Musimy temu... zapobiec.

Poruszył nieznacznie głową i prztyknął palcami. Na ten sygnał przez boczne drzwi weszło do sali dwunastu służących, którzy zaczęli krążyć między zebranymi i rozdawać im koperty.

— W środku znajdziecie czeki na pięćdziesiąt tysięcy yua-

nów. Nazwijmy to dowodem naszej dobrej woli. Jeśli nam się

dobrze przysłużycie, będzie tego więcej. Znacznie więcej.

Kemp popatrzył na nich i widząc wszędzie pełne zadowolenia potakiwanie, uśmiechnął się w duchu.

— W porządku, a zatem zacznijmy nasze spotkanie. Za

stanówmy się, co możemy zrobić, aby utrudnić życie naszym

przyjaciołom...

* * *

— Czy rzeczywiście musisz już wracać, kuzynie Ma?

Tsu Ma objął Wu Sbiha, a następnie odwrócił się i spojrzał

do wnętrza hangaru, gdzie czekał jego statek.

— Obawiam się, że muszę. Moi szpiedzy donoszą mi, że zanosi się na kłopoty i jedyny sposób, by ich uniknąć, to uderzenie wyprzedzające... zwłaszcza, że wplątane jest w to Ministerstwo.

— Ministerstwo? — Wu Shih uniósł brwi. — Czy to jest coś, o czym powinienem wiedzieć, Tsu Ma?

Tsu Ma położył na chwilę rękę na ramieniu kuzyna.

— To nic takiego, co mogłoby ci zakłócić sen, kuzynie. Ale

prześlę ci pełny protokół ze spotkania, jeśli chcesz.

Wu Shih uśmiechnął się.

— Byłbym bardzo wdzięczny.

— Dobrze. Ale teraz muszę już wracać. Jak to powiedział mądrze Sun Tzu, umiejętność zaskoczenia przeciwnika jest najwyższą zaletą wodza.

— To brzmi złowrogo, Tsu Ma. Mówisz tak, jakbyśmy byli w stanie wojny z nimi...

— A nie jesteśmy? — Tsu Ma był przez chwilę poważny, a następnie uśmiechnął się. — Żartuję... Ale oni potrafią czasem być kłopotliwi, prawda? Nie zaszkodzi, jeśli nimi trochę wstrząsnę.

Wu Shih przytaknął i po raz ostatni objął kuzyna.

— Szczęśliwej podróży, kuzynie Ma. Jak zwykle twoja

obecność sprawiła mi więcej radości, niż jestem to w stanie

wyrazić słowami.

— Ja także czułem się przy tobie bardzo dobrze, kuzynie.

Tsu Ma odwrócił się i ruszył w górę rampy. Jednakże

w połowie drogi zatrzymał się i krzyknął do Wu Shiha:

— Jeszcze jedno, kuzynie... kiedy odwiedzisz mnie następ

nym razem, przywieź ze sobą tę twoją młodą służkę, tę

śliczną... Niestety zabrakło mi czasu...

Wu Shih roześmiał się.

— Uważaj to za zrobione, kuzynie. A teraz ruszaj już.

Czekają na ciebie smoki.

* * *

Źle spała tej nocy, prześladowana przez koszmary, w których podziurawione kulami trupy o ciemnych, wykrzywionych w okrutnych uśmiechach twarzach wstawały z ziemi i podążały w jej stronę.

Duchy... ta ziemia była podobno pozbawiona duchów, ale gdzie by tylko nie spojrzała, jakie drzwi by nie otworzyła, wszędzie wychodziły z mroku i pozdrawiały ją. Trup tej kobiety — to była ona sama... tak z pewnością skończyłoby się jej życie, gdyby nie interwencja DeVore'a.

Wstała ostrożnie z łóżka, wyśliznęła się z sypialni i przez kuchnię wyszła na zewnątrz. Tam, w ciemności, która otulała wielki trawnik, usiadła i zaczęła wspominać.

Pięć lat temu przybyła do Ameryki jako uciekinierka po upadku Ping Tiao w Europie. DeVore pomógł jej; dał jej nową tożsamość i szansę na nowe życie. Miała zamiar zacząć od

214

215

nowa, zejść na najniższe poziomy Miasta i utworzyć organizację wywrotową, ale zakochała się... w Michaelu, swoim pracodawcy, który rzucił wyzwanie własnemu ojcu, aby tylko móc się z nią ożenić. Przez jakiś czas to działało — przez jakiś czas nie pamiętała, po co tu przyjechała. Ale tego wieczoru, kiedy zobaczyła te obrazy, kiedy uświadomiła sobie, co znalazła w skrzyniach ukrytych w zachodnim skrzydle, przypomniała sobie nagle, dlaczego się tu znalazła.

Ziemia Bez Duchów... Teraz to rozumiała. To była ziemia, którą oni wszyscy teraz zamieszkiwali. Miasto. Miejsce bez historii, bez żadnych prawdziwych związków z przeszłością. Teraz jednak wszystkie duchy wracały. Czuła je, słyszała ich niemy wrzask, którym domagały się wpuszczenia do środka. Były wszędzie, niczym podglądacze stojący przy każdym oknie.

Wzdrygnęła się i wstała, widząc już, że coś musi się zmienić — albo ona, albo wielka otaczająca ją budowla. Kiedyś była Ping Tiao — terrorystką — i pozostała Ping Tiao, mimo swego nowego bogactwa.

Tak jest, pomyślała. Albo ja, albo To.

Nie może bowiem być żadnego kompromisu, żaden prawdziwy spokój nie zapanuje w jej duszy, dopóki ona albo Miasto nie znikną z powierzchni ziemi.

ROZDZIAŁ 8

Drobnostki

— Czy to wszystko?

Młody porucznik stanął na baczność.

— Tak jest, panie majorze. Wszystko, co naszym zdaniem

było nie na miejscu.

Chen rozejrzał się po wnętrzu zagraconego magazynu, zastanawiając się, od czego rozpocząć. Używaj swych oczu i szukaj czegoś niespodziewanego, mówił mu zawsze Karr, ale od czego w tym całym bałaganie należało zacząć? Odwrócił się, zmierzył wzrokiem porucznika i pokiwał głową.

— W porządku. Proszę poprosić kapitana Johnsona, by idąc tu, przyniósł ze sobą zapis całej operacji. Ja tymczasem zacznę porządkować ten bałagan.

— Tak jest!

Chen zauważył, że porucznik zawahał się i wiedział, zanim tamten to powiedział, o co zapyta.

— Proszę o wybaczenie, panie majorze, ale czego pan właściwie szuka? Rozebraliśmy ten poziom na kawałki, szukając Pliku. Gdyby tu był, znaleźlibyśmy go na pewno.

— Ale to tu było, a wy tego nie znaleźliście. A to oznacza jedną z dwóch możliwości. Albo to ciągle gdzieś tu jest, albo ktoś to wyniósł.

— Ciągle nie rozumiem...

Chen uciszył go gestem ręki.

— Tak, nie rozumie pan, a więc proszę mi to zostawić, dobrze? Mam tu dużo do zrobienia. Aha, i jeszcze jedno, proszę kazać komuś, by przyniósł mi ch'a, poruczniku. Późno już, a przy takiej pracy zawsze chce mi się pić.

— Tak jest!

217

Chen zauważył, że porucznik nieco zesztywniał i zrozumiał, o co chodziło. Młodemu oficerowi nie podobało się takie wtrącanie się w jego sprawy i może nie lubił także tego, by Han wydawał mu rozkazy. Ale to była tylko taka możliwość. Niezależnie od tego, czy mu się to podoba, czy też nie, zrobi to, co mu kazano, albo znajdzie się przed sądem dyscyplinarnym.

Porucznik zasalutował i odszedł. Chen odprowadził go wzrokiem, a potem zabrał się do pracy. Być może nie było tam nic ciekawego, z drugiej jednak strony, może jednak znajdzie pośród tych śmieci coś, co wyjaśni, jak Plik został przemycony na zewnątrz. Jedna bowiem rzecz była całkowicie pewna — został przemycony.

Przez jakiś czas przebierał w stosach śmieci, pracując metodycznie i sprawdzając każdą rzecz przed odłożeniem jej na bok. Początkowo nie widział tam nic ciekawego, ale w pewnej chwili roześmiał się, trafiwszy na coś, co rozpoznał.

— Znalazł pan coś, majorze Kao?

Chen odwrócił się do połowy i spojrzał na nowo przybyłego. Widząc, że jest to kapitan Johnson, wstał i pokazał mu to, co wydobył spod stosu innych przedmiotów.

— Próbowałem zamówić coś takiego dla mojego syna.

Czekaliśmy trzy miesiące i nic nie otrzymaliśmy. A tu, proszę,

jest. Dokładnie to, czego potrzebowaliśmy. Zapewne nie dzia

ła. Takie części kosztują dwadzieścia yuanów każda. Nie wyob

rażam sobie, by ktoś mógł to wyrzucić!

Johnson wziął od niego płaskie, czarne pudełeczko i zaczął się mu przyglądać, obracając w dłoniach. W końcu wzruszył ramionami i oddał je Chenowi.

— Co to jest?

— To pudełko rezonansowe. Pochodzi ze szkicownika, wie pan, jednej z tych komputerowych maszyn graficznych. Ta część kontroluje elastyczność powierzchni. To najbardziej czuły element maszyny, jak mi powiedziano. Niech pan sobie wyobrazi, że mówią coś takiego dopiero wtedy, gdy to diabels-two się zepsuje i musi pan zamawiać nowe. Gdybym wiedział o tym, zanim kupiłem tę maszynę...

Chen roześmiał się, ważąc w dłoni pudełko. Było w tym wszystkim coś dziwnego, wyglądało ono bowiem na prawie nowe, jakby dopiero co zostało rozpakowane.

Johnson uśmiechnął się.

— Może powinien pan to zatrzymać. Na wszelki wypadek.

I tak nikt nie zauważy, że zniknęło.

Chen pokiwał głową.

— Może tak zrobię. — Następnie, zauważywszy, że kapitan ma pod ręką teczkę z dokumentami operacji, spoważniał i dodał: — Słyszałem, że stracił pan dwóch ludzi.

— To prawda. Jeden z nich był żonaty. Miał dwóch małych synów.

— Przykro mi. — Chen wsadził do kieszeni pudełko rezonansowe i wyciągnąwszy rękę, wziął od kapitana teczkę. — Tak między nami, kapitanie Johnson, jestem tak samo jak pan niezadowolony z tego, że mnie tu przysłano. Nie chcę deptać panu po piętach, ale generał Rheinhardt znajduje się pod wielką presją i żąda szybkiego rozwiązania tej sprawy. Rozumie pan?

Kapitan uśmiechnął się w odpowiedzi.

— Rozumiem, majorze Kao. Będziemy w pełni współpra

cować z panem. Jednakże muszę przyznać, że czuję się zbity

z tropu. Rozebraliśmy cały pokład, aby znaleźć tę paczkę,

i nic. Jeśli chodzi o możliwość przemycenia jej na zewnątrz, to

powiem panu, że przeprowadziliśmy rewizje osobiste wszyst

kich, którzy wchodzili tu lub wychodzili. Listę nazwisk ma pan

w teczce. Było tam kilku drobnych kryminalistów, ale poza

tym nic. Kompletne zero.

Chen studiował przez chwilę listę, przeskakując wzrokiem to na jej koniec, to wracając na początek, po czym ponownie spojrzał na Johnsona.

— Jest pan pewny, że to wszyscy? Czy naprawdę nie było

nikogo innego?

Johnson zawahał się.

— No cóż...

Chen westchnął zirytowany.

— Kto to był? Wyższy urzędnik? Ktoś z innego oddziału

Służby Bezpieczeństwa? Kto?

— Dziewczyna. A właściwie nazwałbym ją młodą kobietą.

Chen popatrzył ze zdumieniem.

— Czy to znaczy, że pozwolił pan wyjść komuś ze strefy

o najwyższym stopniu zabezpieczenia, nie przeszukawszy go

przedtem?

218

219

— To były wyjątkowe okoliczności, panie majorze. A poza tym ona nie była kimś podejrzanym.

— Kuan Yin!W tego typu operacji wszyscy są podejrzani!

— Nie rozumie pan, panie majorze. To była córka młodszego ministra. I to nie byle jakiego młodszego ministra. To była córka Shang Mu.

— Shang Mu? Ma pan na myśli tego Shang Mu? Johnson skinął głową.

— Aha...

— A więc pan rozumie?

— Jest pan tego całkowicie pewny, że to była ona?

— Absolutnie, panie majorze. Dwóch moich ludzi odprowadziło ją do domu.

— Rozumiem. — Chen rozważał to przez chwilę. Kapitan prawdopodobnie miał rację. Córka Shang Mu była ostatnią osobą, która mogłaby wplątać się w coś takiego. On także, będąc na miejscu Johnsona, nie zaryzykowałby obrażenia młodszego ministra przez poddanie jego córki rewizji osobistej, chyba że byłoby to naprawdę konieczne. Mimo to...

— Czy widział ją ktoś oprócz pana?

— Mój porucznik... Aha, i młody żołnierz. To on przyprowadził ją do bariery przy wejściu do wind.

— Żołnierz... czy jest on teraz na służbie?

— Nie, ale mogę kazać go tu sprowadzić, jeśli pan chce. Ma swoją kwaterę na tym pokładzie. To zajmie tylko chwilkę.

— Dobrze. Proszę to zrobić. Porozmawiam z nim tutaj, a tymczasem... — Chen odwrócił się, wskazując wielkie stosy najrozmaitszych przedmiotów, które zostały mu jeszcze do sprawdzenia.

— Powodzenia — powiedział z uśmiechem kapitan Johnson. — Mam nadzieję, że pan coś znajdzie.

Kiedy kapitan odszedł, w progu pojawił się porucznik z tacą w rękach.

— Pańska eh'a, majorze Kao.

Chen uśmiechnął się z zadowoleniem.

— Wspaniale! — Zerknął na czasomierz wszczepiony w je

go nadgarstek. Było dziesięć po czwartej. — Proszę to po

stawić tutaj. I dziękuję, poruczniku. Jestem panu bardzo

wdzięczny.

Kiedy ponownie został sam, podniósł pokrywkę z chunga i zbliżył doń nos. Aromat eh 'a poprawił mu nastrój. To było właśnie to, czego teraz potrzebował.

Przykucnął przy najbliższym stosie i zaczął przyglądać się odkrytej warstwie. Początkowo widział w tym tylko niechciane odpady z typowego pokładu, później jednak z rosnącym zainteresowaniem, zaczął wybierać ze sterty różne przedmioty.

Kiedy przyszedł młody żołnierz, Chen siedział na jednym z niższych stosów z chungiem na kolanach. Obok niego leżała plastykowa torebka wypełniona polakierowanymi na czarno częściami komputerowymi.

Żołnierz zatrzymał się tuż za drzwiami i stanął na baczność, pochyliwszy przy tym głowę.

— Szeregowy Lauer, panie majorze. Powiedziano mi, że chce pan ze mną porozmawiać.

— Tak jest, Lauer. Rozluźnij się, chłopcze. Chcę ci tylko zadać kilka pytań, to wszystko. Chodzi o tę młodą kobietę, której wczoraj pomogłeś. O ile rozumiem, uchroniłeś ją przed niebezpieczeństwem.

— Tak jest, panie majorze.

Chen pociągnął tęgi łyk z chunga, a następnie znowu spojrzał na żołnierza. Był jeszcze chłopcem. Miał siedemnaście, najwyżej osiemnaście lat. Tylko trzy lata więcej niż jego syn, Jyan.

— Rozluźnij się, Lauer, proszę... — Uśmiechnął się, próbując uspokoić młodego mężczyznę. — Chcę tylko wiedzieć, co robiłeś i co widziałeś. Nic ci nie grozi. Och, wiem, co myślisz. Myślisz, że ponieważ należę do służb specjalnych, to chcę cię na czymś przyłapać. To nieprawda. Nie zrobiłeś nic złego. Pomogłeś tylko młodej kobiecie, która znalazła się na nie swoim poziomie. Zauważyłeś, że grozi jej niebezpieczeństwo i postanowiłeś ją chronić, prawda?

— Tak jest, panie majorze.

— No cóż, to godne pochwały. — Chen wyciągnął rękę z chungiem, oferując go młodemu mężczyźnie i zmuszając go w ten sposób, by podszedł bliżej.

— A więc, kiedy zobaczyłeś ją po raz pierwszy?

Żołnierz oddał mu chung i wytarł usta.

— Stała na korytarzu, niedaleko od naszego posterunku.

Obserwowała hua pen, opowiadacza, i szkicowała to, co wi

działa...

220

221

— Szkicowała?

— Tak jest, panie majorze. Wie pan, na jednym z tych skomputeryzowanych szkicowników. Pomyślałem sobie, że to dziwne. Łatwo było zauważyć, że ona jest... że nie jest z tego poziomu. Jej ubranie, fryzura. Od razu to zauważyłem.

— Co?

Młody mężczyzna uśmiechnął się i przez chwilę patrzył gdzieś w przestrzeń, wspominając.

— Że to Pierwszy Poziom. To właśnie sobie powiedziałem.

Ona jest z Pierwszego Poziomu.

Chen spojrzał na młodzieńca, zaskoczony czcią brzmiącą w jego głosie i tęsknotą widoczną w jego oczach. Postawił chung na podłodze i zapytał:

— Co widziałeś?

— Jej... No cóż, ona.. — Młody żołnierz pokręcił głową, a na jego twarzy pojawił się nagle rumieniec. — Nie wiem, jak to powiedzieć, panie majorze. Chodzi o to, co czułem, kiedy na nią patrzyłem. Ona była taka skupiona, taka... na miejscu.

Chen spuścił wzrok. Wiedział już wszystko. Wszystko, co było potrzebne, z wyjątkiem powodu.

— W porządku — powiedział łagodnie. — To wszystko, czego potrzebowałem. Możesz teraz odejść, Lauer. I dziękuję...

— Tak jest, panie majorze. — Młody żołnierz stanął na baczność i wycofał się.

Chen wziął głęboki oddech, po czym podniósłszy z podłogi plastykową torbę, wstał i przeciągnął się. Było jeszcze zbyt wcześnie, by pójść porozmawiać z dziewczyną. Zje najpierw śniadanie, da sobie jeszcze kilka godzin i złoży jej wizytę. A co potem? Dotknął językiem górnych zębów i potrząsnął głową. A potem wykona swoją robotę. W końcu generał Rheinhardt żąda rezultatów.

* * *

Wielkie drzwi otworzyły się i Shang Mu zobaczył swego pana, Pierwszego Smoka, który wycofywał się tyłem z komnaty audiencyjnej z pochyloną w niskim ukłonie głową. Podobnie jak on, Shang Mu został wyrwany z łóżka przed świtem

i jeszcze w ciemnościach przywieziony tu, do pałacu Tsu Ma na wybrzeżu Morza Kaspijskiego.

Kiedy drzwi zatrzasnęły się z głuchym hukiem, Pierwszy Smok odwrócił się. Jego twarz była jak ściana, zupełnie bez wyrazu. Kiedy minął Shang Mu, ten ruszył za nim w milczeniu, wiedząc już ze sztywności, z jaką poruszał się ten wielki człowiek, że audiencja nie wypadła dobrze.

Tsu Ma był przebiegły. Bardzo przebiegły. Sprowadził ich osobno, nie dając im czasu na konsultację i przygotowanie się do spotkania. Co więcej, nie czekając na to, aż Pierwszy Smok wykona swój ruch, przejął inicjatywę i dzięki temu uzyskał przewagę. Podobnie jak w grze wei chi, zmuszeni zostali do obrony.

Krążownik Pierwszego Smoka czekał na lądowisku przed pałacem. Straż honorowa ustawiła się po obu stronach szerokiej drogi prowadzącej od budynku do statku. W rękach żołnierzy płonęły pochodnie, rozpraszając mrok wczesnego ranka. Shang Mu podążył śladem swego pana między pochodniami i dalej, do wnętrza krążownika. Kiedy drzwi zamknęły się z sykiem i zagrzmiały silniki, stanął z boku, patrząc, jak Pierwszy Smok sadowi się w swoim wielkim fotelu, otoczony przez krzątających się wokół niego służących.

— On wie — zwrócił się Pierwszy Smok do swego młod

szego ministra, przekrzykując ryk silników.

Służący — głuchoniemi wychowani w domu Pierwszego Smoka — dalej zajmowali się wielkim człowiekiem, nieświadomi tego, co mówi.

— Co wie? — zapytał Shang Mu zmrożony myślą, że ich

plany mogą być znane Siedmiu.

Jego pan spojrzał w bok, ciągle panując nad szarpiącym nim gniewem.

— Zostaliśmy ostrzeżeni. Co więcej, będziemy obserwowani niczym zwykli kryminaliści.

— Obserwowani? — Shang Mu otworzył usta ze zdziwienia. — Nie rozumiem, / Lungu. Obserwować Tysiąc Oczu... to coś nie do pomyślenia!

— A jednak tak będzie. To zadanie otrzymał specjalny oddział Karra, jego shen t'se. Wygląda na to, że to oni mają obserwować Obserwatorów. Trzymać na oku samo Wielkie Oko.

222

223

Pod pozorną ironią tych słów krył się szalony gniew, co nie uszło uwagi Shang Mu. W jego głowie rozszalała się burza chaotycznych myśli.

— Czy powiedział dlaczego, panie?

Pierwszy Smok położył głowę na oparciu fotela. Służący zdjął mu perukę i zaczął wmasowywać balsam w skórę jego gładko ogolonej głowy.

— Powiedział o pogłoskach, które dotarły do niego. Pogłoskach mówiących o korupcji i złym zarządzaniu. Nie na najwyższych szczeblach, oczywiście. Nie, Tsu Ma jest zbyt sprytny, by oskarżyć samą radę. Ale uważa, że najlepiej będzie, jeśli jakieś niezależne ciało zbada te plotki, zwłaszcza w świetle nowych regulacji.

— Nowych regulacji, / Lungul Jakich nowych regulacji?

— Cięć... — Pierwszy Smok odprawił gestem ręki służącego i dał sygnał Shang Mu, by usiadł naprzeciw niego.

— Jest jeszcze więcej — ciągnął, pochyliwszy się ku Shang Mu, gdy statek zaczął się powoli wznosić. — Wygląda na to, że musimy dostarczyć ludziom Karra kopie naszych wszystkich dokumentów.

Shang Mu popatrzył na swego pana kompletnie osłupiały ze zdumienia.

— Ależ to jest oburzające, / Lungul Przecież, kiedy utwo

rzono nasze wielkie Ministerstwo...

Pierwszy Smok podniósł rękę.

— Wiem, Shang Mu. W gruncie rzeczy jest to zerwanie

odwiecznej umowy istniejącej między Siedmiu a Ministers

twem. Och, z formalnego punktu widzenia Siedmiu mają

prawo robić to, co uznają za stosowne, ale w praktyce... —

Wyprostował się i zacisnął lewą dłoń w prawej. — No cóż...

jeśli nawet mieliśmy przedtem jakieś wątpliwości, teraz ich nie

mamy, prawda? Mają zamiar nas złamać, Shang Mu. Znisz

czyć ostatnią barierę chroniącą Chung Kuo przed totalaną

anarchią. Ale my nie możemy im na to pozwolić... i nie

pozwolimy.

Rozłożył szeroko ręce i rozczapierzył palce dłoni, uspokajając się w ten sposób, po czym odwrócił się w swoim fotelu i wezwał stewarda.

Steward podszedł, ukłonił się i czekał, utkwiwszy wzrok w palcach Pierwszego Smoka. Shang Mu przyglądał się, jak

wielki człowiek przekazuje instrukcje w języku migowym i na koniec odprawia służącego. Jak wszystko inne w Pierwszym Smoku, ta jego umiejętność robiła na nim wielkie wrażenie. Jeśli pojedynczy człowiek mógł sobą wyrażać wielką zasadę Shen Chung — Ostrożności — to był nim jego pan. Sytuacja zatem musiała rzeczywiście wyglądać bardzo źle, jeśli taki szlachetny, taki prawy człowiek w ogóle dopuścił do siebie myśl o rozpoczęciu wojny z własnymi władcami.

Shang Mu opuścił wzrok, czując, że ogarnia go chłód. Wojna. Pojął to już ostatniej nocy, kiedy przeglądał dokumenty. I chociaż myśl o tym przerażała go, jakaś bardziej racjonalna, zimna część jego umysłu rozumiała jej potrzebę i nie widziała żadnej innej możliwości. Aby dobrze służyć, słudzy muszą stać się panami.

Uniósłszy wzrok, zauważył, że wielki człowiek przygląda mu się z taką miną, jakby dobrze wiedział, o czym on myśli.

— Gdzie teraz lecimy? — zapytał, czując, że między nim a jego panem powstaje w tej chwili jakaś szczególna więź.

— Do Yu Shu — odpowiedział Pierwszy Smok. — Na spotkanie z naszym przyjacielem An Shengiem. Ale nie bezpośrednio. Począwszy od teraz, nic już nie będziemy robić bezpośrednio. Chyba że będziemy musieli.

* * *

Malutki hologram migotał jasno w przyciemnionym pokoju, a dym z pałeczki kadzidła przenikał przez obraz. W jego słabym, niebieskawym świetle klęcząca nieruchomo dziewczyna wyglądała jak olbrzymi posąg. Głowę pochyliła w pełnym szacunku ukłonie, ręce złożyła na kolanach i słuchała słów widmowej postaci.

— Czy jesteś pewna, że jest to najlepsze rozwiązanie, Shang

Han-A? — zapytał hologram, pochyliwszy się nieco do przodu

i głaszcząc ręką długą, białą, zaplecioną w warkoczyki brodę,

która spływała mu prawie do pasa. — Czy nie ma jakiegoś

innego sposobu, by zasypać tę przepaść, która między wami

powstała?

Hannah milczała przez chwilę, rozważając to, co powiedział jej prapradziadek, Shang Chu, po czym odpowiedziała:

— Sądzę, że nie, czcigodny prapradziadku. Moja macocha

224

225

bardzo często źle się czuje i to sprawia, że jest... drażliwa, jeśli można to tak ująć. Jeśli chodzi o mnie, jestem młoda i czasami zbyt porywcza. Wiem, że to moja wada, ale taka, którą czas wyleczy. Jednakże jeśli tu zostanę dłużej, stosunki między mną a moją macochą z całą pewnością pogorszą się, a tego bym naprawdę nie chciała. Jeśli odejdę, zniknie także źródło jej irytacji. Jej zdrowie polepszy się i obie będziemy szczęśliwsze. A to będzie także dobre dla mojego ojca, prawda? Lepiej mieć dwa szczęśliwe domy zamiast jednego nieszczęśliwego.

— To rzeczywiście prawda. — Hologram uśmiechnął się do

niej. — Jestem zadowolony z ciebie, Shang Han-A. Twoja

troska o szczęście ojca jest godna pochwały. Kiedy następny

raz będzie się mnie radził, powiemu mu, co myślisz o tej

sprawie. Chwilowo jednak najlepiej zrobisz, nie rozmawiając

z nim na ten temat. Twój ojciec ma bardzo dużo na głowie. To

są dla niego trudne czasy. Powinnaś zrobić wszystko, co

możesz, aby w ciągu najbliższych dni nie przysparzać mu

dodatkowych trosk.

— Rozumiem prapradziadku i zrobię, co w mojej mocy.

Hannah ukłoniła się, po czym pochyliwszy się nieco do

przodu, dotknęła lekko palcami płytki znajdującej się przed hologramem. Obraz natychmiast zniknął, ustępując miejsca czerwonemu punkcikowi rozżarzonej końcówki pałeczki kadzidła.

Rozległ się trzask zapalonej zapałki i mrok komnaty rozjaśnił nagły błysk światła. Druga pałeczka zapachowa została umieszczona na ołtarzu, w malutkim, srebrnym uchwycie tuż obok pierwszej. Klęcząca dziewczyna wymamrotała krótką modlitwę i musnęła palcami drugą płytkę. Kiedy to zrobiła, pojawił się następny hologram. Był to mężczyzna znacznie niższy i bardziej krępy od pierwszego, z ciemniejszą i gęstszą brodą.

— Pozdrowienia, czcigodny dziadku — powiedziała Han

nah, pochylając z szacunkiem głowę. — Mam nadzieję, że

czujesz się dobrze.

Hologram uniósł głowę i odpowiedział krótkim śmiechem.

— Tak dobrze, jak może się czuć umarlak, młoda Hannah.

Skryta w ciemnościach Hannah uśmiechnęła się. Hologramy

zostały zaprogramowane przez żyjących ludzi tak, aby oddawały te cechy ich osobowości, które chcieli zachować dla

potomności. Zazwyczaj efektem tego były sztywne, jednowymiarowe portrety własne, które uwypuklały wszystkie zalety i cnoty przedstawianych postaci, przy równoczesnym odrzuceniu tego, co mogłoby zostać uznane za „niewłaściwe" przez przyszłe pokolenia. Jednakże jej dziadek, Shang Wen Shao, był inny. Zawsze głosił, że mężczyzna składa się z najrozmaitszych przeciwieństw — jest jednocześnie głupcem i mędrcem, ojcem i kochankiem, samochwałą i tchórzem, dobrym przyjacielem i zawziętym wrogiem — i zaprogramował swój hologram tak, aby ukazywał te różne aspekty ludzkiej natury. Ze wszystkich rodzinnych hologramów Hannah ten lubiła najbardziej i radziła się go zawsze, gdy miała jakieś problemy osobiste, gdyż wiedziała, że dziadek Wen Shao nie będzie prawił jej pustych komunałów, ale da radę wynikającą z jego własnych, licznych doświadczeń. Sześć żon, cztery konkubiny i kilka tuzinów kochanek uczyniło go wielkim znawcą tak światowego życia, jak i samych kobiet. I chociaż był prawdziwym nieudacznikiem w interesach i stracił większą część finansowego imperium, które jego ojciec zbudował z niczego, w oczach Hannah był znacznie lepszym człowiekiem od niego — tę opinię starannie ukrywała przed własnym ojcem.

— O co chodzi, Hannah? Czy ta jędza, twoja macocha,

znowu sprawia ci kłopoty? A może tym razem chodzi o coś

innego?

Hannah schyliła się nieco niżej.

— Przejrzałeś mnie, mój czcigodny dziadku.

Hologram odpowiedział wybuchem rubasznego śmiechu

i waleniem się w piersi.

— Powiedziałbym raczej, że chodzi o coś zupełnie przeciw

nego. Że to ty jesteś w stanie przejrzeć mnie w każdej chwili na

wskroś!

Hannah znowu uśmiechnęła się do siebie. Słyszała te jego żarty przynajmniej tysiąc razy, ale może właśnie dlatego miała wrażenie, że rozmawia z kimś naprawdę bliskim.

— W oczach bogów jesteśmy tylko przelotną mgiełką, dziadku.

— Tak... ale bądź konkretna, Hannah, i streszczaj się. Muszę się odlać.

Hannah ukłoniła się ponownie, żałując nie po raz pierwszy, że nie miała okazji poznać swego dziadka. Musiał być nie-

226

227

zwykłym typem. Hannah mogła sobie wyobrazić jak jej ojca — ulepionego na obraz i podobieństwo purytańskiego pra-pradziadka Chu — musiało razić zachowanie własnego ojca. Oczami wyobraźni widziała go, jak się krzywi, słysząc wulgarne odzywki starego człowieka, mimo że jednocześnie, wiedziony synowskim posłuszeństwem, kłania się przed nim. I nie chodziło tu o to, że jej ojciec nie miał poczucia humoru. Po prostu brakowało mu spontaniczności starca, nie miał jego otwartej, szczerej natury. Wahała się jeszcze przez chwilę, po czym zapytała:

— Czy mogę ci zaufać, dziadku?

Wen Shao odchylił się do tyłu, aby móc lepiej się jej przyjrzeć.

— A cóż to za dziwne pytanie, moja panienko? Chyba najdziwniejsze ze wszystkich, jakie kiedykolwiek mi zadałaś. Czy możesz mi zaufać? Hmmm... — Podrapał się po brodzie. — No cóż, naprawdę nie wiem. Gdybyś była moją żoną, musiałbym odpowiedzieć przecząco. Ale tu chyba nie chodzi o coś takiego, prawda?

— Nie, dziadku.

— A więc mów. Nie powtórzę ani słowa, nawet gdyby jakiś sprytny, młody programista zaczął grzebać w moich obwodach!

Uśmiechnęła się.

— Pozwól, że cię o coś zapytam. Gdybyś znał tajemnicę,

wielką tajemnicę, tak wielką, że dotyczy wszystkich ludzi

i odciska się swym piętnem na wszystkim, co ci ludzie robią, to

jak byś postąpił? Czy zachowałbyś ją dla siebie, czy też

upowszechnił?

Wen Shao zmrużył oczy. Spojrzał badawczo na swoją wnuczkę, a na jego szerokiej twarzy Hung Mao pojawił się tajemniczy wyraz, jakby przez chwilę naśladował tego Han, którego nazwisko przed ponad wiekiem przyjął jego dziadek.

— To wielka tajemnica — powiedział w końcu i pokręcił głową, wydmuchując nosem powietrze. — W rzeczywistości wygląda mi to na jedną z takich tajemnic, które z takim zamiłowaniem kolekcjonuje twój ojciec, czyż nie? Czy znowu grzebałaś w jego rzeczach, Hannah?

— Nie, dziadku.

— Ale to się wiąże z pracą twojego ojca, prawda?

— Tak, dziadku.

— Aha... — Cmoknął wargami, a następnie niespodziewanie usiadł, krzyżując pod sobą nogi. — No cóż, wiesz, co myślę o pracy twojego ojca. Nigdy mi się to nie podobało. Żałuję teraz, że zapłaciłem za jego edukację. To taka strata, gdy ktoś poświęca całe życie na coś tak... małostkowego.

— Małostkowego, dziadku? Przecież to, co on robi, jest ogromnie ważne.

Wen Shao roześmiał się.

—Tak uważasz? A czego uczy nas Tao? Że wszystko jest swoim przeciwieństwem. Że to, co wydaje się być największe, jest w istocie najmniejsze. Jak powiedział Chuang Tzu, nie ma na świecie niczego większego od koniuszka jesiennego włosa, a góra T'ai jest malutka.

— Być może, dziadku, jednakże wciąż jeszcze nie odpowiedziałeś na moje pytanie.

— Czyżby? — Wen Shao roześmiał się, po czym pochylił się i pociągnął powietrze koło swojej lewej stopy, jakby wyrywał źdźbło trawy. — A ja myślałem, że to zrobiłem.

Także zaczęła się śmiać, widząc, jak żuje to wyimaginowane źdźbło.

— Może tylko tak ci się wydawało.

— Tak... zapewne tak było.

— Dziadku?

Przestał żuć i uśmiechnął się.

— Chcesz usłyszeć jasną odpowiedź, tak?

— Tym razem bardzo byłabym za to wdzięczna.

Wzruszył ramionami.

— W porządku. Ale nie spodoba ci się to, cp powiem. Radzę ci zapomnieć o swojej wielkiej tajemnicy. Przyniesie ci ona tylko nieszczęście. Tobie i temu porządnisiowi, którego nazywasz ojcem.

— Twojemu synowi — przypomniała mu.

— Tak by wynikało z wykresów genetycznych... ale odsunąwszy to na bok, mówię serio, moja panno. Niech inni martwią się tą tajemnicą. Dlaczego to ciebie ma dręczyć bezsenność? Zostaw im tę przyjemność. Jesteś młodą kobietą, Hannah. Powinnaś spotykać się z młodymi mężczyznami i dobrze się bawić. Po to właśnie żyjemy.

Odwróciła wzrok, pierwszy raz w życiu rozczarowana jego

228

229

odpowiedzią. Z drugiej jednak strony, czego się spodziewała? Że poprze jej szalony plan? Że powie jej, tak, Hannah rób tak dalej i zrujnuj swoje życie? Nie. Wen Shao był sobą, a w jej żyłach płynęło zbyt wiele krwi jej ojca — w zbyt wielkim stopniu była jego córką.

— Jesteś zawiedziona — powiedział, patrząc w górę, a dym z kadzidła sprawił, że jego siedząca postać zdawała się przez chwilę migotać. — Wiem, co chciałaś usłyszeć, dziewczyno, ale zadałaś mi pytanie, a ja ci odpowiedziałem. Rób to, co uważasz za słuszne. Walcz z tym wielkim światem poziomów, jeśli musisz. Ale nie każ mi mówić, że masz rację. — Uśmiechnął się. — Prawdę powiedziawszy, jeśli chcesz wiedzieć, uważam, że szaleństwem jest nawet rozważanie takiego pomysłu. Ale szanuję twoje szaleństwo. To cecha godna podziwu —chciałoby się, aby choć w niewielkim stopniu charakteryzowała twojego ojca. Ale uważaj, moja mała Hannah. Świat jest bezwzględny. To mechanizm, który przeżuwa ludzi i wypluwa ich resztki. I tylko tacy głupcy, jak ja, potrafią przetrwać.

— Nie jesteś żadnym głupcem, dziadku.

— Tak. Może nie. W każdym razie nie w ogólnym znaczeniu tego słowa, jednakże w młodości byłem dość głupi. Na tyle głupi, by myśleć, że świat mógłby być lepszy.

— Ty, czcigodny dziadku? Nigdy bym nie pomyślała!

Roześmiał się.

— Tak, znam swoją reputację. Stary kozioł, tak mnie nazywali. Pijak, mówili, i rozpustnik. Ale nie zawsze tak było, moja droga. To świat mnie takim zrobił. Świat i słodki zapach kobiecej skóry...

— Dziadku!

— Przepraszam... — Mała postać wstała, ocierając dłoń o dłoń. — Teraz jednak naprawdę muszę już znikać. Nawet duchy muszą trochę odpocząć, prawda?

Uśmiechnęła się i pochyliła głowę z szacunkiem.

— A więc śpij dobrze, dziadku. Dziękuję ci. Byłeś bardzo pomocny.

— Czyżby? — Także uśmiechnął się. — To zmienia postać rzeczy. Może jest jeszcze dla mnie jakaś nadzieja.

— Może...

Pochyliła się i musnęła palcami płytkę. Postać jej dziadka zamigotała i zniknęła. Hannah wpatrywała się jeszcze przez

chwilę w pustą przestrzeń, po czym usiadła na piętach i zadumała się.

On miał oczywiście rację. Nawet samo myślenie o wmieszaniu się w te sprawy było czystym szaleństwem. Najlepiej zrobiłaby, wrzucając Plik do pieca, ale z jakichś względów nie porafiła się na to zdobyć. Coś ją powstrzymywało. Jakaś przekora tkwiąca głęboko w jej naturze.

— Nu Shi! Nu Shi!

Hannah odwróciła się i zauważyła swoją amah, która wyraźnie podniecona stała na progu drzwi.

— O co chodzi, Wei?

— Przyszedł żołnierz, panienko — odpowiedziała młoda służka, nisko się przy tym kłaniając. — Major Służby Bezpieczeństwa.

Hannah wstała.

— Chcesz powiedzieć, że przyszedł do mojego ojca, prawda?

— Nie, panienko. Do ciebie. Rozmawia właśnie z twoją macochą...

— Z moją macochą! Och, bogowie! — Hannah podciągnęła swoje jedwabie i minąwszy młodą dziewczynę, wypadła z pokoju. Biegnąc boso po wyłożonym płytkami korytarzu, gorączkowo rozmyślała.

Przyszedł major... Ale co to może oznaczać? Czy została już zdemaskowana? Czy też jest to po prostu grzecznościowa wizyta, mająca na celu sprawdzenie, czy doszła już do siebie po dramatycznych przeżyciach z poprzedniego dnia? Kiedy zbliżyła się do wielkich, podwójnych drzwi apartamentu macochy, Huang Hui, zwolniła, starając się uspokoić. Wszystko jest w porządku. Musi być. Ponieważ gdyby było inaczej, chcieliby zobaczyć się z jej ojcem. Tak właśnie działają. I to nie zwykły major przyszedłby w tej sprawie, ale sam generał Rheinhardt.

Wzięła głęboki oddech i dała znak czekającym służącym, by otworzyli drzwi.

W środku, w wielkim fotelu wyłożonym poduszkami tak wysoko, że można było odnieść wrażenie, iż jest to duże łóżko postawione na jednym boku, siedziała jej macocha, Chi Huang Hui, otulona w kokon czerwonego jedwabiu. Jej blada twarz zwrócona była w stronę stojącego tyłem do Hannah majora.

230

231

Niebieski mundur żołnierza tak ciasno opinał jego potężne ciało, że zdawało się, iż za chwilę pęknie, a z ramienia zwisała mu czarna, skórzana torba tego samego typu, co torby używane przez posłańców jej ojca. Kiedy się odwrócił, Hannah drgnęła ze zdumienia. To był Han.

Huang Hui spojrzała na nią i uśmiechnęła się ze znużeniem.

— Han-A... Cieszę się, że przyszłaś. Właśnie miałam posłać

po ciebie. To jest major Kao ze Służby Bezpieczeństwa...

Major pochylił energicznie swoją gładko ogoloną głowę i wyprostował się. Miał wygląd bardzo przeciętnego człowieka o topornych, prawie niewykształconych rysach twarzy. Jego nos był trochę za duży, podobnie jak i uszy, ale zarys ust wskazywał na silny charakter, a oczy...

— Majorze Kao — odezwała się Hannah i ukłoniwszy się

najpierw swojej macosze, stanęła naprzeciw niego. — Powie

dziano mi, że chce się pan ze mną zobaczyć.

Uśmiechnął się do niej. Nie bezczelnie, jak to robili niektórzy młodzi oficerowie, ale tak, jak uśmiechał się do niej jej własny ojciec. To, a także jakaś dziwna uczciwość, którą zauważyła w jego oczach, sprawiło, że na chwilę odwróciła wzrok, zakłopotana.

— Chciałbym zadać pani kilka pytań — powiedział spokojnie. — To znaczy, jeśli nie ma pani nic przeciwko temu, Nu Shih Shang. Chodzi o wczorajsze wydarzenia. O ile rozumiem, nie było wtedy czasu i kapitan bardziej troszczył się o zapewnienie pani bezpieczeństwa, niż o przestrzeganie procedur służbowych. Jednakże bardzo by nam pomogło, gdyby złożyła pani proste oświadczenie o tym, co pani widziała.

— Bezpieczeństwo?... Oświadczenie?... —Macocha Hannah uniosła się nieco i pochyliła do przodu, a na jej twarzy pojawił się wyraz podejrzliwości. — Han-A... w co ty się wmieszałaś?

Miała zamiar odpowiedzieć, ale major ją wyprzedził.

— Och, to nic takiego, madame Shang. Zdarzył się wypadek. Pani córka przypadkiem znalazła się w pobliżu. Moje pytania, jak już powiedziałem, są zwykłą formalnością.

— Wypadek? Jaki wypadek?

Tym razem Hannah postarała się być pierwsza.

— Tam był kryminalista, macocho Huang... rewoluc

jonista! Oddział żołnierzy majora ścigał go po korytarzach

i w końcu osaczył, ale on stawiał opór i musieli go zastrzelić. Wszędzie było pełno krwi...

Huang Hui opadła z powrotem na poduszki, a na jej twarzy pojawił się wyraz szczerego przerażenia.

— Aiyal — wymruczała, wachlując się z energią, która

była dość zaskakująca u kogoś tak wyraźnie schorowanego.

Kiedy Hannah spojrzała na majora, w jej oczach był dziwny blask.

— A więc... proszę za mną, majorze Kao. Każę służącemu,

by przyniósł nam eh 'a. Czy jadł pan już śniadanie?

Major zawahał się.

— Tak, ja... zjadłem coś wcześniej. Ja... —W tym momen

cie, jakby przypomniawszy sobie o dobrych manierach, od

wrócił się i złożył niski ukłon Huang Hui. — Madame Shang,

to było bardzo uprzejme z pani strony, że zgodziła się pani

mnie przyjąć. Proszę przekazać wyrazy szacunku pani mężowi,

młodszemu ministrowi. Pozwolę sobie także wyrazić nadzieję,

że pani zdrowie się poprawi. Tymczasem jednak, jeśli pani

wybaczy...

Na twarzy Huang Hui pojawił się blady uśmiech.

— Majorze Kao...

Kao Chen odwrócił się i popatrzył na dziewczynę, która uśmiechnęła się i ruszyła w stronę wyjścia. Podążył za nią, ale dotarłszy do drzwi, zatrzymał się i spojrzał do tyłu. Schorowana, blada kobieta leżała na swoim wielkim, odwróconym na bok łożu z czerwonych poduszek. Teraz, kiedy widzowie odeszli, można było odnieść wrażenie, że Huang Hui zapadła się w sobie, a z jej kruchego ciała zniknęły resztki śladów życia. Dwaj służący, którzy pospieszyli do niej, zaraz gdy została sama, krzątali się w milczeniu przy fotelu, poprawiając poduszki i jedwabie.

Chen patrzył na to jeszcze przez chwilę, po czym zadrżawszy lekko, wyszedł na korytarz i dołączył do czekającej na niego dziewczyny.

A więc? — zapytała, zwracając się twarzą do niego. Chen rozejrzał się wokół. Wszędzie, gdzie by nie spojrzał, widział oznaki luksusu, o którym nigdy nawet nie mógł ma-

232

233

rzyć. Lewą i tylną ścianę przesłaniały półki wypełnione oprawionymi w skórę, starymi książkami, których zapach czuł nawet w miejscu, w którym stał. W prawym narożniku stało wielkie, drewniane biurko podobne do tego, które widział w gabinecie Rheinhardta. Obok niego znajdowała się wielka, oszklona szafa, zawierająca całą masę małych, egzotycznie wyglądających przedmiotów, z których rozpoznał tylko kilka. Za nią, w gablotce na ścianie, wisiał jakiś sztandar. Był cały biały, z krwistoczerwonym krzyżem w środku. Resztę ściany wypełniały szkice i obrazy najróżniejszych rozmiarów przedstawiające sceny życia z poziomów. Chen przyglądał im się przez chwilę, po czym spojrzał w dół. Pod stopami miał gruby, gęsto utkany dywan, którym można by pokryć trzy pokoje w jego własnym apartamencie, a po jego prawej stronie, kilka ch'i od miejsca, w którym stał...

— Majorze Kao?

Uniósł gwałtownie głowę i spojrzał w oczy tej młodej kobiety. Patrzące zdecydowanie, piwne oczy, które mogłyby być Han.

— Proszę o wybaczenie — zaczaj — ale czy możemy tu

być? Pani ojciec...

Uśmiechnęła się ujmująco.

— Źle pan zrozumiał, majorze Kao. To jest mój gabinet, a nie mojego ojca.

— Aha... — Chen zarumienił się. Miał wrażenie, że każdym gestem zdradza swój brak ogłady. Prawdą było, że spotykał przedtem wielkich tego świata i ich rodziny, nigdy jednak nie był jeszcze w środku żadnej z ich rezydencji. Zawsze było to zadaniem kogoś innego, kogoś ważniejszego i mniej Han niż on. Tym razem jednak postanowił, że nie pozwoli odebrać sobie tej sprawy.

Rozglądał się jeszcze przez chwilę wokół siebie, po czym lekko zakłopotany wskazał wielką kulę, która przykuła jego uwagę.

— Przepraszam za ciekawość, Nu Shi Shang, ale co to jest?

Roześmiała się i podeszła do kuli.

— To tak zwany Kreator Holowizyjny, ale ja wolę mówić,

że to mój Magiczny Teatr. Widzi pan, to jest miniaturowa

scena teatralna, której aktorami są malutkie hologramy. Za

programowano w niej większość ważniejszych sztuk Han,

ale można ją też samemu programować. Można napisać sztukę, stworzyć własne postaci... i robić z nimi, co się chce, naprawdę! Oparła rękę na zakrzywionej powierzchni kuli i wpatrywała się w nią przez chwilę z widoczną przyjemnością, a następnie spojrzała na Chena i uśmiechnęła się.

— Pokazałabym to panu, majorze, ale z pewnością jest pan bardzo zajęty, nieprawdaż?

— Rzeczywiście... — W swym młodzieńczym entuzjazmie tak bardzo przypominała mu własną córkę, że nie potrafił nie odpowiedzieć jej uśmiechem. — Chodzi o bardzo prostą sprawę, Nu Shi Shang. Ja...

— Hannah — przerwała mu. — Proszę mówić mi po imieniu.

Chen skinął głową.

— Dobrze... Hannah. Potrzebuję jedynie twojego słownego oświadczenia o tym, co stało się wczoraj. Kiedy będę je miał, każę zrobić dwie pisemne kopie, które potem ci przyślemy. Jedną z nich podpiszesz i zwrócisz nam, a drugą zatrzymasz.

— Rozumiem. W takim razie... może podejdziemy do biurka, majorze?

Zawahał się.

— Na imię mam Chen. Ja... — Odwrócił na chwilę wzrok, po czym znowu spojrzał na nią. — Wszystkie te rzeczy... Nigdy nie widziałem czegoś podobnego. One... — Wzruszył ramionami, nie bardzo wiedząc, co miał na myśli.

— To są po prostu rzeczy — powiedziała bezceremonialnie, robiąc miejsce na biurku i przyciągając do niego drugie krzesło. — Mój ojciec zebrał ich dużo w ciągu tylu lat. Jeśli coś mi się podoba, pozwala mi to zatrzymać. — Odwróciła się i spojrzała na niego. — Pochodzą ze wszystkich stron świata. Widzisz, stanowisko ojca...

Chen podniósł rękę, chcąc dać jej do zrozumienia, że rozumie i tak naprawdę nie chce więcej wiedzieć. To, co robiło Ministerstwo Tysiąca Oczu — co ono sankcjonowało — nie powinno go w najmniejszym stopniu interesować.

— Mam kasetę — powiedział, zbliżając się do niej. —Mo

żesz albo sama opowiedzieć wszystko, co widziałaś, albo

odpowiedzieć na moje pytania.

Wskazała mu krzesło, obeszła biurko i usiadła naprzeciw niego.

234

235

— Pytaj, a ja będę odpowiadała. To chyba najlepszy spo

sób, prawda?

Chen kiwnął głową i usiadł, stawiając torbę na podłodze, obok krzesła. Wyjąwszy z kieszeni swej tuniki kasetę, od-pieczętował ją i położył na biurku między nimi. Począwszy od tej chwili wszystko, co powiedzą, zostanie zarejestrowane. Chen popatrzył na swój czasomierz i powiedział:

— Jest piętnasty marca 2212 roku, godzina ósma dwadzieś

cia siedem rano. Nazywam się Kao Chen i jestem majorem

Służby Bezpieczeństwa "Fanga. Znajduję się obecnie w rezy

dencji młodszego ministra Shang Mu i przesłuchuję jego cór

kę, Shang Han-A, w związku z incydentem, do którego doszło

wczoraj na średnich poziomach w strefie Rathenow.

Chen uniósł wzrok znad biurka i spojrzał jej w oczy.

— A więc, Nu Shi Shang, co robiła pani na średnich poziomach Rathenow?

— Chodzę do college'u w Rathenow. Kiedy nie ma zajęć, często zjeżdżam na niższe poziomy. Lubię obserwować to, co tam się dzieje.

— College? — Chen zmarszczył czoło. — A ja myślałem, że ma pani dopiero szesnaście lat?

Uśmiechnęła się.

— Wcześniej skończyłam szkołę średnią, majorze Kao. Gdyby sprawdził pan moje akta osobowe, przeczytałby pan w nich, że jestem w college'u już ponad półtora roku.

— Aha... — Wiedział o college'u. Okazało się, że zabity mężczyzna był absolwentem Rathenow. Wszyscy jego znajomi zostali już aresztowani i byli przesłuchiwani, ale Chen nie pomyślał o tym, by sprawdzić także dziewczynę. Założył, wziąwszy pod uwagę jej wiek, że ciągle jeszcze chodzi do szkoły średniej. Poza tym nie miał zbytniej ochoty wyciągać jej akt z centralnego archiwum, gdyż obawiał się, że Tysiąc Oczu założyło zabezpieczenia na dokumenty dotyczące członków rodzin swych pracowników. Ostatnią rzeczą, jakiej chciał, był konflikt z Ministerstwem.

— Nie znałam go — powiedziała, zanim zdążył odezwać się znowu. — Mam na myśli tego człowieka, który został zabity. Widziałam go wyraźnie, gdy przebiegł obok mnie, ale nie sądzę, bym widziała go kiedykolwiek przedtem. Ale to nie jest zbyt zaskakujące, prawda?

— Nie... — Ale wciąż jeszcze był wytrącony z równowagi wiadomością, że ona uczy się w tym college'u. Poprzednio przyjmował, że to, iż córka młodszego ministra znalazła się akurat w tym miejscu w chwili, gdy osaczono tam człowieka z Plikiem, był czystym przypadkiem. Teraz jednak zaczął się zastanawiać, czy rzeczywiście tak było. A jeśli ona przyszła tam właśnie z tego powodu — by spotkać się z tym mężczyzną i odebrać od niego Plik? W jednej bowiem sprawie nie miał żadnych wątpliwości: ona to miała. Prawdopodobnie tutaj, w swoim apartamencie albo gdzie indziej. Tam, gdzie to schowała w tym krótkim czasie, który miała do dyspozycji.

— Czego pani się uczy w college'u?

— Czy to ważne, majorze Kao?

— Może nie. Jestem po prostu ciekawy. Jeśli chce pani przejść do następnych pytań...

— Nie. W porządku. Studiuję malarstwo. Malarstwo i rzeźbę. Te obrazy i szkice wiszące na ścianie za pana plecami, to moje prace.

Chen odwrócił się i spojrzał na nie jeszcze raz. Widać było, że jej talent zrobił na nim duże wrażenie.

— Pani? Myślałem... — Popatrzył na nią ponownie. —

Jest pani pewna, że nie widziała pani nigdy przedtem tego

mężczyzny?

Uśmiechnęła się.

— Nie, majorze Kao. Widzi pan, obserwowałam hua pen. Szkicowałam go...

— Szkicowała go pani? Ołówkiem na papierze?

— Nie. Używałam szkicownika. Wie pan, jednego z tych komputerowych urządzeń.

— Znam to. Mój syn ma taki sam. On także chce studiować malarstwo.

— Pański syn?

Chen zignorował jej pytanie.

— Proszę posłuchać... czy jest taka możliwość, bym obejrzał pani szkice? To mogłoby nam w jakimś stopniu pomóc.

— Oczywiście — odpowiedziała, wstając. — Myślę, że zostawiłam szkicownik w drugim pokoju. Jeśli zechce pan poczekać sekundę lub dwie...

Patrzył jak wychodzi, spodziewając się, że wróci za chwilę i powie, że nie mogła znaleźć urządzenia albo wymyśli jakieś

236

237

inne wytłumaczenie. Kiedy jednak pojawiła się w drzwiach, miała ze sobą szkicownik. Przeszła przez gabinet i podała mu go.

— Wie pan, jak to się obsługuje?

Chen skinął głową i zaczął manipulować kontrolkami, usiłując przypomnieć sobie, w jaki sposób przywołuje się z pamięci te obrazy, które zostały zapisane jako ostatnie.

— Trudno się je czyści, prawda? — powiedział, rzucając jej przelotne spojrzenie.

— Pomogę panu — odparła, pochylając się nad nim i wystukując instrukcję na płytce dotykowej. —Narysowałam tylko jeden szkic. Zrobiłabym ich więcej, ale nie było czasu. Ledwie zdążyłam skończyć ten jeden, kiedy to wszystko się zdarzyło.

Popatrzył ze zdziwieniem na szkic. Jeśli wyjęła wewnętrzne części z maszyny, nie mogła zachować rysunku, ale on tu był, a porównując go z zapisami zrobionymi przez kamery nadzoru, zauważył, że uchwyciła scenę z hua pen prawie idealnie.

— Jest bardzo dobry — powiedział, oddając jej szkicow

nik. — Może zrobiłaby pani dla nas kopię... do akt sprawy.

Być może znajdziemy na nim coś, co nam pomoże.

Uśmiechnęła się.

— Oczywiście. Wydrukuję jeden i wyślę panu. Aha, i mogę

jeszcze naszkicować tego człowieka, jeśli pan chce. Podobno

mam dobrą pamięć wzrokową.

Przez chwilę zaczął już wątpić w swoją teorię — myślał, że pomylił się — ale jej ostatnie słowa sprawiły, że upewnił się, iż miał rację. Dobra pamięć wzrokowa. A więc było całkiem możliwe, że odtworzyła rysunek z pamięci na drugim, zapasowym szkicowniku, na wypadek, gdyby ktoś taki jak on zadawał jej kłopotliwe pytania.

Spojrzał w dół, na torbę leżącą obok jego krzesła.

— Nie. Nie ma takiej potrzeby. Proszę mi jednak opowie

dzieć, co pani widziała.

Słuchając jej, Chen rozmyślał nad wszystkim, rozważając wszelkie możliwości. Miała Plik. Co do tego nie było żadnych wątpliwości. Wyniosła go z miejsca wydarzeń w pustym wnętrzu swojego szkicownika. Ale dlaczego? Czy rzeczywiście znalazła się tam tylko przez przypadek?

Wydawało się to wielce nieprawdopodobne. Im dłużej o tym

238

myślał, tym większego nabierał przekonania, że była w to wplątana — że znała tego człowieka. Oczywiście można spróbować to sprawdzić, a jeśli wśród zapisów z kamer nadzoru znajdą taki, na którym widać, jak z nim rozmawia, sprawę można będzie udowodnić. W konsekwencji będą mogli przeszukać rezydencję i odnaleźć Plik. Obie te procedury były dość rutynowe i proste. Istniało jednak pytanie, czy on, Kao Chen, naprawdę chciał przeprowadzić którąś z nich.

Nie chodziło tu nawet o fakt, iż jej ojciec był młodszym ministrem w Ministerstwie Tysiąca Oczu i bliskim doradcą samego Pierwszego Smoka, chociaż nie było to coś, nad czym łatwo można było przejść do porządku dziennego. Już więcej miało to wspólnego z jego odczuciami dotyczącymi tej sprawy. Doprowadzenie do aresztowania tej młodej kobiety, skazanie jej na tortury i być może na śmierć tylko za to, że poznała prawdę o ich świecie — czy to było sprawiedliwe i dobre? A może było to, jak coraz częściej ostatnio myślał, jakimś rodzajem zła?

Chen zadrżał w duchu, wspominając, co sam widział w stacji badawczej, do której został skierowany trzy lata temu. Zobaczył, do czego zdolny był system, któremu służył — poznał skalę moralnych nadużyć, które popełniali jego władcy, aby utrzymać świat w ryzach — i to go zmieniło. Och, wciąż służył, to bowiem było wszystko, na czym naprawdę się znał, ale robił to, czując coś w rodzaju odrazy do samego siebie. Równocześnie marzył, by jeśli to będzie możliwe, zrobić coś, nieważne jak małego, co zrównoważy w jakiś sposób to wielkie zło.

Kiedy dotarła do końca swej opowieści, ukłonił się lekko i podjąwszy ostateczną decyzję, wstał. Wziął kasetę z biurka i powiedział spokojnie:

— Dziękuję pani. To wszystko, czego potrzebowałem. Jest

godzina... — zerknął na swój czasomierz — ...ósma czterdzie

ści pięć i na tym kończymy to przesłuchanie. — Nacisnął

przycisk znajdujący się na górze malutkiego urządzenia, zapie-

czętowując je.

— A zatem to wszystko?

Pokiwał twierdząco głową.

— Tak. Dostaniesz kopie swojego oświadczenia. Aha,

a twój ojciec dostanie kopię ostatecznego raportu. Pomijając

239

to wszystko, muszę powiedzieć... że było mi bardzo miło poznać ciebie, Hannah.

Patrzyła na niego przez chwilę, po czym wstała i obeszła biurko.

— Właśnie zdałam sobie sprawę, że zapomniałam poprosić służącego, by przyniósł eh'a. Masz jeszcze trochę czasu? — Uniosła pytająco brwi.

— Nie — odpowiedział, mimo że jej oferta bardzo go kusiła. Chciałby ją jeszcze zapytać o te różne rzeczy leżące w oszklonej szafie, zobaczyć, jak działa jej Magiczny Teatr. — To bardzo miłe, ale muszę już iść. Mam bardzo dużo pracy. Poza tym od trzech dni nie widziałem swojej rodziny. Wiesz, jak to jest.

Roześmiała się.

— Chciałabym wiedzieć. Obawiam się, że się nie dogaduję zbyt dobrze z drugą żoną mojego ojca, a także z moim przyrodnim bratem i przyrodnią siostrą. Jesteśmy zbyt... różni, jeśli można to tak ująć. Och, nie chodzi tu o kwestie rasowe, Kao Chen. Jesteśmy po prostu... — Wzruszyła ramionami.

— Rozumiem — powiedział, widząc to wszystko zupełnie wyraźnie. — To musi być bardzo trudne dla ciebie.

— Trudne? — Roześmiała się jeszcze raz, ale tym razem w jej głosie był cień goryczy. — Ona jest najmłodszą siostrą Pierwszego Smoka, rozumiesz? Bardzo ważną damą. Dla mojego ojca ten związek jest wygodny, ale są takie chwile, kiedy mam wrażenie, że ona wolałaby, aby pierwsze małżeństwo mojego ojca było bezpotomne.

Chen drgnął, słysząc ból brzmiący w jej głosie.

— Czy jest aż tak źle?

Spojrzała na niego z wymuszonym uśmiechem.

— Czasami. Aleja potrafię oddawać ciosy. Miałam osiem lat, kiedy umarła moja matka. Dziewięć, kiedy ojciec ożenił się z tą kobietą. To mnie zahartowało, jeśli można tak powiedzieć. Zostałam zmuszona do tego, by nauczyć się umiejętności przetrwania. A o to właśnie chodzi, prawda? Przetrwanie. Tak przynajmniej mówią wszyscy przyjaciele mojego ojca.

— Być może... ale w życiu powinno być jeszcze coś więcej, prawda?

Kiwnęła, głową.

— Niestety muszę już iść. — Chen ukłonił się i ruszył

w stronę drzwi.

— Majorze Kao? Odwrócił się.

— Słucham?

— Pańska torba...

Zatrzymaj ją sobie. Myślę, że uznasz jej zawartość za... interesującą.

— Interesującą? — Popatrzyła na niego pytająco, przymknąwszy lekko powieki.

— Sama zobaczysz. — Uśmiechnął się. — To było bardzo miłe spotkanie, Hannah. Przykro mi, że nasza znajomość musi skończyć się tak szybko i życzę ci szczęścia.

Ukłonił się jeszcze raz i wyszedł z gabinetu. Idąc za szefem służby długim, bogato urządzonym korytarzem, uśmiechał się, wyobrażając sobie, jak będzie zaskoczona, gdy otworzy tę torbę.

Drobnostki, pomyślał, wychodząc przez ogromne drzwi wejściowe. To wszystko, co możemy zrobić, by zrównoważyć wielkie zło naszego świata. Drobnostki. A mimo to, chociaż raz był tak zadowolony z siebie, jakby zrobił coś wielkiego. Roześmiał się i ruszył szybkim krokiem, kierując się w stronę windy.

Coś, co odbije się szerokim echem.

* * *

Pałac An Shenga leżał w dolinie, tuż pod nimi. Jego dachy czerwieniły się w promieniach popołudniowego słońca, a na białych, wysokich murach roiło się od uzbrojonych strażników. Kiedy zaczęli schodzić w dół, wyjechał im naprzeciw konno jakiś jeździec, który zeskoczywszy z wierzchowca, powitał ich i padł na kolana, przyciskając głowę do ziemi tuż przed stopami Pierwszego Smoka.

— Wasza Wysokość — zaczął, z trudem łapiąc oddech —

mój pan nie spodziewał się ciebie przed wieczorem. Wita cię

jednak serdecznie i prosi, byś udał się za mną.

Posłaniec, mówiąc to, uniósł nieco głowę, ale nie ośmielił się spojrzeć w górę. Pierwszy Smok mruknął coś pod nosem i spojrzał na Shang Mu.

240

241

— Przyjmuję, że książę An wie najlepiej, jak należy postąpić.

— Z pewnością ma dobre powody, / Lungu — odparł spokojnie Shang, świadomy tego, jak sam by się poczuł, gdyby Pierwszy Smok przybył do niego o trzy godziny za wcześnie. — Mówiono mi, że Li Yuan ma szpiegów we wszystkich pałacach. Książę An chce się upewnić, że wieści o naszej wizycie nie dotrą do niepowołanych uszu.

Na zaciśniętych ustach Pierwszego Smoka pojawił się ślad uśmiechu.

— Aha. Oczywiście. — Zwrócił się w stronę czekającego

sługi. — Prowadź zatem, człowieku. Jeden z moich ludzi

weźmie twojego konia.

Przy bramie powitał ich oficjalnie trzeci syn An Shenga, książę Mo Shan, wysoki, trzydziestoparoletni mężczyzna. Ograniczywszy ceremoniał do minimum, wprowadził ich do małej, chłodnej sali bankietowej, w której ustawiono stoły ze słodyczami i winem.

— Musisz nam wybaczyć, / Lungu — powiedział książę,

który odprawiwszy przedtem służbę, zamierzał uhonorować

Pierwszego Smoka, obsługując go osobiście. — Mój ojciec

sypia po południu i nie chciałbym go budzić, zanim całkowicie

nie wypocznie. W końcu takie sprawy, jakie mamy przedys

kutować... — Zawiesił głos tajemniczo, po czym odwrócił się

i spojrzał na stół. — A tymczasem może zechciałbyś się nieco

pożywić po podróży, / Lungu!

Shang Mu stojący na prawo od Pierwszego Smoka i nieco za nim, spojrzał na twarz swego pana i zauważył, jak napięły się mięśnie jego szyi. Pierwszy Smok był wyraźnie wytrącony z równowagi. Mimo to uśmiechnął się i odpowiedział uprzejmie, jakby wszystko było w porządku. Być może, pomyślał Shang, to jest jakaś gra sił. Może An Sheng myśli, że Pierwszy Smok przybył szybciej, by wywrzeć na niego jakiś nacisk i przez swoje zachowanie zamierza pokazać, iż nie da się do niczego przymusić. Jeśli tak było, mieli powód do zmartwienia, świadczyło to bowiem o nieufności i możliwości rozdziału, a tego najmniej w tej chwili potrzebowali.

Pierwszy Smok odwrócił się i popatrzył na niego.

— Shang Mu? Czy masz ochotę napić się czegoś?

— Poproszę o kordiał, panie — odpowiedział, zauważając tajny sygnał, który przedtem uzgodnili. Gdyby Pierwszy

Smok, zwracając się do niego, patrzył w inną stronę, miał nic nie mówić, ale jeśli patrzył na niego...

Shang Mu spojrzał ponad ramieniem swego pana na księcia.

— Człowiek potrzebuje odpoczynku — zaczął, obserwując

Mo Shana, który nalewał mu kielich kordiału — a wielki

człowiek potrzebuje go więcej niż inni. Nie może pozwolić

sobie na to, by być zmęczonym. Jego odpowiedzialność jest

wielka, a więc jego umysł musi być czysty jak górski strumień.

Mo Shan podał mu kielich i odparł:

— Tak właśnie jest, mistrzu Shang. Zwłaszcza gdy chodzi

o sprawę tak wielką, jak ta.

Pierwszy Smok zbliżył się do nich.

— Czy twój ojciec rozmawiał z tobą na ten temat, Mo

Shan?

— Jestem oczami i rękami mojego ojca. By móc skutecznie

działać, muszę wiedzieć, o czym myśli.

Shang Mu uśmiechnął się, zrozumiawszy wszystko. To, że przybyli wcześniej, nie miało żadnego znaczenia. Mogą zjeść kolaq'ę z An Shengiem, ale układ będą musieli zawrzeć z jego

synem.

Pierwszy Smok, który także potrafił szybko kojarzyć fakty, odezwał się ponownie do Shang Mu, ale tym razem patrzył prosto w oczy księcia, uśmiechając się przy tym do niego.

— Jest tak, jak mówiłem w czasie naszej podróży, Shang

Mu. Wielki człowiek staje się jeszcze większy dzięki umiejęt

nościom swoich sług, a któż może być bardziej lojalnym sługą

od własnego syna?

Podniósł swój kielich, zwracając się z toastem do Mo Shana.

— Ufam, że będziesz niczym usta dla zębów.

— A zatem rozumiesz, I Lungu!

— Oczywiście. To zupełnie rozsądne, że twój ojciec trzyma się z dala od takich spraw. I rzeczywiście byłoby dla nas wszystkich lepiej, gdybyśmy nadali tej rozmowie charakter... nieoficj alny.

— Nieoficjalny, / Lungu!

— Właśnie. Wielcy ludzie są jak wielkie statki. Gdziekolwiek by się udali, zostawiają za sobą duże fale. Hsiao jen, małym ludzikom, łatwo jest zauważyć takie fale, nieprawdaż? Jednakże jeśli ta sprawa zostanie omówiona na... powiedzmy, nieco niższym poziomie...

242

243

Mo Shan uśmiechnął się i spojrzał bezpośrednio na Shang Mu.

— A więc to ty będziesz mówił w imieniu Ministerstwa,

mistrzu Shang?

Shang Mu również uśmiechnął się do niego, ale to Pierwszy Smok był tym, który odpowiedział.

— Mój zięć mówi w imieniu nas wszystkich, tak jak wuj i brat mówią w imieniu rodziny.

— W takim razie porozmawiamy, mistrzu Shang. Najpierw jednak, / Lungu, pozwól zaprowadzić się do apartamentu mojego ojca. O ile mi wiadomo, właśnie się obudził i pragnie powitać swojego starego przyjaciela.

— Ja takie pragnę go powitać. — Pierwszy Smok zerknął na Shang Mu, kiwnął mu sztywno głową i minąwszy czekającego księcia, wyszedł na korytarz.

Shang Mu, kiedy został sam, popatrzył na dno swojego kielicha i ciężko westchnął. Rozumiał wszystko. Chodziło tu nie tyle o to, kto z kim zawrze układ, ale bardziej o to, na kogo spadnie odpowiedzialność, jeśli sprawy przybiorą zły obrót. W obecnej sytuacji to on i książę Mo Shan będą tymi, którzy stracą swoje głowy, jeśli spisek zostanie zdemaskowany. An Sheng i Pierwszy Smok będą twierdzić, że o niczym nie wiedzieli. Na samą myśl o tym miał wrażenie, że krew zamarza mu w żyłach. Jednakże tak to się musiało odbyć i on zaakceptował swoją rolę. Poza tym ILung miał rację. Jego pojedyncze spotkanie z An Shengiem nie zwróci niczyjej uwagi. W końcu utrzymywanie kontaktów z głowami Dwudziestu Dziewięciu Rodzin Mniejszych należało do jego obowiązków. Jednakże gdyby bywał zbyt często w towarzystwie An Shenga, na pewno nie pozostałoby tó nie zauważone. Nie, najlepiej zrobić to w ten sposób. A jeśli ich plan powiedzie się, nie zaszkodzi mu, że grał w nim tak wybitną rolę.

Shang Mu przyłożył ciężki kielich do ust, opróżnił go jednym haustem, a następnie podszedł do stołu i ponownie napełnił naczynie. Słuchając słów wypowiedzianych przed chwilą przez Pierwszego Smoka, uświadomił sobie właśnie, jak daleką drogę przebył w ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin. Pierwszy krok został postawiony. Już zrobili wystarczająco dużo, by mieć gwarancję kary śmierci. Od tej pory nie było miejsca na żadne pomyłki. Aby przetrwać, musiał odnieść sukces.

Jest zupełnie możliwe, że za tydzień nie będzie już żył,

a wszelkie ślady istnienia jego rodziny zostaną wymazane z archiwów. Sama myśl o tym była przerażająca. Z drugiej jednak strony, czy mógł mieć lepszą zachętę, lepszą podnietę, by myśleć jasno i ostrożnie planować? Nie, Pierwszy Smok był przebiegły — naprawdę bardzo przebiegły. A on odpłaci temu wielkiemu człowiekowi za jego zaufanie. On sprawi, że to niezwykłe przedsięwzięcie zakończy się sukcesem. Klęska bowiem jest czymś nie do pomyślenia. Przegrana... nie, przegrana nie jest żadną opcją.

Usłyszał odgłos kroków. Chwilę później w drzwiach pojawił się książę Mo Shan. Teraz, kiedy Pierwszy Smok poszedł, zdawał się bardziej rozluźniony, jakby zrzucił skórę.

— A więc, mistrzu Shang — powiedział, wskazując otwarte

drzwi i znajdujący się za nimi korytarz. — Szkoda byłoby

stracić tak piękny, słoneczny dzień. Przejdźmy się po ogrodach,

dobrze? Jestem pewny, że mamy dużo do przedyskutowania.

* * *

Kiedy Chen w końcu dotarł do domu, było już po pierwszej. W przedpokoju panował mrok, ale z kuchni znajdującej się po drugiej stronie dochodziło światło. Przeszedł tam szybko, myśląc, że to może Wang Ti czeka na niego do tak późna, ale zobaczył nieznajomą dziewczynę, kilkunastoletnią Han. Odwróciła się i spojrzała na niego szeroko otwartymi z zaskoczenia oczami, a następnie ukłoniła się, wycierając pospiesznie ręce.

— Kim jesteś? — zapytał cicho i zamknął drzwi za sobą, aby nie obudzić nikogo w domu. — Gdzie jest Tian Fen?

— Musiała odejść, majorze Kao. Jestem jej kuzynką i nazywam się Tian Ching.

— Aha... — Rozejrzał się po kuchni i zadowolony z porządku oraz czystości, które zobaczył, uznał, że nie jest szczególnie zmartwiony z powodu odejścia tej niechlujnej Tian Fen. Od samego początku były z nią same kłopoty. Popatrzył na dziewczynę.

— A więc to ty jesteś nową pomocnicą mojej żony?

Skinęła głową.

Przyglądał jej się przez chwilę. Była ładną dziewczyną o schludnie przyciętych włosach. I chociaż miała na sobie

244

245

proste, skromne ubranie, było w niej coś pociągającego. Nie mógł oderwać wzroku od jej twarzy, od jej gładkiej skóry i świeżych, młodych rysów. Uśmiechnął się, a następnie przeszedł obok niej i podniósł pokrywkę z dużego garnka.

— Co to jest?

— Zielona zupa nefrytowa, panie.

— Aha... — Wsadził palec do zimnej zupy i oblizał go. — Hrrtm.

— Czy chciałbyś, abym ci trochę podgrzała, panie?

Jej propozycja zaskoczyła go. Odwrócił się i spojrzawszy na nią, zdał sobie nagle sprawę z jej bliskości, z zapachu mydła, którym pachniało jej ciało, i z tej chęci zadowolenia go, widocznej w jej wzroku.

— Dlaczego nie? — Roześmiał się łagodnie i usiadł przy stole, przyglądając się, jak przelewa trochę zupy do małej miseczki i zaczyna ją podgrzewać. To proste uczucie, że ktoś się nim zajmuje, sprawiło mu wielką przyjemność. Wang Ti robiła to kiedyś dla niego, ale to było dawno temu. Bardzo dawno temu. Westchnął i opuścił głowę.

— Kiedy zaczęłaś tu pracować, Tian Ching?

— We wtorek, panie.

Wtorek? Spojrzał na nią z zaskoczeniem. Ależ to było pięć dni temu. Przecież od jego ostatniego pobytu w domu nie mogło upłynąć aż tyle czasu! Przez chwilę obserwował krzątającą się przy kuchni dziewczynę i ponownie wrócił wspomnieniem do dni, gdy siadywał w ten sam sposób, by przyglądać się pracującej Wang Ti. Cieszył go wtedy sam widok jej poruszającego się ciała, jej silnych rąk i barków. Zadrżał i odwrócił wzrok.

— Proszę...

Postawiła przed nim miseczkę i podała mu porcelanową łyżkę. Po podgrzaniu zupa pachniała wyśmienicie i pochłonął ją błyskawicznie. Przedtem nie zdawał sobie nawet sprawy z tego, że był aż tak głodny.

— A więc — powiedział, odsuwając od siebie pustą misecz

kę — jak ci się tu podoba?

Stała naprzeciw niego, z drugiej strony stołu. Usłyszawszy jego pytanie, otworzyła nieco szerzej oczy i roześmiała się. Był to niski, dziwnie zmysłowy śmiech.

— To ciężka praca, ale ja do tego przywykłam. Jestem

najstarsza z jedenaściorga dzieci.

— Jest was jedenaścioro? — Chen roześmiał się także i roz

bawiony rozsiadł się wygodnie na krześle, czując, że opuszcza

go napięcie, które towarzyszyło mu przez ciężki, długi

dzień. — A więc musiałaś wcześnie pójść do pracy, czyż nie?

Przytaknęła i uśmiechnęła się jeszcze szerzej.

— Nazywali mnie Shao nai nai, małą babcią. Oprócz tego chodzę także do szkoły. Jest wielu takich, którzy nie mogą tego o sobie powiedzieć.

— Tak... — Popatrzył na miseczkę. — Czy mogę dostać dokładkę?

— Oczywiście... — Przerwała i popatrzyła w stronę drzwi.

Odwrócił się na krześle. W progu, owinięty ciasno swym

szlafrokiem, stał jego czternastoletni syn, Jyan. Miał zmęczone, zapuchnięte oczy i rozczochrane włosy. Chen podszedł do niego i przycisnął go do piersi.

— Jyan, mój kochany... Nie mogłeś zasnąć?

Chłopiec spojrzał ponad ramieniem ojca na służącą, a potem wrócił wzrokiem do jego twarzy.

— Usłyszałem głosy. Pomyślałem...

Chen usłyszał szurnięcie podnoszonej miseczki i brzęknięcie wkładanej do niej łyżki.

— Skończyłam już wszystko — powiedziała dziewczyna,

mijając ich. Zatrzymała się przy drzwiach i ukłoniła się. —

Najwyższy czas, abym poszła do łóżka. Dobranoc, panie.

Dobranoc, młody Jyanie.

Chen odpowiedział jej krótkim uśmiechem.

— Dobranoc...

Spojrzał ponownie na syna i zauważywszy, że w oczach Jyana odprowadzającego wzrokiem dziewczynę, pojawił się błysk podejrzliwości, westchnął. Ostatnia rzecz, jakiej teraz potrzebował, to domowe kłopoty.

— Jak tam sprawy? — zapytał z udawaną lekkością, uno

sząc przy tym podbródek syna. — Jak czuje się twoja matka?

Jyan strząsnął jego dłoń ze swojego podbródka i zacisnąwszy z uporem szczęki, odwrócił wzrok.

— Powinieneś to sam wiedzieć. Powinieneś spędzać z nią

więcej czasu.

Chen uśmiechnął się ze znużeniem.

— Masz rację. Ale teraz to niemożliwe. Sytuacja jest bar

dzo trudna. Mamy za mało ludzi, a w ciągu ostatniego roku

246

247

podwoiła się liczba spraw, którymi musimy się zajmować. Niełatwo sobie ze wszystkim poradzić. Jyan poruszył się z irytacją.

— Mimo to...

— Posłuchaj... Przecież dzisiaj jestem. Jutro też postaram się przyjść wieczorem. Obiecuję, że przyjdę.

— Zawsze to mówisz, ale nigdy cię nie ma.

— Posłuchaj, obiecuję. Dobrze? Może obejrzymy jeden z tych nowych filmów trójwymiarowych. Może...

Jyan przerwał mu bezceremonialnie.

— Widziałem je już wszystkie. Poza tym nie mówię o sobie. Ze mną wszystko jest w porządku. Chodzi o mamę. Potrzebuje ciebie, a ty ciągle jesteś nieobecny. Ona...

— W porządku! Dosyć. Nie muszę wysłuchiwać twoich pouczeń. — Odwrócił się, próbując opanować gniew oraz frustrację, które czuł w tej chwili. — Posłuchaj, Jyan — powiedział po chwili spokojniejszym tonem. — Spróbuj zrozumieć, dobrze? Jestem majorem w Służbie Bezpieczeństwa Tanga i moja praca jest bardzo ważna. Nie mogę tak po prostu wyjść, kiedy zechcę. Jeśli pojawia się jakaś pilna sprawa, muszę sobie z nią radzić natychmiast. A jeśli oznacza to, że częściej niżbym chciał, jestem poza domem, nic na to nie można poradzić. Przynajmniej nie teraz.

— A więc kiedy? — zapytał Jyan, a jego młode oczy zdawały się przepełniać bólem. — Kiedy się zacznie poprawiać? Kiedy wreszcie będziesz miał trochę czasu dla nas?

Chen westchnął.

— Nie wiem. Wkrótce... Teraz jest bardzo ciężko. Nastąpiło wiele zmian. Sytuacja jest bardzo niestabilna, ale poprawi się. To tylko faza przejściowa. To... — Wzruszył ramionami. — Posłuchaj, kocham was wszystkich. Wiesz o tym, prawda? I jeśli pracuję tak ciężko, robię to dla was. Po to, aby utrzymać was tutaj, na tym poziomie. By trzymać was z dala od... od tego, co jest tam, na dole.

— Na dole? — Jyan ponownie spojrzał gdzieś w bok. — Czasem myślę, że żyliśmy lepiej, kiedy byliśmy tam, na dole. Zanim otrzymałeś awans. Zanim...

Chłopiec przerwał, jakby trafił na jakąś ścianę, ale Chen wiedział, co on myślał. Widział ból w jego oczach i napięte mięśnie zaciśniętych z całej siły szczęk. Jyan myślał o dziecku.

O tym czasie, kiedy Wang Ti „odeszła" od nich. Zadrżał, przyciągnął syna do siebie i objął go mocno.

—- Wszystko będzie dobrze, Jyan, obiecuję ci. Nasze życie zmieni się i będzie takie jak kiedyś. Obiecuję.

Jyan oderwał się od niego, pokiwał głową i wycierając twarz dłonią, wyszedł. Chen stał nieruchomo, słuchając odgłosu kroków swego syna dobiegającego z korytarza. Kiedy dotarło do niego skrzypnięcie zasuwanych drzwi, westchnął i rozejrzał się po kuchni. Jednakże w tej samej chwili drzwi znowu skrzypnęły, po czym na korytarzu ponownie dały się słyszeć kroki.

W progu drzwi kuchni pojawiła się twarz Jyana.

— Prawie zapomniałem — wyszeptał. — Jest wiadomość dla ciebie. Nadeszła tuż po obiedzie.

— Wiadomość? Gdzie?

— Leży na stole w przedpokoju. — Jyan zawahał się, po czym podszedł do ojca i pocałował go w szyję. — Kocham cię, tato.

— A ja ciebie, mój drogi — odparł Chen i uścisnął go.

Odczekał, aż Jyan pójdzie do swojego pokoju, po czym

wyszedł z kuchni. Wiadomość leżała na stole przy drzwiach. Chen podniósł długą, jasną kopertę i powąchał ją. Pachniała kadzidłem. Wróciwszy do kuchni, usiadł przy stole i przyglądał się przez chwilę nieznanemu sobie pismu, którym zaadresowano list. Następnie rozerwał kopertę paznokciem i rozłożył pojedynczą kartkę papieru.

Wiadomość pochodziła od tej dziewczyny, córki młodszego ministra: Spotkaj się ze mną — przeczytał — w „Złotym Karpiu" jutro po ósmym dzwonie. Ubierz się w coś zwykłego. W nic, co przypominałoby mundur. Mam kilkoro przyjaciół, których chciałabym ci przedstawić. To interesujące typy. Najlepsze życzenia. Hannah.

„Złoty Karp"... to było w studenckiej części Rathenow. Ale kim byli ci przyjaciele? Zwykłymi znajomymi? Członkami Prawdziwej Historii? Jeśli tak, to dlaczego podejmowała takie ryzyko? Jej zaproszenie bowiem tym właśnie było. Niezwykle ryzykownym posunięciem. Musiała przecież zdawać sobie sprawę z tego, że dobroć mogła być udawana — mogła być przynętą w pułapce. Chyba że jej opowieść była prawdziwa. Chyba że była niewinna i nie miała pojęcia o grożącym jej niebezpieczeństwie. Ale to oznaczało, że naprawdę znalazła się

248

249

tam dokładnie w tym czasie zupełnie przypadkowo, a w to nie mógł po prostu uwierzyć.

Przeczytał jeszcze raz kartkę, a potem podszedł do zlewu. Wyjąwszy zapałkę z pudełka, zapalił papier i wrzucił go do pustego zbiornika. Może spotka się z nią, a może nie. Zobaczy, czy pozwolą mu na to zajęcia. W wolnej chwili zrobi jednak pisemne kopie taśmy i jedną z nich jej prześle.

Podniósł dzbanek, nalał trochę wody do zlewu i spuścił ją wraz z popiołem, który pozostał po spalonej kartce. Tak, pomyślał. Nikt się o tym nie dowie. Postanowił przestać o tym myśleć, ale nawet w chwili gdy próbował to zrobić, coś mówiło mu w duchu, że pójdzie na to spotkanie, choćby tylko po to, by' dowiedzieć się, czy miał rację w związku z Hannah.

Zostawiwszy w kuchni jedno światło zapalone, przeszedł przez korytarz do ubikacji, wysikał się i wyszedł ponownie na korytarz, zmierzając do swojego pokoju. Zatrzymawszy się w progu, słuchał przez chwilę delikatnego chrapania Wang Ti, po czym wszedł do środka i zamknął za sobą drzwi.

Zdjął ubranie i położył się na łóżku obok niej. Była ciepła, a ciemność sypialni zdawała się przesiąkać jej znajomym zapachem. Leżał przez jakiś czas przyciśnięty do jej pleców, mając nadzieję, że się obudzi i odwróci, ale nic takiego nie nastąpiło. Nie poruszyła się, a rytm jej oddechów nie uległ zmianie. Ale tak to już teraz było. Tak było od długiego czasu. Jakby on wcale nie istniał. Jakby...

Wzdrygnął się, a następnie odwrócił, starając się odseparować swoje ciało od niej, od tego okropnego, jakby szydzącego z niego ciepła. Może właśnie dlatego tak ciężko pracował. Może dlatego, by nie cierpieć tych tortur, tak często przebywał z dala od domu. To były bowiem tortury. Cholerne, nie kończące się tortury. W takich właśnie chwilach, mając przed sobą ciemność i ciągnące się w nieskończoność noce, uświadamiał sobie, co stracił, kiedy Wang Ti straciła rozum.

Wziął długi, drżący oddech i spróbował uspokoić się, ale to było niemożliwe. Czasami jej odwrócone plecy były jak ściana, ogromna i nieprzenikniona, ostateczny symbol obojętności, która była jak sama śmierć. Mógłby tak czekać w nieskończoność, a ona nigdy nie odwróciłaby się, by powitać go z miłością, jak to robiła kiedyś. Och, mógłby wziąć ją od tyłu, jasne, i ona nie powstrzymałaby go, ale także nie okazałaby

w żaden sposób, że go pragnie. To byłoby tak, jak kochanie się z trupem albo jakimś ciepłym cieniem ludzkiej istoty. Ale nie byłaby to Wang Ti. Nie byłaby to jego ukochana żona.

Usiadł, przesunął się na krawędź łóżka. Bosymi stopami dotknął podłogi, podbródek oparł na zaciśniętej pięści i zamyślił się. Wiedział już, że nie zaśnie. Nie powinien przychodzić do domu. Przynajmniej nie tak późno. Powinien wrócić jeszcze za dnia. Teraz... no cóż, teraz było jeszcze gorzej.

Nagle uniósł głowę. Z korytarza dobiegł go miękki szelest materiału. Wstał, założył szlafrok i podszedł do drzwi, myśląc, że to może jego młodsza córka, Ch'iang Hsin, ma znowu nocne koszmary. Ale to nie była Ch'iang Hsin, ale nowa służąca, Tian Ching.

— Panie... — powiedziała spokojnie i skłoniwszy nieznacznie głowę, przeszła obok niego, kierując się do ubikacji. Chen stał w progu, wpatrując się w półmrok, wspominając to, co widział. Koszula nocna dziewczyny była prawie przezroczysta i w świetle padającym z kuchni wyraźnie dostrzegł kształt jej młodego ciała, jej piersi i ciemny trójkąt łona. Bogowie, pomyślał, czując, że napięcie w jego lędźwiach jest prawie nie do zniesienia. Ile to czasu upłynęło od chwili, gdy po raz ostatni miał kobietę? Dwa lata? Trzy? Zadrżał, patrząc, jak wychodzi, i zauważył, że jej oczy zajaśniały na moment w półmroku, gdy ich spojrzenia się spotkały. Nie miał żadnych wątpliwości co do znaczenia jej spojrzenia. Gdy go mijała, jeszcze raz dostrzegł zarys tego młodego, nagiego ciała, które kryło się pod delikatnym materiałem.

Stał tak w bezruchu, czując, że krew pulsuje mu w głowie, piersiach i członkach, a pożądanie zalewa go niczym wielka, mroczna fala. Po chwili drgnął, jakby budząc się ze snu i przeszedł cicho wzdłuż korytarza, zaglądając do swoich dzieci, aby upewnić się, że śpią.

Przed drzwiami pokoju służącej zatrzymał się, słuchając, jak przewraca się na swoim łóżku. Wyobraził sobie ją, leżącą nago pod cienkim prześcieradłem i czekającą na niego. Drzwi były lekko uchylone. Musiał tylko wejść do środka. Stał jeszcze przez chwilę, czując narastające napięcie i zakrawające na szaleństwo pragnienie, które zdawało się rozsadzać jego czaszkę, po czym wyciągnął rękę w stronę drzwi i zamknął je.

250

ROZDZIAŁ 9

Starzy ludzie

Kierownik działu siedział sztywno za swoim biurkiem. Na piersi miał naszywki ze złoto-niebieskim motywem H-M, który widać było także na ścianie za jego plecami. Uśmiechnął się chłodno, ze sztuczną, podszytą pogardą uprzejmością i pochylił się lekko w jej stronę.

— Proszę o wybaczenie, madame Lever, ale dla nas jest...

niezwykłe, by nawiązywać stosunki z nowymi klientami

bez... no cóż, bez pewnego rodzaju wprowadzenia.

Emily popatrzyła na niego, po czym wyjęła z torebki teczkę i położyła ją przed sobą na biurku. W środku było ponad sto rachunków wystawionych przez Dom Aukcyjny Hythe-Mac-Kay. Ich daty dotyczyły okresu ponad trzech lat.

— O ile mi wiadomo, prowadziliście interesy z moim zmar

łym teściem.

— Proszę o wybaczenie, madame, ale nawet jeśli tak było... Pchnęła teczkę w jego stronę.

— Myślę, że to może odświeżyć pańską pamięć... Patrzył na nią przez chwilę, po czym niechętnie otworzył

teczkę i wziął do ręki pierwszą kartkę.

— Ach... — powiedział, rozpoznając, co to jest — to do

syć... delikatna sprawa. — Uśmiechnął się do niej jeszcze

raz. — Widzi pani, oficjalnie żadna z tych rzeczy nie istnieje.

A te dokumenty... — Wzruszył ramionami. — No cóż, one są

najwyraźniej sfałszowane.

Przestań pieprzyć, pomyślała. Powiedz mi to, co chcę wiedzieć.

Wahał się jeszcze przez chwilę, po czym zamknął teczkę zdecydowanym ruchem.

— W porządku. Może zechce pani pójść ze mną, madame

Lever.

Dobrze, pomyślała. W końcu!

Wstał, ukłonił się, czekając aż wstanie, i zmieniwszy się w uosobienie czaru oraz uprzejmości, podał jej ramię. Wyprowadził ją przez inny pokój na słabo oświetlony, długi korytarz.

— Musi pani zrozumieć, jak to jest, madame Lever —

powiedział, płaszcząc się przed nią. — Musimy być bardzo

pewni tych, z którymi mamy do czynienia. Jeden błąd i wszys

cy będziemy w poważnych tarapatach. Ministerstwo... —

Przerwał, by otworzyć przed nią drzwi, po czym dokończył

znacznie ciszej: — Ministerstwo urwałoby nam głowy!

* * *

Stukanie do drzwi powtórzyło się, tym razem bardziej natrętnie. Kemp wstał zniecierpliwiony, zawiązał szarfę na swoim pokaźnym brzuchu i wypchnął dziewczynę do sąsiedniego pokoju.

— Siedź tam — powiedział spokojnie — i nie rób hałasu.

Odczekał chwilę, po czym podszedł do drzwi i przywoławszy

uśmiech na twarz, otworzył je z rozmachem.

— Britton! Jesteś wcześniej niż się tego spodziewałem!

Mężczyzna stojący na zewnątrz miał pięćdziesiąt kilka lat,

gładko ogoloną głowę i wytworne ubranie. Ukłonił się i minąwszy Kempa, wszedł do pokoju.

— Masz to, jak widzę — powiedział Kemp, patrząc na grubą teczkę, którą jego gość trzymał pod ręką.

— To nie było łatwe — odparł Britton, rozglądając się po elegancko urządzonym apartamencie, jakby szukał ukrytych zabójców. Następnie spojrzał ponownie na Kempa i uśmiechnął się chłodno. — Aby to dostać, musiałem powołać się na wiele starych przyjaźni. Jest tu więcej niż w oficjalnych aktach Służby Bezpieczeństwa. Dużo więcej.

Kemp pokiwał głową i zaprosił Brittona gestem ręki, by usiadł, ale tamten zignorował go i podszedł do drzwi łazienki. Otworzył je i zajrzał do środka.

— Dbają o pana, Shih Kemp.

Nie twoja sprawa, pomyślał Kemp, uśmiechając się szeroko.

252

253

— Oczywiście — odparł. — To potężni ludzie. Dobrze trak

tują swoich przyjaciół.

Była w tym ukryta groźba, której Britton nie przeoczył.

Odwrócił się i popatrzył kwaśno na Kempa.

— A jak pan traktuje swoich przyjaciół, Shih Kemp?

Kemp podszedł do szafki stojącej przy łóżku i wyjął z niej

kopertę. Zważył ją w dłoni i odwrócił się w stronę Brittona.

— Tu jest wszystko. Sto tysięcy, jak uzgodniliśmy.

Na twarzy Brittona pojawił się twardy wyraz.

— Miałem wiele wydatków. Jak powiedziałem, jest tu zna

cznie więcej, niż pan myślał.

Kemp zmierzył go wzrokiem.

— Mogę zdobyć dodatkowe dwadzieścia pięć tysięcy, ale to

wszystko.

Britton zastanawiał się przez chwilę, po czym kiwnął głową

i zbliżywszy się, podał Kempowi dossier.

Kemp przerzucił kilka kartek i zagwizdał. Osiemset stron. I już na pierwszy rzut oka widać było, że to dobry materiał. Popatrzył na Brittona i uśmiechnął się.

— Prześlę ci pieniądze później.

— Nie ma sprawy, Shih Kemp, ale zanim odejdę, może zechce pan spojrzeć na fragment, który zaznaczyłem na stronie trzysta siedemdziesiątej czwartej. To interesujący boczny ślad, który mógłbym dla pana zbadać.

Kemp uniósł brwi ze zdziwieniem, po czym otworzył dossier na wskazanej stronie. Przeczytał zaznaczony fragment i ponownie uniósł głowę, wyraźnie zaintrygowany.

— Hmm... A co właściwie robili ci nasi przyjaciele, kiedy

spotkał ich ten... wypadek?

Britton uśmiechnął się. Był to uśmiech rekina.

— Stary Lever wynajął ich do zbadania życiorysu żony jego

syna. Wygląda na to, że nic nie znaleźli. Lever uznał, że

sprawa jest skończona i zapłacił im, ale oni z jakichś względów

szukali dalej. A potem to. Podejrzane, prawda?

— Bardzo — zgodził się Kemp. — Czy wiemy, co znaleźli?

— Nie. Wszystko spaliło się razem z nimi.

— To interesujące. — Zastanawiał się przez chwilę i pokiwał głową. — W porządku. Zajmij się tym. Ale tym razem postaraj się ograniczyć swoje wydatki, dobrze?

254

Britton zmierzył go zimnym, rybim spojrzeniem.

— Będzie kosztowało tyle, ile będzie.

Kemp wzruszył ramionami. Tak, pomyślał, ale jeśli to będzie za dużo, nie dostaniesz ani fena.

Britton zatrzymał się przy drzwiach i spojrzał na niego.

— Aha, i proszę pozdrowić ode mnie swoją przyjaciółkę!

Po jego wyjściu Kemp patrzył przez chwilę na drzwi, starając się zapanować nad gniewem. Britton zaczynał być irytujący. Więcej nawet, był bezczelnym sukinsynem. Ale nie można było zaprzeczyć, że był także bardzo użyteczny, a jeśli znajdzie coś smakowitego na temat Mary Lever, tym lepiej dla wszystkich. On sam także dostanie za to tłustą premię.

Popatrzył ponownie na dossier i roześmiał się. Starzy dobrze mu za to zapłacą. Naprawdę bardzo dobrze. Przerzucił kilka stron i zatrzymał się na fotografii przedstawiającej nastoletniego Michaela Levera wraz z ojcem, i pokiwał głową. Następnie krzyknął do dziewczyny, by pomogła mu w ubieraniu się i wróciwszy na pierwszą stronę, zaczął czytać.

* * *

Starzy mężczyźni zgromadzili się wokół posągu chłopca, patrząc z zachłannym podziwem na jego idealne, marmurowe kształty.

Egan, który przykucnął, by przyjrzeć się szczegółom wyciągniętej ręki, spojrzał w górę na Fairbanka i pogładził się po swej nagiej głowie.

— Gdzie to znalazłeś?

— W Europie jest pewien dealer, z którego usług czasem korzystam — odpowiedział Fairbank, patrząc jednocześnie na dwóch pozostałych. — Dam ci jego adres. Wygląda na to, że w Glinie Centralnej Europy zaczął pracować jakiś nowy człowiek. Mówi się, że wykopał istne skarby!

— Jeśli to jest coś takiego, jestem zainteresowany — wtrącił Green, kiwając głową w charakterystyczny dla siebie sposób. — Czy mogę być niedelikatny, John, i zapytać, ile to

kosztowało?

Uśmiech Fairbanka stał się nieco szerszy.

— Zgadnij.

Chamberlain spojrzał na posąg, myślał przez chwilę, po

czym się roześmiał.

255

— Nie mam pojęcia! Posągi nie są moją specjalnością. Jednakże mimo to muszę przyznać, że nie widziałem jeszcze żadnego, który byłby tak dobrze zachowany. Nie ma na nim nawet jednej rysy!

— To prawda — dodał Egan podnosząc się. — Tak wiele z tych, które widziałem w domach aukcyjnych, było uszkodzonych lub popękanych. Te małe dzikusy niszczą wszystko, co wpadnie im w ręce. Ten musiał być gdzieś schowany... może w piwnicy albo pod jakimś rumowiskiem. Znaleźć coś takiego... — Wyraźnie poruszony popatrzył znowu na posąg. — No cóż, jest rzadki, to wszystko, co wiem. A więc... pięćdziesiąt milionów? Sto?

— Podwój to — podpowiedział Green, który obserwował twarz Fairbanka. — Założę się, że zapłaciłeś... powiedzmy, dwieście dwadzieścia?

— Dwieście dwadzieścia pięć — odparł Fairbank, śmiejąc się, a następnie pokręcił głową. — Za każdym razem! Nie wiem, jak ty to robisz, Clive.

— To wynik sześćdziesięciu lat obserwowania twojej twarzy — odparł także ze śmiechem Green. — Jestem pewny, że znam każdy twój tik, każdy grymas!

— A więc tak to robisz? — zaśmiał się ponownie Fairbank.

— Dwieście dwadzieścia pięć — zadumał się Egan, a następnie popatrzył na posąg z nowym szacunkiem. — I myślisz, że on mógłby mieć jeszcze coś takiego?

— On mógłby... — Fairbank rozejrzał się wokół. — Albo to ty mógłbyś złożyć mi ofertę...

Egan spojrzał na pozostałych, zmarszczył czoło i widząc, że wszyscy się uśmiechają, parsknął śmiechem.

— Czy tak łatwo mnie przejrzeć?

— Tylko twoim przyjaciołom...

Egan popatrzył kolejno na każdego z nich.

— Rzeczywiście, byliście dobrymi przyjaciółmi przez te trzydzieści lat. Tak w dobrych chwilach, jak i złych.

— I to jest jeden z powodów, dla których tu jesteśmy — powiedział Fairbank, który nagle spoważniał. To była prawda. Stary Lever gnębił ich przez trzydzieści lat. Podkupywał im najlepszych pracowników, plądrował ich rynki, wykradał tajemnice, niszczył ich produkty, sprzedając swoje po niższych cenach. Żaden chwyt nie był dla niego zbyt niski czy też

brudny, żadna metoda zbyt podła albo zbyt niemoralna. Ale teraz wszystko się zmieniło. Dzięki jego śmierci, która nastąpiła przed piętnastoma miesiącami, pojawiły się nowe możliwości. Jego syn był surowy i niedoświadczony. Lepiej nawet, chłopiec był idealistą i chciał wprowadzić pewne zmiany w strukturze korporacji: zmiany, które poważnie osłabią Imm-Vac i — pierwszy raz od trzech dziesięcioleci — odsłonią tę kompanię na tyle, by stała się wrażliwa na skoordynowany atak handlowych rywali.

— Kazałem mojemu człowiekowi z rady nadzorczej Imm-Vac'u przygotować dla nas specjalne wprowadzenie — ciągnął Fairbank, narzucając ponownie płachtę materiału na posąg. — Będzie tu o czwartej. Tymczasem sugeruję przerwę na lunch. Poza tym jest jeszcze inna sprawa, którą chciałbym z wami poruszyć.

— Jeszcze coś? — zapytał Egan, a jego oczy rozbłysły z zaciekawienia.

— W czasie lunchu — powtórzył Fairbank i uśmiechnął się. — Powiem wam, kiedy będziemy jeść.

* * *

Wu Shih stał naprzeciw chinga i czuł, że pocą mu się dłonie. Zza pleców dobiegały go gorączkowe szepty techników, którzy pospiesznie przygotowywali testy.

Pierwszy raz przyszedł tu w trzy tygodnie po swych dwudziestych drugich urodzinach. Wtedy, ze świeżym jeszcze smutkiem w oczach, w żałobnych szatach, po raz pierwszy spotkał swoje drugie ja. Od tego czasu, raz do roku, przez trzydzieści pięć następnych lat, wracał tu nie zapowiedziany, by spędzić z nim godzinę lub dwie.

Służący przyniósł mu krzesło. Usiadł i rozejrzał się po małej komnacie. Po jego prawej stronie stał ołtarz, na którym leżały ofiary z jedzenia i trunków. Po lewej stronie był chodnik do ćwiczeń, obecnie unieruchomiony. Sam ching siedział na tronie z wysokim oparciem dokładnie naprzeciw niego. Miał na sobie prosty strój do ćwiczeń fizycznych, który odsłaniał jego ręce i nogi. Był idealnie, nienaturalnie nieruchomy, a jego gładka, zupełnie pozbawiona zmarszczek twarz była pusta, bez wyrazu, niczym twarz idioty.

256

257

Ching miał dokładnie tyle samo lat co on i był jego idealną kopią, którą trzymano tu w oczekiwaniu na dzień, kiedy on, Wu Shih, w końcu umrze. Dopiero wtedy kopia wyłoni się z tych pokojów, zakończy trwające całe życie odosobnienie i na krótki czas przejmie jego całą władzę. Potrwa to do chwili, gdy, jak tego wymaga rytuał, jego najstarszy syn zabije ją i stanie się nowym T'angiem.

Patrzył na chinga i zastanawiał się, czy — na przekór wszelkim zapewnieniom ekspertów — nie miał on swoich prywatnych myśli, swoich własnych marzeń i wizji świata. Zastanawiał się, czy tymi pustymi oczami nie patrzyła na świat jakaś inna istota, odcięta od możliwości mowy i nie będąca w stanie samodzielnie działać.

Jakaś szalona i patrząca rzecz...

Ta myśl zawsze budziła w nim strach. Od pierwszej wizyty w tym miejscu dręczyły go sny — w których to on był chingiem, maszyną z ciała i kości, zrobioną tylko po to, by zostać raz przebudzonym i zaraz potem zabitym. W tych snach znajdował się wewnątrz pustego, rozbrzmiewającego echem pałacu z białego alabastru, w którym biegał od komnaty do komnaty, próbując z narastającą desperaqą otworzyć któreś z drzwi. Jednakże wszystkie ozdobione portalami wyjścia na zewnątrz były zamknięte. Następnie spoza ścian dobiegał go odgłos stłumionego śmiechu — głębokiego, okropnego i drwiącego śmiechu. I biegł dalej, na oślep, niczym zagubione dziecko, aż w końcu budził się zlany potem, z sercem łomoczącym jak u noworodka.

— Chieh Hsial...

Odwrócił głowę. Szef zespołu techników stał obok niego z pochyloną w ukłonie głową.

— Jesteście gotowi?

— Tak jest, Chieh Hsia.

— A więc zaczynajmy. Za godzinę muszę stąd wyjść.

— Chieh Hsial

Patrzył^jak dwóch techników stanęło przy chingu i pomogło mu stanąć na nogi. Wydawało się, że zachęcona ich dotykiem kopia nagle ożyła, a jej połyskująca woskowo skóra drgnęła, poruszona przez pracujące mięśnie. Wspomagana przez obu mężczyzn podeszła do chodnika, wspięła się na stopień, zrobiła dwa kroki do przodu i pozwoliła przymocować swoje ręce do specjalnych uchwytów na poręczy.

Przez cały ten czas twarz chinga nie uległa najmniejszej zmianie, i to puste spojrzenie pozbawionego mózgu idioty było, zwłaszcza w połączeniu z widokiem pełnych gracji ruchów jego potężnie umięśnionego ciała, czymś szczególnie okropnym. Jak zwykle Wu Shih poczuł u tym momencie odrazę i przerażenie. Ten stwór był taki podobny do niego, a jednak... to było tak, jakby wchodząc do tych pokojów, wychodził poza granice świata, który znał, i wkraczał w jakąś inną przestrzeń — może do tu yu, świata podziemi.

Kiedy chodnik ruszył, nogi chinga także zaczęły się poruszać, jakby w wyniku jakiegoś świadomego wyboru, ale, jak mu mówiono, był to tylko rezultat nawyku mięśni — nawyku, który opiekunowie cierpliwie zaszczepili swemu podopiecznemu.

Ćwiczenia fizycznie, to wszystko, co znało to ciało. Przyjemność i ból były mu obce. Pożądanie i zwykła potrzeba — te uczucia także nie wchodziły do całokształtu jego doznań i doświadczeń. Regularnie karmiony i równie regularnie odbywający swoje ćwiczenia funkcjonował idealnie. Znacznie lepiej od swego pierwowzoru, pomyślał Wu Shih. Nie dręczyła go nigdy żadna choroba, żadne troski nie zakłócały mu snu.

Bezbarwny i nieświadomy swego przeznaczenia, czekał.

Na moją śmierć, pomyślał. Czas jego egzystencji jest mierzony długością mojego życia.

Później, kiedy przyglądał się chingowi wykonującemu serię skrętów i skłonów, które sprawiłyby trudność nawet gimnastykowi, zaczął myśleć o Weimarze i ważności mającego odbyć się tego dnia głosowania.

Zrobił w tej sprawie wszystko, co mógł. Przekupił kogo się dało, naciskał, groził i złożył niezliczoną liczbę obietnic, próbując przechylić szalę na korzyść Siedmiu, ale i tak nie było gwarancji, że tak się stanie. Już po raz drugi w czasie jego życia Izba żądała autonomii, której nie można było jej dać.

Władza. Jak zwykle chodziło o władzę. Daj im trochę, a chcą więcej. Daj im więcej, a będą chcieli znacznie więcej. Najlepiej zatem nie dawać im nic — skupić całą władzę w rękach Siedmiu i dać im do zrozumienia, że jest to kwestia poza dyskusją. Ale osiągnąć to można tylko siłą, a to w chwili obecnej nie było możliwe — o ile chcieli uniknąć wojny.

258

259

A zatem może Li Yuan miał rację. Może powinni ich wszystkich okablować — zredukować ich do poziomu chingówl

Obruszył się zirytowany i wstał, nagle zmęczony tym wszystkim.

— Wystarczy! — krzyknął. — Niech odpocznie!

Odwrócił się i ruszył szybkim krokiem między cofającymi

się w ukłonach technikami. Nie zatrzymał się nawet na zewnątrz, w biurze, gdzie zebrali się przedstawiciele Ting Wei i Ministerstwa — opiekunowie chinga — tylko, nie witając się z nimi, przeszedł przez to pomieszczenie z sercem przepełnionym złymi przeczuciami, pewny już, że tego dnia nie powinien składać wizyty swemu sobowtórowi.

* * *

— Dan? Gdzie jest Em? Szukałem jej wszędzie...

Johnson uniósł głowę znad dokumentów, które przygoto

wywał z myślą o podróży, i spojrzał na Michaela Levera.

— Wyjechała bardzo wcześnie. Myślałem, że wiesz o tym.

Pojechała do Hythe-MacKay, zobaczyć, czy nie znajdzie

u nich jakiegoś prezentu urodzinowego dla Joe'go.

Michael podniósł ze zdziwienia brwi.

— To dziwne... Zazwyczaj wspomina mi o czymś takim.

Johnson patrzył na niego przez chwilę, po czym nie komen

tując tego, powrócił do swojej pracy.

— Kiedy musimy wyjeżdżać?

— Mamy jeszcze godzinę — odpowiedział Johnson. — Moglibyśmy zostać jeszcze dłużej, ale pomyślałem sobie, że powinniśmy dać sobie dużo czasu.

Michael zmierzył go wzrokiem i roześmiał się.

— W porządku... co chowasz w zanadrzu?

— Ja? — Johnson wyglądał przez chwilę jak ucieleśnienie niewinności, po czym uśmiechnął się. —Dobrze... wpadło mi po prostu coś do głowy, to wszystko. Chodzi o to, że ponieważ i tak jedziemy do Waszyngtonu, to może złożymy niespodziewaną wizytę w naszych tamtejszych zakładach. To tylko kawałek na południe od lądowiska.

— W Aleksandrii?

— Tak. To byłaby dobra okazja, byś na własne oczy zobaczył, jak wprowadzają twoje zmiany.

260

Michael pokiwał w zadumie głową.

— Podoba mi się ten pomysł. Potrzebuję jednak jakiegoś wprowadzenia. Kto tam jest teraz dyrektorem?

— Wszystko mam tutaj — odparł Johnson, stukając palcem w stos dokumentów, które zamierzał właśnie włożyć do specjalnej torby kurierskiej. — Przygotowałem ogólne informacje o tej fabryce. Możesz to sobie przeczytać w czasie lotu.

Michael roześmiał się.

— W porządku. Zróbmy im niespodziankę.

* * *

Na przekór sobie Emily była pod wrażeniem. Podziemia Hythe-MacKay były masywne i tak rozległe, że kończyły się dziesięć poziomów poniżej biura firmy. Przy każdych drzwiach i na każdym skrzyżowaniu korytarzy stali uzbrojeni strażnicy, ale — jak to przyznał prowadzący ją kierownik, pokazując sterowane komputerem lasery, które śledziły ich, gdziekolwiek by weszli — ustawiono ich tam raczej na pokaz niż z konieczności.

W samym sercu podziemi było małe pomieszczenie. Kierownik zaprosił ją do wejścia i posadził na krześle przy pulpicie sterującym. Sam usiadł obok niej i odczepiwszy od paska specjalny klucz, wsunął go do otworu w pulpicie. Naprzeciw nich, dziesięć ch'i od miejsca, gdzie siedzieli, stał ciemny ekran. Kierownik spojrzał na Emily, uśmiechnął się i powiedział:

— Kate, tu Jefferies. Kod złoty. Ekran.

Ekran rozjaśnił się i ukazała się na nim siatka dziewięciu kwadratów, z których każdy był oznaczony dwuliterowym kodem. Emily przyglądała się im przez chwilę, po czym znowu zwróciła się ku niemu.

Uśmiechnął się jeszcze raz.

— Czy interesuje panią coś szczególnego? Czy myśli pani o czymś do kolekcji, czy też chce pani kupić komuś podarunek?

— Zarówno to, jak i to — odpowiedziała i zawahała się, nie będąc pewna, czy powinna tak otwarcie wyznać, co ją interesuje. Później jednak, nie wiedząc jak to powiedzieć w za-woalowany sposób, wzruszyła ramionami i dodała: — W jednej z książek, które kupił u was mój teść, było zdjęcie. Byli na nim ludzie. Czarni ludzie.

261

— Aha, chodzi o Murzynów... — Na twarzy Jefferiesa

pojawił się wyraz zawodowego zainteresowania, który sprawił,

że jego uśmiech zaczął wyglądać na prawie szczery. — Kate,

daj mi katalog ST. Indeks ogólny.

Ekran zmienił się w mgnieniu oka. Dziewięć kwadratów stało się listą czterech grup oferowanych towarów:

ARTEFAKTY

KSIĄŻKI

DOKUMENTY

MAPY

— Mapy — powiedziała zaciekawiona Mary.

— Mapy, Kate.

Ekran wypełniły malutkie obrazy — w sumie jedenaście. Wszystkie miały swoje numery i wypisane czerwonym kolorem ceny. Mary studiowała je przez chwilę, po czym pokiwała głową. Nie było ani jednej mapy, która kosztowałaby mniej niż dwa miliony.

— Czy mogę obejrzeć numer siedem?

— Numer siedem, Kate.

Podczas gdy pozostałe obrazki zblakły, ten, który wybrała, oddzielił się od ekranu i powiększając się z wolna oraz przybierając postać trójwymiarową, poszybował ku niej. Kiedy zatrzymał się na wyciągnięcie ręki od jej krzesła, był już wielką, solidnie wyglądającą rzeczą.

To była mapa Afryki. Mary wpatrywała się w nią z fascynacją. Mapa była stara, znacznie starsza od ramy, w którą ją oprawiono. Napisy na jej pożółkłej powierzchni były nieregularne, wyraźnie zrobione ręką ludzką, a nie wydrukowane. Jednakże nie charakter pisma, ale nazwy były tym, co zainteresowało ją najbardziej.

— Te nazwy...?

— Segu — odpowiedział, odwrócając się i patrząc prosto na nią — Ashanti, Bornu, Wadai, Darfu, Funj, Tutsi, Butua, Menabe, Boina, Oyo, Hausa, Masai... — Uśmiechnął się. — Przepraszam, to moja specjalność. To są nazwy plemion... narodów, jeśli pani woli. Były ich dosłownie setki, a wszyscy ci ludzie mieli czarne skóry. Z tego, co wiemy, wynika, że poziom ich życia był w wysokim stopniu zróżnicowany. Większość

z nich żyła bardzo prymitywnie, w przybliżeniu tak samo jak mieszkańcy Gliny, ale nie wszyscy. Prawdę mówiąc, niektórzy byli niezwykle wyrafinowani. W pewnym momencie wytworzyła się tam niezwykle ciekawa i zróżnicowana kultura. Oczywiście my, czyli Hythe-MacKay, mieliśmy dużo szczęścia. Mamy chyba najlepszą na całym świecie kolekcję murzyńskich artefaktów, a ta mapa... no cóż, to prawdziwe cudo, prawda?

I tak być powinno, jeśli coś kosztuje pięćdziesiąt milionów, pomyślała. Mimo to była wręcz zauroczona widokiem mapy. Czy była prawdziwa? Czy naprawdę była prawdziwa? A jeśli tak, to co stało się z tymi wszystkimi plemionami — gdzie się podziały?

Były ich setki... Nie. To nie było możliwe.

— Gdzie je znajdujecie?

Roześmiał się.

— No to byłoby już zdradzaniem naszych tajemnic. Powiedzmy, że mamy swoje źródła, a nowy materiał dociera do nas przez cały czas.

— Ale Ministerstwo...

— ...nic o tym nie wie, oficjalnie. — Pogładził dłoń opuszkami palców, pokazując, co miał na myśli. — Podnosi to cenę, naturalnie, ale z drugiej strony nasi klienci mogą sobie pozwolić na pokrycie tych dodatkowych kosztów.

Pokiwała głową ze zrozumieniem. Korupcja. Wszyscy byli skorumpowani, od Pierwszego Poziomu aż do Sieci. W całym Mieście nie było zapewne ani jednego uczciwego urzędnika.

— Czy jest jakaś książka o nich... o ich historii?

Jefferies zamyślił się na chwilę, po czym pokręcił głową.

— O ich początkach, nie. Ale jest jedna lub dwie książki o handlu niewolnikami.

— O czym?

— Tak właśnie dostali się do Ameryki. Zostali tu sprowadzeni z Afryki do pracy na plantacjach. Handlarze Hung Mao lądowali na brzegach Afryki, łapali ich tysiącami, skuwali łańcuchami i przywozili tutaj. — Pokiwał głową z podziwem. — To było wielce dochodowe zajęcie. Na obrocie czarnymi niewolnikami zbudowano wiele imperiów handlowych.

Odwróciła się od niego i wbiwszy wzrok w mapę, zobaczyła wszystko w innym, nowym świetle. Najpierw Hung Mao zniewolili czarnych, a potem Han zniewolili Hung Mao. A co dalej? Zadrżała z obrzydzenia na myśl o tym wszystkim.

262

263

— Proszę pokazać mi coś innego. Niech mi pan poka

że... — Przerwała, po czym olśniona nagłym pomysłem,

dokończyła: — Niech to będzie coś związanego z rodziną

Kennedy.

Uśmiechnął się.

— Tak, to jest bardzo interesujący temat. Kate, daj mi

katalog AC, podkatalog szósty, zbiór Kennedy. Pokaż Doku

menty, zbiór Wycinki Prasowe i wybierz pozycję dziewięć, jeśli

się nie mylę. Kopię „Dallas Times Herald"...

* * *

Kemp czekał w sali recepcyjnej, podczas gdy steward poszedł powiadomić swego pana o jego przybyciu. Stał, patrząc na bezcenne obrazy wiszące na ścianach i cały czas czuł na sobie wzrok sekretarza Fairbanka, który obserwował go zza swego biurka.

Czuł się bardzo dobrze. Raport Brittona był doskonały i razem z pozostałym materiałem, który miał ze sobą, z pewnością zadowoli konsorcjum. Mimo tych powodów do satysfakcji, to, że tym razem miał się spotkać z całą czwórką, i że wezwali go do głównej siedziby AmLabu w Denver, wprawił go w stan lekkiego napięcia nerwowego.

Traktowali go bardzo dobrze, temu nie można było zaprzeczyć. Apartament, który oddali mu do dyspozycji, był najwyższej jakości, a dziewczyna...

Uśmiechnął się na wspomnienie dziewczyny. Kusiło go, by poprosić o nią jako o część zapłaty, ale wiedział, że to byłby błąd. Kiedy ma się do czynienia z takimi ludźmi, przyznanie się do jakiejkolwiek słabości jest błędem.

— Shih Kemp?

Odwrócił się. Steward stał w progu, przytrzymując otwarte drzwi. Kemp ścisnął mocniej teczkę i ukłoniwszy się nieznacznie, ruszył w jego stronę.

Sala posiedzeń była rozległym pomieszczeniem, długim na przynajmniej sto ch'i i wysokim na dwadzieścia. Podłoga i ściany zostały wyłożone sześciokątnymi, wypolerowanymi na wysoki połysk płytami z jasnozielonego kamienia, a na każdej z nich wyryto logo AmLab: czerwony model orbitalny atomu.

Starcy zasiedli po drugiej stronie sali, za długim stołem

z błyszczącego w świetle mahoniu. Każdego z nich dzieliła odległość przynajmniej pięciu ch'i. Za plecami mieli flagi swoich spółek: czarno-żółtą RadMedu; jasnozielono-czerwoną AmLabu; krwistoczerwonego orła NorTeka; i błękitną gwiazdę na białym tle WesCorpu.

— Kemp... — odezwał się Fairbank, a jego głos mimo siedemdziesięciu pięciu lat, które właśnie ukończył, wciąż brzmiał władczo i potężnie. — Podejdź bliżej, abyśmy mogli lepiej cię widzieć.

Podszedł. Zatrzymał się dziesięć kroków przed stołem i pochylił głowę w niskim ukłonie.

— Panowie...

Popatrzył na nich, spodziewając się, że zobaczy na ich twarzach jakieś oznaki niecierpliwości — w końcu tak długo czekali na okazję odegrania się na ImmVacu — ale nie zauważył niczego. Ich twarze były jak zwietrzałe ściany skalne.

— Czy to jest to? — zapytał Egan, wskazując na teczkę.

— Tak, ja...

— Niech pan to położy na stole — przerwał mu obcesowo Fairbank.

— Przepraszam?

— Na stole. Przeczytamy to później.

— Ale...

— Niech się pan o nic nie martwi, Shih Kemp, dostanie pan pełną zapłatę. Jestem przekonany, że wykonał pan doskonale swoją pracę. Britton to detektyw pierwszej klasy. Ale to nie dlatego pana wezwaliśmy.

— Nie?

Fairbank uśmiechnął się i odwróciwszy się na krześle, spojrzał w stronę Chamberlaina.

— Geoffrey...

Chamberlain wstał, obszedł stół i minąwszy Kempa, zatrzymał się przy niskim stoliku umieszczonym pod ścianą. Podniósł z niego małe, polakierowane pudełko i przyniósł je Kempowi.

— Co to jest?

Chamberlain przybliżył się jeszcze bardziej do niego.

— Niech pan to otworzy i sam zobaczy. Otworzył, zajrzał do środka i uniósł głowę.

— Co to...?

264

265

Chamberlain wybuchnął śmiechem. Pozostali także zaczęli się śmiać, rozbawieni swoim dowcipem.

— Ja... — Kemp odwrócił się i spojrzał na Fairbanka,

z najwyższym wysiłkiem zachowując zimną krew. — Ja... ja

wiem, co to jest, ale... no cóż, do kogo to należało?

Chamberlain odebrał mu pudełko i uśmiechnął się.

— Czy ma to jakieś znaczenie?

— Nie dla mnie, ale... dla niego...

— Och, on już nie żył, kiedy mu to odcięto!

Kemp spojrzał jeszcze raz na blady kawałek mięsa i zmarszczył czoło.

— O co tu chodzi? Odpowiedział mu Egan:

— Tworzy pan swoją siatkę, prawda?

— Tak, aby użyć jej przeciwko Leverowi. Ale co to ma

wspólnego z... tym?

Uśmiech Egana przypominał grymas nagiej czaszki.

— Wiem z własnego doświadczenia, że to, co może być

wykorzystane w jednym celu, może także posłużyć czemuś

innemu. Pańscy ludzie... mają swoich znajomych, prawda?

Różnych małych ludzików, którzy operują między pozioma

mi.

Kemp skinął głową w milczeniu.

— A oni aż się palą, by wypełnić swoje kieszenie, prawda?

Zarobić trochę na boku.

Kemp ponownie kiwnął głową.

— To dobrze. A więc my ich użyjemy.

— Użyjecie ich? Jak?

Na to pytanie odpowiedział Green z RadMedu:

— Żyjemy w trudnych czasach, Shih Kemp. Agitacje polityczne i rozruchy... to wszystko zakłóca spokój na rynkach. A to, co zakłóca spokój na rynkach, ma wpływ na nasze życie, nieprawdaż? Atmosfera niepewności nie sprzyja interesom. Zgadza się pan?

— No cóż, oczywiście...

— Byłem pewny, że tak będzie — ciągnął gładko Green. — Od pewnego czasu sytuacja panująca w Ameryce Północnej bardzo nas martwi. Czekaliśmy cierpliwie, mając nadzieję, że zostanie podjęte działanie, silne, zdecydowane działanie, mające na celu ukrócenie tych wszystkich ekscesów. Ale nic takiego

nie nastąpiło. Władze wiedzą, kim są ci rozrabiacze. Mają dowody na taśmach oraz zeznania donosicieli. Gdyby chciały, mogłyby wszystkich aresztować, ale nie robią tego. D1 acze-g o ? Bo się boją. Brak im odwagi i determinacji koniecznych do tego, by ostatecznie rozwiązać ten problem!

Pocięta głębokimi zmarszczkami twarz Greena stwardniała w wyrazie niechęci. Siedzący za nim Chamberlain i Fairbank kiwali głowami, zachęcając go, by mówił dalej.

— Tak więc, Wu Shihowi może brakować woli, by wyko

nać to zadanie, ale nam nie. Jeśli on nie załatwi się z mei yujen

wen, my to zrobimy!

Kemp skinął głową. To nie był pierwszy raz, kiedy słyszał to określenie. W ciągu ostatnich miesięcy zauważył wielokrotnie — na oficjalnych przyjęciach albo na bardziej prywatnych zgromadzeniach — że po wypiciu odpowiedniej ilości alkoholu tematem rozmów stawała się kwestia znalezienia „rozwiązań". I zawsze, tak jak i teraz, znajdował się ktoś, kto występował z tym właśnie określeniem mieszkańców najniższych poziomów. Mei yujen wen... Podludzie. Ludzkie mięso. I im częściej to słyszał, tym większego nabierał przekonania, że to było prawdą. Od ponad stu lat ich polityka wobec elementów kryminalnych opierała się na zsyłkach w dół. Dobrzy wspinali się w górę poziomów, a źli lądowali na dnie, gdzie mogli żyć wśród sobie podobnych.

Sobie podobnych... Uśmiechnął się okrutnie, przekonany już o tym, że ci starcy mieli rację. Miasto było wielkim filtrem ludzkości, oddzielającym dobrych od złych, tych, którzy odnieśli sukces od przegranych, prawdziwych ludzi od podludzi, od ludzkiego mięsa, mei yujen wen. I jakie znaczenie mogło mieć to, czy oni żyli, czy też umarli? Rodzili się ignorantami i takimi umierali. Męty społeczne. Mniej niż męty.

Green, który obserwował go z zainteresowaniem, uśmiechnął się.

— A zatem rozumie pan?

— Być może. — Zawahał się. — A ta rzecz...?

— Opowiem panu pewną historię — odparł Fairbank, kładąc ręce na stole przed sobą. — Kiedy nasi przodkowie po raz pierwszy przybyli na ten wielki kontynent, żyły tu już pewne istoty. Zostały nazwane Indianami. Były to podludzkie stwo-

266

267

rżenia o jasnoczerwonych skórach. No cóż, ci Indianie okazali się prawdziwie dokuczliwymi sąsiadami. Atakowali osady Hung Mao i mordowali bez żadnego powodu ich kobiety oraz dzieci. Tak więc rząd zaproponował, że za każdego zabitego Indianina wypłaci określoną sumę pieniędzy. Jednakże taszczenie martwych Indian do punktów wypłacających nagrody było dosyć niepraktyczne, wymyślono zatem prostszy sposób. Skalpy. Oferowano pieniądze za każdy indiański skalp. Fairbank uśmiechnął się.

— To był zupełnie nie najgorszy system, nie sądzi pan?

Uważam jednak, że moglibyśmy go nieco ulepszyć. Skalp...

w obecnych czasach człowiek może stracić pół głowy i wciąż żyć.

Jeśli go jednak pozbawić kutasa, to nawet gdy przeżyje, cała

generacja podobnych mu śmieci nigdy się nie urodzi, prawda?

Kemp roześmiał się. To było genialne.

— Ile zamierzacie płacić?

— Dwieście pięćdziesiąt?

— To bardzo ryzykowne...

— Jasne, że ryzykowne! — wtrącił się gniewnie Egan. — Zawsze będzie jakieś ryzyko.

— Ale dwieście pięćdziesiąt. To... zbyt mało.

— W takim razie niech będzie trzysta — powiedział Fairbank. — Ale nie więcej. I pięćdziesiąt dla pana. — Uśmiechnął się. — Za każdego kutasa...

Jakiś mięsień w policzku Kempa zadrgał w nie kontrolowany sposób. Pięćdziesiąt... To było więcej, niż się spodziewał. Znacznie więcej.

— Jak... — Polizał swoje nagle wyschnięte wargi. — Jak się dowiem, kogo należy załatwić?

— O to niech się pan nie martwi. Tę stronę naszego przedsięwzięcia bierzemy na siebie. Dostanie pan kopie odpowiednich akt Służby Bezpieczeństwa. Wszystko, co ma pan robić, to działać zgodnie z zawartymi w nich informacjami. Rozumie pan?

Kemp kiwnął głową.

— To dobrze. W takim razie natychmiast zajmiemy się organizowaniem funduszu. Złożą się na to jeszcze inni, oczywiście. A jeśli wystąpią jakieś drobne kłopoty, to pan je rozwiąże, dobrze?

— Zgoda.

268

Fairbank rozsiadł się wygodnie, wyraźnie zadowolony z wyniku rozmowy.

— Dostanie pan adres kontaktowy i tylko tam będzie pan

odbierał polecenia oraz informacje. Począwszy od tej chwili,

nie będzie pan utrzymywał kontaktów z żadnym z nas. Jeśli

nawet sam T'ang wezwie pana do siebie, pańskim zadaniem

będzie upewnienie się, że nie dotrze do nas. Czy pan mnie

rozumie, Shih Kemp?

Kemp przełknął ślinę.

— Rozumiem.

— To dobrze. W takim razie skończyliśmy. Aha, i jeszcze jedno Kemp...

— Słucham, panie Fairbank?

— Możesz wziąć sobie tę dziewczynę. O ile rozumiem, raczej się do niej przywiązałeś...

* * *

Michael Lever wyszedł z lektyki i rozejrzawszy się wokół, uświadomił sobie, jak dużo czasu upłynęło od jego ostatniej wizyty w jakichkolwiek zakładach należących do ImmYacu.

Przed laty — przed swym uwięzieniem przez Wu Shiha i późniejszym zerwaniem z ojcem — dużą część swego czasu poświęcał na podróże po Mieście i inspekcje fabryk kompanii. Robił to w imieniu ojca, ucząc się przy okazji prowadzenia interesów. Takie wizyty kończyły się zwykle wieczornym bankietem z urzędnikami i nocą spędzoną z córką jakiejś miejscowej grubej ryby — kogoś, kto chciał zyskać sobie przychylność jego ojca. Teraz jednak sama myśl o czymś takim była dla niego odrażająca.

Tak wiele zmieniło się od tamtych dni. Tak wiele mu się przydarzyło. Najpierw było to aresztowanie w noc Balu Dziękczynienia — wraz z grupą kilkunastu innych „Synów" został pojmany przez oddziały Wu Shiha i zamknięty w więzieniu za „działalność wywrotową". Przez wiele następnych dni miotał się w celi, żądając uwolnienia, ale minęło piętnaście długich miesięcy — z których większość spędził w odosobnieniu — zanim znowu zobaczył ojca. A kiedy go zobaczył...

Zadrżał, wspominając zerwanie z ojcem oraz długą, gorzką walkę o niezależność zakończoną wybuchem bomby, która

269

zabiła jego najlepszego przyjaciela, Bryna Kustowa, a z niego omal nie zrobiła kaleki. Wszystko mogło się wtedy skończyć, ale tak się nie stało. Przeżył ojca i stał się głową ImmVacu. A przez cały ten czas przy jego boku stała Mary, jego ukochana „Em", która jak słup płonącego światła, wspierała go i prowadziła w ciemnościach, pilnując, by nie zboczył z wąskiej ścieżki prawości.

Bez niej...

Odwrócił się, usłyszawszy za sobą kroki Johnsona.

— No i jak, Dan? Potrząśniemy nimi troszeczkę?

Johnson uśmiechnął się.

— Jeśli chcesz, możemy tam wejść bez zapowiedzi. Mam wszystkie kody.

— Prowadź. Już się cieszę na minę, jaką zrobi Steiner, kiedy wejdziemy do jego biura!

Johnson odwrócił się, podszedł do tragarzy i przekazawszy im instrukcje, wrócił do Michaela.

— W porządku. Ruszajmy.

* * *

Kiedy Lever i Johnson pojawili się w pokoju recepcyjnym, dwaj strażnicy z nogami na biurku, na którym walały się resztki pożywienia, oglądali właśnie jakiś program lokalnej telewizji. Widząc niespodziewanych gości, wpadli w chwilową panikę i sięgnęli nawet po broń, ale potem, rozpoznawszy Michaela, zerwali się na równe nogi i zaczerwieniem" z zakłopotania, pochylili głowy.

Zatrwożona sekretarka Steinera zaczęła także podnosić się zza swojego biurka, ale jedno spojrzenie Johnsona usadziło ją z powrotem na krześle.

— Idź pierwszy — wyszeptał Michael, odsuwając się na

bok. — Dam ci minutę i wejdę. Udawaj, że jesteś sam.

Johnson mrugnął do niego porozumiewawczo i wprowadził kod otwierający drzwi biura Steinera, a następnie nie zawracając sobie głowy długim pukaniem, pchnął je i wkroczył do środka.

Czekający na zewnątrz ludzie usłyszeli pełne zaskoczenia i strachu westchnienie oraz kobiecy pisk.

— Michael? — Głos Johnsona zdradzał lekkie rozbawie

nie. — Myślę, że powinieneś sam to zobaczyć.

Wszedł do środka.

Steiner był na swoim biurku. Albo raczej był przywiązany do biurka. Leżał na plecach zupełnie nagi, a równie naga dziewczyna siedziała na nim okrakiem. Nadgarstki i kostki miał przymocowane skórzanymi rzemieniami do nóg ogromnego mebla, a usta mocno zakneblowane.

— Czy ma pan jakieś kłopoty, dyrektorze Steiner? A może

to wcześniejsza przerwa na lunch?

Starzec przełknął z trudem ślinę i uniósł podbródek, dając znak dziewczynie, by usunęła knebel. Zrobiła to, po czym zeszła z niego i stanęła obok biurka, próbując choć trochę zasłonić się dłońmi.

— A więc? — zapytał Michael po dłuższej przerwie. — Czy to normalne wydarzenie, czy też złapałem pana w szczególnie niekorzystnej chwili?

— Ja... ja to mogę wytłumaczyć, Shih Lever!

— Jasne. —Michael odetchnął głęboko i spojrzał na Johnsona. — Dan, sprowadź mi czterech strażników. Chcę, by tego człowieka natychmiast stąd wyrzucono.

— Shih Lever!

— Niech się pan odpręży, Shih Steiner. Niech pan się po prostu odpręży, dobrze? A teraz ty, dziewczyno... czy ja cię zatrudniam?

Przytaknęła bojaźliwie.

— Gdzie jest twoje ubranie?

Poruszyła głową, wskazując drugą stronę pokoju. Michael odwrócił się. W prawym rogu pomieszczenia zauważył stos dokumentów i segregatorów. Obok leżały — bardzo schludnie poskładane — dwie kupki odzieży.

— Ubieraj się i zgłoś się do działu personalnego. Dostaniesz

sześciomiesięczną odprawę, dobrze?

Kiwnęła głową i pospieszyła zrobić, co jej kazano. Michael odwrócił się, usłyszawszy, że Johnson wraca ze

strażnikami.

— W porządku — powiedział, odsuwając się na bok, aby

mogli przejść. — Podnieście biurko i wynieście je stąd, rozu

miecie?

Mężczyźni, którzy chłonęli ten widok szeroko otwartymi oczami, odwrócili się i odpowiedzieli równocześnie:

— Tak jest, Shih Lever!

270

271

— Michaelu... — krzyknął błagalnie Steiner — na pamięć

twojego ojca...

Michael rzucił mu piorunujące spojrzenie.

— Po pierwsze, panie Steiner, nie powołuj się na pamięć

mojego ojca! Po drugie, to, co pan robi w swoim wolnym

czasie i w swoim własnym mieszkaniu, to pańska prywatna

sprawa, ale nie spodziewałem się, by mój dyrektor robił coś

takiego w czasie i miejscu pracy.

Steiner zamknął oczy, jakby miał za chwilę umrzeć ze wstydu.

— O, bogowie...

— Chodźcie tu — powiedział Michael, przywołując strażników. — Chcę, żebyście go stąd wynieśli, i to natychmiast!

Johnson popatrzył na niego i zapytał spokojnie:

— Co zamierzasz zrobić?

— Zaraz zobaczysz... — odpowiedział Michael i zwróciwszy się do strażników, ponaglił ich: — No chodźcie tu! Ruszajcie się! Wynieście go do pokoju recepcyjnego, a potem idźcie za mną. Od tej chwili Shih Steiner nie jest już pracownikiem Korporacji ImmVac, a więc należy traktować go jak człowieka, który przebywa tu nielegalnie. Jako strażnicy macie obowiązek usunąć go z terenu zakładu.

Zachęceni w ten sposób mężczyźni wymienili między sobą spojrzenia, a potem ryknąwszy pełnym uciechy śmiechem, podnieśli byłego dyrektora wraz z biurkiem i wyszli na zewnątrz. Ścigani pełnym strachu spojrzeniem sekretarki Steine-ra przeszli przez pokój recepcyjny i dotarli do głównego korytarza, który prowadził do bramy fabryki.

— Nie... — zatrzymał ich Michael, wskazując, że powinni zawrócić. — Pójdziemy przez główną halę. Myślę, że załoga powinna mieć możliwość pożegnania się ze swoim byłym dyrektorem.

— Uważaj, Michaelu — powiedział cicho Johnson, próbując go powstrzymać, ale Michael odepchnął jego rękę.

— Jak pan sobie życzy, Shih Lever — odparł najwyższy rangą strażnik. — Jedna rundka wokół hali i z powrotem tutaj?

Michael kiwnął głową i odsunął się na bok, aby mogli przejść.

— To za dużo — szepnął mu do ucha Johnson. — Wywal

go, jasne, ale to...

Michael odwrócił się i obrzucił go twardym, bezlitosnym spojrzeniem.

— Jesteś porządnym człowiekiem, Dan, i wspaniałym asys

tentem, ale tym razem nie mów mi, co powinienem, a czego nie

powinienem robić, rozumiesz?

Skarcony w ten sposób Johnson spuścił głowę i nic nie odpowiedział.

— Dobrze. A teraz zostań tutaj i zacznij sprawdzać dokumenty. Wszystko. Rachunki, zamówienia, dane o wysokości sprzedaży oraz produkcji i całą resztę. Chcę, żeby jeszcze dziś po południu przybył tu cały zespół kontrolerów i w poniedziałek rano macie mi przekazać pełen raport.

— Ale co z Waszyngtonem? Nie będziesz mnie tam potrzebował?

— Wszystko jest przygotowane, prawda? Johnson kiwnął głową.

— Masz wszystko w teczce.

— To dobrze. W takim razie powinienem sobie poradzić. Ostatecznie mam tylko podpisać dokument zwrotny.

— Ja... — Johnson zawahał się, po czym kiwnął głową.

— I Dan... odwiąż go, kiedy przyjdą tu z powrotem, i pozwól mu się ubrać. Ale pozbądź się go stąd natychmiast. I żadnej firmowej lektyki, rozumiesz? Niech skurwiel idzie pieszo do domu.

* * *

Kennedy rozsiadł się w swoim fotelu i patrząc na trzech mężczyzn siedzących naprzeciw niego, czekał, aż steward napełni ich kieliszki. Do głosowania zostało jeszcze półtorej godziny i gdzie indziej, w przestronnych salach wielkiej Izby gromadziły się już grupki reprezentantów podnieconych perspektywą dalszego ograniczenia władzy Siedmiu. Tutaj jednak było spokojnie i cicho.

Tak zwodniczo spokojnie, pomyślał Kennedy, wiedząc, że jeśli ma być pewny wyniku głosowania, musi przekonać tych trzech, by wraz ze swoimi frakcjami przyłączyli się do niego.

— No cóż, reprezentancie —zaczął Underwood, podnosząc

lekko swój kieliszek — tu jest bardzo przyjemnie, ale jestem

przekonany, że nie zaprosiłeś nas z powodów towarzyskich.

272

273

Uśmiechnął się. Jego własny kieliszek pozostał nie tknięty na stole.

— Nie — odparł Kennedy i spojrzawszy na Harta, który

siedział z lewej strony Underwooda oraz na Munroe siedzące

go z jego prawej strony, włączył ich w ten sposób do roz

mowy. — Nie będę także obrażał was, udając, że jest inaczej.

Czas goni i jestem zmuszony układać się bardziej otwarcie, niż

do tego przywykłem.

Hart uśmiechnął się w odpowiedzi.

— Izba zmieniła nas wszystkich w handlarzy, czyż nie?

Kennedy również uśmiechnął się do niego, jednakże w głębi

ducha zaczął się zastanawiać, co Hart miał na myśli. Czy była to zwykła uwaga, czy też tkwił w tym jakiś haczyk?

— To prawda — odpowiedział — jednakże handel z pewnością jest lepszy od wojny, prawda? Jeśli wszystkie strony mogą zostać zaspokojone...

— To niemożliwe — przerwał mu szorstko i niespodziewanie Munroe.

Kennedy popatrzył na niego.

— Co pan ma na myśli?

— On ma na myśli to — powiedział z enigmatycznym uśmiechem na ustach Underwood — że my nie przyszliśmy tutaj, by handlować.

Przerwał, spojrzał na swoje wino i odezwał się ponownie:

— Pan chce kupić nasze głosy, nieprawdaż? Chce pan mieć nas w kieszeni, jak tych tai, których podbierał nam pan przez ostatnie dwadzieścia cztery godziny. — Uniósł powoli wzrok i popatrzył prosto w oczy Kennedy'ego. — Sprowadził nas pan tutaj, aby nas wysondować, aby dowiedzieć się, czego chcemy i zaofiarować nam to. Dać nam nieokreśloną, niepewną obietnicę w zamian za pewne głosy.

— Nie niepewną...

— Nie? — W spojrzeniu Underwooda pojawiły się w równych proporcjach zaskoczenie i niewiara. Patrzył tak przez chwilę, po czym wzruszywszy ramionami, wypił swoje wino. — Jakkolwiek by było, traci pan czas. Nie może pan nas kupić i nie ma niczego, co mógłby pan nam dać.

— Niczego?

Underwood uśmiechnął się prawie współczująco.

— My jesteśmy Rozproszeńcami, reprezentancie, a nie No-

wymi Republikanami. Nie pragniemy tych drobnych kompromisów, które pana najwyraźniej zadowalają. Nie rozumie pan tego? Chcemy zmiany. Zmiany. A tego pan nam nie może dać. Tego po prostu nie może pan zagwarantować...

Nie? pomyślał z oburzeniem. Jednakże mimo tego oburzenia wiedział, że mieli rację. Underwood mówił prawdę. Przehand-lował wszystkie atuty, z którymi przyszedł do Weimaru. I doprowadzenie do zmian. ..prawdziwych zmian wykraczało już poza jego możliwości. Musiał zadowolić tyle drobnych frakcji i nadskakiwać tylu próżnym i chciwym durniom. Nie zostało już nic czystego...

Westchnął.

— Być może macie rację, panowie. Z drugiej jednak stro

ny, może także sami siebie oszukujecie. Statki kosmiczne

i odległe gwiazdy... to z pewnością nie jest zbyt pragmatyczna

postawa, zgodzicie się chyba ze mną? A co z przyszłymi

wyborami? Czy myślicie panowie, że utrzymacie swój stan

posiadania?

Underwood uśmiechnął się, odłożył swój kieliszek i wstał. Munroe oraz Hart zrobili to samo.

— Nie martwię się o swój mandat, panie Kennedy. Wiem,

że zostanę ponownie wybrany. Ale co z panem? Będąc na

pańskim miejscu, byłbym lekko zatroskany. Obecnie jest pan

tutaj złotym chłopcem, ale co się stanie, kiedy nie zrealizuje

pan swoich obietnic? Co pan zrobi, kiedy media zaczną przy

glądać się panu nieco uważniej, niż to robią teraz? — Przerwał,

a jego uśmiech zmienił się w szyderczy grymas. — I co się

stanie, gdy Wu Shih zdecyduje, że ma już pana dosyć?

Kennedy poczuł chłodny skurcz w żołądku.

— Co pan przez to rozumie?

— Och, to tylko plotki, reprezentancie. Plotki, to wszystko...

Kennedy spuścił wzrok.

— A zatem zamierzacie głosować przeciw?

— Czy powiedziałem coś takiego? — Na twarzy Underwooda nie było teraz ani śladu uśmiechu. — Prawdę powiedziawszy, zamierzamy głosować za propozycją. Ale postąpimy tak dlatego, że tego chcemy, a nie dlatego, że pan nas kupił, zastraszył lub oferował coś w zamian. Chciałem, aby to było jasne na wypadek, gdyby źle pan nas ocenił.

274

275

— Źle was oceniłem? —Kennedy roześmiał się. — Choler

nie mi na to wygląda, prawda?

Wstał, a jego twarz nagle stwardniała.

— A teraz posłuchajcie mnie, i to uważnie. Mówi pan

0 mnie, panie Underwood, ale kto finansuje pana? To właśnie chciałbym wiedzieć. Kto ułatwia panu odgrywanie roli czystego i nieprzekupnego? Ja was znam. Znam was wszystkich.

1 jeśli jeszcze kiedykolwiek przyjdziecie i będziecie mnie obrażać, wykopię was do pieprzonej Afryki, rozumiecie?

Underwood wziął głęboki oddech i pokiwał głową. Kennedy odsunął się trochę do tyłu i lekko rozluźnił.

— To dobrze. Cieszę się, że się wzajemnie rozumiemy, ch'un

tzu. A teraz proszę o wybaczenie, mam jeszcze dużo do

zrobienia.

Odprowadził ich wzrokiem, po czym głęboko odetchnął. A więc krążą już pogłoski na jego temat. To źle. Myślał, że był dyskretny. A może to tylko spekulacje. Próby wyjaśnienia zmian w polityce, których dokonywał w ciągu ostatnich dwunastu miesięcy. No cóż, niech im tam. Po dzisiejszym głosowaniu będą musieli zacząć zgadywać na nowo.

A Wu Shih? Jak on zareaguje?

Kennedy zadrżał, po czym wzruszywszy lekko ramionami, przeszedł do swoich pokojów. W czasie gdy steward wykładał na kanapę jego ubrania, stanął przy wideofonie, czekając na połączenie z żoną.

— Kochanie? — zaczął, kiedy na ekranie pojawiła się jej

twarz. — Jak się czujesz? Co tam u chłopców?

Jej uśmiech ogrzał mu serce.

— U nas wszystko w porządku... A jak tam u ciebie?

Skrzywił się.

— Kto wie? Będzie trudno, ale mam nadzieję, że zrobiliśmy wystarczająco dużo. Dowiemy się za dwie godziny.

— To dobrze...

Wpatrywał się w ekran, chłonąc jej widok. Ciągle była tak piękna, jak przed piętnastu laty, kiedy się pobrali. Wciąż, mimo wszystkiego, co się wydarzyło, była w niej ta sama delikatność. Włosy już jej odrosły po operacji sprzed dwóch lat i zewnętrznie wydawała się taka sama, jak przedtem, ale on wiedział, że jest inaczej. Obecność tych cieniutkich elektrod z miękkiego drutu w jej mózgu — i mózgach ich dwóch

małych synów — zmieniła zarówno jego, jak i ją. Powoli, niedostrzegalnie wpływało to na wszystko, co robili, na każdą decyzję, którą podejmowali. To było tak, jakby w swojej głowie miała raka, który czekał tylko na przekręcenie włącznika, by zacząć się rozwijać i ta świadomość sprawiała, że każda chwila spędzona razem była dla nich niezmiernie słodka.

— Potrzebuję ciebie — powiedział cicho, tak aby nie usły

szał tego steward krzątający się w pokoju za jego plecami.

W jej uśmiechu na moment pojawił się cień goryczy i bezradności, ale potem znowu się rozpromieniła.

— Ja ciebie też kocham, Josephie. A więc idź i zrób to, co

musisz zrobić. Jesteś dobrym człowiekiem, Joe. Trzymaj się

tego, dobrze?

Uśmiechnął się.

— Tak zrobię. Ucałuj ode mnie chłopców. Zobaczymy się później, na przyjęciu.

— Czekam na to z niecierpliwością.

— Do widzenia, kochana.

— Do widzenia, najdroższy.

Odwrócił się od pociemniałego ekranu, czując, że ciężar, który go przedtem przygniatał, znowu powrócił. Nie powiedział jej tego — nie mógł, w każdym razie nie na otwartej linii — a mimo to wiedziała, że zamierza coś zrobić w czasie tego głosowania. Zawsze potrafiła czytać w jego myślach.

Uniósł wzrok. W drzwiach pokoju stał steward z pochyloną w ukłonie głową.

— Czy jest jeszcze coś do zrobienia, panie?

Pokręcił przecząco głową.

— Nie... dziękuję ci, Tao-kuangu. Ale jeśli mógłbyś, przygotuj mi jeszcze rzeczy na podróż. Coś lekkiego. Przebiorę się, kiedy wyląduję w Ameryce.

— Jak sobie życzysz, panie.

Kiedy został sam, wbił wzrok w wideofon i czując, że ogarnia go dziwny niepokój, pomyślał, że może powinien zadzwonić do Michaela i omówić z nim sytuację. Chwilę później wziął się jednak w garść i próbując zapomnieć o dręczących go wątpliwościach, zaczął się przebierać.

Do głosowania została tylko godzina.

* * *

276

277

Emily siedziała na jedwabnych poduszkach i po raz pierwszy w życiu była zadowolona z odosobnienia, które zapewniał przedział pierwszej klasy. Była sama, a kaseta z nagraną książką, której słuchała, leżała obok niej na długim, wygodnym siedzeniu. Łagodne kołysanie pędzącej w kierunku Richmond strzały było przyjemne, prawie kojące.

To był nadzwyczajny dzień i tym razem, wyjątkowo, błogosławiła bogactwo, które umożliwiło jej- zerknięcie w czasy, kiedy nie było jeszcze Miasta. Z drugiej jednak strony właśnie ta fortuna była źródłem jej nieustannych wyrzutów sumienia.

Każdy miał prawo dążyć do tego, by żyć wygodnie i dostatnio. Jednakże takie bogactwo, jakie stało się udziałem jej i Michaela, było czymś wręcz wstrętnym. Im dłużej o tym myślała, tym bardziej upewniała się o słuszności tego poglądu. Ale pozbycie się tego ciężaru nie było także żadnym rozwiązaniem, gdyż taka była już struktura społeczna ich świata. Wyglądało na to, że ogromne różnice między biednymi i bogatymi są jego cechą wrodzoną, i zawsze znajdzie się ktoś inny, kto wypełni próżnię, którą by ewentualnie zostawili po sobie.

Westchnęła. Tego się właśnie dzisiaj dowiedziała: że społeczne nierówności istniały na długo przed powstaniem Miasta, i że Miasto tylko udoskonaliło ten okropny proces dzielenia ludzi na lepszych i gorszych.

Miasto... to była klatka, więzienie dla nich wszystkich.

A przecież wybudowano je po to, by rozwiązać wszelkie problemy. Miało być... jak brzmiało to słowo?... Utopią, właśnie. „Żywność dla wszystkich i przestrzeń dla każdego", to tylko jeden z tych wczesnych sloganów, o których czytała. To był bardzo śmiały eksperyment. Zbudować świat bez niedostatku. Idealne społeczeństwo. Świat, w którym ludzie sami mieli znajdować swój poziom. Ale eksperyment się nie powiódł. Stare wzorce zachowań — nepotyzm i korupcja, układy i zdrady — wystąpiły ze wzmożoną siłą i marzenie zamieniło się w koszmar.

Ten świat... wzdrygnęła się, przestraszona wnioskiem, do którego prowadziły jej myśli... został zaprojektowany po to, by odbijał w sobie to, co w człowieku najlepsze, a stał się zwierciadłem naciemniejszych zakątków jego duszy.

Świat Yang. Męski świat pozbawiony światła i matczynej czułości. Świat bękarci, przeklęty w chwili poczęcia.

Usłyszała brzęknięcie i cichy dzwon sygnału ostrzegawczego. Podniosła wzrok i poprawiła się na siedzeniu. Po dziesięciu sekundach drzwi przedziału otworzyły się z sykiem i do środka wszedł steward Numer Jeden ze swoim młodszym asystentem — Numerem Siedem, jak można było wnosić z jego naszywek — podążającym tuż za nim. Kiedy drzwi się zamknęły, obaj złożyli głębokie ukłony i z uśmiechami fałszywej uprzejmości przyklejonymi do twarzy, popatrzyli na nią.

— Czy jest coś, co moglibyśmy dla pani zrobić, madame Lever? — zapytał Numer Jeden. — Czy jest coś, czego by pani chciała?

— Tak, rzeczywiście jest coś takiego. Czy macie na pokładzie ekran z wiadomościami?

Starszy sterward uśmiechnął się ponownie — tym samym nieszczerym, powierzchownym uśmiechem — i zbliżył się do niej. Sięgnął w górę i z niszy w suficie wagonu wyciągnął płaski ekran. Poruszając elastycznym ramieniem, ustawił go pod odpowiednim kątem i w takiej odległości, by mogła wszystko widzieć.

— Czy tak będzie dobrze, madame Lever?

— Idealnie — odpowiedziała.

— Wystarczy, że będzie pani do niego mówiła. Jest zaprogramowany na wszystkie kanały Pierwszego Poziomu.

— Dziękuję...

— Czy jest jeszcze coś, czego by pani chciała? Może przynieść pani eh'dl

— Tak, chętnie się napiję. Jeszcze raz dziękuję.

Numer Jeden odwrócił się i wymruczał ostrym tonem kilka zdań po mandaryńsku do swojego asystenta, który ukłonił się nisko Emily i pospiesznie wycofał z przedziału.

— To zajmie tylko dwie minuty, madame Lever.

— Świetnie... a teraz proszę zostawić mnie samą...

— Oczywiście...

Ukłonił się głęboko i wyszedł.

Dzięki Bogu, pomyślała. To było najgorsze ze wszystkiego. Ci płaszczący się służący, ci łaszący się pochlebcy, ci zlizujący plwociny półludzie, którzy zrobią wszystko — dosłownie wszystko — byle tylko mieć swój udział w dobrach tego świata.

278

279

Obruszyła się, zła na siebie samą, po czym spojrzała na ekran.

— Daj mi Wiadomości Pierwszego Kanału Interaktywne

go. Chcę usłyszeć streszczenie tego, co się działo w Weimarze.

Ekran pojaśniał. Przystojny prezenter — Hung Mao w przybliżeniu równy jej wiekiem — popatrzył na nią z góry.

— Madame Lever —powiedział, pochylając głowę i uśmie

chając się tak, jakby ją rozpoznał. — Czego chciałaby się pani

dowiedzieć?

Zawahała się, zastanawiając się, czy nie powinna zażądać, by przeprogramował się do postaci starego, siwobrodego Han, ale w końcu rozmyśliła się.

— Jak przebiegło głosowanie? Czy już się zakończyło?

Prezenter uśmiechnął się, pokazując swoje idealne uzę

bienie.

— Właśnie ogłoszono wynik. Wcześniejsze doniesienia mówiły o tym, że strona przeciwna propozycjom lekko przeważała, ale później blok Rozproszeńców przeważył szalę na korzyść wnioskodawców. Mimo to wniosek przeszedł zaledwie siedmioma głosami. Wygląda na to, że poprawka...

— Poprawka? — Wyprostowała się raptownie, a uśmiech powoli zniknął z jej ust. — Jaka poprawka?

— Poprawka, którą reprezentant Kennedy dodał w czasie ostatniego czytania. Czy mam ją pani przeczytać?

— Nie. Wyświetl ją. Sama to sobie przeczytam.

Twarz prezentera zniknęła, zastąpiona przez tekst poprawki.

Zaczęła czytać, czując, ża narasta w niej zimna pewność. Układy. Kennedy po zawierał w ostatniej chwili jakieś układy...

— Ta ostatnia kwestia... — powiedziała, marszcząc czo

ło. — Nie bardzo rozumiem, co oni mają na myśli, pisząc

o nowym poziomie subsydiów... czy tu chodzi o podniesienie

ich, czy o coś innego?

Twarz powróciła na ekran.

— Jest jeszcze dodatkowy dokument. Został wydany przez biuro kanclerza Wu Shiha, Fen Chi-hsiena. Mówi się tam...

— Czy jest podniesienie, czy też obniżka?

— Obniżka, madame Lever. O osiem i sześć dziesiątych procent.

Siedziała przez chwilę oszołomiona i kręciła wolno głową. Sprzedał ich. Ten skurwiel sprzedał ich wszystkich! Przysięgał, że nie będzie żadnych obniżek subsydiów żywnościowych dla mieszkańców Dołów. Nawet o pół procent. A teraz to... Zacisnęła pięści i wstała gwałtownie, tak wściekła, że nie dosłyszała nawet syku otwierających się drzwi, przez które wszedł Numer Siedem z eh'a.

— Skurwiel... — powtórzyła z pozornym spokojem. —

Wiedziałam. Wiedziałam, do cholery! Pieprzony kompan tej

bandy z Pierwszego Poziomu!

Młody steward stanął osłupiały i zapomniawszy zamknąć usta, spojrzał na nią.

— Czy pani dobrze się czuje, madame Lever?

Odwróciła się i patrząc na niego oczami wciąż płonącymi

z gniewu, wskazała na ekran.

— Nie, nie czuję się, kurwa, dobrze! Popatrz! Popatrz, co

zrobił ten skurwiel!

* * *

— Chieh Hsia...

Wu Shih odwrócił się i spojrzał na drugi koniec porośniętej drzewami morwy ścieżki. Przed bramą księżycową stał jego kanclerz z głową pochyloną w niskim ukłonie i rękami ukrytymi w rękawach jedwabnej szaty.

— Tak, Cho-hsien. O co chodzi?

— Nadeszły wieści, Chieh Hsia. Z Weimaru.

— Aha... — Popatrzył na różowe i białe kwiaty, którymi wysypano ścieżkę. — Czy propozycja przeszła?

— Tak jest, Chieh Hsia.

— A poprawka?

— Także, panie.

Uniósł wzrok.

— To dlaczego jesteś taki poważny, Cho-hsien? Jakie złe

wieści towarzyszą tym dobrym?

Fen Cho-hsien podszedł bliżej, ukłonił się i podał swemu T'angowi kartkę papieru. Wu Shih przeczytał ją, po czym uniósł głowę, czując, że serce zaciążyło mu w piersi. Był to projekt propozycji, która miała być przedłożona Izbie w ciągu następnego miesiąca. Propozycja ta zmierzała do

280

281

zwiększenia uprawnień Izby w sprawach polityki finansowej rządu, która do tej pory była wyłączną domeną Siedmiu. Ujmując to prosto, była to próba przejęcia władzy, prawdziwej władzy.

— Zakładam, że to jest coś nowego.

— Tak jest, Chieh Hsia.

Wziął głęboki oddech i pokręcił głową.

— Jestem zaskoczony... i rozczarowany. Myślałem...

— To był Kennedy, Chieh Hsia.

Wu Shih uśmiechnął się słabo. Nie potrzebował swojego kanclerza, by domyślić się, kto stał za tym wszystkim.

— Postanowił sprawdzić nasz blef, prawda?

Fen Cho-hsien nic nie odpowiedział.

Wu Shih odwrócił się i spojrzał na rozległe ogrody Manhattanu. Myślał, że znajdzie tu spokój i siłę, by znieść wieści — jakiekolwiek by one były — z Weimaru. Ale to...

Popatrzył ponownie na Fen Cho-hsiena.

— Jeśli zezwolimy, by zostało to przedstawione Izbie pod głosowanie, w ciągu roku zapanuje chaos.

— A jeśli na to nie zezwolimy?

— To chaos zapanuje wcześniej.

— Co zatem zrobimy?

Wu Shih wzruszył ramionami.

— Czy mój kuzyn, Tsu Ma, kontaktował się już ze mną?

— Jeszcze nie, Chieh Hsia.

— No cóż... powiedz mu, że pragnę się z nim zobaczyć. Powiedz mu... że musimy porozmawiać, to wszystko.

— Tak jest, Chieh Hsia.

Fen Cho-hsien ukłonił się, odwrócił i zniknął za księżycową bramą. Chwilę później jego sylwetka ukazała się na schodach prowadzących do pałacu.

Wu Shih głęboko westchnął. A więc w końcu nadszedł ten dzień. Dzień, którego tak bardzo starał się uniknąć. Jednakże gdzieś w głębi serca zawsze to wiedział. Człowiek taki jak Kennedy... trudno okiełznać kogoś takiego.

Tak. Ale co miał teraz zrobić? Było tak, jak powiedział. Kennedy sprawdził jego blef i teraz musi albo wypełnić swoją groźbę, albo straci całą przewagę, jaką miał nad tym człowiekiem. A jeśli wypełni swoją groźbę...

Wu Shih pokręcił głową. Jeszcze nie. Zadecyduję o tym później. Kiedy jednak wracał ścieżką do księżycowej bramy, jego ruchy były ociężałe, a głowę zwiesił na piersi, jakby jakiś ogromny ciężar przygniatał mu barki.

* * *

Michael zajrzał przez otwarte drzwi do sypialni i spojrzał na Emily. Siedziała przy swojej toaletce, plecami do niego.

— Em... musimy to omówić. Teraz. Zanim on przyjdzie. To

wszystko... — Podniósł ręce w geście desperacji. —To niczego

nie rozwiąże!

Zrobił dwa kroki do środka pokoju i stanął. Z tego miejsca mógł już widzieć w lustrze jej twarz. Patrzyła w dół z gniewną, zaciętą miną.

— Em... mamy dom pełen gości. Nie możesz tak tu siedzieć. — Westchnął. — No dobrze... przyjdź, kiedy będziesz gotowa. Ale zrozum jedno. Jestem tak samo wkurzony na tę poprawkę, jak i ty. Joe nie miał prawa. Ale dzisiejszy wieczór... no cóż, dzisiejszy wieczór to nie najlepszy czas, by podnosić tę sprawę, rozumiesz?

— A zatem kiedy?

To były pierwsze słowa, jakie powiedziała do niego w czasie ostatnich trzech godzin.

— Ja... porozmawiam z nim jutro. Pójdę do niego i porozmawiam.

— Nie. — Odwróciła się w jego stronę. — Zrób to dzisiaj. Po przyjęciu. I nie będziesz sam, Michaelu. Wystąpimy razem. Jest kilka spraw, o których chciałabym sama powiedzieć Josephowi Kennedy'emu.

Jeszcze raz podniósł ręce, poddając się.

— No już dobrze. Zrób to po swojemu. Ale po wszystkim, dobrze?

— Dobrze — odpowiedziała spokojnie, a jej twarz złagodniała.

Uśmiechnął się.

— W porządku. A zatem chodź, moja księżniczko. Chodź

my się pokazać.

* * *

282

283

Kennedy pojawił się godzinę później. Kiedy wraz z żoną wszedł przez duże, podwójne drzwi, powitały go burzliwe oklaski zebranych. Michael i Emily, którzy czekali u stóp schodów, powitali ich i poprowadzili na środek sali balowej, gdzie na podium o kształcie kontynentu Ameryki Północnej czekał na nich ogromny tort.

To były trzydzieste piąte urodziny Kennedy'ego, które zbiegały się także z piętnastą rocznicą jego ślubu z Jean. Kiedy oboje pozowali przed kamerami mediów, Michael odciągnął Emily na bok.

— Czy masz prezent? — wyszeptał.

— Dwa — odpowiedziała.

— Dwa?

— Jeden na teraz, a drugi na potem. Popatrzył na nią zmrużonymi podejrzliwie oczami.

— Co ty planujesz?

— Zaufaj mi — odpowiedziała kątem ust, ale w jej oczach

nie dostrzegł rozbawienia.

Następne dwie godziny upłynęły na rozmowach towarzyskich, a potem kiedy wielki dzwon wybił dwunastą w nocy, rozchyliła się kurtyna przesłaniająca jeden koniec sali i do przodu wystąpiło czterech służących w liberiach. Nieśli wielką, srebrną tacę, na której leżał jakiś nieregularny, pękaty przedmiot przykryty płachtą jasnoczerwonego jedwabiu.

— Co to jest? — zapytał ze śmiechem Kennedy, zwracając się do Michaela.

— To twój prezent urodzinowy — odpowiedziała Emily i przesławszy mu wymuszony uśmiech, ujęła rękę Michaela.

Kennedy odwrócił się i spojrzał na służących, którzy zbliżyli się do tłumu. Kiedy zatrzymali się, wystąpił do przodu i rozglądając się wokół, ściągnął jedwab.

Najpierw dało się słyszeć ogólne westchnienie zaskoczonych ludzi, a potem podniósł się głośny aplauz.

Była to malutka armata. Miała matową, czarną lufę z żelaza i koła ze starego, wypolerowanego drewna.

Kennedy, promieniejąc z radości, odwrócił się do Michaela.

— To jest piękne!

Michael pokiwał głową.

— Tak... rzeczywiście jest. — Powiedziawszy to, dał znak

służącym. — Podnieście ją, aby każdy mógł zobaczyć!

Kiedy wielka taca została podniesiona i armata ukazała się oczom wszystkich, przez salę przebiegła jeszcze jedna fala aplauzu, a z tyłu, gdzie przy barze zgromadzili się niektórzy z rówieśników Michaela i Kennedy'ego, dobiegły głośnie okrzyki radości i podziwu. Byli to w większości reprezentanci z NRPE, którym po zwycięstwie odniesionym tego dnia, dopisywały dobre nastroje.

— Dziękuję wam — powiedział Kennedy, obejmując Mi

chaela, a potem Emily. — Gdzie, na bogów, to dostaliście?

Emily podała mu niebiesko-złotą kopertę. Popatrzył na nią i zagwizdał.

— Aiya\ Nie powinniście...

— Tak — odparła chłodno Emily. — Nie powinniśmy.

— O co chodzi? — zapytał cicho Kennedy, patrząc to na jedno, to na drugie z nich.

— Później — odpowiedziała Emily, zbliżając się do niego, jakby chciała pocałować go w policzek. Jej wąski uśmiech był przeznaczony dla pracujących cały czas kamer — w gabinecie Michaela.

* * *

— A więc?

W gabinecie było ich tylko troje. Kennedy odesłał Jean do domu, a reszta gości przeniosła się do kuchni, by tam kontynuować zabawę.

Michael, zmęczony po całodziennej krzątaninie, usiadł za swoim biurkiem. Emily siadła w jednym z wielkich foteli znajdujących się w pobliżu i przyglądała mu się przez chwilę. Z każdym mijającym dniem coraz bardziej przypominał swojego ojca, jednakże był także sobą — człowiekiem w każdym calu lepszym od Charlesa Levera. W tej chwili wpatrywał się w Kennedy'ego, a w jego wzroku widać było mieszaninę gniewu i rozczarowania. W tym się od niej różnił. Ona była tylko rozgniewana.

Po krótkim milczeniu Michael pochylił się nieco do przodu i spojrzał prosto na Kennedy'ego, który stał naprzeciw niego.

— Skąd ta poprawka, Joe? Co się stało?

Kennedy westchnął i spojrzał na niego przepraszająco.

— Musiałem. Cały pakiet zależał od tego. Bez tej poprawki

284

285

stracilibyśmy głosy i wrócilibyśmy na pozycje wyjściowe, tyle że zdyskredytowani. Emily roześmiała się.

— Nie uważasz, że właśnie teraz jesteście zdyskredytowani?

Kennedy odwrócił się w bok i spojrzał na nią. Starała się

usunąć z głosu gniew i gorycz, którą czuła, ale nie bardzo jej to wyszło.

— Nie, nie sądzę. Tam... no cóż, tam wszystko wygląda

inaczej. Weimar... to nie jest świat, do którego przywykliśmy

tutaj. Proste, bezpośrednie podejście... to tam nie działa. Ukła

dy. Izba pracuje w oparciu o układy zawierane poza kulisami.

Pokiwała głową, jakby potwierdził właśnie jej najgorsze obawy.

— Nie rozumiecie — ciągnął. — To ograniczenie jest tylko tymczasowe. Na rok, najwyżej osiemnaście miesięcy. Do czasu, aż Siedmiu będzie miało dodatkowe możliwości produkcji. Nowe orbitalne fabryki Wu Shiha, nowe hybrydy. Sytuacja się zmieni. A z nowymi uprawnieniami do kontroli...

— Mówisz to samo, co oni — przerwała mu. — Układy. Tymczasowe ograniczenia. Sytuacja się poprawi, gdy tylko... — Pokręciła głową. — Ale nigdy się jeszcze nie poprawiła, prawda? Nie dla mieszkańców Dołów. To oni zawsze dostają w łeb. Jeśli zaś chodzi o Pierwszy Poziom... tak, ich się nigdy nie tyka, czyż nie? Za każdym razem tak samo. Za każdym cholernym razem.

— Nigdy by czegoś innego nie przegłosowali.

— Nie? A dlaczego? Powiem ci. Ponieważ wszyscy oni siedzą w kieszeniach swoich bogatych przyjaciół. Wszyscy są tacy jak ty. Boją się kołysać łodzią. Boją się zabrać choćby troszeczkę tym, którzy mają wszystko. Zmiana... ty nie chcesz zmiany, Josephie Kennedy, ty chcesz wygodnej jazdy, to wszystko!

Michael przyglądał im się zmrużonymi oczami. Kennedy zwrócił się do niego.

— Czy twoja żona mówi także w twoim imieniu, Michaelu?

Michael wyprostował się nieco.

— Nie. Em opisuje sytuację tak, jak ją widzi. Jest niezależ

ną osobą. Tym razem jednak zgadzam się z nią. Myślę, że

przepchnięcie tej poprawki było odrażającym manewrem. Mi

liony... nie, dziesiątki milionów ludzi ucierpią z tego powodu.

286

Rodziny... małe dzieci... a w tym samym czasie Pierwszy Poziom nie zapłaci nic. Uważam, że to z twojej strony było nie tylko małostkowe, ale i cholernie podłe i że Joseph Kennedy, którego kiedyś znałem, pomyślałby tak samo. Co zatem poszło źle, Joe? Dokąd prowadzi nas ta cała piękna gadanina? Do tego? Do olewania biednych ludzi, ponieważ oni nie mają głosu i wpływu na bieg wydarzeń?

Kennedy wziął głęboki oddech i pokręcił głową.

— To nie było tak. To...

— Jesteś ich n a r z ę d z i e m, Joe. Nie widzisz tego? Kupili cię kawałek po kawałku i teraz kontrolują. Rok temu byłeś naprawdę kimś. Królem. Prawdziwym przywódcą. Ale teraz... — Michael potrząsnął głową i po raz pierwszy na jego twarzy pojawił się wyraz oddający głębię jego goryczy i rozczarowania. — Jesteś teraz tylko kukiełką, Joe, która skacze, jak jej zagrają. Nie muszę nawet zaglądać do tych zadymionych pokojów, w których zawierasz te układy, by to widzieć. Widzę to teraz w twojej twarzy.

Kennedy patrzył na niego przez chwilę, po czym opuścił głowę.

Michael spojrzał na Emily, a następnie, przybrawszy nagle bardzo rzeczowy wyraz twarzy, wrócił wzrokiem do Kennedyego.

— Wygłoszę oświadczenie. Jutro rano o dziewiątej. Ogło

szę, że rezygnuję z mandatu w Izbie i członkostwa w NRPE.

Kennedy uniósł głowę. Zarówno on, jak i Emily patrzyli na Michaela z pełnym zaskoczeniem.

— Nie wspomnę nic o tym, co tu dzisiaj zaszło. Powiem

tylko, że do podjęcia tej decyzji zmusiły mnie narastające

między nami różnice w poglądach politycznych. Nie mam

zamiaru stawać znowu w wyborach, ani w jakikolwiek sposób

angażować się w działalność polityczną, a więc nie musisz się

obawiać, że założę jakąś konkurencyjną partię. Ale jeśli moje

oświadczenie przyczyni ci kłopotów, no cóż, nie mogę powie

dzieć, by mnie to zbytnio martwiło. To, co dziś zrobiłeś...

Kennedy milczał przez chwilę, a potem pokiwał głową. Wyglądał na człowieka, który nagle się postarzał. Nigdy go jeszcze takim nie widzieli. Sprawiał wrażenie kogoś, z kogo wyciekły wszystkie siły, a wyraz jego oczu świadczył o ogromie wstrząsu, który właśnie przeżył.

287

— Ja... — Wzruszył ramionami i dodał cicho: — Lepiej już sobie pójdę.

— Chwileczkę... — Emily wstała i przeszła na drugi koniec pokoju.

Kennedy patrzył na nią, nic nie rozumiejąc.

— Prezent na pożegnanie — wyjaśniła, wracając.

Kennedy, wyraźnie zaskoczony, wziął od niej długą tubę.

Była bardzo lekka i owinięta w niebiesko-złoty papier Domu Aukcyjnego Hythe-MacKay. Chciał to rozpakować, ale ona pokręciła głową.

— Nie teraz. Zrób to później, kiedy wrócisz do domu.

Patrzył przez chwilę na nich oboje, a w jego oczach —

w całym jego zachowaniu — widać było niemą prośbę o wybaczenie i ogromny żal. Następnie odwrócił się gwałtownie i wyszedł z pokoju.

Emily spojrzała na męża, chcąc podziękować mu za to, co zrobił, ale widząc go, powstrzymała się. Michael wbił wzrok w pusty blat biurka, zacisnął dłonie na jego krawędzi i z twarzą wykrzywioną w grymasie bólu wyglądał jak mały, oszołomiony chłopiec.

Zrozumiała i serce zabiło jej mocniej ze współczucia. M a-rzenia umieraj ą.

Następnie, wiedząc, co musi zrobić, usiadła obok niego, objęła go ramionami i przycisnąwszy jego głowę do piesi, kołysała go do czasu, aż przestał szlochać.

OD AUTORA

Po raz pierwszy transkrypcji języka mandaryńskiego na alfabet europejski dokonał w siedemnastym wieku Włoch Matteo Ricci, który w 1583 roku założył i aż do śmierci w roku 1610 prowadził pierwszą misję jezuicką w Chinach. Od tej pory dokonano kilkudziesięciu prób przełożenia oryginalnych chińskich dźwięków, reprezentowanych przez kilkadziesiąt tysięcy różnych piktogramów, na zrozumiałą dla ludzi Zachodu formę fonetyczną. Od dawna dominują jednak trzy systemy — używane w trzech wielkich zachodnich mocarstwach, które w dziewiętnastym wieku rywalizowały o wpływy w słabym i skorumpowanym Cesarstwie Chińskim: w Wielkiej Brytanii, Francji i Niemczech. Są to systemy Wade'a-Gilesa (Wielka Brytania i Ameryka — znany także jako system Wade'a), system Ecole Francaise de l'Extreme Orient (Francja) oraz system Lessinga (Niemcy).

Natomiast sami Chińczycy od 1958 roku pracowali nad stworzeniem standardowej formy fonetycznej opartej na systemie niemieckim, którą nazwali hanyu pinyin fang'an (Schemat Chińskiego Alfabetu Fonetycznego), a w skrócie pinyin; pinyin używa się we wszystkich obcojęzycznych książkach wydawanych w Chinach po 1 stycznia 1979 r., a także uczy się go obecnie w szkołach obok tradycyjnych chińskich znaków. Ja jednak postanowiłem korzystać w mej książce ze starszego i moim zdaniem bardziej eleganckiego systemu transkrypcji Wade'a-Gilesa (w zmodyfikowanej formie). Dla tych, którzy się przyzwyczaili do twardszej postaci pinyin, podaję kilka przykładów (wziętych z tomiku Na Drugim Brzegu Rzeki Edgara Snowa; Wydawnictwo Gollancz, 1961), które mogą posłużyć jako ilustracja niektórych sposobów wymowy:

289

'Chi wymawia się jak „dżi", natomiast Ch'i brzmi jak „czi".

Chu brzmi jak „dżu", natomiast Ch'u jak „czu".

Tsung — „dzung"; ts'ung — „tsung".

Tai — „dai"; Tai — „tai".

Pai — „bai"; P'ai — „pai".

Kung — „gung"; K'ung — „kung".

J jest równoważne r, ale wielokrotnemu jak w rrrun.

H przed s, jak w hsi, jest wymawiane z przydechem. Często jednak jest opuszczane i wtedy zamiast Hsian mówi się „Sian".

Chińskie samogłoski są na ogół krótkie. Nigdy nie brzmią długo i płasko. Dlatego słowo Tang wymawia się jak „dong", a nie „tang". Natomiast Tang, to „tong".

Mam nadzieję, że używając systemu Wade'a-Gilesa, udało mi się oddać bardziej miękką i poetycką stronę oryginalnych wyrazów mandaryńskich, którym — jak sądzę — źle przysłużył się współczesny pinyin.

Mój wybór, nawiasem mówiąc, pokrywa się z wyborem dokonanym przez autorów większości głównych, zachodnich opracowań na temat Chin. Mam tu na myśli następujące dzieła: zakrojoną na 16 tomów Historię Chin Denisa Twitchet-ta i Michaela Loewe'a z Uniwersytetu Cambridge; gigantyczną, wielotomową Naukę i Cywilizację w Chinach Josepha Needhama; Chiny, tradycja i transformacja Johna Fairbanka i Edwina Reischauera; Imperialna przeszłość Chin Charlesa Huckera; Historię cywilizacji chińskiej Jacąuesa Gerneta; Chiny: Krótka historia kultury C. P. Fitzgeralda; Sztuka i architektura Chin Laurence'a Sickmana i Alexandra Soprera; klasyczne studia socjologiczne Fanshen i Shenfan Williama Hintona oraz Eseje o cywilizacji chińskiej Dereka Bodde'a.

Cytaty z / Ching albo Księgi Zmian pochodzą z wersji przełożonej na angielski przez Cary F. Baynesa i opublikowanej przez wydawnictwo Routledge & Kegan Paul (Londyn 1951). Wszystkie te cytaty zostały użyte w niniejszym tekście po uzyskaniu zgody tego wydawnictwa.

Cytat przytoczony przez marszałka Tolonena w Prologu pochodzi z II części („Siewy Vainamoinena") Kalevala: Ziemia herosów, przełożonej przez W. F. Kirby'ego i po raz pierwszy opublikowanej przez wydawnictwa J. M. Denta w 1907 roku. Czytelnikom zainteresowanym tym cudownym dziełem polecam jego wydanie, które ukazało się nakładem Atholone Press.

Cytaty z Lao Tzu zostały wzięte z Tao Te Ching (rozdziały 33 i 70 nowego przekładu Roberta G. Hendricksa opartego na niedawano odkrytych tekstach Ma-wang-tui) wydanego przez Bodley Head (Londyn 1990). Wszystkie cytaty zostały użyte za ich zgodą.

Cytat z „Śmierci poety" Duo Duo pochodzi z jego zbioru Patrząc zza śmierci przełożonego przez Gregory Lee i Johna Cayley'a, i wydanego przez Bloomsbury Press w 1989 roku. Został wykorzystany za ich uprzejmą zgodą.

Cytat z Księgi V Analektów Konfucjusza pochodzi z przekładu D. C. Lau opublikowanego przez Penguin Books w 1979 roku i został użyty za ich zgodą.

Wiersz „Krytycyzm" Li Ho został przetłumaczony przez A. C. Grahama i pochodzi z jego nieocenionego i cudownego zbioru Wiersze zmarłego Tanga wydanego przez Penguin Books (Londyn 1965).

Fragment z „Walczyliśmy na południe od murów" Li Po pochodzi ze zbioru Li Po i Tu Fu przełożonego przez Arthura Coopera i wydanego przez Penguin Books w 1973 roku. Został tu wykorzystany za ich uprzejmą zgodą.

Utwór Bandyci z bagien (Shui Hu Chuan albo Kroniki bagien) wspomniany w Rozdziale VIII został napisany przez Shi Nai'ana i Lo Kuan Chunga (autora Trzech Królestw). Obecnie dostępna jest jego skrócona wersja, wydana w formie kieszonkowej przez Unwin. Tym, którzy są na tyle wytrwali, by przeczytać pełną wersję (1279 stron), polecam Wszyscy ludzie są braćmi laureata nagrody Nobla Pearla S. Bucka. Istnieje także komputerowa wersja o tytule: Bandyci antycznych Chin.

W tekście wielokrotnie wspomina się o chińskim mędrcu, Chuang Tzu. Zbiór Chuang Tzu: Podstawowe prace w tłumaczeniu Burtona Watsona został wydany przez Columbia Uni-versity Press (1964 rok). Cytaty przytoczone przeze mnie pochodzą z Części IV, Świat Ludzi, i zostały użyte za uprzejmą zgodą wydawców. Gorąco polecam to dzieło każdemu, kto jest nieco głębiej zainteresowany taoizmem. Uwaga o jesiennym włosie, która występuje w moim tekście, pochodzi z Dyskusji o robieniu wszystkich rzeczy równymi i wynika z wiary, że jesienią włosy zwierzęcego futra stają się szczególnie delikatne i cienkie. Z tego też względu zwrot „koniuszek jesiennego włosa" jest chińskim określeniem czegoś bardzo małego.

290

291

Mam ogromny długo wobec Chinua Achebe, jednego z najlepszych pisarzy dwudziestego wieku, za słownik języka Ibo umieszczony na końcu jego powieści Rzeczy się rozpadają, słownik, z którego czerpałem bez opamiętania, pisząc moje marsjańskie rozdziały.

Wspomniana w tym tomie gra wei chi, bardziej znana pod swą japońską nazwą Go, jest nie tylko najstarszą, ale i najbardziej elegancką grą na świecie.

Wreszcie, inną postać motywu „drzewa, które umarło", czytelnik może znaleźć w Człowieku, który zażartował Philipa K. Dicka (Ace Books, 1956 rok).

Luty 1992.

PODZIĘKOWANIA

Jak zwykle dziękuję moim redaktorom za ich cierpliwość i nie malejący entuzjazm: Carolyn Caughey z NEL (za mówienie „Nie"), Jeanne Cavelos z Dell (kolejna fanka przemieniona w redaktorkę), Alyssie Diamond (super mama i redaktorka!) i Johnowi Pearce z Doubleday (Kanada). Dziękuję także moim dwóm byłym redaktorom i dobrym przyjaciołom, Bria-nowi DeFiore i Nickowi Sayersowi.

Za uważne przeczytanie wczesnych wersji (i za piwo oraz przyjaźń) muszę podziękować Vikki Lee France, Stevemu Jeffery'owi, Anndy'emu Sawyerowi i Mike'owi Cobley'owi.

Dziękuję także Sylvie i Nicolasowi Chapuis, Michaelowi Iwoleit i wszystkim pozostałym tłumaczom oraz Stewartowi Robinsonowi, Robertowi Gilliesowi i Alanowi Martinowi — znanymi pod wspólną nazwą Tranceport — za kawałek z „Wiosennego dnia na krawędzi świata". Niecierpliwie oczekuję na ukazanie się albumu!

Robertowi Carterowi, nalepszemu z przyjaciół, życzę, by Talwar odniósł taki sukces, na jaki z pewnością zasługuje. Natomiast Andy'emu Muirowi dziękuję za taśmy. Andy, do zobaczenia w barze Księżyc na Zielonej!

Brianowi Griffinowi, mojemu pierwszemu krytykowi, wielkie mer ci za to, co zrobił tym razem. Twoje uwagi są nieocenione, Brian.

Ogromne podziękowania należą się także zawodnikom i kierownictwu Queens Parka Rangers Football Club — Rayowi, Lesowi, Andy'emu i reszcie chłopaków — za wielki wkład do Tao mego życia. Do zobaczenia w sobotę!

Pisanie wielotomowej powieści, takiej jak ta, wiąże się długotrwałym siedzeniem i rozmyślaniem. Co bym począł w ciągu tych godzin bez muzyki? Tym razem szczególnie dziękuję

293

zespołom Tangerine Dream, Tranceport, The Guo Brothers oraz H. P. Zinkerowi.

Na koniec szczególne pozdrowienia dla Johna Patricka Kavanagh, kumplami współpracownika. Wielkie Kon pei! dla IMPERIUM LODU. Do zobaczenia na plaży...

SŁOWNICZEK WYRAZÓW MANDARYŃSKICH

Znaczenia większości mandaryńskich słów pojawiących się w tekście można domyślić się z kontekstu. Ponieważ jednak część z nich używana jest bardzo często, uznałem, że warto je krótko wyjaśnić.

ai ya\ — wyrażenie potoczne używane w wypadku zaskoczenia lub konsternacji;

eh'a — herbata. Warto tu zaznaczyć, że eh 'a shu, sztuka parzenia herbaty wspomniana w tej książce, jest antycznym przodkiem japońskiej ceremonii herbaty, chanoyu;

chen yen — „prawdziwe słowa"; chiński odpowiednik mantry;

ch'i — chińska stopa; około 37 cm;

ch'i — „wewnętrzna siła"; jedna z dwóch „rzeczy", z których składa się wszystko, co istnieje. Li jest „formą" albo „prawem", albo (aby zacytować Josepha Needhama) „zasadą organizacji" istniejącą w tle wszystkich rzeczy, podczas gdy eh 'i jest „materią-energią" albo „duchem" wewnątrz materialnych rzeczy, luźnym odpowiednikiem greckiej pneu-my i prany starożytnych Hindusów. Jak powiedział mędrzec Chu Hsi (1130-1200 n.e.), „li jest Tao, które odnosi się do tego, co jest ponad kształtami i jest źródłem wszystkich rzeczy". CA'z jest materialne (dosłownie instrumentem), odnosi się do tego, co jest wewnątrz kształtów i jest tym, którego mocą rzeczy powstają... W całym wszechświecie nie ma ch'i bez li ani li bez ch'i.";

Chieh Hsia — zwrot oznaczający „Wasza Wysokość" pochodzący od wyrażenia „Pod Stopniami". Tak oficjalnie zwra-

295

cano się do cesarza, przez jego ministrów, którzy stali „pod stopniami";

ch'in — długa (120 cm), wąska, polakierowna cytra o gładkiej górnej powierzchni, otworach dźwiękowych z dołu, siedmiu strunach z jedwabiu i trzynastu progach oznaczających pozycje harmoniczne na strunach. Najstarsze egzemplarze ch'in odkryto w grobach z piątego wieku przed naszą erą, ale prawdopodobnie robiono je już w trzynastym, a nawet czternastym wieku przed naszą erą. To najbardziej ceniony z chińskich instrumentów, szczególnie lubiany dla swego miłego, łagodnego tonu;

ching — dosłownie „lustro"; w powieści używam tego słowa także dla określenia idealnych kopii ludzi wytwarzanych przez GenSyn (zgodnie z Edyktem Kontroli Technologii była to ograniczona ilość kopii rządzącego aktualnie T'an-ga). W Chinach wierzono także, że lustra mają pewne niezwykłe właściwości, z których jedną było to, iż można było w nich zobaczyć duchy. Kapłani buddyjscy używali specjalnych „magicznych zwierciadeł", by pokazać wiernym postać, jaką przyjmą w następnym życiu. Co więcej, wierzono, że jeśli człowiek patrzący w takie lustro nie rozpozna swojej twarzy, jest to znak jego bliskiej śmierci;

chung — porcelanowa czarka z wieczkiem służąca do podawania eh'a;

ch'un tzu — dawne chińskie określenie z okresu walczących Królestw, opisujące pewną klasę szlachty kierującą się zasadami rycerskości i moralności zwanymi li, czyli obyczaje. Tłumaczę to słowo niedokładnie, czasami ironicznie, jako „dżentelmeni". Ch'un tzu to zarówno sposób postępowania — zdefiniowany przez Konfucjusza w Analektach — jak i rzeczywista klasa w Chung Kuo, aczkolwiek do członkostwa w niej wymagany jest pewien poziom materialnej niezależności i wysokie wykształcenie;

erhu — instrument strunowy z pokrytym skórą węża pudłem rezonansowym;

fen — jednostka monetarna; sto fenów równa się jednemu yuanowi;

han — „czarnowłosi"; słowo, którym Chińczycy określają własną rasę. Pochodzi ono z okresu Dynastii Han (210 p.n.e. — 220 n.e.). Szacuje się, że około dziewięćdziesięciu

czterech procent ludności współczesnych Chin należy do rasy Han;

hei — dosłownie „czarny"; chiński piktogram tego słowa przedstawia wytatuowanego mężczyznę w barwach wojennych. W tej książce określam tak genetycznie wyprodukowanych (przez GenSyn) półludzi używanych jako policja szturmowa do tłumienia rozruchów na niższych poziomach;

hsiaojen — „mały człowiek / małe ludziki". W Księdze XIV Analektów Konfucjusz pisze: „Dżentelmen dociera do tego, co na górze; mały człowiek dociera do tego, co na dole". Owo rozróżnienie „dżentelmenów" (ch'un tzu) i „małych ludzików"(/Łsj"ao jen), nie stosowane nawet w czasach Konfucjusza, rzuca jednak światło na perspektywę społeczną w Chung Kuo;

hsien — dawniej okręg administracyjny o zmiennych rozmiarach. Tutaj słowa tego używam na określenie bardzo konkretnego okręgu administracyjnego, obejmującego dziesięć stref po trzydzieści pokładów każda. Każdy pokład to sześciokątna jednostka mieszkalna składająca się z dziesięciu poziomów, o średnicy dwóch li, czyli około jednego kilometra. Strefę można opisać jako jeden plaster miodu w gigantycznym ulu Miasta;

Huang Ti — zgodnie z tradycją starożytnych Chin był to ostatni z „Trzech Suwerenów" i pierwszy z „Pięciu Cesarzy". Huang Ti, Żółty Cesarz, był pierwszym z władców wymienionych przez historyka Ssu-ma Ch'iena (136—85 p.n.e.) w jego wielkiej pracy, Shih Chi. Wszyscy następni władcy Chin (albo pretendenci do władzy) utrzymywali, że są potomkami Żółtego Cesarza, „Syna Niebios", który przyniósł czarnowłosym cywilizację. Jego imię jest obecnie synonimem słowa „Cesarz";

hua pen — dosłownie „korzenie opowieści". Były to streszczenia opowieści używane przez ulicznych opowiadaczy w Chinach przez ostatnie dwa tysiące lat. Hua pen tworzono z myślą o tych opowiadaczach, którzy nie opanowali jeszcze w pełni swojej sztuki i zapisywano w nich główne wątki historii. W okresie dynastii Yuan albo Mongolskiej (1280—1368 n.e.) hua pen rozwinęły się w sztuki teatralne, a później — w czasie dynastii Ming (1368—1644 n.e.) — przybrały postać popularnych powieści, z których Shui Hu

296

297

Chuan albo Bandyci z bagien jest do dzisiaj najpopularniejsza;

Hung Mao — dosłownie „czerwonogłowi", nazwa nadana przez Chińczyków holenderskim (i później angielskim) żeglarzom, którzy próbowali nawiązać stosunki handlowe z Chinami w siedemnastym wieku. Z uwagi na piracki charakter ich wypraw (często sprowadzały się one do pląd-rownia chińskich statków i portów) słowo to oznacza również pirata;

huojen — dosłownie „ludzie ognia";

kang — chiński piec, służący także jako piekarnik, a w czasie chłodnych zim jako platforma do spania;

Kan Pei\ — „na zdrowie" — toast;

Ko Ming — „rewolucyjny". Tien Ming jest Mandatem Nieba wręczanym jakoby przez Shang Ti, Najwyższego Przodka, swemu ziemskiemu odpowiednikowi, Cesarzowi (Huang Ti). Ten Mandat jest ważny, dopóki Cesarz jest jego wart, a rebelia przeciwko tyranowi — który pogwałcił Mandat swą niesprawiedliwością, złymi uczynkami i nieuczciwością — nie uchodzi za czyn kryminalny, lecz właściwe wyrażenie gniewu Niebios;

Kuan Yin — bogini miłosierdzia. Han brali wielkie piersi buddyjskiego męskiego Bodhisattvy Avalokitsevary (co Han tłumaczą jako „Ten, co słucha dźwięków świata", czyli „Kuan Yin") za atrybut kobiecości i od dziewiątego wieku czczą Kuan Yin jako boginię. Wizerunki Kuan Yin przedstawiają ją zazwyczaj jako Madonnę Wschodu piastującą w ramionach dziecko. Czasami uważa się ją za żonę Kuan Kunga, chińskiego boga wojny;

kwai — skrót od kwai tao, czyli „ostry nóż" albo „szybki nóż". Może także znaczyć szybkość lub ostrość, a także grudkę ziemi. Tutaj słowo to oznacza specjalną grupę wojowników spod Sieci, którzy górowali umiejętnościami i samodyscypliną nad zwyczajnymi nożownikami do wynajęcia;

laojen — „stary człowiek"; normalnie zwrot wyrażający szacunek;

li — chińska „mila", w przybliżeniu pół kilometra albo jedna trzecia mili angielskiej. Przed rokiem 1949, kiedy przyjęto w Chinach system metryczny, wartości li zmieniały się w zależności od regionu;

maotai — silny napój alkoholowy otrzymywany z sorga;

men hu — dosłownie „stojąca w drzwiach"; najnędzniejsza z prostytutek;

mou — chiński „akr" o powierzchni około 674 metrów kwadratowych. Sześć mou równa się w przybliżeniu 0,4 ha, a pole 10 000 mou to około 666 ha;

Nu Shi — kobieta niezamężna; panna;

pau — prosta, długa szata noszona przez mężczyzn;

Pień hua — dosłownie „Zmiana";

Ping Tiao — zrównywanie (z ziemią). Tutaj ta nazwa używana jest jako nazwa organizacji terrorystycznej, której celem jest zniszczenie (zrównanie z ziemią) Miasta;

Shen Ts'e — specjalne, elitarne oddziały wojskowe. Nazwa pochodzi od „armii pałacowych" z czasów dynastii Tang;

shih — „wielmożny pan". Tutaj zwrot grzecznościowy w zasadzie odpowiadający naszemu „pan". Oryginalnie określano tym słowem najniższą warstwę urzędników, dla odróżnienia od znajdujących się poniżej nich pospolitych „panów" (hsiangsheng) i dżentelmenów (ch'un tzu) ponad nimi;

tai — „kieszenie"; w tej książce nazywam tak Reprezentantów kupionych (a zatem siedzących w „kieszeniach") przez rozmaite grupy nacisku (początkowo przez Siedmiu);

tai ch'i — Początek lub Jedność, z której zgodnie z chińską kosmologią rozwinął się dualizm wszystkich rzeczy (yin i yang). Generalnie kojarzymy tai ch'i z symbolem Tao, przedstawiającym wirujący krąg mroku i światła reprezentujący jakoby jajko (może Hun Turi), w którym żółtko i białko rozdzielają się;

T'ing Wei — Superintendentura Sądownictwa, instutucja, która datuje się od czasów dynastii T'ang. W drugiej części księgi III Chung Kuo („Biała Góra") opisano, jak ten urząd — odpowiedzialny za propagandę — funkcjonuje;

tiyu — „ziemskie więzienie" albo piekło z chińskiej mitologii. Istnieje dziesięć głównych Chińskich Piekieł, z których pierwszym jest sala sądowa, gdzie grzesznik jest sądzony, a ostatnim miejsce, gdzie ponownie rodzi się on jako człowiek. Pomiędzy nimi jest ogromna ilość pbdpiekieł, każde z własnym Sędzią i oddziałem okrutnych strażników. W Piekle zawsze jest ciemno — nie ma żadnych różnic między dniem a nocą;

?.98

299

wei chi — „gra okrążeniowa", bardziej znana na Zachodzie pod swoją japońską nazwą Go. Wymyślił ją jakoby legendarny Cesarz Yao w roku 2350 p.n.e., aby ćwiczyć umysł swojego syna, Tan Chu, i uczyć go, jak powinien myśleć władca;

Wu — wróżbita. Zgodnie z podaniami były to „media" (zarówno mężczyźni, jak i kobiety) obdarzone szczególnymi zdolnościami psychicznymi;

Wu — „niebyt". Jak mówi Lao Tzu: „Dopiero gdy Bryła zostaje wyrzeźbiona, pojawiają się nazwy". Ale Tao jest nienazywalne {wu-ming), a przed Byciem (yu) jest Niebyt (wu). Nieistnienie, brak kształtu i nazwy, oto czym jest Wu;

Wushu — chińska nazwa sztuk walki odnosząca się do każdej z kilkuset szkół. Kung Fu, czyli „sprawność, która sięga poza granice zwykłego piękna", jest jedną z tych szkół;

wuwei — bierność; stara koncepcja taoistyczna mówiąca o konieczności zachowania harmonii i dostosowanie się do biegu rzeczy — nie czynienie niczego, co mogłoby zakłócić ten bieg;

yang — „męski pierwiastek" w chińskiej kosmologii, który wraz ze swym dopełniającym przeciwieństwem, żeńskim yin, tworzy / 'ai chi, wywodzące się z Początku. Z połączenia się yin i yang powstało „pięć elementów" (woda, ogień, ziemia, metal, drewno), a z nich „dziesięć tysięcy rzeczy" (wan wu). Yang to Niebiosa i Południe, Słońce i Ciepło, Światło, Wigor, Męskość, Penetracja, liczby nieparzyste i Smok. Także góry są yang;

yin — „żeński pierwiastek" w chińskiej kosmologii (patrz hasło yang). Yin to Ziemia i Północ, Księżyc i Zimno, Ciemność, Bezruch, Kobiecość, Wchłanianie, liczby parzyste i Tygrys. Yin leży w cieniu góry;

yu — dosłownie „ryba", ale z powodu fonetycznej zbieżności z określeniem obfitości, ryba symbolizuje także bogactwo. Jednakże istnieje także powiedzenie, że kiedy ryba płynie w górę strumienia, grożą niepokoje społeczne i rebelia;

yuan — podstawowa jednostka monetarna w Chung Kuo (i współczesnych Chinach). Pospolicie (choć nie używam tu tego słowa) zwany także kuai — „kawałek" albo „bryłka". Jeden yuan jest równy stu fenom;

Ywe Lung — dosłownie „Księżycowy Smok", wielkie koło

siedmiu smoków, symbol władzy Siedmiu w Chung Kuo. „Pyski królewskich bestii spotykały się w środku, tworząc rozetkową piastę, a w ich oczach płonęły wielkie rubiny. Ich zwinne, mocne cielska wywijały się na zewnątrz niczym szprychy gigantycznego koła, na brzegu zaś splecione ogonami tworzyły obręcz" [fragment „Księżycowego Smoka", z czwartego rozdziału Państwa Środka"];

300

SPIS TREŚCI

Prolog Zima 2210 — POCHODNIE DUCHÓW 23

Część 1 Lato 221 — POŁUDNIOWA STRONA

NIEBA

1. Na morzu pyłu 51

2. Marzenia o Marsie 80

3. A słowo ciałem się stało 107

4. Kara Niebios 130

5. Matka Niebo 155

Część 2 Wiosna 2212 — NA OGNISTYM KOLE

6. Tysiąc oczu 165

7. Ziemia Bez Duchów 194

8. Drobnostki 217

9. Starzy ludzie 252

Od autora 289

Podziękowania 293

Słowniczek wyrazów mandarynskich 295

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Wingrove D Chung Kuo Pod niebianskim 2
Wingrove D Chung Kuo Złamane koło 1
Wingrove D Chung Kuo Złamane koło 2
Wingrove D Chung Kuo Biała Gora 1
Wingrove D Chung Kuo Biała Gora 2
Wingrove D Chung Kuo Kamien Wewnatrzt2
Wingrove D Chung Kuo Kamien Wewnatrzt1
David Wingrove Chung Kuo 2 The Broken Wheel
David Wingrove Chung Kuo 8 The Marriage of the Living Dark
David Wingrove Chung Kuo 5 Beneath the Tree of Heaven
Wingrove David Chunk Kuo 05 Pod Niebiańskim Drzewem 01 Umarłe Marzenia
Wingrove David Chung Kuo 03 Biała Góra 01 Na Moście Ch in
Wingrove David Chung Kuo 04 Kamień Wewnątrz 01 Monstra W Otchłaniach
Bitwa Pod Grunwaldem
p 43 ZASADY PROJEKTOWANIA I KSZTAŁTOWANIA FUNDAMENTÓW POD MASZYNY
Teor pod ped wczesnoszkolnej jak chwalić dziecko
OCENA ZAGROŻEŃ PRZY EKSPLOATACJI URZĄDZEŃ POD CIŚNIENIEM

Wingrove D Chung Kuo Pod niebianskim 1

Wingrove D Chung Kuo Pod niebianskim 1