Pośmiertne powroty - Strefa tajemnic

Po­wo­dy, dla któ­rych dusza zmar­łe­go zo­sta­je lub po­now­nie po­ja­wia się na Ziemi są różne. Naj­częst­szym z nich jest po pro­stu chęć po­że­gna­nia się z bli­ski­mi. Tak było w przy­pad­ku ~orgga. Jako dziec­ko był bar­dzo zwią­za­ny ze swoim dziad­kiem, który wkrót­ce zmarł na raka. "Okrop­nie nie mia­łem ocho­ty iść na jego po­grzeb, więc po za­pie­ra­niu się no­ga­mi i rę­ka­mi, pła­czu i ta­kich tam in­nych prze­ja­wach oporu po­zo­sta­wio­no mnie sa­me­go w domu i zo­sta­łem pod opie­ką są­siad­ki. Wtra­mo­li­łem się do łóżka i tam le­ża­łem, w pew­nym mo­men­cie za­sną­łem. Po ja­kimś cza­sie obu­dzi­łem się i po chwi­li za­czął Bić Zegar w po­ko­ju, w któ­rym byłem (dodam że mój dzia­dek lubił zbie­rać ze­ga­ry) była to go­dzi­na 13:10, co jest prze­cież nie­moż­li­we! Po po­wro­cie wszyst­kich opo­wie­dzia­łem im tę hi­sto­rie, ale jak to bywa, dzie­cia­ko­wi nie uwie­rzy­li, co jest fak­tem, że ten zegar, który wi­siał na ścia­nie nigdy nie bił - nie miał ta­kiej funk­cji! Jak za­py­ta­łem, o któ­rej byli na cmen­ta­rzu, to oka­za­ło się, że ok. 13 cho­wa­no mego dziad­ka do grobu. Jak dzi­siaj o tym myślę, to aż prze­cho­dzą mnie ciar­ki. W każ­dym razie dzia­dek chyba dał mi jakiś znak".

Ko­lej­ny naj­bar­dziej po­wszech­ny powód, dla któ­re­go zmar­ły przy­cho­dzi do ży­wych to chęć po­cie­sze­nia lub uspo­ko­je­nia osoby w ża­ło­bie. Przy­kła­dem może być hi­sto­ria ~lo­git­ki: "Moje córki lat 6 jak były mniej­sze re­gu­lar­nie z kimś roz­ma­wia­ły. Kie­dyś, mając 4 latka po­wie­dzia­ły mi, żebym nie mar­twi­ła się o Wik­to­rię (to moja pierw­sza zmar­ła córka, o któ­rej one nie wie­dzia­ły w ogóle), bo ona jest szczę­śli­wa i czeka na nas razem z bab­cią. Tak mnie to wtedy zszo­ko­wa­ło i nawet zro­bi­łam mę­żo­wi awan­tu­rę, że tak małe dzie­ci po­in­for­mo­wał o tej tra­ge­dii. Ale fak­tycz­nie po tej in­for­ma­cji prze­sta­łam roz­pa­czać, zro­bi­ło mi się lżej".

Zda­rza się rów­nież, że zmar­ły przez jakiś czas po swo­jej śmier­ci wy­da­je się po pro­stu nie wie­dzieć, że już nie żyje. Skut­ku­je to na przy­kład ta­ki­mi zja­wi­ska­mi, jakie opi­su­je ~J.: "Tata co­dzien­nie rano wsta­wał o pią­tej, robił sobie kawę, krzą­tał się po miesz­ka­niu i za pięt­na­ście szó­sta wy­cho­dził do pracy. Oczy­wi­ście tylko było sły­chać takie od­gło­sy. Ja ze stra­chu le­ża­łam z głową pod koł­drą. Jak wra­ca­łam z uczel­ni, to czę­sto czu­łam, że tata sie­dzi na swoim ulu­bio­nym fo­te­lu. Po wielu mie­sią­cach to usta­ło. Tata zgi­nął tra­gicz­nie i przez długi czas z przy­zwy­cza­je­nia wy­ko­ny­wał wszyst­kie co­dzien­ne czyn­no­ści". Wła­śnie w związ­ku z po­dob­ny­mi przy­pad­ka­mi ist­nie­je nie­pi­sa­na tra­dy­cja, by jakiś czas po śmier­ci danej osoby nie ru­szać rze­czy w jej po­ko­ju. O tym, że zwy­czaj ten nie jest bez­sen­sow­ny prze­ko­na­ła się ~Mar­ga­ret­ka, tuż po śmier­ci jej babci: "Kilka dni po po­grze­bie ro­dzi­ce za­czę­li sprzą­tać jej rze­czy z po­ko­ju. Naj­pierw wszyst­kie szaf­ki opróż­nia­li z ciu­chów, po­sze­wek i ser­we­tek, które bab­cia cho­mi­ko­wa­ła. Tej samej nocy przy­śni­ła mi się bab­cia. Pła­ka­ła, że nie ma się w co ubrać, że dla­cze­go po­zwo­li­łam, by wy­nie­śli jej rze­czy. Na­stęp­ne­go ranka obu­dzi­łam się i opo­wie­dzia­łam ten sen mamie. Ona oczy­wi­ście po­wie­dzia­ła, że to moja wy­obraź­nia i mam się tym nie przej­mo­wać. Kon­ty­nu­owa­li sprzą­ta­nie, bo bar­dzo za­le­ża­ło im na szyb­kim re­mon­cie. Jesz­cze tego sa­me­go dnia wy­nie­śli łóżko. W nocy znów przy­śni­ła mi się bab­cia. Mó­wi­ła, że nie ma gdzie spać i muszę od­stą­pić jej moje łóżko. Miała wy­rzu­ty, że nic nie zro­bi­łam, żeby temu za­po­biec. Na­stęp­ne­go dnia znów opo­wie­dzia­łam to ro­dzi­com. Mama zgo­dzi­ła się nic nie robić przez ty­dzień, ale potem to już na­praw­dę muszą wszyst­ko wy­nieść. Przez ty­dzień bab­cia się nie po­ja­wi­ła. Jed­nak póź­niej, gdy re­mont znów ru­szył pełną parą, jesz­cze kilka razy przy­śni­ła mi się szu­ka­jąc miej­sca do spa­nia. Nie ro­bi­ła mi już wy­rzu­tów, ale pa­trzy­ła na mnie z takim smut­kiem w oczach...".

Na to, że zmar­łe­mu po po­grze­bie wiele może prze­szka­dzać wska­zu­je wspo­mnie­nie ~lo­git­ki do­ty­czą­ce czasu, kiedy umarł jej dzia­dek: "Po­nie­waż dzia­dek miesz­kał w innej miej­sco­wo­ści, moja mama przy­je­cha­ła na sam po­grzeb i nie wi­dzia­ła, jak zo­stał po­cho­wa­ny. Po ja­kimś cza­sie po­wie­dzia­ła mi, że przy­cho­dzi do niej i się skar­ży, że ma dziu­rę w spodniach i wstyd mu z tego po­wo­du. My­śla­łam, że tro­chę prze­sa­dza, ale jakie było moje zdzi­wie­nie, gdy na ko­lej­ne świę­ta moja mama zro­bi­ła w tym te­ma­cie wy­rzut swo­jej sio­strze, która miesz­ka­ła z dziad­kiem i to ona zaj­mo­wa­ła sie po­chów­kiem. Zwró­ci­ła jej uwagę, że po­stą­pi­ła źle, cho­wa­jąc go w sta­rym znisz­czo­nym gar­ni­tu­rze, że tak się nie godzi. Ciot­ka zbla­dła i fak­tycz­nie przy­zna­ła się, że tak zro­bi­ła. Po­cho­wa­ła dziad­ka w sta­rym znisz­czo­nym gar­ni­tu­rze, w któ­rym dzia­dek jako pa­lacz zro­bił pa­pie­ro­sa­mi dziur­ki. Była w szoku, bo skąd o tym mogła wie­dzieć moja mama...".

Jak jed­nak wy­tłu­ma­czyć opo­wie­ści, w któ­rych zmar­li po­zo­sta­ją wśród ży­wych w za­sa­dzie bez żad­ne­go po­wo­du? Przy­kła­dem może tu być hi­sto­ria opo­wie­dzia­na przez ~serp­ka: "Re­mon­to­wa­łem dom na­le­żą­cy do już nie ży­ją­cych dziad­ków mojej żony. Spa­łem tam, byłem sam. W pierw­szą noc obu­dzi­ły mnie ha­ła­sy w kuch­ni. Nie wiem jak, ale do­tar­ło do mnie, że są tam dziad­ko­wie z małym chłop­cem. Prze­zwy­cię­ży­łem strach, po­sze­dłem tam, oczy­wi­ście było pusto. Póź­niej, gdy roz­ma­wia­łem z żoną, do­wie­dzia­łem się, że dziad­ko­wie mieli syna. Zmarł jak był ma­lut­ki. Wcze­śniej o tym nie wie­dzia­łem. Cały czas myślę o tej nocy i za­sta­na­wia mnie to, skąd się nagle do­wie­dzia­łem o tym chłop­cu. Cza­sa­mi myślę, że on tam na­praw­dę był...".

Po­dob­ny wy­dźwięk ma rów­nież opo­wieść ~ano­ni­mo­wej: "Kiedy mia­łam dzie­sięć lat, w domu mojej babci na Wi­gi­lię wy­da­rzy­ła się na­stę­pu­ją­ca hi­sto­ria: u babci miesz­kał wtedy dzia­dek, jej mąż, moich trzech mło­dych wtedy jesz­cze wuj­ków (naj­star­szy miał dwa­dzie­ścia sześć lat) oraz pra­bab­cia, któ­rej mąż już nie żył. Oprócz tego na ko­la­cję wi­gi­lij­ną przy­szłam ja z ro­dzi­ca­mi. Wszy­scy się szy­ko­wa­li, prze­bie­ra­li, na­kry­wa­li do stołu, było spore za­mie­sza­nie. Mie­li­śmy za­sia­dać już do ko­la­cji, ale cze­ka­li­śmy na pra­bab­cię. Po chwi­li usły­sze­li­śmy trzask do­cho­dzą­cy z jej po­ko­ju na górze. Po­szli­śmy tam, a pra­bab­cia le­ża­ła umie­ra­ją­ca na pod­ło­dze. Nie udało się jej ura­to­wać. To wszyst­ko nie było ni­czym nie­zwy­kłym, bo pra­bab­cia zmar­ła po pro­stu na zawał, a trzask spo­wo­do­wa­ła stara skrzy­pią­ca pod­ło­ga, na którą pra­bab­cia upa­dła, ale od tej pory co roku na Wi­gi­lię, gdy sia­da­my do stołu, sły­szy­my ten sam trzask". Zu­peł­nie jakby pra­bab­cia ~ano­ni­mo­wej nadal tam była.

Mno­gość po­dob­nych opo­wie­ści spra­wia, że coraz wię­cej osób za­czy­na wie­rzyć w to, że za­świa­ty fak­tycz­nie ist­nie­ją. Na temat tego, czy po śmier­ci czeka nas bi­blij­ne niebo czy też coś zu­peł­nie in­ne­go duchy zwy­kle jed­nak mil­czą.