Łuszczyca

Jest uciążliwą, przewlekłą i jedną z najczęściej występujących chorób skóry. Łuszczyca została opisana już w czasach starożytnych. Ilość zachorowań na to schorzenie w Polsce szacuje się na około 800 tys. osób. Mimo powszechności nadal nie istnieje w pełni skuteczna metoda leczenia łuszczycy, która zapobiegłaby nawrotom tej choroby u pacjentów.

Łuszczyca w okołu 30% procentach przypadków diagnozowana jest przed 15 rokiem życia i częściej dotyka kobiety. Przyczyny zachorowań związane są z wieloma czynnikami. Istotne są uwarunkowania genetyczne, ale znaczenie ma także wpływ środowiska. Ryzyko pojawienia się łuszczyny u dziecka gdy oboje rodziców na nią chorują wzrasta kilkukrotnie. Podłoże genetyczne wpływa więc na predyspozycje do wystąpienia tego schorzenia, ale przebieg i objawy mogą być związane np. ze stresem, podrażnieniami chemicznymi czy infekcjami. Łuszczyca może ulec zaostrzeniu w okresie przekwitania i dojrzewania, czyli w czasie dużej huśtawki hormonów. Nadużywanie alkoholu może mieć także ujemny wpływ na jej przebieg.

Choroba charakteryzuje się pojawieniem czerwonych, czerwonobrunatnych lub różowych wykwitów łuszczącej się skóry. Dotknięte przez łuszczyce obszary ciała mają różną wielkość, a na ich powierzchni zauważalne są srebrno-szare łuski. Miejscami w których najczęściej pojawiają się zmiany chorobowe są zgięcia kończyn, czyli łokcie i kolana. Charakterystyczne plamy dotykają także takie części ciała jak okolica kości krzyżowej i pośladków, ucho zewnętrzne i owłosiona skóra głowy.

Pozbycie się łuszczycy nie jest prostą sprawą. Choroba ma przewlekły przebieg, ustępuje samoistnie by po jakimś czasie znowu powrócić. Istnieje kilka metod walki z tym chorzeniem, w tym farmakoterapia, leczenie zewnętrzne (polegająca m.in. na stosowaniu maści złuszczających), fotochemioterapia czy np. stosowanie diety niskotłuszczowej. Stosunkowo długo chorobę leczono za pomocą hormonów. Hormonoterapia jest jednak stosowana coraz rzadziej z powodu niewielkich efektów, a także ryzyka wywołania skutków ubocznych.

Osoby chore powinny prowadzić uregulowany tryb życia, a także przestrzegać kilku zasad. Po pierwsze nie można zapominać o odpowiedniej pielęgnacji skóry. Używanie preparatów łagodnych i nie powodujących podrażnień zmniejsza ryzyko nawrotów choroby. Po drugie wszelkie zmiany naskórne spowodowane przez łuszczyce należy zostawić w spokoju, nie wolno ich zdrapywać, należy także unikać kontaktu z detergentami czy silnie działającymi kosmetykami. Po trzecie ważne jest przechodzenie regularnych badań lekarskich, gdyż wiele chorób, jak np. infekcje dróg oddechowych, może mieć wpływ na zaostrzenie się przebiegu łuszczycy. Oczywiście w przypadku nawrotu choroby wskazane jest szybkie działanie zaradcze przeciw rozwojowi objawów schorzenia, oczywiście po uprzedniej wizycie u lekarza.

Rodzaje łuszczyc:

łuszczyca plackowatą; zmiany skórne są rozmieszczone symetrycznie na powierzchniach wyprostnych. Blaszki łuszczycowe wyraźnie odgraniczają się od otoczenia, pokryte są parakeratotycznymi łuskami, które łatwo można zeskrobać. Często zmiany występują również w fałdach skórnych, np. pod piersiami i w pachwinach.

łuszczyca kropelkowata (psoriasis guttata) to wysiewna posiać łuszczycy o nagłym początku w postaci czerwonych, drobnych (w kształcie kropli), łuszczących się wykwitów, rozsianych na tułowiu i na kończynach bez zaznaczonej tendencji do zajmowania ich powierzchni wyprostnych. Wysiew wykwitów może poprzedzać paciorkowcowe zakażenie gardła. Częściej występuje u dzieci i młodych osób dorosłych.

erytrodermia łuszczycowa może być stanem zagrażającym życiu. Na początku choroby pojawiają się typowe zmiany łuszczycowe, które później się zlewają i często trudno jest je odróżnić od innych postaci erytrodermii.

artropatia - w klasycznej postaci zajęte są dystalne stawy międzypaliczkowe oraz duże stawy, takie jak skokowe i kolanowe, a czynnik reumatoidalny nie występuje.

łuszczyca krostkowa (psoriasis pustulosa) jest rzadką postacią łuszczycy, która może doprowadzić do śmierci chorego. Jej wystąpienie może być wywołane steroidami stosowanymi miejscowo lub ogólnie, reakcją na leki albo zakażeniem - pojawiają się wówczas wysiewy jałowych krost, którym towarzyszy gorączka i pogorszenie stanu ogólnego chorego.