TEMAT: Poziom bezrobocia w Polsce
1. Ewolucja poziomu i struktury bezrobocia oraz jego przyczyny.
1.1. Przestrzenne zr贸偶nicowanie bezrobocia.
1.2. Bezrobocie w艣r贸d m艂odzie偶y.
1.3. Bezrobocie mieszka艅c贸w wsi (w latach 1994-1998).
1.4. Kobiety na rynku pracy.
2. Szara strefa - zatrudnienie nie rejestrowane .
3. Nap艂ywy i odp艂ywy z bezrobocia.
4.Regulacje prawne rynku pracy.
5. Rynek pracy w Polsce w perspektywie XXI w.
Zjawisko bezrobocia jest obserwowane i analizowane od pocz膮tku transformacji spo艂eczno-ekonomicznej w Polsce. Zainteresowanie problematyk膮 bezrobocia jest nadal du偶e. Wynika to zar贸wno ze skali tego zjawiska, jak i jego rangi w warunkach przemian gospodarki polskiej.
Praca odgrywa donios艂膮 rol臋 w 偶yciu cz艂owieka i spo艂ecze艅stwa. Zdaniem prof. Mieczys艂awa Kabaja odgrywa ona trzy zasadnicze, a zarazem wsp贸艂zale偶ne funkcje:
czynnika tworzenia produktu spo艂ecznego (funkcja ekonomiczna),
艣rodka uzyskiwania dochod贸w (funkcja dochodowa),
艣rodka zaspokojenia aspiracji zawodowych i spo艂ecznych (funkcja spo艂eczna).
Zdaniem prof. Kabaja na funkcj臋 ekonomiczn膮 pracy sk艂ada si臋 tworzenie nowych warto艣ci umo偶liwiaj膮cych wzrost produkcji d贸br i us艂ug oraz przyczynia si臋 do wzrostu dobrobytu spo艂ecznego. Praca jest aktywnym czynnikiem procesu gospodarczego. Natomiast to, 偶e ludzie pracuj膮 przede wszystkim po to, aby uzyskiwa膰 niezb臋dne do 偶ycia dochody, wynika z funkcji dochodowej pracy. To w艂a艣nie dochody z pracy stanowi膮 g艂贸wne 藕r贸d艂o utrzymania. W ten spos贸b ludzie uczestnicz膮 zar贸wno w podziale jak i w tworzeniu dochodu narodowego.
Funkcja spo艂eczna pracy jest form膮 realizacji zawodowych aspiracji oraz spo艂ecznej potrzeby pracy.
Bezrobocie jest przeciwstawie艅stwem pracy. Jest to zjawisko polegaj膮ce na braku pracy dla os贸b poszukuj膮cych i zdolnych do pracy. Bezrobocie wyst臋puje w wielu formach i ma wiele wymiar贸w i aspekt贸w ekonomicznych i spo艂ecznych.1
Bezrobocie mo偶emy podzieli膰 na:
bezrobocie jawne, czyli rejestrowane w urz臋dach pracy lub mierzone za pomoc膮 bada艅 aktywno艣ci ekonomicznej ludno艣ci,
bezrobocie utajone - polegaj膮ce na tym, 偶e istnieje niepe艂ne zatrudnienie ludzi ch臋tnych do pracy, kt贸rzy s膮 jej pozbawieni.
Zjawisko bezrobocia utajonego mo偶emy obserwowa膰 w du偶ych zak艂adach pracy lub gospodarstwach rolnych. Ten typ bezrobocia mo偶e wyst臋powa膰 w postaci wcze艣niejszych emerytur lub te偶 jako praca w niepe艂nym wymiarze.
Transformacja systemowa gospodarki polskiej zapocz膮tkowana w 1990 r. przynios艂a zasadnicze zmiany na rynku pracy. Pojawi艂y si臋 nadwy偶ki poda偶y pracy i jawne bezrobocie. W latach 1990-91 liczba bezrobotnych zarejestrowanych w urz臋dach pracy wzrasta艂a rocznie blisko 1,1 mln os贸b rocznie, osi膮gaj膮c w ko艅cu 1991 r. poziom 2 156 tys. Pod koniec 1993 r. poziom bezrobocia wyni贸s艂 prawie 3 mln, nast臋pnie w roku 1994 mo偶na by艂o zaobserwowa膰 pierwszy znaczny spadek bezrobocia, kt贸ry wyni贸s艂 w por贸wnaniu do 1993 r. prawie 52 tys. os贸b. W kolejnych latach tendencja spadkowa utrzyma艂a si臋. Przyczyn膮 spadku bezrobocia w tamtym okresie by艂a poprawa koniunktury gospodarczej, zaostrzenie kryteri贸w rejestracji bezrobotnych w urz臋dach pracy oraz wzrost liczby nowych miejsc pracy.
W ko艅cu 1996 r. liczba bezrobotnych zarejestrowanych w urz臋dach pracy wynios艂a 2 359 tys. os贸b, natomiast w ko艅cu 1997 r. - 1826, czyli o 533 tys. os贸b mniej. Trzeba podkre艣li膰, i偶 rok 1997 by艂 pierwszym od 7 lat, w kt贸rym liczba bezrobotnych spad艂a poni偶ej 2 mln. W roku 1998 w urz臋dach pracy zarejestrowano o 5 tys. os贸b wi臋cej ni偶 w poprzednim roku. Ten nieznaczny wzrost by艂 spowodowany wyra藕nym spowolnieniem tendencji wzrostowej gospodarki w II po艂owie tego roku.
Cech膮 charakterystyczn膮 na polskim rynku pracy jest niezwykle szybki spadek stopy bezrobocia, kt贸ra zwi臋kszy艂a si臋 z 2,15% w I kw. 1990 r. do 16% w ko艅cu 1994, a nast臋pnie obni偶y艂a si臋 do 14,3% w po艂owie 1996 r. Do roku 1997 obserwujemy nadal tendencj臋 spadkow膮. W listopadzie 1998 r. wska藕nik ten kszta艂towa艂 si臋 na poziomie 10,6% i by艂 ni偶szy w por贸wnaniu do listopada 1997 r. o 0,4 pkt. procentowego. 艢wiadczy to o trudniejszej sytuacji na rynku pracy.
Wolne miejsca pracy s膮 jednym z element贸w charakteryzuj膮cych zapotrzebowanie gospodarki na si艂臋 robocz膮. W 1997 r. liczba ofert pracy zg艂oszonych przez pracodawc贸w wynosi艂a 916 tys. Oferty z sektora prywatnego stanowi艂y 72,3% og贸艂u ofert i liczy艂y 662 tys. Natomiast z sektora publicznego zosta艂o zg艂oszonych 253 tys. wolnych miejsc pracy. Zmniejszenie tempa wzrostu PKB w 1998 r. spowodowa艂o zmniejszenie liczby ofert pracy o 155 tys. (patrz tabela II.1)
Warte podkre艣lenia jest r贸wnie偶 to, i偶 pocz膮wszy od 1992 r., liczba ofert pracy z sektora prywatnego wykazuje bardzo wysoki , bo a偶 75% - towy udzia艂 w stosunku do og贸艂u zg艂aszanych przez pracodawc贸w ofert pracy.
Tabela II.1.: Liczba ofert pracy w latach 1992-1998.
Lata |
Oferty pracy w tys. |
Wyszczeg贸lnienie sektora prywatnego (w tys.) |
1992 |
483,8 |
327,9 |
1993 |
527,8 |
389,6 |
1994 |
801,0 |
561,7 |
1995 |
914,2 |
664,2 |
1996 |
878,9 |
651,5 |
1997 |
915,8 |
662,5 |
1998 |
761,1 |
573,1 |
殴r贸d艂o: opracowanie w艂asne wg danych GUS.
Do Cech charakterystycznych polskiego rynku mo偶emy zaliczy膰 r贸wnie偶 :
du偶e zr贸偶nicowanie przestrzenne,
trudn膮 sytuacj臋 na rynku pracy m艂odzie偶y,
wysoki i wykazuj膮cy tendencj臋 wzrostow膮 udzia艂 bezrobotnych zamieszka艂ych na wsi,
przewag臋 kobiet w艣r贸d populacji bezrobotnych.
Na przyczyny powstania wysokiego poziomu bezrobocia w okresie transformacji z艂o偶y艂o si臋 wiele przyczyn. Do najwa偶niejszych trzeba zaliczy膰:
G艂臋boki spadek produkcji materialnej b臋d膮cy wynikiem recesji gospodarczej wywo艂anej przede wszystkim restrykcyjnym programem stabilizacyjnym.
Restrukturyzacj臋 gospodarki.
Niedorozw贸j gospodarczy wielu region贸w kraju oraz wyst臋puj膮ce ukryte bezrobocie agrarne.
Redukcj臋 zatrudnienia socjalnego, czyli bezrobocia ukrytego.
Niedostosowanie poziomu i struktury kszta艂cenia do potrzeb rynku pracy.
Zbyt liberalne przepisy, kt贸re umo偶liwia艂y uzyskiwanie zasi艂k贸w osobom dot膮d bezrobotnym oraz nie sk艂ania艂y ich do poszukiwania pracy.
Zbyt ma艂膮 sprawno艣膰 i nieelastyczno艣膰 dzia艂ania sieci biur pracy.1
Jedn膮 z cech polskiego bezrobocia jest du偶e przestrzenne zr贸偶nicowanie tego zjawiska. Wynika ono z ograniczonego przep艂ywu pracownik贸w mi臋dzy regionami. Znajduje to odzwierciedlenie w zwi臋kszaj膮cej si臋 co roku rozpi臋to艣ci stopy bezrobocia pomi臋dzy wojew贸dztwami, pomimo jej spadku.
Wojew贸dztwa w Polsce najcz臋艣ciej klasyfikuje si臋 wg trzech grup. 1
Do pierwszej grupy zaliczono wojew贸dztwa p贸艂nocno-wschodnie i p贸艂nocne. S膮 to tereny rolnicze, zacofane gospodarczo. W cz臋艣ci z nich wysokie bezrobocie
pojawi艂o si臋 w 1990 r. Tymi wojew贸dztwami s膮 by艂e: suwalskie, olszty艅skie, ciechanowskie. W wojew贸dztwach p贸艂nocnych, o wysokim udziale rolnictwa uspo艂ecznionego, wysokie bezrobocie powsta艂o w okresie od 1991 do 1992 r. Przyczyn膮 powstania tak wysokiego bezrobocia, by艂y bankructwa PGR i masowe zwolnienia pracownik贸w. Taka sytuacja mia艂a miejsce m.in. w by艂ych wojew贸dztwach koszali艅skim i s艂upskim.
Do drugiej grupy wojew贸dztw o wysokim bezrobociu przypisano tereny niejako uprzemys艂owione, ale z przemys艂em przestarza艂ym, wymagaj膮cym du偶ych inwestycji. Przemys艂 na tych terenach by艂 zorientowany g艂贸wnie na rynek b. ZSRR. Ograniczenia rynku wschodniego spowodowa艂y upadanie wielu zak艂ad贸w przemys艂owych, a co si臋 z tym wi膮偶e, pojawienie si臋 du偶ego bezrobocia. Do tych wojew贸dztw zaliczamy m.in. by艂e woj. 艂贸dzkie i wa艂brzyskie.
Do ostatniej, trzeciej grupy, zaliczamy obszary, gdzie rozw贸j oparty by艂 na jednym zak艂adzie przemys艂owym. Spadek produkcji ni贸s艂 za sob膮 du偶e bezrobocie w艣r贸d mieszka艅c贸w ca艂ego regionu. Do tych obszar贸w mo偶emy zaliczy膰 Starachowice, Mielec, Stalow膮 Wol臋.
W 1993 r. odnotowano najwy偶sze nat臋偶enie bezrobocia, kt贸re wynosi艂o 16,4%. Rozpi臋to艣膰 pomi臋dzy skrajnymi wojew贸dztwami by艂a prawie 4 - krotna. W by艂ym wojew贸dztwie suwalskim stopa bezrobocia wynosi艂a 30,3%, natomiast w warszawskim 7,6%. 1994 rok to okres, w kt贸rym odnotowano pierwszy znaczny spadek bezrobocia oraz nasilanie si臋 przestrzennego zr贸偶nicowania tego zjawiska. 1996 rok charakteryzowa艂 si臋 6 -krotnym zr贸偶nicowaniem poziomu bezrobocia mi臋dzy wojew贸dztwami. Najni偶sz膮 stop臋 bezrobocia odnotowano w by艂ym woj. warszawskim 4,1%, a najwy偶sz膮 w b. suwalskim - 21,1%. Rozpi臋to艣膰 bezrobocia mi臋dzy poszczeg贸lnymi regionami w kolejnych latach nadal si臋 zwi臋ksza艂a (patrz tabela II.2.)
Tabela II.2.: Stopa bezrobocia w wybranych by艂ych wojew贸dztwach w latach 1990-1998
Wojew贸dztwo |
Lata (stan w ko艅cu roku) - w % |
||||||||
|
1990 |
1991 |
1992 |
1993 |
1994 |
1995 |
1996 |
1997 |
1998 |
Wojew贸dztwa o najni偶szej stopie bezrobocia |
|||||||||
Warszawskie Pozna艅skie Krakowskie |
2,1 3,5 3,4 |
4,2 5,6 6,2 |
5,9 7,9 8,9 |
7,6 9,0 7,7 |
6,5 8,4 8,4 |
5,4 7,7 8,0 |
4,1 6,2 6,1 |
2,7 3,4 4,1 |
2,6 3,2 4,1 |
Wojew贸dztwa o najwy偶szej stopie bezrobocia |
|||||||||
S艂upskie Suwalskie Elbl膮skie Koszali艅skie |
9,0 11,5 8,4 9,5 |
17,8 18,6 1,4 17,9 |
23,2 23,7 21,4 24,1 |
29,7 30,3 27,3 28,9 |
29,8 28,6 27,3 29,2 |
28,4 27,3 25,6 26,8 |
25,7 24,6 23,4 24,7 |
20,8 21,2 19,0 18,9 |
20,5 20,4 19,3 19,2 |
殴r贸d艂o: opracowanie w艂asne na podstawie Informacji Statystycznych GUS, za lata 90-91.
Zjawisko przestrzennego zr贸偶nicowania nat臋偶enia bezrobocia by艂o wynikiem du偶ego spadku stopy bezrobocia w wojew贸dztwach o najni偶szym poziomie tego zjawiska w por贸wnaniu do wojew贸dztw o najwy偶szej liczbie bezrobotnych.
Najni偶sza stopa bezrobocia wyst臋powa艂a na terenach du偶ych aglomeracji miejskich. Do tych obszar贸w mo偶emy zaliczy膰 b. wojew贸dztwo warszawskie, pozna艅skie oraz krakowskie. Najwy偶szy poziom tego wska藕nika odnotowano w p贸艂nocno-wschodniej Polsce, czyli na terenach zacofanych pod wzgl臋dem rozwoju gospodarczego, g艂贸wnie rolniczych.
Do zjawisk pog艂臋biaj膮cych regionalne zr贸偶nicowanie bezrobocia zaliczamy:
migracje mi臋dzyregionalne spowodowane zaniedbaniami w rozwoju sieci komunikacyjnej,
wysokie r贸偶nice w kosztach zakupu mieszka艅 i ich wynajmu wyst臋puj膮ce pomi臋dzy wojew贸dztwami,
ma艂a mo偶liwo艣膰 uzyskania atrakcyjnych dochod贸w przy zmianie miejsca pobytu zw艂aszcza w przypadku os贸b z niskim poziomem wykszta艂cenia,
do艣膰 powszechna akceptacja swojej sytuacji 偶yciowej.1
Najliczniejsz膮 grup臋 w艣r贸d os贸b bezrobotnych stanowi膮 ludzie m艂odzi. Zwykle s膮 to osoby po raz pierwszy wkraczaj膮cy na rynek pracy, nie posiadaj膮ce do艣wiadcze艅 zawodowych. Sytuacj臋 t膮 b臋dzie pogarsza艂 wzrost liczby os贸b w wieku 18-24 lata. Z prognozy demograficznej GUS wynika, i偶 w ko艅cu 2000 roku liczba os贸b tej subpopulacji wyniesie 4 532 tys., a jej udzia艂 w og贸lnej liczbie ludno艣ci wzro艣nie do 11,7%.
W ostatnich latach zanotowano spadek bezrobocia w艣r贸d m艂odzie偶y, kt贸ry w listopadzie 1998 r. wyni贸s艂 6 tys. os贸b. Jednak nadal co trzeci rejestruj膮cy si臋 w urz臋dzie pracy jest w wieku 18 - 24 lata. Sytuacj臋 ludzi m艂odych na rynku pracy z uwzgl臋dnieniem pozosta艂ych grup wiekowych przedstawia tabela II.3.
Tabela II.3.: Sytuacja bezrobotnych w. grup wiekowych w latach 1992-1998
Grupy wiekowe |
Lata (koniec roku) - w % |
||||||
|
1992 |
1993 |
1994 |
1995 |
1996 |
1997 |
1998 |
15-17 lat |
0,6 |
0,2 |
0,1 |
0,1 |
0,1 |
0,0 |
0,0 |
18-24 lata |
34,0 |
34,3 |
34,5 |
34,5 |
31,1 |
30,8 |
30,9 |
25-34 lata |
29,8 |
28,5 |
27,4 |
27,0 |
27,3 |
27,8 |
27,2 |
35-44 lata |
24,7 |
25,2 |
25,1 |
25,1 |
26,4 |
26,4 |
25,8 |
45-54 lata |
9,2 |
9,8 |
10,6 |
11,3 |
13,3 |
13,3 |
14,4 |
55 lat i wi臋cej |
1,7 |
2,0 |
2,1 |
2,0 |
2,4 |
1,7 |
1,7 |
殴r贸d艂o: dane GUS za lata 92-98.
Du偶y poziom bezrobocia notuje si臋 r贸wnie偶 w艣r贸d absolwent贸w szk贸艂 ponadpodstawowych . W ko艅cu 1998 r. ich liczba wynosi艂a 111 tys. os贸b i by艂a o 25 tys. os贸b wy偶sza w por贸wnaniu do 1997 roku. R贸wnie偶 w poprzednich latach 1995-96 liczba tej grupy bezrobotnych kszta艂towa艂a si臋 na wysokim poziomie, osi膮gaj膮c najwy偶szy poziom w 1995 r. - 217,8 tys. os贸b. Nie ulega natomiast zmianie struktura bezrobotnych absolwent贸w zarejestrowanych w urz臋dach pracy. Najwi臋cej jest bezrobotnych absolwent贸w zasadniczych szk贸艂 zawodowych, kt贸rzy stanowili w 1998 r. 44,0% og贸艂u zarejestrowanych absolwent贸w. Wysoki poziom bezrobocia daje si臋 r贸wnie偶 zauwa偶y膰 w艣r贸d absolwent贸w szk贸艂 policealnych i 艣rednich zawodowych - w tym okresie stanowili oni 36,5% og贸艂u zarejestrowanych absolwent贸w. W 1998 r. 3,2% og贸lnej liczbie bezrobotnych stanowili absolwenci szk贸艂 ponadpodstawowych. Kszta艂towanie si臋 bezrobocia absolwent贸w wg typ贸w szk贸艂 w latach 1995-1995 ilustruje tabela II.4. i wykres II.1. - za艂膮cznik 2.
Tabela II.4. Zarejestrowani bezrobotni absolwenci wg typ贸w szk贸艂 w latach 1995-1998
Wyszczeg贸lnienie |
Lata |
|||
|
1995 |
1996 |
1997 |
1998 |
Liczba bezrobotnych absolwent贸w w tys. |
||||
Bezrobotni absolwenci og贸艂em: |
217,8 |
86,0 |
85,4 |
110,7 |
W tym: - szk贸艂 wy偶szych |
8,1 |
3,7 |
4,4 |
7,3 |
- lice贸w og贸lnokszta艂c膮cych |
48,7 |
12,7 |
10,3 |
13,2 |
- policealnych i 艣rednich zawodowych |
83,3 |
39,6 |
32,2 |
40,4 |
- zasadniczych zawodowych |
75,0 |
29,2 |
37,7 |
48,7 |
殴r贸d艂o: opracowanie w艂asne na podst. danych GUS za lata 95-98.
Przy badaniu bezrobocia absolwent贸w wa偶ne jest r贸wnie偶 okre艣lenie wska藕nika p艂ynno艣ci zatrudnienia. Wska藕nik ten okre艣la procentowy udzia艂 absolwent贸w, kt贸rzy podj臋li prac臋 do liczby nowo zarejestrowanych. W 1996 r. wyni贸s艂 on 44,7 %, a w 1997 - 39,7%. Rok 1998 charakteryzowa艂 si臋 ni偶szym poziomem tego wska藕nika i wynosi艂 34,9%. W 1998 r. wska藕nik p艂ynno艣ci zatrudnienia by艂 najwy偶szy dla absolwent贸w szk贸艂 wy偶szych i wynosi艂 46,8%, a najwy偶szy dla absolwent贸w lice贸w og贸lnokszta艂c膮cych - 25,2% (patrz tabela II.5).
Tabela II.5.: Wska藕nik p艂ynno艣ci zatrudnienia absolwent贸w wg typ贸w szk贸艂 w latach 1995-98.
Lata |
Wska藕nik p艂ynno艣ci zatrudnienia absolwent贸w w % Tym bezrobotni absolwenci ze szk贸艂: |
||||
|
Wy偶szych |
Lice贸w og贸lnokszta艂c膮cych |
Policealnych i 艣rednich szk贸艂 zawodowych |
Zasadniczych zawodowych |
Bezrobotni absolwenci og贸艂em |
1995 1996 1997 1998 |
54,9 66,3 53,5 46,8 |
11,0 33,0 31,4 25,2 |
29,4 46,9 42,7 36,8 |
28,2 43,1 37,1 33,9 |
25,6 44,7 39,7 34,9 |
殴r贸d艂o: opracowanie w艂asne wg danych GUS za lata 95-98.
II.1.3. Bezrobocie mieszka艅c贸w wsi ( w latach 1994-1998).
Du偶e bezrobocie na wsi to jedna z cech polskiego rynku pracy. Przyczynami, kt贸re na pocz膮tku lat 90-tych wp艂yn臋艂y na zwi臋kszenie bezrobocia na tych terenach by艂y:
Likwidacja PGR-贸w, miejsc pracy ponad 700 tys. os贸b.
Redukcja wielu przedsi臋biorstw pa艅stwowych zatrudniaj膮cych tak zwan膮 grup臋 ch艂opo-robotnik贸w.
Likwidacja m.in. Sp贸艂dzielni K贸艂ek Rolniczych oraz innych nierentownych pa艅stwowych i sp贸艂dzielczych zak艂ad贸w pracy na wsi.
M贸wi膮c o bezrobociu mieszka艅c贸w wsi nale偶y podkre艣li膰, i偶 zgodnie z ustaw膮 o zatrudnieniu i przeciwdzia艂aniu bezrobociu z dnia 14 grudnia 1994 r. (D.U. nr 1/1995, poz. 1), prawo do rejestrowania si臋 w charakterze osoby bezrobotnej posiadaj膮 cz艂onkowie gospodarstw domowych, w sk艂ad kt贸rych wchodzi u偶ytkowanie indywidualnego gospodarstwa rolnego o powierzchni mniejszej ni偶 2,0 ha. Istnienie takiego przepisu powoduje, i偶 cz臋艣膰 bezrobotnych os贸b na wsi nie mo偶e by膰 zarejestrowana w rejonowych urz臋dach pracy a tym samym ujawniona jako osoby bezrobotne.
W polskim rolnictwie przewa偶aj膮 rodzinne gospodarstwa rolne oraz rozdrobniona struktura agrarna. Tereny te charakteryzuje ukryte bezrobocie, kt贸re w latach 1995-1996, wg danych BAEL, kszta艂towa艂o si臋 na poziomie 280-270 tj. i stanowi艂o oko艂o 11% bezrobocia zarejestrowanego.
Od 1994 roku mo偶na by艂o obserwowa膰 spadek liczby bezrobotnych mieszka艅c贸w teren贸w wiejskich. W latach 1994-1997 bezrobocie na wsi zmniejszy艂o si臋 z poziomu 1 158 tys. do 844 tys. os贸b. R贸wnie偶 w 1998 r. odnotowano spadek liczby bezrobotnych na wsi do 835,7 tys. (patrz tabela II.6.). Nale偶y podkre艣li膰, 偶e tempo spadku bezrobocia na wsi ,w tym okresie, by艂o dwukrotnie s艂absze ni偶 w mie艣cie. Spowodowa艂o to wzrost udzia艂u procentowego bezrobotnych zamieszka艂ych na wsi w og贸lnej liczbie bezrobotnych. Wska藕nik ten kszta艂towa艂 si臋 nast臋puj膮co:
w 1994 r. - 40,8%,
w 1995 r. - 42,9%,
w 1996 r. - 44,0%,
w 1997 r. - 46,2%,
w 1998 r. - 45,6%.
Tabela II.6.: Bezrobocie na wsi w latach 1994-1998.
Lata |
Liczba bezrobotnych w tys. os贸b |
||
|
Og贸艂em |
Mieszka艅cy wsi |
|
|
|
Razem |
W % do og贸艂u |
1994 |
2 838,0 |
1 157,9 |
40,8 |
1995 |
2 628,8 |
1 126,5 |
42,9 |
1996 |
2 359,5 |
1 037,2 |
44,0 |
1997 |
1 826,4 |
843,7 |
46,2 |
1998 |
1 831,4 |
835,7 |
45,6 |
殴r贸d艂o: dane GUS za lata 1994-1998, (opracowanie w艂asne).
Na wsi, podobnie jak i w miastach przewa偶a bezrobocie kobiet. Liczba bezrobotnych kobiet na wsi w 1994 r. osi膮gn臋艂a najwy偶szy poziom i wynios艂a 420 tys. W latach 1995-1998 liczba ta wykazywa艂a tendencj臋 spadkow膮, i w listopadzie 1998 r. wynosi艂a ona 329 tys.
Stopa bezrobocia kobiet zamieszkuj膮cych wie艣 pod koniec 1994 r. osi膮gn臋艂a poziom 14,1%. W kolejnych latach wska藕nik ten ulega艂 lekkim wahaniom, osi膮gaj膮c w listopadzie 1997 r. najni偶szy poziom 11,3%. W listopadzie 1998 r. wska藕nik ten wzr贸s艂 o 0,3 pkt. procentowego.
Sytuacj臋 bezrobotnych kobiet na wsi z por贸wnaniem do sytuacji m臋偶czyzn ilustruje tabela II.7. oraz wykres II.2.a i b. - za艂膮cznik 3.
Tabela II.7.: Liczba bezrobotnych oraz stopa bezrobocia kobiet zamieszka艂ych na wsi w latach 1994-1998.
Wyszczeg贸lnienie |
Lata |
||||
|
1994 |
1995 |
1996 |
1997 |
1998 |
Liczba bezrobotnych mieszka艅c贸w wsi w tys. |
|||||
Kobiety |
420 |
385 |
367 |
323 |
329 |
M臋偶czy藕ni |
414 |
415 |
340 |
288 |
316 |
Stopa bezrobocia mieszka艅c贸w wsi w % |
|||||
Kobiety |
14,1 |
13,4 |
12,7 |
11,3 |
11,6 |
M臋偶czy藕ni |
11,1 |
11,2 |
9,1 |
7,8 |
8,7 |
殴r贸d艂o: opracowanie w艂asne wg BAEL w latach 1994-1998.
Trudna jest r贸wnie偶 sytuacja ludzi m艂odych zamieszka艂ych tereny wiejskie. W listopadzie 1996 r. ludzie w wieku poni偶ej 25 lat stanowili 37,1% og贸艂u bezrobotnych na wsi i w por贸wnaniu do miasta wska藕nik ten by艂 wi臋kszy o 11%. Podobna sytuacja kreowa艂a si臋 pod koniec 1997 i 1998 r.
Bior膮c pod uwag臋 przestrzenne zr贸偶nicowanie bezrobocia na wsi, tereny te mo偶emy podzieli膰 na dwie grupy:
wojew贸dztwa popegeerowskie, gdzie stopa bezrobocia w niekt贸rych wojew贸dztwach kszta艂towa艂a si臋 na poziomie blisko 20%, co oznacza, 偶e co 5-ta zdolna do pracy osoba pozostawa艂a bez pracy,
wojew贸dztwa po艂udniowo-wschodniej Polski, gdzie w og贸lnej liczbie mieszka艅c贸w dominuje ludno艣膰 zamieszka艂a na wsi.
Poni偶sza tabela oraz wykres przedstawiaj膮 szczeg贸艂owe dane dotycz膮ce przestrzennego zr贸偶nicowania bezrobocia na wsi w latach 1994-1998.
Tabela II.8.: wybrane cechy nat臋偶enia bezrobocia w wojew贸dztwach popegeerowskich o najwi臋kszym poziomie bezrobocia w latach 1994, 1997 i 1998.
Wojew贸dztwo |
Udzia艂 procentowy bezrobotnych zamieszka艂ych na wsi w og贸lnej liczbie bezrobotnych |
Stopa bezrobocia w % |
||||||
Lata |
||||||||
|
1994 |
1997 |
1998 |
1994 |
1997 |
1998 |
||
S艂upskie |
51,1 |
56,1 |
56,3 |
29,8 |
20,8 |
20,5 |
||
Olszty艅skie |
45,9 |
49,2 |
49,2 |
27,2 |
18,3 |
17,8 |
||
Pilskie |
44,5 |
48,6 |
48,0 |
23,4 |
12,8 |
12,4 |
||
Gorzowskie |
41,1 |
46,3 |
44,8 |
22,4 |
12,4 |
12,5 |
||
Zielonog贸rskie |
39,5 |
41,5 |
41,5 |
18,2 |
12,3 |
13,2 |
||
Elbl膮skie |
39,2 |
48,7 |
46,8 |
27,3 |
19,0 |
19,3 |
殴r贸d艂o: Dane GUS, (opracowanie w艂asne).
Wykres II.3. Udzia艂 procentowy bezrobotnych zamieszka艂ych na wsi w og贸lnej liczbie bezrobotnych w latach 1994, 1997, 1998.
Bezrobocie cz臋艣ciej dotyczy kobiet ni偶 m臋偶czyzn, zar贸wno w miastach jak i na wsi. Stopa bezrobocia kobiet jest od 1992 r. wy偶sza ni偶 m臋偶czyzn, co oznacza trudniejsz膮 sytuacj臋 tej p艂ci na rynku pracy. Kobiety 艂atwiej trac膮 prac臋 i maj膮 du偶e trudno艣ci z ponownym jej podj臋ciem.
Najwi臋cej bezrobotnych kobiet zarejestrowano w 1993 r. - 1507,3 tys., natomiast od 1994 r., podobnie jak bezrobocie og贸艂em, mo偶na by艂o zaobserwowa膰 spadek tego wska藕nika dla kobiet. W tym okresie liczba kobiet pozostaj膮cych bez pracy wynosi艂a 1495,0 tys. W kolejnych latach poziom bezrobocia ulega艂 niewielkim wahaniom. W ko艅cu 1998 r. bezrobotnych kobiet by艂o 1071,3 tys., co stanowi艂o 58,5 % w stosunku do og贸艂u bezrobotnych (patrz tabela II.9. oraz wykres II.4. - za艂膮cznik - 3).
Tabela II.9.: Bezrobocie kobiet w latach 1992-1998 (stan w ko艅cu roku)
Lata |
Kobiety pozostaj膮ce bez pracy |
||
|
W tys. os贸b |
w % do og贸艂u os贸b bezrobotnych |
|
1992 |
1 338,8 |
53,4 |
|
1993 |
1 507,3 |
52,2 |
|
1994 |
1 495,0 |
52,7 |
|
1995 |
1 448,6 |
55,1 |
|
1996 |
1 375,6 |
58,3 |
|
1997 |
1 103,2 |
60,4 |
|
1998 |
1 071,3 |
58,5 |
殴r贸d艂o: opracowanie w艂asne wg danych GUS za lata 1992-1998
艢redni wska藕nik zatrudnienia kobiet pod koniec 1997 r., wg danych statystycznych, wyni贸s艂 44,0%, a dla m臋偶czyzn 59,9%. Liczba bezrobotnych kobiet jest zdecydowanie wy偶sza ni偶 p艂ci przeciwnej bez wzgl臋du na wiek i wykszta艂cenie oraz mimo tego, i偶 kobiety s膮 generalnie lepiej wykszta艂cone. Warto zauwa偶y膰, 偶e w roku szkolnym 1996/1997 - 62,6% og贸艂u absolwent贸w szk贸艂 wy偶szych stanowi艂y kobiety, natomiast wska藕nik ten dla og贸艂u szk贸艂 policealnych dla tej p艂ci wynosi艂 73,2%
Wska藕nik zatrudnienia dla kobiet z wy偶szym wykszta艂ceniem jest o 3,5 punktu procentowego ni偶szy w por贸wnaniu do tego samego wska藕nika dla m臋偶czyzn. Cz臋stym zjawiskiem zauwa偶alnym na polskim rynku pracy jest ch臋tniejsze zatrudnianie m臋偶czyzn i cz臋stsze zwalnianie kobiet. Krajowy Urz膮d Pracy informuje, 偶e w I p贸艂roczu 1999 r. liczba kobiet zwolnionych z przyczyn zak艂adu pracy by艂a 2-krotnie wy偶sza ni偶 m臋偶czyzn.
Charakterystyczne, a zarazem niepokoj膮ce jest to, i偶 po艂owa kobiet pozostaje bez pracy powy偶ej 1 roku, ok. 60% z nich jest w wieku 18-34 lata, a 30% bezrobotnych kobiet posiada 艣rednie wykszta艂cenie.
Trzeba r贸wnie偶 zaznaczy膰, i偶 kobiety pracuj膮 w bran偶ach o relatywnie niskim poziomie wynagrodzenia a 艣rednie p艂ace kobiet s膮 ni偶sze ni偶 m臋偶czyzn. R贸偶nice te wynosz膮 dla przyk艂adu od 6% w grupie pracownik贸w biurowych, do 35% w grupie robotnik贸w przemys艂owych i rzemie艣lnik贸w.
W 1997 r. najwi臋cej kobiet by艂o zatrudnionych w s艂u偶bie zdrowia - 83,1%, w po艣rednictwie finansowym - 75,3% oraz w hotelarstwie i gastronomii - 68,3%.
Cz臋sto praca zawodowa m臋偶czyzn ma dla pracodawc贸w wi臋ksz膮 warto艣膰 i efektywno艣膰 ni偶 p艂ci przeciwnej. Kobiety s膮 te偶 cz臋sto uto偶samiane z cz臋st膮 nieobecno艣ci膮 w pracy z powodu opieki nad dzieckiem lub urlopu macierzy艅skiego. Dlatego potrzebne s膮 rozwi膮zania prawne oraz instytucjonalne wspieraj膮ce mobilno艣膰 zawodow膮 kobiet.
II.2. Szara strefa - zatrudnienie nie rejestrowane.
Zjawisko 鈥渟zarej strefy鈥 jest okre艣lane w r贸偶norodny spos贸b, zar贸wno w odbiorze spo艂ecznym jak i opracowaniach naukowych. W literaturze spotyka si臋 m.in. takie okre艣lenia: 鈥渄ruga gospodarka鈥, 鈥済ospodarka czarna鈥, 鈥済ospodarka ukryta鈥, 鈥済ospodarka nieformalna鈥.1 W nich r贸wnie偶 鈥渟zara strefa鈥 ujmowana jest na trzy sposoby:
uj臋cie ekonomiczne, w kt贸rym szczeg贸lne znaczenie maj膮 dwa czynniki:
po pierwsze 鈥渟zara strefa鈥 przyczynia si臋 do wzrostu poziomu 偶ycia ludno艣ci oraz jest istotnym elementem rzeczywistego, r贸偶nego od oficjalnego, poziomu dochodu narodowego i produktu globalnego,
po drugie zjawisko to stanowi istotne potencjalne 藕r贸d艂o dochod贸w podatkowych,
uj臋cie spo艂eczne - 鈥渟zara strefa鈥 jest rozumiana jako wykonywanie pewnych czynno艣ci zawodowych w spos贸b nielegalny, a tak偶e post臋powanie pracownik贸w w nieuczciwy spos贸b przy wykonywaniu r贸l zawodowych,
uj臋cie polityczne - wynika ono z powstawania konfliktu mi臋dzy 鈥減a艅stwowo艣ci膮鈥 a 鈥減rywatno艣ci膮鈥, polegaj膮c膮 na tym, i偶 krytycy instytucji pa艅stwa uwa偶aj膮, 偶e powstanie 鈥渟zarej strefy鈥 jest elementem nadmiernego opodatkowania i przerostu norm i przepis贸w okre艣laj膮cych 偶ycie obywateli.2
przyczynia si臋 do o偶ywienia gospodarki oraz powoduje wzrost dochodu narodowego i faktycznego poziomu 偶ycia cz臋艣ci spo艂ecze艅stwa,
daje gwarancje uzyskania maksymalnie wysokiego dochodu w stosunku do zarejestrowanych,
艂agodzi skutki kryzysu, poprawiaj膮c sytuacj臋 ekonomiczn膮 ludno艣ci nie znajduj膮cej miejsca w gospodarce oficjalnej,
zawiera w sobie du偶e, potencjalne mo偶liwo艣ci tworzenia nowych miejsc pracy oraz szkolenia ludzi, kt贸rzy p贸藕niej przejd膮 do gospodarki oficjalnej.1
Jednak ten pozytywny wp艂yw 鈥渟zarej strefy鈥 na gospodark臋, jak twierdz膮 ekonomi艣ci, uleg艂 os艂abieniu w latach 1990-1991.
Zjawisko to niesie za sob膮 raczej wiele negatywnych skutk贸w odzwierciedlaj膮cych si臋 w gospodarce kraju. Negatywne dla wzrostu gospodarczego konsekwencje 鈥済ospodarki ukrytej鈥 polegaj膮 przede wszystkim na:
os艂abieniu efektywno艣ci funkcjonowania podmiot贸w gospodarczych w obr臋bie oficjalnej gospodarki,
zniekszta艂cenie obrazu rzeczywistych proces贸w gospodarczych i poziomu rozwoju, niezwykle wa偶nego dla oceny proces贸w zachodz膮cych w kraju,
powstania strat w dochodach podatkowych, co wp艂ywa na obni偶enie dochod贸w bud偶etowych.1
Praca 鈥渘a czarno鈥 w Polsce dotyczy przede wszystkim ludzi m艂odych, kt贸rych udzia艂 procentowy w艣r贸d ludzi zatrudnionych 鈥渨 szarej strefie鈥 wynosi ponad 45%. S膮 to ludzie, kt贸rych wiek nie przekroczy艂 34 lat. Zjawisko to dotyczy r贸wnie偶 wszystkich generacji Polak贸w - od nastolatk贸w po emeryt贸w, z najp贸藕niejszych spo艂ecznych grup zawodowych. 鈥淪zara strefa鈥 stanowi masowe zjawisko w Polsce, dlatego odgrywa donios艂膮 rol臋 w kszta艂towaniu si臋 polskiego rynku pracy. Potwierdzeniem tego s膮 przeprowadzone po raz pierwszy w 1995 r. badania GUS oraz po raz drugi w sierpniu 1998 r. wykaza艂y one, 偶e 鈥渘a czarno鈥 pracowa艂a w Polsce ponad 1,4 mln os贸b, czyli ponad 9% og贸艂u pracuj膮cych oficjalnie. Z tych bada艅 wynika, 偶e w skali ca艂ego roku w 鈥渟zarej strefie鈥 zatrudnionych jest ponad 2 mln os贸b. W艣r贸d nich znajduj膮 si臋 r贸wnie偶 cudzoziemcy, kt贸rych liczba wynosi w granicach 100-150 tys.
Wed艂ug europejskiej nomenklatury prac臋 w 鈥渟zarej strefie鈥 traktuje si臋 jako wytwarzanie d贸br lub 艣wiadczenie us艂ug skrywanych w celu unikni臋cia
Obowi膮zkowych op艂at podatkowych, ubezpieczeniowych lub celnych.1 Badania GUS pokazuj膮, i偶 udzia艂 tego zjawiska w polskiej gospodarce wynosi obecnie ok. 15-17% dochodu narodowego, czyli ok. 20 mld USD.
Najwi臋ksz膮 aktywno艣膰 w 鈥済ospodarce ukrytej鈥 obserwuje si臋 w dzia艂alno艣ci handlowej, budowlanej, przemys艂owej. Zjawisko to nie rozwija si臋 tak, jak mia艂o to miejsce na pocz膮tku lat 90-tych. Obecnie 鈥渟zara strefa鈥 jest dla pracownik贸w mo偶liwo艣ci膮 zaoszcz臋dzenia na kosztach, natomiast dla pracownik贸w pozbawionych pracy na oficjalnym rynku, szans膮 na znalezienie pracy.
Praca w 鈥渃zarnej gospodarce鈥 jest trudna do oszacowania. Zjawisko to mo偶na ocenia膰 za pomoc膮 bada艅 ankietowych os贸b pracuj膮cych 鈥渘a czarno鈥.
Na powody sk艂aniaj膮ce ludzi do pracy w 鈥渟zarej strefie鈥, wg danych ankietowych, najcz臋艣ciej zalicza si臋:
niewystarczaj膮ce dochody (60% ankietowanych),
brak mo偶liwo艣ci znalezienia pracy formalnej (42% ankietowanych).
Wi臋kszo艣膰 os贸b pracuj膮cych w 鈥渦krytej gospodarce鈥, wg danych za 8 m-cy 1998 r., to osoby, dla kt贸rych jest ona dodatkowym 藕r贸d艂em dochodu. W tej grupie znajduj膮 si臋 zar贸wno ludzie o niskich kwalifikacjach, dla kt贸rych jest ona szans膮 znalezienia pracy, jak r贸wnie偶 osoby o wysokich kwalifikacjach.
Dla wielu os贸b praca w 鈥渟zarej strefie鈥 jest jedynym 藕r贸d艂em utrzymania. Do tej grupy zalicza si臋 660 tys. os贸b. Ma ona r贸wnie偶 charakter pracy dorywczej, kr贸tkotrwa艂ej. Wi臋kszo艣膰 z tych ludzi , czyli 1/3, pracowa艂a 鈥渘a czarno鈥 ponad miesi膮c, dla innych natomiast by艂o to zaj臋cie kilkudniowe.
Ocena p艂ynno艣ci bezrobocia jest jednym z istotnych element贸w rynku pracy. Jest to inaczej analiza 鈥渘ap艂ywu do bezrobocia鈥 i 鈥渙dp艂ywu z bezrobocia鈥. Informacje o kszta艂towaniu si臋 tego zjawiska umo偶liwiaj膮 wnioskowanie o elastyczno艣ci rynku pracy. Charakterystyczn膮 cech膮 polskiego rynku pracy na pocz膮tku lat 90-tych by艂 wysoki poziom bezrobocia oraz niski poziom 鈥渙dp艂yw贸w鈥. Od pocz膮tku 1994 r. zapocz膮tkowana zosta艂a tendencja wzrostowa 鈥渙dp艂ywu鈥 z bezrobocia i jego przewaga nad 鈥渘ap艂ywem鈥. Zjawisko to by艂o wynikiem pierwszego znacznego spadku liczby bezrobotnych w tym roku.
W 1995 r. odnotowano najwy偶szy poziom rejestrowanego bezrobocia, liczba bezrobotnych wynosi艂a 2 371 tys. os贸b i by艂a o 209 tys. ni偶sza od liczby os贸b wyrejestrowanych. W latach 1996-97 nast臋powa艂o zwi臋kszanie si臋 鈥渙dp艂ywu鈥 z bezrobocia. Stopa 鈥渙dp艂ywu鈥 z bezrobocia kszta艂towa艂a si臋 kolejno:
5,8% w 1995 r.,
6,3% w grudniu 1996 r.,
7,9% w grudniu 1997 r.
Tabela II.10.: P艂ynno艣膰 rynku pracy w latach 1992-1998
Lata |
Bezrobotni nowo zarejestrowani 鈥渘ap艂yw鈥 (w tys.) |
Bezrobotni wyrejestrowani 鈥渙dp艂yw鈥 (w tys.) |
1992 |
1 561,1 |
1 206,8 |
1993 |
1 971,2 |
1 590,9 |
1994 |
2 094,0 |
2 145,6 |
1995 |
2 371,3 |
2 580,5 |
1996 |
2 225,1 |
2 494,4 |
1997 |
2 051,3 |
2 584,4 |
1998 |
2 127,9 |
2 122,9 |
殴r贸d艂o: opracowanie w艂asne wg danych statystycznych GUS za lata 1992-98
Wykres II.5.:P艂ynno艣膰 bezrobocia w latach 1992-1998, wg danych GUS
Zwi臋kszenie wska藕nika 鈥渙dp艂yw贸w鈥 z bezrobocia w tych latach by艂 wynikiem poprawy sytuacji na rynku pracy oraz skuteczno艣ci dzia艂ania polityki rynku pracy.
Pod koniec 1998 r. odp艂yw bezrobotnych wynosi艂 2 123 tys. os贸b i kszta艂towa艂 si臋 na ni偶szym poziomie w por贸wnaniu z 1997 rokiem.
4. Regulacje prawne rynku pracy
Transformacja ustrojowa wi膮偶e si臋 zar贸wno ze zmianami o charakterze politycznym (wprowadzenie mechanizm贸w i instytucji demokratycznych, decentralizacja w艂adzy publicznej), jak i zmianami w 偶yciu ekonomicznym. To, co wi膮偶e si臋 z ostatnim rodzajem zmian, s膮 to przekszta艂cenia w艂asno艣ciowe oraz wprowadzanie do gospodarki mechanizm贸w rynkowych. Te procesy wywieraj膮 ogromny wp艂yw na zjawiska zwi膮zane z zatrudnieniem.1
Przyczyn膮 powstania masowego bezrobocia by艂y reformy zapocz膮tkowuj膮ce okres transformacji ustrojowej. Du偶a liczba bezrobotnych pojawiaj膮cych si臋 w tym okresie na rynku pracy stworzy艂a konieczno艣膰 sprecyzowania, kto z nich w sensie prawnym jest bezrobotnym. Okre艣lenie poj臋cia bezrobotnego jest wa偶ne dla oszacowania statystyki bezrobocia. Poj臋cie to jest dosy膰 restrykcyjnie okre艣lane przez ustawodawc臋, czego wynikiem jest nie obejmowanie swoim zakresem r贸偶nych grup ludzi pozostaj膮cych faktycznie bez pracy. Aby wyja艣ni膰 poj臋cie bezrobotnego na gruncie prawa trzeba bra膰 pod uwag臋 niejednorodno艣膰 tego zjawiska. Taka sytuacja rodzi konieczno艣膰 zr贸偶nicowania 艣rodk贸w przeciwdzia艂ania bezrobociu i 艂agodzenia jego skutk贸w.
Definicj臋 bezrobotnego w polskim ustawodawstwie okre艣lono w przepisach dotycz膮cych zatrudnienia i bezrobocia. Poj臋cie 鈥渂ezrobotny鈥 by艂o kilkukrotnie zmieniane i modyfikowane przy tworzeniu kolejnych ustaw oraz w chwili ich nowelizacji. Taki stan rzeczy sprawia, i偶 ludzie pozostaj膮cy bez pracy nie czuj膮 si臋 pewnie w zakresie bezpiecze艅stwa socjalnego, gdy偶 poj臋cie to ulegaj膮c modyfikacjom zaw臋偶a艂o kr臋g os贸b traktowanych jako bezrobotne.1 Obecnie definicja ta jest okre艣lona w art.2 ust. 1 pkt. 2 ustawy o zatrudnieniu i przeciwdzia艂aniu bezrobociu z dnia 14 grudnia 1994 r. Zgodnie z tym artyku艂em bezrobotnym jest osoba:
pozostaj膮ca bez pracy i nie wykonuj膮ca innej pracy zarobkowej,
zdolna i gotowa do podj臋cia pracy,
nie ucz膮ca si臋 w szkole w systemie dziennym,
zarejestrowana we w艂a艣ciwym rejonowym urz臋dzie pracy.
Statusu bezrobotnego natomiast nie mog膮 uzyska膰 m.in. osoby, kt贸re:
nie uko艅czy艂y 18 lat (z wyj膮tkiem m艂odocianych absolwent贸w),
nie uko艅czy艂y 60 lat (kobiety) lub 65 lat (m臋偶czy藕ni),
nie naby艂y prawa do emerytury, renty lub innych 艣wiadcze艅 wskazanych w przepisie 艣wiadcze艅 ubezpieczeniowych,
w艂a艣ciciele lub posiadacze nieruchomo艣ci rolnych przekraczaj膮cych okre艣lone normy obszarowe lub gospodarstw stanowi膮cych dzia艂 specjalny produkcji rolnej w rozumieniu przepis贸w prawa podatkowego,
domownicy wy偶ej wskazanych gospodarstw rolnych, podlegaj膮cy ubezpieczeniu emerytalno-rentowemu z tytu艂u sta艂ej w nich pracy,
niepe艂nosprawni, kt贸rych stan zdrowia nie pozwala na podj臋cie zatrudnienia co najmniej w po艂owie wymiaru czasu.
Definicja bezrobotnego ma za zadanie, w zamy艣le ustawodawcy, stanowi膰 punkt wyj艣cia do nast臋pnych, bardziej szczeg贸艂owych, regulacji prawnych dotycz膮cych przeciwdzia艂ania bezrobociu i jego nast臋pstw.
W dziedzinie zatrudnienia, od pocz膮tku przemian zosta艂y wydane trzy podstawowe ustawy.
Pierwsz膮 z nich by艂a 鈥渦stawa o zatrudnieniu鈥, uchwalona 29 grudnia 1982 r.2 Ustawa ta obowi膮zywa艂a nieca艂e 2 lata. Tak kr贸tki okres by艂 spowodowany tym, i偶 ten akt prawny posiada艂 niedoskona艂o艣ci natury legislacyjnej. Zawarte w nim rozwi膮zania nie wsp贸艂gra艂y z oczekiwaniami spo艂ecze艅stwa. Okaza艂o si臋, i偶 mo偶liwo艣ci finansowe pa艅stwa by艂y zbyt ma艂e, aby im sprosta膰.
Drugim aktem prawnym reguluj膮cym zagro偶enia z dziedziny zatrudnienia, by艂a 鈥渦stawa o zatrudnieniu i bezrobociu鈥3 z dnia 16 pa藕dziernika 1991 r. i charakteryzowa艂a si臋 tymczasowo艣ci膮. Pr贸bowano za jej pomoc膮 wprowadzi膰 poprawki do obowi膮zuj膮cej do tego czasu regulacji prawnej.4 Ustawodawca nie mia艂 wizji docelowych unormowa艅, kt贸re autentycznie zmierzy艂yby si臋 z bie偶膮cymi, w tamtym okresie, problemami rynku pracy oraz gwarantowa艂yby 艂ad o wi臋kszym stopniu trwa艂o艣ci.5 Mo偶na jednak podkre艣li膰 trzy wa偶ne zmiany, jakie wnios艂a ta ustawa :
generalne zmniejszenie zasi艂k贸w, zaostrzenie kryteri贸w ich przyznawania i ograniczenie okres贸w ich wyp艂acania,
zdyscyplinowanie bezrobotnych w zakresie aktywnego poszukiwania pracy,
rozszerzenie sposob贸w aktywnego inwestowania 艣rodk贸w Funduszu Pracy w
tworzeniu nowych miejsc pracy i innych mo偶liwo艣ci zatrudnienia. 1
Trzecim aktem reguluj膮cym problemy rynku pracy jest 鈥渦stawa o zatrudnieniu i przeciwdzia艂aniu bezrobociu鈥 z dnia 14 grudnia 1994 r. (Dz.U. nr 1/1995, poz.1) , kt贸ra charakteryzuje si臋 wi臋ksz膮 dojrza艂o艣ci膮 w por贸wnaniu z poprzednimi. Ustawa ta doczeka艂a si臋 kilku nowelizacji. Jedn膮 z nich by艂a nowelizacja z dnia 22 grudnia 1995 r. Wnios艂a ona kilka istotnych zmian szczeg贸lnie w zakresie prawa do zasi艂ku i okresu jego pobierania.
Z powy偶szego wynika, i偶 polski rynek stawia jeszcze wiele wyzwa艅 przed ustawodawstwem w Polsce. Fakt ten jest o tyle wa偶ny, 偶e Polska d膮偶y do integracji ze strukturami europejskimi. Dlatego istnieje konieczno艣膰 ujednolicenia polskiego ustawodawstwa w zakresie zatrudnienia z normami i standardami europejskimi.
5. Rynek pracy w perspektywie XXI w.
Omawiaj膮c perspektywy rynku pracy w nadchodz膮cych latach, trzeba wymieni膰 dwa najwa偶niejsze czynniki, kt贸re b臋d膮 mia艂y wp艂yw na kszta艂towanie si臋 rynku pracy:
uwarunkowania demograficzne,
akcesja Polski do struktur europejskich.
Wp艂yw uwarunkowa艅 demograficznych w przysz艂ych latach b臋dzie odgrywa膰 znacz膮 rol臋 w formowaniu sytuacji na rynku pracy. Prognoza demograficzna GUS wykazuje, i偶 w latach 1999-2005 og贸lna liczba ludno艣ci zwi臋kszy si臋 o ok. 400 tys.
os贸b, czyli do poziomu ok. 39,1 mln, w tym w miastach b臋dzie mieszka膰 24,2 mln, a na wsi 14,9 mln os贸b. Dzieci i m艂odzie偶y do 17 lat b臋dzie o ok. 900 tys. wi臋cej a os贸b w wieku produkcyjnym (18-59/64) o ok. 1500 tys. Wzrost o ok. 200 -tysi臋czny b臋dzie mo偶na obserwowa膰 w grupie os贸b wieku poprodukcyjnym (60/65 lat). Udzia艂 os贸b w grupie poprodukcyjnej, kt贸re uko艅czy艂y 45 lat osi膮gnie w 2002 r. poziom 36% (w 1998 udzia艂 ten wynosi艂 33%). Oznacza to, 偶e w Polsce b臋dzie nast臋powa膰 proces starzenia si臋 ludno艣ci w wieku produkcyjnym.1
Z powodu wy偶u demograficznego co druga osoba pojawiaj膮ca si臋 na rynku pracy w Europie po 2002 r. b臋dzie pochodzi艂a z Polski.
W okresie 1999-2010 b臋dzie mia艂 miejsce du偶y wzrost poda偶y w wyniku wchodzenia na polski rynek kolejnych rocznik贸w wy偶u demograficznego w liczbie 500-600 tys. os贸b rocznie.2 Bior膮c pod uwag臋 dane dotycz膮ce odej艣cia z rynku pracy z przyczyn naturalnych wynika, i偶 przyrost zapotrzebowania na miejsce pracy b臋dzie wynosi艂 ok. 1,1 mln do 2005 r. i dalsze 0,1 mln w latach 2006-2010.
Eksperci z Instytutu Rozwoju Studi贸w Strategicznych twierdz膮, i偶 w 2005 r. liczba os贸b pozostaj膮cych bez pracy obejmie ok. 4,5 mln os贸b, czyli wzro艣nie dwukrotnie.
Modernizacja gospodarki wyjawi ponad milionowe ukryte bezrobocie na wsi i kilkusettysi臋czne w bran偶ach przemys艂owych wymagaj膮cych restrukturyzacji. W szczeg贸lno艣ci dotknie to g贸rnictwo - ponad 70 tys., hutnictwo - 30 tys., kolej -
ponad 1000 os贸b oraz kilkana艣cie tysi臋cy ludzi pracuj膮cych w telekomunikacji.1
Wed艂ug Krajowego Urz臋du Pracy zostanie stworzonych 3 mln dodatkowych miejsc pracy, co zabezpieczy rynek pracy przed narastaniem bezrobocia. Potrzebne s膮 te偶, jak uwa偶a Ministerstwo Finans贸w, zmiany w obecnym systemie zasi艂k贸w. Ich zdaniem konieczne jest zaostrzenie warunk贸w wyp艂acania zasi艂k贸w chorobowych tak, aby mieli do nich dost臋p ludzie rzeczywi艣cie niezdolni do pracy.
Konieczne jest r贸wnie偶 zwi臋kszenie liczby kszta艂c膮cych si臋 i wyd艂u偶enie okresu pozostawania m艂odzie偶y w systemie szkolnym. Takie rozwi膮zanie, z jednej strony b臋dzie sprzyja艂o podnoszeniu kwalifikacji, z drugiej za艣 b臋dzie ogranicza膰 bezrobocie w艣r贸d m艂odzie偶y.
W dalszym ci膮gu b臋dzie prowadzona aktywna polityka pa艅stwa na rynku pracy, kt贸ra b臋dzie u艂atwia艂a powr贸t do pracy osobom pozostaj膮cym bez pracy przez d艂ugi okres czasu. Aby jednak polityka przynosi艂a efekty potrzebne jest:
ograniczenie dotowania zatrudnienia do wybranych grup pracowniczych, a zwi臋kszenie 艣rodk贸w na szkolenie zawodowe,
sta艂e monitorowanie skuteczno艣ci aktywnych form przeciwdzia艂ania bezrobociu, co pozwoli na lepsz膮 ocen臋 zalet i wad alternatywnych program贸w,
wzmocnienie instytucji po艣rednictwa pracy oraz urz臋d贸w pracy.2
Istotne jest r贸wnie偶 zadbanie o podnoszenie poziomu kwalifikacji pracownik贸w, wzmocnienie infrastruktury potrzebnej do edukacji os贸b doros艂ych oraz tworzenie program贸w u艂atwiaj膮cych wej艣cie na rynek pracy ok. 2,4mln m艂odzie偶y obj臋tej reform膮 edukacyjn膮 w latach 2000-2006.
Drugim istotnym elementem, kt贸ry w znacznym stopniu wp艂ynie na kszta艂towanie si臋 rynku pracy b臋dzie akcesja Polski do Unii Europejskiej. Oznacza to potrzeb臋 ujednolicenia i dostosowania gospodarki naszego kraju do wymog贸w kraj贸w UE oraz wdro偶enie regu艂 dotycz膮cych swobodnego przep艂ywu towar贸w i us艂ug, kapita艂u i os贸b. Integracja ze strukturami europejskimi jest dla naszego kraju ogromnym wyzwaniem wi膮偶膮cym si臋 z konieczno艣ci膮 budowy nowoczesnej gospodarki. Dzi臋ki temu mog艂aby ona konkurowa膰 z rynkami zagranicznymi. Wiele zmian przyniesie ze sob膮 liberalizacja handlu zagranicznego, m.in. wzrost szans polskiego eksportu. Swoboda przep艂ywu os贸b spowoduje liczne migracje, a co si臋 z tym wi膮偶e odp艂yw wysokokwalifikowanej si艂y roboczej do bardziej rozwini臋tych kraj贸w Unii. Zasada swobodnego przep艂ywu ludzi b臋dzie si臋 r贸wnie偶 wi膮za膰 z konieczno艣ci膮 wzrostu p艂ac, kt贸ry b臋dzie wyprzedza艂 wydajno艣膰 pracy. Ze wzgl臋du na migracje ludno艣ci trzeba b臋dzie okre艣li膰 zasady uznawania dyplom贸w, kwalifikacji i prawa do wykonywania zawodu.1