Jezyki indoeuropejskie(1), Filologia polska, Językoznawstwo


Języki indoeuropejskie

Języki indoeuropejskie to jedna z największych i najwcześniej odkrytych rodzin języków. Zalicza się do niej kilkaset spokrewnionych ze sobą języków współczesnych, używanych od kilku tysięcy lat w Europie, Indiach (stąd przymiotnik indoeuropejski) i południowo-zachodniej Azji. W czasach nowożytnych języki indoeuropejskie rozprzestrzeniły się na wszystkie kontynenty, głównie za sprawą angielskiego, hiszpańskiego i portugalskiego. Obecnie jako językami ojczystymi posługuje się nimi ok. 3 miliardy osób na całym świecie (co stanowi ok. 45% ziemskiej populacji).

Wśród 20 najczęściej używanych języków świata, 10 z nich należy do języków indoeuropejskich: angielski, hindi, hiszpański, francuski, rosyjski, portugalski, bengalski, niemiecki, urdu i perski.

Do języków indoeuropejskich należą między innymi prawie wszystkie języki nowożytnej Europy, w tym polski, oraz wiele języków dawnych, udokumentowanych w różnym stopniu: niektóre, jak sanskryt, greka klasyczna lub łacina, znane z tysięcy obszernych tekstów, inne tylko z pojedynczych inskrypcji, imion, nazw miejscowych lub cytatów w tekstach autorów starożytnych.

Najdawniej zaświadczonym językiem indoeuropejskim (od XVIII w. p.n.e.) jest hetycki. Z połowy II tysiąclecia p.n.e. pochodzą najstarsze teksty greckie (mykeńskie); zapewne z tego samego okresu pochodzą najstarsze religijne teksty staroindyjskie (Rygweda) i być może staroirańskie (Awesta), spisane jednak wiele stuleci później na podstawie wielowiekowej tradycji ustnej. (wiki)

W 1786 r. w Kalkucie, na posiedzeniu Królewskiego Towarzystwa Azjatyckiego, Sir William Jones wygłosił odczyt, w którym stwierdził, że pokrewieństwo między językami nie może być dziełem przypadku. To był początek językoznawstwa his. i por.

Rodzina języków indoeuropejskich rozpada się na szereg gałęzi:

  1. anatolijska (hetycki)

  2. indoirańska (sanskryt, staroperski)

  3. helleńska (greka)

  4. italska (łacina)

  5. celtycka

  6. germańska (gocki)

  7. tocharska

  8. bałtycka

  9. słowiańska (razem z albańskim i ormiańskim)

Języki słowiańskie

Języki słowiańskie dzielą się na zachodnie, wschodnie i południowe. Do zachodnich należą: polski, słowacki, czeski, górnołużycki, dolnołużycki i połabski. W języku słowackim uderza akcent inicjalny, rozróżnianie dł. i kr. samogłosek oraz że polskiemu rz odpowiada r. Zabytki języka czeskiego sięgają końca XIII w. Ważną rolę odegrał Jan Hus, spalony na stosie w 1415 r. Zreformował ort, wprowadził znaki diakrytyczne. W śred. obszar jęz. górnołużyckiego zamykał się w granicach: wschodnia Śląsk, południowa Czechy, zachodnia niemiecka Tyryngia, a na północy puszcza, oddzielająca górnołużycki od dolnołużyckiego. Dziś to tylko enklawa wokół Budziszyna. Jęz. dolnołużycki wymiera w enklawie położonej obok Chociebuża, na północ od Budziszyna. Najstarszym zabytkiem jest przekład NT z XVI w. Ważną cechą dlnłuż. jest istnienie supinum, jak w łacinie, używane z czasownikami ruchu. Spośród języków wschodniosłowiańskich, polskiemu najbliższy jest białoruski. Polaka uderzają w nim: swobodny akcent, metatezy (np. melko) i pełnogłos (np. bereg, zoloto, molot). W rosyjskim występuję zjawisko zwane akaniem (nieakcentowane o wymawia się jako a). Ciekawostka: nazwa Rosja, Ruś pochodzi od starofińskiego (czyli z języka nieindo.) słowa nazywającego... Szwecję (Ruotsi), które to znowu pochodzi od szwedzkiego Ros-lagen, oznaczającego obszar leżący na przeciw Zatoki Fińskiej :) Jeśli chodzi o jęz. południowosłowiańskie, to najwięcej użytkowników ma jęz. serbskochorwacki. Osobliwością tego jęz. jest istnienie intonacji opadającej i rosnącej w wyrazie. Jęz. słoweński jest dziś używany przez 2 mln ludzi. Wśród jęz. słowiańskich bułgarski jest tym, który najbardziej oddalił się od prasłowiańskiego - zanikła m.in. prawie zupełnie deklinacja rzeczownika. Najmłodszym językiem literackim słowiańskim jest macedoński. Proklamowano go oficjalnym językiem Macedonii dopiero w 1944. Jest bardzo podobny do bułgarskiego. Najstarszym językiem słowiańskim jest s-c-s.

Źródło: Witold Mańczak, Wieża Babel. Bardzo dobrze ten temat omawia Wiki - o wiele bardziej syntetycznie niż Mańczak.



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Języki sztuczne, Filologia polska, Językoznawstwo
Fonologia Trubieckiego, Filologia polska, Językoznawstwo
Behawiorystyczne podstawy pogladow Bloomfielda, Filologia polska, Językoznawstwo
Struktura powierzchniowa i struktura gleboka, Filologia polska, Językoznawstwo
Uniwersalia językowe, Filologia polska, Językoznawstwo
go czas semant, filologia polska, językoznawstwo, gramatyka opisowa, słowotwórstwo i składnia
go czas odczas, filologia polska, językoznawstwo, gramatyka opisowa, słowotwórstwo i składnia
słownik lindego, filologia polska, językoznawstwo, gramatyka historyczna
Trzeci okres generatywnej gramatyki, Filologia polska, Językoznawstwo
Klasyfikacje, Filologia polska, Językoznawstwo
Rodziny językowe, Filologia polska, Językoznawstwo
Gramatyka funkcjonalna, Filologia polska, Językoznawstwo
go przymiotnik zarys, filologia polska, językoznawstwo, gramatyka opisowa, słowotwórstwo i składnia
Szkola kopenhaska, Filologia polska, Językoznawstwo
pytania z gramatyki opisowej teoria, filologia polska, językoznawstwo, gramatyka opisowa

więcej podobnych podstron