PODEJŚCIE SYSTEMOWE
PEWNA WYODRĘBNIANA, SKOMPLIKOWANA CAŁOŚĆ ZŁOŻONA Z WIELU POWIĄZANYCH ZE SOBĄ PODSYSTEMÓW I ELEMETÓW WCHODZĄCYCH W RELACJE ZE ŚRODOWISKIEM.
SYSTEM JAKO CAŁOŚĆ NIE JEST SUMA CZĘŚCI POSIADA BOWIEM WŁASNOSCI NIEREDUKOWALNE DO CECH SWOICH ELEMENTÓW
Podejście systemowe w zarządzania polega na zrozumieniu powiązań między procesami w organizacji i zarządzaniu tymi powiązaniami tak, aby cele organizacji (systemu) były realizowane skutecznie
i efektywnie pomimo zmienności uwarunkowań i zakłóceń w przebiegu poszczególnych procesów.
Traktowanie organizacji jako złożonego systemu wielokierunkowych wzajemnych relacji, zamiast linearnych łańcuchów przyczynowo-skutkowych
Dostrzeganie charakteru zmian w czasie
Uwrażliwianie na subtelność wzajemnych powiązań
ELEMENTAMI CAŁOSCI SYSTEMU SĄ:
Nakłady: zasoby rzeczowe, ludzkie, finansowe i informacyjne pobierane przez organizację z otoczenia.
Procesy: techniczne i kierownicze które przetwarzają nakłady w wyniki.
Wyniki: produkty, usługi (materialne i niematerialne), zyski i straty, zachowania pracownicze i informacyjne.
Sprzężenie zwrotne: reakcja otoczenia na wyniki systemu. Możemy wyróżnić:
-Wzmacniające (intensyfikujące)
-Równoważące (stabilizujące)
-Opóźnienia
Cechy organizacji w myśl podejścia systemowego:
1. Podejście systemowe zakłada, że organizacje tak jak organizmy są „otwarte” na otoczenie i jeżeli chcą przetrwać to muszą znajdować się w odpowiedniej relacji z tym otoczeniem.
2.Poszczególne podsystemy (społeczny, ekonomiczny, techniczno-technologiczny) uporządkowane według określonych reguł
3.Wzajemne oddziaływanie na siebie poszczególnych podsystemów
Myślenie systemowe to prawdziwe wyzwanie dla współczesnych organizacji. Znacznie trudniej jest zintegrować nowe narzędzia niż po prostu zastosować je oddzielnie.
Umiejętność myślenia systemowego integruje:
doskonalenie umiejętności zawodowych
ujawnianie i wyjaśnianie myślowych modeli działania ludzi i organizacji
tworzenie wspólnej wizji przyszłości organizacji
umiejętność organizacyjnego uczenia się i doskonalenia w zespole
Stapiając je w jedną całość teorii i praktyki wzmacnia ich działanie i przypomina nam, że całość może przekroczyć sumę części.
Styl sytuacyjny (podejście sytuacyjne)
To nurt w teorii zarządzania stwierdzający, że każdą sytuację należy rozpatrywać indywidualnie,
Styl ten przez wielu jest uznawany za połączenie innych podejść do zarządzania niż osobny nurt stwierdza bowiem, że dana sytuacja jest najlepiej rozumiana przez zarząd organizacji i to on powinien dostosować do niej konkretne rozwiązania wynikające z innych teorii,
Inne nurt w teorii zarządzania takie jak podejście naukowe czy human relations podają konkretne sposoby zarządzania organizacją, natomiast w tym nurcie dąży się do korzystania z różnych rozwiązań zależnie od zastanej sytuacji.
Organizacje są systemami otwartymi, trzeba nimi starannie zarządzać, aby zaspokajać i równoważyć ich wewnętrzne potrzeby,
Nie istnieje jeden najlepszy sposób organizowania, wybór najodpowiedniejszej formy organizacji zależy od zadania i otoczenia, w którym trzeba działać,
W zarządzaniu należy zatroszczyć się o osiągania „dobrego dopasowania”. Do wykonywania w obrębie organizacji różnych zadań mogą być potrzebne różne podejścia do zarządzania, a w różnego typu warunkach otoczenia potrzebne są odmienne typy czy „gatunki organizacji”.
Tezy zwolenników podejścia:
Nie ma metody działania uniwersalnej, optymalnej, istnieje wiele rozwiązań alternatywnych, w których jedno może okazać się odpowiednie w konkretnej sytuacji i warunkach,
To podejście do zarządzania sugeruje, że właściwe zachowanie kierownicze zależy od szerokiego zestawu elementów
Podejście sytuacyjne uwzględnia między innymi to że:
kierownicy znają organizację i otoczenie, dlatego też najlepiej potrafią określić jej dostosowanie do sytuacji i jej złożoność w zmieniającym się otoczeniu
zadaniem kierowników jest ustalenie najlepszej metody w danych warunkach z punktu widzenia zrealizowania celów organizacji.
dla określenia zmian wykorzystuje się różne zmienne sytuacyjne, przy czym najczęściej wielkość organizacji i stopień rutyny w technologii, niepewność środowiska i różnice indywidualne pracowników.
F. Fiedler wyróżnił 3 czynniki od których zależy efektywność w konkretnej sytuacji:
1.Stosunki między kierownikiem, a członkami grupy,
2.Struktura zadań,
3.Zakres władzy stanowiska kierowniczego.
Wymienione czynniki wpływają na sytuację kierowania, od której zależy powodzenie danego stylu kierowania zespołem
Z podejściem sytuacyjnym nierozerwalnie związane jest przywództwo sytuacyjne
Przywództwo Sytuacyjne to jeden z bardziej skutecznych i powszechnie stosowanych modeli przywództwa. Zakłada ono, iż dobry szef powinien dostarczać swemu podwładnemu tego, czego ten ostatni potrzebuje, by skutecznie realizować stawiane przed nim zadania. "Przywództwo" dlatego, że szef powinien opierać swój wpływ na podwładnych nie tylko na hierarchii służbowej ale również na zbudowanym przez siebie autorytecie (który buduje poprzez swój sposób zarządzania). "Sytuacyjne" dlatego, że sposób zachowania przełożonego zależy od sytuacji w jakiej znajduje się jego podwładny.
Przywódca wg Blancharda powinien posiadać trzy kompetencje:
1. umiejętność odpowiedniego zdiagnozowania sytuacji oraz określenia potrzeb pracownika
2. umiejętność stosowania różnych stylów przywództwa odpowiednio do etapu rozwoju pracownika
3. umiejętność porozumienia się w pracownikiem co do stylu kierowania, aby efektywniej zrealizować cel.