PRACA KOREKCYJNO - KOMPENSACYJNA

Praca korekcyjno - kompensacyjna jest nazywana reedukacją , terapią pedagogiczną , korekcją .

Teorią , która nadała kierunek praktyczny rozwiązaniom w zakresie pomocy dzieciom z trudnościami w czytaniu i pisaniu jest teoria Haliny Spionek . Rozpatruje ona problem niepowodzeń szkolnych w relacji do zaburzeń w rozwoju uczniów .

Zaburzenie rozwoju wg Spionek to wszelkie niekorzystne odchylenie zarówno w budowie organizmu , jak i w sposobie jego funkcjonowania niezależnie od stopnia , zakresu oraz przyczyn , które je wywołały . Zgodnie z tą definicją o zaburzeniu rozwoju decyduje sam fakt wystąpienia , a nie stopień i jego zakres . A więc zaburzeniami są te odchylenia , które są trwałe i głębokie , jak również te , które są nieznaczne i przemijające - tzw. mikrozaburzenia . Właśnie one są głównym przedmiotem zainteresowań Haliny Spionek i jej teorii .

W myśl założeń teorii Spionek zaburzenia rozwoju psychoruchowego dziecka dotyczą tempa (szybkości) i rytmu (regularności) rozwoju . Można wyodrębnić dzieci , których tempo rozwoju jest globalnie opóźnione , ale także takie , u których występują częściowe opóźnienia , a więc gdy zakłócony rytm powoduje nieharmonijny rozwój dziecka .

Opóźnienie jednej sfery rozwoju nazywa się opóźnieniem parcjalnym , natomiast najdrobniejsze uchwytne opóźnienia Spionek nazywa fragmentarycznymi deficytami rozwojowymi . I właśnie one mają największe znaczenie w powstawaniu niepowodzeń szkolnych .

Zdaniem Spionek najistotniejszymi deficytami , które są przyczyną trudności w czytaniu i pisaniu są deficyty rozwoju funkcji percepcyjno - motorycznej . Mechanizm powstawania tych trudności związany jest z zaburzeniami w funkcjonowaniu analizatora wzrokowego , słuchowego i kinestetyczno - ruchowego .

Pojawiające się w wyniku zaburzeń rozwoju funkcji percepcyjno - motorycznej trudności w czytaniu i pisaniu Spionek nazywa dysleksją i dysgrafią .

Dla potrzeb praktyki Spionek precyzyjnie określiła sposób ustalania poziomu rozwoju funkcji percepcyjno - motorycznej . Zaproponowała zastosowanie wskaźnika fragmentarycznego deficytu rozwojowego , który oblicza się wg wzoru :

opóźnienie funkcji w latach

WFRD = wiek dziecka

Np. : jeżeli dziecko 6-letnie rozwiązuje test przeznaczony dla 4-latka , to jego WFRD = 2/6 (ok. 0,3) ;

• jeśli wskaźnik jest mniejszy od 1 , to dziecko wykazuje opóźnienie ;

• jeśli wskaźnik wynosi 1 , to brak jest opóźnienia ;

• jeśli wskaźnik jest większy od 1 , to dziecko jest rozwinięte ponad normę .

---