pedagogika pozytywistyczna ćw, pedagogika


PEDAGOGIKA POZYTYWISTYCZNA

z punktu widzenia filozofii jest to dążenie do stworzenia programu naukowej filozofii i naukowego światopoglądu. Dążenie do wytwarzania wiedzy pewnej o rzeczywistości edukacyjnej i oświatowej przydatnej do przewidywania tego co na pewno się zdarzy, czyli wytwarzanie takiej wiedzy, która umożliwia skuteczne przewidywanie i projektowanie działań zmierzających do osiągnięcia określonych celów.

Pedagogika ta odnosi się do tego co dzieje się w praktyce.

Twórca pozytywizmu:

August Comte (1798-1857) - jego zdaniem ludzkość w rozwoju przeszła dwie fazy:

  1. teologiczna

  2. metafizyczna

po to aby wejść w trzecią fazę tzw. pozytywną.

Odwołał się do tego, że człowiek jest abstrakcją, że człowiek bez środowiska nie funkcjonowałby. Zachodzi proces interakcji między środowiskiem a otoczeniem, np. rodzina jako system jest koncepcją środowiskową, to między elementami systemu (ojciec, matka, dziecko), jeżeli dochodzi do zmiany jednego elementu prowadzi do zmiany całego systemu. (de Barbaro - teoria rodziny systemowej).

John Stuart Mill (1806-1873) - wg niego źródłem wiedzy jest doświadczenie oparte na zmysłach.

Jest to jedyna rzeczywistość do poznania.

Koncepcje pedagogiki pozytywistycznej ulegały przeobrażeniu, przechodzono od bezwarunkowego kultu poznania naukowego do dostrzegania ograniczeń w dostrzeganiu wiedzy pozytywnej i poszukiwaniu strategii obrony nauki filozoficzno-metodologicznej.

  1. Empiriokrytycyzm - jedynym wartościowym źródłem wiedzy może być obserwacja empiryczna , a nauka jest opisem świata doświadczanego.

  2. Neopozytywizm - Moritz Schlick (1882-1936) Rudolf Canap (1891-1970) - ujęcie nauk logiczno-matematycznych jako nie empirycznych i analitycznych, sprowadzenie nauk humanistycznych do psychologii i socjologii, obu pojmowanych behawiorystycznie, likwidacja metafizyki, której zadania są pozorne a twierdzenia bezsensowne, likwidacja innych nauk filozoficznych - teorii poznania, etyki, estetyki - i pozostawienie filozofii tylko w charakterze analizy.

Pedagogika a pedagogia

Pedagogia - jest to zespół środków i metod wychowania stosowanych przez nauczycieli.

Pedagogika - teoretyczna i naukowa refleksja dotycząca praktyki edukacyjnej.

Pedagogika obecnie oznacza paradygmat edukacyjny, który może przybierać postać ideologii edukacyjnej. A zatem możemy mówić o przejściu od pedagogii do pedagogiki, opisany może być jako proces unaukowienia (myślenie o edukacji).

CHARAKTERYSTYKA ORIENTACJI POZYTYWISTYCZNEJ W PEDAGOGICE

  1. Przypisywanie najwyższej wartości, wiedzy naukowej

  2. Metodologia badań empirycznych;

Metodologia badań w pedagogice (techniki, metody, narzędzia używane we wsp. pedagogice).

  1. Badania ilościowe - aby stwierdzić czy dane zjawisko zachodzi trzeba przeprowadzić badania na grupie.

  2. Związek twierdzeń i teorii pedagogicznych z praktyką edukacyjną i oświatą.

  3. Projekty edukacyjne i oświatowe - jest to zadanie pedagogiki, powinny one być wdrożone w praktykę edukacyjną przez przystosowanych odpowiednio nauczycieli

  4. Kontrola procesów edukacyjnych.

Postęp w praktyce edukacyjny polega na coraz lepszym kontrolowaniu przekazów edukacyjnych.

  1. Teorie psychologiczne - pedagodzy w projektowaniu pedagogii powinni wykorzystywać wyniki badań empirycznych nie tylko z własnej dziedziny, ale sięgać do teorii psychologicznych.

  2. Praktyczność pedagogiki - wśród procesów edukacyjnych najbardziej należy cenić wychowanie rozumiane jako oddziałanie projektowe przez teorię wychowania różną od teorii kształcenia.

Johan Friedrich Herbert (1776-1841) - twórca pedagogiki naukowej

Jego zasługą jest zrozumienie pedagogiki jako dyscypliny wytwarzającej wiedzę, która spełnia standardy wiedzy naukowej.

Należało więc:

Herbert założył eksperymentalny instytut pedagogiczny w którym przygotował program przygotowania nauczycieli.

Zasługa Herberta było (w koncepcji uwarunkowania ped.) zwrócenie uwagi na przygotowanie profesjonalne nauczycieli (dostosowanie do w/w założeń).

Herbert zwrócił uwagę na psychologię i socjologię.

Powstały kierunki:

1. psychologizm pedagogiczny - najważniejszymi czynnikami sprawczymi określonych zachowań jednostek a nawet siłami uruchamiającymi rozwój wielkich procesów społecznych są zmienne osobowościowe (psychiczne cechy jednostek)

Herbartyzm (ruch herbertowski)

2. socjologizm pedagogiczny

a). wersja radykalna (Florian Znaniecki) - traktował wychowanie jako zjawisko społeczne. Uznawał, że osobowość społeczna człowieka jest zdeterminowana gł. uwarunkowaniami społecznymi (odrzucał uwarunkowania genetyczne).

b). wersja umiarkowana - warunki społeczne traktuje się jako układ społeczny. W centrum takiego układu jest szkoła albo rodzina a innymi elementami są: rodzina grupy rówieśniczej środowisko przyrodnicze, masmedia.

Wilhelm von Humbolt - był reformatorem oświaty w Niemczech.

Zadania:

WYCHOWANIE WG RADLIŃSKIEJ (tj. 3 x, W) czyli:

Wzrost - chodzi o sferę biologiczną - wspomaganie w rozwoju zapewnienie dziecku wyżywienia, higieny, aktywności fizycznej, uzupełnienia braków.

Wzrastanie w społeczeństwo - wychowanie w sferze społecznej, czyli stwarzanie warunków we wchodzenie w role społeczne bazą jest rodzina , jest to miejsce gdzie nabywa zasady funkcjonowania w społeczeństwie

Wprowadzenie w wartości kulturalne - udostępnienie dóbr kultury wyzwolenie zainteresowań

Generalnie wychowanie wg. Radlińskiej to wspomaganie w rozwoju biosocjokulturalnej

Koncepcja kręgów środowiskowych Józefa Pietera - wyróżnił kręgi środkowe

0x08 graphic

0x08 graphic

0x08 graphic

0x08 graphic

0x08 graphic
0x08 graphic

Wyróżnia on spiralę przechodzenia przez kręgi, poległa to na stopniowym (spiralnym) wchodzeniu w poszczególne kręgi.

Wg. Pietera muszą być spełnione 2 warunki, aby funkcjonować w środowisku:

  1. styczność przestrzenna,

  2. łączność psychiczna,

PEDAGOGIKA KULTURY

Powstała w Niemczech na początku XX w. i oparta była na koncepcji filozoficznej Wilhelma Dilthey. Była rozumiana jako pedagogika ludzkich osobowości.

W Polsce najwybitniejszym przedstawicielem był Bogdan Nawroczyński. W latach (1933-1939 ) w Polsce ukazywał się kwartalnik „Kultura i wychowanie” pod redakcją Bogdana Sucholskiego.

W omawianej koncepcji kultura została uznana za pewnego rodzaju kod, w którym wyrażona jest prawda o ludzkim życiu.

Człowiek jako jedyna istota ma charakter kulturowy, stąd wynika godność człowieka, a jednocześnie dzięki kulturze może zyskać pełniejsze istnienie własnej egzystencji a przez to wzbogacać swoją osobowość.

Zadaniem systemu edukacyjnego jest kształtowanie jednostki poprzez jej spotkanie z obiektywnymi dobrami kultury.

KONCEPCJE KULTURY

WARSTWICOWA KONCEPCJA WYCHOWANIA Sergiusza Hessena

Poszczególnym etapom kształcenia przypisuje się odpowiednie struktury wartości i odpowiednie oddziaływanie wychowawcze:

Pedagodzy kultury twierdzili, że istnieją tzw. wartości absolutne:

- dobro

- prawda

- piękno

Tworzyli teorię typologizacją osobowości: np.:

  1. Typologia osobowości E. Sprangera

PEDAGOGIKA PERSONALISTYCZNA

(główny przedstawiciel: Emanuel Mounier 1905-1950)

Do podstawowych kategorii w pedagogice personalistycznej trzeba zaliczyć takie pojęci jak:

W tej koncepcji podkreślana jest struktura pojedyńczości, z drugiej strony podkreśla się bycie tej osoby dla społeczności (wspólnoty), czyli podkreśla się jej funkcjonowanie we wspólnocie (społeczności).

Personalizm upowszechnił W. Stern (1871-1938) ,

natomiast w Polsce:

KONCEPCJA CZŁOWIEKA

Człowiek jest istotą bytowo zróżnicowaną, stanowiąc połączenie elementów materialnych, czyli ciało i pozamaterialnych, czyli dusza.

W świetle tej koncepcji w naturze wyodrębnia się dwa poziomy bytowe:

Koncepcja człowieka opiera się też na tym, że człowiek potrafi działać:

WYCHOWANIE I NAUCZANIE WG. PERSONALIZMU:

PODSTAWOWE LINIE ( DZIEDZINY) ROZWOJU WYCHOWAWCZEGO:

Relacja wychowawca/nauczyciel - wychowanek/uczeń

RÓŻNICE MIĘDZY STOWARZYSZENIEM A WSPÓLNOTĄ

Stowarzyszenie

Wspólnota (jako rodzina)

  • dobrowolne

  • jest układem formalnym,

  • cele są określone i zapisane,

- określona struktura,

liczbę członków,

  • kieruje się ustalonymi wzorami

zachowań,

  • posługuje się ustalonymi

sankcjami wobec członków,

  • urodzeniem

  • układ nieformalny, zorganizowana na zasadzie aprobaty społecznej,

  • cele nie mają postaci pisemnej,

  • struktura i organizacja a także członkowie określeni są zasadami tradycji i poczuciem przynależności,

  • rządzą nimi uznane za właściwe wzory zachowań, obowiązuje grupowy konformizm,

  • istnieje system kontroli społecznej,

6

Środowisko okoliczne

Środowisko lokalne

rodzina



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Pedagogika ćw Dydaktyka
PEDAGOGIKA POZYTYWISTYCZNA
pozytywistyczna personalistyczna, Notatki Pedagogika Studia dzienne
IIa, IIr Ist. Pedagogika resocjalizacja, pedagogika resocjalizacja ćw
Terapia pedagogiczna- WSKAZÓWKI, logopedia, ćw. mowy, języka słuchu fon
Psychologia ćw, psychologia, psychologia & pedagogika
cw pedagogium (2)
III Temata, IIr Ist. Pedagogika resocjalizacja, pedagogika resocjalizacja ćw
technika wzmacniania pozytywnego i negatywnego, Studia-PEDAGOGIKA, PEDAGOGIKA II ROK (resocjalizacyj
pedagogika ogólna cw 3
Prezentacja Gender (Pedagogika ogólna ćw )
Empiriokrytycyzm i neopozytywizm (pedagogika pozytywistyczna), Pedagogika
PEDAGOGIKA RESOCJALIZACYJNA-cw, cos
TEORIA WYCHOWANIA ćw 08.10.08, pedagogika, semestr I, teoria wychowania
ŻYCIE CZŁOWIEKA NIEROZERWALNIE ZWIĄZANE Z WYCHOWANIEM ćw, pedagogika, semestr I, teoria wychowania

więcej podobnych podstron