Wynalazki:
Trylinka
Nazwa pochodzi od nazwiska polskiego wynalazcy Władysława Trylińskiego, który 15 września 1935 r. opatentował pod nr. 18323 nawierzchnię z betonowych płyt sześciokątnych i był wynalazcą obecnie rzadko używanych żelbetowych podkładów kolejowych. W celu zwiększenia trwałości, górna powierzchnia płyty powinna być wzmocniona kruszywem kamiennym. W procesie produkcji na dnie formy najpierw wkładano kawałki kamienia, a następnie zalewano do połowy wysokości betonem wysokiej jakości. Pozostałą część formy wypełniano chudym betonem. Po związaniu betonu formy odwracano. Ponieważ przy wyrobie trylinki nie stosowano wibracji ani prasowania, ustępowała ona pod względem jakości nowoczesnym elementom brukarskim. Zachowały się jednak nawierzchnie liczące ponad 60 lat.
Sztuczna kość
Biomateriał zbliżony do naturalnych kości człowieka, służący do uzupełniania ubytków kostnych, mający zastosowanie w stomatologii implantacyjnej oraz ortopedii. Materiał opracowali biochemicy z Uniwersytetu Medycznego w Lublinie i Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Prace nad stworzeniem materiału trwały dwa lata od 2004 roku. Zespołem naukowców kierowała prof. Grażyna Ginalska. W jego skład weszły dr Anna Belcarz z Lublina oraz prof. Anna Ślósarczyk i Zofia Paszkiewicz z Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Początkowo substancja była testowana w weterynarii później zaczęto jej używać także w leczeniu ludzi. Sztuczna kość jest białą, twardą substancją o wytrzymałej i elastycznej strukturze, zbliżonej do budowy naturalnych kości człowieka. Może być nasączana antybiotykami, dzięki czemu zapobiegnie się zakażeniom w miejscu implantacji. Może być także moczona, suszona i sterylizowana nie zmieniając swoich właściwości. W opinii wynalazców substancja nie ma żadnych skutków ubocznych, nie powoduje reakcji alergicznych, przyspiesza gojenie się ran, idealnie wpasowuje się w żywą tkankę, a komórki tkanki kostnej łączą się z nią wytwarzając także naczynia krwionośne. Jednym z jego składników sztucznej kości jest hydroksyapatyt, minerał występujący w naturze m.in. w kościach ludzi, zwierząt oraz w koralowcach.
System sensor
Nad systemem Sensor pracowała grupa naukowców z Ostrowa Wielkopolskiego. Pomysłodawcami i autorami projektu są Roman Biadała i Edward Tyburcy. System ułatwiający komunikację osoby niepełnosprawnej z otoczeniem dzięki umożliwieniu jej obsługiwania komputera oraz sprzętu RTV przy użyciu mimiki twarzy, lub ruchów dowolnej części ciała, którą osoba niepełnosprawna może kontrolować. System dzięki zespołowi urządzeń elektronicznych zarządzanych za pomocą komputera przeznaczony jest przede wszystkim dla osób niepełnosprawnych cierpiących na częściowy lub całkowity paraliż kończyn górnych i dolnych (tetraplegię) połączony lub nie z utratą mowy, umożliwiający im kontakt z otoczeniem. Najważniejszym elementem systemu jest czujnik nadawczo-odbiorczy oraz centralka.
Harmonogram
Wynalazcą harmonogramu był polski teoretyk zarządzania Karol Adamiecki. Po raz pierwszy koncepcje opracowanych przez siebie zasad organizacji pracy zbiorowej przedstawił w formie odczytu w języku rosyjskim pt. „Wykreślna metoda organizowania pracy zbiorowej w walcowniach” w lutym 1903 roku w Towarzystwie Technicznym w Jekatierinosławiu. Adamiecki uzasadniał konieczność uzgadniania pracy urządzeń i ludzi jako warunek powodzenia pracy zespołowej, wprowadzając nieznane przed nim w technice pojęcia harmonizacji pracy w czasie. Nadał swej myśli technicznej i wnioskom postać wykreślną, w wyniku czego powstał pierwszy 'harmonogram' - wykres zbiorowej pracy opracowany na przykładzie procesu produkcyjnego walcowni, której wówczas był dyrektorem.
Melex
Melex - niewielki pojazd elektryczny napędzany silnikiem elektrycznym, produkowany przez firmę o tej samej nazwie od 1971 roku w Mielcu. Pojazdy te były początkowo produkowane jedynie w wersji wózków golfowych przez Wytwórnię Sprzętu Komunikacyjnego "PZL-Mielec". W 1993 r. w wyniku podziału i prywatyzacji tego przedsiębiorstwa Melex zaczął funkcjonować jako osobne przedsiębiorstwo. 1 września 2003 r. przedsiębiorstwo to zostało kupione przez Andrzeja i Dorotę Tyszkiewiczów i zaczęło funkcjonować jako spółka jawna "Melex A&D Tyszkiewicz". Współcześnie pojazdy o tej nazwie są produkowane w kilkunastu odmianach o różnym przeznaczeniu użytkowym. Melex jest dostępny w trzech kategoriach: pojazdy pasażerskie, bagażowe i specjalne. Jest bardzo popularny w swojej klasie, na tyle, że wózki elektryczne innych firm często nazywane są meleksami. Oryginalne meleksy są używane m.in na polach golfowych, w fabrykach, centrach logistycznych, sanatoriach, szpitalach, firmach pogrzebowych, lotniskach, dworcach, parkach, zoo, zamkniętych terenach jak starówki dużych miast. Melex jest zastrzeżonym znakiem towarowym. W dwóch wersjach graficznych został zastrzeżony przez Wytwórnię Sprzętu Komunikacyjnego "PZL-Mielec", a w jednej przez spółkę "Melex A&D Tyszkiewicz". Ponadto spółka ta zastrzegła "Melex" jako znak słowny.