Nauka chodu

Warunkiem rozpoczęcia nauki chodu jest dobrze przeprowadzona pionizacja. Pacjent powinien pewnie i samodzielnie stać przy pomocy wysokiego balkonika, bądź na stole pionizacyjnym. Pierwszy etap nauki chodu to stanie przy wysokim balkoniku. Zapewnia on pacjentowi uczucie bezpieczeństwa, pozwala na stabilną postawę i podpór. Pozycję tę możemy wykorzystać do ćwiczeń. Proponujemy wykonanie ruchów tułowiem, które pozwolą na wyczucie ciała w przestrzeni. Wspięcia na palce, przenoszenie ciężaru ciała z kończyny na kończynę, podnoszenie kończyny przez zgięcie w kolanie, to tylko przykładowe ćwiczenia, które pozwolą na efektywne przygotowanie do nauki chodu.
Chód przy balkoniku w pierwszych dniach wymaga bezwzględnej asekuracji. Pierwsze samodzielne kroki po długim okresie unieruchomienia są zawsze dla chorego ogromnym przeżyciem. Omdlenia, zasłabnięcia, nie są rzadkością, dlatego należy cały czas towarzyszyć pacjentowi, kontrolować tętno, oddech. Jeśli chory zgłasza, że jest mu duszno, czy słabo, należy bezzwłocznie pomóc mu położyć się.
Chód przy balkoniku nie jest skomplikowany- należy go przesunąć w przód i dostawić nogi. Chory korzysta z pomocy swoich rąk, unosi na nich ciało w czasie kroku. Modyfikacją wysokiego balkonika jest balkonik niski. Chód z jego pomocą właściwie niczym się nie różni. Należy tylko pamiętać, aby dobrać odpowiednio wysokość sprzętu dla pacjenta. Rączki balkonika powinny znajdować się na wysokości krętarzy* pacjenta. Terapeuta powinien asekurować i korygować postawę. Czas chodzenia przy balkoniku jest różny- uzależniony od wydolności pacjenta.
Kolejny etap chodzenia, to chód o kulach. Obecnie rzadko stosuje się już wysokie kule- tzw. kule pachowe. Dość często dochodziło do uszkodzenia nerwu pachowego- stąd częściej spotykane są kule niskie- łokciowe przystąpimy do chodzenia, należy odpowiednio dostosować długość kul. Prawidłowo powinno się to wykonać na stole pionizacyjnym, bądź łóżku pacjenta. Polecamy choremu całymi stopami oprzeć się o "ściankę" łóżka. Następnie odszukujemy u niego krętarz i do tej wysokości dostosowujemy wysokość kuli- tzn. na wysokości krętarza powinna się znajdować rączka kuli. Tak dobrana wysokość zapewnia prawidłowe ustawienie kończyn górnych w lekkim zgięciu w stawach łokciowych. Zanim rozpoczniemy chodzenie, należy wykonać parę ćwiczeń, które pozwolą pacjentowi przyzwyczaić się do nowego sprzętu. Należy uzmysłowić choremu, że szeroka podstawa zapewnia pewne poruszanie się. Stąd zawsze należy stawiać kule przed sobą zanim wykonany będzie krok. W czasie przenoszenia ciała, nie wolno zostawiać kul za sobą - grozi to utratą równowagi i upadkiem.
W czasie chodu o kulach należy pamiętać:
~prawidłowe trzymanie kul- ramię oparte na opasce, chwyt rączki całą dłonią
~właściwe przenoszenie kul- kule powinny być rozstawione trochę szerzej niż szerokość bioder
~umiejętne przerzucanie masy ciała- należy w czasie przenoszenia ciała równocześnie wesprzeć

się na kulach
~utrzymanie równowagi- w czasie przemieszczania się środek ciężkości nie powinien

wyprzedzać punktów podparcia kul
~naukę chodu rozpoczynamy od elementów najprostszych.

Jest kilka sposobów poruszania się o kulach. W czasie nauki ważne jest, aby chory znalazł najlepszy dla siebie rodzaj kroków:
*czterotaktowy- dostawny: kula prawa, kula lewa, noga prawa, noga lewa.

-naprzemienny: kula prawa, noga lewa, kula lewa, noga prawa.
*trójtaktowy- naprzemienna praca ramion, symetryczna praca nóg lub symetryczna praca

ramion, naprzemienna nóg.
* dwutaktowy- dostawny: praca równoczesna jednoimiennej kuli i nogi
- naprzemienny: równoczesna praca różnoimiennej kuli i nogi.
Dalsze etapy nauki chodu to doskonalenie zdobytych umiejętności. Jeśli pacjent pewnie chodzi o kulach można nauczyć go chodzenia po schodach. Obowiązują tu następujące zasady:
- wchodzenie na schody zaczynamy od wsparci się na kulach, następnie ciężar ciał przenoszony

jest stopień wyżej. Potem dostawiamy kule.
- przy zejściu ze schodów najpierw kule ustawia się stopień niżej, potem dostawia kończyny. Dla

większego bezpieczeństwa, w czasie schodzenia kule należy stawiać jak najdalej ku przodowi.

*krętarz: najłatwiej znaleźć go gdy odwiedziemy (ruch w bok) nogę pacjenta. Utworzy się kąt pomiędzy pośladkiem a nogą. Około trzy palce poniżej znajduję się krętarz i do tej wysokości powinny być dostosowane kule.

---