SCEANRIUSZ

LILIJE

OBSADA:
Lilije - Piasecki, Hendzel, Gęborys

Mąż - Gęborys
Żona - Lech
Narrator - Serewko
Bracia -Cholewiński, Krasnowski
Pustelnik - Siudem

Dzieci - Justyna, Kasia B, Ela
Scenografia -Jastrzębska ,Kubalska, Piotrowska
Kostiumolog - Milianiuk
Autorzy scenariusza- Lech, Wróblewska, Gęborys, Hendzel

Scena 1- Scena w lesie, drzewa, ruczaj

Wchodzi żona. Staje w kącie tyłem do publiczności. Ubrana w białą zakrwawioną suknię, z ukrytym nożem w ręku.

ŻONA

O ja biedna cóż ja uczyniłam

Gdy mąż wojował - ja go zdradziłam

Teraz by przed karą się uchować

Męża wraz z winą muszę pochować.

Wchodzi mąż .Ma na sobie zbroje. Podchodzi do żony od tyłu

MĄŻ

Witaj żono utęskniona!

ŻONA

Ugh! (wbija nóż) I sprawa załatwiona.

W grobie będzie pan schowany

A grób liljami zasiany.

Żona ukrywa zwłoki w grobie , za którym siedzą lilije. Rzucając nasiona mówi:

"Rośnij kwiecie wysoko,

Jak pan leży głęboko;

Jak pan leży głęboko,

Tak ty rośnij wysoko."

Wyłaniają się lilije. Żona chodzi po lesie docierając do chatki pustelnika. Podczas gdy narrator mówi:

NARRATOR

Jednak sposób to niepewny

na ukrycie czynu złego

pędzi więc do pustelnika
spytać się o radę jego.

Scena 2- druga strona sceny przy drzwiach chatki pustelnika

ŻONA podchodzi do drzwi pustelnik, puka

Puk, puk

Wychodzi pustelnik przed drzwi chatki. Ubrany jest w starą, podartą, szatę, z motyką w dłoni.

Z przerażeniem w głosie.

„Ha mąż ha trup”

Kary się obawiam. Prawda nie może wyjść na jaw, mogę pójść do piekł byle nikt się nie dowiedział , nie wiem co czynić dalej. Starcze poradź, że coś!

PUSTELNIK

Nie bój się, Niewiasto. Zbrodnię twą mąż tylko wydać może, a ten trup!

Żona uśmiecha się, dziękuje pustelnikowi i odchodzi. Przemierza las.

ZMIENIA SIĘ SCENERIA, WCHODZI STÓŁ I BRAMA + dzieci

Podczas gdy narrator mówi:

NARRATOR

„Pani z wyroku rada

Jak wpadła, tak wypada!

Bierzy nocą do domu

Nic nie mówiąc nikomu

Dzieci stoją przed bramą”

Dzieci stoją przed bramą

DZIECI rzucając się do żony

Mamo. Mamo, mamo!

A gdzie tato?

ŻONA z przerażeniem i zakłopotaniem

„Nieboszczyk? Co? Wasz tato?

Został w lesie za dworem, powróci wieczorem”

Zasiadają do stołu, dzieci przysypiają na stole.

NARRATOR

„Czekają dzieci tydzień cały.

Nareszcie zapomniały

Jadą, jadą panowie.

Nieboszczyka bratowie!”

Słychać jak nadjeżdżają bracia - wchodzą, witają się z żoną i dziećmi , zasiadają do stołu.

SCENA 3

BRAT 1

Witaj Pani kochana. A gdzie brat?

ŻONA

„Nieboszczyk brat już pożegnał ten świat”

BRAT 2

To kłamstwo, wojna dawno skończona. Pojedziem go poszukam. Znajdziem na pewno.

Wyjeżdzają . Żona robi coś przy stole. Dzieci zabierają nakrycie i wychodzą.

ŻONA z przerażeniem, głośno

O zgrozo! Pojechali bracia, a jak grób odkryją co ja im powiem ? Prawda na jaw wyjść nie może!

Wracają bracia siadają do stołu.

BRAT 1

Już minął rok jak u Ciebie siedzimy Piękna Pani, następce brata byś znalazła, boś jeszcze młoda, a dziadki bez ojca żyć nie mogą.

BRAT 2

Sama długo nie zdołasz. Pozwól nam sobą się zaopiekować.

BRAT 1

Wybierz brata za brata

Bracia patrzą się na siebie wrogo. Sięgają do szabel.

SCENA4

NARRATOR

„Pani ich widzi w gniewie

Co mówić sama nie wie

Prosi o chwilkę czasu wychodzi żona

Bierzy zaraz do lasu

Do domu pustelnika”

Na drodze spotyka pustelnik

ŻONA

„Ach, jak pogodzić braci ?

Chcą mej ręki obaj

Ten i ten się podoba

Nie dla mnie świat i szczęście

Nie dla mnie zamęście”

PUSTELNIK

„Córko- rzecze jej stary

Nie masz zbrodni bez kary!

Choć mąż zginął od roku

Ja go wskrzeszę dziś jeszcze”

ŻONA

Nie ma mowy!!

PUSTELNIK

W takim razie

„Idź za mąż, póki pora

Nie lękaj się upiora”

ŻONA

„Lecz jak pogodzić braci?”

PUSTELNIK

Niech każdy wianek tobie splecie, na ołtarzu złoży

A w dniu ślubu którego pierwszy wianek weźmiesz , ten mężem twym się stanie.

Żona odchodzi i spaceruje po lesie

NARRATOR

„Pani do małżeństwa już skora

Do domu wraca

Bieży przez las

Staje! Żona staje

Głucho wszędzie, ciemno wszędzie

Przerażona słyszy

MĄŻ

„To ja twój mąż, twój mąż”

Żona przerażona wychodzi, maż cały czas się odzywa- jak echo.

NARRATOR

Nadeszła niedziela, czas wesela

Bracia od rana wianki plotą, po lesie kwiatów szukają
Bracia krzątają się po lesie

A dzieła na ołtarzu składają

W nadziei na rękę żony

Scena 5 ślub w kościele

ŻONA bierze jeden z wianków
w tym wianku są lilije czyje to czyje
kto mój mąż, kto kochanek ?

BRAT 1 zrywa się i podbiega
Tyś moja to mój, wplotłem w swój wianek wstążek zwój.

BRAT 2

Kłamstwo!

Rwałem te lilije na łączce w gaju
na grobie przy ruczaju.
Pokażę ten grób i zwój
to mój to mój, to mój!

Wchodzi mąż, robiąc przy tym spory hałas

MĄŻ w zbroi, rozzłoszczony

„mój wieniec i ty moja!
To lilije z mego grobu Wyrywa żonę, z objęć Brata 2.
zła żono biada Tobie
To ja, twój mąż, wasz brat

a Wy z mego rwaliście grobu
źli z was ludzie zabije obu.
Nie ma zbrodni bez kary.

gaśnie światło , czystka na scenie zostaje wzgórek z liliami

NARRATOR

Cerkiew w gruz się zamieniła

Ziemia z wierzchu ją kryje

Na niej rosną lilije

A rosną tak wysoko

Jak pan leży głęboko.

Adaptacja sceniczna utworu A. Mickiewicza „Lilije”

Prywatne Liceum Ogólnokształcące im. Królowej Jadwigi w Lublinie , listopad 2011

Zakaz powielania. Prawa autorskie : Lech Karolina, Gęborys Michał, Hendzel Jakub, Wróblewska Aleksandra

5

---