Teatr: Amor i Psyche

na podstawie Metamorfoz Apulejusza Reżyseria: Dariusz Romanowski Obsada: Laura Breszka, Michał Wołoszyn, Ola Pejcz, Marta Pasikowska, Julia Bouffał, Marta Ciesielska, Joasia Jokiel, Justyna Kołodziej, Ania Król, Paulina Kupisz, Marika Ogonowska, Kamila Pieńkos, Piotr Puzanowski, Paulina Repa, Grzegorz Szustak, Aga Zagrodnik, Piotrek Zakrzewski, Ania Żebrowska Kostiumy: zespół Muzyka: Papejko O miłości Amora i Psyche głosem ludu opiewanej
Amor i Psyche to adaptacja jednego, szczególnie interesującego wątku Metamorfoz, czyli Złotego Osła autorstwa rzymskiego pisarza żyjącego w II w. n.e. - Apulejusza. Słynną historię miłosną ziemskiej dziewczyny oraz syna rzymskiej bogini miłości zilustrowaliśmy w konwencji teatru w teatrze. Gdy zapala się światło, widzimy trupę wędrujących, wyczerpanych i znużonych aktorów, anonsujących swoje nadejście pieśnią ku czci Afrodyty. Po chwili jednak, niepomni na zmęczenie oraz inne dolegliwości, kierowani twórczym
zapałem, rozpoczynają tę greczyńską opowieść, a kurtyna (w postaci płachty materiału, która jeszcze wiele ról odegra w tym spektaklu) idzie w górę i opieszałość oraz znudzenie gwałtownie ustępują miejsca żywiołowym relacjom dziejów Psyche. Sztuka ma raczej charakter komediowy, aczkolwiek znaleźć można kilka gorzkich akcentów. Dotyka uniwersalnych problemów lojalności, zawiści, chciwości w pełnej wdzięku formie satyrycznej, a to za sprawą sposobu, w jaki treści te są przekazywane, przedstawienie jest bowiem wielopłaszczyznowe - na scenie zapisane w snutej historii: miłość, smutek, osamotnienie bohaterki, knowania, intrygi przeciw niej zgrabnie przeplatają z igraszkami, emocjami opowiadaczy, przepychankami między nimi, relacjami, jakie ich łączą. I niemal chciałoby się powiedzieć, że słychać przytłumiony śmiech reżysera zza kadru, kiedy widz podąża ścieżką kolei losu pięknej Psyche, zarazem obserwując poczynania narratorów opowieści, ich niekiedy przerysowane, karykaturalne zachowania - jak gdyby gdzieś w tle, po cichu, w oderwaniu od głównego problemu - piętnujące ludzką próżność oraz inne, dość liczne, drobne przywary człowieka, a przez to przemycające nowe - w stosunku do tych płynących wprost z adaptowanego tekstu - refleksje.

---