Georges Seurat - niedzielne popołudnie na wyspie Grande Jatte
Neoimpresjonizm - kierunek w malarstwie francuskim, zapoczątkowany ok. roku 1880 przez Georges'a Seurata i dążący do zreformowania impresjonizmu poprzez zastąpienie lirycznej improwizacji ścisłą metodą budowania obrazu z wykorzystaniem naukowych zdobyczy optyki, analizy światła i koloru, fizjologii i psychologii widzenia. Termin został stworzony przez krytyka Félixa Fénéona.
W płótnach swych stosowali zasadę dywizjonizmu i technikę pointylizmu polegającą na malowaniu drobnymi punktami czystej farby. Ich stosunek do malarstwa charakteryzował się ściśle naukowym podejściem; instynktowna, spontaniczna metoda pracy impresjonistów była dla nich zupełnie obca, co było wyrazem dziewiętnastowiecznych (zwłaszcza w drugiej połowie) nadziei pokładanych w naukach przyrodniczych i skrajnej nieufności wobec irracjonalności. Metoda twórcza sprowadzała się do uważnego stawiania punktów czystego koloru (niektóre obrazy miały powstać nawet bez użycia pędzla - za pomocą zapałki). Na palecie nie mieszano farb (z wyjątkiem sąsiadujących ze sobą kolorów, jak czerwień - pomarańcz - żółcień, czy błękit - zieleń - żółcień), kolory mieszały się optycznie w oku widza, który z kolei, aby to było możliwe, nie mógł stać zbyt blisko. Mieszanie farb na palecie uważali neoimpresjoniści za brudzenie koloru, nadawanie mu zbytniej materialności, podczas gdy ich metoda zapewniała farbie wrażenie niematerialności właściwej światłu. Neoimpresjoniści wrócili też do zwyczajów praktykowanych przed impresjonistami - w plenerze poprzestawali na szkicach, właściwe dzieło powstawało w pracowni. Obrazy powstawały w procesie wymagającym dużej cierpliwości, Seuratowi niektóre zajmowały ponad rok. Metoda twórcza neoimpresjonistów dążyła do obiektywizacji sztuki, wyeliminowania z niej subiektywności malarza, i w tym sensie odwracała założenia impresjonizmu o 180 stopni. Po przedwczesnej śmierci Seurata, jego kontynuatorzy i naśladowcy doprowadzili do skostnienia twórczej metody w dogmat, normatywną estetykę, co mocno osłabiło żywotność ruchu.
Seurat stawia przed naszymi oczami widok sielskiego popołudnia na wyspie Grande Jatte w Paryżu. Zalany słońcem brzeg, ludzie wpatrzeni w piękną przyrodę wokół nich i w spokojną, gładką powierzchnię wody... Czym ten słodki obrazek jest wobec piękna nieba, do którego zbliżamy się z każdym dniem naszego życia? A jednak i ta ziemia jest miejscem i ten czas jest czasem, w którym możemy i powinniśmy się cieszyć Bożymi darami, choć są jedynie cieniami darów przyszłych.
Na ostatniej wystawie impresjonistów, Seurat wystawia swój najważniejszy i chyba najwspanialszy obraz - Niedzielne popołudnie na Wyspie Grande-Jatte. Krytycy, zaszokowani zgeometryzowanymi kształtami oraz mnogością małych, kolorowych plamek, bardzo źle przyjęli ten obraz. Chcąc zdyskredytować styl Seurata nazywają go "pointylizmem", co oznacza "kropkowanie" lub "punktowanie".