RADOMSKA KAMILA
II ZEWZJA
METODY KSZTAŁCENIA (METODY WSPIERANIA AKTYWNOŚCI EDUKACYJNEJ DZIECI, METODY AKTYWIZUJĄCE)
Metody kształcenia to ważny element pracy nauczyciela z uczniem. Są one wyznacznikiem efektywności ucznia i jego atrakcyjności.
Metoda pochodzi od greckiego „methodos”-oznacza drogę, sposób postępowania. Metoda kształcenia, metoda nauczania lub metoda dydaktyczna to celowy i systematycznie stosowany sposób pracy nauczyciela z uczniami, umożliwiający im osiągnięcie celów kształcenia. Celem kształcenia może być: opanowanie wiedzy, umiejętność posługiwania się nią w praktyce, a także rozwiązywanie zdolności i zainteresowań poznawczych.
Wg. R. Więckowskiego metoda wspierania aktywności edukacyjnej uczniów należy rozumieć sposób pracy nauczyciela stosowany z myślą o tym, aby umożliwić im rozwój oczekiwań poznawczych i równocześnie sposób ich zaspokajania czy osiągania, a także sposób, który ma szeroki zakres stosowalności.
Metody wspierania aktywności wg. R. Więckowskiego
1)infornacyjne(podające)
*wyjaśnienie
*narracja
*opis
2)heurestyczne(poszukujące)
*problemowa
*dyskusji
*dialogu
Informacyjna- nauczyciel przekazuje uczniom gotowe informacje (wiedzę) do zapamiętania i przyswojenia
*wyjaśnienie- próba odpowiedzi na pytanie dlaczego? Co by się stało, gdyby? Szukanie rozwiązań przyczynowo-skutkowych między faktami i zjawiskami
*narracja- żywe i barwne opowiadanie oparte na okazji, która rozwija się w czasie
*opis- zaznajamianie z faktami i zjawiskami, podanie cech omawianego zjawiska przyrody, zachowań bohatera itp.
Heurystyczne- nauczyciel stwarza uczniom możliwości dociekań i poszukiwań
*problemowa- sytuacja, w której na wszystkie elementy są wiadome, inspiruje do podejmowania działań poznawczych
*dyskusja- wzajemna wymiana myśli
*dialog- rozmowa, umiejętność słuchania, zadawania pytań, formułowania odpowiedzi
Metody wg. H. Wichura
1)podające(informujące)
*opis
*opowiadanie
*wyjaśnienie
2)poszukujące(problemowe)
*dyskusja
*pogadanka problemowa
*metoda problemowa (mini wykład)
3)waloryzujące(eksponujące)
*gry dydaktyczne
*metoda impresyjna
*metoda ekspresyjna
*metoda inscenizacji
4)praktyczne
*metoda ćwiczeń
*metoda praktycznego działania
Opis-stosuje się w połączeniu z demonstracją okazów, obiektów, filmów, obrazków itp.
Opowiadanie-wzbogacić należy rysunkiem na tablicy układaniem elementów na flamelogramie
Wyjaśnienie-wiąże się z udzieleniem odpowiedzi na pytania zadawane przez uczniów
Pogadanka heurystyczna-nauczyciel odwołuje się do doświadczeń i przeżyć dzieci
Dyskusja- inicjowana przez nauczyciela polega na słuchaniu wypowiedzi rówieśników, zgadzanie się z ich poglądami lub nie
Metoda problemowa- nauczyciel organizuje pracę badawczą uczniów
Metoda ekspresyjna-dziecko wyraża własne przeżycia, zorganizowana działalność dzieci (zabawa, wycieczka, impreza itp.) jest podstawą twórczej pracy m.in. tworzenie swobodnych tekstów, prace plastyczne, muzykowanie
Metoda inscenizacji-odtwarzanie wydarzeń przedstawionych w tekstach literackich. Inscenizacja rozwija wyobraźnię, uczy wnikania w tekst, wyodrębniania wydarzeń, wczucia się w przeżycia bohatera itp. Uczy więc oceny siebie i innych
Metoda impresyjna- kontakt dziecka z twórczością literacką, plastyczną, muzyczną. Przedmiotem ekspresji może być utwór muzyczny, sztuka teatralna, film, poezja, lektura, sytuacja społeczna. Dzieci inspirowane przeżyciem podejmują własną działalność twórczą np. literacką, muzyczną czy plastyczną
Gry dydaktyczne- zabawa w teatr, improwizacje twórcze
Metoda ćwiczeń- nabywanie umiejętności wymaga systematycznych powtórzeń. Środki do ćwiczeń powinny być urozmaicane: rozsypanki, tabele, grafy, rebusy, zagadki, tekst z lukami
Metoda praktycznego działania- czyli stosowanie wiadomości w praktyce: prace hodowlane, gra na instrumencie, ćwiczenia terenowe, wydawanie gazetki, wykonywanie albumu, pisanie listów
Metody aktywizujące wg Okonia
1)asymilacja wiedzy
2)samodzielnego do niej dochodzenia
3)waloryzacyjne( impresyjne i ekspresyjne)
4)praktyczne
Metody aktywizujące wg Cz. Kupisiewicza
1)słowne
*pogadanka
*opowiadanie
*dyskusja
*wykład
*praca z książką
2)obserwacji
*pokaz
*pomiar rzeczy i zjawisk
3)działalności praktycznej uczniów
*zajęcia laboratoryjne
*zajęcia praktyczne
Reforma edukacyjna wymusza zmianę metod pracy nauczyciela z podających, gdzie nauczyciel eksponuje sam siebie, na aktywizujące - skierowane na aktywność uczniów.
Każda metoda może być realizowana jako aktywizująca lub nie. Wszystko zależy od zachowania nauczyciela, który może określone reakcje ucznia wyzwolić lub zablokować.
W tej nowej sytuacji stroną aktywną jest uczeń, nauczyciel natomiast jest
organizatorem całego procesu dydaktycznego. Jest to zadanie trudne - nauczyciel odpowiada za organizowanie sytuacji dydaktycznej. Aby osiągnąć zamierzony cel musi skonstruować zadania, stworzyć warunki do ich wykonania, wspierać i inspirować uczniów.
Metody aktywizujące w procesie nauczania -uczenia się mają za zadanie stawianie ucznia w takiej sytuacji, aby odczuwał potrzebę podejmowania działań jakich od niego oczekujemy, nabywanie przez uczniów umiejętności współdziałania w grupie. Zadaniem nauczyciela jest uświadomienie uczniom celu ich działań oraz umotywowanie potrzeby jego osiągnięcia. Źródłem aktywności ucznia są jego potrzeby. Przez aktywność własną uczeń zaspokaja potrzeby i realizuje cele. Aktywność odtwórcza uczniów przeplata się z ich aktywnością twórczą. Uczniowie powinni nabywać wiedzę i umiejętności w sposób trwały, skuteczny i przyjemny. Należy zatem wprowadzać atrakcyjne środki dydaktyczne działające na wzrok, stwarzać uczniom możliwości rozmowy i dyskusji, umożliwiać uczniom uczenie się poprzez działanie. W czasie wykonywania czynności uczniowie angażują umysł, wolę, emocje, zmysły, badają, doświadczają i działają. Taki model pracy umożliwia kształtowanie oprócz umiejętności przedmiotowych również kompetencji kluczowych, które są tak istotne w dalszym życiu i funkcjonowaniu we współczesnym świecie (planowanie, organizowanie i ocenianie własnego uczenia się, twórcze rozwiązywanie problemów, skuteczne komunikowanie się, współpraca w grupie, wykorzystanie informacji z różnych źródeł, efektywne posługiwanie się technologią informacyjną).
Do pozytywnych aspektów stosowania metod aktywizujących zaliczamy:
Możliwość dotarcia do uczniów o różnych zdolnościach percepcyjnych: wzrokowców, słuchowców, czuciowców.
Odpowiednie dobranie metod wyzwala duże pokłady aktywności uczniów (pracują wszyscy - każdy uczeń ma do spełnienia swoje zadanie).
Uczniowie uczą się współpracy i komunikacji, rozwiązując dany problem rozmawiają ze sobą, wymieniają myśli i doświadczenia, wspólnie wyciągają wnioski.
Metody aktywizujące mobilizują uczniów do rozwiązywania problemów - towarzyszy temu dyskusja, negocjacje i zespołowe podejmowanie decyzji.
Problem, który staje przed uczniami inspiruje ich do twórczego myślenia - nawet tzw. słabi, zwykle nieaktywni uczniowie zgłaszają pomysły i propozycje rozwiązań.
Ważnym aspektem uczenia się we współpracy jest refleksja na temat różnych poglądów oraz tolerancja wobec innych postaw i poglądów, uczniowie uczą się, że nie można nikogo dyskredytować z powodu odmiennego zdania.
W osiągnięciu zamierzonych celów bardzo ważny jest staranny dobór metod. Zależy on od materiału, który realizujemy, od możliwości intelektualnych uczniów, od ich zainteresowania oraz od liczebności klasy.
Wykład.
Wykład może być metodą aktywizującą mimo licznych ograniczeń. W wykładzie należy kierować się kilkoma zasadami:
Powiedz na początek o czym będziesz mówić
Czas wykładu to maksymalnie 15-50 minut
Mów w możliwie szybkim tempie, ale dynamicznie
Przy najważniejszych sprawach zmień ton głosu
Pozwalaj zadawać pytania i przerywać
Na zakończenie - trzeba pamiętać o podsumowaniu i przeznaczeniu czasu na pytania uczniów i wyjaśnienia oraz pytania sprawdzające postawione przez nauczyciela
Wykład jest niezbędny przekazywaniu wiedzy, oczywiście warto podeprzeć słowa materiałem prezentacyjnym (wykresami, planszami itd.) i wzbogacić pokazami, demonstracjami.
Praca z tekstem.
Praca z tekstem jest tradycyjną metodą uczenia się. Istnieje czytanie aktywne
i czytanie bierne. Czytanie bierne to po prostu przebieganie oczami po tekście. Czytanie aktywne wymaga podjęcia pewnych aktywności i przygotowania. Aktywna praca z tekstem polega na przejściu przez kilka etapów:
uświadomienie sobie sensu czytania określonego tekstu. (jaka jest misja czytania)
przeszukiwanie tekstu pod kątem niezrozumiałych wyrazów czy wyrażeń
czytanie właściwe, czyli poszukiwanie w tekście odpowiednich informacji, opracowanie słów kluczowych i notatek.
Pomoce wizualne.
Składają się na nie filmy, slajdy, grafika komputerowa, modele fizyczne, obrazy, plakaty, mapy, tablice, plansze, schematy, ilustracje. Obraz jest trzykrotnie bardziej skuteczny niż samo słowo, a słowo w połączeniu z obrazem oddziałuje sześciokrotnie silniej niż samo słowo. (75% wiedzy nabywa się drogą wzrokową!). W stosowaniu pomocy wizualnych trzeba pamiętać, aby były wprowadzone w odpowiednim czasie, zaś uwaga była skierowana na określone elementy.
Pytania i odpowiedzi.
Pytania to niezwykle ważne narzędzie pracy nauczyciela i ucznia
Pytania są odpowiednie dla fazy początkowej lekcji - wtedy koncentrują uwagę, weryfikują posiadany zasób wiedzy i umiejętności w punkcie startowym
Pytania są także właściwe dla etapowej diagnozy przyrostu wiedzy, ewentualnie koncentrują ponownie uwagę
Pytania odgrywają także ważna role w fazie podsumowującej i ewaluacji lekcji.
Dyskusja.
Dyskusja to sztuka wyrażania swojego zdania, argumentacji i trening szacunku dla przekonań innych. Powinna uczyć dyscypliny formułowania myśli i dyscypliny czasowej. Temat dyskusji musi być dobrze sformułowany, w sposób wywołujący zaangażowanie emocjonalne i umożliwiający ścieranie się przynajmniej dwóch racji (tylko wtedy ma to sens). Bardziej ustrukturalizowanym wariantem dyskusji jest debata.
Pokaz - demonstracje.
Wszystko, co można pokazać jak działa, co może zostać uruchomione, aby zilustrowało jakiś proces - powinno zostać pokazane. Zasady podobne jak przy pomocach wizualnych: właściwie dobrane materiały, ich jakość i sprawność. Uwagę uczniów - po chwili swobodnej obserwacji należy nakierować. Dzieci powinny wiedzieć, co mają obserwować, gdzie dopatrywać się zmian. Błędem jest niezrozumiała instrukcja, przeładowana żargonem właściwym dla danej dziedziny wiedzy oraz opowiadanie jak coś działa bez pokazu właściwego.
Burza mózgów.
Zwana także fabryką pomysłów którą można wykorzystać na kilka możliwości:
Zabawa wyobraźni i pomysłowości - jako działanie rozwijające myślenie samo w sobie lub dla rozgrzewki mentalnej przed innymi zadaniami. - przez określony czas wymyślane są i spisywane wszystkie pomysły, nawet te najbardziej absurdalne. Zasada podstawowa - nie wolno krytykować pomysłów innych, każdy ma prawo podać swój pomysł
Skojarzenia rozgrzewkowe, jako narzędzie ustanawiania obszarów wspólnych znaczeń - np. wymień 12 skojarzeń, jakie ci przychodzą do głowy, kiedy usłyszysz słowo "muzyka"
Rozwiązywanie problemów. Wszyscy wspólnie pracują nad problemem
dotąd, aż razem uznają, że rozwiązanie jest do przyjęcia i akceptacji.
Praca ta metodą polega na przejściu przez 6 etapów:
definicja problemu
"burza mózgów" - jak to można rozwiązać?
ocena i dyskusja każdego rozwiązania
wybór rozwiązania
akceptacja i zdecydowanie się na wprowadzenie tego rozwiązania w życie
działanie zgodne z przyjętym rozwiązywaniem i sprawdzenie jakie są efekty
Metody kreatywne.
Kreatywne pisanie
Kreatywne działanie, akcje, projekty, instalacje
Kreatywne działanie - inaczej. Kreatywność ciała
Kreatywne mówienie
Kreatywne myślenie
Analiza przypadku.
Metoda interpretacji określonych zdarzeń, rzeczywistych bądź opracowanych na użytek określonego problemu. Dobrze zrealizowana uczy, że nigdy nie ma jednego dobrego rozwiązania, że świat jest dość złożony, a życie pisze nieoczekiwane scenariusze. Pochopne wydane sądy mogą okazać się nieprawdziwe, a czasem wręcz kompromitujące. Metodę Analizy Przypadku można wykorzystać do analizy kreatywnej. Wtedy zadanie brzmi: jakie jest najlepsze z możliwych rozwiązanie tej sytuacji? Przypadki zaś potraktować jako preteksty do odegrania ról lub dramy.
Odgrywanie ról.
Odgrywanie ról jest charakterystyczne dla dziecięcych zabaw "na niby". Ponieważ dzieci są niezwykle bystrymi obserwatorami, są też po prostu mistrzami w wiernym naśladowaniu i udawaniu. Odgrywanie ról spełnia co najmniej kilka ważnych zadań:
Odgrywanie ról z własnego życia pozwala lepiej zrozumieć swoje zachowanie, intencje, priorytetowe wartości i nastawienia
Odgrywanie ról innych - postaci rzeczywistych, historycznych, symbolicznych, wymyślonych.. pozwala z kolei lepiej poznać świat widziany i odczuwany z perspektywy kogoś drugiego
Szczególnie interesujące jest odgrywanie ról w konwencji "jak gdyby się było tym-a-tym, posiadało takie-a-takie cechy charakteru. Zabawę tę można wykorzystać do treningu zachowań asertywnych, doskonalenia efektywnej komunikacji.
Drama.
Odpowiedź na wiele prostych pytań może przyjąć jedną z dwu form: albo informacji, albo bezpośredniego doświadczenia. Pierwszy typ odpowiedzi należy do kategorii kształcenia akademickiego, drugi właściwy jest dramie, która polega na improwizacji angażującej ruch i gest, mowę myśli i emocje. W wyniku działań dramowych obserwuje się znaczne przyspieszenie dojrzewania dzieci - w aspekcie emocjonalnym, intelektualnym i społecznym. Drama uczy może najważniejszej sprawy w edukacji dorastającego człowieka: samowiedzy, rozumienia siebie i innych na poziomie emocji i uczuć.
Symulacje.
Symulacje to inaczej naśladowanie rzeczywistości: odegranie zestawu ról, zgodnie z ich realizacją w prawdziwym świecie. Jest to duża zabawa "na niby" służąca do ćwiczenia reakcji ( na ogół najbardziej efektywnych). Ideą symulacji jest doskonalenie życiowych konkretnych umiejętności uczenie się na błędach popełnianych w bezpiecznej sytuacji ćwiczeniowej.
Karty dydaktyczne.
Jest to metoda umożliwiająca pełna indywidualizację nauczania, dostosowanie tempa pracy i stopnia trudności do możliwości dziecka. Jest bardzo efektywna, ale jednocześnie bardzo trudna z powodów technicznych. Wymaga bowiem zaprojektowania całego programu czy określonego działu tematycznego w moduły problemowe. Moduły opracowane są na osobnych kartkach (format A-4 lub A-5), na których znajdują się informacje o temacie, odpowiednie streszczenie - "dawka" wiedzy, przykłady oraz zadania do samodzielnego opracowania przez ucznia. Metoda ta umożliwia uczniom wybór poziomu modułu, np. ktoś niemający szczególnych zdolności do matematyki, może zaliczyć wymagania programowe w stopniu minimalnym. Inna wersja kart dydaktycznych to karty ewaluacyjne, weryfikujące przyrost określonej wiedzy i sprawności np. na dany semestr.
Mapy mentalne.
Jest to metoda opracowywania problemów - z wykorzystaniem rysunków, obrazków, zdjęć, wycinków, symboli, ideogramów i/lub słów, krótkich dynamicznych zwrotów, haseł. Mapy mentalne ilustrują spiralność i złożoność naszego myślenia. Punktem startowym jest dowolny złożony problem.
Linie czasu.
Jest to metoda wizualnego przedstawienia problemu. Sprawy ukazuję w wymiarze linearnym, pokazuje następstwo czasu i jest odpowiednia w pracy z problemami, które dadzą się przedstawić chronologicznie.
Wizualizacja.
Jest to metoda wykorzystująca naturalne umiejętności kreowania w myślach obrazów rozmaitych stanów rzeczy. To trening wyobraźni i praca na wyobrażeniach stanów przeszłych, aktualnych i przyszłych - dla ich lepszego pamięciowego opracowania lub doskonalenia nowych interpretacji i rekonstrukcji doświadczeń. Wizualizacja jest techniką:
Lepszego zapamiętywania, budowania systemu skojarzeń
Wprowadzania w dobry, przyjemny nastrój
Widzenia pozytywnych stanów rzeczywistych w sposób kompleksowy
Widzenia zmian i potrzeb, czyli konsekwencji wynikających z realizacji pewnego stanu rzeczy. Jest techniką "ewaluacji wizji"
Dokonywania zmian (poprzez kreowanie mentalnej ścieżki).
Praca w grupach.
Przy omawianiu metod, często sugeruje się, aby pracować z uwzględnieniem podziału klasy na grupy. Praca w grupach jest konwencja bardzo cenną:
Uczy kooperacji, respektowania przyjętych zasad i dyscypliny, umożliwia doświadczenie współzależności i współodpowiedzialności
Pozwala na doskonalenie kompetencji komunikacyjnych (zabieranie głosu, wypowiadanie własnych myśli, respektu dla zdania innych, rozwiązywania problemów, słuchania innych)
Ułatwia aktywizację wszystkich uczniów (co jest szczególnie ważne dla dzieci nieśmiałych lub pracujących wolniej)
Działa wzajemnie inspirująco, (co ma miejsce podczas dzielenia się swoimi pomysłami, doświadczeniami).
W praktyce szkolnej nie należy sztywno trzymać się zasad i instrukcji jednej metody. Metody można łączyć i przekształcać opracowując swój własny, indywidualny warsztat pracy, który pozwoli osiągać jak najlepsze porozumienie z uczniami
i zrealizować ustanowione cele.
Literatura:
Cz. Kupisiewicz Podstawy dydaktyki ogólnej. Warszawa 1996, Polska Oficyna Wydawnicza „BGW”
W. Okoń Wprowadzenie do dydaktyki ogólnej. Warszawa 1987, PWN
W. Okoń Słownik pedagogiczny. Warszawa 1992, wyd. 5, PWN
Della Fish Kształcenie przez praktykę. Wyd. CODN 1996
R. Więckowski Pedagogika wczesnoszkolna. Warszawa 1993, WSIP
H. Wichura Metody kształcenia początkowego: Praca nauczyciela i ucznia w klasach I-III