ORGANIZACYJNE FORMY AKTYWNOŚCI DZIECI
W młodszym wieku szkolnym intensywnie rozwijają się fizyczne warunki aktywności dzieci, szczególnie w zakresie precyzyjnych czynności rąk, jak i czynności umysłowych. Rozwój fizyczny dziecka umożliwia mu osiąganie wysokiego stopnia sprawności i zręczności w formach aktywności takich, jak np. pisanie, modelowanie, gry ruchowe, różnorodne działania techniczne.
Rozwój aktywności dzieci w współczesnych szkołach potrzebuje gwałtownego wzrostu. Dzieci coraz bardziej potrzebują ruchu. Nie potrafią usiedzieć (załóżmy) 5 godzin w ławce rozwiązując przez cały czas podobne zadania. Nauczyciel powinien tak nauczać, aby dzieci nie nudziły się oraz, by lekcje dla nich były ciekawe.
Zwiększając aktywność plastyczną, ruchową, matematyczną czy techniczną dzieci stają się coraz bardziej zdolne do wykonywania tych samych czynności w odmienny sposób. Kształtowanie tych właściwości działań dzieci wymaga stosowania specjalnych zabiegów. W nauczaniu należy ukazywać możliwości wykonywania danej czynności lub działania w rozmaitych formach (np. różne sposoby rozwiązywania tego samego zadania matematycznego). Postępowanie takie zapewnia większą plastyczność czynności ucznia, umożliwia lepsze ich dostosowanie do warunków, a zarazem kształtuje podatność na przyswajanie nowych sposobów działania.
Aby zmotywować dziecko do uczenia się, naukę można przedstawić w formie zabawy. Załóżmy, dzieci mają nauczyć się czterech grup znaków drogowych i żeby dzieciom utrwaliły się te wiadomości nauczyciel może wykonać cztery plansze oraz różne rodzaje znaków drogowych. Zadaniem dzieci będzie przypiąć odpowiednie znaki drogowe do odpowiedniej planszy. Takie zadanie ma na celu utrwalenie dzieciom wiadomości. Maluchy są aktywne i dzięki temu szybciej nauczą się danego tematu.
Kolejnym przykładem formy aktywności u dzieci może być aktywność ruchowa. Podczas wychowania fizycznego nauczyciel może wymyśleć mnóstwo zabaw ruchowych. Taką zabawą może być „Walczyk”. Dzieci tańczą walczyka, uczą się tańca, a zarazem jest tu aktywność ruchowa. Ogólnie biorąc, aktywność ruchowa dzieci w młodszym wieku szkolnym zmienia się; wzrasta u nich ilość ruchów zorganizowanych, precyzja i celowość czynności ruchowych, pewnemu ograniczeniu ulega natomiast ogólna ruchliwość całego ciała (bieg, skoki, podskoki i inne ruchy).
Formy aktywności u dzieci zależą przede wszystkim od nauczyciela. To on prowadzi z dziećmi zajęcia, zna je, więc wie, jakie formy aktywności może wprowadzić. Takimi formami mogą być zajęcia zespołów artystycznych, kół zainteresowań, zajęcia świetlicowe, zajęcia organizacji dziecięcych, zajęcia wyrównawcze: gimnastyka korekcyjna, dydaktyczno - wyrównawcze, logopedyczne, itd. Formy aktywności mogą być również pozaszkolne, takie jak: praca domowa, praca społecznie użyteczna, zajęcia w domach kultury, zajęcia w ogniskach i szkołach muzycznych, wycieczki, itd. Nauczycielowi potrzebna jest orientacja, w których z tych zajęć biorą udział uczniowie, po to, by wykorzystać ich nowe umiejętności, przeżycia. Musi się tego dowiedzieć od uczniów albo rodziców. Mając te informacje może też integrować różne formy pracy szkolnej i pozaszkolnej. Poza tym, że wie, w jakich zajęciach uczniowie uczestniczą, powinien również zachęcać ich do udziału w tego typu pracy.
Kolejnym przykładem formy aktywności u dzieci są prace na rzecz klasy wykonywane przez uczniów:
- klasa - hodowle roślin, opieka nad nimi, utrzymywanie porządku i ładu zewnętrznego, dbanie o estetykę klasy, wzajemna pomoc,
- szkoła - udział w szkolnych uroczystościach, dbanie o wygląd korytarzy,
- pozaszkolne prace - odwiedziny u chorych kolegów, pomoc ptakom i zwierzętom zimą.
Są to prace wspierające główny proces kształcenia i wpływające na kształtowanie się właściwych postaw u dziecka.
Aktywność dzieci cechują pewne właściwości indywidualne. Zależą one od poziomu inteligencji i uzdolnień specjalnych oraz ukształtowanych w wychowaniu cech osobowości. Ogólne zdolności umysłowe i ich poziom wpływają przede wszystkim na przebieg i efektywność czynności myślowych, uczenia się i działania. Wysoki poziom zdolności wiąże się zwykle ze szczególnie intensywną aktywnością i skłonnością do pracy w danej dziedzinie. Na aktywność jednostek wpływają też różnicująco cechy osobowości, a głównie samoocena, postawy, światopogląd, system wartości.
BIBLIOGRAFIA:
M. Tyszkowa - „Aktywność i działalność dzieci i młodzieży.”
I. Adamek - „ Podstawy edukacji wczesnoszkolnej.”
Pracę wykonała:
MOMNIKA GUMIŃSKA
Pedagogika - Zintegrowana edukacja wczesnoszkolna z j. angielskim
(II SPS)