Diagnoza pedagogiczna dziecka niepełnosprawnego intelektualnie w stopniu umiarkowanym.
Pojęcie diagnozy używa się przede wszystkim w naukach lekarskich. Pierwotnie służyło ono wyłącznie do określenia patologicznego stanu organizmu, następnie przyjęło się w orzecznictwie lekarskim jako określenie stanu zdrowia danej osoby, jej zdolności do pracy itp. W wielu innych dziedzinach wiedzy używa się obecnie nazwy „diagnoza” jako określenie badanego jednostkowego stanu rzeczy.
Diagnoza to rozpoznanie jakiegoś stanu rzeczy i jego tendencji rozwojowych na podstawie jego objawów, w oparciu o znajomość ogólnych prawidłowości.
Poznanie diagnostyczne opiera się na dwóch głównych elementach:
- doświadczaniu,
- rozumowaniu.
Zebranie danych poprzez obserwację, badania specjalne, eksperymenty na przedmiocie badanym stanowi podstawę do dalszych rozumowań, prowadzących do diagnozy.
W teorii poznania zarysowały się najpierw dwa skrajne stanowiska:
- radykalny empiryzm (diagnoza jest wynikiem samego doświadczenia, zebrania danych),
- racjonalizm (decyduje znaczenie czynników racjonalnych, rozumowań przy dochodzeniu do diagnozy).
W fazie odkrywczej doświadczenie lekarskie i całościowe ujęcie zjawiska na tle jego objawów odgrywają istotnie doniosłą rolę, ale przy sprawdzaniu i uzasadnianiu diagnozy podstawowe znaczenie ma rozumowanie.
W życiu codziennym często nie można sobie pozwolić na pełne naukowe zbadanie każdego przypadku. Przy stawianiu diagnozy pomagają nam wtedy zespoły typowych objawów albo nawet pojedyncze objawy, tzw. patologiczne.
Intuicję należy ująć racjonalnie. Intuicyjnym można nazwać dobranie właściwego pojęcia, określenie spostrzeganego przedmiotu lub stanu rzeczy, bezpośrednie „dopasowanie” go do odpowiedniego gatunku lub typu - bez długiej czynności rozwiniętego różnicowania. W tej fazie nie da się wykluczyć możliwości błędnego postawieni hipotezy. Gotowa hipoteza, np. klasyfikacyjna lub typologiczna, musi być potwierdzona przez dalsze badania i metodyczne rozumowania.
Typy diagnoz:
- diagnoza klasyfikacyjna lub typologiczna,
- diagnoza genetyczna,
- diagnoza znaczenia,
- diagnoza fazy.
Powyższe typy diagnoz cząstkowych wzajemnie się dopełniają. Diagnoza klasyfikacyjna lub typologiczna bierze pod uwagę stan badanego zjawiska, diagnoza genetyczna wyjaśnia łańcuchy jego uwarunkowań przyczynowych. Diagnoza znaczenia określa znaczenie badanego zjawiska dla pewnego szerszego kompleksu zjawisk. Diagnoza fazy podaje etap rozwoju.
Ostatni człon pełnej diagnozy to przewidywanie, jak badane „zjawisko” może lub powinno się rozwinąć. Jest to typ diagnozy cząstkowej - diagnoza prognostyczna. Prognoza jest prostym wyprowadzeniem wniosków z uprzednio ustalonych elementów diagnozy w sensie szerszym - jako możliwie pełnego rozpoznania badanego stanu rzeczy.
Imię i nazwisko: Adam N.
Data urodzenia: 5 kwietnia 2000
Wiek: 10 lat, 7 miesięcy
Szkoła: Ośrodek Rehabilitacyjno - Wychowawczy
Adaś niepełnosprawny intelektualnie w stopniu umiarkowanym z cechami autyzmu, uczęszcza do Ośrodka Rehabilitacyjno - Wychowawczego do klasy 3.
Adaś urodził się w 2000 roku z ciąży drugiej i porodu drugiego. Ma dwóch braci, którzy są dziećmi zdrowymi. Poród odbył się po terminie (42 tydzień), po prowokacji, był krótki i prawidłowy. Uzyskał 9/10 punktów w skali Agar. Ważył 3500g i miał 55cm długości. Rodzina jest pełna, matka nie pracuje, zajmuje się domem i wychowywaniem dzieci. Ojciec prowadzi własną działalność gospodarczą i jest jedynym żywicielem rodziny. Warunki mieszkalne są dobre, dziecko ma swój pokój i miejsce do zabawy.
W rodzinie ze strony matki stwierdzono przypadki niepełnosprawności intelektualnej.
Rozwój dziecka w pierwszym roku życia wydawał się prawidłowy, jednak jako niemowlę był bardzo spokojny, mało zainteresowany otoczeniem. Do trzeciego roku życia opiekowała się nim mama, która nie pracuje. Adaś w wieku 7 miesięcy siedział, a mając 1,5 roku samodzielnie chodził.
W wieku 3,5 lat stwierdzono u niego nadpobudliwość, nadmierną potliwość. Z wywiady wynika, że u dziecka sporadycznie można zaobserwować napady nieświadomości. Uczęszczał do przedszkola od 3 roku życia, a od 5 zaczął chodzić do Przedszkola Integracyjnego.
Adaś ma wyraźne trudności z inicjowaniem kontaktów zarówno z dorosłymi, jak i z dziećmi. Czyni to wyłącznie w celu zaspokojenia konkretnych potrzeb, prowadząc dorosłego w interesującym go kierunku, wskazując ręką lub wymuszając krzykiem. Nie sygnalizuje potrzeb fizjologicznych.
Niechętnie współpracuje przy wykonywaniu zadań, ma trudności w przechodzeniu od jednego zadania do następnego, łatwo się zniechęca. Pozytywnie reaguje na pochwałę. Domaga się ich.
Najchętniej bawi się przedmiotami posiadającymi ruchome elementy, wprawia je w ruch, długo i z uwagą je obserwuje. Lubi przesypywać materiały sypkie i obserwować ich spadanie. Kartkuje książeczki, ale nie zwraca uwagi na obrazki. Na innych zabawach koncentruje się krótkotrwale, niechętnie podejmuje narzucone formy czy reguły zabawy, choć potrafi naśladować proste czynności. Naśladuje w zależności od nastroju oraz wykorzystywanego materiału. Chętnie bierze udział w zajęciach muzyczno-ruchowych. Głośne dźwięki wywołują odruch ssania rękawa lub zatykania dłońmi uszu.
Adaś gdy jest pochłonięty wykonywaniem jakiejś czynności nie reaguje na dźwięki, próby przerwania tych czynności spotykają się z sprzeciwem.
Adaś nie reaguje na łaskotki, silne uściski, mocne bodźce dotykowe. Adaś potrafi wpatrywać się intensywnie w światło latarki, uważnie przygląda się ruchomym elementom i refleksom światła. Chłopiec nie mówi, wydaje dźwięki bez wartości komunikacyjnej.
Adaś porusza się samodzielnie, potrafi samodzielnie jeść, lubi zajęcia ruchowe. Trudności sprawiają mu zadania wymagające współdziałania z drugą osobą i wykonywanie jej poleceń. Adaś świetnie radzi sobie z czynnościami, które należy kilkakrotnie powtarzać. Słabiej radzi sobie z zadaniami, w których należy używać mowy. Jest to związane z małą umiejętnością rozumienia mowy oraz z niskim poziomem rozwoju czynności poznawczych. Adaś nie potrafi kategoryzować, odróżniać kolorów, wielkości i kształtów, nie dopasowuje elementów puzzli.
Nauka nowych rzeczy jest utrudniona ze względu na małe rozumienie mowy oraz małą umiejętność koncentracji uwagi. Diagnoza psychiatryczna, obserwacja dziecka i przeprowadzony wywiad z matką wskazuje na zaburzenia autystyczne u dziecka.
Ogólny poziom funkcjonowania chłopca w poszczególnych funkcjach psychoruchowych jest zaburzony i opóźniony. Odnosi się do poziomu elementarnych ruchów dowolnej oraz wstępnej manipulacji o charakterze symulacyjnym. Jego aktywność jest głównie skoncentrowana na dostarczaniu sobie przyjemnych doznań i symulacji.
Źródło informacji stanowił wywiad przeprowadzony z rodzicami, analiza dokumentacji oraz własna obserwacja.