Pałuba Karol Irzykowski
Pałuba składa się z dwóch komplementarnych części, które przewijają się w całym utworze: fikcyjnej historii życia Piotra Strumieńskiego(sprowadzonej do ukazania głównego aspektu, jakim jest dla bohatera kompleks Angeliki, z wszystkimi wynikającymi z niego zależnościami i uwikłaniami) oraz warstwy niezwykle rozbudowanych, analitycznych komentarzy odautorskich. Obie płaszczyzny uzupełniają się i stanowią nierozerwalną całość, decydując o specyfice utworu.
Opowieść snuta jest przez narratora wszechwiedzącego rozgrywa się w głównej mierze w majątku Wilcza, w pewnym powiecie w Galicji, będącym własnością szlacheckiej rodziny Strumieńskich. Czas akcji nie jest dokładnie podany, ale ramy powieści obejmują kilka lub kilkanaście lat końca XIX wieku (punktem odniesienia jest powieść H. Sienkiewicza Bez dogmatu, wydana w 1891, z którą zarówno główny bohater, jak i narrator prowadzą polemikę).
W centrum opowieści znajduje się osoba Piotra Strumieńskiego(de facto Włoska). Na skutek szczęśliwych zbiegów okoliczności został on usynowiony przez Adama Strumieńskiego, a po śmierci ojczyma i jego prawowitego syna, Roberta, wszedł w posiadanie nie tylko rodowego nazwiska, ale i znacznego majątku. Z podróży do Włoch Piotr przywozi żonę, Niemkę, Angelikę Kauffman, z którą próbują (nieskutecznie) trwać w idealnej i czystej miłości. Potwierdzeniem platonicznego związku jest stworzona przez nich Księga Miłości, czyli rodzaj pamiętnika erotycznego w obrazach. W opuszczonej kaplicy ogrodowej Piotr urządza atelier dla swojej żony malarki i muzeum jej ekscentrycznych, symboliczno-alegorycznych obrazów, które admiruje. Wkrótce jednak oboje dochodzą do wniosku, że codzienne życie nie wytrzymuje próby ideału: Angelika nudzi się w Wilczy , nie ma ochoty mówić po polsku i chce wyjechać za granicę. W chwilach załamania roztacza przed mężem wizję wspólnej śmierci przez miłość. Kiedy zachodzi w ciążę boi się, że utraci talent artystyczny, a tym samym miłość Piotra. W dość tajemniczych okolicznościach traci dziecko podczas porodu, a kilka tygodni później popełnia samobójstwo, skacząc nocą do studni. Wraz ze śmiercią Angeliki dla Piotra rozpoczyna się nowy okres życia, polegający na stopniowym odsłanianiu kolejnych pokładów półprawd i zafałszowań, z jakich w rzeczywistości składał się jego związek z pierwszą żoną. Najpierw popada w całkowitą prostrację i osamotnienie, całymi dniami myśli o Angelice, próbuje nawet skontaktować się z jej duchem podczas seansów spirytystycznych i poprzez sny. Po jakimś czasie zaczyna jednak odczuwać wewnętrzny konflikt między idealizowaną estetyką smutku a lubieżną chucią, która rozsadza go od środka. Rozwiązaniem tych problemów staje się drugie małżeństwo( z rozsądku) z Olą, wychowanicą Mariuszów-Strumieńskich, którą poślubia ze względów rodzinno-finansowych. Mimo odmienności charakterów obojga małżonków, związek okazuje się całkiem udany, podobnie jak urodzone w nim troje dzieci (Pawełek i dwie córki). Kolejne lata pożycia z Olą upływają Piotrowi na weryfikowaniu dawnego stosunku do Angeliki; z jednego bieguna skrajności wpada w drugi- z modernisty przeistacza się w pozytywistę. Życie toczy się jednak własnym torem, podważając nieustannie konstrukcyjne wysiłki i zabiegi bohatera, który cały czas próbuje wyzwolić się z garbu przeszłości, chce być kimś normalnym. Po okresach otrzeźwienia Piotr znowu powraca myślami do Geli; staje się nawet kochankiem swej zmarłej żony, a platoniczne uczucia żywione niegdyś do ekscentrycznej malarki, przelewa teraz na synka, Pawełka, czyniąc zeń syna pierwszej żony i duchowego pasierba Oli. Po jakimś czasie Piotr próbuje ostatecznie rozprawić się z wizerunkiem Angeliki, zawartym w jego sercu. W końcu zdobywa się na obnażenie prawdy: ich całe pożycie było pasmem różnych kłamstw: on wmawiał w nią, że ma talent, a sam jej wszystko poddawał, ba, sztuka była tylko formą miłości zmysłowej, nowym płaszczykiem, zabawką. Oboje pracowali nad dziełem uszlachetnienia miłości- co za komedia! A w gruncie rzeczy oboje poprzestawali ciągle na tym samym.
Jako dopełnienie wyznania następuje zburzenie muzeum Angeliki, a także tragiczna w skutkach historia Pawełka, uwiedzionego przez wiejską wariatkę, Kseńkę-Pałubę (niejako tajemnicze alter ego Angeliki). Strumieński w desperacji zabija obłąkaną dziewczynę; w jakiś czas potem Pawełek rozbija sobie głowę podczas jazdy konnej i umiera. W taki oto sposób kończy się historia kultu Angeliki i podszytego pierwiastkiem pałubniczym idealnego związku dwojga nieszczęśliwych kochanków. Ujmują to słowa Piotra: Czymże była cała historia Angeliki, jeżeli nie arabeskami naokoło całkiem prostych świństw?
Pałuba to pierwsza polska powieść eksperymentalna o charakterze autotematycznym. Jest też znakomitym studium psychologicznym. Krytyka mówi o dziele jako klęsce ideałów człowieka. Wg.autora jest to walka dwóch przeciwstawnych pierwiastków: konstrukcyjnego i pałubicznego, synonimu chaosu i bezładu.
Stanisław Przybyszewski - Śnieg
tematyka - niespełniona miłość, dekadentyzm
dziedzina - dramat symboliczny
Akcja rozgrywa się zimą na terenie szlacheckiego dworku. Bronka oraz Kazimierz (przedstawiciel modernistycznego pokolenia dekadentów) oczekują powrotu Tadeusza. Tadeusz jest bratem Kazimierza oraz mężem Bronki. Bronka także podczas nieobecności swojego męża zaprosiła do dworku swoją dawną przyjaciółkę Ewę (femme fatale), która była dawniej obiektem westchnień miłosnych Tadeusza, a Bronka kompletnie nie zdawała sobie z tego sprawy. Niestety przyjazd dawnej miłości burzy spokojne życie prostej Bronki oraz przybyłego właśnie Tadeusza. Ewa zwierza się Tadeuszowi ze swoich tęsknot, Tadeusz powierza jej swoje sekrety co wywołuje niepokój jego żony. Co się okazało Tadeusz urządził swój dom tak samo jak był urządzony dom Ewy - w jego gabinecie wisi obraz Ewy. Tadeusz komentuje to odkrycie w ten sposób, że tak samo zachowuje się jak alkoholik, który po przebytej kuracji musi pić alkohol, żeby sprawdzać swoją niechęć do alkoholu.
Kiedy Ewa coraz więcej spędza chwil z Tadeuszem, Bronce ze swojej miłości zwierza się Kazimierz, ale nie chce jej wzajemności, gdyż nie chce burzyć jej związku z bratem. Gdyby odwzajemniła mu swoje uczucie mógłby nią tylko pogardzać. Niespokojna Bronka prosi Kazimierza żeby zabił Ewę, ale ten stwierdza tylko, że to pomysł nie godny kobiety, pani domu, ale tylko samicy. Więc Bronka odstępuje od tego zamiaru. Często pojawiający się motyw śniegu jest symbolem nietrwałości, ale także niebezpieczeństwa na drogach oraz otuliną (Bronka) dla zmarzniętej ziemi (Tadeusz). Kazimierz porównuje swojego brata do ptaka, który przy Bronce wydawał się zraniony, a przy swej dawnej niespełnionej miłości wydaje się ptakiem, któremu urosło nowe pierze.
Dramat nie ma jednoznacznego zakończenia - Bronka chce odśnieżyć jezioro, a przybyła jej dawna niańka - Mokryna - przestrzega ją przed śmiercią - lód może nie wytrzymać. Bronka razem z Kazimierzem zamierzają poślizgać się po lodzie na łyżwach by popełnić samobójstwo, a wcześniej jej mąż idzie ze swoją dawną miłością do lasu.
Mimo, że dramat podczas czytania wydaje się typowym dziełem realistycznym jednak tak samo jak twórczość Ibsena posiada także cechy symboliczne (nasycenie przenośniami). Także często na stronach dramatów występują postaci przepowiadające śmierć jednemu z bohaterów. Co ciekawe badacz dramatów modernistycznych Wilhelm Feldman uważał, że „Śnieg” jest zmodernizowaną wersją rodzinnych scen „Nie-Boskiej komedii” Krasińskiego. Opis Tadeusza odpowiada hrabiemu Henrykowi, opis Ewy odpowiada Dziewicy, a Bronki opisowi Żony.
I-e wydanie „Śniegu” ukazało się w 1903 roku nakładem oficyny Stefana Dembego.