Konformizm (pot. ulegający wpływom) - w psychologii społecznej to zmiana zachowania na skutek rzeczywistego, bądź wyobrażonego wpływu innych ludzi. Podporządkowanie się wartościom, poglądom, zasadom i normom postępowania obowiązującym w danej grupie społecznej. W tym rozumieniu jest to zmiana związana z faktem, że członek grupy miał początkowo inne zdanie czy inaczej się zachowywał niż grupa, a następnie je zmienił w kierunku zgodnym z oczekiwaniami grupy.
Wyróżnia się trzy podstawowe motywy zachowań konformistycznych:
Lęk przed odrzuceniem. Ludzie boją się ośmieszenia, odrzucenia i "wyjścia przed szereg", dlatego dostosowują się do zachowań innych w grupie. Inaczej przeżywają lęk przed tym, że nie będą akceptowani w grupie.
Pragnienie posiadania racji. W niektórych sytuacjach ludzie nie wiedzą jakie zachowania są słuszne. Naśladują więc innych, przyjmując, że skoro ktoś postępuje w dany sposób, to znaczy, że tak należy zrobić. Na przykład: skoro wszyscy stoją przed przejazdem kolejowym, mimo że nic nie jedzie, to znaczy, że należy stać z jakiegoś powodu.
Do zachowań konformistycznych jesteśmy mobilizowani poprzez istnienie sankcji za przestrzeganie (sankcje pozytywne) lub nieprzestrzeganie norm grupowych (sankcje negatywne).
Czy konformistom żyje się lżej? A czy może żyć się dobrze człowiekowi bez własnego zdania, który ulega wpływom innych ludzi, bo boi się np. ośmieszenia i odrzucenia? Myślę, że nie. Każdy powinien wypowiadać swoje opinie i myśli, nawet jeżeli są one inne od tych obowiązujących. Każdy powinien mieć swój styl i sposób bycia, bo łatwiej będzie sobie radził w trudnych sytuacjach w dorosłym życiu. W sytuacji, gdy trzeba samodzielnie myśleć, wysuwać propozycje, organizować lub podjąć decyzje konformistę paraliżuje strach przed niepowodzeniem, uchyla się przed zabraniem głosu, czeka na opinie i zdanie innych, które akceptuje i uznaje za własne. I nie radzi sobie często samodzielnie z rzeczami prostymi. Więc uważam, że nie żyje się konformiście lżej.