Interpretacja pieśni Horacego Do Postuma
Do Postuma
Osobą mówiąca w pieśni Horacego pt: „Do Postuma” jest sam autor utworu. Adresatem jest przyjaciel poety o imieniu Postum. Autor przedstawia swoje poglądy o śmierci, która jest kresem wszystkiego co człowiek osiąga w życiu. Postum jest reprezentantem wszystkich ludzi, którzy układają zazwyczaj swoje życie według programu opartego na różnych złudnych wyobrażeniach, a nie chcą pomyśleć o pewniku jakim jest śmierć. Refleksje na ten temat zostały zakończone wezwaniem do korzystania z darów życia. W utworze przejawia się również stosunek autora do religii panujacej wówczas w pogańskim Rzymie. Horacy odrzuca religię i pobożne modlitwy Postuma zanoszone do Plutona, jako sposób „wykupienia się” w godzinę śmierci. Poucza przyjaciela, że ani modlitwy, ani drogocenne ofiary nie ubłagają tego boga śmierci, który w sposób bezlitosny rządzi podziemnym światem:
„ Choćbyś i trzysta dzień po dniu mój drogi
byków poświęcił nigdy nie ubłagasz
Plutona który bezlitośnie rządzi
Tam gdzie i Tytios i troisty Gerion”
W jego przekonaniu, wszyscy musza przepłynąć rzekę Styks i opuścić najbliższych oraz pozostawić dorobek całego swojego życia, który dostanie się w ręce nowego dziedzica. Horacy zachęca przyjaciela do przyjęcia odpowiedniej postawy i wyboru życiowej orientacji.
Trzy pierwsze zwrotki stanowią całostkę myślową, trzy następne także. Zwrotka ostatnia odcina się od reszty. Zakończenie mianowicie nie kontynuuje lamentu, lecz wnosi niewątpliwy akcent namowy. W pierwszej zwrotce autor mówi o niepowstrzymanym upływie czasu. Twierdzi, że pobożność nie wyjedna człowiekowi odroczenia terminu trzech zjawisk: pojawienia się zmarszczek, nadejścia starości i śmierci:
„Ach pierzchający Postumie Postumie
uchodzą lata pobożne modlitwy
nie zetrą z czoła mnożących się zmarszczek
i nie wykupią nas w godzinie śmierci”
Trzy postacie mitologiczne uczestniczące w zwrotce drugiej, w której przekonuje się Postumusa ujawniają, że nieubłagana śmierć trafia wszystkich bez wyjątku. W zwrotce czwartej wymienione zostają trzy zagrożenia życia i zdrowia: wojnę, żeglugę, wiatr jesienną. Piąta zwrotka zapowiada zejście zmarłego do Hadesu jako okazję do trzech nowych spotkań: z podziemną rzeką płaczu Kocytosem, z Danaidami i z Syzyfem. W ostatniej szóstej zwrotce znajduje się posiadłość, dom i żona, z którymi trzeba się na zawsze pożegnać.
Jakkolwiek poeta wprost nie pisze tego do przyjaciela, to należy przyjąć, że w domyśle pragnie zachęcić go do życia w myśl zasady „carpe diem”.