Podstawowe reguły dotyczące przypisów:
W przypisach nie powinno znaleźć się nic co należy do tekstu właściwego i nic co nie dotyczy pracy.
Umieszczamy je na dole stronicy.
Przypisom odpowiadają ściśle numery odsyłaczy.
Odsyłacze od 1 do nn dotyczą jednego rozdziału pracy. Jeżeli przypisy znajdą się również we wstępie lub zakończeniu (wyjątkowo), również tam prowadzi się je od 1 do nn.
Nie odsyła się w zasadzie do tekstu tworzonej przez siebie pracy dyplomowej lub magisterium.
Przypisy oddziela się od tekstu głównego linią długości 4cm. Odsyłacz podnosi się w tekście o jeden „skok”.
Numer przypisu (bez kropki) pozostaje na tym samym poziomie co pierwsza linia przypisu.
Przypisy zapisuje się tzw. interlinią 1.
Kilka artykułów lub dzieł cytowanych w obrębie jednego przypisu oddziela się średnikiem.
Przypis rozpoczyna się zawsze wielką literą i kończy kropką.
Tytuły dzieł i artykułów zasadniczo podaje się bez cudzysłowów. Wyjątek stanowi cudzysłów stosowany w tytule książki oraz zapis dokumentów papieża, Stolicy Apostolskiej.
Przykład: Jan Paweł II, Encyklika o działalności ekumenicznej „Ut unum sint”, Rzym1995.
W tytułach czasopism i wydawnictw periodycznych wszystkie wyrazy z wyjątkiem wewnętrznych spójników i przyimków pisze się wielką literą i ujmuje w cudzysłów („Życie literackie”, Przegląd Powszechny”, „Życie i Myśl”). Wyjatek stanowia tytuły nie podlegające odmianie gramatycznej. W tych tytułach tylko pierwszy wyraz pisze się wielką literą („Po prostu”, „W drodze”).
W przypisach i bibliografii nie podaje się: dr, ks., o., bp, kard., prof., SJ, OMI. Zachowujemy natomiast św.
Jeżeli w przytaczanym dziele z jakichś przyczyn pominięto rok wydania, pisze się: b. r. w. ; miejsce b. m. w.; wszystkie te dane- b. r. m. w.
W naszym zapisie nie podajemy nazwisk tłumaczy ani nazw wydawnictw.
Rodzaje przypisów:
Przypis dokumentujący(źródłowy zwykły). Stosuje się go wtedy gdy w teksie głównym pracy został zacytowany lub bardzo dokładnie streszczony fragment jakiejś pracy, książki, artykułu. Aby nie popełnić plagiatu, w tekście właściwy, w tekście właściwym daje się znak cudzysłowu, a w przepisie umieszcza dane pozwalające zidentyfikować miejsce i dzieło z którego skorzystano. Przypisowi temu nie mogą towarzyszyć znaki typu Por., Zob.
Przypis odsyłający(źródłowy rozszerzony). Jest stosowany wtedy gdy:
a. myśl danego autora parafrazujmy lub też pobieżnie parafrazujemy;
b. odsyłamy do innego autora, w celu porównania lub polemiki;
c. odsyłamy do innej pozycji której lektura pozwoli nam i czytelnikowi lepiej zrozumieć, pogłębić treści przedstawione w tekście właściwym.
Przypis uzupełniający(wyjaśniający, dygresyjny). W tym przypisie umieszcza się dygresje, uwagi dotyczące przedstawianych treści, na które nie ma miejsca w tekście właściwym.
Technika sporządzania przypisów.
PRZYPIS DOKUMENTUJĄCY.
Dzieło samoistne(książka jednego autora)
J. Maszewska, Historia literatury amerykańskiej, Warszawa- Łódź 1992, s. 15.
Praca w dziele zbiorowym
Z. Mocarska- Tycowa, O tajemnicy cierpienia w prozie Gustawa Herlinga-Grudzińskiego, w: Z. Kudelski (Red.), Herling-Grudziński i krytycy. Antologia tekstów, Lublin 1997, s. 110-115.
Artykuł
M. Wittbrot, Dzieci-potwory?, „W drodze” 27(1997) nr 8, s. 81. Lub z zastosowaniem skrótu tytułu czasopisma:
M. Wittbror, Dzieci-potwory?, WDr 27 (1997) nr 8, s 81
Recenzja
B. Skarga (Rec.), Wieloznaczność oświecenia, L. Kołakowski, Moje słuszne poglądy na wszystko, Kraków 1999, „Znak” LII (2000) nr 5, s. 120-121
Praca nieopublikowana drukiem
W. Gricewicz. Polacy i Litwini. Gojenie ran przeszłości i wytyczanie dróg przyszłości w świetle publikacji „Więzi” i „Znaku” (mps), Warszawa 2000.
Biblia
7 Wj 3,14; Ps 50, 1; Mk 3, 13-19; Dz 13, 16.26; 1 Kor 15, 3-5.7.
Dokumenty Urzędu Nauczycielskiego
8 KO 2; KDK 40.
9 Kan. 356(paragraf)1 KPK.
10 Jan Paweł II, Encyklika o działalności ekumenicznej „Ut unum sint”, Rzym 1995, 95.
Encyklopedie
10 L. Seweryniak, Gostynin. W: EK, t. 5, kol. 1326.
PRZYPIS ODSYŁAJĄCY
11 Por. J. Brodski, O Zbigniewie Herbercie, „Zeszyty Literackie” XVII (1999) nr 4, s. 78.
PRZYPIS UZUPEŁNIAJĄCY
12 Pustka przeżywana przez A. Kamieńską jest przede wszystkim głebiokim odczuwaniem osamotnienia. Pisarka wspomina o „towarzyskim młynie”, który miele wszystko i wszystkich „na plewy” (A. Kamieńsk, Notatnik 1965- 1972, Poznań 1988, s. 171).
Lub:
„... na plewy”. A. Kamieńska, Notatnik 1965-1972, Poznań 1988, s. 171.
CIĄG PRZYPISÓW
13 Por. A. Paczkowski, Polacy pod obcą i własną przemocą, w: S. Courtois [i in.], Czarna księga komunizmu. Zbrodnie, terror, prześladowania, Warszawa 1999, s. 341-344.
14 A. Paczkowski, Aparat bezpieczeństwa w latach 1944-1956. Taktyka, strategia, metody, Cz. 2, Warszawa 1996, s. 11
15 Tenże, Polacy..., dz. cyt., s. 341.
16 Por. G. Weigel, Świadek nadziei, Kraków 2000, s. 376-377.
17 Tamże.
18 AGAD, Centralne Władze Wyznaniowe (dalej: CWW), sygn. 1158. k. 96.
WYWIADY, OBSERWACJE
Gdy w pracy posłużono się metodą wywiadu lub obserwacji, przypisy formułuje się następująco:
19 Według inf. H. S. z Bud Kozickich; G. J. Z Bab Górnych.
20 Por. wywiad z J. K. Przeprowadzony dn. 10 XI 2000 r.
21 Obserwacja własna.