1. Wymień i scharakteryzuj rodzaje krótkopędów. Rośliny jednoroczne: Prątki - ciernie - strzałki Pędy wieloletnie: sączki - nierozgałęzione,o silnie zredukowanych międzywęźlach; buławki - nierozgałęzione, silnie zgrubiałe, które co najmniej raz owocowały;

2. . Szczepienie i okulizacja to podstawowe sposoby rozmnażania drzew owocowych i niektórych krzewów. W wyniku tego otrzymujemy roślinę złożoną z podkładki i odmiany szlachetnej. Do szczepienia służą zrazy. Zraz jest to 3-4 oczkowy fragment pędu jednorocznego ścięty z odmiany szlachetnej, z partii korony dobrze oświetlonej. Zrazami szczepimy podkładki.Do okulizacji używane są tarczki okulizacyjne czyli oczka. Oczko stanowi 2-3,5 cm fragment kory z pączkiem liściowym i pąkiem. Na podkładkę zakładamy oczka pochodzące z pąków jednorocznych.

3. Wymień i scharakteryzuj rodzaje krótkopędów. Rośliny jednoroczne: Prątki - ciernie - strzałki Pędy wieloletnie: sączki - nierozgałęzione,o silnie zredukowanych międzywęźlach; buławki - nierozgałęzione, silnie zgrubiałe, które co najmniej raz owocowały;

4. . Szczepienie i okulizacja to podstawowe sposoby rozmnażania drzew owocowych i niektórych krzewów. W wyniku tego otrzymujemy roślinę złożoną z podkładki i odmiany szlachetnej. Do szczepienia służą zrazy. Zraz jest to 3-4 oczkowy fragment pędu jednorocznego ścięty z odmiany szlachetnej, z partii korony dobrze oświetlonej. Zrazami szczepimy podkładki.Do okulizacji używane są tarczki okulizacyjne czyli oczka. Oczko stanowi 2-3,5 cm fragment kory z pączkiem liściowym i pąkiem. Na podkładkę zakładamy oczka pochodzące z pąków jednorocznych.

5 Głębokie korzenienie się i wrażliwość różnych gatunków drzew na poziom wody gruntowe: -najgłębiej korzenia się orzech włoski, czereśnia i grusza; cierpią z tego powodu najbardziej; nie powinno się ich sadzić na glebie gdzie woda gruntowa znajduje się na głębokości <180-200 cm; -jabłonie szczepione na siewkach dobrze rosnąca glebach, gdzie woda gruntowa znajduje się na głębokości nie mniejszej niż 150 cm; -jabłonie i grusze karłowe mają płytki system korzeniowy i mogą rosnąć na glebach, gdzie woda gruntowa podchodzi do około 100 cm; -śliwy mają płytszy system korzeniowy, mogą rosnąć i owocować, gdy woda gruntowa występuje już na głębokości 100 cm.

6 . Kwalifikacja gleby i terenu pod sad: jeśli nie przewidujemy nawadniania, wykluczamy grunty orne klasy VI i V; eliminujemy spośród gleb lekkich gleby piaskowe całkowite, oraz piaski luźne i słabo gliniaste z niecałkowitych; wyłączamy na podstawie klasyfikacji genetycznej gleby klas I, II, VII i VIII; sprawdzamy czy uprawny teren nie leży w zastoisku mrozowym (w zagłębieniach terenu i w zastoiskach gromadzi się mgła); sprawdzamy czy uprawny teren nie leży w pasie gradowym; wykopujemy odkrywki glebowe i badamy poziom wody gruntowej oraz obecność orsztynu; pobieramy próbki gleby i oddajemy do stacji chemiczno-rolniczej w celu wykonania analizy granulometrycznej.

2 Szkodliwe są zwłaszcza wiatry późnoletnie i jesienne, które: -otrząsają się z drzew dojrzewające owoce; -łamią gałęzie nadmiernie obciążone owocami; -rozdzierają wadliwie uformowane korony; Silne wiatry bardzo utrudniają wykonywanie zabiegów ochrony w sadzie: ---opryskiwanie w dzień wietrzny jest mało skuteczne i droższe, wskutek zużycia większej ilości cieczy; -ciecz robocza przenoszona jest przez wiatr na rośliny uprawne rosnące poza sadem; -w wyjątkowo wietrzne dni trzeba z opryskiwania zrezygnować, a to grozi porażeniem liści przez choroby; Silne wiatry w czasie kwitnienia drzew utrudniają lot pszczół.

3 Wrażliwość poszczególnych części rośliny na mróz: bardziej wrażliwe na mróz są korzenie niż część nadziemna; w strefie korzenia spadek do -10^OC silnie je uszkadza, a do -12^OC je niszczy; -spośród nadziemnych części drzew i krzewów najmniej wytrzymałe na mróz są słupki znajdujące się w pąkach kwiatowych i kwiatów; -w czasie zim ze spadkiem temperatury poniżej punktu krytycznego, najczęściej zostają uszkodzone bądź całkiem zniszczone przez mróz pnie i najgrubsze konary drzew; -podstawy pąków kwiatowych tez są wrażliwe. Uszkodzenia mrozowe: - pękanie pni; nagrzewają się silnie pod wpływem słońca i tracą swoją wytrzymałość na mróz; gwałtowne spadki temperatur nocą powodują przemarzanie żywych tkanek; - oparzenia mrozowe na pniach i konarach; początkowe zaczerwienienie kory, jeśli jeszcze nie jest skorkowaciała, a następnie martwa kora odpada płatami, powstają rany zgorzelinowe;

4 Metody ochrony: bielenie na zimę pni i rozwidleń konarów wapnem z domieszką gliny; zawijanie drzew słomą lub papierem; zadymianie przez palenie w sadzie wilgotnych, łatwo palnych materiałów; podgrzewanie sadów; mieszanie powietrza; zraszanie drzew; zamgławianie.

1. Wiosna jest najczęściej sucha co sprzyja roślinom sadowniczym. Dzięki temu, że korzenią się głęboko, mogą korzystać z dużego zapasu wody z głębszych warstw gleby. Suchy kwiecień wpływa korzystnie na rozwój drzew owocowych, ponieważ obniża się lustro wody gruntowej w stanowiskach podmokłych zmniejsza się w glebie i stężenie CO₂, wzrasta stężenie tlenu, co sprzyja rozwojowi korzeni. W pierwszej połowie maja sucha pogada pozwala na wykonywanie zabiegów ochrony przeciw chorobami i szkodnikami. Ogranicza rozwój parchu jabłoni. Rozkład opadów Dopiero susza występująca w końcu maja i w czerwcu może mieć dla roślin sadowniczych niekorzystna. Zapotrzebowanie drzew na wodę i składniki pokarmowe osiąga wtedy maksimum. Z powodu suszy wzrost pędów ulega zahamowaniu, może też wystąpić opadanie zawiązków owoców. W drugiej połowie czerwca często zaczyna się okres deszczowy, ciągnący się przez lipiec. Obfite opady, a zwłaszcza długotrwałe mżawki w czerwcu mogą spowodować gnicie truskawek, a w lipcu pękanie i gnicie czereśni i moreli. Na ogół jednak wczesnoletnie maksimum opadów jest dla sadu pożyteczne. Lata bardzo wilgotne zapewniają wprawdzie dostatek wody w glebie, ale sprzyjają rozwojowi chorób, są najczęściej mało usłonecznione i chłodne. Lata bardzo suche powodują często, zwłaszcza na glebach piaszczystych, drobienie owoców, opadanie owoców, a nawet liści. Są to jednak najczęściej lata ciepłe i słoneczne co sprzyja fotosyntezie, dzięki czemu na lepszych glebach plony są wysokie i obfite. Lepsza jest raczej sucha i ciepła jesień niż chłodna i wilgotna. Zbyt wilgotna, wczesna jesień przedłuża okres wegetacji drzew i nie sprzyja ich zapadaniu w okres spoczynku. W rezultacie można to zmniejszyć ich wytrzymałość na mróz. Wilgotny wrzesień może jeszcze spowodować późne zakażenia owoców przez parch jabłoni. Natomiast w miarę sucha i słoneczna jesień. Opady po zbiorze owoców sprzyjają wzrostowi drzew owocowych. Dlatego drugie maksimum opadów w grudniu zarówno w postaci deszczu jak i śniegu jest bardzo pożądane. Opady śniegu mają ogromne znaczenie w uprawie roślin jagodowych, zwłaszcza truskawek, gdyż chronią ją.

7 . Tereny faliste Stanowią dużą część (18%) naszego kraju. W odróżnieniu od nizin i wyżyn tereny o ukształtowaniu urozmaiconym odznaczają się dużą różnorodnością warunków siedliska. Można na nich wyróżnić: zagłębienia terenu, szczyty wzniesień, zbocza wzniesień czyli położenia pośrednie. Dla każdego z wymienionych położeń charakterystyczny jest klimat lokalny, wpływający korzystnie na uprawę roślin sadowniczych.

Zagłębienia terenu Wszelkiego rodzaju zagłębienia, nawet nieznaczne, najmniej nadają się pod uprawę roślin sadowniczych. W zimie i na wiosnę występują tu znacznie niższe temperatury niż na okolicznych zboczach i wzniesieniach. Dlatego zagłębienia takie nazywamy zastoiska mrozowe. Niższe temperatury są następstwem inwersji temperatury, czyli jej „odwrócenia”, spowodowanego spływaniem powietrza zimnego, które jest cięższe od ciepłego, na dno zagłębienia. Już przy niewielkim nachyleniu zbocza rzędu 3-4^O zimne powietrze spływa w dół. Szczyty wzniesień stanowią przeciwieństwo zagłębień terenu. Warunki przyrodnicze na szczytach wzniesień: *w zimie temperatura na wzniesieniach jest wyższa, niż w zagłębieniach; *przymrozki wiosenne są słabsze i rzadziej występują; *gleba i powietrze są zazwyczaj suchsze; *takie tereny wystawione są na działanie wiatrów. Silne wiatry nie sprzyjają uprawie roślin sadowniczych. Działanie wiatrów na szczytach wzniesień można złagodzić, stosując osłony. Zbocza wzniesień stanowią położenie pośrednie między zagłębieniem terenu, a jego najwyższym wzniesieniem i są lepszym miejscem pod sad niż dno doliny i szczyt łagodnego wzgórza. Nie wszystkie zbocza są jednakowo przydatne pod sady. Wartość ich zależy od kąta nachylenia i wystawy. Nie powinno się zakładać sadów na zboczach stromych. Wartością graniczną jest tu kąt nachylenia 20^O. Na zboczu zbyt stromym niebezpieczna jest wprawdzie erozja, ale można jej łatwo zapobiec zakładając pasy murawy między rzędami drzew. Najważniejszym powodem, dla którego nie powinno się zakładać sadów na stromych zboczach są utrudnienia w: *wykonywaniu zabiegów agrotechnicznych; *przetaczaniu ciężkich maszyn, zwłaszcza po deszczu; *opryskiwaniu sadów; *zwożenie owoców, itp.

---