Lokomotywa

Rymowany wiersz pt.: „Lokomotywa” J. Tuwima opisuje lokomotywę, która początkowo stoi na stacji. W pierwszej strofie czytelnik dowiaduje się o jej cechach. Jest ona: ciężka, ogromna, tłusta, spocona, rozgrzana. Cała lokomotywa zostaje upersonifikowana, bowiem czytamy o poszczególnych jej elementach, które nazywane są częściami ludzkiego ciała (np. brzuch). Kolejno widzimy ciąg wykrzyknień, mających na celu wykazanie jak jest gorąco. Podmiot liryczny opisuje jak lokomotywa ledwo sapie, a wciąż wymaga się od niej więcej. I tak: doczepia się do niej ciężkie wagony oraz wciąż dosypuje się węgla. Wszędzie jest dużo ludzi, co jeszcze bardziej potęguje ciężar lokomotywy. Następnie dostrzec możemy opis poszczególnych jednostek zasiadających w wagonach. W pierwszym wagonie znajdują się krowy, w drugim - konie, w trzecim - grubasy jedzące kiełbasy, w czwartym wiezie się banany, w piątym - fortepiany, w szóstym - dużą armatę, w siódmym - szafy i słoty, w ósmym - niedźwiedzia i dwie żyrafy, w dziewiątym - świnie, w dziesiątym - kufry i skrzynie. Łącznie tych wagonów jest około czterdziestu, jednakże sam autor nie jest pewien co się w nich dalej znajduje. Pewnym jest natomiast fakt, że nikt niezależnie jak silny nie udźwignąłby owych ciężarów. Nagle zauważyć można ruch, który w tekście przedstawiany jest za pomocą wykrzyknień, typu: „Nagle - gwizd!”, „Nagle - świst!”. Lokomotywa z pewnym oporem ruszyła, sunąc po torach przez: mosty, góry, tunel, pola, las. Wciąż słychać jak coś puka, przez co lokomotywa zostaje porównana do piłeczki. Podmiot liryczny pyta: „A skądże to, jakże to, czemu tak gna?”, jednakże ostatecznie odpowiada tylko: „Tak to to, tak to to, tak to to, tak to to!”.

---